ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

(Ανασκόπηση της επίσκεψης Ερντογάν στις 7/12/2017: Μέρος 4^ο)

Της Ελένης Γούλα*

ΚΥΠΡΟΣ

Ο Τσίπρας κάλεσε (7/12/2107) τον Τούρκο Πρόεδρο σε επανέναρξη των συνομιλιών για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση του πλαισίου Gutteres. Επί του θέματος αυτού, που φαίνεται να είναι το μόνο για το οποίο δεν κατέληξαν κάπου οι συνομιλίες, η ελληνική κυβέρνηση κατηγορήθηκε μάλιστα από το Ερντογάν  ότι αυτή ήταν η υπαίτιος που ναυάγησε το κυπριακό. Όμως δεν ανταπαντήθηκε η κατηγορία. Ίσως γιατί το θέμα αυτό, όπως εκτιμούν κάποιες αναλύσεις, να ήταν και ο κύριος λόγος της πρόσκλησης του Ερντογάν στην Ελλάδα. Ο Ερντογάν βέβαια, εμμένει στη λύση του κυπριακού βάσει του σχεδίου Ανάν, που του έδινε το δικαίωμα να είναι συνεγγυητής στην Κύπρο, γι΄ αυτό τονίζει «ότι η Τουρκία διαθέτει στρατό, όπως και η Ελλάδα. Αν είχε εφαρμοστεί το σχέδιο Ανάν θα είχε εξευρεθεί λύση.» και θεωρεί ως αιτία ματαίωσης των σχεδίων το δημοψήφισμα των Eλληνοκυπρίων.

Απ’ την άλλη ο Έλληνας πρωθυπουργός επιμένει στην λύση για το Κυπριακό που συζητήθηκε στη διάσκεψη της Γενεύης και ναυάγησε εξαιτίας των αντιδράσεων της Τουρκίας. Επεσήμανε ότι δεν επιτρέπεται να είναι υπό στρατιωτική κατοχή η Κύπρος, τονίζοντας στον Ερντογάν ότι πρέπει ν΄ αποσύρει τα στρατεύματά του, άρα να παραιτηθεί από το καθεστώς της συνεγγύησης. Κι αυτό αποτελεί ένα ακανθώδες ζήτημα που δυσχεραίνει την επίλυση του κυπριακού με βάση τα δρομολογούμενα σχέδια για τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.

Το σχέδιο για την Κύπρο που προωθείται από την Αμερική και συζητήθηκε στη Διάσκεψη της Γενεύης – μια χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Ανάν- προβλέπει κατάλυση της κυπριακής δημοκρατίας, δημιουργία δύο ισότιμων κοινοτήτων (των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων), αφοπλισμό του νησιού, που θα βρίσκεται υπό την κυριαρχία διεθνούς αστυνομικής δύναμης, και Διεθνή διαιτησία (υπό επιτρόπων του ΟΗΕ και της ΕΕ), που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα ΗΠΑ, Βρετανίας κι Ισραήλ. Δηλαδή τη μετατροπή της σε αποικία της νέας αυτοκρατορίας. Το σχέδιο αυτό ο Κύπριος πρόεδρος το έχει δεχτεί, η ελληνική κυβέρνηση το έχει δεχτεί. Ο Ερντογάν όμως προέβαλε ενστάσεις γιατί δεν ικανοποιούνταν οι αιτιάσεις του, αν και παράνομες κατά το Διεθνές Δίκαιο. Οι αντιρρήσεις της Τουρκίας θα πρέπει, λοιπόν, να καμφθούν προκειμένου να συγκατατεθεί σε μια φόρμουλα που να υποκαθιστά την συνθήκη εγγυήσεως.

Για τα διεθνή συμφέροντα των ισχυρών η Κύπρος  θα πρέπει να είναι υπό διεθνή διαιτησία, δηλαδή διεθνές προτεκτοράτο, κι αυτό γιατί από εκεί προβλέπεται να περάσουν οι αγωγοί μεταφοράς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής. Ειδικότερα οι αγωγοί ενέργειας σχεδιάζεται να διασχίζουν  το υπό ίδρυση κουρδικό κράτος – για το οποίο η Τουρκία καλείται να θυσιάσει εδάφη της-, να περνάν στην Κύπρο κι από εκεί δια μέσου του Αιγαίου να κατευθύνονται προς την Ευρώπη.  

Γι’ αυτό η Κύπρος πρέπει να είναι διεθνές προτεκτοράτο, το Αιγαίο διεθνή ζώνη εμπορίου και θάλασσα ειρήνης! 

Με βάση τα σχέδια αυτά ο Ερντογάν μπορεί να χάνει πετρελαιοφόρα εδάφη για τη σύσταση του κουρδικού κράτους, όμως θ’ ανταμειφθεί με πετρέλαια του Αιγαίου.  Όχι εδάφη! Γι’ αυτό η αντίδραση των ΗΠΑ, της Γερμανίας και των Βρυξελών ήταν άμεση και τελεσίδικη επί των δηλώσεων του Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης. Το υπάρχον διεθνές stautus quo είναι αδιαπραγμάτευτο. Αυτό εννοεί η δήλωση ότι η Συνθήκη Λοζάνης είναι διεθνής και δεν επιδέχεται αναθεώρηση. Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μπορεί όμως να γίνει επικαιροποίηση κι ερμηνεία της Συνθήκης σε   διμερή βάση, χωρίς τους περιορισμούς του Διεθνούς Δικαίου, και μόνο για ζητήματα εδαφικά που αφορούν τις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία.

Σ’ αυτή την περίπτωση η συνδιαχείριση της Θράκης και του Αιγαίου θα μπορούσαν να αποτελούν παραχωρήσεις έναντι  του τιμήματος της συνεργασίας του Ερντογάν στο Κυπριακό;

Η ερμηνεία αυτή δεν φαίνεται απίθανη δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας σήμερα. Το πρόβλημα της μνημονιακής Ελλάδας είναι ότι δεν υπάρχει Ελληνική κυβέρνηση που να υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, ούτε κι ελληνική εξωτερική πολιτική. Στον τομέα της οικονομίας τη χώρα διοικεί η Γερμανία, η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ESM. Υπό τις επιταγές των θεσμών η χώρα αλλάζει ιδιοκτησιακό καθεστώς και η δημόσια περιουσία της ρευστοποιείται έναντι πινακίου φακής. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής διοικείται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, χωρίς να παραγνωρίζουμε το ρόλο του Ισραήλ. Αυτοί αποφασίζουν, η «Ελλάδα» εκτελεί. Η Αθήνα δεν κάνει τίποτα χωρίς την άδεια και την ενθάρρυνση των Αμερικανών.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η επίλυση του κυπριακού, όμως, επείγει κι ενόψει των νέων δρομολογούμενων εξελίξεων  στη Μέση Ανατολή. Ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ- Σαουδική Αραβία επιθυμεί πάση θυσία την αποσταθεροποίηση της περιοχής της Μέσης Ανατολής προκειμένου ν’  ανακτήσει πάλι τον έλεγχο που βλέπει να χάνει  εξαιτίας της ανάμιξης της Ρωσίας και της ενίσχυσης του τόξου του Ιράν που είχαν ως αποτέλεσμα  την διάλυση του ισλαμικού κράτους, την ενδυνάμωση του καθεστώτος Άσάντ στη Συρία,  την ιρανική παρέμβαση στη Βαγδάτη, την κυβέρνηση Χεσμπολά στο Λίβανο. Εν όψει αυτών των εξελίξεων οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ και το ΝΑΤΟ σχεδιάζει αλλαγή συνόρων στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, όπως αποκαλύπτει η θεματολογία της ημερίδας με τίτλο «Rethinking Borders in the middle East», που διοργάνωσε στις 12 Δεκεμβρίου 2017 το Ινστιτούτο Σπουδών για την Εθνική Ασφάλεια (Institute of National Security Studies – INSS).

Τα στρατόπεδα έχουν διαμορφωθεί, κι η «Ελληνική κυβέρνηση» – όχι όμως κι ο λαός- φαίνεται πως έχει επιλέξει με ποιους θα συνταχτεί! Η θέση της Τουρκίας παζαρεύεται ακόμη κι οι κυβερνώντες της Ελλάδας, ως τριτοκλασάτοι χωροφύλακες έχουν αναλάβει το ρόλο  του μπράβου και του μεσάζοντα!

Δεν είναι τυχαία η πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία, για να καταλήξουν κατά πάσα πιθανότητα στον ISIS, όταν αυτή η χώρα καταστρέφει αυτή τη στιγμή τον Λίβανο. Δεν είναι τυχαία η παράνομη διακίνηση πετρελαίου σε τζιχαντιστές από Έλληνες εφοπλιστές που παραμένουν στο απυρόβλητο∙ η  παραχώρηση ζωτικού χώρου για στρατιωτικές ασκήσεις στην  Κάρπαθο∙ η μετατροπή της Κρήτης σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», κατά την έκφραση του Καμένου, και η  παραχώρηση  της  στο Ισραήλ , τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για την τοποθέτηση πυραύλων  με εμβέλεια μέχρι Συρία, Ιράκ αλλά και Ρωσία, ελέγχοντας τη Μεσόγειο και τις διόδους προς Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική, όπως οραματιζόταν η Αγγλία τον 19^ο αι. Δεν είναι τυχαία η στήριξη του καθεστώτος Νετανιάχου που επιδίδεται στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων.

Ως πιστοί σύμμαχοι δεχόμαστε πυρηνικά στον Άραξο και την Κρήτη, μετατρέπουμε την Κρήτη και την Κάρπαθο σε πολεμικό ορμητήριο εναντίον του Ιράν και της Συρίας, μετατρέπουμε τη Βόρειο Ελλάδα σε πολεμικό ορμητήριο κατά των Ρώσων, δίνουμε στους Αμερικάνους το νεώριο της Σύρου για να μη το πάρουν οι Ρώσοι, τους δίνουμε και τη μερίδα του λέοντος των πετρελαίων του Αιγαίου.

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να μαντέψουμε ποιου  πρωτοβουλία ήταν να προσκληθεί ο Ερντογάν στην Ελλάδα και να μπουν στο τραπέζι του διαλόγου Κύπρος, Αιγαίο και Θράκη. Η «ελληνική κυβέρνηση» σαν το πρόθυμο παιδί θελημάτων δέχτηκε με χαρά να παίξει τον διαμεσολαβητή και να καλέσει σε συζητήσεις τον Ερντογάν τη στιγμή που οι σχέσεις του με Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς έχουν διαταραχτεί. Και η χρονική στιγμή ήταν κατάλληλη: τώρα που η Τουρκία είναι διπλωματικά απομονωμένη κι ο Ερντογάν αντιμετωπίζει σοβαρά  προβλήματα τόσο στο εσωτερικό της χώρας με το κεμαλικό κράτος και τις συνεχείς στάσεις στο στρατό, όσο και προσωπικά  με την  πολύκροτη δίκη στην Αμερική και τις κατηγορίες για διαφθορά μελών της οικογένειάς του.

Από την πλευρά του ο Ερτνογάν δεν άφησε βέβαια την ευκαιρία να πάει χαμένη! Μάλιστα μια βδομάδα πριν του επιδοθεί επίσημα η πρόσκληση, τουρκικές εφημερίδες ανέφεραν δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων της Τουρκίας που παρουσίαζαν ως δεδομένο το ταξίδι του Ερντογάν στην Αθήνα,  εκβιάζοντας ουσιαστικά για την πρόσκληση. Κι είναι λογικό γιατί τέτοια ευκαιρία ίσως να μην ξαναδινόταν. Ο Ερντογάν χρειάζεται ένα success story για να σπάσει την διπλωματική  απομόνωση της Τουρκίας. Χρειάζεται όμως και νέο ζωτικό χώρο καθώς το μέτωπο με Συρία και Ιράκ φαίνεται ότι κλείνει.

Ο Ερντογάν κλήθηκε να συμμετάσχει σε ένα πολύ κρίσιμο παζάρι, όπου αποφασιζόταν το μέλλον της Ανατολικής Μεσογείου. Το Ανατολικό Ζήτημα του 21^ου αιώνα δεν διαφοροποιείται και πολύ από τα δεδομένα του 19ου και του 20^ου αιώνα: βασικό ζητούμενο παραμένει πάντα ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών της περιοχής από τις δυνάμεις της Δύσης και  συζητιέται  ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτό το παιχνίδι συσχετισμών. Όπως συμβαίνει πάντοτε, οι ισχυροί δε σχεδιάζουν μόνο τις ζώνες επικράτησής τους, αλλά εκ των προτέρων υπολογίζουν και πως θα μοιραστούν τα μελλοντικά κέρδη. Ο Ερντογάν  ήρθε, λοιπόν, σε αυτό το παζάρι προετοιμασμένος να κερδίσει όσα περισσότερα μπορούσε.

Το κύριο ζητούμενο ήταν η συναίνεση της Τουρκίας στην επίλυση του κυπριακού, με τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου υπό διεθνή προστασία, όπου όμως η Τουρκία – και η Ελλάδα εννοείται- δεν θα συμμετέχει. Το δεύτερο ζητούμενο ήταν να απομακρυνθεί ο Ερντογάν από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και να ενταχτεί στο άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ – Ε.Ε. Για να καμφθούν οι αντιστάσεις του Ερντογάν, τα ανταλλάγματα θα έπρεπε να είναι αναλόγως δελεαστικά και γενναιόδωρα. Παραδίδεται ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι «σύμμαχοι» Άγγλοι,  προκειμένου να σπάσει την ουδετερότητά της η Τουρκία, τής παραχωρούσαν τη Σάμο και τη Ρόδο, αλλά το σχέδιο δεν είχε τη συναίνεση των Αμερικάνων. Τώρα τα προτεινόμενα ανταλλάγματα φαίνεται ότι είναι ακόμη πιο γενναιόδωρα κι έχουν τη συναίνεση όλων! Συνδιαχείριση στο Αιγαίο και στη Θράκη, συμμετοχή στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Σε αυτό το παζάρεμα το Ισραήλ αποκτά βάσεις στο Αιγαίο, αναβαθμίζοντας τον στρατιωτικό του ρόλο στην περιοχή, και κερδίζει από τα πετρέλαια της Κύπρου.  Στην Ελλάδα απομένει, στην καλύτερη περίπτωση, ένα 20% από τη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου και η ψευδαίσθηση ότι με τη στήριξη των Αμερικάνων αναβαθμίζεται ο γεωστρατηγικός της ρόλος στην περιοχή. Ως αντάλλαγμα παραχωρεί στη συμμαχία στρατιωτικές θέσεις κλειδιά, όπως η Κρήτη, η Κάρπαθος, η Θράκη κι αποδέχεται να λειτουργήσει ως αποθήκη ανθρώπινων ψυχών για τα εκατομμύρια προσφύγων, που θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους από τις νέες εχθροπραξίες που ετοιμάζονται να ξεκινήσουν στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αλλά και για μετανάστες από άλλες οικονομικά διαλυμένες χώρες. Ο κ. Αβραμόπουλος εξάλλου το δήλωσε (ιστοσελίδα Politico): ότι οι μετανάστες είναι εδώ για να μείνουν, τονίζοντας: «είναι αφελές να σκεφτόμαστε ότι οι κοινωνίες μας θα παραμείνουν ομοιογενείς  και απρόσβλητες από τη μετανάστευση εάν  κάποιος υψώσει φράχτες […] όλοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τη μετανάστευση, την κινητικότητα και την ποικιλομορφία ως το νέο πρότυπο και να προσαρμόσουμε τις πολιτικές μας αναλόγως.». Εννοείται βέβαια ότι στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού – προσφυγικού  προβλήματος θα έχουμε τη συνεργασία της Τουρκίας και της Ε.Ε., κατά πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους!

Αν αυτά συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο της αγαστής  ελληνοτουρκικής συνεργασίας  που ξεκίνησε να χτίζεται σε «γερές βάσεις», αφήνοντας πίσω το παρελθόν, είναι κατανοητός ο συμβολισμός της επαίσχυντης  κατάθεσης  της τούρκικης σημαίας με τη μορφή στεφάνου στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, για να τρίζουν τα κόκκαλα όσων θυσίασαν τη ζωή τους για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία αυτού του τόπου!

Με βάση τα παραπάνω, η ατζέντα των θεμάτων δεν φαίνεται να είχε προετοιμαστεί τόσο πρόχειρα, όσο κάποιοι υποστηρίζουν. Προετοιμαζόταν από τον Οκτώβριο με αλλεπάλληλες ανταλλαγές επισκέψεων της  Ελληνοτουρκικής ηγεσίας. Ήταν σαφής ο κύριος στόχος, όπως και οι ανταμοιβές. Μόνο που ο Ερντογάν ήρθε στην Αθήνα ως κυρίαρχος του παιχνιδιού κάνοντας επίδειξη ηγεμόνα: πήρε αυτά που ήθελε από Θράκη κι Αιγαίο και φαίνεται ν΄ άφησε σ’ εκκρεμότητα το ζήτημα της Κύπρου, να διευθετηθεί στην πορεία.

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ,

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης την οποία επέβαλαν τα συμφέροντα υπερεθνικών κέντρων, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της ΕΕ, και τα συμφέροντα των παγκόσμιων αγορών που αυτά τα κέντρα εξυπηρετούν. Ο λόγος της επίσκεψης ήταν για να ερμηνευτούν διμερώς, και πέρα από τους περιορισμούς που θέτει το Διεθνές Δίκαιο, βασικές διατάξεις της Συνθήκης της Λοζάνης που αφορούν θέματα εδαφικής επικράτειας μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας.  Κυρίως θέματα του εδαφικού status quo στη Θράκη και στο Αιγαίο, καθώς σε αυτές τις δύο περιοχές η Συνθήκη ορίζει τα διακρατικά σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας. Οι αλλαγές αυτές επιβάλλονται προκειμένου να επικαιροποιηθεί η Συνθήκη της Λοζάνης και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας. Σ΄ αυτό το πλαίσιο στόχος φαίνεται ότι είναι η διεθνοποίηση τόσο της Θράκης, όσο και του Αιγαίου, δηλαδή η υπαγωγή τους σε διεθνές καθεστώς συγκυριαρχίας και συνεκμετάλλευσης. Σε αυτό το καθεστώς κλήθηκε να συμμετάσχει και η Τουρκία, ενώ η Ελλάδα φαίνεται ότι παραιτήθηκε βασικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η αναγνώριση σε διμερή βάση των δύο αυτών περιοχών σε ζώνες αμφισβητούμενης κυριότητας επιτρέπει την εμπλοκή και τρίτων, είτε κρατών, είτε υπερεθνικών εταιρειών, που αποκτούν δικαιώματα επί των εδαφών και της αξιοποίησης του ορυκτού τους πλούτου. Σε αυτό το παζάρι, η Τουρκία προσπάθησε και φαίνεται πως τελικά κέρδισε όσα περισσότερα μπορούσε. Απ’ την άλλη η Ελλάδα απλά ρευστοποιείται κι ακρωτηριάζεται.

Η πολιτική της κατοχικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο υποτελής, δουλοπρεπής και ταπεινωτική για τον ελληνικό λαό. Όπως κάθε δοσιλογική πολιτική είναι άκρως επικίνδυνη καθώς εμπορευματοποιούνται τα εθνικά συμφέροντα, μπαίνει στο τραπέζι του Προκρούστη  η εθνική επικράτεια,  μεθοδεύεται η στρατηγική απομόνωση της Ελλάδας και κυρίως  η χώρα τοποθετείται στο στόχαστρο πολεμικών αναμετρήσεων. Τη στιγμή που όλος ο πλανήτης αντιλαμβάνεται ότι κλονίζεται επικίνδυνα η ηγεμονία της Δύσης σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο∙ όταν όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν με περίσκεψη τις, φανερές ή συγκαλυμμένες, απειλές  των ΗΠΑ - Ισραήλ για εξαπόλυση πυρηνικών κατά της Κορέας και κατά του Ιράν, ως αντίδραση στη διαφαινόμενη απώλεια της ηγεμονίας, και παίρνουν τα μέτρα τους να προφυλαχτούν, οι κυβερνώντες την Ελλάδα, αλλά κι οι αντιπολιτευόμενοι, βάζουν τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Τη στριμώχνουν ανάμεσα σε συμπληγάδες! Όπως κάποιες αναλύσεις επισημαίνουν,  αν ο άξονας ΗΠΑ – Ισραήλ τα ξαναβρεί με την Τουρκία, θα βάλουν εμάς να πληρώσουμε τη νύφη. Αν πάνε σε σύγκρουση με την Τουρκία κινδυνεύουμε να μας βάλουν να τους κάνουμε εμείς τη βρώμικη δουλειά ανοίγοντας το προς Δυσμάς μέτωπο στον Ερντογάν!

Και το θέμα είναι αν ο Ελληνικός λαός συναινεί κι αποδέχεται αυτές τις αποφάσεις!

Ας προσέξουμε την  παρακάτω επισήμανση του Δ. Γληνού, που είναι τόσο επίκαιρη:

«Αληθινά ο φριχτότερος εχθρός μας τούτη τη στιγμή θα ήταν η παθητική αποδοχή της μοίρας μας, θα ήταν η αποκαρδίωση, η απελπισία και η μοιρολατρεία. Η μοιρολατρεία με τις δυο τις μορφές. Τη μια που λέει: “Ο,τι έγινε, έγινε. Είμαστε πολύ αδύνατοι, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στα θεριά που μας κατασπαράζουνε. Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας συμβιβαστούμε με τη μοίρα μας κι έχει ο Θεός! Ας παραδοθούμε στη μεγαλοψυχία των τυράννων μας”. Είναι η φωνή της προδοσίας που τα λέει αυτά. Η φωνή του Τσολάκογλου και των καθαρμάτων σαν κι αυτόν. Κάθε συμβιβασμός, κάθε αποδοχή του μοιραίου είναι προδοσία. Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή, δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από τη στιγμή που ψυχικά δέχεται τη σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουνε να πετύχουν οι εχθροί μας με τη φωνή των προδοτών. Και η άλλη μορφή της μοιρολατρείας είναι το ίδιο ολέθρια όταν λέει: “Ας σταυρώσουμε τα χέρια κι ας περιμένουμε να μας ελευθερώσουν άλλοι”! Γιατί και τούτη η μορφή της μοιρολατρείας είναι αποδοχή της σκλαβιάς. Όποιος δέχεται να του χαρίσουν άλλοι τη λευτεριά του, αυτός ομολογεί κιόλας πως είναι σκλάβος και το πολύ – πολύ πρόκειται ν’ αλλάξει αφέντη. [ …] Αυτός που αρνείται να οργανωθεί και να παλέψει όταν η χώρα του βρίσκεται υπό τέτοιες συνθήκες, έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα προς την προδοσία»

Ως  Λαός οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε! Ν΄αγωνιστούμε για τη ανάκτηση της κυριαρχίας της Πατρίδας μας. Για τη Λευτεριά από τα δεσμά που μας έχουν επιβληθεί. Για τη διασφάλιση της Ειρήνης! Για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας!

Σ΄ αυτόν το αγώνα θα πρέπει να ενωθούν όλες οι πατριωτικές δυνάμεις!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σαμιακό Βήμα» (αρ. φύλλου 4111), στις 6/01/2018

*Η Ελένη Γούλα ανήκει στην Τ.Ο. του ΕΠΑΜ Σάμου κι είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΕΠΑΜ