Αυτοί παιδί μου δεν…

&&& ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo &&&

Αυτοί παιδί μου δεν νοιάζονται για σένα! Αυτοί και σένα και μένα μας βλέπουν μόνο σαν αριθμούς σε στατιστικές. Είναι σαν να μην υπάρχουμε! Τί ξέρουν αυτοί για το πώς ζούμε, για τις αγωνίες μας, για τις έγνοιες μας, για τα προβλήματά μας;

Αυτοί οι ίδιοι δεν είναι που φέσωσαν τη χώρα, που κατάκλεψαν το δημόσιο κορβανά; Αυτοί που τρώγανε με χρυσά κουτάλια πετώντας σκόπιμα τα αποφάγια τους κάτω από το τραπέζι, ψίχουλα για τους πληβείους, για να τους κάνουνε να νοιώθουν συνένοχοι! Και υπήρξαν σαφώς αρκετοί που στριμώχτηκαν κάτω από το τραπέζι για τα αποφάγια κι αυτοί χαμογελούσαν ....
σαρδόνια, γιατί τους είχαν βάλει στο παιχνίδι, φθείροντας έτσι τη συνείδησή τους! Μαζί τα φάγαμε! Φαυλοκρατία, αμοραλισμός, ατομικισμός! Αυτό ήταν το μότο τους!

Αυτοί λοιπόν σήμερα παρουσιάζονται ως οι εγγυητές της εξόδου από την κρίση! Ναι, αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν και θέλουν να σε σώσουν, να μας σώσουν για άλλη μια φορά! Ποιους κοροϊδεύουν!
Αυτοί παιδί μου δεν ξέρουν τί θα πει φτώχεια, δεν έχουν κάνει ποτέ φτωχοί. Πού να καταλάβουν πώς είναι να μη κλείνει μάτι όλη νύχτα ο πατέρας σου γιατί την επομένη δεν έχει να πληρώσει τη δόση του δανείου ή το νοίκι ! Πώς νιώθει όταν χάνει τη δουλειά του και μένει μετέωρος, πώς νιώθει όταν βλέπει πως πλησιάζει η ώρα της απόλυσής του και δεν μπορεί να κάνει τίποτα! Πώς μετρά η μάνα σου τα φραγκοδίφραγκα για το σούπερ μάρκετ, για το γάλα ή το ψωμί της οικογένειας ή για να βάλει βενζίνη! Σκασίλα τους αν δεν έχει μία για το γιατρό ή για τα φάρμακα ο άρρωστος συγγενής σου, αν κρυώνει, αν πεινά ο κολλητός σου. Σκασίλα τους αν δε βρίσκεις δουλειά, αν σε χαρτζιλικώνει ακόμα ο μπαμπάς ή ακόμα χειρότερα ο παππούς, αν δε μπορείς να χαρείς τα νιάτα σου, αν μένεις ακόμα με τους δικούς σου κοτζάμ άντρας ή κοπέλα, αν απελπίζεσαι, αν ξενιτεύεσαι. Τα δικά τους παιδιά έχουν και παρόν και μέλλον. Εσένα θα σκεφτούν τώρα;

Περπατάς στο δρόμο και είσαι σαν χαμένος, ούτε ευρώ στην τσέπη, έστω για ένα καφέ με τα φιλαράκια σου, ούτε διάθεση να μιλήσεις, να χαρείς έστω τη σημερινή λιακάδα, εκεί σε κατάντησαν! Πώς, με τί καρδιά να το συναισθανθούν αυτό που νιώθεις; Δεν ξέρουν να κατανοούν αυτοί παιδί μου. Χαμένη-ος στις σκέψεις σου και στις ανασφάλειές σου βλέπεις τη ζωή να περνάει δίπλα σου και δεν μπορείς ούτε να την ακουμπήσεις! “Ε, καλημέρα ζωή, πες μου ένα γεια, είμαι κι εγώ εδώ, είμαι κι εγώ παιδί σου”! Αυτοί παιδί μου δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, γιατί δεν ένιωσαν ποτέ τους έτσι, γιατί στον δικό τους “κόσμο” δεν ξέρουν τι θα πει ζόρι.

Παντού, στο σπίτι, στο σχολειό, στη γειτονιά βλέπεις ανθρώπους να παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, για μακροπρόθεσμα σχέδια ούτε λόγος. Κι εσύ που είσαι νέος και βράζει το αίμα σου, που από τη φύση σου είσαι πιο βιαστικός, που θέλεις να ονειρευτείς, να σχεδιάσεις το μέλλον σου; Δεν σου το επιτρέπουν οι συνθήκες! Σχεδιάζουν για σένα ένα μέλλον ζοφερό, δε σε θέλουν σπουδαγμένο, να σε στριμώξουν θέλουν σε σχολεία δεύτερης κατηγορίας, σε άμισθη μαθητεία, ημιμαθή και εύκολο θύμα στο σκλαβοπάζαρο της αγοράς που θεοποιούν, αλλά και υπηρετούν. Άβουλο και αδύναμο σε θέλουν και πάνω απ’ όλα σιωπηλό, ακόμα καλύτερα αδιάφορο, κοινωνικά νεκρό. Γιατί παιδί μου η αδιαφορία είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Μην απογοητεύεσαι, μην αδιαφορείς, μη κλαψουρίσεις ποτέ, μα ποτέ στη ζωή σου. Μην αποδεχτείς το ρόλο του άβουλου, αθώου θύματος, δεν σου ταιριάζει! Θύμωσε για την αδικία, αλλά μην απαιτείς από αυτούς να σε καταλάβουν! Είπαμε δεν καταλαβαίνουν παιδί μου αυτοί! Αυτοί είναι ταγμένοι αλλού, δεν θα σ’ ακούσουν!

Ήρθε όμως η ώρα να την “ακούσουν” ! Γύρνα τους την πλάτη αμετάκλητα και χαμογέλα, γιατί αυτό ταιριάζει στα χρόνια σου και στην αξιοπρέπειά σου. Μη τους φοβηθείς! Χαμογέλα, αμφισβήτησε, κρίνε και διεκδίκησε παρέα με τους δικούς σου τους ανθρώπους. Γιατί για τη δική σου ζωή πρόκειται! Γιατί όπως λέει κι ο ποιητής (Μ. Γκανάς, Άψινθος):

Αυτοί παιδί μου δεν
δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους
όλο δεν και δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους
δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο
γυναίκα άσχημη και στερημένη
αυτοί παιδί μου δεν
δεν δίνουν τ' Αγγέλου τους νερό
δεν άκουσαν ποτέ
ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο
δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους
το άοσμο άνθος του θανάτου
δεν είδαν -κατάργησαν τα μάτια τους-
μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα
αυτοί παιδί μου δεν
δεν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν' απαιτούν
περισσότερα περισσότερα περισσότερα περί...
που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

Πηγή: "alfavita.gr"

Αναδημοσίευση: Αυτοί παιδί μου δεν… - RAMNOUSIA

Φτωχύναμε κι άλλο το 2013 ...

H κατάσταση της φτώχειας έχει επιδεινωθεί στην Ελλάδα το 2013, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τριμηνιαίας έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κοινωνική κατάσταση και την απασχόληση στην ΕΕ, που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες. Παράλληλα, στην Ελλάδα και την Πορτογαλία οι μεταρρυθμίσεις των συστημάτων φορολογίας και κοινωνικών παροχών κατά την περίοδο 2012-2013 οδήγησαν σε μείωση των εισοδημάτων για την πλειοψηφία των νοικοκυριών.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα εμφανίζει τη μεγαλύτερη αύξηση, την περίοδο 2011-2013, του ποσοστού του πληθυσμού που κινδυνεύει με φτώχεια. Το 2013 η φτώχεια αφορά το 23,7% του πληθυσμού και αυξήθηκε κατά 1,8% σε σχέση με το 2011. Ακολουθούν η Ρουμανία με αύξηση +1,1% και φτώχεια 21,2% το 2013, η Λετονία με +0,9% και φτώχεια 21,4% και η Ισπανία με +0,7% και φτώχεια 20,9%.

Εξάλλου, την περίοδο 2008-2013 το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 14,8% στην Ελλάδα, καταγράφοντας το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ μετά την Ιρλανδία (-16%), ενώ μεγάλες μειώσεις παρατηρήθηκαν επίσης στην Πορτογαλία με -7,5% και την Ισπανία με -5,2%. Κύριος λόγος αυτών των μειώσεων, όπως εξηγεί η Επιτροπή, ήταν οι μεγάλες αυξήσεις σε φόρους, οι μειώσεις σε συντάξεις και ο περιορισμένος αντίκτυπος των δαπανών για την κοινωνική προστασία.

Από την έκθεση της Επιτροπής προκύπτει ακόμη ότι το 2013 το μοναδιαίο κόστος εργασίας σημείωσε τις μεγαλύτερες μειώσεις στην Κύπρο (-5,4%) και την Ελλάδα (-4,7%), ενώ οι Έλληνες εμφανίζονται ως οι Ευρωπαίοι που εργάζονται τις περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως με 43,7 ώρες. Ακολουθούν οι Πολωνοί με 42,5 ώρες, οι Κύπριοι με 42,4 ώρες, οι Πορτογάλοι με 42,2 ώρες και οι Αυστριακοί με 42,15. Λιγότερο εργάζονται οι Φιλανδοί με 39,7 ώρες την εβδομάδα, οι Ούγγροι με 39,8 ώρες και οι Γάλλοι με 40 ώρες.

Τον Ιανουάριο του 2014 η ανεργία πλήττει 3,1 εκατ. νέους, ηλικίας 15-24 ετών, στην ΕΕ, με μεγάλες διαφορές όμως να παρατηρούνται μεταξύ των κρατών μελών. Σε χώρες οι οποίες δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από την επιδείνωση της κατάστασης εργασίας, όπως την Αυστρία, τη Γερμανία και την Ολλανδία, τα ποσοστά της ανεργίας των νέων ήταν της τάξης του 10%, ενώ στην Ελλάδα και την Ισπανία, όπου η κατάσταση είναι η χειρότερη στην ΕΕ, τα ποσοστά ανεργίας των νέων τριπλασιάστηκαν την περίοδο 2008-2013, αναφέρει η Επιτροπή.


( πηγή : Το Ποντίκι )

*** ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo ***

“Εχετε γειά βρυσούλες, λογγοί, βουνά, ραχούλες” !

&&& ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo &&&

Του Γιάννη Λαζάρου

Συνηθισμένοι είμαστε να αντιμετωπίζουμε διαφορετική Ελλάδα την επομένη της ψήφισης των νομοσχεδίων. Έχουμε πάθει ανοσία από τα όσα ψηφίζουν με χέρια και με πόδια κάνοντας τα ανάλογα ναζάκια οι “αντάρτες”. Με προπέτασμα καπνού αυτούς τους μπουλούκους της ιστορίας δεν θα προλάβουμε ούτε ως νέες Σουλιώτισσες να σκοντάψουμε σε ένα Ζάλογγο τραγουδώντας το “έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες”. Επειδή τα νερά από τις βρυσούλες τα έχουμε χαιρετίσει προ πολλού τα επόμενα δυο βράδια θα χαιρετίσουμε τις ραχούλες και τα βουνά με το πολυνομοσχέδιο-σκούπα του ΥΠΕΚΑ που ενώ αυτοί θα το ψηφίζουν εμείς θα γαργαλιόμαστε να γελάσουμε για την αντίσταση των βοϊδοβουλευτάδων.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ περιλαμβάνει νόμους που όταν περάσουν αυτό που ξέραμε ως ελληνική ύπαιθρο, πόλεις ή χωριά δεν θα τα ξαναδούμε. Προωθούν τις κατασκευές χώρων υγειονομικής ταφής να εγκρίνονται ως έργα μικρής κλίμακας χωρίς να προσδιορίζουν για το πού έχουν σκοπό να τα κατασκευάσουν. Το πού θα γίνει η άλωση όμως φαίνεται από την κατασκευή εγκαταστάσεων αποχέτευσης και ύδρευσης. Για να γίνουν αυτά τα δύο έργα μαζί σημαίνει ότι θα είναι κοντά σε οικισμούς, είτε είναι πόλεις είτε χωριά.
Πέρα από την άδεια οικοδόμησης ακόμα και τυφλών οικοπέδων που δεν θα μείνει τίποτε όρθιο από μπετόν, έρχεται η τραγική παραχώρηση των ελληνικών κορυφογραμμών.
Η πράσινη ανάπτυξη του Γιώργου Παπανδρέου είναι εδώ, έτοιμη να πάρει σάρκα και οστά ακόμα κι αν ο πρώην πρωθυπουργός σου έχει μετοικήσει πέραν του Ατλαντικού. Στην κορυφογραμμή θα επιτρέπεται να γίνονται εγκαταστάσεις και υποδομές σταθμών ηλεκτροπαραγωγής ανανεώσιμων πηγών παραγωγής.

Ποιες λοιπόν είναι οι ανανεώσιμες πηγές ηλεκτροπαραγωγής σε όλα τα βουνά της χώρας; Μα φυσικά οι ανεμογεννήτριες. Και ποιες είναι οι εγκαταστάσεις υποδομής; Ό,τι γουστάρει ο επενδυτής. Το βαφτίζει υποδομή και αγναντεύει τα πέλαγα από τις κορυφογραμμές.

Ο πανέξυπνος Ελληνάρας θα πει για άλλη μια φορά “ε, και τι έγινε;”. Να όμως που έγινε διότι μετά την πώληση της μικρής ΔΕΗ που περιλαμβάνει λιγνιτικές μονάδες και υδροηλεκτρικά φράγματα πακέτο θα πάρει ο αγοραστής και τις κορυφογραμμές της χώρας. Να μην μιλήσουμε για την οικολογική καταστροφή και ότι “νόμιμα” καταργούνται όλες οι διεθνείς συνθήκες προστασίας του περιβάλλοντος,
αλλά ούτε να πάρεις τα βουνά δεν θα μπορείς αφού ο φράκτης της εταιρείας θα είναι στους πρόποδες διότι θα προστατεύεται η ιδιωτική της περιουσία.
Έχουμε απορία να δούμε ποιοι εργάτες γης θα σταβλίζονται σε κατασκευές προσωρινών καταλυμάτων σε αγροκτήματα άνω των 10 στρεμμάτων αφού τα καταλύματα θα μπορούν να καλύπτουν το 1% της συνολικής έκτασης. Αυτά λέει το νομοσχέδιο αλλά δεν μάς λέει ποιοι είναι αυτοί οι εργάτες, από πού θα έρχονται και πώς δίνουν το δικαίωμα σε γαιοκτήμονες κυριολεκτικά να σταβλίζουν το προσωπικό τους. Εδώ δεν μιλάμε για την καλύβα του Μπάρμπα – Θωμά αλλά για το Νταχάου στον θεσσαλικό κάμπο.

Πραγματικά δεν θα προλάβεις να χαιρετίσεις τα βουνά και τους λόγγους διότι τα δημόσια δασικά ακίνητα που έχουν απολέσει τον δασικό τους χαρακτήρα δεν θα χαρακτηρίζονται πλέον ως δάση και δεν θα κηρύσσονται αναδασωτέα. Απλά θα παραδίδονται σε όποιον έχει χρήμα για την δημιουργία χώρων αναψυχής, τουρισμό φύσης κλπ.
Αυτό σημαίνει ότι όποιος Δήμαρχος κατά το παρελθόν έκανε με “νόμιμες” διαδικασίες το δάσος μπετόν γίνεται ήρωας γιατί ο σημερινός αγοραστής θα μπορεί να κάνει και οικιστικές ενότητες. Αυτά θα είναι ψηφισμένα νόμιμα και ηθικά πια.
Επειδή πίστευες μέχρι σήμερα ότι ο Αλιάκμονας, ο Λουδίας, η λίμνη Κερκίνη, το δέλτα Αξιού και άλλες περιοχές βρίσκονται σε ζώνη προστασίας αυτά να τα ξεχάσεις διότι βάση του νέου νομοσχεδίου με μία απλή απόφαση του ΓΓ Αποκέντρωσης επιτρέπεται η επέκταση και δημιουργία νέων εγκαταστάσεων καταργώντας ακόμη και το απαγορευτικό άντλησης υδάτων μέχρι 50 κυβικά νερού ανά μέρα που ίσχυε. Εδώ θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου διότι με την ιδιωτική διαχείριση των φραγμάτων (ο Αλιάκμονας είναι μέσα σε αυτά), οι εταιρείες που θα έχουν την διαχείριση των ποταμών μπορούν άνετα να δημιουργήσουν εκμεταλλευόμενες το νερό δικές τους θυγατρικές που θα τις στήνουν “νόμιμα” κοντά σε ποτάμια και λίμνες.
Το νομοσχέδιο αυτό περιέχει κι άλλα που αλλάζουν μια για πάντα την Ελλάδα που ξέραμε. Κι ενώ εσύ αγωνιάς για τους γαλατάδες αντάρτες τα καταστροφικά περνούνε και πάλι αθέατα και αθώα.

Επειδή Ελληνάρα μου, δε σε “κόβω” για επενδυτή που θα εκμεταλλευτεί επενδύοντας τις παραπάνω διευκολύνσεις του νομοσχεδίου για τα αρπακτικά, μήπως θα πρέπει να ρίξεις και μια ματιά και σε αυτά; Εκτός κι αν νιώθεις έτοιμος να σταβλιστείς στα καταλύματα εργατών γης γαιοκτημόνων για το μεροκάματο ή να πας σερβιτόρος στα θέρετρα αναψυχής των πρώην δασών μας.
Κοιτάς το ποτήρι φθηνό σκόνη γάλα που θα πιεις και το πάμφθηνο γενόσημο που θα σε “σώσει” αλλά ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που δεν βλέπεις ότι ακόμα και για να τρως τα σάπια της ΕΕ θα πρέπει καταρχάς να έχεις χώρα να σταθείς.
lazarouyiannis.blogspot.gr

Πολιτικά παιχνίδια εξουσίας

&&& ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo &&&

γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Ήθελα να σας διαβεβαιώσω, ότι εμείς, τουλάχιστον στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουμε πλήρη επίγνωση ότι η κρίση είναι δική μας, ότι πρέπει να κάνουμε βαθιές αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση, στη λειτουργία του κράτους, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, αλλά για να τα κάνουμε αυτά, πρέπει να βρούμε μια λύση στο πρόβλημα του χρέους και της λιτότητας, δεν μπορούμε να τα κάνουμε σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης. Απ’ αυτή τη σκοπιά προσεγγίζουμε το πρόβλημα και όχι από μια σκοπιά, η οποία θεωρεί ότι «μας φταίνε οι ξένοι για το πρόβλημά μας».

Ο κ. Δραγασάκης υπογράμμισε ότι «το πρόβλημα που έχουμε είναι ότι το πρόγραμμα, το οποίο εφαρμόστηκε είχε μια σειρά από οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, που θα ήθελα να παρακαλέσω τους Γερμανούς συναδέλφους να τις μελετήσουν».

«Δεν είναι σήμερα η κατάλληλη ώρα, για να επεκταθούμε σ’ αυτές, αλλά πράγματι πιστεύω ότι αξίζει όλοι να σκεφτούμε, τι σημαίνει ανεργία των νέων 60%, τι σημαίνει ύφεση 25%, τι σημαίνει μείωση των επενδύσεων δημόσιων και ιδιωτικών 58%, τι σημαίνει διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων και νομίζω ότι αξίζει να προβληματιστούμε, πώς μια οικονομία μ’ αυτά τα δεδομένα μπορεί να υπερβεί την κρίση», σημείωσε.

Μετά τις δηλώσεις Τσίπρα περί ευρωζώνης, τις δηλώσεις Σταθάκη περί χρέους, τις δηλώσεις Μηλιού περί φορολόγησης, οι παραπάνω δηλώσεις Δραγασάκη, ξεκαθαρίζουν πλήρως το τοπίο περί του τί πρέπει να αναμένουν οι πολίτες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αυτήν την έννοια είναι σαφώς θετικό το γεγονός της εκδήλωσης των προθέσεων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν τις ευρωεκλογές, προ-θέσεις τις οποίες οι πολίτες σαφώς και πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους!
Είναι απορίας άξιον βέβαια το πως θα διεκδικήσει την ψήφο του Ελληνικού λαού, έχοντας πλέον προσχωρήσει σε θέσεις που, όχι μόνο δεν συνάδουν με τις “αριστερές” καταβολές του, αλλά φλερτάρουν έντονα με την πολιτική ρητορική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, καθιστώντας σαφές τον χώρο του πολιτικού φάσματος που επιλέγει να καταλάβει.

Είναι απορίας άξιον, ο τρόπος με τον οποίο το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία της χώρας, διολισθαίνει σε δηλώσεις υποταγής προς τους ξένους δανειστές.

Είναι απορίας άξιον, οι συνεχείς αυτές δηλώσεις, σε ποια σημεία, επί της ουσίας της πολιτικής, διαχωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους συγκυβερνώντες.

Είναι απορίας άξιον, με τι πολιτικό θράσος -γιατί περί θράσους πρόκειται- ζητά την ψήφο του λαού, ενός λαού κυριολεκτικά κατεστραμμένου από τις πολιτικές που επεβλήθησαν, ακριβώς από εκείνους στους οποίους ο κ. Δραγασάκης καταθέτει τα διαπιστευτήρια του κόμματός του.

Είναι απορίας άξιον, το κόμμα που ο ίδιος ο λαός επέλεξε να παίξει σημαντικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, εκτιμώντας ότι “το ευρώ δεν είναι φετίχ”, όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε προεκλογικά, να μεταλάσσεται σε έναν πολιτικό φορέα, φίλα προσκείμενο στους “ευρωεταίρους”.

Είναι απορίας άξιον, πως επιδιώκει την αναρρίχησή του στην εξουσία εκμεταλευόμενο απλά την κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες έχει η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Πραγματικά προσπαθώ να αντιληφθώ την διαφορετική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ στις βασικές πολιτικές θέσεις της κυβέρνησης Σαμαρά. Το μόνο που επικαλείται, είναι το “αγνό” και “αμόλυντο” παρελθόν των στελεχών του και το αριστερό σημείο εκκίνησής του, ως πλεονέκτημα σε μια ακόμη επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Πρόκειται δηλαδή για μια ρητορική που λίγο ως πολύ, έχει ξανακουστεί στην Ελληνική κοινωνία.

Πραγματικά προσπαθώ να αντιληφθώ, το τί νέο κομίζει στην πολιτική ζωή του τόπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώστε να ζητά την ψήφο των πολιτών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ηλίου φαεινότερον πλέον, ότι δεν είναι, παρά ένας ακόμη εκολαπτόμενος διαχειριστής της εξουσίας, μέσα στα πλαίσια που οι ξένοι δανειστές θέτουν. Καμία πρόθεση της παραμικρής διεκδίκησης της εκχωρούμενης εθνικής κυριαρχίας. Καμία διάθεση υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού. Καμία νύξη για κατοχή της χώρας και για κοινοβουλευτική δικτατορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, παρά το επόμενο σχέδιο των “εταίρων” διακυβέρνησης της χώρας και ως τέτοιο, οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας θα είναι απέναντί του!

Ας μην κοιμούνται λοιπόν ήσυχοι εκεί στην Κουμουνδούρου! Αν θεωρούν ότι μπορεί ο λαός να συρθεί για μια ακόμη φορά σε μια καλά στημένη θεατρικού τύπου παράσταση ερήμην του, είναι βαθιά νυχτωμένοι! Αν πιστεύουν ότι μπορούν να παίξουν με την τύχη της χώρας εξαπατώντας τον λαό, δεν έχουν ιδέα τί τους περιμένει! Γιατί ο λαός δεν αντέχει άλλες επικοινωνιακές κραυγές, του τύπου “θα σκίσουμε το μνημόνιο”, άνευ περιεχομένου και σίγουρα δεν ανέχεται άλλο να παραγκωνίζεται, αγνοώντας τις αγωνίες του.

Ας γίνει ξεκάθαρο λοιπόν τοις πάσοι, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εξελίχθηκε όχι βίαια αλλά εκούσια, σε ένα ακόμη πολιτικό μόρφωμα, που δεν στοχεύει στην προάσπιση των συμφερόντων της κοινωνίας και της χώρας, αλλά κάποιων αλλότριων συμφερόντων που καρπώνονται από την κατάρρευσή της!

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές είναι κομβικές για τον λαό και μόνο έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι, παρά μια ακόμη επιλογή που θα φορτώσει τον λαό για το “πρόβλημα” μια και “δεν φταίνε οι ξένοι για το πρόβλημά μας”, κατά τα λεγόμενα του κ. Δραγασάκη! Η καταψήφισή του λοιπόν, καθίσταται αναγκαία, αν θέλουμε ως χώρα να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας και ως κοινωνία να εγκαθιδρύσουμε την Δημοκρατία! Γιατί κανείς δεν είναι πάνω από το συμφέρον της χώρας. Γιατί, όπως όλοι συνηθίζουν να λένε, η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και μονόδρομους!

*μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Πάτρας

ΣΥΡΙΖΑ: Παράδοση άνευ όρων;;

Είμαστε μικροί και αδύναμοι. Πώς θα τα βάλουμε με τους         δυνατούς;

Ποιος νομίζετε οτι το λέει αυτό; Το Κόκκινο σε εκπομπή που παίζει αυτή τη στιγμή. Ναι! Πώς θα βγούμε λέει από την ΕΕ; Είμαστε μικρή χώρα και ιδιαίτερα τώρα αποδυναμωμένη! Εδώ ολόκληρη Κίνα και κοιτάζει να χτίσει συμμαχίες.

Και στην ίδια λογική να ρωτήσουμε: αφού είμαστε μικροί και αδύναμοι, πώς θα προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με τους κολοσσούς της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της ΕΕ; 

Από πότε η υποτιθέμενη αριστερά σκορπά, από το μοναδικό και πιο δυνατό μέσο μαζικής ενημέρωσης που έχει στη διάθεσή της, την ηττοπάθεια;  Από πότε η υποτιθέμενη αριστερά κάνει σημαία της την υποταγή στη δύναμη, μάλιστα τη στιγμή που η ισοπέδωση της ελληνικής κοινωνίας είναι τέτοιου βαθμού που μόνο σε εξέγερση μπορεί να πάει, ή στο θάνατο; 

Όλα τα σημάδια δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παραδοθεί άνευ όρων προκειμένου να πάρει την εξουσία, τα έχει δώσει όλα και μέρα με τη μέρα, δεν κρατά ούτε τα προσχήματα, μέρα με τη μέρα υπαναχωρεί ήδη και σε επίπεδο διακηρύξεων, από όσα έλεγε πριν τις εκλογές του 2012.

Ειδικά σήμερα συνιστά προδοσία μια τέτοια στάση, όταν έχουμε χιλιάδες νεκρούς, όταν έχουμε την απόλυτη καταστροφή, αν και ίσως δεν είναι τέτοια η εκτίμηση των βολεμένων στελεχών του κόμματος.

"Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα". ΕΑΜ

Κεράσια και Κρίνοι.

Η Εθνική Ανεξαρτησία στην εποχή των μνημονίων

&&& EPAM www.facebook.com/metopo &&&

του Δημήτρη Καλτσώνη*

Η εξάρτηση της Ελλάδας και η διαπλοκή και σύμπλεξη της εγχώριας πλουτοκρατίας με το ξένο κεφάλαιο είναι διαχρονική. Ξεκινά από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Υπάρχουν ποικίλα στοιχεία και αποτυπώματα αυτής της σχέσης και σε θεσμικό, συνταγματικό επίπεδο. Απόδειξη αποτελεί ο ίδιος ο θεσμός της βασιλείας που επιβλήθηκε στη χώρα παρά τις δημοκρατικές αναζητήσεις των επαναστατημένων Ελλήνων με τα τρία δημοκρατικά, και σε ένα βαθμό πρωτοποριακά για την εποχή τους, Συντάγματα της περιόδου της επανάστασης του 1821.

Αλλά και αργότερα, στην αυγή του 20ού αιώνα, στα γεγονότα στο Γουδί το 1909, μην ξεχνάμε ότι μοίρα του αγγλικού στόλου κατέπλευσε στο Φάληρο προκειμένου να υπογραμμίσει ότι η Βρετανία δεν θα ανεχόταν ριζοσπαστικές αλλαγές και κυρίως δεν θα ανεχόταν την....
εκδίωξη του τοποτηρητή της, του βασιλιά. Ακόμη και η επιλογή του Ελευθερίου Βενιζέλου από το Στρατιωτικό Σύνδεσμο είχε τη σφραγίδα της Βρετανίας. Το πρόσωπο του μελλοντικού αναμορφωτή πρωθυπουργού είχε την έγκριση του βρετανού προξένου στα Χανιά καθώς ο Ελ. Βενιζέλος είχε τοποθετηθεί νωρίτερα υπέρ της παραχώρησης της Σούδας στους Βρετανούς για στρατιωτική βάση.

Αργότερα ήρθε, για παράδειγμα η επέμβαση του Δεκέμβρη του 1944, στη συνέχεια η παρέμβαση των ΗΠΑ κλπ. Μετά τον εμφύλιο, η εξάρτηση της χώρας εκφράστηκε και συνταγματικά καθώς το άρθρο 112 του Συντάγματος του 1952 κατοχύρωνε τα σκανδαλώδη προνόμια του ξένου και του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Το περιεχόμενο του άρθρου μακροημέρευσε. Υπάρχει και σήμερα στο άρθρο 107 του ισχύοντος Συντάγματος.

Μην ξεχνάμε άλλωστε την αμερικανόπνευστη χούντα 1967-1974 αλλά και την προδοσία της Κύπρου από τις ΗΠΑ και τους ΝΑΤΟϊκούς «συμμάχους». Όλα αποτελούν πλευρές της σχέσης εξάρτησης της χώρας από τις ισχυρές δυνάμεις και το ξένο κεφάλαιο. Ακόμη και σήμερα, το άρθρο 27 παρ.2 συνιστά τη συνταγματική βάση της παρουσίας ξένων στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός μας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Βενεζουέλα, η οποία απαγορεύει ρητά με το άρθρο 13 του Συντάγματός της την παρουσία ξένων στρατιωτικών βάσεων στο έδαφός της.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ

Η ένταξη της χώρα μας στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ) είναι μια ιδιαίτερη πλευρά της εξάρτησης και της σύνδεσης ξένου και εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου. Από τις θριαμβολογίες για την είσοδο στην ΕΟΚ περάσαμε στην παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας μέσω του άρθρου 28 του Συντάγματος του 1975. Βέβαια, να σημειωθεί ότι σύσσωμη η τότε αντιπολίτευση αντιτάχθηκε σε αυτό, άσχετα αν στη συνέχεια μια σειρά πολιτικές δυνάμεις μετέβαλαν άρδην τις θέσεις τους. Στη συνέχεια ήρθε η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1985 και λίγο μετά, ως συνέπειά της, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και με υπουργό Οικονομικών τον Κ. Σημίτη, η απαγόρευση αύξησης των ημερομισθίων με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η οποία, μάλιστα, τιμωρούσε ως ποινικό αδίκημα τις αυξήσεις.

Λίγο αργότερα, το 1992 ήρθε η Συνθήκη του Μάαστριχτ και έκτοτε η συστηματική αποδυνάμωση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων, η βαθμιαία ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Το 2001, η επιλογή εισόδου στο ευρώ έφερε ένα βήμα παραπέρα που εγγράφηκε και στο Σύνταγμα. Στη λεγόμενη συναινετική αναθεώρηση του 2001, τα δύο τότε πανίσχυρα κόμματα του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ψήφισαν από κοινού, ανάμεσα σε άλλα, την προσθήκη στο άρθρο 28 του Συντάγματος ερμηνευτικής δήλωσης που καθιστούσε τη χώρα όμηρο των όποιων εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς δυνατότητες αντίδρασης. Υποτάχθηκε στην πραγματικότητα ακόμη και το Σύνταγμα στους μηχανισμούς των Βρυξελλών. Την πικρή συνέχεια τη γνωρίζουμε πολύ καλά. Με το ξέσπασμα της κρίσης, ήρθε η επιτροπεία, η τρόικα, η μανιώδης λεηλασία του μόχθου και του πλούτου του λαού και της χώρας, η κατεδάφιση όλων των κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ένας σημαντικός μηχανισμός, αλλά σίγουρα όχι ο μόνος, αφαίμαξης του λαού μας είναι το χρέος. Από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2014 προκύπτει ότι κατά την περίοδο 1992-2013, δηλαδή τα τελευταία 21 χρόνια, οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους της κεντρικής διοίκησης ανήλθαν σε 563 δις ευρώ! Στο ποσό δεν περιλαμβάνονται άλλα 288 δις που καταβλήθηκαν για εξόφληση βραχυπρόθεσμών τίτλων. Τόσα έχει πληρώσει ήδη ο ελληνικός λαός, χωρίς να υπολογίσουμε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, από τα πρώτα δάνεια της ανεξαρτησίας που έχουν χρυσοπληρωθεί στους δανειστές – τοκογλύφους. Και παρόλα αυτά, οι δανειστές – τοκογλύφοι και οι εγχώριοι συνεταίροι τους ισχυρίζονται πως το 2014 η Ελλάδα θα εξακολουθεί να τους χρωστά 320 δις ευρώ.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Την απάντηση μας τη δίνει ευθαρσώς ο πρόεδρος του EUROGROUP, Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Κέρδος στις 9/10/2010 παραδέχτηκε πως το χρέος οφείλεται στο γεγονός πως «η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους στην Ελλάδα». Δηλαδή ο ελληνικός λαός χρεωνόταν για να εξάγει και να θησαυρίζει η γερμανική, γαλλική, αμερικανική, βρετανική βιομηχανία και, μαζί με αυτούς, οι εγχώριοι εταίροι τους.

Τούτο φαίνεται πολύ καθαρά και από τα σχετικά στοιχεία με τις εμπορικές συναλλαγές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το 2009 το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ήταν 12,1 δις ευρώ με την Ισπανία, 11,2 δις με την Ιταλία, 2,6 δις με την Πορτογαλία, 4,7 δις με την Ελλάδα.

ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ;

Αυτή την ερώτηση θέτουν πολλοί. Μόνο δηλαδή ζημιωθήκαμε από την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Δεν πήραμε τόσα ώστε τα οφέλη να είναι περισσότερα;

Για να δούμε λίγο τα συγκεκριμένα στοιχεία. Πρώτα απ’ όλα, ο κοινοτικός προϋπολογισμός μέσω του οποίου γίνεται η διανομή των κονδυλίων είναι λιλιπούτειος. Άρα μιλάμε εξαρχής για πολύ μικρά μεγέθη. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός φτάνει μόνο στο 0,88% του Ακαθάριστου Κοινοτικού Προϊόντος, τη στιγμή που οι εθνικοί προϋπολογισμοί υπερβαίνουν το 50% του εθνικού ΑΕΠ.

Επιπλέον, η συνεισφορά κάθε χώρας στον κοινοτικό προϋπολογισμό δεν είναι απολύτως ανάλογη του ΑΕΠ. Έτσι, η Γερμανία κατέχοντας το 19,93% του κοινοτικού ΑΕΠ, καταβάλλει στον προϋπολογισμό της ΕΕ το 19,95%. Η Ελλάδα, με το 1,94% του κοινοτικού ΑΕΠ, καταβάλλει το 2,20%. Μικρή θα έλεγε κανείς η διαφορά, πλην όμως αξιοσημείωτη.

Και πόσα είναι τελικά τα ποσά που πήρε η Ελλάδα από τα περιβόητα και πολυδιαφημισμένα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ); Από το Γ' ΚΠΣ για την περίοδο 2000-2006 (συνολικά 212,5 δις) η Ελλάδα πήρε 27,2 δις και από το Δ' ΚΠΣ-ΕΣΠΑ για την περίοδο 2007-2013 πήρε 20,1 δις.

Που πήγαν κατά κανόνα οι χρηματοδοτήσεις της ΕΕ; Πήγαν στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, στην συρρίκνωση έως και καταστροφή της βιομηχανικής βάσης και της αγροτικής της οικονομίας. Πήγαν στα ταμεία της εγχώριας ολιγαρχίας. Ένα μικρότερο κομμάτι πήγε για την εξαγορά και τη διαφθορά τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός ήταν ένας απαραίτητος όρος για να εξασφαλίσει η άρχουσα τάξη τις κοινωνικές της συμμαχίες, για να εξαγοράσει τη συναίνεση.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

1. Απαιτείται η διαγραφή του χρέους. Τίποτα λιγότερο από αυτό. Ούτε διαγραφή του 5% (όπως λένε οι ιθύνοντες της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ή άλλου ποσοστού, ούτε οτιδήποτε άλλο. Το χρέος είναι της ολιγαρχίας και είναι χιλιοπληρωμένο από τον ιδρώτα και το αίμα του ελληνικού λαού, από τα λεγόμενα «δάνεια της ανεξαρτησίας» του 1821 μέχρι σήμερα. Εξάλλου, και μόνο η απειλή της διαγραφής του χρέους θα κλονίσει συθέμελα τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που φοβούνται αυτό το ενδεχόμενο και θα μας δώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο.

Υπάρχουν εξάλλου και ιστορικά προηγούμενα διαγραφής χρέους. Από τη Σοβιετική Ένωση μέχρι χώρες του τρίτου κόσμου που διέγραψαν το χρέος τους μετά τους νικηφόρους αγώνες των δεκαετιών 1960. Στη σύγχρονη περίοδο, η Νορβηγία έχει διαγράψει χρέη τριτοκοσμικών χωρών προς την ίδια, η Ρωσία διέγραψε μέρος του χρέους της, η Αργεντινή, το Εκουαδόρ. Πρόσφατα η Κούβα διέγραψε σημαντικό μέρος του χρέους της προς τη Ρωσία και προς το Μεξικό. Δεν είναι λοιπόν και τόσο αδύνατη και φοβερή η διαγραφή χρέους όπως προπαγανδίζουν διάφοροι, έμμισθοι συνήθως, των δανειστών.

2. Χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με ατμομηχανή ένα εθνικοποιημένο τραπεζικό σύστημα και το δημόσιο τομέα. Ο δημόσιος τομέας δεν είναι εξ ορισμού αντιπαραγωγικός. Είναι αντιπαραγωγικός όταν χρησιμοποιείται ως ιμάντας μεταβίβασης πλούτου προς το μεγάλο κεφάλαιο και όταν δουλεύει γραφειοκρατικά προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πελατειακές σχέσεις και να αναπαράγει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Ένας εκδημοκρατισμένος δημόσιος τομέας που θα υπόκειται στον αυστηρό λαϊκό και εργατικό έλεγχο, που θα έχει απογαλακτιστεί από την πλουτοκρατία και τους πολιτικούς της πάτρωνες μπορεί να οδηγήσει σε μια φιλολαϊκή αναπτυξιακή πορεία με αναστήλωση των εργασιακών δικαιωμάτων.

3. Σε μια χώρα όπου υπάρχει μικροϊδιοκτησία είναι αναγκαία η κρατική στήριξη προς τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους έτσι ώστε να αντέξουν την πίεση των μεγάλων συμφερόντων και να ενθαρρυνθούν σε συλλογικές, δημοκρατικές μορφές οργάνωσης και παραγωγής.

4. Τα παραπάνω όμως απαιτούν οπωσδήποτε ανυπακοή και απειθαρχία προς τις πολιτικές της ΕΕ. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αναπτυξιακή πορεία αν δεν ακυρωθούν οι κατευθύνσεις όχι μόνο της τρόικας αλλά και της ΕΕ. Δεν μπορούν να καταργηθούν στην ουσία τους τα μνημόνια, αν δεν υπάρξει ρήξη με την ΕΕ. Η ίδια η πραγματικότητα μας οδηγεί τελικά στην έξοδο από αυτήν. Αυτά που λέγονται ότι θα καταργηθούν τα μνημόνια με ένα νόμο και ότι παράλληλα θα παραμείνουμε στην ΕΕ είναι αστειότητες ή υποκρισία.
5. Η χώρα μας μπορεί και πρέπει να αναπτύξει πολύπλευρες σχέσεις ισότιμης συνεργασίας. Μπορεί να συνεργαστεί και με χώρες της ΕΕ αλλά σε ισότιμη πλέον βάση. Έτσι, για παράδειγμα, έκανε η Βενεζουέλα όταν εθνικοποίησε το πετρέλαιο, έδιωξε τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και στη συνέχεια συνεργάστηκε με ξένες εταιρείες σε ισότιμη βάση: ρωσικές, κινεζικές αλλά και αμερικανικές.

6. Για όλα αυτά βέβαια χρειάζεται εθνικός, δημοκρατικός παλλαϊκός σχεδιασμός που θα βασίζεται στην επιστημονική συζήτηση και σε επιστημονικά δεδομένα και θα έχει άμεσους και μακροπρόθεσμους στόχους. Απαιτείται, στο πλαίσιο αυτό, ανάπτυξη, αναδιοργάνωση και γενναία κρατική χρηματοδότηση της παιδείας και της έρευνας που μπορεί και πρέπει να γίνει κινητήριος μοχλός για την παραγωγική φιλολαϊκή ανασυγκρότηση. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει μακρόπνοος σχεδιασμός για την ανάπτυξη.

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ;

Πολλοί είναι αυτοί που θέτουν το ερώτημα: μα είναι υποχρεωτικό να έρθουμε σε ρήξη με την ΕΕ; Μήπως μπορεί να αλλάξει η ΕΕ, να υπάρξει ένα κύμα προοδευτικών και αριστερών κυβερνήσεων σε όλη την ΕΕ;

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι συγκεκριμένη. Οι ιδρυτικές συνθήκες της ΕΟΚ και οι μετέπειτα της ΕΕ, ειδικά από το Μάαστριχτ και μετά δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο. Δημιούργησαν μια σειρά μηχανισμούς που είναι βαθιά συνυφασμένοι με τις πολυεθνικές. Δημιούργησαν ένα μηχανισμό που αυξάνει την απόσταση ανάμεσα στις πλούσιες και στις φτωχές χώρες αλλά και την απόσταση ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς στο εσωτερικό των κρατών, τόσο των ισχυρών όσο και των μη ισχυρών. Τα στοιχεία και η πραγματικότητα βοούν.

Πίσω από την τυπική ισοτιμία των κρατών στα όργανα της ΕΕ υπήρχε πάντοτε η πραγματική ανισοτιμία και η επιβολή της θέλησης των ισχυρών. Ακόμη και η τυπική ισοτιμία δεν υπάρχει πλέον. Μετά τη συνθήκη της Νίκαιας και τις επόμενες μεταρρυθμίσεις έχει καμφθεί σε όφελος μιας θεσμικής ανισοτιμίας.

Μήπως όμως παρόλα αυτά υπάρξει ένα ντόμινο φιλολαϊκών εξελίξεων; Τα πορίσματα της κοινωνιολογίας, της πολιτικής και οικονομικής επιστήμης δεν συνηγορούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Λειτουργεί ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης έτσι ώστε αποκλείεται να συμβούν φιλολαϊκές αλλαγές ταυτόχρονα ή σχεδόν ταυτόχρονα σε όλη την ΕΕ. Μια πρόχειρη ματιά στην πρόσφατη και παλαιότερη ιστορία των κινημάτων των διαφόρων χωρών αρκεί για να πειστεί κανείς.

Αλλά και αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, πάλι δεν θα μπορούσε παρά να έρθει η ρήξη με την ΕΕ και τους αντιλαϊκούς μηχανισμούς της. Εξάλλου, η αλλαγή των συνθηκών απαιτεί ομοφωνία. Μια έστω κυβέρνηση να μην συμφωνήσει και δεν αλλάζουν. Είναι επομένως ουτοπικό και επικίνδυνο θα έλεγα να αναβάλλει κανείς τη ρήξη με την ΕΕ, να συνεχίσει να υποτάσσεται σε αυτήν με την προοπτική μιας αλλαγής της. Η ΕΕ είναι αντιδραστική, μηχανισμός των μονοπωλίων.

ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Τι χρειαζόμαστε περισσότερο από καθετί άλλο στις μέρες μας; Λαϊκή ενότητα. Χρειαζόμαστε τη λαϊκή ενότητα για να αγωνιστούμε για την εθνική ανεξαρτησία, για να διώξουμε την τρόικα, για να αντιπαλέψουμε την εξάρτηση και την υποταγή στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.

Το κίνημα ενάντια στην ΕΕ μπορεί και πρέπει να συμβάλλει στο άνοιγμα του δρόμου για ευρύτερες, πιο ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές. Όμως η συμφωνία σε τέτοιες αλλαγές δεν μπορεί να είναι προϋπόθεση για τη συμμετοχή στον αγώνα αυτό, ούτε ο αγώνας αυτός μπορεί να αναβάλλεται μέχρι να γίνει κάποια επαναστατική αλλαγή, η οποία, εξάλλου δεν μπορεί ποτέ να έρθει χωρίς την προετοιμασία του λαού μέσα από τους άμεσους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες. Διαφορετικά, ματαιώνεται και βαλτώνει κάθε προσπάθεια.

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

Είναι αναγκαία η συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων γύρω από τους άξονες που προδιαγράφηκαν:
1.διαγραφή του χρέους
2.αντίθεση στην πολιτική κυβέρνησης, τρόικας, ΕΕ, έξοδος τελικά από την ΕΕ
3.φιλολαϊκό αναπτυξιακό πρόγραμμα με βασικό μοχλό το δημόσιο τομέα
4.ενίσχυση μικρομεσαίων
5.ριζικός εκδημοκρατισμός του κρατικού μηχανισμού.

Δεν αρκεί δηλαδή απλώς μια αντιμνημονιακή ρητορεία όπως του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου.

Σήμερα βέβαια δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι συνθήκες για τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου. Αύριο θα έχουμε σίγουρα ανακατατάξεις. Ζούμε μια μεταβατική περίοδο. Διαπιστώνουμε όλοι την έλλειψη και την ανάγκη του μετώπου. Έχουμε επομένως κάνει το μισό βήμα. Μένει να κάνουμε το υπόλοιπο.

Απαιτείται, με λίγα λόγια, ένα σύγχρονο ΕΑΜ. Βέβαια, τότε, το 1941, υπήρξε μια πολιτική πρωτοπορία, το ΚΚΕ, που ανέλαβε αυτή την πρωτοβουλία. Σήμερα δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Η ηγεσία του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν λαμβάνει τέτοιες πρωτοβουλίες αλλά αντίθετα, παρεμποδίζει συγκλίσεις, θέτει ως προϋπόθεση τη γενική συμφωνία.

Η ζωή και οι λαϊκές ανάγκες θα φέρουν ανακατατάξεις. Όποτε στην ιστορία η πολιτική πρωτοπορία δεν ανταποκρίθηκε στο ρόλο της, δημιουργήθηκε άλλη.

*Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την εισήγηση του Επ. Καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου, Δημήτρη Καλτσώνη, στην εκδήλωση του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης "Γιάννης Κορδάτος", η οποία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στις 16 Μαρτίου 2014.

από το «iskra.gr»

Τα τελευταία λόγια του Νίκου Μπελογιάννη

"Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Σε νέες εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας".
Ακούει κανείς από αυτούς -της αντιπολίτευσης- που θα βρίσκονται σήμερα στο κοινοβούλιο νομιμοποιώντας με την παρουσία τους το έκτρωμα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας; Υπάρχει τσίπα; Γιατί τους άλλους..τους δωσίλογους τους ξέρουμε.Το μποι το δικό σας το ξέρουμε; Είναι μποι ανθρώπων ή είναι μπόι κόμματος;
Αν θέλετε να κατέβει ο λαός αύριο στο Σύνταγμα, διαμηνύστε οτι θα καταθέσετε τις βουλευτικές σας έδρες, θα ενωθείτε με τον κόσμο και όλοι μαζί να κηρύξουμε Γενική Πολιτική Απεργία. Γιατί εμείς το χρέος μας το κάνουμε όποτε χρειάζεται. Και μάλιστα χωρίς βουλευτική αποζημίωση και θέα στην εξουσία. Εσείς καμάρια μου;

__ ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo __

Γερμανία, συνεχές βαρίδι στα πόδια της Ευρώπης

&&& EPAM www.facebook.com/metopo &&&

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν είναι μόνο η προκλητική και κατά παράβαση κάθε νομιμότητας (εσωτερικής και διεθνούς) επιμονή του Βερολίνου να μην καταβάλει στην Ελλάδα όλα όσα αναγνωρισμένα της οφείλει λόγω της γερμανικής κατοχής. Το Τέταρτο Ράιχ με την οικονομική πολιτική που ακολουθεί, συνιστά μια διαρκής και επιβλαβής, για όλους τους άλλους, εξαίρεση σε όλα όσα ισχύουν ακόμη και στην ΕΕ αποτελώντας την πιο πειστική απόδειξη για το πόσα λίγα χωρίζουν το «κοινό», κατά τ’ άλλα, «σπίτι των λαών» με την φάρμα των ζώων του Τζορτζ Όργουελ, όπου όλοι είναι ίσοι, αλλά ορισμένα ζώα και στην περίπτωσή μας το εξής ένα …η Γερμανία, είναι πιο ίσα από τα άλλα!

Το πιο καυτό θέμα το οποίο κυριαρχεί στις συζητήσεις και τις ζυμώσεις που είναι σε εξέλιξη στην ΕΕ αυτή την περίοδο αφορά την τραπεζική ένωση. Οι σχετικές αντιπαραθέσεις ελάχιστα...
φτάνουν στην Ελλάδα, εν μέρει δικαιολογημένα: λόγω των οξύτατων προβλημάτων βιωσιμότητας που αντιμετωπίζει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τυπικά όμως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που έρχεται να αντιμετωπίσει η τραπεζική ένωση: Η δημιουργία μηχανισμών εποπτείας και έγκαιρης παρέμβασης ώστε σε μια επόμενη έξαρση της κρίσης να μην επιστρέψει το φάντασμα του 2008-2012 όταν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες κινδύνευσαν με κατάρρευση. Λέμε τυπικά, γιατί επί της ουσίας η τραπεζική ένωση, άρρητα, επιταχύνει την επέκταση των γερμανικών τραπεζών σε όλη την Ευρώπη. Αυτό είναι το διπλό σχέδιο της Γερμανίας: Πρώτο, να ανασχέσει την τάση εθνικού κατακερματισμού των τραπεζών. Πρόκειται για μια δυναμική που ενισχύεται απότομα τα τελευταία χρόνια όπως έδειξε πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, με ημερομηνία 9 Μαρτίου. Εκεί αναφέρεται κατά λέξη πως «ο διασυνοριακός διεθνής δανεισμός έπεσε από 22,7 τρις. δολ. (στα τέλη Μαρτίου 2008) στα 17 τρις. δολ. στα τέλη Σεπτεμβρίου 2013. Καθώς η συρρίκνωση επηρέασε τις περισσότερες χώρες παγκοσμίως ήταν πολύ μεγαλύτερη για τους χρεώστες στην Ευρώπη, ειδικότερα στη ευρωζώνη. Οι απαιτήσεις επί των τραπεζών που περιλαμβάνονται στην ΤΔΔ στην ευρωζώνη έπεσαν κατά 2,6 τρις δολ., μια μείωση της τάξης του 31%». Προς μεγάλη δυσαρέσκεια επομένως όσων ποντάρουν στην παγκοσμιοποίηση η τραπεζική ακολουθεί μια αντίστροφη τάση! Το σχέδιο της Γερμανίας στην πλήρη του ανάπτυξη, κι αυτό είναι το δεύτερο σκέλος, περιλαμβάνει την έκφραση και στον χρηματοπιστωτικό τομέα των τάσεων που έχουν κυριαρχήσει στην παραγωγή και το εμπόριο από την μια άκρη της ΕΕ ως την άλλη, δηλαδή την άλωση των αγορών από τα γερμανικά πάντσερ! Στο τέλος της ημέρας, με άλλα λόγια, η τραπεζική ένωση θα έχει καταφέρει εκατοντάδες μικρές και μεσαίες τράπεζες της ΕΕ να εξαγοραστούν από τις γερμανικές. Στο ενδιάμεσο όμως το Βερολίνο αρνείται πεισματικά κάθε σχέδιο συνεργασίας έτσι ώστε με κανέναν τρόπο να μην εκληφθεί οποιοδήποτε παρεμφερές σχέδιο ως μηχανισμός που θα υποχρεώνει την Γερμανία να παρεμβαίνει με κεφάλαια διάσωσης υπέρ τραπεζών που βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Σε αυτό το πλαίσιο η τελευταία συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Βερολίνο προβλέπει ότι το «κεφάλαιο διάσωσης» που θα δημιουργηθεί θα αφορά το κάθε ξεχωριστό κράτος και θα αποκτήσει αμοιβαίο, κοινό χαρακτήρα έτσι ώστε πχ τα κεφάλαια της Γερμανίας να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την διάσωση τραπεζών άλλων χωρών, μόνο μετά από δέκα χρόνια.

Γερμανική ..τραπεζική ένωση

Η απροθυμία της Γερμανίας θα μπορούσε να γίνει ανεκτή αν η ίδια δεν κράταγε ερμητικά κλειστές τις κουρτίνες της σε οποιονδήποτε έλεγχο των δικών της τραπεζών, κι αν οι φήμες δεν βοούσαν για τα μαύρα χάλια στα οποία βρίσκονται οι μικρές κρατιδιακές της τράπεζες. Καθόλου τυχαία δεν μπορεί να είναι για παράδειγμα η απόφασή εξαίρεσης από τον έλεγχο στα στοιχεία ενεργητικού που διενεργεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μεγάλων γερμανικών τραπεζών όπως η Commerzbank και η HSH Nordbank, σύμφωνα με αναλυτικό ρεπορτάζ των Financial Timesστις 11 Μαρτίου, υπό τον τίτλο «Οι γερμανικές τράπεζες εξασφαλίζουν διακριτικότερο έλεγχο από την ΕΚΤ». Πολύ περισσότερο καχύποπτοι μάλιστα γινόμαστε αν λάβουμε υπ’ όψη μας τις αυξανόμενες ανησυχίες στην Γερμανία για την δημιουργία φούσκας ακινήτων και των αρνητικών της επιπτώσεων επί των αξιών. Τον Οκτώβριο του 2013 ακόμη κι η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας επεσήμανε τους κινδύνους που δημιουργούνται από τις αυξήσεις ακόμη και άνω του 25% (σε σχέση με το 2010) οι οποίες καταγράφονται στις επτά μεγαλύτερες πόλεις της Γερμανίας: Βερολίνο, Μόναχο, Αμβούργο, Κολονία, Φρανκφούρτη, Στουτγάρδη και Ντίσελντορφ. Η άνοδος των τιμών στα ακίνητα της Γερμανίας (όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Αγγλία και αντίθετα με ό,τι παρατηρείται στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας) είναι αποτέλεσμα της πτώσης των επιτοκίων του ευρώ που οδηγεί επενδυτικά κεφάλαια σε εναλλακτικές τοποθετήσεις.

Ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επίσης αρνήθηκε πεισματικά ακόμη και την λύση που πρότεινε ο γάλλος ομόλογός του, Πιέρ Μοσκοβισί, να μπορεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης να δανείζεται από τις αγορές ώστε να διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια που ενδέχεται να χρειαστούν για να σώσει μια τράπεζα. Η απάντηση του Βερολίνου ήταν πως μόνο το «εθνικό σκέλος» θα μπορεί να προβαίνει σε τέτοιο δανεισμό με την ευθύνη και την κάλυψη της εθνικής του κυβέρνησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γερμανική λύση για τις τράπεζες, ομοιάζει φριχτά με την «τελική λύση» που πρόκρινε για την Ευρώπη η προηγούμενη γενιά Γερμανών. Οι όροι υπό τους οποίους θα δανειζόταν για παράδειγμα σήμερα το ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να στηρίξει τις τράπεζες θα ήταν απαγορευτικοί και απλώς θα επιτάχυναν την κατάρρευσή τους και την αλλαγή ιδιοκτησίας τους προς όφελος των γερμανικών τραπεζών, που είναι κι απώτερος στόχος της Γερμανίας. Το μήνυμα άλλωστε το έστειλε με όσο το δυνατόν πιο ωμό τρόπο, η Ντανιέλ Νουί, επικεφαλής του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού που θα ξεκινήσει επίσημα τις εργασίες του το Νοέμβριο ανοίγοντας τον δρόμο για την τραπεζική ένωση με τον εξονυχιστικό έλεγχο των 120 μεγαλύτερων τραπεζών, σε συνέντευξή που έδωσε στις 9 Φεβρουαρίου στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Ο τίτλος ήταν «Αφήστε τις αδύναμες τράπεζες να πεθάνουν»! Μαζί τους όμως πλέον θα παρασέρνουν και τα κράτη, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι συνέβαινε μέχρι σήμερα, καθώς στην αξιολόγηση των επενδυτικών τους χαρτοφυλακίων οι τοποθετήσεις σε κρατικά ομόλογα θα βαθμολογούνται πιο αυστηρά. Το αποτέλεσμα θα είναι τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που σώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων να αποδεικνύονται από επιφυλακτικά έως αρνητικά στην αγορά ομολόγων ακόμη και των δικών τους κρατών. Έτσι η ζητούμενη αποκόλλησή τους από τα εθνικά κράτη θα γίνει με δραματικούς όρους για τα δημόσια οικονομικά τους, καθώς θα οδηγήσει στην αύξηση του κόστους κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών των κυβερνήσεων. Με αυτό τον τρόπο οι τράπεζες θα γίνουν ένας επιπλέον παράγοντας που θα πιέζει στην κατεύθυνση μεγαλύτερης λιτότητας, αυξανόμενης φτωχοποίησης των πληθυσμών.

Η ακράδαντη βεβαιότητα της Γερμανίας ότι οι κανόνες που ισχύουν για όλους δεν μπορούν να ισχύουν και για την ίδια αποκαλύπτεται και στον τομέα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Το (καλά κρυμμένο) μυστικό που βεβαιώνει την γερμανική παραβατικότητα (όσο κι αν ακούγεται παράδοξο) σχετίζεται με απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που λήφθηκε το 2011 και προβλέπει την επιβολή ενός ήπιου καθεστώτος επιτήρησης για όσες χώρες διατηρούν πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που υπερβαίνει το 6% του ΑΕΠ. Το πλεόνασμα της Γερμανίας πέρυσι ανήλθε σε 7,4% του ΑΕΠ και φέτος θα φτάσει το 7,3%. Όσο κι αν πρόκειται για μια απόφαση που ως στόχο έχει να κατευνάσει τις αντιδράσεις των υπόλοιπων κρατών μελών, κυρίως της ευρωζώνης, λόγω του ότι τα γερμανικά πλεονάσματα είναι η άλλη όψη των δικών τους ελλειμμάτων, φέρνει στην επιφάνεια με επίσημο πια τρόπο την βαθύτερη αιτία των ανισορροπιών στην ευρωζώνη: Την εκμετάλλευση από την Γερμανία του κοινού νομίσματος με το οποίο σάρωσε τα εμπορικά ισοζύγια των άλλων κρατών. Περιττό να ειπωθεί ότι παρά τη σχετική νύξη που έγινε πριν ένα χρόνο από την μεριά του Όλι Ρεν στις ευθύνες της Γερμανίας, τα μέτρα που προβλέπονται περιορίστηκαν σε μια φραστική σύσταση προς το Βερολίνο να εφαρμόσει μέτρα που στηρίζουν την εγχώρια ζήτηση…

Να ‘ναι καλά το ευρώ…

Το Τέταρτο Ράιχ βέβαια αντιτείνει ότι οι εξαγωγικές επιδόσεις του, που το 2013 κορυφώθηκαν όπως βεβαιώνει το γεγονός ότι το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (260 δις. δολ.), όπου περιλαμβάνονται και το εμπορικό πλεόνασμα, ξεπέρασε ακόμη και της Κίνας (195 δις. δολ.) που είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο, δεν οφείλονται στις επιτυχίες που καταγράφει εντός της ευρωζώνης, αλλά εκτός αυτής. Ακόμη κι έτσι (με την συγκράτηση των γερμανικών εισαγωγών στην ευρωζώνη να οφείλεται όμως στην πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης λόγω λιτότητας κι όχι σε κέρδη ανταγωνιστικότητας των περιφερειακών πχ κρατών) η αλήθεια είναι πως οι γερμανικής εξαγωγικές επιδόσεις ουδέποτε θα είχαν επιτευχθεί χωρίς το ευρώ. Οφείλονται σημαντικά στο κοινό νόμισμα, λόγω του ότι αν η Γερμανία είχε δικό της εθνικό νόμισμα (ακόμη κι ένα κοινό νόμισμα με άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες, συγκρίσιμης υψηλής παραγωγικότητας) αυτό θα ήταν σημαντικά υπερτιμημένο, κατά 30-40%, με αποτέλεσμα τα αναμφισβήτητα παραγωγικά πλεονεκτήματα της γερμανικής οικονομίας να ακρωτηριάζονταν στον διεθνή ανταγωνισμό και τα κέρδη να έμεναν δυνητικά, να μην μεταφράζονταν σε υλοποιημένα κέρδη. Το Τέταρτο Ράιχ έτσι σήμερα καταφέρνει να διατηρεί όχι μόνο μια οικονομία υψηλής παραγωγικότητας (στηριγμένη εν πολλοίς στους χαμηλούς μισθούς) αλλά και λόγω του κοινού νομίσματος να έχει απαλλαγεί από ένα απαραίτητο συνήθως συμπλήρωμα που είναι η υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος. Χάρη σε αυτό τον συνδυασμό πέτυχε τις εντυπωσιακές εξαγωγικές επιδόσεις.

Με τη σειρά τους τα ασυνήθιστα υψηλά έσοδα από τις εξαγωγές (οι οποίες αυξήθηκαν κατά 2,6% το 2013 όταν η οικονομία μεγεθύνθηκε μόνο κατά 0,3%) τροφοδοτούν, μέσω των φόρων για παράδειγμα, και τα αυξημένα δημοσιονομικά έσοδα (ύψους 1,23 τρις. ευρώ) επιτρέποντας την δημοσιονομική πειθαρχία, με έναν τρόπο λιγότερο κοινωνικά οδυνηρό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Καθόλου τυχαία έτσι η Γερμανία το 2013 εμφάνισε για δεύτερη συνεχή χρονιά δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 300 εκ. ευρώ, με την σημαντικότερη ώθηση να προέρχεται από τον εξαγωγικό τομέα. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ευρωζώνης ως μοναδική οδό επίτευξης των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών έχουν την λιτότητα και τις περικοπές, πασχίζοντας να κερδίσουν σε ένα παιχνίδι όπου η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Σε αυτή την κούρσα η δέσμευση για δημοσιονομική ισορροπία που επιβάλλει η Γερμανία σημαίνει διαρκώς αυξανόμενη λιτότητα.

από τα «Επίκαιρα»

Σχεδόν 200 εξώσεις τη μέρα στην Ισπανία ...

Το 2013 εκτελέστηκαν πάνω από 67.189 εντολές έξωσης υπερχρεωμένων ιδιοκτητών ή ενοικιαστών στην Ισπανία. 

Εκτελούνταν δηλαδή 184 εξώσεις την ημέρα, πέντε χρόνια μετά την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων. 
Την προηγούμενη χρονιά εκτελέστηκαν 67.189 εντολές έξωσης, αναφέρει το Γενικό Συμβούλιο της Δικαστικής Εξουσίας.
Συνολικά το 2013 εκδόθηκαν 82.860 εντολές έξωσης, δηλαδή 9,8% λιγότερες σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, υπογραμμίζει το Συμβούλιο.

Πρωταθλήτρια η Καταλονία ...

Η Καταλονία, στη νοτιοανατολική Ισπανία, είναι η επαρχία όπου εκτελέστηκαν οι περισσότερες εντολές έξωσης (23,8% του συνόλου), ενώ ακολουθούν η Βαλένθια (14,6%), η Ανδαλουσία (13,8%) και η περιοχή της Μαδρίτης (13%).
Σύμβολο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που πλήττει την Ισπανία από το 2008, οπότε έσπασε η φούσκα των ακινήτων και αυξήθηκε ραγδαία η ανεργία, οι εξώσεις υπερχρεωμένων ιδιοκτητών ακινήτων ή ενοικιαστών έχουν προκαλέσει αγανάκτηση στη χώρα.
Συλλογικότητες πολιτών έχουν κινητοποιηθεί για να εμποδίσουν τις διαδικασίες. Η Ένωση Θυμάτων Ενυπόθηκων Δανείων (PAH), που κινητοποιεί συχνά τα μέλη της σε όλη την Ισπανία μπροστά από τις οικίες των ανθρώπων που απειλούνται με έξωση, αναφέρει ότι έχει αποτρέψει περισσότερες από χίλιες εξώσεις και έχει βοηθήσει, από τη δημιουργία της το 2009, να βρουν νέα κατοικία χίλιοι άνθρωποι.

( πηγή : Τhe Press Project )

*** ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo ***

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ

Όταν η υποτέλεια παρουσιάζεται ως αντίδοτο στην υποτέλεια...

&&& EPAM www.facebook.com/metopo &&&

του Σταύρου Κατσούλη

Αυτήν την φορά είναι σίγουρο ότι δεν ξαφνιάστηκε κανείς πια. Εντάξει, το 70% του υπόλοιπου Λαού έχουν καταλάβει εδώ και καιρό. Αλλά εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση - ούτε μια στο εκατομμύριο - να μην έχουν καταλάβει ούτε καν οι πιο πωρωμένοι οπαδοί του. Ο λόγος για το νέο αναδυόμενο συντηρητικό κόμμα της χώρας, τον ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεκριμένα, το απόγευμα της Παρασκευής από την Κομοτηνή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας δήλωσε το εξής:

«Θα ξεπληρώσουμε το χρέος μας στο λαό και μετά θα ασχοληθούμε με το χρέος. Το οποίο δε θα αγνοήσουμε. Γιατί εμείς δεν είμαστε μπαταχτσήδες σαν τους φίλους μας τους Γερμανούς που 70 χρόνια μετά ακόμα να ξεπληρώσουν το κατοχικό δάνειο και τις επανορθώσεις»

Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να το κάνει απολύτως σίγουρο ...
ότι οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του, θα γίνουν κατανοητές ακριβώς εκεί απ όπου πηγάζουν οι αποφάσεις σήμερα. Την ίδια περίπου στιγμή λοιπόν, ενώπιον Γερμανών βουλευτών, μελών της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Βουλής με επικεφαλής τον Πρόεδρό της Γκίντερ Κρίχμπαουμ, αλλά και Ελλήνων συναδέλφων τους, ο αντιπρόεδρος της Βουλής και εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αναγνωρισμένος βεβαίως κομμουνιστής πρώην Μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Γιάννης Δραγασάκης, επέλεξε να τους διαβεβαιώσει ξεκάθαρα και απερίφραστα τα εξής:

«Εάν ο ελληνικός λαός αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, θα ήθελα να διαβεβαιώσετε τον γερμανικό λαό ότι θα έχετε στην Ελλάδα μια αξιόπιστη πολιτική δύναμη, η οποία υποστηρίζει τον τερματισμό της λιτότητας και την έξοδο από την κρίση μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης».

Ας βάλουμε στην άκρη το εύλογο ερώτημα στην δήλωση του Τσίπρα, πως ακριβώς θα ξεπληρώσουν το χρέος στον Λαό, αλλά την ίδια στιγμή θα τον βάλουν να ξεπληρώσει το χρέος προς τους τραπεζίτες. Ας βάλουμε επίσης στην άκρη για τώρα, το εύλογο ερώτημα, του πως ένας εκπρόσωπος κόμματος της Ελλάδας, τολμά να κάνει υποσχέσεις τέτοιου μεγέθους, αγνοώντας επιδεικτικότατα την γνώμη του Λαού τον οποίο υποτίθεται ότι θέλει να υπηρετήσει. Ας βάλουν τέλος και οι πιο καχύποπτοι στην άκρη (για όλα υπάρχει η σωστή στιγμή), τους ορισμούς λεξικού για το τι σημαίνει ο όρος "δωσιλογισμός" και ας δούμε καλύτερα κάποιες λεπτομέρειες στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην σημερινή Ελλάδα του χρέους.

Η κατάσταση στην Ελλάδα, είναι ότι τα κόμματα που έχουν εδώ και 4 σχεδόν χρόνια λάβει την εντολή να μας καταστρέψουν, αργούν. Αργούν να απολύσουν ακόμη περισσότερους συμπολίτες μας. Αργούν να μας κάνουν να πληρώσουμε τις τράπεζες, αργούν να εφαρμόσουν τα δολοφονικά μέτρα. Αργούν να καταστρέψουν τα νοσοκομεία και την παιδεία. Η κοινωνία ακόμα στέκεται κακήν-κακώς και όπως-όπως, στα πόδια της, ή έστω πεσμένη στα γόνατα. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει κάποια στιγμή και μάλιστα σύντομα. Δεν μπορεί οι υπερ-διεθνείς δυνάμεις να περιμένουν για πάντα μια ανίκανη κυβέρνηση να κάνει κάποια απλά πραγματάκια. Όσο καλοί κι αν είναι, η αλήθεια είναι ότι ένας "μουμπούκος" και ένα "στουρνάρι" δεν φτάνουν για να επισπευσθεί η "εκκαθάριση" της χώρας μας. Ο στόχος ήταν, να γίνουν ένα-δυο πραγματάκια γρήγορα, ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε και να πάμε στο επόμενο στάδιο. Δεν μπορεί λοιπόν, οι εν λόγω δυνάμεις, να περιμένουν για πάντα.

Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και κάποιοι ΠΟΛΕΜΟΙ που πρέπει να αρχίσουν στην περιοχή, και δεν υπάρχει πλέον άπλετος χρόνος για ανίκανους υπηρέτες "μιας κουτσουλιάς στον παγκόσμιο χάρτη", για να μάθουν την δουλειά. Οπότε; Είναι απλό, θα πρέπει να αλλάξει η φρουρά ώστε να επιταχυνθεί η δουλειά. Και για καλή τους τύχη, το νέο συντηρητικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εδώ, πανέτοιμο να αναλάβει την σκυτάλη... Με ένα φανταστικό πλάνο μάρκετινγ με κεντρικό θέμα την "κυβέρνηση της αριστεράς" το οποίο εκμεταλλεύθηκε την "κρίση" στο έπακρο συνάμα με την εκτεταμένη τεχνογνωσία που απόκτησε από το ΠΑΣΟΚ, είναι λοιπόν αναπόφευκτο να υπάρχουν και κάποιες, τέλος πάντων, "βλέψεις" για να γίνει κυβέρνηση όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο στόχος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα φανερός: Θα πρέπει να μετατρέψει το έτσι κάπως λιγότερο του συντριπτικού 20%, άντε 25% του σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό, ώστε να μπορέσει επιτέλους να μπορεί αυτός (που λέει ο λόγος δηλαδή) να αποφασίζει τι θα γίνεται σε αυτήν την χώρα. Ή όχι;

Φαίνεται ότι εδώ και κάμποσο καιρό, η νομενκλατούρα που ζει ως είθισται μακρυά από τον δοκιμαζόμενο Λαό στο εν λόγω κόμμα, κατάλαβε ότι τα ποσοστά τα οποία υποδηλώνει ένας Λαός δεν έχουν και τόσο σημασία, τουλάχιστον όσον αφορά τους σκοπούς της, μια και άλλοι σκοποί, π.χ. το συμφέρον του Λαού, δεν έχουν κανένα νόημα. Δεν έχουν νόημα, όταν η χώρα ανήκει σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπως λόγου χάρη, η Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει αποδείξει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να βάζει ένα χεράκι στο πως εγκαθίσταται οι κυβερνήσεις σε χώρες όπως η Ουκρανία, έστω και αν το κάνει με την χρήση φασιστικών μορφωμάτων και άλλων "υπηρεσιών".

Μάλλον λοιπόν, σταδιακά εκεί στις κορυφές του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να υποψιάζονται , ότι η δύναμή τους, δεν μπορεί ποτέ να πηγάσει από "ξεπερασμένα ιδεώδη" σαν κι αυτά της πλειοψηφίας τους Λαού, Δημοκρατίες και άλλα άσχετα... Προφανώς επίσης, θα πρέπει να πρόσεξαν και εκεί βοήθησε και η προαναφερθείσα "τεχνογνωσία του ΠΑΣΟΚ" που απέκτησε, το πως ακριβώς οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της "κρίσης" πήραν τις θέσεις τους και πως διατηρήθηκαν στην εξουσία. Εξ άλλου, υπάρχει ήδη ένα καρατσεκαρισμένο μοντέλο εξουσίας σε αυτήν την χώρα, οπότε γιατί να εφεύρουν ξανά τον τροχό όταν κάποιοι άλλοι το έχουν κάνει ήδη; Τελικά, άσχετα με το πως ακριβώς το σκέφτηκαν, κατέληξαν ότι μάλλον ο στόχος θα πρέπει να είναι από την μία να ρίξουν κάποια λουκουμάκια όπως είναι η "τιμωρία των ενόχων", η "διευθέτηση" κάνα δύο θεμάτων τύπου "λίστας Λαγκάρντ" κλπ. και από την άλλη και πιο σημαντικά, να δοθούν όλα τα απαραίτητα διαπιστευτήρια στα πραγματικά κέντρα αποφάσεων, όπως ακριβώς γίνεται μέχρι σήμερα στην Ελλάδα του Χρέους...

Το ερώτημα για όλους εμάς που δεν γελάμε καθόλου διαβάζοντας τα παραπάνω, αλλά μάλλον κλαίμε, δεν είναι αν μπορεί πλέον να υπάρξει στην χώρα μας ένα απίστευτα οξύμωρο σχήμα όπως αυτό της νεοφιλελεύθερης ριζοσπαστικής αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Μπορεί και παραμπορεί, αρκεί να υπάρξει η στήριξη από τους επικυρίαρχους. Αυτό είναι και το μόνο θέμα. Άλλωστε, την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στους επικυρίαχους, την έχουμε ήδη, αν κρίνουμε με βάση τις δηλώσεις τους.

Η υποτέλεια σήμερα για όλα τα κόμματα που επιμελώς αποφεύγουν οτιδήποτε το Δημοκρατικό και Πατριωτικό, φαίνεται ότι είναι ο μόνος τρόπος, όχι απλά για να κρατηθούν στην εξουσία όπως είδαμε μέχρι σήμερα, αλλά τώρα είναι και ο μόνος τρόπος για να την πάρουν όταν δεν την έχουν. Απλά θα χρειαστεί κάποια σοβαρή προσπάθεια στο να τους πείσει κανείς ότι πράγματι είναι τόσο υποτελείς, όσο ακριβώς χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Αυτό που βέβαια δεν καταλαβαίνουν όλοι τους, είναι ότι όταν έχει φτάσει το πολιτικό προσωπικό στο σημείο να ξεπουλά ακόμα και την ιδεολογία που μέχρι πρότινος υποκρίνονταν ότι πίστευε, τότε είναι σίγουρο ότι ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο είναι προ των θυρών της ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

Αλλά εδώ είναι και το τραγικό, γι αυτούς, κατόρθωμα: Δεν έχουν καταλάβει μέσα στην υποτέλεια τους, ότι αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι αναλώσιμες, τότε αυτοί, είναι κάτι πολύ χειρότερο. Αλλά όχι μόνο αυτό. Δεν θα έχουν την πολυτέλεια της υπομονής του κόσμου. Μόλις αντιληφθεί ο κόσμος ακριβώς τι παιχνίδι παίχτηκε το αποτέλεσμα αυτού του αναπάντεχου κατορθώματος των κατά τα άλλα ευφυέστατων "αριστερών" που ζουν και βασιλεύουν στην ηγετική ομάδα του νεοφιλελεύθερου κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι η οριστική πολιτική τους καθαίρεση. Όλων τους. "Αριστερών", "Δεξιών" και ότι άλλο έχει απομείνει στο πολιτικό κατακάθι της εποχής. Γιατί όταν η υποτέλεια παρουσιάζεται ως αντίδοτο στην υποτέλεια, η κατάρρευση ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου είναι πολύ κοντά...

Το πραγματικό ερώτημα για εμάς τους υπόλοιπους, είναι εάν θα αφήσουμε το καταρρέον πολιτικό προσωπικό να παίξει και την τελευταία σκηνή πολιτικής κωμωδίας και απόλυτης υποτέλειας, πριν αρχίσουν τα πάρα πολύ χειρότερα. Ναι φίλοι, αυτό είναι το ερώτημα. Θα δώσουμε και πάλι την στήριξή μας σε κάποιους που υπόσχονται ξεδιάντροπα σε ξένα κράτη και ηγέτες, ερήμην του Λαού, ή θα κάνουμε την θεμελιώδη Δημοκρατική κίνησή μας ως Λαός αυτοπροσώπως για να τερματίσουμε εδώ και τώρα και οριστικά την χυδαιότερη πολιτική περίοδο που έζησε ποτέ ο Λαός μας;

Είτε κάνουμε το μεγάλο λάθος και πάλι, είτε κάνουμε αυτό που οφείλουμε στις ερχόμενες γενεές τώρα, είναι φανερό ότι όλοι εμείς που ποθούμε την Πατρίδα Ελεύθερη και την Δημοκρατία Αληθινή και πάνω από οποιαδήποτε ιδεολογία, μπορούμε σίγουρα να συμφωνήσουμε με την κατακλείδα του Τσίπρα στην ομιλία του στην Κομοτηνή. Θα συμφωνήσουμε όμως, για τελείως μα τελείως διαφορετικούς λόγους, γιατί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει ότι στην τραγωδία που ζούμε, ο ίδιος ζητά να γίνει πρωταγωνιστής...:

«όπως στην αρχαία τραγωδία μετά την ύβρη θα έλθει η Νέμεσις»

Η ελπίδα μας πρέπει να είναι ελευθερωθούμε από όλους τους υποτελείς δωσίλογους, κυβερνώντες και "αντιπολιτεύοντες", πριν έρθουν τα πολύ χειρότερα. Οι πράξεις μας πρέπει να είναι αυτές που θα ενδυναμώσουν τον Λαό να οργανωθεί για να το καταφέρει. Και τότε, οι φαιδρές αλλά τραγικότατες πολιτικές καταστάσεις που ζούμε σήμερα, δεν θα είναι παρά μια μικρή μαύρη παρένθεση στην Ιστορία μας, μεταξύ του τέλους της μεταπολίτευσης και την απαρχή της νέας ένδοξης περιόδου της Νέας Απελευθερωμένης Ελλάδας.

Καλή λευτεριά!