Του Αρη Οικονόμου
«Εάν ο χρυσός δεν χειραγωγούταν, θα είχε ξεπεράσει πιθανότατα τα 3·οοο $ ανά ουγγιά - μεταξύ άλλων, λόγω των τεραστίων ποσοτήτων δολαρίων, με τα οποία έχει .πλημμυρίσει η Fed, ο αδιαφιλονίκητος «αρχηγός» του τραπεζικού καρτέλ, τις αγορές.
Τα εργαλεία όμως της χειραγώγησης αποτυγχάνουν συχνά - γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι απίθανη μία ραγδαία άνοδος της τιμής τον χρυσού. Πόσο μάλλον όταν η ζήτηση εκ μέρους της Ρωσίας, της Κίνας και της Ινδίας συνεχίζει να είναι υψηλή - ενώ η ετήσια σεζόν, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ιδιώτες αγοράζουν περισσότερο χρυσό, μόλις ξεκινάει.
Περαιτέρω, οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης, αντί να ασχολούνται με τις αλλαγές που απαιτεί το νομισματικό μας σύστημα, για να μην καταρρεύσει, συνεχίζουν να τυπώνουν ανεύθυνα χαρτονομίσματα χωρίς αντίκρισμα - προσπαθώντας παράλληλα να πείσουν τους Πολίτες πως ο χρυσός δεν αποτελεί μία εναλλακτική αποταμιευτική τους δυνατότητα.
Την ίδια στιγμή, επιτίθενται στους υποστηρικτές του. Σε όλους αυτούς δηλαδή οι οποίοι, γνωρίζοντας πως ο χρυσός έχει επιβιώσει πάνω από 5.ooo χρόνια, χωρίς ποτέ να καταστραφεί η αγοραστική του δυνατότητα, όπως έχει συμβεί με άπειρα άλλα χάρτινα χρήματα, τάσσονται υπέρ τον -καθώς επίσης υπέρ της επαναφοράς του κανόνα του.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ασήμι - παρά το ότι έχει πολλές άλλες «εφαρμογές» σε σχέση με το χρυσό, αφού χρησιμοποιείται ευρύτατα στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων.
Επειδή όμως η παραπάνω διαδικασία δεν λειτουργεί ως όφειλε, οπότε οι κεντρικοί τραπεζίτες χάνουν όλο και περισσότερο τον έλεγχο του μονεταριστικού συστήματος και της παγκόσμιας οικονομίας, δημιούργησαν τεχνητά ένα καινούργιο πρόβλημα για «αντιπερισπασμό» - για να μεταθέσουν δηλαδή την προσοχή των Πολιτών.
Μέσα σε λίγους μήνες λοιπόν κατάφεραν να αναδείξουν τον W. Putin σε ένα καινούργιο αντικείμενο μίσους των Αμερικανών και των Ευρωπαίων - μεταξύ άλλων, συνεχίζοντας να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της Ουκρανίας, την οποία άναψαν οι ίδιοι.
Παρά το ότι δε οι συνθήκες θυμίζουν έντονα την εποχή πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το τραπεζικό καρτέλ δείχνει να αδιαφορεί - θεωρώντας πως δεν έχει άλλη εναλλακτική δυνατότητα«.
Το σενάριο
Δημιουργείται η εντύπωση πως το δυτικό τραπεζικό καρτέλ, καθώς επίσης η πολιτική ελίτ. η οποία χρηματοδοτείται από το ίδιο, επιδιώκουν την πτώση του Ρώσου προέδρου. Στόχος τους φαίνεται να είναι, εκτός από το να αποσπάσουν την προσοχή των Πολιτών από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν (υπερχρέωση, αναδιανομή εισοδημάτων από τους φτωχούς στους πλούσιους, ανεργία, φορολογική λεηλασία, αύξηση των τιμών με την παράλληλη μείωση των μισθών, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κοκ,), η κυριαρχία στον πλανήτη, καθώς επίσης τα ενεργειακά του αποθέματα - από τα οποία η Ρωσία διαθέτει πάρα πολλά.
Ένας δεύτερος στόχος, ανάλογης σημασίας, είναι τα αποθέματα χρυσού - τα οποία φαίνεται να έχουν ελαχιστοποιηθεί στα θησαυροφυλάκια του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Πόσο μάλλον όταν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Αυστρία απαιτούν την επιστροφή των αποθεμάτων χρυσού τους. τα οποία αποθηκεύουν αφενός μεν στη Fed, αφετέρου στην Τράπεζα της Αγγλίας - αποθέματα τα οποία πιθανότατα δεν υπάρχουν.
Τι θα μπορούσε να συμβεί όμως, εάν δεν καταφέρουν να δρομολογήσουν την πτώση του Putin; Ποιες θα είναι οι εξελίξεις εάν ο Ρώσος πρόεδρος επιτύχει να ενισχυθεί, παρά την εχθρότητα, την ενοχοποίηση και τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα του; Θα ήταν τότε αλήθεια πρόθυμη η Δύση να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, ακόμη και αν η Κίνα επέλεγε να υποστηρίξει τον Putin;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι καταφατική, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εν τούτοις, όπως πολύ σωστά λέγεται, την απόφαση για ειρήνη ή πόλεμο δεν την παίρνουν οι πολιτικοί, αλλά οι τραπεζίτες - αφού αυτοί χρηματοδοτούν τους πολέμους.
Ιστορική αναδρομή
Πριν από 100 χρόνια ίδρυσαν ορισμένοι τραπεζίτες, οι οποίοι λειτουργούσαν γύρω από τις οικογένειες Rothschild, Rockefeller. Morgan και Warburg, την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. - με τη βοήθεια της οποίας απέκτησαν στη συνέχεια ανυπολόγιστη ισχύ, σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Την ίδια στιγμή, δρομολόγησαν το ιδιωτικό δολάριο, μετατρέποντας το σε δικό τους προσωπικό νόμισμα- υποχρεώνοντας στη συνέχεια την κυβέρνηση της υπερδύναμης να δανείζεται από αυτούς στο συγκεκριμένο «συνάλλαγμα», πληρώνοντας τόκους.
Εν τούτοις, αχόρταγοι όπως ήταν, δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τις ενέργειες επιλέγοντας, για να αυξήσουν τη δύναμη τους, την «αποδόμηση» του κανόνα του χρυσού - παρά το ότι αποτελούσε εγγύηση για τη σταθερότητα και την ειρήνη. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, έπρεπε να μεσολαβήσουν ασυνήθιστα γεγονότα, όπως ένας πόλεμος - επειδή οι άνθρωποι εμπιστεύονταν ανέκαθεν το χρυσό, οπότε και το νόμισμα που είναι συνδεδεμένο μαζί του.
Περαιτέρω, την 1η Ιανουαρίου του 1914 δημιουργήθηκε ουσιαστικά το νέο δολάριο - ενώ στις 28 Ιουνίου του ιδίου έτους δολοφονήθηκε ο διάδοχος του αυστριακού θρόνου, από Σέρβους τρομοκράτες. Η Αυστρία, μία μεγάλη δύναμη τότε σε πορεία κατάρρευσης, απαίτησε να ερευνήσει το συμβάν επί τόπου - κάτι που αρνήθηκαν οι Σέρβοι. Αυτό ήταν επίσημα αρκετό για να κηρυχθεί ο πόλεμος εναντίον της Σερβίας - όπου όλοι γνώριζαν πως ισοδυναμούσε ταυτόχρονα με την κήρυξη πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Γαλλίας.
Μετά το τέλος του πολέμου, το 1919, στη σύσκεψη ειρήνης του Παρισιού, οι ηττημένοι υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν τεράστιες αποζημιώσεις στους νικητές - παρά τις τότε προειδοποιήσεις του Keynes, ο οποίος διαισθανόταν πού θα οδηγούσαν. Απαιτήθηκε λοιπόν από τη Γερμανία να πληρώσει στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στην Ιταλία και στο Βέλγιο 7.000 τόνους χρυσού (20 δις χρυσά μάρκα) - τα οποία φυσικά θα κατευθύνονταν στις Η.Π.Α., οι οποίες είχαν δανείσει τις ευρωπαϊκές χώρες για τη διεξαγωγή του πολέμου.
Επειδή όμως οι Η.Π.Α. δεν θα είχαν τη δυνατότητα να δανείσουν χρήματα, εάν οι ίδιες δεν δανείζονταν από το καρτέλ των τραπεζών και ειδικά από τους Rothschild, μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει πως ο γερμανικός ουσιαστικά χρυσός κατευθύνθηκε σε αυτές.
Συνεχίζοντας η Γερμανία, παρά τις επιβαρύνσεις που της επιβλήθηκαν, ήθελε να έχει αντίκρισμα στα χρήματα της σε χρυσό, τουλάχιστον στο 30% των ποσοτήτων που τύπωνε - γεγονός που περιόριζε αυτόματα την ποσότητα των χρημάτων, οπότε την ισχύ του τραπεζικού καρτέλ.
Οι τράπεζες τότε. επειδή δεν ήθελαν να είναι η Γερμανία η μοναδική χώρα με αντίκρισμα στο νόμισμα της, προκάλεσαν το 1922 τη συμφωνία των σημαντικότερων κρατών στη Γένουα - με βάση την οποία υιοθετήθηκε ο «μισός κανόνας του χρυσού». Σύμφωνα με αυτόν, η Μ. Βρετανία και οι Η.Π.Α. όφειλαν να έχουν αντίκρισμα σε χρυσό, όσον αφορά τα νομίσματα τους - γεγονός πολύ εύκολο φυσικά για τις δύο αυτές χώρες, οι οποίες διέθεταν αρκετά αποθέματα, ενώ θα εισέπρατταν ακόμη περισσότερα από την ηττημένοι Γερμανία.
Ο «μισός κανόνας του χρυσού» απέτυχε - ενώ μεταξύ των ετών 1920 και 1930 αυξήθηκε το μίσος εναντίον των τραπεζών, καθώς επίσης των ιδιοκτητών τους. Οι άνθρωποι, άνεργοι και πεινασμένοι, ήθελαν να αποκτήσουν ξανά τα κράτη τον έλεγχο των νομισμάτων τους. τον οποίο είχαν παραδώσει ανόητα στις τράπεζες - με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ξανά η εξουσία του καρτέλ (με έναν ανάλογο τρόπο «υπεξαίρεσε» ουσιαστικά η ΕΚΤ. με εντολή της Fed, τα νομίσματα όλων των χωρών της Ευρωζώνης).
Ακολούθησε λοιπόν ένας καινούργιος πόλεμος, ο οποίος πυροδοτήθηκε από τη σύγκρουση της Γερμανίας με την Πολωνία - οπότε εκτοξεύθηκαν ξανά τα κέρδη των τραπεζών στα ύψη, αφού χρηματοδοτούσαν και τις δύο πλευρές. Στο τέλος δε οικειοποιήθηκαν όλες εκείνες τις ποσότητες χρυσού, τις οποίες είχαν προηγουμένως ληστέψει η Γερμανία και η Ιαπωνία, από πολλές άλλες χώρες, κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το πραγματικά πολύ μεγάλο παιχνίδι, το «Colpo Grosso», ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία του Bretton Woods το 1944 - όπου η Fed υποχρέωσε ουσιαστικά ολόκληρο τον πλανήτη να διεξάγει το σύνολο των διεθνών συναλλαγών του σε δολάρια. Φυσικά υπήρξαν ορισμένα «προβληματικά» κράτη, τα οποία δεν ήθελαν να παραιτηθούν εντελώς από το χρυσό - οπότε η Fed αναγκάσθηκε να εγγυηθεί την ανταλλαγή των δολαρίων με χρυσό, εάν κανείς το επιθυμούσε.
Δυόμιση δεκαετίες αργότερα δημιουργήθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία παγκοσμίως τόσα πολλά δολάρια, ώστε η αμερικανική κεντρική τράπεζα δεν μπορούσε να εκπληρώσει πλέον τις επιθυμίες των Ευρωπαίων «φίλων» της - να ανταλλάσσει δηλαδή τα δολάρια με χρυσό.
Κατήγγειλε λοιπόν μονομερώς τη συμφωνία (σοκ του Νίξον, 1971), με τη βοήθεια μίας ακόμη μαριονέτας-προέδρου των Η.Π.Α. - γεγονός που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με την κήρυξη του πολέμου, εναντίον όλου του υπόλοιπου πλανήτη.
Η Fed ανακοίνωσε στην πραγματικότητα προς όλες τις χώρες πως είτε αποδέχονται τα ψέματα και την απάτη της, συνεχίζοντας να χρησιμοποιούν τα χωρίς αντίκρισμα δολάρια για τις συναλλαγές τους, είτε θα υποχρέωνε τον πρόεδρο των Η.Π.Α. να εισβάλλει στο εσωτερικό τους - με όλα τα μέσα. οικονομικά, χρηματοπιστωτικά και στρατιωτικά που έχει στη διάθεση του. Έκτοτε, αρκετές χώρες έχουν συνειδητοποιήσει πως η απειλή δεν ήταν θεωρητική, αλλά πρακτική - έχοντας αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του ΔΝΤ. του NATO κοκ.
Η σύγχρονη εποχή
Το δολάριο, καθώς επίσης το βασισμένο στα χρέη νομισματικό μας σύστημα, το οποίο ελέγχεται από μία μικρή ελίτ, έχει φτάσει στο τέλος του. Μαζί του καταρρέει η δύναμη του αγγλοσαξονικού τραπεζικού καρτέλ, καθώς επίσης η ισχύς όλων των συντελεστών που το υπηρετούν: της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της BIS. της λέσχης Bilderberg. της στρογγυλής τράπεζας του OHE. κοκ.
Τα ανερχόμενα κράτη της BRICS (Βραζιλία. Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Ν. Αφρική), γίνονται όλο και πιο ισχυρά, πολύ πιο θαρραλέα - έχοντας ήδη δημιουργήσει τη δική τους Παγκόσμια Τράπεζα και το δικό τους ΔΝΤ, με τα οποία θα ενισχύουν τις υπόλοιπες χώρες. Σύντομα δε θα ιδρύσουν τα δικά τους οικονομικά ινστιτούτα, τις δικές τους αγορές (χρηματιστήρια κλπ.) και τις δικές τους εταιρείες αξιολόγησης - συναλλασσόμενες με τα δικά τους νομίσματα και συσσωρεύοντας χρυσό.
Εκτός αυτού, αγοράζουν ήδη με τα συναλλαγματικά τους αποθέματα σε δολάρια όλα όσα πωλούνται στη Δύση - μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο την εξάρτηση τους από τις Η.Π.Α., από τα αμερικανικά ομόλογα, καθώς επίσης από το δολάριο.
Τα γεγονότα αυτά «προκαλούν» τους ιδιοκτήτες της Fed σε πολύ μεγάλο βαθμό - οπότε θεωρείται πως θα κάνουν όλα όσα περνούν από τα χέρια τους, στην κυριολεξία τα πάντα, για να εμποδίσουν το τέλος του δολαρίου και την απώλεια της παγκόσμιας ηγεμονίας τους.
Αυτήν την εποχή πάντως φαίνεται πως γίνονται όλες οι προετοιμασίες για τη διεξαγωγή ενός νέου, μεγάλου πολέμου σε ευρωπαϊκά εδάφη - αφού οι μαζικές οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες επιβάλλονται σε μία χώρα, είναι ο «προθάλαμος» των στρατιωτικών συγκρούσεων. Φυσικά αυτοί που ήδη υποφέρουν είναι οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι Πολίτες - οι οποίοι είναι όμως εντελώς αδιάφοροι στο τραπεζικό καρτέλ που κινεί τα νήματα.
Περαιτέρω, τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία θα συνεχίσουν να μειώνουν τα συναλλαγματικά τους αποθέματα σε δολάρια, προσπαθώντας να μην προκληθεί πόλεμος - αφού έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν το υφιστάμενο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και το δολάριο, οπότε το τραπεζικό καρτέλ που το ελέγχει.
Εάν τα καταφέρουν, τότε θα επιβάλλουν μία νέα τάξη πραγμάτων, όπου οι Η.Π.Α. θα πάψουν να είναι η ηγεμονική δύναμη στον πλανήτη - ενώ η θέση της Ευρώπης σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι εύκολο να προσδιορισθεί, επειδή ο τρόπος, με τον οποίο χειρίζονται οι Ευρωπαίοι πολιτικοί το θέμα (με rer δύο πόδια σε δύο βάρκες που απομακρύνονται μεταξύ τους), δεν οδηγεί πουθενά.
Σε κάθε περίπτωση όμως. όποιος έχει στην κατοχή του χρυσό και ασήμι δεν θα είναι βέβαια ευτυχισμένος, εάν ξεσπάσει πόλεμος, αλλά θα μπορεί να επιβιώσει - ενώ όλο και περισσότερες χώρες θα απαιτούν την υιοθέτηση ενός καινούργιου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, καθώς επίσης του κανόνα του χρυσού. Όποιοι θεωρούν πως «ο χρυσός θα πάψει να λάμπει», δεν έχουν κατανοήσει καθόλου το μονεταριστικό μας σύστημα - οπότε θα υποχρεωθούν σε μεγάλες απώλειες.
Πηγή: http://www.analyst.gr/2014/08/12/to-trapeziko-kartel-kai-o-xrysos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου