Μόνη Εγγύηση ο ίδιος ο Λαός.

Του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Ζόφο και δυσωδία αποπνέει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.

Από τότε, τον Μάιο του 2010 που εκχωρήθηκε η ασυλία άνευ όρων και αμετάκλητα λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας, και άρχισε η μεθοδευμένη και σκόπιμη εκποίηση ολόκληρης της χώρας και η εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, είμαστε μάρτυρες του θεάτρου του παραλόγου στο πιο απονομιμοποιημένο κοινοβούλιο που υπήρξε τουλάχιστον στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε παρακολουθήσει τόσα πολλά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα σε περίοδο που τη νομιμότητα επικαλούνται κυβερνήτες και αντιπολιτευόμενοι στο όνομα της Δημοκρατίας. Ποτέ άλλοτε δεν λεηλατήθηκε τόσο απροκάλυπτα κάθε έννοια συνταγματικού δικαίου, κάθε θεμελιώδης νόμος στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και ποτέ δεν ασκήθηκε τόση απροκάλυπτη υποκρισία σε βάρος της κοινωνίας από το κομματικό σύστημα στην Ελλάδα δεξιό και αριστερό. Πρόκειται για τον ορισμό της διαρκούς εκτροπής από κάθε έννοια δημοκρατίας.

Σε μία έκθεση κόλαφο η Διεθνής Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDΗ) σε 

συνεργασία με την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αναφέρει για την κρίση στην Ελλάδα:

«Η συζήτηση για την κρίση στην Ελλάδα γίνεται ολοένα και πιο παρωχημένη. Η κατάσταση με την οποία είμαστε αντιμέτωποι σήμερα δεν αποτελεί πλέον «εκτροπή» ή και στιγμιαίο, μια κατάσταση «κρίσης» με την ακριβή σημασία του όρου. Αντιθέτως, γινόμαστε μάρτυρες μιας μετάβασης –σχεδόν ολοκληρωτικής στην Ελλάδα- προς μια νέα κατάσταση πραγμάτων στην οποία οι συνήθεις κανόνες, ιδιαίτερα αυτοί που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, αμφισβητήθηκαν, υποβαθμίστηκαν και ενδεχομένως σχετικοποιήθηκαν. Επίσης, μια ακόμα μεταβολή μπορεί να παρατηρηθεί στον τρόπο λήψης αποφάσεων για ζητήματα τα οποία υπό κανονικές συνθήκες, εμπίπτουν στην εθνική κυριαρχία. Εδώ ένα νέο πολιτικοοικονομικό μοντέλο υπό το οποίο η de facto εξουσία ασκείται όλο και περισσότερο από υπερεθνικές δυνάμεις φαίνεται να έχει προοδευτικά υποκαταστήσει τον ρόλο των εθνών – κρατών. Αυτή η μετατόπιση υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια που έχουν θέσει κράτη όσον αφορά τη νόμιμη και οικειοθελή παραχώρηση της κυριαρχίας τους στους διεθνείς οργανισμούς, και πρωτίστως στην Ευρωπαϊκή Ένωση στους οποίους ανήκουν». [1]

Η συγκεκριμένη έκθεση αποδομεί το επιχείρημα περί παράπλευρης απώλειας στα κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και ατομικά δικαιώματα για την επίτευξη της οικονομικής προσαρμογής Φτάνει δε στο σημείο στο κεφάλαιο «VI Συμπεράσματα» όσον αφορά τις πολιτικές λιτότητας και τα περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν να τα «κρίνει απαράδεκτα βάσει του διεθνούς δικαίου», σημειώνοντας με νόημα ότι «αυτοί που τα θέσπισαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προκάλεσαν».[2] Αποδίδει έτσι πολιτικές και νομικές ευθύνες σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Μάλιστα δεν μένουν στην απλή διαπίστωση της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, αλλά προβαίνουν σε συστάσεις, λέγοντας προς την Ελλάδα: «Η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει και να μην εισέλθει σε οποιαδήποτε άλλη συμφωνία οικονομικής βοήθειας, με την οποία αναλαμβάνει υποχρεώσεις που παραβιάζουν ή περιορίζουν την ικανότητά της να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της για τα ανθρώπινα δικαιώματα». [3]

Δεν είναι η πρώτη φορά που διεθνείς οργανισμοί συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, με την πρόσφατη έκθεση του Ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα Cephas Lumina, αλλά και του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διαπιστώνουν το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται στην Ελλάδα.

Κι όμως! Το πολιτικό – κομματικό σύστημα της διαπλοκής από τους εθνικούς ολετήρες ως τα ΜΜΕ, την Δικαιοσύνη, την Δημόσια Διοίκηση αλλά και δυστυχώς την εξαιρετική στήριξη που προσφέρει η «φιλολαϊκή αντιπολίτευση» με την επίμονη παραμονή και παρουσία της στο κοινοβούλιο, σφυρίζει αδιάφορα. Συνεχίζει να παραμένει ανέγγιχτο διαφυλάσσοντας την συνομή της εξουσίας προ της εθνικής συνεννοήσεως και την ιδιοποίηση του κράτους σε όφελος ποιού αλήθεια; του λαού και της χώρας, ή της εγχώριας και ξένης τραπεζικής ολιγαρχίας. 

Αποκορύφωμα της εκτροπής αυτής, η παρωδία στην διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, με την σύμφωνη γνώμη αν όχι κατ’ εντολή της τρόικας, σε ένα σκηνικό τρομοκρατίας, εκβιασμών, χρηματισμών και πολιτικής απάτης. Ο πολιτικός διάλογος παρωχημένος και εγκλωβισμένος στην εξουσιολαγνεία, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, και οι επικυρίαρχοι από θέση ισχύος, να στραγγαλίζουν όλο και περισσότερο την χώρα. όσο δεν εκφράζεται από κανέναν συγκρουσιακή πολιτική.

Το τραγικότερο όμως είναι η απουσία και μη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πρώτη φορά ο λαός μας βρίσκεται τόσο έξω από το παιχνίδι, λες και παρακολουθεί την καταστροφή από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Από άλλη χώρα. Και αν η ακροδεξιά κυβερνώσα συμμορία εκτελεί υποτελώς τις εντολές των δανειστών και εκποιεί ολόκληρη την χώρα, τρομοκρατώντας τους νοικοκυραίους και καταστέλλοντας εν όπλοις κάθε αντίσταση, η αριστερή αντιπολίτευση πως αντιστρατεύεται σε αυτό; Να τι λέει η Σοφία Σακοράφα σε μια ενδιαφέρουσα εξομολόγηση στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς… την πολιτική υπεραξία τη μετατρέπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας. Και εξηγώ. Το προς τα έξω κομμάτι. Όλες οι συναντήσεις πήραν το χαρακτήρα, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι δεν τον είχαν, του καλού πολιτικού χώρου, που δίνει τις εξετάσεις του… σε ποιους; στους δανειστές του, στους τοκογλύφους του, ώστε να προαχθεί σε εν δυνάμει κυβέρνηση».

Και παρακάτω για το εσωτερικό κομμάτι: «Δε φτάνει η βουλή, δε φτάνουν οι δηλώσεις, δε φτάνουν οι ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου. Στο δρόμο πολιτικοποιείται η σύγκρουση, γιατί εκεί αναπτύσσεται το κίνημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, που η σύγκρουση προσλαμβάνει χαρακτήρα κοινοβουλευτικό μόνον ή ρητορικό μόνον, η όποια εξέλιξη δε χαρακτηρίζεται σαν ανατροπή, αλλά σαν διαδοχή, που όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε όλοι, όπως καταλαβαίνει ο λαός μας θα έχει πενιχρά αποτελέσματα, ακόμη και εάν έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων».

Τι παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς η Σ. Σακοράφα αν και ο κομματικός πατριωτισμός της δεν της επιτρέπει να μην αναγνωρίσει τις καλές προθέσεις της ηγεσίας της; Ότι δεν ενδιαφέρει τον Τσίπρα και την παρέα του να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες συσπείρωσης του λαού με όρους ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης, παρά να εξασφαλίσει τα εύσημα κυβερνησιμότητας από τον ξένο παράγοντα, στην ομαλή διαδοχή της εξουσίας. Εκεί τους ενδιαφέρει να στηριχτούν και όχι στις κινητοποιημένες δυνάμεις του λαού. Έτσι αντιλαμβάνονται την διακυβέρνηση της χώρας. Να πάρουν το οκ από τα ξένα αφεντικά. Έτσι αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και τη συμμετοχή του λαού στην λήψη αποφάσεων. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως ο λαός σε εγρήγορση διεκδικεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα, έναντι σε όποιον τα επιβουλεύεται.

Γι’ αυτό και κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων, κάθε μορφή αντίστασης από τα κάτω στα χρόνια της κρίσης αλώνεται από τον κομματικό μηχανισμό σε αγαστή συνεργασία με τους εκπροσώπους του εργατοπατερισμού.

Που επενδύει το πολιτικό σύστημα για να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση ή διαδοχή με ή χωρίς αριστερή παρένθεση; Την απάντηση μας την δίνει πάλι η έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για τις πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα:

«Χώρες όπως η Ελλάδα έχουν πληγεί ιδιαίτερα. Εδώ, ο αντίκτυπος της κρίσης ήταν τόσο μεγάλος στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, ώστε είναι δύσκολο να προσδιοριστεί εάν και πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στο «κανονικό» – μια κατάσταση καθίσταται δυνητικά μη αναστρέψιμη στον βαθμό που προοιωνίζεται μια νέα «ομαλότητα», στην οποία πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα λίγα μόνο χρόνια πριν γίνονται τώρα αποδεκτά με προθυμία». [4]

Έτσι είναι. Και να είμαστε και ευχαριστημένοι. Αφού έχουν οδηγήσει την μεγαλύτερη πλειοψηφία του λαού μας στην εξαθλίωση στην ανέχεια και τον εξανδραποδισμό, γιατί να μην φανεί ως μάνα εξ’ ουρανού, θείο δώρο το ξεροκόμματο και η δουλική απασχόληση ή το συσσίτιο μια πραγματικότητα ευρέως αποδεκτή; Εξ’ άλλου ακούσατε τίποτα καλύτερο από τις εξαγγελίες των μνηστήρων της εξουσίας στην ΔΕΘ, εκτός από τις υποσχέσεις οικοδόμησης ενός φιλάνθρωπου κράτους;

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η συνομωσία που συντελείται σε βάρος του λαού μας δεν έχει όριο και σταματημό. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται προ της ολοκληρωτικής του κατάρρευσης και στην προσπάθειά του να κρατηθεί ζωντανό δεν θα διστάσει να οδηγήσει την χώρα ακόμα και σε εθνικό ακρωτηριασμό. Γι’ αυτό η μόνη απάντηση στην νομοτελειακή πορεία της χώρας προς την καταστροφή, είναι η δημιουργία ενός δημοκρατικού – πατριωτικού πόλου μια ευρεία κοινωνικοπολιτική συμπαράταξη που θα προτάξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως την πρωτεύουσα συνθήκη για την απελευθέρωση του λαού μας από τα δεσμά της νέας αποικιοκρατικής κατοχής των αγορών και του δυσβάσταχτου χρέους που παράνομα και καταχρηστικά μας επιβλήθηκε.

Η κοινωνική απελευθέρωση, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία δεν θα μας χαριστεί από κανένα κόμμα που δίνει γη και ύδωρ στην προτεραιότητα της εξυπηρέτησης των επικυρίαρχων. Γι’ αυτό η υπεράσπιση της πατρίδας ήταν πάντα υπόθεση του λαού και κανενός άλλου εξ’ ονόματός του. Και όπως έλεγε μιά ψυχή: Εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες και τα πεζούλια μας.

[1] Έκθεση Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Σελ. 6

[2] Εκθεση Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαώματα του Ανθρώπου. Σελ. 90

[3] Εκθεση Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαώματα του Ανθρώπου. Σελ. 93

* Ο Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος είναι Α’ Συντονιστής της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ

Πηγή:http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2014/12/blog-post_437.html

 http://monaxeros.blogspot.gr/