Να μην ξεχάσουμε...

του Σταύρου Κατσούλη*

Αδέλφια Έλληνες και συμπολίτες,

Το ελπιδοφόρο γεγονός της κατάρρευσης των μνημονιακών και υποτελών κυβερνώντων ήρθε. Η νέα κυβέρνηση, μέχρι στιγμής φέρεται να πράττει με θετικό τρόπο σε πολλά μέτωπα. Κι ως εκ τούτου, πολλοί από εμάς βρίσκονται σήμερα στον έβδομο ουρανό από την χαρά μας, γιατί τους είδαμε να να πέφτουν και κάποιος επιτέλους είπε και ένα όχι στις δυνάμεις που μας καταδυναστεύουν.

Κι όμως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ, το ποιος ακριβώς έριξε αυτήν την κυβέρνηση. Διότι, εφ όσον η κατάρρευση της προηγούμενης κυβέρνησης δεν ήταν αποτέλεσμα των αγώνων του Λαού μας, τότε θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας το ενδεχόμενο ότι οι ίδιες δυνάμεις είναι ακόμη στην εξουσία. Εμφανώς ή αφανώς, δεν έχει σημασία.


Δυστυχώς για τον άμοιρο λαό μας και την Πατρίδα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Απ ότι φαίνεται, βρισκόμαστε στην μέση μιας απάτης τόσο απίστευτης, που μπροστά της, οι προδοσίες που έχουμε δει μέχρι τώρα δεν θα είναι πάρα κάποιες μικρές και ασήμαντες υποσημειώσεις στα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος...

Το Ε.ΠΑ.Μ., δημιουργήθηκε όχι μόνο για να φέρει την πραγματική ελευθερία, δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία. Το Ε.ΠΑ.Μ. δημιουργήθηκε και για να λέει τις αλήθειες εκείνες, που δεν θέλει, ή δεν τολμά να πει κανείς. Πραγματικά κανείς. Ακόμη και όταν σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση ενός θετικού "σοκ και δέους". Ακόμη και εάν κάποιοι ερμηνεύουν τα γεγονότα με όρους ιδεολογικούς, φιλελεύθερους, ταξικούς, ή άκρατου ραγιαδισμού. Ακόμη και αν η πλειοψηφία, βρίσκεται σε κατάσταση εκτυφλωτικής έξαρσης. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του θεματοφύλακα του Γένους μας, οφείλει να έχει τα μάτια του ορθάνοιχτα και να λέει πάντα όλη την αλήθεια στα αδέλφια του και τους συμπολίτες του.

Ας το σκεφτούμε ένα λεπτό λίγο πιο σοβαρά: Ποιος έριξε την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζελων, και πως από μια μαυρίλα, χωρίς κανέναν μεγάλο αγώνα, χωρίς καμιά παλλαϊκή οργάνωση και χωρίς μαζική αντίσταση από τον λαό μας, μας έφεραν σε κατάσταση σχεδόν παροξυσμού σε 3-4 μόνο ημέρες; Είναι απολύτως κατανοητό ότι δεν υπάρχει καθαρός, απλός άνθρωπος, που να μην βλέπει την επιφάνεια των γεγονότων που εξελίσσονται μπροστά μας, και δεν νοιώθει τουλάχιστον κάποια ευφορία. Αλλά άλλο η παροδική χαρά που συνάδει με ένα και μόνο θετικό βήμα και άλλο ο άκρατος καθησυχασμός που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τις κοινωνίες στον όλεθρο.

Θα μου πείτε: Μα είναι τόσο κακό να χαίρεται ο Λαός μας; Όχι βέβαια! Όχι δηλαδή, εάν πραγματικά η ευφορία αυτή ενδυναμώνει τον λαό μας. Αλλά, προσοχή, εάν αυτή η ευφορία τον χειραγωγεί προς μια κατεύθυνση όπου και πάλι θα αναθέτει άβουλος και αδύναμος στην όποια εξουσία, τότε αγαπητοί μου συμπολίτες, ας είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε για άλλη μια φορά τον ζυγό των επικυρίαρχων.

Ας σκεφτούμε προσεχτικά, το εύρος, το πλάτος και το βάθος της διαπλοκής που μας έφερε ως εδώ. Ας σκεφθούμε, ότι πίσω και πάνω απ όλα αυτά, βρίσκονται και οι ομάδες εκείνες που δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να μας κατασπαράξουν και να ασελγήσουν και μάλιστα οργασμικά πάνω στο πτώμα της Πατρίδας μας. Σκεφτείτε ότι μέχρι και πριν τέσσερις-πέντε μέρες, αυτοί, αυτοί που γνωρίζουμε ότι προγραμματίζουν σε βάθος πενήντα ετών, έχαιραν άκρας εξουσίας σε αυτόν τον τόπο. Και τότε, κάντε την εξής ερώτηση: Θα τον άφηναν τον λαό μας έτσι απλά, μέσω εκλογών να απελευθερωθεί; Ή εάν έβλεπαν την κατάσταση να ξεφεύγει, θα έκαναν κάτι "άλλο", πολύ διαφορετικό;

Θυμάστε τις μεγάλες διαδηλώσεις της πλατείας; Θυμάστε τα αιτήματα μας τότε, που ήταν η τιμωρία των ενόχων; Θυμάστε την εποχή το αίτημα μας ήταν η πραγματική Δημοκρατία; Θυμάστε ότι όλοι μας απαιτήσαμε μια Ελλάδα ελεύθερη και ευημερούσα;
Λοιπόν, τίποτα δεν άλλαξε. Όχι ακόμα. Ο Λαός μας, δεν έχει το θεσμικό δικαίωμα να διαχειρίζεται τα του οίκου του άμεσα και σε συνεχή χρόνο. Ο Λαός μας δεν έχει ακόμα το θεσμικό δικαίωμα να ανακαλεί όποιον πολιτικό η δημόσιο λειτουργό τολμήσει να τον κοροϊδέψει. Ο Λαός μας δεν αντιλαμβάνεται ακόμα την προοπτική για την ιδιωτική και δημόσια πρόοδο. Αντί αυτών, όσο η πραγματική πρόοδος δεν υλοποιείται, την ίδια στιμγή δέχεται μια τρομακτική έξαρση ελπίδας και εντυπώσεων.


 
Συμπολίτες μου αγαπητοί,

Έχουμε χρέος να μην ξεχάσουμε. Να μην ξεχάσουμε για ποιούς λόγους και προτάγματα μπήκαμε στον ιερό αυτόν αγώνα. Να μην ξεχάσουμε, ότι η απαίτηση του Λαού ήταν για ουσιαστική κάθαρση και ένα νέο πολιτειακό σύστημα όπου ο ίδιος να μπορεί να αποφασίζει. Να μην ξεχάσουμε ποτέ, το ποιος και το πως έριξε την κυβέρνηση των υποτελών που κατέστρεψαν την χώρα. Την έριξαν οι ίδιοι επικυρίαρχοι, που με εντολή τους υπέβαλαν το πως και το πότε θα τελειώσει η προηγούμενη προδοτική συμμορία. Το γιατί ακριβώς αποφασίστηκε όλο αυτό, ακόμη δεν το γνωρίζουμε... Αλλά είναι εξ ορισμού σίγουρο, ότι εφ' όσον αυτοί τελείωσαν με το πρώτο βήμα, τότε είναι σίγουρα έτοιμοι για το επόμενο... 

Γνωρίζουμε ότι όλος ο συρφετός και οι φίλοι τους από το εξωτερικό, δεν έχουν παρά μια και μόνο χαρά: Να μας δουν ως Έθνος και ως Γένος, βυθισμένους μέσα στο χώμα με την μπότα των επικυρίαρχων και της Νέας Τάξης πατημένη στο πρόσωπό μας για πάντα. 

Αναρωτηθείτε λοιπόν, όχι απλά ποιοι μας έφεραν ως εδώ, οι ποιοι έχουν αναλάβει τώρα την εξουσία, αλλά σε τι ακριβώς αποσκοπούν αυτοί που γράφουν τους κανόνες, στους οποίους η Πατρίδα μας είναι ακόμη αλυσοδεμένη με τις αλυσίδες του χρέους και της υποταγής σε θεσμούς του ολοκληρωτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Δεν θα είμαι εγώ που θα πω, ότι οι νέοι κυβερνώντες είναι το ίδιο και το αυτό με τους προηγούμενους. Προφανώς, το νέο κυβερνητικό σχήμα έχει πολλούς μέσα του, που έχουν καλές διαθέσεις. Όλοι αυτοί, είμαι σίγουρος ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Αλλά δυστυχώς, η σημερινή νέα εξουσία έχει και άλλους... Κάποιους ουρανοκατέβατους άλλους, που δεν έχουν στο μυαλό τους τίποτα άλλο εκτός από την πιο πρόστυχη προδοσία. 

 
Έλληνες και συμπολίτες,

Τίποτα δεν άλλαξε στον αγώνα του αγνού Πατριώτη Δημοκράτη, που πριν περίπου τέσσερα χρόνια τώρα, ξύπνησε και αναρωτήθηκε ποιος είναι ο δικός του ρόλος στην πορεία της Πατρίδας μας. Ο στόχος αδέλφια, δεν είναι απλά η επιβίωση με συσσίτια. Ούτε ήταν ποτέ ο στόχος, η πιο ήπια μεν, αλλά αιώνια καταδίκη μας ως αποικία χρέους. Ούτε είναι ο στόχος του Γένους η συμμετοχή μας ως μια ακόμη γονατισμένη χώρα στο τρελοκομείο του ολοκληρωτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο στόχος των Ελλήνων ήταν πάντα το να μεγαλουργήσουν σε κάθε τομέα της πρακτικής, ηθικής, πνευματικής και ψυχικής προόδου τους ανθρωπότητας. Ο στόχος αδέλφια, δεν είναι κανένας άλλος από το να μεγαλουργήσουμε! 

Αδέλφια, ο κίνδυνος σήμερα είναι ακόμα πιο μεγάλος από πριν! Η ανάθεση της σωτηρίας μας σε κάποιους άλλους από εμάς τον Λαό, χωρίς την δικιά μας καθημερινή εμπλοκή, θα οδηγήσει μοιραία και πάλι στον εφησυχασμό και την λήθη... Η ανάθεση της εξουσίας σε κάποια ομιχλώδη συμφέροντα που δεν μας λένε ξεκάθαρα ποιό είναι το σχέδιο και χωρίς την δικιά μας εγρήγορση, δεν μας βοήθησε ποτέ ως Έθνος. 

Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν τίποτα απ όλα αυτά που μας δίδαξε η ένδοξη Ιστορία μας ότι μπορούμε να είμαστε ως Λαός ι ως έθνος. Κι ας μην ξεχάσουμε μέσα στην σημερινή χαρά που τους είδαμε να χάνουν την εξουσία, ότι κάπου, κάπως, κάποτε σε κάποιες πλατείες, η ελπίδα ήταν για κάτι πολύ πιο μεστό, κάτι πολύ πιο θεμελιώδες και ουσιαστικό. Αυτά, αδέλφια, δεν το καταφέραμε ακόμα. Και αυτά, δεν τα παρέχει μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτά τα παρέχει μόνο ένας ενδυναμωμένος Λαός. Δεν θα το καταφέρουμε, εαν αφήσουμε το επόμενο βήμα στο οποίο μόλις βρεθήκαμε, να γίνει ο βούρκος μέσα στον οποίο θα σαπίσουμε και πάλι. 

Να μην ξεχάσουμε ποτέ το χρέος και τον όρκο που δώσαμε στα παιδιά μας. Να μην ξεχάσουμε ότι εάν αφήσουμε την ανάθεση να πέσουμε ξανά για ύπνο, τότε, δεν θα έχουμε κανέναν για να του ρίξουμε το φταίξιμο παρά εμάς τους ίδιους.

Το πικρό, αλλά και τόσο αναγκαίο ποτήρι του πραγματικού παλλαϊκού αγώνα, δεν θα το ξεφύγουμε. Εδώ που φτάσαμε, ο παλλαϊκός αγώνας, δεν είναι απλά επιλογή, αλλά αναπόφευκτος. Αλλά θα είναι και η λύτρωση.

Πολλοί σίγουρα αναρωτιούνται εάν εύχομαι το αντίθετο. Ότι δηλαδή πιστεύω ότι χρειάστηκε απλά μια αυτο-καθαίρεση και εκλογές, μέσα στο υπα΄ρχον σάπιο σύστημα και θεσμοκό πλάισιο, για να δούμε την άσπρη μέρα που θα κρατήσει και θα κάνει τον Λαό μας να μεγαλουργήσει. Κάποιο μέρος μου το εύχοται! Αλλά την ίδια στιγμή που το εύχομαι αυτό, ακούω από τα βάθη του είναι μου την Ιστορία και τους ήρωές της να μου κραυγάζει:
"Κανένας Λαός δεν σώθηκε από την τυραννία, με το να παραδώσει την εξουσία στον οποιονδήποτε άνθρωπο."

Αγαπητά μου αδέλφια,

Τώρα περισσότερο από ποτέ:

ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ!

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ!

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ!

*Ο Σταύρος Κατσούλης είναι μέλος της Πολιτικής γραμματείας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου

 http://stavroskatsoulis.blogspot.gr

Καν’ το όπως ο …Λάτσης

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Εθνική Τράπεζα, το Mall και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού εκ πρώτης όψης δεν έχουν τίποτε κοινό. Ξύνοντας λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια εύκολα ξεχωρίζει η άλλοτε διακριτική (λιγότερο στην Εθνική Τράπεζα και περισσότερο στα ΕΛΠΕ) κι άλλοτε σαρωτική (Mall, Ελληνικό) παρουσία του ομίλου Λάτση. Εκείνο όμως που διαπερνάει ως κόκκινη κλωστή και τις τέσσερις περιπτώσεις είναι οι σχεδόν πανομοιότυπες μεθοδεύσεις που επιστράτευσε ο θηριώδης, πολυεθνικός όμιλος για να ολοκληρώσει τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές συμφωνίες. Στη συμφωνία δε εξαγοράς του Ελληνικού από το ΤΑΙΠΕΔ αξιοποιήθηκε όλη η τεχνογνωσία που είχε συγκεντρώσει ο όμιλος από την στενή διαπλοκή του με το ελληνικό δημόσιο την τελευταία δεκαετία. Οι πρακτικές του ομίλου Λάτση, που ευνοήθηκε όσο κανένας άλλος από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας όπως ξεκίνησε από την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κ. Σημίτη και κορυφώθηκε τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια, θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν και σε ένα εγχειρίδιο με οδηγίες προς υποψήφιους επιχειρηματίες και τίτλο «Κάν’ το όπως ο Λάτσης». Ας δούμε λοιπόν κεφάλαιο – κεφάλαιο κατ’ αντιστοιχία ισάριθμων κανόνων πώς θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία, γράφοντας νέες και λαμπρές σελίδες στη τέχνη του επιχειρείν, οικειοποιούμενη όμως την δημόσια περιουσία…

Κεφάλαιο Πρώτο: Φτιάξε τον διαγωνισμό στα μέτρα σου. Οι όροι υπό τους οποίους...
δραστηριοποιήθηκε στο Mall και φιλοδοξεί να λειτουργήσει στο Ελληνικό ο Λάτσης διαφέρουν ουσιωδώς από τους όρους του διαγωνισμού υπό τους οποίους οι υπόλοιποι συμμετέχοντες κατέθεσαν την προσφορά τους. Περιττό να ειπωθεί ότι η αλλαγή ήταν προς όφελος του Λάτση. Να θυμίσουμε τα γεγονότα: Πριν στεγνώσει το μελάνι με το οποίο η Lamda Development ανακηρύχθηκε σε νικητή του διαγωνισμού του Δήμου Αμαρουσίου (ένα μόλις μήνα μετά την προκήρυξή του, το Φεβρουάριο του 2002) προσφέροντας 129 εκ. ευρώ, σε νομοσχέδιο που αφορούσε τα …υδατορέματα η Βάσω Παπανδρέου παραχώνει τροπολογία που αλλάζει τον συντελεστή δόμησης από το 1 στο 2 για τα 43 στρέμματα του εμπορικού κέντρου. Με επιπλέον μεθοδεύσεις η οικοδομήσιμη έκταση από 23.000 τ.μ. ανέρχεται στα 85.000 τ.μ.! Εξανέστη μέχρι κι ο Κ. Μητσοτάκης στη Βουλή με όσα παρασκηνιακά διαδραματίζονταν δηλώνοντας: «Όλα γίνονται εκ του πονηρού και καλύπτουν σκανδαλώδη συμφέροντα». Υπ’ αυτούς τους (νέους) όρους η επιλογή της Lamda να προτείνει τέτοιο ποσό φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένη. Όσο για την ολλανδική εταιρεία, φαβορί μέχρι πρότινος, που έμεινε εκτός παιχνιδιού προφανώς αν ήξερε ότι θα άλλαζε ο συντελεστής δόμησης θα κατέθετε πολύ υψηλότερη προσφορά, στα επίπεδα της Lamda. Που να ‘ξερε όμως…

Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και στο Ελληνικό με τις αλλαγές στους όρους να αφορούν τις πωλούμενες μετοχές, τα κέρδη του δημοσίου επί των μελλοντικών αποδόσεων, την συμπερίληψη άδειας καζίνου και την άρση του όρου ότι αποκλειστικός χρηματοδότης της επένδυσης είναι η Lamda. Η απόφαση του Ζ’ Κλιμακίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου είναι αποκαλυπτική. Παραβλέποντας τα επουσιώδη: «Κατά παράβαση των αρχών της διαφάνειας, της ίσης μεταχείρισης και του ανταγωνισμού οι όροι της πρόσκλησης υποβολής εκδήλωσης ενδιαφέροντος για συμμετοχή στον διαγωνισμό τροποποιήθηκαν στην δεύτερη φάση του διαγωνισμού. Οι επίμαχες τροποποιήσεις μετέβαλαν ουσιωδώς εκ των υστέρων και σε στάδιο της ελεγχόμενης διαδικασίας κατά το οποίο δεν ήταν δυνατή η υποβολή νέων προσφορών από μη προεπιλεγέντες ενδιαφερόμενους επενδυτές».

Η συνταγή της επιτυχίας λοιπόν έχει ως βασικό συστατικό δυσχερείς αρχικά όρους που αποθαρρύνουν αν δεν απομακρύνουν τους ανταγωνιστές. Κι όταν έχουν φύγει οι θλιμμένοι απ’ τη γιορτή μας, τότε ξεκινάει το πάρτι με την κατάλληλη μουσική…

Κεφάλαιο Δεύτερο: Ποιος νοιάζεται για τις αποφάσεις; Τόσο στο Ελληνικό όσο και στο Mall αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου δεν μπήκαν εμπόδιο στον Λάτση, που απερίσπαστος εφάρμοζε το αρχικό του σχέδιο. Μεταξύ πολλών άλλων παραδειγμάτων: η ανέγερση του μεγαλύτερου αυθαίρετου των Βαλκανίων διακόπηκε προσωρινά με απόφαση (υπ. αρ. 1528/2003) του Συμβουλίου της Επικρατείας που ανέφερε ότι παραβιάζεται το άρθρο 24 του Συντάγματος κι επιβαρύνεται ανεπανόρθωτα το περιβάλλον. …Ωσάν να μην υπήρξε! Την ίδια αυθαιρεσία διαπιστώσαμε και στο Ελληνικό με το ΤΑΙΠΕΔ να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Ελεγκτικό Συνέδριο καθώς υπέγραψε με την Lamda σχέδιο σύμβασης πριν καν κατατεθεί κι εκδικαστεί η προσφυγή της Περιφέρειας Αττικής στην ολομέλεια του Ελεγκτικού κι επίσης πριν καν δοθεί στη δημοσιότητα το σκεπτικό του Στ’ Τμήματος που ανακάλεσε την απόφαση του Ζ’ Κλιμακίου με την οποία πάγωνε το έργο.

Κεφάλαιο Τρίτο: Όλα με το νόμο για να χουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η απόφαση του ΣτΕ για το Μαρούσι δεν στάθηκε εμπόδιο στον Βαγγέλη Βενιζέλο, καθώς δικής του έμπνευσης ήταν ο νόμος 3207/2003 περί ολυμπιακής προετοιμασίας που νομιμοποίησε το έκτρωμα του Λάτση, μειώνοντας τον συντελεστή δόμησης από το 2 στο 1,9%, αυξάνοντας ωστόσο την οικοδομήσιμη επιφάνεια στα 121.000 τ.μ. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του όμως ήταν ότι η οικοδομική άδεια πήρε τη μορφή νόμου καθιστώντας αχρείαστες τις υπουργικές αποφάσεις και, το σημαντικότερο, αποτρέποντας την δυνατότητα προσφυγών των πολιτών. Το ίδιο θα γίνει και στο Ελληνικό, με το νόμο να θωρακίζει την επαίσχυντη κι αποικιοκρατική συμφωνία, δυσκολεύοντας σε βαθμό απαγόρευσης κάθε σκέψη και διαδικασία νομικής προσβολής και αμφισβήτησης.

Κεφάλαιο Τέταρτο: Άσε το κράτος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Ως γνωστό το κράτος, που πρωτοεμφανίζεται επί Σοβιετικής Ένωσης είναι διαπρύσιος εχθρός της επιχειρηματικότητας και φανατικός πολέμιος του κέρδους. Αυτός ο γενικός κανόνας έχει μερικές …μικρές εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το Mall χτίστηκε σε 43 στρέμματα που είχε απαλλοτριώσει ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας για να κατασκευάσει εργατικές κατοικίες. Στο ενδιάμεσο η έκταση παραχωρήθηκε στο Δήμο Αμαρουσίου κι αυτός, επί δημαρχίας Π. Τζανίκου σε ένα κρεσέντο γενναιοδωρίας την παραχώρησε στην Lamda. Ο ΟΕΚ εν τω μεταξύ έμεινε με τα πλάνα ανέγερσης εργατικών κατοικιών …στο χέρι. Πάλι καλά μπορεί να πει κανείς γιατί το ελληνικό δημόσιο πολύ πιθανά θα μείνει με μερικές δεκάδες εκατομμύρια στο χέρι ως χρέος από την εκχώρηση του Ελληνικού στον Λάτση, καθώς έχει αναλάβει το κόστος των συμπληρωματικών έργων υποδομής και των έργων μεταφοράς υπαρχόντων εγκαταστάσεων, που η συνολική τους αξία ενδέχεται να ξεπεράσει ακόμη και τα 915 εκ. που θα εισπράξει το Δημόσιο την επόμενη δεκαετία.

Κεφάλαιο Πέμπτο: Αγάπα την Παρασκευή. Η τελευταία εργάσιμη μέρα της εβδομάδας επιλέγηκε τόσο για την ανακοίνωση της συγχώνευσης της Πετρόλα με τα Ελληνικά Πετρέλαια (30 Μαΐου 2003) από τους υπουργούς Ν. Χριστοδουλάκη και Ά. Τσοχατζόπουλο, όσο κι από το ΤΑΙΠΕΔ στις 14 Νοεμβρίου 2014 για την υπογραφή της σύμβασης με την Lamda Development για την εκχώρηση του Ελληνικού. Το ότι δεν είχε περάσει ακόμη καν το 15νθήμερο που δίνει ο νόμος για ενστάσεις στην Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου και πολύ περισσότερο ο χρόνος που απαιτείται ώστε αυτές να εξεταστούν και να τελεσιδικήσουν κρίθηκε ήσσονος σημασίας. Πάντα προέχει η ανάγκη δημιουργίας τετελεσμένων στην κοινωνία και τα Μέσα Ενημέρωσης, δεδομένης της αντικειμενικής δυσκολίας που έχουν να αντιδράσουν, ακόμη κι εκείνα που το επιθυμούν.

Κεφάλαιο Έκτο: Βάλε τους ανθρώπους σου στις κατάλληλες θέσεις. Η έκβαση του «διαγωνισμού» για το Ελληνικό θα ήταν άγνωστη αν το ΤΑΙΠΕΔ δεν είχε έγκαιρα, από την ίδρυσή του δηλαδή τον Ιούνιο του 2011, στελεχωθεί με στελέχη της Eurobank, της τράπεζας του Λάτση. Η περίπτωση του Κ. Μητρόπουλου, προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ κι εκτελεστικού προέδρου της Eurobank είναι η πιο χαρακτηριστική όχι όμως κι η μοναδική περίπτωση. Εξ ίσου καθοριστική είναι κι η επιλογή των προσώπων που βρίσκονται στην διοίκηση των ΕΛΠΕ που όλως τυχαία στην μια θητεία τους εκπροσωπούν τα συμφέροντα του ομίλου Λάτση και στην άλλη τα συμφέροντα του δημοσίου. Εξέχουσα θέση στη μακρά κι απαστράπτουσα χορεία των «ανθρώπων του Λάτση» έχει κι ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Μανουέλ Μπαρόζο, που είχε προ δεκαετίας παραθερίσει στην πολυτελή θαλαμηγό του.

Κεφάλαιο Έβδομο: Άλλαξε πλοίο την στιγμή που πρέπει. Η Petrola διετέλεσε επί δεκαετίες αν όχι ναυαρχίδα του ομίλου Λάτση τουλάχιστον μια από τις σημαντικές οικονομικά κι εμβληματικές συμβολικά επενδύσεις του. Η δε Eurobank λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των τραπεζικών δραστηριοτήτων του ομίλου στην Ευρώπη και των επενδύσεων του στην Ελλάδα συνέβαλε καταλυτικά στην ανάπτυξη του ομίλου. Όπως συμβαίνει όμως και στις ανθρώπινες σχέσεις, έτσι και στις επενδύσεις το κρίσιμο είναι να επιλέγεις έγκαιρα το πότε θα φύγεις. Πριν οι ειδυλλιακές στιγμές μετατραπούν σε χρόνιο ζόφο. Η στιγμή αυτή για την Petrola σήμανε όταν οι εγκαταστάσεις της αποδεικνύονταν εμφανώς πεπαλαιωμένες απαιτώντας πακτωλούς ρευστού για να ανταγωνιστούν τα δημόσια ΕΛΠΕ και την Motor Oil του Βαρδινογιάννη. Για την Eurobank όταν άρχιζε ο βασιλιάς να φαίνεται γυμνός κι ο συνδετικός κρίκος να γίνεται βαρίδι, απειλώντας με ναυάγια. Και στις δύο περιπτώσεις, κατ’ εφαρμογή της εξαίρεσης που προαναφέραμε στον τέταρτο κανόνα – κεφάλαιο του μικρού μας εγχειριδίου, την παρτίδα έσωσε το δημόσιο, με την ευρεία του έννοια, καθώς μια ανταλλαγή μετοχών με τα ΕΛΠΕ και την Εθνική αντίστοιχα, υπό σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους, έφερε τον Λάτση να ελέγχει επί της ουσίας τα ΕΛΠΕ και να είναι μέτοχος στην Εθνική.

«Καν’ το όπως ο Λάτσης» λοιπόν. Για όποιον φυσικά μπορεί. Οι υπόλοιποι πληρώνουν για τον Λάτση…

από το «Unfollow»

Γράμμα από την Κύπρο στον πρωθυπουργό της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα

 

Αδελφέ μου Αλέξη καλημέρα από μια ηλιόλουστη Κύπρο. Το γράμμα αυτό είναι πολύ πιθανό να μη φτάσει ποτέ κοντά σου, αν και το εύχομαι ολόψυχα.

 

Έμαθα ότι τη Δευτέρα θα είσαι κοντά μας και με συγκινεί ιδιαίτερα η επίσκεψη σου και το ότι είναι η πρώτη επίσημη επίσκεψη που πραγματοποιείς ως πρωθυπουργός. Ήμουν παιδί του δημοτικού όταν μας ήρθε ο Αντρέας – ένας ήταν ο Αντρέας – και θυμάμαι αποσβολωμένος την εμπειρία όταν χιλιάδες μαθητές δημοτικού παραταχθήκαμε με τις ελληνικές σημαιούλες κατά μήκος του δρόμου όπου θα περνούσε η πομπή. Θυμάμαι την προσωπική μου απορία, ανακατωμένη με απέχθεια για μια πράξη επιβεβλημένη και στην οποία ούτε λόγο είχα ούτε και κατανοούσα. Σήμερα ως ενήλικας εύχομαι οι γυμνοσάλιαγκες που κυβερνούν τον τόπο μου να μην προβούν σε παρόμοιες πράξεις.

 

Αλέξη, εύχομαι ολόψυχα και από τα βάθη της γήινης μου ύπαρξης να πετύχεις στο τιτάνιο έργο που έχεις αναλάβει εσύ και η κυβέρνηση σου. Εύχομαι ολόψυχα να καταφέρετε να αναστήσετε τη μάνα μας στα πόδια της και να φωτίσετε ολόκληρο τον κόσμο με την προσπάθεια σας. 

 

Εύχομαι ολόψυχα να αγκαλιάζεις και εσύ τη στάση των 62 μελών του κόμματος σου οι οποίοι μας βλέπουν και μας αισθάνονται σαν τους μακρινούς αδελφούς και αδελφές και προτείνουν ξανά τον κοινό αγώνα βασισμένο στις αρχές του Ελληνισμού και της αριστεράς. Εδώ πρέπει να σου ομολογήσω ότι ανησυχώ διότι έχω γνωρίσει από πρώτο χέρι και τις άλλες φωνές μέσα στο κόμμα σου οι οποίες με νύχια και με δόντια προσπαθούσαν το 2004 να με πείσουν να πω «Ναι» στο σχέδιο Ανάν.

 

Δέξου το γράμμα αυτό σαν μια αδελφική προειδοποίηση για την επίσκεψη σου της Δευτέρας, μια ενημέρωση αδελφού προς αδελφό μακριά από τα δώματα της εξουσίας στην οποία κινείσαι και πιθανώς με περιεχόμενο που δεν πρόκειται να σου πει ή να σου γράψει κάποιος διπλωμάτης.

 

Αλέξη, τη Δευτέρα θα σε προϋπαντήσουν γυμνοσάλιαγκες. Βδελυρά ανθρωπάρια τα οποία έχουν ήδη πουλήσει την ψυχή και το πνεύμα τους. Εντολοδόχοι ξένων που κυβερνούν εξαπατώντας το λαό και αντιπολιτευόμενοι που συμφωνούν τόσο στην εξαθλίωση του λαού μας όσο και στο ξεπούλημα του τόπου μας στον επεκτατισμό της Τουρκίας.

 

Πίσω από τα χαμόγελα και τις χειραψίες που θα ανταλλάσσουν μαζί σου θέλω να ξέρεις ότι κρύβεται ένα αβυσσαλέο μίσος σε όλα εκείνα που διακηρύσσεις ότι αντιπροσωπεύεις.

 

Από τη μια, η ψευδοεθνικόφρονα κυβερνητική παράταξη σε βλέπει σαν ένα «κομμουνιστή» παιδαρέλι – κοπελλουρούδιν όπως λέμε στην πανάρχαια μας διάλεκτο. Το βράδυ της εκλογής σου ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος Νίκος Τορναρίτης προειδοποιούσε επικαλούμενος Θεούς και δαίμονες αφήνοντας να νοηθεί ότι θα καταστρέψεις την Ελλάδα.

 

Από την άλλη, η ψευδοαριστερή παράταξη σε βλέπει σαν ένα αγκάθι στο μάτι διότι αν καταφέρεις να πετύχεις θα τους ξεγυμνώσεις ανεπανόρθωτα και διαπαντός για τη δική τους υποκρισία. Η ψευδοαριστερά, που στην Κύπρο ταυτίστηκε με τον σταλινισμό και την αποικιοκρατία, που δεν έριξε ούτε μία σφαίρα στους κατακτητές, έβγαλε τα ΜΑΤ και τα τεθωρακισμένα ενάντια στο λαό στις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων και μας βομβάρδισε με χημικά. Στο τέλος, η κυβέρνηση της "αριστεράς" του Δημήτρη Χριστόφια  μας έφερε και την τρόικα.

 

Οι δύο αυτοί πόλοι της πολιτικής μοιάζουν τόσο πολύ με το δικέφαλο τέρας που μόλις πάταξε ο ελληνικός λαός εκλέγοντας σε. Ο ΠΑΣΟΚΟΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤισμός σας έχει το δίδυμο αδελφάκι του στον ΔΗΣΑΚΕΛισμό μας. Και, Αλέξη, εμείς δε βλέπουμε κανένα φως στην άκρη της σήραγγας διότι όλοι οι υπόλοιποι εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, τη στιγμή που όπως ο κοινός μας φίλος Χάρυ Κλύνν έλεγε «Τρώει σκατά ο λαός»...

 

Όλοι οι γυμνοσάλιαγκες που θα συναντήσεις επιθυμούν να πάρουν κατι από τη φρεσκάδα σου ή ακριβώς το αντίθετο. Αν είχαν τη δύναμη και τη δυνατότητα θα σε έθαβαν στο Τάρταρο να μην μπορεί κανένας να σε δει ή να σε ακούσει.

 

Δεν ξέρω αν στο σύντομο σου πέρασμα από τον μικρό μας τόπο θα έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις και να μιλήσεις με ανθρώπους του λαού. Αν τα καταφέρεις, θα είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου ως πολιτικός και ως άνθρωπος. Πίσω από τους κοστουμαρισμένους λιμοκοντόρους και τις λιμουζίνες τους, πίσω από τις κουστωδίες των σφογγοκωλάριων και τα σαλιαρίσματα τους υπάρχει, Αλέξη, ένας υπέροχος λαός που υπομένει στωικά τζιαι που καρτερά μέρα νύχτα να φυσήσει ένας αέρας Ελευθερίας για όλους μας.

 

Επισκέψου, αν μπορείς, τον τύμβο της Μακεδονίτισσας και τα φυλακισμένα μνήματα στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας. Κάτω από το χώμα τους είναι θαμμένη η ψυχή της κοινής μας πολιτισμικής πορείας ως Έλληνες. Και περιμένει σαν σπίθα κάποιους να ανάψουν ξανά τη φλόγα που θα κάψει τη δική μας ολιγαρχία.

 

Επισκέψου χωρίς γραβάτες και τυμπανοκρουσίες ένα απλό φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς μέσα στην μεσαιωνική πόλη της Λευκωσίας. Γνώρισε από κοντά τα παιδιά του λαού που Υπηρετούν απέναντι στο ισλαμοφασιστικό τέρας που μας απειλεί και αισθάνθου, αν μπορείς, την αγάπη μας και την αγάπη τους για την παρουσία σου ως αδελφού μας.

 

Επιδίωξε, αν μπορείς, να συναντήσεις τους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας του Μαρί για να αντιληφθείς ότι στην Κύπρο γεννιούνται ακόμη γυναίκες και παιδιά με μεγαλοσύνη ψυχής βγαλμένη από τους αρχαιότερους στίχους του Ευριπίδη και του Σοφοκλή.

 

Προσπάθησε να συναντήσεις αν γίνεται και τους αδελφούς μας Τουρκοκύπριους. Απόφυγε σε παρακαλώ τους χρηματοδοτούμενους και τα τσιράκια της Άγκυρας τους γνωστούς των ανανιστών του κόμματος σου και τους παρατρεχάμενους της Αμερικανικής πρεσβείας. Πιες ένα καφέ με τον Σενέρ Λεβέντ και τον Ιμπραχήμ Αζίζ και ρούφα τα αριστερά λόγια σοφίας τους και την αγάπη τους για την κοινή μας πατρίδα.

 

Τέλος, πέρνα αν θες και από το δημοτικό σχολείο Αγίου Αντωνίου όπου εργάζομαι να σε φιλοξενήσουμε σαν δικό μας άνθρωπο και να δεις με τα μάτια σου πώς ο τόπος μας υποδέχεται και αγκαλιάζει τα παιδιά των μεταναστών. Σε παρακαλώ μόνο, αν τα καταφέρεις, να μη φέρεις μαζί σου και την κουστωδία των γυμνοσάλιαγκων. Είναι κρίμα να λερώσουμε το σχολείο και τις ψυχές των παιδιών με τις εκκρίσεις των σιελογόνων αδένων τους.

 

Καλώς να μας έρτεις Αλέξη. Καλή δύναμη και καλόν Αγώνα!

Φιλικά

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com

[Πηγή: CyprusIndyMedia.org, 30/01/2015]

Τα κεφάλια τους θέλουν να σώσουν οι τραπεζίτες

του Γιώργου Δελαστίκ

Ξέσπασε η προσχεδιασμένη εκ μέρους των τραπεζών αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η περαιτέρω κατάρρευση των προ πολλού γελοίων τιμών των τραπεζικών μετοχών, οι οποίες όλες τους έχουν χάσει περίπου ή πάνω από το... 90% (!) των μέγιστων τιμών τους στο μακρινό παρελθόν εδώ και χρόνια, ήταν κάτι σαν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του μίνι πολέμου με την προκαθορισμένη έκβαση.

Για να αντιληφθούμε περί ποιων τιμών μιλάμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι προ δεκαήμερου, προεκλογικά -δηλαδή επί κυβέρνησης Σαμαρά και όχι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- την Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου, οι μετοχές των τραπεζών άξιζαν ούτε δύο... δεκάρες αυτή της Eurobank (0,159 ευρώ για να είμαστε ακριβείς), ούτε ένα πενηνταράκι της Alpha Bank (0,415 ευρώ), ούτε ένα ευρώ της ... Πειραιώς (0,877 ευρώ) και ούτε καν ενάμισι ευρώ της Εθνικής (για την ακρίβεια 1,320 ευρώ)! Προχθές άξιζαν μία δεκάρα η μετοχή της Eurobank, τρεις δεκάρες της Alpha Bank, ένα πενηνταράκι της Πειραιώς και κάτω από ένα ευρώ της Εθνικής. Από τότε που η Ελλάδα υπήχθη στο επαίσχυντο καθεστώς του Μνημονίου, οι τιμές των τραπεζικών μετοχών εκμηδενίστηκαν για να αγοραστούν από ξένους έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου, για πενταροδεκάρες, μιλώντας συμβολικά.

Αυτό έχει ήδη γίνει. Παράλληλα, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), κύριος μέτοχος όλων των ελληνικών συστημικών τραπεζών είναι το ελληνικό κράτος, το οποίο όμως ενώ έχει δανειστεί για να βάλει αυτά τα λεφτά στις συστημικές τράπεζες, δεν ασκεί τα δικαιώματά του και έχει αφήσει τις τράπεζες στα χέρια των ιδιωτικών διοικήσεών τους.

Οι τραπεζίτες δηλαδή και δανείστηκαν κολοσσιαία ποσά από το κράτος (το οποίο δανείστηκε ως κράτος για να τους τα δώσει) και συνεχίζουν να διοικούν τις τράπεζές τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Εννοείται φυσικά ότι όλοι οι εξέχοντες τραπεζικοί παράγοντες είναι κομματικοί φίλοι του Αντώνη Σαμαρά. Η κυβέρνηση Τσίπρα φυσικά θέλει να αλλάξει αυτές τις τραπεζικές διοικήσεις των φίλων του Σαμαρά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αν δεν βάλει και δικούς της ανθρώπους στις διοικήσεις των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, θα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να ασκήσει οικονομική πολιτική. Θα την υπονομεύουν εκ των ένδον οι κομματικοί φίλοι του Σαμαρά.
Οι τραπεζίτες ξέρουν λοιπόν ότι οι μέρες τους στις διοικήσεις είναι μετρημένες. Δίνουν λοιπόν την τελευταία μάχη τους. Η τακτική κάποιων από αυτούς συνίσταται στην πρόκληση έλλειψης ρευστότητας ώστε να πανικοβληθεί ο Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο του, με στόχο να υποκύψει στους όρους των τραπεζιτών! Ποιοι είναι οι όροι αυτοί; Μόνο ένας: να παραμείνουν οι διοικήσεις στη θέση τους! Δεν είναι ότι θέλουν να συνεχίσουν να ασκούν την πραγματική διοίκηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος ώστε ως «εγκάθετοι» του Σαμαρά να υπονομεύουν συστηματικά την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Φυσικά και θα το κάνουν κι αυτό, ιδίως αν υπάρξει κάποια κρίσιμη συγκυρία.

Δεν είναι όμως αυτό το πρωτεύον για τους τραπεζίτες. Αλλο είναι που τους καίει. Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με γνώση στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα ισχυρίζονται ότι πολλοί μεγάλοι τραπεζίτες έχουν εκμεταλλευτεί τη μνημονιακή αναμπουμπούλα και προς ίδιον όφελος προσωπικού πλουτισμού. Αυτό είναι φυσιολογικό. Προσθέτουν όμως ότι κάποιες τραπεζικές πράξεις αυτού του είδους ενδέχεται να έρχονται σε αντίθεση με την υφιστάμενη νομοθεσία και αναφέρουν ιλιγγιώδη ποσά που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία - ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που συμποσούνται σε... δισεκατομμύρια!

Ενδεχομένως να πρόκειται για αστήρικτες κατηγορίες ή και συνειδητά ψεύδη, στο πλαίσιο του οικονομικοψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης - τραπεζιτών. Τι θα γίνει τελικά θα το δούμε στην πράξη.

Η εντύπωσή μας είναι πάντως ότι αν επισήμως ζητηθεί από κάποιες τραπεζικές διοικήσεις να παραιτηθούν, αυτές θα το πράξουν. Βάσει υφιστάμενου εν ισχύι νόμου βεβαίως οι μετοχές που έχει στα χέρια του το ελληνικό Δημόσιο έχουν περιορισμένα δικαιώματα, αλλά αυτός ο νόμος μπορεί πανεύκολα να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού. Δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλωστε ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να κρίνουν οι διοικήσεις ότι θα απέβαινε προς όφελός τους μια άρνησή τους να εφαρμόσουν κυβερνητική απόφαση παραίτησής τους. Και μόνο το γεγονός ότι θα στρεφόταν εναντίον τους ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης και η προσοχή όλων των ΜΜΕ, αξιοποιώντας ενδεχόμενες παρατυπίες ή ατασθαλίες εάν υπάρχουν, είναι κάτι ικανό να συνετίσει ακόμη και τους πιο θερμοκέφαλους από αυτούς.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Αναρτήθηκε από ΕΠΑΜ Αχαρνών

Νίκος Μπογιόπουλος:"Καλώς ήρθε το δολλάριο"

Παρασκευή, 30 Ιανουαρίου 2015

κείμενο

 Νίκος Μπογιόπουλος

Παρότι η κυβέρνηση κράτησε χαμηλούς τόνους, 

η τηλεφωνική επικοινωνία Ομπάμα - Τσίπρα 

αποτέλεσε την αφορμή για ορισμένους «παπαγάλους»

 παλαιάς κοπής (τους ίδιους που πανηγύριζαν είτε 

κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, είτε και οι

 δύο μαζί) να ... απελευθερώσουν τον εαυτό τους. Και 

να αρχίσουν να «πανηγυρίζουν» για το τέλος της λιτότητας...

που θα έρθει λόγω της «στήριξης του Ομπάμα», όπως παλιότερα «πανηγύριζαν»

 για τον «δημοκράτη» Κλίντον και πιο παλιά για τον «φιλέλληνα» Κάρτερ…

Οι άνθρωποι αυτοί -ευαγγελιστές του Μνημονίου που πασχίζουν σε μια νύχτα

 να βαφτιστούν «αντιμνημονιακοί»- δεν έχουν καταλάβει τίποτα ούτε από

 Ιστορία, ούτε από τη διεθνή κατάσταση και τη θέση της Ελλάδας μέσα σ’ αυτήν, 

ούτε καν από τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν με τη ψήφο του λαού 

στις εκλογές της Κυριακής. Παραμένουν στο παρελθόν (τους) θυμίζοντας 

τους κομπάρσους εκείνης της παλιάς ελληνικής ταινίας («Καλώς ήρθε το

 δολάριο») που έτρεχαν τα σάλια τους βλέποντας να κατεβαίνουν στο μόλο 

«τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα» του 6^ου Αμερικάνικού Στόλου.

Επί της ουσίας: Το αμερικάνικο («επεκτατικό») μοντέλο διαχείρισης της 

καπιταλιστικής κρίσης που αντιπαρατίθεται με το γερμανικό («περιοριστικό») 

μοντέλο, έχει κι αυτό τα δικά του αποτελέσματα. Τα οποία δεν

 περιορίζονται στους άψυχους στατιστικούς δείκτες. Επεκτείνονται και 

στη ζωή των πραγματικών, των κανονικών ανθρώπων, στη ζωή του Αμερικανικού 

λαού.

Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου μάλιστα πριν από λίγες 

μέρες ο Ομπάμα εξήγγειλε το… «τέλος της κρίσης». Ας δούμε πώς επήλθε αυτό

 το «τέλος της κρίσης»:

·                     Το 2008 κατά την έναρξη της κρίσης και της προεδρικής θητείας 

του Ομπάμα οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ (σύμφωνα με το περιοδικό 

Forbes) αριθµούσαν τους 359 και η περιουσία τους ανερχόταν στο 1,1 τρις δολάρια. 

Στα έξι χρόνια που πέρασαν, εν μέσω κρίσης, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ… 

αυξήθηκαν και η περιουσία των 400 πλουσιότερων εξ αυτών  (σύμφωνα με 

τα στοιχεία του Forbes για το 2014) εκτινάχτηκε στα 2,29 τρις δολάρια. Ο

 πλούτος αυτός - αυξημένος κατά 270 δις δολάρια έναντι του 2013 - 

αντιστοιχεί στο ΑΕΠ ολόκληρης της Βραζιλίας…

Σημείωση 1η: Την ίδια περίοδο που στις ΗΠΑ οι δισεκατοµµυριούχοι 

διπλασίασαν τα τρισεκατομμυριά τους, οι Αμερικανοί εργαζόµενοι είδαν

 να χάνονται περισσότερες από 7 εκατοµµύρια θέσεις εργασίαςκαι να 

κατάσχονται πάνω από 5 εκατομμύρια κατοικίες από τις τράπεζες. Τις ίδιες 

τράπεζες που στο πλαίσιο της «επεκτατικής πολιτικής», μόνο μέχρι τον Οκτώβριο 

του 2010, είχαν επιχορηγηθεί από το αμερικάνικο κράτος (δηλαδή από 

τις τσέπες των φορολογούμενων) με περισσότερα από 3,3 τρις δολάρια.

Σημείωση 2η: Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010 για κάθε έναν 

νέο Αµερικανό δισεκατοµµυριούχο που γεννούσε η πολιτική Ομπάμα 

αντιστοιχούσαν 130.000 απολυµένοι Αµερικανοί εργάτες…

Σημείωση 3η: Αν η μισή μόνο περιουσία των 400 δισεκατοµµυριούχων των 

ΗΠΑ που αυξάνεται µε ιλιγγιώδεις ρυθµούς φορολογούνταν με μόλις 10%, τότε

 (όπως υπολόγισε ο δηµοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν, «Νέα», 11/3/2011) θα 

εξαφανίζονταν αυτοµάτως τα ελλείµµατα όλων των αµερικανικών πολιτειών. Αλλά

 κάτι τέτοιο οι Αµερικανοί εργαζόµενοι δεν το είδαν. Ούτε επί Μπους, φυσικά,

 αλλά ούτε επί Οµπάµα…

·                     Μέσα στο 2009, κατά την έναρξη της κρίσης και στην πιο 

επώδυνη στιγμή της, σύµφωνα µε το αµερικανικό περιοδικό Fortune και την

 περίφηµη λίστα «Fortune 500», οι 500 µεγαλύτεροι µονοπωλιακοί 

όµιλοι των ΗΠΑ αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%. Οι συγκεκριμένοι 

όµιλοι είδαν την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατομμύρια 

δολάρια. Το γεγονός συνιστά πραγµατικό άθλο, αν συνυπολογιστεί ότι πρόκειται 

για τη δεύτερη µμεγαλύτερη άνοδο κερδοφορίας που είχε καταγράψει η λίστα

 «Fortune 500» στην μέχρι τότε 56ετή ιστορία της.

Σηµείωση 1η: Τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι 

όµιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζοµένων.

Σηµείωση 2η: Σύµφωνα µε το Ίδρυµα Ροκφέλερ, ένας στους πέντε Αµερικανούς

 εργαζοµένους το 2009 είχε εισοδηµατικές απώλειες τουλάχιστον 25%.

·                     Το 2010 ο επικεφαλής της Bank of America εισέπραξε µπόνους

 9 εκατοµµύρια δολάρια. Το µπόνους του προέδρου της Goldman Sachs ήταν 

12,6 εκατ. δολάρια συν 2 εκατ. βασικός µισθός. Σύµφωνα µε έρευνα της 

εφημερίδας Wall Street Journal, τα µπόνους και οι αποδοχές µε τα 

οποία οι 36 µμεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ 

Στριτ αντάμειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια.

 Επρόκειτο για δεύτερο συνεχόμενο ρεκόρ, αφού την προηγούµενη χρονιά, το

 2009, το ποσό που µμοιράστηκαν τα golden boys ήταν 136 δις δολάρια. 

Στην ίδια έρευνα τονιζόταν ότι τα καθαρά κέρδη της Γουόλ Στριτ εκτιµήθηκαν στα

 τέλη του 2010 σε πάνω από 61 δις δολάρια.  Σύµφωνα, δε, µε τη Wall Street 

Journal, οι 25 µμεγαλύτερες χρηματοοικονομικές εταιρείες των ΗΠΑ,

 από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη 

τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις.

Σημείωση 1η: Το ποσό-ρεκόρ των 144 δις δολαρίων σε µμισθούς και µπόνους 

σηµειώθηκε σε µια περίοδο που υποτίθεται ότι ο Μπάρακ Οµπάµα έχει... 

κηρύξει πόλεµο κατά των golden boys.

Σημείωση 2^η: Στη χώρα µε τα 144 δις δολάρια που εισπράττουν ως αµοιβές 

και µπόνους τα στελέχη της Γουόλ Στριτ και τα 420 δις κέρδη των

 25 βασικότερων χρηµατοοικονοµικών επιχειρήσεων, ο αριθµός των 

άστεγων παιδιών που κυριολεκτικά ζουν στους δρόμους ξεπερνά το 1 εκατομμύριο…

Κάπως έτσι ήρθε το… «τέλος της κρίσης» στις ΗΠΑ. Ήρθε:

α) Με τον Στίγκλιτς να καταγράφει ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν

 από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο 

πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και με τον Κρούγκμαν να σημειώνει ότι από 

αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες του πλούτου που αποτελούν το 

μόλις 0,1% του πληθυσμού.

β) Με περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία

 Επιστημών) να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των οποίων 15,5 

εκατομμύρια είναι παιδιά. Δηλαδή με περίπου 100 εκατομμύρια, το 1/3 του

 αμερικανικού πληθυσμού, να αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.

γ) Με πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανούς να μην έχουν ασφάλεια 

υγείας και με 50 εκατομμύρια ανθρώπους να σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.

δ) Με το μέσο όρο των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ να

 είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των

 εργαζόμενων στρωμάτων.

Προς όσους, επομένως, θα επιμείνουν να εμφανίζουν το «μοντέλο Ομπάμα» 

και τη «στήριξη» του Αμερικανού Προέδρου σαν εχέγγυο για την αναστροφή της

 ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, έχουμε να θυμίσουμε τα λόγια 

ενός σημαντικού διανοητή, του Ταρέκ Αλί, ο οποίος με αφορμή τον άλλο τύπου

 «ανθρωπισμό» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εκείνον που επέδειξε στο Ιράκ, 

έγραφε:

«Ανίκανες να παράσχουν σε σηµαντικά τµήµατα των πληθυσμών 

τους τα βασικά αναγκαία της καθηµερινής ζωής, όπως είναι η 

αποτελεσµατική περίθαλψη και η εκπαίδευση, οι ΗΠΑ (…) είναι 

απίθανο να µπορούν να µετατρέψουν το Ιράκ σε κάποιο κεϊνσιανό 

παράδεισο»

πηγή:http://teleytaiaexodos.blogspot.gr