"Patria o Muerte"

“Patria o Muerte” ή Χρυσή Αυγή;

ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 14, 2012 ΓΡΆΨΤΕ ΈΝΑ ΣΧΌΛΙΟ

Όπως γνωστό, ο Τσε Γκεβάρα είχε κάνει μια εκπληκτική δήλωση στα πλαίσια της τοποθέτησης του στα Ηνωμένα Έθνη το 1964. Σε αυτή του την ομιλία κατέληξε λέγοντας ότι ο λαός της Κούβας αλλά και συνολικά η Λατινική Αμερική είναι αποφασισμένη να δώσουν τη μάχη κόντρα στον ιμπεριαλισμό και τις επιθέσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, μια μάχη που έχει την συμπάθεια και στήριξη των λαών του κόσμου και ιδίως των λαών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η δήλωση αυτή συνοψίσθηκε σε μία απλή αλλά ουσιαστικότατη φράση:

“Patria o Muerte” 

…δλδ “Πατρίδα ή Θάνατος”

Η δήλωση αυτή πρακτικά μιλά για την αναγκαιότητα της αυτοδιάθεσης των λαών τονίζοντας ότι προυπόθεση αυτού είναι η ικανότητα του λαού να κάνει κουμάντο στον τόπο του. Οι μεγάλοι αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος δεν είχαν την ψευδαίσθηση ότι άπαξ και κτυπήσουν τον ιμπεριαλισμό και τις επιθέσεις απέξω έχει διασφαλιστεί η πλήρης νίκη του λαού στην χώρα του. Οι μεγάλοι αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος είχαν απόλυτη αίσθηση της ανάγκης σύγκρουσης με την εγχώρια αστική τάξη. Εντούτοις συνειδητοποιούσαν ότι ο αγώνας για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού δεν μπορεί ποτέ να νικήσει όσο η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή εποπτεία και έλεγχο. Εξάλλου η ντόπια αστική τάξη συμμαχεί με το ξένο κεφάλαιο και από κοινού ενορχηστρώνουν την επίθεση στο λαό.

Είναι περιττό να πούμε ότι η παράδοση του ελληνικού κινήματος επίσης χαρακτηρίζεται από μια αντίστοιχη συνειδητοποίηση. Ας θυμηθούμε τον κλασσικό λόγο του Άρη στη Λαμία:

“Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 

 

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. 

 

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; 

Αυτοί ή εμείς; 

 

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. 

 

Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. 

 

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια 

τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;”

Ή ας ξαναδιαβάσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γληνού αναφορικά με τα χαρακτηριστικά του αγώνα του ΕΑΜ:

“Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δε μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο, παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να καταχτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και στον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι’ ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός, που μας προβάλλεται σήμερα επιταχτικά όσο ποτέ.”

Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Διότι θέλουμε να υπερασπιστούμε τη θέση ότι η αριστερά στον τόπο μας πρέπει να υψώσει πιο ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης της πατρίδας μας κόντρα στο ξεπούλημα της που από κοινού ενορχηστρώνουν ντόπια και ξένη τρόικα.

Η απομάκρυνση της αριστεράς στην Ευρώπη και τη χώρα μας από το ζήτημα αυτό σχετίζεται φυσικά με τις εξελίξεις και τη μορφή που απέκτησε ο καπιταλισμός. Η δυναμική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (τις προηγούμενες δεκαετίες…) και η οικονομική διεθνοποίηση παρέσυραν σε μεγάλο βαθμό τμήματα της αριστεράς και μετατόπισαν το ιδεολογικό πεδίο πιο κοντά στο χώρο του αντιπάλου. Έτσι πρακτικά ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαικής αριστεράς είναι κοσμοπολίτικο, αποδέχεται ή και χαιρετά την παγκοσμιοποίηση ή στην καλύτερη περίπτωση διαφωνεί μαζί της στα λόγια αλλά αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τον βαθύτατα αντιδραστικό ρόλο των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων όπως η Ευρωπαική Ένωση. Παράλληλα δίπλα σε αυτή την άποψη εμφανίζεται και ο χώρος του αριστερισμού που πατώντας στο σύνθημα “οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα” φτάνει στο σημείο να συγκρούεται με τον ίδιο το λαό και τις πεποιθήσεις του, να συγκρούεται με την ανάγκη του λαού να ορίσει ένα πεδίο για την κυριαρχία του. Έτσι πρακτικά η άποψη του αριστερισμού αφήνει το λαό μόνο στη μάχη απέναντι στα θηρία του ιμπεριαλισμού τα οποία μέρα με την μέρα διεισδύουν και αγοράζουν κοψοχρονιά ότι αυτός έχει χτίσει με τον ιδρώτα του μέσα σε δεκαετίες ενώ παράλληλα επεμβαίνουν όλο και περισσότερο στα πολιτικά ζητήματα.

Το που έχει οδηγηθεί η λογική της κοσμοπολίτικης αριστεράς φαίνεται πάρα πολύ καλά στη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη και Γ. Ψαριανού. Πρακτικά ο κόσμος τους θεωρεί – και δικαίως – προδότες και κομμάτι του συστήματος που παραδίδουν τη χώρα μας. Παράλληλα δεν χρειάζεται να σημειώσουμε πόσο περιθωριακή είναι η άποψη του αριστερισμού και πόσο μικρή ικανότητα έχει να διεισδύση στις μάζες κάτι που πρακτικά την απενεργοποιεί και ως προς τη δυνατότητα της να δώσει την οποιαδήποτε μάχη.

Αυτό όμως που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι σήμερα πρέπει συνολικά στην αριστερά να ενισχυθεί η πλευρά της εναντίωσης με τον έλεγχο και την υποταγή σε ξένους μηχανισμούς εποπτείας και ολοκλήρωσης. Αυτή η ενταντίωση ξεκινά από την αντιπαράθεση με το μνημόνιο, τη στάση πληρωμών στο χρέος και προχωρά στα ζητήματα της αναζήτησης των μορφών παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα δώσουν τη δυνατότητα στο λαό μας να στηθεί ο ίδιος ανεξάρτητα στα πόδια του. Απαιτείται δηλαδή μια αριστερά που παλεύει ώστε να οργανωθεί εκείνο το κίνημα του λαού που θα απαιτήσει να πάρει πίσω (ή ακόμα καλύτερα να πάρει για πρώτη φορά) τον έλεγχο της πατρίδας του με πολιτική, κοινωνική και οικονιμική έννοια. Απαιτείται η κάθετη εναντίωση με την προοπτική της ξεπουλημένης και κατεστραμμένης πατρίδας με παραγωγή που θα ανήκει σε 5-10 μεγάλες ξένες ή ελληνικές επιχειρήσεις οι οποίες θα εκμεταλλεύονται τον λαό με μισθούς πείνας ενώ παράλληλα θα καταστρέφουν τον φυσικό πλούτο και το περιβάλλον προκαλώντας συνέπειες βιβλικού επιπέδου. Απαιτείται να μπορούμε να αποδείξουμε ότι μια άλλη πολιτική, κοινωική και οικονομική οργάνωση που θα μπορεί να φέρει – με δυσκολίες και προσπάθεια και σίγουρα όχι με στιγμιαία θαύματα – την ευημερία για όλους όσους ζουν σε αυτή τη χώρα είναι εφικτή! Ότι δεν χρειάζεται να αλληλοφαγωθούμε μεταξύ μας για να επιζήσει ένα ποσοστό του λαού, ότι δεν είναι “ο θάνατος σου η ζωή μου”!

Σε αυτή την κατεύθυνση το παράδειγμα της λατινικής αμερικής έχει πολλά να μας πει και να διδάξει. Εκεί οι λαοί έχουν εδώ και καιρό επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης με το πιο σκληρό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και έχουν συνειδητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό ότι κάτι τέτοιο απαιτεί να είναι οι ίδιοι όσο το δυνατόν πιο αυτάρκεις και ανεξάρτητοι ενώ παράλληλα αναζητούν ένα νέο πλαίσιο διεθνών συμμαχιών στη βάση της αυτοδιάθεσης και της συνεργασίας των λαών. Αυτός είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πως ο αγώνας για την ελευθερία του τόπου μας βρίσκεται σε διαλεκτική με την διεθνιστική πάλη και όχι το αντίστροφο. Δεν λέμε φυσικά ότι μπορούμε να ξεπατικώσουμε το τι έκανε η αριστερά στις διάφορες χώρες της λατινικής αμερικής ή δεν αμφιβάλουμε ότι και εκεί υπάρχουν αντιφάσεις. Τονίζουμε όμως ότι η ιστορική εμπειρία των λαών είναι εκεί για να μας διδάξει τόσο ως προς το πως οι λαοί νικούν όσο και ως προς το πως οι λαοί μπορεί να χάνουν. Το ότι η Ελληνική σημαία εμφανίστηκε σε μια διαδήλωση στήριξης του Τσάβες, το ότι σε όλη την Ευρώπη ακούστηκε το “είμαστε όλοι Έλληνες” ή ότι στην πλατεία συντάγματοις εμφανίστηκαν σημαίες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και άλλων δείχνει το πως και συμβολικά οι λαοί καταλαβαίνον ότι ο διεθνισμός πάει μαζί με την ιστορική ταυτότητα ενός λαού όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στην πάροδο των χρόνων.

Θεωρούμε δε ότι αν δεν οργανωθεί εκείνο το λαικό μέτωπο που θα διεκδικήσει μια άλλη κατάσταση στη χώρα μας, αν δεν οργανωθεί εκείνο το λαικό κίνημα που θα μιλήσει για την ικανότητα μας να συγκρουστούμε πλέρια με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούν, αν δεν οργανωθεί το λαικό κίνημα που θα δείξει ότι ο λαός μπορεί από μόνος του να σταθεί στα πόδια του μέσα από την αλληλεγγύη όλων καθώς και με ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης τότε αφήνεται χώρος στο φασισμό.

Η λογική του φασισμού εξάλλου είναι απλή και προσιτή διότι πατάει στην ήττα του κόσμου. Σε μια Ελλάδα υποταγμένη που δεν υπάρχει φαγητό στο πιάτο ο φασισμός σου προτείνει να πας με το μέρος των άγριων και “ισχυρών” που θα μοιραστούν τα ψίχουλα που μας αφήνει η Μέρκελ τσακίζοντας, δέροντας, σκοτώνοντας τους υπόλοιπους. Έτσι το εθνικιστικό στοιχείο εκμεταλλεύεται το σύμβολο της πατρίδας και τη σημαία όχι για να υπερασπιστεί το λαό της αλλά για να χτυπήσει όσους αγωνίζονται ώστε να ζήσουμε όλοι αρμονικά. Οι ψευτοέλληνες της Χρυσής Αυγής βεβηλώνουν τη σημαία καθότι επιτίθενται σε μερίδες αυτών που εργάζονται σε αυτό τον τόπο ή σε όσους αγωνίζονται για δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί να είναι απαιχθές, απάνθρωπο και απαίσιο αλλά μπορεί να γίνει εξαιρετικά πειστικό όταν κάποιος έχει φτάσει στα όρια του. Τότε για εκείνον το ψίχουλο έχει μια ορισμένη άμεση σημασία και παρόλο που μπορεί στο πίσω μέρος του μυαλού του να καταλάβαίνει τον κίνδυνο του φασισμού, είναι πολύ πιθανό τελικά να επιλέξει να στηρίξει τους αγριάνθρωπους του σύγχρονου ναζισμού. Είναι επίσης πιθανό να μετεξελιχθούν και ευρύτερες κοινωνικές μερίδες σε τέτοιους. Ας μην εκπλησσόμαστε και ας μην είμαστε σε κατάσταση άρνησης διότι αυτά ιστορικά έχουν ξαναγίνει και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να εγγυάται ότι δεν μπορούν να ξαναγίνουν. Το ότι ο χρόνος προχωρά εξάλλου δεν σημαίνει ντε φάκτο ότι οι κοινωνίες πάνε πάντα προς το καλύτερο…

Κάτι τέτοιο στην Ελλάδα δεν έχει ακόμα συντελεστεί τόσο για λόγους ιστορικής μνήμης όσο και γιατί η ελπίδα της αριστερής διεξόδου συγκράτησε την άνοδο της Χρυσής Αυγής παρά την τεράστια πριμοδότηση της από τα μέσα και συνολικά από την πολιτική του κράτους. Σήμερα όμως μέσα από τις επιχειρήσεις “Ξένιος Ζευς”, μέσα από ακροδεξιές – αβανταδόρικες για τον φασισμό – δηλώσεις της φερόμενης ως κυβέρνησης της χώρας (Σαμαράς: “Οι μετανάστες έχουν γεμίσει τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν. Αυτό τέρμα” - δήλωση που μάλλον θυμίζει ολίγον Κασιδιάρη) και φυσικά μέσα από την μαζική εξαθλίωση και φτωχοποίηση του κόσμου, η Χρυσή Αυγή επιχειρεί ένα νέο άνοιγμα. Η προσπάθεια αυτή για ενίσχυση της επιρροής της ακολουθεί απολύτως τη λογική της ζούγκλας ξεκινώντας από τους πιο αδύναμους (μετανάστες) και συνεχίζοντας προς τα πάνω στην “τροφική αλυσίδα”. Ας αναλογιστούμε όλοι τι σημαίνει να χτυπά ο φασισμός τον πολιτισμό ή τι σημαίνει η πόλωση και σύγκρουση του με την αριστερά και πόσο καλά η πρακτική τους αυτή εξυπηρετεί τους στόχους της ντόπιας τρόικας και της Μέρκελ. Ας το αναλογιστούμε για να το ξανακαταλάβουμε και όσοι είμαστε στην αντίπαλη όχθη αλλά και όσοι τους στήριξαν ή σκέφτονται να τους στηρίξουν ώστε να καταλάβουν πόσο μόνοι θα μείνουν στη μάχη απέναντι στο ΔΝΤ, την εκάστοτε Μέρκελ και τον εκάστοτε Σαμαρά αν η χρυσή αυγή πετύχει τους στόχους της…

Κλείνοντας αυτό το άρθρο παραθέτουμε την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΕΑΜ. Όχι για να την αντιγράψουμε “ως έχει” με οποιαδήποτε έννοια (προγράμματος ή χαρακτήρα συμμαχιών) διότι κάτι τέτοιο θα ήταν καρικατούρα και ασύνδετο με την εποχή μας. Το ότι όμως τα χαρακτηριστικά της περιόδου είναι διαφορετικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κοινά σημεία ή ότι δεν μπορούμε να διδαχθούμε…

«1. Από τους αντιπροσώπους των κάτωθι υπογραφομένων κομμάτων ιδρύεται το Εθνικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπο της Ελλάδας (ΕΑΜ).

Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν και παν άλλο κόμμα ή οργάνωσις που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού ώς και να εργασθή δια την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ.

Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν.

2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:

α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.

β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.

γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνη να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας.

3. Δια την πραγματοποίησιν των ως άνω σκοπών του το ΕΑΜ θα ασχοληθεί:

α) Με όλα τα ζητήματα που απασχολούν καθημερινώς τον Ελληνικόν Λαόν υπό τας συνθήκας της ξενικής κατοχής και με την καθοδήγησιν του αγώνος του Ελληνικού Λαού εις την διεκδίκησιν των πάσης φύσεως αιτημάτων του, καθώς και την αντιμετώπισιν της εις βάρος του ασκούμενης ληστείας από τους ξένους κατακτητάς.

β) Με την διατήρησιν ακμαίου του απελευθερωτικού πνεύματος του Ελληνικού Λαού.

γ) Με την συνεχή αποκάλυψην του ρόλου της σημερινής κυβερνήσεως των προδοτών ή κάθε άλλης αντιστοίχου εις το μέλλον.

δ) Με την εξασφάλισιν κατά το δυνατόν μιας συνεργασίας με τους άλλους λαούς, οι οποίοι αγωνίζονται κατά των δυνάμεων του Άξονος και του συντονισμού του αγώνος του Ελληνικού Λαού με τον αγώνα των άλλων ως άνω Λαών.

ε) Με την οργάνωσιν των λαϊκών δυνάμεων επί τη βάσει του εσωτερικού οργανισμού-κανονισμού, ο οποίος αποτελεί παράρτημα του παρόντος ιδρυτικού.

στ) Με την ενέργειαν εράνων, είσπραξιν συνδρομών κλπ. από τους Έλληνας πατριώτας προς τον σκοπόν να εξασφαλίση τα αναγκαία δια την διεξαγωγήν του θνικοαπελευθερωτικού αγώνος μέσα.

4. Τα υπογράφοντα το παρόν ιδρυτικόν κόμματα ή τα προσχωρούντα εις αυτό, αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν δι’ όλων των δυνάμεων τον αγώνα του ΕΑΜ και την πραγματοποίησιν των σκοπών του.

…….

Εν Αθήναις τη 27η Σεπτεμβρίου 1941

Δια το ΚΚΕ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Δια το ΣΚΕ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

Δια την ΕΛΔ ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ

Δια το Αγρ. Κόμ. ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ»