«ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ» Διαγραφή χρεών: Λύση ή ουτοπία;

«ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ» Διαγραφή χρεών: Λύση ή ουτοπία;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Σημείωση: Το παρακάνω κείμενο αποτελεί το γραπτό μέρος της ομιλίας - τοποθέτησης του Όθωνα Κουμαρέλλα μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας 22 Απριλίου 2013 στην αίθουσα του περιοδικού «ΑΡΔΗΝ» στην Αθήνα με συνδιοργανωτές το Ε.Πα.Μ., τη Κίνηση Πολιτών ΑΡΔΗΝ και το Πατριωτικό Κοινωνικό Κίνημα.

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,

κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συνδιοργανωτές για τη σημερινή εκδήλωση και βεβαίως το περιοδικό «ΑΡΔΗΝ» που μας παραχώρησε αυτή τη φιλόξενη αίθουσα. Πρώτα απ’ όλα όμως θέλω να ευχαριστήσω όλες και όλους εσάς που μας τιμάτε με τη παρουσία σας και ελπίζω μετά το τέλος των εισηγήσεων να κάνουμε μια πολύ καλή και προπαντός παραγωγική συζήτηση.

Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να δώσουμε μια απάντηση στο δίλημμα όπως τίθεται στον τίτλο της σημερινής εκδήλωσης, δηλαδή αν η διαγραφή του χρέους, μέσω μιας γενικευμένης σεισάχθειας, αποτελεί λύση, ή πρόκειται για μια ουτοπία, θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στο κατά πόσο είναι εφικτή μια τέτοια λύση μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια που καθορίζονται από την ένταξή μας στην ευρωένωση, ή αυτή ακριβώς η ένταξη καθιστά εν πολλοίς μια λύση σεισάχθειας πραγματική ουτοπία. Άρα το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούμε είναι απολύτως καθοριστικό για να απαντήσουμε στο ερώτημα.

Επίσης, θα πρέπει να δούμε τι λύσεις υπάρχουν πέραν, από τη ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, αν υπάρχουν.

Γιατί αν δεν υπάρχουν άλλες λύσεις και το πλαίσιο δεν το επιτρέπει τότε πρέπει να εξετάσουμε τι πρέπει να γίνει, έτσι ώστε να αλλάξει αυτό το πλαίσιο και να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα επιτρέψουν να γίνει εφικτή μια τέτοια λύση.

Γιατί αν υποθέσουμε ότι και η ίδια η σεισάχθεια είναι μια ιστορία που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, άρα δεν είναι λύση, τότε πράγματι βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο και η πορεία της χώρας είναι προδιαγεγραμμένη. Μια πορεία προς την πλήρη καταστροφή και την εξαφάνιση του Ελληνικού Έθνους.


Και μιλάμε βεβαίως για μια λύση διαφορετική από αυτή που ήδη εφαρμόζεται με τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα, όπου και ο τελευταίος εύπιστος των καλών προθέσεων του ευρωσυστήματος που μας επέβαλε τη πολιτική αυτή, έχει πλέον κατανοήσει που οδηγεί.

Ενδεχομένως είναι πολύ καλή λύση γι’ αυτούς, αλλά πολύ κακή λύση για ‘μας.

Γιατί μας οδηγεί στον κοινωνικό ανδραποδισμό, μέσα από τη φτωχοποίηση ολοένα και μεγαλυτέρων τμημάτων της κοινωνίας, στον κοινωνικό επίσης αυτοματισμό και την μετατροπή του ανταγωνισμού και της διαπάλης μεταξύ των τάξεων, του κεφαλαίου και της εργασίας, σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ των μελών της ίδιας τάξης για στοιχειώδη απλά επιβίωση.

Οδηγεί στη κατάρρευση κάθε έννοιας κράτους πρόνοιας και κάθε έννοιας κοινωνικού αγαθού, στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων, στη ρευστοποίηση και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων μέσω της υπερχρέωσης των νοικοκυριών στις τράπεζες και τώρα στην εφορία.

Οδηγεί σε μια συνολική ρευστοποίηση της χώρας, ουσιαστικά σε εκκαθάρισή της, ωσάν να ήταν μια ιδιωτική επιχείρηση που πτώχευσε, προσδοκώντας να πάρουν οι δανειστές τα οφειλόμενα.

Και αφού πάρουν ό,τι μπορούν να πάρουν και δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για να τους δώσουμε, τότε να μας εγκαταλείψουν στις τύχες μας.

Και αυτό είναι το ευνοϊκό σενάριο με βάση τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Γιατί υπάρχει και το χειρότερο, που φαντάζει όμως ολοένα και πιο πιθανό αφού εκεί οδηγούν όλες οι εξελίξεις.

Αυτό της μετατροπής της χώρας μας από μια εσωτερική αποικία της ευρωένωσης, όπως ήδη έχουμε καταστεί, σε μια υποσαχάριου τύπου Ειδική Οικονομική Ζώνη και τον τεμαχισμό της σε επί μέρους ζώνες ενδιαφέροντος ανάλογα τα πολυεθνικά συμφέροντα και τις επικυρίαρχες χώρες με τις δικές τους ξεχωριστές επιδιώξεις και επιβουλές.

Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται, κατά τη γνώμη μου, είναι λοιπόν κατά πόσο υπάρχει διαφορετική λύση στο ελληνικό δράμα, όπως εξελίσσονται τα γεγονότα.

Γιατί αν θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετική λύση από αυτή που εφαρμόζεται σήμερα και βεβαίως μπορεί να είναι ικανοποιητική γι’ αυτούς που την επιβάλουν, αλλά καταστροφική για ‘μας και, από την άλλη πλευρά, διαφορετική της γενικευμένης σεισάχθειας, τότε θα μπορούσαμε να θέσουμε ακόμα και το ζήτημα, κατά πόσο θα ήταν δυνατό να είναι ηθελημένη, πέραν από εφικτή, η διαγραφή χρεών, ή όχι, κάτω από τις συνθήκες που λειτουργούμε ως κοινωνία και οικονομία γενικά, μέσα στα στενά πλαίσια που καθορίζει η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο στην ευρωζώνη, που καθιστούν ενδεχομένως μια τέτοια προοπτική πραγματική ουτοπία.

Γιατί αν δεν υπάρχει άλλη λύση, όπως όλο και περισσότεροι και όλο και περισσότερο διαπιστώνουμε με τις πολιτικές των μνημονίων που μας επεβλήθησαν και ακολουθούμε πιστά, οδηγώντας σε ολοένα και μεγαλύτερη καταστροφή τη χώρα και την κοινωνία σε εξανδραποδισμό, τότε το ερώτημα τίθεται διαφορετικά.

Τι πρέπει να κάνουμε και ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να δημιουργήσουμε, ώστε να μπορεί να γίνει εφικτή μια λύση διαγραφής χρεών δηλαδή μια λύση σεισάχθειας.

Έτσι τα ερωτήματα που τίθενται είναι με τη σειρά:

Πρώτον: Υπάρχει δυνατότητα απεγκλωβισμού της χώρας από τη μέγγενη του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού χρέους, μέσα στο σημερινό status quo της ευρωένωσης; Ποιες είναι οι προοπτικές με τις πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα; Σε αυτό ήδη απαντήσαμε και φοβούμαστε ότι η ίδια η ζωή δίνει σκληρότερη απάντηση από τη δική μας.

Δεύτερο Είναι επιβεβλημένη μια λύση τύπου σεισάχθειας στη σημερινή συγκυρία, ή μπορούν να υπάρξουν άλλες λύσεις;

Τρίτο: Αν δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, και η σεισάχθεια φαντάζει ουτοπική, τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε αυτή να γίνει πραγματοποιήσιμη; Πως μπορεί να γίνει εφικτό να υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, δηλαδή η διαγραφή του συνόλου, ή έστω μέρους του χρέους; Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν; Ποιες πολιτικές οφείλουμε να ακολουθήσουμε;

Ειρήσθω εν παρόδω, οι ίδιοι δανειστές απεδέχθησαν ότι προκειμένου το χρέος της Ελλάδας να καταστεί βιώσιμο θα έπρεπε να υπάρξει μια μορφή διαγραφής και προχώρησαν στο γνωστό PSI, πέρυσι τον χειμώνα, με όρους όμως τόσο προκλητικά ετεροβαρείς για τη χώρα, που ακύρωσαν στη πράξη το όλο εγχείρημα, αφήνοντας μεγαλύτερα χρέη στην Ελλάδα και διαλύοντας ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλους δημόσιους φορείς που σήκωσαν το βάρος του «κουρέματος», ενώ οι ξένοι και εγχώριοι τραπεζίτες αποζημιώθηκαν.

Στη πράξη το «κούρεμα» με το PSI χρησιμοποιήθηκε για να υπάρξει μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο αφαίμαξη πόρων από την ελληνική κοινωνία προς όφελος των ξένων δανειστών. Δηλαδή και παρά την προπαγάνδα, ακόμα και η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ χρησιμοποιήθηκε αντίστροφα και με εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από εκείνα που θα μπορούσε να αναμένει κανείς από μια τέτοια ρύθμιση.

Εμείς στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θέσαμε από την αρχή, από την Ιδρυτική μας Διακήρυξη τον Ιούλη του 2011 καθαρά το θέμα.

Το χρέος κατά τη γνώμη μας και επιβεβαιώνεται αυτό καθημερινά, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ως το απόλυτο εργαλείο ελέγχου και καθυπόταξης της πατρίδας μας.

Το ζήτημα δεν είναι οικονομικό είναι θέμα εθνικό. Είναι ζήτημα Εθνικής Ανεξαρτησίας. Είναι ζήτημα ελέγχου. Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα και πως αυτό το κουμάντο εξασκείται. Υπέρ ποιών και εις βάρος ποιών. Και όταν ολοκληρωθεί αυτή η ιστορία τι τελικά θα έχει απομείνει από αυτή τη χώρα και από αυτόν τον λαό;

Η Ελλάδα δεν είναι απλά το «πειραματόζωο» για την εφαρμογή μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη, αλλά δέχθηκε επί της ουσίας μια πολεμικού τύπου επίθεση, με οικονομικά μέσα βεβαίως, προκειμένου να καταστεί εσωτερική αποικία, ένα προτεκτοράτο, της ευρωένωσης. Καταλύθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, με τη σύμπραξη βεβαίως της ντόπιας πολιτικοεπιχειρηματικής ελίτ, η Εθνική μας Ανεξαρτησία και η Δημοκρατία στη χώρα. Επιβλήθηκε ένα καθεστώς ξένης κατοχής και επιτροπείας σε όλο το φάσμα άσκησης πολιτικής.

Γι’ αυτό και εμείς στο ΕΠΑΜ δεν διστάζουμε καθόλου να αναφερόμαστε στους κυβερνητικούς συνεργάτες των επικυρίαρχων ως δωσίλογους και προδότες. Είναι τέτοιοι και την τύχη δωσιλόγων και προδοτών πρέπει να έχουν αυτοί και όσοι συνεργάζονται μαζί τους.

Και όλη αυτή η επίθεση και καθυπόταξη της χώρας συνέβη με πρόσχημα το εξωτερικό χρέος, το οποίο ξαφνικά, αποκαλύφθηκε, ότι ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί.

Ένα χρέος που διαπιστώνεται, ότι όσο το πληρώνεις, τόσο αυτό αυξάνει.

Ένα χρέος που δημιουργήθηκε χωρίς να εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας και κατευθύνθηκε σε παρασιτικού τύπου, αν όχι σε έκνομες δραστηριότητες και στην εμπέδωση του καθεστώτος της διαπλοκής, όπως μεταλλάχθηκε στη πορεία το πολιτικό σύστημα, για να έλθει εκ των υστέρων η καθυπόταξη και η ξένη κατοχή με πρόσχημα την εξυγίανση της άρρωστης δήθεν Ελλάδας, την επαναφορά στον «ίσιο» δρόμο της προτεσταντικής αρετής των άσωτων και διεφθαρμένων πολιτών της και την αποπληρωμή του χρέους, δια μέσου της συνολικής ρευστοποίησης κάθε δημόσιου και ιδιωτικού περιουσιακού στοιχείου, πέραν της μετατροπής της χώρας σε υποσαχάριου τύπου Ειδική Οικονομική Ζώνη και τη μετατροπή των κατοίκων της, όσοι δεν φύγουν μετανάστες, σε πραγματικούς κούληδες και δουλοπάροικους, αποτελώντας μαζί με τα εκατομμύρια των ξένων παράνομων, ή όχι, μεταναστών μια ανθρωπομάζα εξαθλιωμένης εργατικής εφεδρείας που θα σφάζεται μεταξύ της κυριολεκτικά για ένα ξεροκόμματο. Κυριολεκτικά μια Ελλάδα Μανωλάδα!

Ένα χρέος που από 125 δις ευρώ στο τέλος του 2001, πριν μπούμε στο ευρώ, εκτινάχθηκε στο τέλος του 2009 στα 300 περίπου δις ευρώ, οπότε και διαπιστώθηκε η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Δηλαδή σε μόλις 7 χρόνια αυξήθηκε κατά 2,4 φορές σε σχέση με το συσσωρευμένο χρέος καθ’ όλη τη διάρκεια των προηγούμενων 50 χρόνων από το τέλος του εμφυλίου μέχρι και την ένταξή μας στην ευρωζώνη. Και σήμερα μετά την εφαρμογή τριών εξοντωτικών μνημονίων και δύο αναδιαρθρώσεων δηλαδή του PSI plus και της επαναγοράς χρέους έχει εκτιναχθεί στα 340 δις ευρώ.

Είναι όμως τόσο; Γιατί το θέμα δεν σταματά εδώ. Γιατί υπάρχουν και οι κρατικές εγγυήσεις στα δάνεια των τραπεζών από τους μηχανισμούς της ευρωένωσης, αλλά και τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου.

Αυτό τι σημαίνει; Πόσο είναι το χρέος μας τελικά; Υπάρχει μια συσκότιση, μια θολούρα γενικά γύρω από το ζήτημα αυτό.

Πράγματι, και ενώ συζητείτο στη Βουλή επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ ο υπουργός επί των Οικονομικών Στουρνάρας δήλωσε, απαντώντας στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Πρόταση συγκεκριμένη για το τι θα κάνουμε, εάν βγούμε από το μνημόνιο, ποιος θα μας δώσει αυτά τα 550 δισεκατομμύρια που έχουμε πάρει, δεν έχω ακούσει.» Μια δήλωση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από το σύνολο του τύπου και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με μόνο τον Γ.Γ. του ΕΠΑΜ Δ. Καζάκη να προσπαθεί να το αναδείξει. Το χρέος της χώρας προς τους Ευρωπαίους «εταίρους» ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 550 δις ευρώ!

Μάλιστα ορισμένοι οικονομολόγοι ανεβάζουν το χρέος σε ‘πάνω από 700 δις ευρώ, αλλά ας μείνουμε στο ποσό που αναφέρει ο Στουρνάρας.

«Πόσα έχουμε πάρει από το ευρωσύστημα; 550 δις ευρώ! Από πού κι ως πού; Πότε τα πήραμε όλα αυτά και που πήγαν; Εδώ δεν μιλάμε για τρίχες, αλλά για 550 δις ευρώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Η ελληνική οικονομία είχε δημόσιο χρέος στα τέλη του 2009 της τάξης των 300 δις ευρώ περίπου και οι εγχώριες τράπεζες είχαν δανειακές ανάγκες της τάξης των 50 δις ευρώ που τις άντλησαν από το ευρωσύστημα. Την περίοδο 2007-2009 το ελληνικό δημόσιο προσέφυγε σε νέο δανεισμό της τάξης των 248 δις ευρώ για να εξυπηρετήσει κατά 90% παλιότερα δάνεια και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Την ίδια περίοδο οι τράπεζες χρειάστηκαν ρευστότητα της τάξης των 103 δις ευρώ που άντλησαν κυρίως από το ευρωσύστημα. Συνολικές δανειακές ανάγκες τριετίας, 351 δις ευρώ. Έτσι πέσαμε έξω σαν χώρα και η ευρωζώνη μας έθεσε υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, απελπιστικής λιτότητας και πρωτοφανούς συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και οι δανειακές ανάγκες αντί να μειώνονται, αυξάνονται και μάλιστα σε τρομακτικό βαθμό. Σε λιγότερο από τρία χρόνια το ελληνικό κράτος χρειάστηκε να αντλήσει 550 δις ευρώ, σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα. Κι αυτά είναι τα δάνεια που άντλησαν από το ευρωσύστημα. Σ’ αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται τα έντοκα γραμμάτια που μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ξεπερνούν τα 35 δις ευρώ. Και ο καθένας αναρωτιέται: Μα καλά που πήγαν όλα αυτά τα 550 δις ευρώ που αντλήθηκαν από το ευρωσύστημα, όπως λέει ο Στουρνάρας….», αναφέρει σε άρθρο του ο Γ.Γ. του ΕΠΑΜ Δ. Καζάκης. Κανείς δεν απαντά, ούτε πρόκειται.

Να γιατί ισχύει πλήρως ο ισχυρισμός, ότι το χρέος έτσι σχεδιάστηκε και με αυτό τον τρόπο εξυπηρετείται, ώστε όσο κι αν πληρώνεται, αυτό πεισματικά να αυξάνει ολοένα και περισσότερο, για να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, να μη διαταραχτεί το ευρωσύστημα. Κι ας διαλύεται η χώρα κι ας εξανδραποδίζεται ο Λαός της.

Ταυτόχρονα το ιδιωτικό χρέος των ελληνικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων βαράει κόκκινο. Στα χρέη προς τις τράπεζες, έρχονται να προστεθούν και τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία.

Ένα τεράστιο ιδιωτικό χρέος συσσωρεύεται σταδιακά και είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, τουλάχιστον κάτω από τις δοσμένες σημερινές συνθήκες.

Η ανάγκη για να βρεθεί μια λύση εδώ και τώρα είναι πλέον άμεση και ζωτικής σημασίας για τη χώρα, αλλά και τα νοικοκυριά.

Όσο κι αν κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν τη σεισάχθεια ουτοπία, αυτή είναι η μοναδική λύση.

Μπορεί να υπάρξει άλλη εναλλακτική; Η απάντησή μας είναι κατηγορηματικά όχι.

Το χρέος είναι δυσθεώρητο. Τόσο το εσωτερικό ιδιωτικό χρέος προς το κράτος και τις τράπεζες, όσο και κυρίως το δημόσιο χρέος της χώρας. Που θα βρεθούν τα 550 δις που λέει ο Στουρνάρας; Πως μπορεί η χώρα να ζήσει και να αναπτυχθεί μάλιστα με ένα τέτοιο κολοσσιαίο βάρος που απορροφά κάθε ικμάδα αυτού του τόπου;

Μόνο με ολική διαγραφή του χρέους υπάρχει πιθανότητα να απεμπλακούμε από αυτή τη τεράστια παγίδα που στήθηκε.

Είναι αφέλεια να περιμένει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει δυνατότητα σεισάχθειας εντός της ευρωένωσης. Δεν το επιτρέπει η ίδια η αρχιτεκτονική της. Δυστυχώς, και παρά τις ελπίδες κάποιων αιθεροβαμόνων, που αναμασούν φληναφήματα περί της δημοκρατικής Ευρώπης, της αλληλεγγύης και της ισότητας, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει. Αντίθετα τα συμφέροντα που έρχονται να εξυπηρετηθούν από τους θεσμούς του ευρωσυστήματος είναι τέτοια, που αποκλείεται να μας δώσουν τη παραμικρή ανάσα, πολύ περισσότερο να συμφωνήσουν στην εφαρμογή μιας πραγματικής σεισάχθειας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, ευρωσύστημα και σεισάχθεια είναι έννοιες απολύτως ξένες μεταξύ τους. Συνεπώς μόνο με ρήξη με αυτά τα συμφέροντα και τους μηχανισμούς της ΕΕ που τα εκφράζουν μπορεί να υπάρξει τέτοια προοπτική.

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Κατ’ αρχήν δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από το υπάρχον σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Αυτοί ό,τι είχαν να κάνουν το έκαναν και ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν, οδηγώντας τη χώρα στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

Άρα το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, είναι να απαλλαγούμε άπαξ δια παντός από δαύτους. Και αυτό με τη σειρά του και με δεδομένες τις θέσεις των λεγόμενων «κοινοβουλευτικών» κομμάτων δεν μπορεί παρά να γίνει εάν και εφ’ όσον ο ίδιος ο Λαός πάρει την κατάσταση στα χέρια του και μέσα από τη γενικευμένη στάση πληρωμών να προχωρήσει σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας που θα οδηγήσει το σύστημα σε κατάρρευση, την οποία εδώ και καιρό προτείνει το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και είναι βασικό στοιχείο της στρατηγικής του.

Αμέσως μετά θα πρέπει να προχωρήσουμε στη σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για νέο Δημοκρατικό Σύνταγμα και επανεκκίνηση εξ αρχής του Ελληνικού Κράτους σε νέες βάσεις, δημιουργώντας ταυτόχρονα πρωτογενές δίκαιο που θα μας απαλλάξει από τις μέχρι τώρα δουλείες.

Ταυτόχρονα η προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις δυνάμεις που θα κατορθώσουν την ανατροπή θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα στα παρακάτω βήματα:

1. Άρνηση αναγνώρισης του εξωτερικού χρέους και μονομερή διαγραφή του. Σεισάχθεια λοιπόν ως προς το εξωτερικό χρέος. Και αυτό σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της ευρωζώνης όπως είναι κατανοητό, αφού η τελευταία διαθέτει όλους τους μηχανισμούς ελέγχου και μπορεί να εκβιάζει μέσω της παύσης της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, άρα

2. Εξαγγελία αποχώρησης από την ευρωζώνη και καθιέρωσης Εθνικού Κρατικού νομίσματος. Η Εθνική Ανεξαρτησία περνά μέσα από τη νομισματική κυριαρχία μιας χώρας. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία, αυτό μας λέει η εμπειρία.

3. Εφαρμογή από την πρώτη στιγμή αυστηρού ελέγχου στις ροές κεφαλαίων από και προς την χώρα μας. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει άμεση εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, που από ιδιωτικός χρηματοπιστωτικός οργανισμός ελεγχόμενος αποκλειστικά και μόνο από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα θα πρέπει να περάσει στον αποκλειστικό έλεγχο του ελληνικού δημοσίου.

4. Εκκαθάριση των τραπεζών και επανεκκίνηση της λειτουργίας τους προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, που πρέπει άμεσα να ξεκινήσει. Κι εδώ υπεισέρχεται η σεισάχθεια των εσωτερικών χρεών των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Η σεισάχθεια αυτή επιβάλλεται όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης ή κάποιας φιλολαϊκής αντίληψης, αλλά για καθαρά οικονομικούς λόγους. Μαζί με την αποκατάσταση των εισοδημάτων από τη πρώτη στιγμή, η εσωτερική σεισάχθεια θα βοηθήσει την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας, ελπίζω στη συνέχεια της συζήτησης να μπορέσουμε να εξειδικεύσουμε.