Αγορές δούλων ...

Όλο αυτό το διάστημα της κρίσης ακούμε για ανάπτυξη, τράπεζες, αγορές, την ελαστικοποίηση του ωραρίου... Όντας στον 21ο αιώνα, θαρρείς μερικές φορές πως βιώνουμε την πραγματικότητα των συνθηκών του 19ου, τότε που τα εργατικά δικαιώματα, αλλά και η φιλοσοφία ζωής που τα συνείχε, ευαγγελίζονταν έναν ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής. Αν, λοιπόν, απώτερος στόχος της ζωής του ανθρώπου δεν είναι το κέρδος, όπως ασφυκτικά μας πιέζουν να δεχτούμε ως θέσφατο, αλλά η ευτυχία, τότε η εργασία πρέπει να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση κι όχι προς την αποκτήνωση του ανθρώπου.

Σήμερα, καταντώντας την εργασία σπάνιο αγαθό, καταφέραμε να επιστρέψουμε σε ωράρια αποκτήνωσης και σε αμοιβές – όταν δίνονται – άξιες για δούλους κι όχι ελευθερόφρονες ανθρώπους. Ένα από τα συγκλονιστικότερα δικαιώματα του ανθρώπου που έχουν διατυπωθεί, είναι κι αυτό του ελευθέρου χρόνου, εκεί που ο άνθρωπος καλείται να βρεθεί με τον εαυτό του και τον περίγυρό του, με την ουσία της ύπαρξής του, με την πρόκληση της αναζήτησης της προσωπικής και κοινωνικής του ευτυχίας. Ο άνθρωπος δίχως αυτοδιάθεση, ελεύθερο χρόνο και κατοχυρωμένα δικαιώματα είναι σχεδόν ζώο...

Δυστυχώς βρισκόμαστε – από τον πολύ φιλελευθερισμό της εποχής μας – μπροστά σε μιαν εκ νέου αποκτήνωση του σύγχρονου κόσμου. Ενός κόσμου που νοιάζεται μέχρι θανάτου για τις τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα και όχι για τον άνθρωπο και τους πολίτες. Να σημειώσουμε με την ευκαιρία ότι τραπεζίτες υπήρχαν και στην αρχαία Αθήνα, ωστόσο η σημερινή τους θέση (επιτομή οικονομικής ισχύος και πολιτικής εξουσίας) για τους πολίτες της αρχαίας αγοράς ήταν μια θέση ταπεινωτική και ανάξια για Αθηναίο πολίτη, μια θέση που την έδιναν απαξιωτικά στους μετοίκους...

Αν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι αξιομνημόνευτος, τότε οφείλουμε να προσέχουμε παρόμοιες λεπτομέρειές του, γιατί στις μέρες μας πλέον κινδυνεύουμε να απολέσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, όταν μας αντιμετωπίζουν ως ασήμαντες λεπτομέρειες των υπέρτατων αξίων των αγορών. Ο δρόμος που διένυσε η ανθρωπότητα από την αρχαία ελληνική αγορά ώς τις σημερινές διεθνείς αγορές μοιάζει να μας πηγαίνει προς τα πίσω – όχι προς τα εμπρός.

( πηγή : Το Ποντίκι )