«Πωλούνται οικόπεδα θαλάσσια, εντός σχεδίου, με όλες τις παροχές, φως
νερό, τηλέφωνο», κάτι τέτοιο μου θύμισε. Από 1ης Ιουλίου. "Περάστε
κόσμε!"
Η αναζήτηση πετρελαίου και φυσικού αερίου στις θάλασσές μας είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους. Κι εμένα γιατί μου φαίνεται όλο αυτό σαν τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, αυτή την απατεωνιά που πόνταρε στην απόγνωση λόγω της κρίσης, αλλά και στη ριζωμένη σε πολλούς πεποίθηση ότι ως περιούσιο έθνος που είμαστε, πάντα την τελευταία στιγμή ο από μηχανής θεός θα κάνει το θαύμα του και θα σωθούμε από την οικονομική δυσπραγία;
Ιόνιο και Λυβικό πέλαγος. Ας βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί λιγάκι. Επτάνησα, δυτική ακτογραμμή, Ήπειρος, δυτική Στερεά και δυτική Πελοπόννησος, Νότια Κρήτη. Μερικά από τα πιο όμορφα και τα πιο τουριστικά μέρη της χώρας ετοιμάζονται να υποστούν το ρίσκο των γεωτρήσεων. Κι αν βρεθούν τελικά τα περίφημα κοιτάσματα, φανταστείτε σας παρακαλώ πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, τάνκερ, πετρελαιοκηλίδες, βιομηχανικά απόβλητα.
Εντάξει, στις αραβικές χώρες μπορεί και να μην έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα, οι περισσότερες πετρελαιοπηγές βρίσκονται στη μέση της ερήμου - έρημος φοβάμαι ότι θα καταντήσουν κι εδώ οι δαντελωτές παραλίες, τα νησιά, οι θάλασσες, ο βυθός. Εδώ είναι Μεσόγειος, κλειστή θάλασσα, κι ακόμα πιο περίκλειστα πελάγη, δεν υπάρχει καν η ανοιχτωσιά της Βόρειας Θάλασσας και του Ατλαντικού.
Η κυβέρνηση μάς έχει γανώσει τ’ αυτιά για τις αφίξεις, για τις διανυκτερεύσεις, για τα κρουαζιερόπλοια, για το τουριστικό θαύμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Καμαρώνουν σαν τα παγώνια, λες και τους παίρνουν οι ίδιοι τους τουρίστες απ’ το χεράκι και τους φέρνουν στα μέρη μας. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά διαφωνώ και μ’ αυτό το εθνικό όραμα, τουρίστες με βραχιολάκια που κατοικούν σε τεράστια συγκροτήματα σαν εργοστάσια, που στοιβάζονται σε πούλμαν και αγοράζουν τσολιαδάκια και απομιμήσεις αρχαίων αγαλμάτων made in China, που κολυμπάνε σε πισίνες ή σε μποτιλιαρισμένες παραλίες, που βλέπουν Μουντιάλ και τρώνε fish and chips όπως σε κάθε άλλο φτηνιάρικο τουριστικό προορισμό του κόσμου, ένας τουρισμός τσιμεντοποιημένος, που υπονομεύει το φυσικό κάλλος, που υποβαθμίζει την ιστορία και την παράδοση.
Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν γίνεται να υποστηρίζεις και την τουριστική ανάπτυξη και τη μετατροπή των ελληνικών θαλασσών σε απέραντες πετρελαιοπηγές, δεν γίνεται να προτάσσεις και τα δύο, πρέπει να διαλέξεις, ή το ένα ή το άλλο, δεν χωράνε και οι δύο αυτές δραστηριότητες στη μικρή άκρη της γης που λέγεται Ελλάδα.
Προσωπικά διαλέγω καθαρό περιβάλλον, ήπιες δραστηριότητες, μικρές και ποιοτικές τουριστικές εγκαταστάσεις που σέβονται την κλίμακα του τόπου και του τοπίου, ελεύθερες και καθαρές ακτές, μια στρατηγική μακροπρόθεσμης ανάδειξης των πλεονεκτημάτων της χώρας, του ήλιου, της θάλασσας, των μνημείων, των αρχών της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της μεσογειακής διατροφής.
Δεν είμαι γεωλόγος, αλλά ούτε κι ο κ. Γιάννης Μανιάτης, αυτός ο σταυροφόρος της πετρελαϊκής προοπτικής της χώρας, είναι. Πολιτικά και στρατηγικά σκεπτόμενος, προσωπικά διαλέγω την αειφορία. Και αειφορία σε συνδυασμό με θαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, απλώς δεν νοείται.
Κι αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πέρα από την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, και μάλιστα της θάλασσας, του πολυτιμότερου φυσικού πόρου που διαθέτουμε ως χώρα, είναι τα εθνικά ρίσκα που θα ακολουθήσουν. Ήδη εκφράζονται φόβοι ότι θα υπάρξουν τριβές με γειτονικές χώρες σε σχέση με την ΑΟΖ. Αύριο, εάν και εφόσον βρεθούν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα, θα υπάρξουν οι βλέψεις μεγάλων εταιρειών και κρατών. Ελάχιστες από τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες -και μάλιστα κατά κανόνα πολύ ισχυρές- έχουν γλυτώσει τους πολέμους, τις διεθνείς επιβουλές και πιέσεις, τα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών της. Και ακόμα πιο λίγες, βέβαια, έχουν γλυτώσει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, την υπερεκμετάλλευση του υπεδάφους, τη μονομερή ανάπτυξη. Δεν ξέρω τι όραμα είναι αυτό που πλασάρουν για τη χώρα μας και πώς σκέφτονται τώρα να τη μετασχηματίσουν σε κάτι που δεν ήταν ποτέ, και που ποτέ δεν θα τη φανταζόταν κανένας μας ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.
Ελπίζω η Αριστερά, που διεκδικεί βασίμως την εξουσία, να φροντίσει να ξεκαθαρίσει εγκαίρως και καταλυτικά την άποψή της πάνω σ’ αυτό το κρίσιμο θέμα κλείνοντας αυτή την άκρως επικίνδυνη και τυχοδιωκτική προοπτική που μόνο διεθνή καρτέλ θα ωφελούσε, ενώ θα οδηγούσε τη χώρα σε τροχιά μιας υποβάθμισης θανάσιμης.
Η αναζήτηση πετρελαίου και φυσικού αερίου στις θάλασσές μας είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους. Κι εμένα γιατί μου φαίνεται όλο αυτό σαν τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, αυτή την απατεωνιά που πόνταρε στην απόγνωση λόγω της κρίσης, αλλά και στη ριζωμένη σε πολλούς πεποίθηση ότι ως περιούσιο έθνος που είμαστε, πάντα την τελευταία στιγμή ο από μηχανής θεός θα κάνει το θαύμα του και θα σωθούμε από την οικονομική δυσπραγία;
Ιόνιο και Λυβικό πέλαγος. Ας βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί λιγάκι. Επτάνησα, δυτική ακτογραμμή, Ήπειρος, δυτική Στερεά και δυτική Πελοπόννησος, Νότια Κρήτη. Μερικά από τα πιο όμορφα και τα πιο τουριστικά μέρη της χώρας ετοιμάζονται να υποστούν το ρίσκο των γεωτρήσεων. Κι αν βρεθούν τελικά τα περίφημα κοιτάσματα, φανταστείτε σας παρακαλώ πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, τάνκερ, πετρελαιοκηλίδες, βιομηχανικά απόβλητα.
Εντάξει, στις αραβικές χώρες μπορεί και να μην έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα, οι περισσότερες πετρελαιοπηγές βρίσκονται στη μέση της ερήμου - έρημος φοβάμαι ότι θα καταντήσουν κι εδώ οι δαντελωτές παραλίες, τα νησιά, οι θάλασσες, ο βυθός. Εδώ είναι Μεσόγειος, κλειστή θάλασσα, κι ακόμα πιο περίκλειστα πελάγη, δεν υπάρχει καν η ανοιχτωσιά της Βόρειας Θάλασσας και του Ατλαντικού.
Η κυβέρνηση μάς έχει γανώσει τ’ αυτιά για τις αφίξεις, για τις διανυκτερεύσεις, για τα κρουαζιερόπλοια, για το τουριστικό θαύμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Καμαρώνουν σαν τα παγώνια, λες και τους παίρνουν οι ίδιοι τους τουρίστες απ’ το χεράκι και τους φέρνουν στα μέρη μας. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά διαφωνώ και μ’ αυτό το εθνικό όραμα, τουρίστες με βραχιολάκια που κατοικούν σε τεράστια συγκροτήματα σαν εργοστάσια, που στοιβάζονται σε πούλμαν και αγοράζουν τσολιαδάκια και απομιμήσεις αρχαίων αγαλμάτων made in China, που κολυμπάνε σε πισίνες ή σε μποτιλιαρισμένες παραλίες, που βλέπουν Μουντιάλ και τρώνε fish and chips όπως σε κάθε άλλο φτηνιάρικο τουριστικό προορισμό του κόσμου, ένας τουρισμός τσιμεντοποιημένος, που υπονομεύει το φυσικό κάλλος, που υποβαθμίζει την ιστορία και την παράδοση.
Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν γίνεται να υποστηρίζεις και την τουριστική ανάπτυξη και τη μετατροπή των ελληνικών θαλασσών σε απέραντες πετρελαιοπηγές, δεν γίνεται να προτάσσεις και τα δύο, πρέπει να διαλέξεις, ή το ένα ή το άλλο, δεν χωράνε και οι δύο αυτές δραστηριότητες στη μικρή άκρη της γης που λέγεται Ελλάδα.
Προσωπικά διαλέγω καθαρό περιβάλλον, ήπιες δραστηριότητες, μικρές και ποιοτικές τουριστικές εγκαταστάσεις που σέβονται την κλίμακα του τόπου και του τοπίου, ελεύθερες και καθαρές ακτές, μια στρατηγική μακροπρόθεσμης ανάδειξης των πλεονεκτημάτων της χώρας, του ήλιου, της θάλασσας, των μνημείων, των αρχών της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της μεσογειακής διατροφής.
Δεν είμαι γεωλόγος, αλλά ούτε κι ο κ. Γιάννης Μανιάτης, αυτός ο σταυροφόρος της πετρελαϊκής προοπτικής της χώρας, είναι. Πολιτικά και στρατηγικά σκεπτόμενος, προσωπικά διαλέγω την αειφορία. Και αειφορία σε συνδυασμό με θαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, απλώς δεν νοείται.
Κι αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πέρα από την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, και μάλιστα της θάλασσας, του πολυτιμότερου φυσικού πόρου που διαθέτουμε ως χώρα, είναι τα εθνικά ρίσκα που θα ακολουθήσουν. Ήδη εκφράζονται φόβοι ότι θα υπάρξουν τριβές με γειτονικές χώρες σε σχέση με την ΑΟΖ. Αύριο, εάν και εφόσον βρεθούν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα, θα υπάρξουν οι βλέψεις μεγάλων εταιρειών και κρατών. Ελάχιστες από τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες -και μάλιστα κατά κανόνα πολύ ισχυρές- έχουν γλυτώσει τους πολέμους, τις διεθνείς επιβουλές και πιέσεις, τα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών της. Και ακόμα πιο λίγες, βέβαια, έχουν γλυτώσει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, την υπερεκμετάλλευση του υπεδάφους, τη μονομερή ανάπτυξη. Δεν ξέρω τι όραμα είναι αυτό που πλασάρουν για τη χώρα μας και πώς σκέφτονται τώρα να τη μετασχηματίσουν σε κάτι που δεν ήταν ποτέ, και που ποτέ δεν θα τη φανταζόταν κανένας μας ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.
Ελπίζω η Αριστερά, που διεκδικεί βασίμως την εξουσία, να φροντίσει να ξεκαθαρίσει εγκαίρως και καταλυτικά την άποψή της πάνω σ’ αυτό το κρίσιμο θέμα κλείνοντας αυτή την άκρως επικίνδυνη και τυχοδιωκτική προοπτική που μόνο διεθνή καρτέλ θα ωφελούσε, ενώ θα οδηγούσε τη χώρα σε τροχιά μιας υποβάθμισης θανάσιμης.
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
© 2010-2014 ThePressProject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου