Ε.ΠΑ.Μ.: Μέτωπο ή κόμμα;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Συχνά, στο Ε.Πα.Μ. συναντάμε ένα ερώτημα, που τίθεται καλο-προαίρετα από πολλούς και που πράγματι αποτελεί ένα σημείο και ένα χαρακτηριστικό του Μετώπου που δεν έχουμε καταφέρει να ξεδιαλύνουμε, παρά τις αναλυτικές επεξηγήσεις σε όλες τις τοπο-θετήσεις και στα κείμενά μας.

Προχωρώντας όμως λίγο παρακάτω, αντιλαμβανόμαστε αμέσως, ότι δεν μπορεί να είναι μόνο δικό μας το φταίξιμο και ότι δεν τα λέμε καλά για να τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Κάτι άλλο πιο σοβαρό συμβαίνει, έστω κι αν δεν γίνεται σκόπιμα και αποτελεί αιτία εσωστρέφειας. Πράγματι, προκαλεί κατάπληξη η επιμονή, να επενδυθεί ιδεολογικοπολιτικά η κριτική -με τι σκοπό άραγε- ότι δήθεν το Ε.Πα.Μ. έχασε τα μετωπικά του χαρακτηριστικά και μετετράπη σε ένα κόμμα, όπως όλα τα άλλα. Και αυτό, υποτίθεται, συνέβη επειδή το Ε.Πα.Μ., έλαβε συγκεκριμένη νομική μορφή -εντελώς απαραίτητη για τη δράση του- προσπαθεί να λειτουργήσει συντεταγμένα με βάση ένα καταστατικό, ή ακόμα χειρότερα, επειδή κατήλθε στις εκλογές, ή επειδή παρουσίασε κυβερνητικό πρόγραμμα, ή ακόμα και επειδή ασκεί κριτική σε κόμματα της αντιπολίτευσης, «αρνούμενο» να συνεργαστεί μαζί τους.

Αντιπαρερχόμενος το πρώτο, που αφορά στις εσωτερικές λειτουργίες, αφού έχουμε αποδείξει...
και στον τελευταίο κακόπιστο, ότι το Ε.Πα.Μ. συγκροτείται και λειτουργεί οριζόντια, χωρίς καθοδηγητικά, παρά μόνο συντονιστικά κεντρικά όργανα, αφήνοντας τις κύριες πρωτοβουλίες στους πυρήνες, θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα που αξίζουν τον κόπο να αναλυθούν, αφού αποτελούν, πολλές φορές, αιτία παρανοήσεων και σύγχυσης.

Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ή κυβερνητικό πρόγραμμα;

Ερωτώμεθα, λοιπόν, «Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ή κυβερνητικό πρόγραμμα;» Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι να θέσω αλλιώς το ερώτημα: από πότε αυτά τα δύο στοιχεία βρίσκονται σε δυσαρμονία; Ας κάνουμε όλοι μια φιλότιμη προσπάθεια να σκεφτούμε. Γιατί άραγε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είναι το χαρακτηριστικό ενός Μετώπου και το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι το αντίστοιχο χαρακτηριστικό ενός κόμματος και γιατί αυτά τα δύο έρχονται σε αντιπαράθεση;

Με βάση ποια λογική τα πέντε προτάγματά μας, όπως όλοι, ελπίζω, τα γνωρίζουμε και σίγουρα σε αυτά όλοι πάντα αναφερόμαστε, δεν αποτελούν την καρδιά και την πεμπτουσία ενός εναλλακτικού και στον αντίποδα του εφαρμοζόμενου σήμερα κυβερνητικού προγράμματος;

Τι είναι τελικά τα μνημόνια; Πως στην πράξη υλοποιείται το ξεπούλημα της χώρας; Πως διαλύεται η κοινωνία; Πως οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και κινδυνεύουν να χάσουν τις περιουσίες τους; Έτσι γίνονται όλα αυτά από Θεού, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα σχεδιασμένο από ανθρώπους; Ή μήπως όλο αυτό που ζούμε -και αντιτασσόμαστε- δεν είναι ένα πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, που υλοποιείται με συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα τα οποία, επιβάλλονται, αφού πρώτα έχουν σχεδιαστεί με προσοχή σε ξένα κέντρα, αλλά και σε εγχώρια;

Απέναντι σε όλα αυτά πως απαντάμε; Με κραυγές; Προβάλλοντας «τι δεν θέλουμε» και στη θέση του «θέλουμε» θέτοντας μόνο μια ουτοπία; Ή, ακριβώς, απαντάμε συγκεκριμένα με ένα άλλο πολύ καλά μελετημένο και συγκροτημένο ρεαλιστικό σχέδιο, που θα έλθει, να ανατρέψει, αντικαθιστώντας αυτό που υλοποιείται σήμερα;

Πως, τελικά, αυτά τα πέντε προτάγματά μας ταιριάζουν στον μετωπικό μας χαρακτήρα και όταν εμβαθύνουμε στην ανάλυσή τους, τα εξειδικεύουμε και περιγράφουμε συγκεκριμένα το πώς θα γίνουν όλα αυτά, δηλαδή τους δίνουμε τη μορφή και το περιεχόμενο ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού προγράμματος, «μεταλλάσσονται», «αλλοιώνονται» και  μας καθιστούν «σκέτο» κόμμα, αναιρώντας τον μετωπικό μας χαρακτήρα;

Πως, άραγε, οι στόχοι ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, όπως το Ε.Πα.Μ. μπορούν να υλοποιηθούν, αν δεν συνοδεύονται από ένα πολύ συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο εφαρμογής των προταγμάτων του στη πράξη;

Έχουμε γνωρίσει κόμματα, που ούτε καν σκέφτηκαν ποτέ να επεξεργαστούν συγκεκριμένο κυβερνητικό σχέδιο σε βάθος. Συνήθως τα προγράμματα των κομμάτων αποτελούν ένα συνονθύλευμα γενικών διατυπώσεων και υποσχέσεων, αποτυπωμένο σε ιλουστρασιόν χαρτί, με σκοπό να «χαϊδεύσουν» τα αυτιά των ψηφοφόρων. Γι’ αυτό και μετά τις όποιες εκλογές ξεχνιούνται τα πάντα.

Γιατί το αόριστο, το γενικό και το συγκεχυμένο μπορεί να είναι το πλαίσιο και του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα; Έτσι για να έχουμε να ασχολούμαστε με κάτι και να λέμε μεγάλα λόγια χωρίς ουσία;

Γιατί, όμως, το συγκεκριμένο τρομάζει και απορρίπτεται και τίθεται αντιπαραθετικά σε κάποιο ασαφές πλαίσιο που οριοθετείται ως «ανατροπή»; Προφανώς γιατί είναι δύσκολο. Και ο καθένας επί του συγκεκριμένου, δεν είναι πια ανεύθυνος κριτής εκ του ασφαλούς, αλλά καλείται να πάρει θέση και να αναλάβει ευθύνες. Δεν είναι κακό να μην είναι όλοι έτοιμοι και να φοβούνται τις ευθύνες. Είναι όμως πολύ κακό να κρύβουν πίσω από γενικότητες τη δική τους προσωπική αδυναμία. Κι έτσι εκτίθενται, αλλά κάνουν ζημιά επίσης.

Αντίθετα, λοιπόν, ένα Μέτωπο, όπως το Ε.Πα.Μ., που στοχεύει τη ριζική αλλαγή του καθεστώτος, οφείλει να δώσει συγκεκριμένη απάντηση, για το πώς θα γίνει αυτό και τι πρόκειται να ακολουθήσει.  Και η απάντηση αυτή οφείλει να είναι πειστική, άρα συγκεκριμένη και ρεαλιστική. Συνεπώς επεξεργασμένη επιστημονικά σε βάθος, ακόμα και στη λεπτομέρειά της. Το έχουμε καταφέρει αυτό; Όχι! Τουλάχιστον στο βαθμό επεξεργασίας που εμείς θεωρούμε, ότι απαιτείται. Ωστόσο, η δουλειά σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζεται αδιάκοπα. Το πρώτο δείγμα αυτής της δουλειάς, με τις γενικές κατευθύνσεις των έξι σημείων και των 25 δεσμών συγκεκριμένων μέτρων, που οφείλει να λάβει, εξ αρχής, μια κυβέρνηση παλλαϊκού μετώπου, δόθηκε, στην περίληψή της και αναλύθηκε, στο μέτρο του δυνατού, σε δημόσιες εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα από τον περασμένο Γενάρη και συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε στο πιο δύσκολο κομμάτι που είναι η ολοκλήρωση του σχεδίου που αφορά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ταυτόχρονα με την πολιτική (θεσμική) της αναδιοργάνωση σε νέες πραγματικά δημοκρατικές βάσεις, μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και του πρωτογενούς Δικαίου που αυτή οφείλει να δημιουργήσει, καθώς και την εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής, ως αναγκαίες προϋποθέσεις, για μια πολιτισμική αναγέννηση των εργαζόμενων στρωμάτων του πληθυσμού, δηλαδή του ελληνικού λαού και του Έθνους.

Κι εδώ, ανοίγοντας παρένθεση, οφείλουμε να κάνουμε μια διευκρίνιση: Τα παρασιτικά στρώματα των κυρίαρχων ελίτ δεν αποτελούν κομμάτι του ελληνικού λαού. Αντιλαμβάνονται το Έθνος υπό το δικό τους αποκλειστικά ιδιοκτησιακό καθεστώς και θεωρούν, ως εκ τούτου, ότι τα πάντα που συναπαρτίζουν αυτό το Έθνος και αυτήν την πατρίδα, άνθρωποι, περιουσίες, γη, νερό και αέρας, μπορούν να αποτελούν αντικείμενο αγοραπωλησίας και τζόγου προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους, ή να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Αντιτάσσουν τη φενάκη του κοσμοπολιτισμού απέναντι στον λαϊκό πατριωτισμό, γιατί ο τελευταίος είναι το μόνο εμπόδιο στις δικές τους αντεθνικές (αντιλαϊκές) επιδιώξεις, ταυτίζοντας τον με τον άρρωστο εθνικισμό, την ξενοφοβία και τον απομονωτισμό, ενώ επικαλούνται το Έθνος και την πατρίδα μονάχα όταν κινδυνεύουν οι δικές τους ιδιοτέλειες και για να τις επιβάλλουν.    

Γι’ αυτό και το Ε.Πα.Μ., ως αυθεντικό  λαϊκό κίνημα, συγκροτούμενο απέναντι στο δωσιλογικό καθεστώς, με βάση τον γνήσιο πατριωτισμό, δεν πρωτοτυπεί απλά, αλλά βρίσκεται στην πρωτοπορία, αφού είναι ο μοναδικός πολιτικός φορέας, που όχι μόνο επαγγέλλεται την περίφημη ανατροπή, αλλά της δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένο σχέδιο -εναλλακτικό και στον αντίποδα του ασκουμένου- εξουσίας.

Κατά συνέπεια, όχι μόνο η ύπαρξη συγκροτημένου κυβερνητικού προγράμματος δεν αντιστρατεύεται τον μετωπικό χαρακτήρα του Ε.Πα.Μ. και την εθνικοαπελευθερωτική του στόχευση, αλλά αντίθετα αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την ευόδωση του σκοπού μας. Για το λόγο αυτό, δεν αναλωνόμαστε σε θεωρητικές συζητήσεις περί της κρίσης του καπιταλισμού, ή της όξυνσης της ταξικής πάλης, για το αν το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, ή μόνο ελληνικό -πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο για πολλούς από εμάς- αλλά προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τα προβλήματα και να ανιχνεύσουμε τις λύσεις, επί του πρακτέου, γύρω από κάθε συγκεκριμένο θέμα. Λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα και με βάση πάντα την κοινή λογική και τη σχέση κόστους - οφέλους για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Εκλογές, ή Ανατροπή;

Ωστόσο, η σύγχυση, περί του Μετώπου, ή κόμματος, συνοδεύεται και με ένα ακόμη ψευτοδίλημμα, το οποίο συνδέεται με το προηγούμενο που αντιδιαστέλλει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από την εκπόνηση και παρουσίαση ενός κυβερνητικού προγράμματος. Εκλογές, ή Ανατροπή; Προφανώς εκείνοι που το επικαλούνται, θεωρούν ότι ένα κόμμα συνδέεται με τις εκλογές και έχει ως σκοπό την ανάδειξή του μέσα από αυτές, ενώ στον αντίποδα ένα Μέτωπο προσβλέπει στην Ανατροπή, αδιαφορώντας, ή στεκούμενο ακόμα και ενάντια στις εκλογικές διαδικασίες. Αναφέρονται, μάλιστα, σε κάποιου είδους εσωτερικό διχασμό στο Ε.Πα.Μ. και στην ταλάντευση ανάμεσα στην ανατροπή μέσα από έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό και σε μια εκλογική επιτυχία.

Μια πρώτη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε εδώ είναι, ότι συγχέεται ο σκοπός (ανατροπή) με το οποιοδήποτε μέσο για την επίτευξή του (κινηματική δράση και ακτιβισμοί, λαϊκός ξεσηκωμός, γενική πολιτική απεργία, ένοπλος αγώνας, εκλογές κτλ). Όλα αυτά είναι τα μέσα, τα εργαλεία που προσφέρονται και η χρήση τους απαιτείται, είτε το καθένα ξεχωριστά, είτε σε συνδυασμό μεταξύ τους ανάλογα με τις διαμορφούμενες συνθήκες, ή χρησιμοποιούνται, ακριβώς, για να επηρεάσουν και να εκτρέψουν θετικά τις εξελίξεις. Δεν αποτελούν τον σκοπό και τον τελικό στόχο. Η γενική πολιτική απεργία στο βαθμό που επιτευχθεί η κήρυξή της και οδηγήσει σε επιτυχία, πολύ πιθανόν σε εκλογές να καταλήξει, που θα γίνουν όμως με εντελώς διαφορετικούς όρους και με ένα λαϊκό κίνημα που θα διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία με αυτοπεποίθηση. Ή ανάποδα, μια εκλογική επιτυχία ενός μετώπου σαν το Ε.Πα.Μ., μπορεί να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες που θα κάνουν εφικτή την κήρυξη της γενικής πολιτικής απεργίας, που με τη σειρά της θα οδηγήσει τελικά στην ανατροπή. Δεν υπάρχουν προκατασκευασμένα καλούπια, ούτε έτοιμες ρετσέτες που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό δεν απορρίπτουμε εκ των προτέρων καμία μέθοδο, κανένα εργαλείο, κανένα πεδίο μάχης που ανοίγεται μπροστά μας. Οφείλουμε να κρίνουμε κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες. Μπορεί να κάνουμε λάθος, να μην εκτιμήσουμε σωστά. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και είναι εντελώς διαφορετικό, να αποκλείουμε το οποιοδήποτε μέσο που μπορεί να αποδειχθεί πρόσφορο, συγχέοντας τον στόχο με το «όπλο» που διαθέτουμε κάθε φορά. Και για να μην σπεύσει κανείς να ρωτήσει υποκριτικά, «δηλαδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;», απαντούμε κατηγορηματικά Όχι! Το Ε.Πα.Μ. είναι βαθύτατα δημοκρατικό κίνημα και σε δημοκρατικά μέσα αναφερόμαστε, που οφείλουμε να τα χρησιμοποιούμε πάντα με εντιμότητα και ειλικρίνεια. Αυτές είναι οι αρχές μας, αποκλείοντας απολύτως τους πολιτικαντισμούς και τις μωροφιλόδοξες πρακτικές που τελικά εκτρέπουν από τον στόχο.

Σε καμία περίπτωση η συμμετοχή μας στις εκλογές δεν σημαίνει, ότι σταματήσαμε ποτέ να ζητούμε από τον λαό να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και δια μέσου των εκλογών, να αναθέσει σε μας τη «δουλειά». Αντίθετα μάλιστα. Ο σκοπός της καθόδου μας στις εκλογές είχε και θα έχει πάντα το νόημα να δοθεί η δυνατότητα σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, που κατανοεί την κατάστασή του και ενστερνίζεται, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, την αναγκαιότητα ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, να συσπειρωθεί και να εκφραστεί πολιτικά, για να προχωρήσει από καλύτερες θέσεις στα επόμενα βήματα. Αφού μάλιστα, στη συγκυρία, λόγω παραγόντων που δεν είναι της παρούσης (όπως η κινηματική «άπνοια» των τελευταίων δύο χρόνων), δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά με διαφορετικό τρόπο, η ψήφος αποτέλεσε το μόνο πρόσφορο μέσο, έστω κι αν τελικά αυτό δεν έγινε κατορθωτό.

Πέρα από τα παραπάνω, η «ταύτιση» ενός κόμματος με τις εκλογικές διαδικασίες και ενός μετώπου με την ανατροπή είναι, επίσης, ανιστόρητη, αφού έχουμε στην παγκόσμια ιστορία πληθώρα λαϊκών κινημάτων μετωπικού χαρακτήρα, που συμμετείχαν σε εκλογές και προσπάθησαν μέσω αυτών να επιτύχουν τους σκοπούς τους και ταυτόχρονα κόμματα που ηγήθηκαν επαναστάσεων και ανατροπών.

Οι όροι του παιγνιδιού είναι, σε κάθε περίπτωση, σκληροί και αδυσώπητοι και εν πολλοίς καθορίζονται από το καθεστώς. Προχωράμε αναγκαστικά σε υπονομευμένο έδαφος, μέχρις ότου καταφέρουμε να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους.

Συνεργασίες, πως και με ποιους;

Ένα άλλο στοιχείο, που δημιουργεί σύγχυση είναι αυτό των συνεργασιών. Η λειτουργία και η προοπτική του Ε.Πα.Μ. ως μετωπικού σχήματος είναι βαθιά συνυφασμένες με τη πιο πλατιά συσπείρωση και συνεργασία ευρύτερων δυνάμεων. Ωστόσο, η συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς αρχές. Μπορεί να υπάρξει, εφ’ όσον επιτυγχάνεται συμφωνία για έναν ελάχιστο κοινό στόχο. Πέρα όμως από αυτό, είναι έξω από τη λογική του Μετώπου οι συναλλαγές κορυφής. Οι συνεργασίες οφείλουν να καλλιεργούνται και να προκύπτουν από τα κάτω, σε κοινούς αγώνες και οι όποιες συμφωνίες «κορυφής» θα έρχονται απλά να επικυρώσουν την ενότητα που ήδη έχει υπάρξει στη βάση.

Πως, όμως, είναι δυνατόν να ζητείται η συνεργασία με ανύπαρκτες δυνάμεις, που αναφέρονται σε κάποιον ή κάποιους που διαθέτουν μόνο μια «σφραγίδα»;

Από την άλλη, κατηγορούμεθα, ότι ευθυνόμαστε για έλλειψη συνεργασιών, επειδή ασκούμε κριτική και μάλιστα πολύ σκληρή σε κόμματα και οργανώσεις που έχουν μαζική απήχηση στην κοινωνία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Από πότε όμως προϋπόθεση για την όποια συζήτηση που μπορεί να καταλήξει, ή να μην καταλήξει, είναι η φίμωση και η αυτολογοκρισία, απέναντι σε ζητήματα που γι εμάς είναι κορυφαία, όπως π.χ. το χρέος; Ή η εξασφάλιση πόρων για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, χωρίς δανεικά και υποθήκες; Καλό θα ήταν λοιπόν, πριν προχωρήσει κάποιος στην εκτόξευση ανυπόστατων κατηγοριών, να δει πρώτα, κατά πόσο η κριτική μας, όσο σκληρή κι αν είναι, έχει βάση και είναι δίκαιη. Αν πάλι μας ζητείται να μην κάνουμε κριτική, μολονότι έχουμε δίκιο, στο όνομα της συνεργασίας με οποιοδήποτε τρόπο, τότε δεν θα πρόκειται για προσπάθεια συνεργασίας, αλλά για τυχοδιωκτισμό πρώτου μεγέθους.

Αντίθετα από την εντύπωση που επικρατεί και καλλιεργείται από διάφορες πλευρές, η συνεργασία στη βάση και στις δράσεις, έχει επιτευχθεί πολλές φορές και με διαφορετικές δυνάμεις, όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΑΝΕΛ, του κινήματος «Δεν πληρώνω» κτλ., ακόμα και με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πάμπολλες περιπτώσεις. Συνήθως, όμως, η προσπάθεια να βρεθούμε με κάποιο σχήμα που θεωρείται «δεξιό» μας φέρνει αντιμέτωπους με τους αριστερούς και αντίστροφα, όταν προσπαθούμε προς τ’ «αριστερά» κατηγορούμαστε από τους δεξιούς. Γι’ αυτό κι εμείς, απευθυνόμενοι προς όλους, τους καλούμε να ξεπεράσουν τις ιδεοληψίες τους, γιατί αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ειλικρινής συμπόρευση και συνεργασία σε κάποιο έστω ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

Όμως και στο επίπεδο της «κορυφής» έχουμε κάνει επανειλημμένες προσπάθειες να βρεθούμε και να συζητήσουμε, να διερευνήσουμε, εν τέλει, τις πιθανότητες που υπάρχουν, να υπάρξει συνεργασία κατά κάποιον τρόπο, χωρίς να θέτουμε εμείς προαπαιτούμενα. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει στοιχειώδης ανταπόκριση. Για ‘μας ο λόγος είναι προφανής. Επειδή, σε μια τέτοια συζήτηση που θα ανοίξει, θα πρέπει να αναπτυχθούν επιχειρήματα επί της ουσίας για κάθε μεγάλο ζήτημα και τέτοια επιχειρήματα δεν υπάρχουν για να αντιπαρατεθούν στις δικές μας θέσεις. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει κάτι. Εμείς όμως θα επιμείνουμε και στο ζήτημα των συνεργασιών, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Τι είμαστε τελικά;

Για να επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Είμαστε Μέτωπο, δηλαδή μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία δυνάμεων και προσώπων που δεν αναφέρονται σε έναν κοινό κώδικα αρχών και αξιών, ούτε σε κάποια κοινά συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, δηλαδή σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Και αυτή ακριβώς είναι η βασική μας διαφορά από τα κόμματα που οργανώνονται, θεωρητικά τουλάχιστον, γύρω από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα.

Εμείς, ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, πολιτικές καταβολές και εντάξεις, κατανοώντας όμως την κατάσταση ξένης κατοχής που περιήλθε η πατρίδα μας και ότι εμείς οι ίδιοι γίναμε δουλοπάροικοι σε μια αποικία χρέους, ελεγχόμενη πλήρως από έναν εκτρωματικό και απάνθρωπο μηχανισμό, αυτόν της νεοναζιστικής αντίληψης και λογικής Ε.Ε.,  αποφασίσαμε να ενταχθούμε σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με βάση έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, που αποτελούν τα προτάγματα του Ε.Πα.Μ., όπως αυτά διατυπώθηκαν με κρυστάλλινη σαφήνεια στην Ιδρυτική μας Διακήρυξη. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό.

Είμαστε Μέτωπο με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας μας, την εμπέδωση πραγματικής Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης στη χώρα και την εξασφάλιση της διάρκειάς τους, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοπρέπεια και την ευημερία του ελληνικού λαού. Τίποτε πέρα από αυτό. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και τα προβλήματα που παρουσιάζονται με βάση την κοινή λογική και στη βάση κόστους-οφέλους κάθε φορά, προκειμένου να ερχόμαστε ολοένα και πιο κοντά στους διακηρυγμένους στόχους μας. Με βάση αυτά τα κριτήρια διαμορφώθηκε η Διακήρυξη και τα προτάγματά μας. Με βάση τη Λογική και τη σχέση κόστους οφέλους επεξεργαστήκαμε τις προτάσεις μας και το πρόγραμμά μας και όχι στη βάση κάποιας ιδεολογίας. Δεν είμαστε ούτε θρησκευτική αίρεση, ούτε πολιτική σέχτα ιδεολογικής καθαρότητας. Είμαστε μαχητές σε έναν πόλεμο άνισο. Το μοναδικό καθήκον μας είναι να φέρουμε σε νικηφόρο πέρας  αυτόν τον πόλεμο. Και γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα «όπλα» που έχουμε κάθε φορά στη διάθεσή μας.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι αρχιτέκτονας και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.