Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι ζω σε μια άλλη χώρα, τη Ρωμανία. Η χώρα διχάστηκε- πάλι- ανάμεσα σε δύο παρατάξεις: τους Ρωμανομάχους και τους Ρωμανοκλάστες, ουσιαστικά μια νέα έκφραση παλιότερων και ανθεκτικών στο χρόνο διχασμών που υφέρπουν μέχρι να βρουν το κατάλληλο έδαφος να επαναεμφανιστούν με νέες μορφές, κάτι σαν μια χρόνια και επίμονη ιδεολογική λοίμωξη που κάνει τους κύκλους της.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν δεξιοί νοικοκυραίοι και άρχοντες του δόγματος τάξη και ασφάλεια, παρότι η πρώτη υποκατηγορία απειλείται πολύ περισσότερο από τη δεύτερη υποκατηγορία από ό,τι από τους Ρωμανούς τους οποίους η δεύτερη κατηγορία χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να πείθει ότι βρίσκεται στο πλευρό της πρώτης ώστε να μπορεί να περιστέλλει μαζικά ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονώντας πρώτα επιδεικτικά τα ατομικά δικαιώματα αμφιλεγόμενων ατόμων ή ομάδων ατόμων για να μπορεί να επιβάλλει την τάξη και ασφάλεια προνομιακά για τον εαυτό της. Αυτό αποτελεί άλλωστε το χουντικό παράδειγμα.
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και αντικοινωνικά στοιχεία του κοινωνικού δαρβινισμού, ακόμη και του σεξουαλικού δαρβινισμού που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ανελιχθούν στην εξουσία και που νομίζουν ότι η έλλειψη ανθρωπιάς αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα. Όλοι αυτοί με φωνή λένε: Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει.
Ανήκουν επίσης και κάποιοι πρώην αριστεροί που θέλουν να σκοτώσουν τον αφελή αριστερό έφηβο μέσα τους και μαζί με αυτόν οποιονδήποτε άλλο έφηβο ή οτιδήποτε άλλο τους τον υπενθυμίζει, άνθρωποι όπως ο Γρηγόρης ο Ψαριανός, που εξισώνει το Ρωμανό με ισοβίτες δολοφόνους, με κατά συρροή δολοφόνους, με παιδεραστές ακόμη ακόμη και με τον… Κασιδιάρη.
Στη δεύτερη κατηγορία έχουμε μπόλικη αριστερά και λίγη μαμαδίστικη δεξιά που θέλει το Ρωμανό να είναι σαν τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε κάτι τέτοια πρόσωπα κομμάτι της αριστεράς κάνει ακριβώς το αντίθετο που κάνει πλέον ο Ψαριανός: αν ο Ψαριανός θέλει να αποτελειώσει το Ρωμανό που είχε μέσα του, και όχι μόνο, άλλοι αριστεροί που είναι ενταγμένοι αλλά δεν έχουν καταφέρει να σκοτώσουν τις ενοχές της ένταξης μέσα τους, θέλουν να αναβιώσουν για λίγο το Ρωμανό που κάποτε είχαν μέσα τους, τον επαναστάτη, τον ήρωα και προχωρούν ένα βήμα παραπάνω προβάλλοντας αυτές τις ποιότητες και τα απωθημένα τους στο Ρωμανό: “παιδί μου να ξέρεις πως δε συμφωνούμε με αυτά που κάνεις αλλά έχεις κάνει πολύ περισσότερα από ό,τι ποτέ μας εμείς τολμήσαμε να φανταστούμε- και σε αγαπάμε με πάθος για αυτό” και όλο τέτοια που κάνουν τον Ρωμανό να ξερνάει μέσα από τη φυλακή.
Ο Ρωμανός για αυτούς αποτελεί όχι μόνο εφηβικό ίνδαλμα, αλλά και εξομολόγο. Μιλάνε σε επιστολές τους προς αυτόν για το άδικο στην κοινωνία, για αυτό που κάνει τον άνθρωπο να κονταίνει, να γίνεται μια σπιθαμή, μια σταλιά, να γίνεται ανθρωπάκι και κάνουν το Ρωμανό να φαίνεται τεράστιος, γίγαντας.
Ξεχνούν βέβαια αυτό που ο Ρωμανός τους έγραψε στην επιστολή του- αν φυσικά τις έγραψε ο ίδιος κι όχι ο άγνωστος σε μας αναρχικός πνευματικός του πατέρας: “Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.”
Έτσι όμορφα και ωραία στη δημόσια σφαίρα οι πρωταγωνιστές παίζουν καουμπόιδες και Ινδιάνους, κλέφτες και αστυνόμους. Όλοι θέλουν να κλέψουν κάτι από τον κλέφτη τραπεζών, άλλοι λίγο από την αίγλη του, άλλοι από την αγάπη του, άλλοι από τον οίκτο του, άλλοι από τη ζωή του, ξεχνώντας πως η δημόσια εικόνα που ο ίδιος προβάλει, έχει στερέψει από όλα αυτά.
Λογικό είναι: Ο Ρωμανός έχει πεθάνει: πάνω από μια φορά.
Πέθανε όταν ο Κορκονέας σκότωσε τον κολλητό του. Πέθανε όταν οι μπάτσοι τον σπάσαν στο ξύλο. Πέθανε όταν η ΕΛΑΣ ρετούσαρε το μπλαβιασμένο πρόσωπό του. Και τώρα εκβιάζει να πεθάνει- για τελευταία φορά. Ότι έχει συναντήσει ο Ρωμανός και ότι συνάντησε το Ρωμανό στη ζωή του τον σκότωνε, τον βύθιζε ακόμη βαθύτερα στο σπιράλ της αντικοινωνικής μηδενιστικής ιδεολογίας του. Ότι συνάντησε έκανε δυνατότερη την ιδεολογία του.
Όχι, ο Ρωμανός δεν είναι το παιδί που σωφρονίστηκε και επιδιώκει μια δεύτερη ευκαιρία όπως έγραφε ένας ηλίθιος σκατόμυαλος στο Proktagon. Τον μπερδεύετε με το Βορίδη που κυκλοφορούσε με τσεκούρια και σήμερα είναι υπουργάρα. Τι από αυτό που γράφει δεν καταλαβαίνετε; “Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους·αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.” Και με αυτό τον πολιτικό εκβιασμό κρατάει πλέον πολλούς ομήρους αρκετούς αριστερούς, τουλάχιστον συναισθηματικά. Τους δίνει μια δυνατότητα αυτοκάθαρσης.
Ο Ρωμανός έχει δίκιο: αυτό είναι πόλεμος: και όλοι είμαστε εχθροί- όλοι. Και όλοι είμαστε όμηροι. Η μορφή αυτού παρακράτους έχει σκοτώσει, έχει ληστέψει και συνεχίζει να κυβερνά. Μα ο Ρωμανός δεν κάνει ότι κάνει για την κοινωνία. Εχθρό του τη θεωρεί αυτήν την εκφυλισμένη μορφή κοινωνίας ο Ρωμανός. Μα στο τέλος της ημέρας, είναι ο εκφυλισμός αυτός που θα εκμεταλλευτεί το Ρωμανό και θα τον κρατάει όμηρο της σε ένα ιδεολογικό πλέον πόλεμο που ελάχιστη σχέση έχει με τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα ανελέητο πόλεμο ιδεών.
Όλοι εκμεταλλεύονται το Ρωμανό: Το σύστημα για να χει μπαμπούλες, οι αριστεροί για να χουν καινούριους ήρωες, οι αναρχικοί για να χουν καινούριους ηγέτες. Ο ίδιος ο Ρωμανός χρησιμοποιεί τον Ρωμανό, το σώμα του για να θρέψει την ιδεολογία του.
Ο Ρωμανός δεν είναι μόνο όμηρος του παρακράτους. Οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε το ίδιο είμαστε. Είναι και όμηρος του εαυτού του. Το ίδιο και εμείς. Θέλω το Ρωμανό να παίρνει ανάσες ελευθερίας. Θέλω να συνοδεύεται από μπάτσους διακριτικά για να μη βλάψει περισσότερο τον εαυτό του βλάπτοντας κι άλλους. Δε θέλω ειδικούς φρουρούς να φυλάνε ασύγκριτα μεγαλύτερους εγκληματίες που έχουν ρημάξει κόσμο και κοσμάκη, εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες. Αλλά αυτό φυσικά παραβιάζει τη θέληση του ίδιου του Ρωμανού αλλά και τη θέληση της εξουσίας. Εγώ θέλω να είναι έξω ο Ρωμανός, γιατί έχει υπάρξει θύμα πριν γίνει θύτης. Γιατί ο Ρωμανός επιχείρησε να κλέψει Τράπεζα χωρίς να σκοτώσει κάποιον.
Οι τράπεζες και κλέψαν και πολλοί χάσαν τη ζωή τους από τη δική τους ανομία. Θέλω το Ρωμανό έξω και τους τραπεζίτες μέσα. Ξεχνούν όμως οι αριστεροί αρθρογράφοι ότι δεν υπάρχει τέτοιο νομικό πλαίσιο για υπόδικους με το κατηγορητήριο του. Ξεχνούν ότι κάτι τέτοιο θα επιβάλλει μια ρύθμιση για όλους τους υπολοίπους που έχουν τέτοιο κατηγορητήριο. Θέλω το Ρωμανό έξω. Αλλά πιο πολύ θέλω έξω όλους τους Έλληνες που μπήκαν μέσα για χρέη που τους φόρτωσε το οργανωμένο παρακράτος.
Θέλω έξω και εκείνους τους λίγους Αγιάννηδες που κλέψαν όχι από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Και θέλω μέσα τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς και τη μεγαλύτερη και επικίνδυνη συμμορία που γνώρισε η νεώτερη Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν προβλέπεται έτσι;
Θέλω επίσης και τα άλλα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη παιδεία, τα παιδιά που δεν έχουν πλέον αρκετούς δασκάλους. Θέλω τους γέρους να μην πεθαίνουν περιμένοντας τη μέρα που θα μπουν στο χειρουργείο όσο θέλω ο Ρωμανός να μην πεθάνει περιμένοντας να βγει έξω. Αν ο Ρωμανός πεθάνει, το οργανωμένο παρακράτος θα έχει σκοτώσει έναν ακόμη- το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα το έχει κάνει μπροστά στα μάτια μας.
Ας πετάξουμε τους νεκρούς και τους αρρώστους κάτω από το χαλάκι και ας γίνει ο Ρωμανός το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που έχει σημασία. Ας μιλάμε για μια αλληλεγγύη που δεν είναι φιλανθρωπία γιατί το πρώτο είναι πολιτική θέση και σε αυτήν ανθρωπιά δεν χωράει.
Ας μιλάμε για τις επιλεκτικές ευαισθησίες. Κατάλαβες Ρωμανέ γιατί δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτε είτε ζήσεις είτε πεθάνεις;
Καταλαβαίνεις ότι είσαι μονομάχος πλέον στην Αρένα του Θεάματος;
Η ζωή σου εξαρτάται από το πόσοι αντίχειρες θα σηκωθούν προς τα πάνω και πόσοι θα κατέβουν κάτω και πόσο θα λάβει υπόψιν του τη γνώμη του φιλοθεάμονος κοινού ο έπαρχος.
Δε σε λέω Νίκο ή παιδί μου, ή φίλε ή τις παραριές που κάποιοι αριστεροί που θέλουν με το ζόρι να γίνουν σύντροφοι σου εκστομίζουν για να σε γλύψουν. Εσύ ξέρεις ποιοι είναι οι σύντροφοι σου. Μια χούφτα άνθρωποι είναι.
Οι μέρες περνάν Ρωμανέ. Η ζωή σου λιγοστεύει Ρωμανέ. Και από αυτό, αυτοί που πολεμάς κερδίζουν χρόνο. Σε χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό γενναίε μου. Θα περάσουν κι άλλες μισάνθρωπες πολιτικές.
Το αν θα ζήσεις ή θα πεθαίνεις εσύ θα είναι στην τελική για αυτούς άνευ σημασίας όσο άνευ σημασίας είναι το αν θα ζήσει ή θα πεθαίνει ο γέρος της διπλανής πολυκατοικίας. Όταν θα φύγεις από το κάδρο, θα ξεχαστείς. Είναι αποφασισμένοι Ρωμανέ. Παρότι είναι δειλοί, είναι αποφασισμένοι. Πιο αποφασισμένοι από σένα, από εμένα από όλους τους πολίτες και τους αναρχικούς μαζί και τους κουμουνιστές και τους πατριώτες μαζί.
hereticalideas-gr.blogspot.gr
Δες την περίπτωση σου: εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σε πατήσουν κάτω στο όνομα της αυτοδιάθεσής σου. Το ίδιο έκανε και ο λαός.
από το «agriazwa.blogspot.gr»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου