Γιατί με το ΕΠΑΜ... Γιατί τώρα...

Χρειαζόμαστε μια αποφασισμένη πολιτική εξουσία. Αταλάντευτη ως προς το κεντρικό της ζητούμενο… Με επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής, και παραγωγικής ανασύνταξης της χώρας... 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μια πολιτική εξουσία, που θα απενοχοποιεί τον πατριωτισμό, που δεν θα επιτρέπει τον εκφυλισμό του στα χέρια των πατριδοκάπηλων, που θα αναγορεύει σε αξία ύψιστη τον εθνισμό του λαού ως πρωτογενή του ιδεολογία, και θα τον διαχωρίζει σαφέστατα από το δηλητήριο του κίβδηλου «εθνικισμού», που καταστρέφει τις ψυχές των ανθρώπων. 

Μια πολιτική εξουσία  που δε θα διστάζει να ξεσκεπάζει το επίσης κίβδηλο των ψευτοδιεθνιστικών νεολογισμών που παραλύουν τη δράση, των λαϊκών μαζών. Μια πολιτική εξουσία που θα καλέσει τον Ελληνικό λαό, να σταθεί όρθιος απέναντι στην Κατοχή, να μην πειθαρχήσει στο κατοχικό δίκαιο που επεβλήθη στη χώρα, και με αυτή της την αποφασιστικότητα θα επιχειρήσει να εμπνεύσει, να οργανώσει, να κλιμακώσει τον εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, για μια συνολικότερη πολιτική ανατροπή, που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενάντια στα σχέδια της Παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Το τριήμερο που μας πέρασε, βρέθηκα προσκεκλημένος στην εναρκτήρια συνεδρίαση του 5^ου Συνεδρίου του ΕΠΑΜ.

Δυο πράγματα έχει αξία να παρατηρεί κανείς από τη θέση του προσκεκλημένου, σε μια τέτοια κορυφαία για ένα φορέα πολιτική διοργάνωση.

Πρώτον: Την πολιτική οριοθέτηση που επιχειρεί ο εισηγητής στο πρωταρχικό διακύβευμα μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, και με δεδομένα όλα όσα...

συντελούνται αυτή την περίοδο, τόσο στη χώρα όσο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και…

Δεύτερον: Τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζουν τη δική τους προσέγγιση σε σχέση με αυτό το διακύβευμα, οι προσκεκλημένοι που εκπροσωπούν συλλογικότητες, πολιτικούς οργανισμούς, κόμματα και κατευθύνσεις στην πολιτική σκέψη.

Είναι προφανές πως η δημοκρατική "προδιάθεση" στο ξεδίπλωμα της σκέψης των ομιλητών, είναι σημαντική ως προϋπόθεση. Αλλά σε συνθήκες που η στοχευμένη πολιτική δράση, αποκτά επείγουσα σημασία, η δημοκρατικότητα της σκέψης προφανώς δεν αρκεί και φυσικά δε μπορεί να εκφυλίζεται σε μια απεραντολογία που εξαντλείται σε ευχολόγια και δεν οδηγεί πουθενά.

Και σ αυτό ακριβώς το ουσιαστικό στοιχείο βρίσκεται και η διαφορά, της εισηγητικής ομιλίας του Δ. Καζάκη, που δεν αρκέστηκε στην περιγραφή της κατάστασης, αλλά προσδιόρισε την κατεύθυνση και την ταυτότητα της άμεσης πολιτικής διεξόδου. 

Η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή. 

Η κατοχή προφανώς και δεν τροποποιεί ως προς την ουσία του το χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. 

• Τροποποιεί όμως δραστικά τη λειτουργία του, με τρόπο που να υπηρετεί πρωτίστως τις επιλογές και τα προτάγματα ξένων δυνάμεων. 
• Αποδομεί και αναμορφώνει εκ βάθρων το θεσμικό και δικαιικό πλαίσιο, καταλύοντας έτσι κάθε έννοια κυριαρχίας εθνικής και μετατρέπει τη χώρα σε προτεκτοράτο απόλυτα εξαρτημένο, απόλυτα ελεγχόμενο.
• Παρεμβαίνει απροκάλυπτα στις προδιαγραφές του πολιτικού προσωπικού που την υπηρετεί. 
• Απαιτεί, επιβάλει και εν τέλει αποκτά κυριότητα στους μηχανισμούς της διοίκησης, της οικονομικής διαχείρισης, αφελληνίζει κάθε έννοια εθνικού σχεδιασμού, και εν τέλει αποκτά κυριότητα πάνω στην ίδια τη χώρα.

Σε συνθήκες κατοχής η πολιτική εξουσία ασκείται από δωσιλόγους, από ανδρείκελα που δεν αμφισβητούν κατοχικές εντολές και διατάγματα, από άβουλα πολιτικά σκύβαλα που διαχειρίζονται απλά τη διακομιδή και τη μετάφραση εντολών που υπαγορεύονται. Από αδίστακτους μειοδότες που δραπέτευσαν συνειδητά από τον όρκο τους, από την προσωπική και πολιτική αξιοπρέπειά τους, και που ο απολογισμός των πεπραγμένων τους, μοιραία τους καθιστά υπόλογους με το ερώτημα της εσχάτης προδοσίας.

Σε συνθήκες κατοχής, το σύνολο των εξουσιών που αρνούνται να ανακόψουν την πολιτική και θεσμική της επέλαση, είναι υπόλογο, είναι συνένοχο, λειτουργεί προσχηματικά, συμπρωταγωνιστεί στη γενικευμένη πολιτική εξαπάτηση. Κανένα ελαφρυντικό και στο όνομα καμιάς πολιτικής ή άλλης σκοπιμότητας δεν είναι δυνατόν να του αναγνωριστεί. Είναι τόσο ένοχο, όσο ένοχο είναι και το πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί την Κατοχή δουλικά και χωρίς αντιρρήσεις.

Την κατοχή ή την υπηρετείς και σε καταπίνει ή την ανατρέπεις. 

Δεν υπάρχει μέση οδός. Και η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής, δεν μπορεί να εκφυλίζεται ούτε με αυταπάτες «μιας άλλης διαχείρισης», ούτε βεβαίως με απεραντολογίες που δεν οδηγούν πουθενά, και ευνουχίζουν την κοινωνική αποφασιστικότητα.

• Η ανατροπή του κατοχικού κεκτημένου είναι μια πολυδιάστατη διαδικασία που αφορά στο πολιτικό σύστημα, στο πολιτικό προσωπικό που το προσκύνησε και το υπηρετεί, στη θεσμική φυλακή που οικοδομείται επιμελώς κατά τη διάρκεια των πέτρινων χρόνων του μνημονίου, στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, στους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς της προσανατολισμούς.
• Την ανατροπή του κατοχικού κεκτημένου, δεν την διαπραγματεύεσαι… Την επιβάλεις. Και ο τρόπος για να την επιβάλεις είναι ένας και μοναδικός.  ΕΞΕΓΕΡΣΗ… 

Κι αυτή η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, είναι εξέγερση πολιτική, και ως τέτοια δε μπορεί παρά να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:

Πρώτον: Ξεκάθαρη ταυτότητα και φυσιογνωμία. Μιλάμε λοιπόν για τον οργανωμένο, συντονισμένο Εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό του Ελληνικού λαού, με σύμμαχο τα προτάγματα του Συντάγματος και με αδιαπραγμάτευτη επιδίωξη την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Δεύτερον: Ξεκάθαρη πολιτική συνθηματολογία. Μια συνθηματολογία που δε θα εκφυλίζεται σε νεφελώδη συνθήματα του στυλ: «Παραιτηθείτε». Αυτοί που παραιτούνται είναι οι αναλώσιμοι. Και οι αναλώσιμοι παραιτούνται για να αντικατασταθούν και μέσα από την αντικατάστασή τους, να εκφυλίζεται η λαϊκή οργή και να θριαμβεύει η εθνική μειοδοσία και φυσικά να εδραιώνεται η κατοχική επικυριαρχία. Η πολιτική συνθηματολογία της εξέγερσης, πρέπει να περιλαμβάνει δυο πράγματα πρωτίστως:

• ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ… Τώρα. Και ως πράξη πολιτική θα αφορά και στα πολιτικά ανδρείκελα που υπηρέτησαν την κατοχική διοίκηση, αλλά και στο συνολικό πλέγμα θεσμών και κατοχικών νομοθετημάτων τα οποία προικοδότησαν στην κατεχόμενη πατρίδα μας.

• ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ… Τώρα. Και μάλιστα τιμωρία παραδειγματική. Επάξια των εγκλημάτων που έγιναν, με θύμα το λαό και την προδομένη πατρίδα μας. Με όλο το συμβολικό φορτίο που απαιτείται να διαθέτει αυτή η τιμωρία, προκειμένου να παραδειγματίσει και να αποθαρρύνει κάθε επόμενη φουρνιά νεοδωσίλογων και νεογενίτσαρων που θα σκεφτούν να αποτολμήσουν παρόμοια εθνική προδοσία.

Τρίτον: Αποφασισμένη πολιτική εξουσία. Αταλάντευτη ως προς το κεντρικό της ζητούμενο… Με επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής, και παραγωγικής ανασύνταξης της χώρας… Και με αδιαπραγμάτευτο προσανατολισμό στο να εμπνεύσει, να ενεργοποιήσει, την κοινωνία ολόκληρη και πρώτα απ όλα τα μαχητικά της τμήματα, σ έναν αγώνα ασυμβίβαστο και ικανό να τροφοδοτήσει με τη σειρά του το ντόμινο των πολιτικών ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μια πολιτική εξουσία, που θα απενοχοποιεί τον πατριωτισμό, που δεν θα επιτρέπει τον εκφυλισμό του στα χέρια των πατριδοκάπηλων, που θα αναγορεύει σε αξία ύψιστη τον εθνισμό του λαού ως πρωτογενή του ιδεολογία, και θα τον διαχωρίζει σαφέστατα από το δηλητήριο του κίβδηλου «εθνικισμού», που καταστρέφει τις ψυχές των ανθρώπων. Μια πολιτική εξουσία  που δε θα διστάζει να ξεσκεπάζει το επίσης κίβδηλο των ψευτοδιεθνιστικών νεολογισμών που παραλύουν τη δράση, των λαϊκών μαζών, αυτών δηλαδή που πρωτίστως καλούνται να υπερασπιστούν το μεγαλείο της εθνικής τους πατρίδας.

Όλα τα παραπάνω, είναι η πεμπτουσία αυτών που προσωπικά διέκρινα να αντιστοιχίζουν την πολιτική μου σκέψη με αυτήν του ΕΠΑΜ. Στο βαθμό λοιπόν που αυτά παραμένουν κυρίαρχα, είναι προφανές πως έχω κάθε λόγο να στηρίξω την πολιτική πρόταση του ΕΠΑΜ ως πρόταση εξουσίας... Το πολιτικό πρόταγμα του εθνικοαπελευθερωτικού ξεσηκωμού... Την κλιμάκωση της δράσης με πρώτο στόχο την πολιτική ανατροπή των δωσιλόγων, της παραδειγματικής τους τιμωρίας, και φυσικά την ανατροπή του κατοχικού κεκτημένου που κληροδότησαν στη χώρα ως καρπό του προδοτικού τους συμβιβασμού.