ΕΠΑΜ ΣΑΜΟΥ...

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Kiriakos Heristanidis ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΚΑΖΑΚΗ, ΕΙΠΑΤΕ "Η Ελλάδα με εθνικό κρατικό νόμισμα μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομία της χωρίς να συσσωρεύει χρέος. Αυτό άλλωστε το έκανε χωρίς να κινδυνεύσει με χρεοκοπία, ούτε να έχει ανάγκη να καταφύγει σε εξωτερικό δανεισμό που να την έθετε σε κίνδυνο ολόκληρη την περίοδο της δραχμής, δηλαδή από το 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90." ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΛΥΠΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΠΩΣ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΧΡΕΟΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ? ΔΗΛ Ο ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΚΟΧΡΕΟΛΥΣΙΩΝ?

Ας δούμε τα διαθέσιμα στοιχεία. Από το 1945 έως το 1998 το συσσωρευμένο έλλειμμα του κράτους σε τρέχουσες τιμές ήταν 100,9 τρις δρχ. Πόσα από αυτά ήταν πληρωμές τοκοχρεολυσίων; Σύμφωνα πάντα με τα διαθέσιμα στοιχεία για την περίοδο 1959-1998 το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 89,3 τρις δρχ. σε τοκοχρεολύσια. Σε τρέχουσες τιμές. Δηλαδή πάνω από το 89% του συσσωρευμένου ελλείμματος του ελληνικού κράτους επί δραχμής ήταν τοκοχρεολύσια. Πόσο από αυτό το συσσωρευμένο έλλειμμα καλύφθηκε με δάνεια; Κατά 95,5 τρις δρχ. καλύφθηκε με νέο δανεισμό του ελληνικού κράτους. Από αυτό το νέο δανεισμό μόλις 6,5 τρις δρχ. πήγαν για να καλύψουν το πρωτογενές έλλειμμα του δημοσίου. Ποσοστό λιγότερο του 7% του νέου δανεισμού. Πόσο ήταν το συνολικό δημόσιο χρέος στις 31/12/1998; Το συνολικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης έφτανε τα 41,6 τρις δρχ. Αν θεωρήσουμε ότι στις 31/12/1959 το συνολικό δημόσιο χρέος ήταν 8 δις δρχ., τρέχουσες τιμές, τότε την περίοδο 1959-1998 το ελληνικό κράτος φορτώθηκε πρόσθετο χρέος 41,6 τρις δρχ., προκειμένου να δανειστεί και να καλύψει τα 6,5 τρις δρχ. πρωτογενές έλλειμμα.
Από τον συνολικό δανεισμό των 95,5 τρις δρχ., τα 86,3 τρις δρχ. ήταν προϊόν εντόκων γραμματίων και δημόσιας εγγραφής του εσωτερικού. Με άλλα λόγια πάνω από το 90% ήταν σε δραχμές και αντλούνταν από την εσωτερική αποταμιευτική αγορά και καθώς τα οικονομικά σύνορα της χώρας ήταν υπό έλεγχο το προϊόν αυτού του δανεισμού παρέμενε εντός της ελληνικής οικονομίας και επανεπενδυόταν σ’ αυτήν αναγκαστικά. Τα υπόλοιπα 9,2 τρις δρχ. ήταν προϊόν δανεισμού από το εξωτερικό σε σκληρό νόμισμα, κυρίως δολάριο, μάρκο και γιεν. Επομένως η εξάρτηση του ελληνικού κράτους από το εξωτερικό, από την διεθνή τραπεζική αγορά για την κάλυψη του δικού του ελλείμματος δεν υπερέβαινε το 9% του συσσωρευμένου ελλείμματός του. Όταν μπήκαμε στο ευρώ ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας μετατράπηκε σε ευρώ και επομένως ο δανεισμός της χώρας ήταν υποχρεωτικό να αντληθεί από τις διεθνείς αγορές με όρους διεθνών αγορών, όπως ακριβώς γινόταν πριν με τον εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Επίσης με το άνοιγμα των αγορών κεφαλαίων και την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου, κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την εξαγωγή στο εξωτερικό ή να εξαναγκάσει το προϊόν του δανεισμού να επανεπενδυθεί στην ελληνική οικονομία. Κι έτσι ο τεράστιος όγκος αποπληρωμής τοκοχρεολυσίων που έφτασε το 2009 να ξεπερνά το 44% του ΑΕΠ να διοχετεύεται στο εξωτερικό από τους κατόχους ομολόγων της χώρας.

Anna Zouravlioff Νοιώθω καλυμένη από τις τοποθετήσεις των οικονομολόγων στα ερωτήματα που ετέθησαν, αλλά θα ήθελα να απευθύνω την ερώτησή μου στον κ. Καζάκη, για το 3ο και 4ο ερώτημα, σαν πιο πολιτικοποιημένο. Πόσο ρόλο θα παίξουν οι συμμαχίες σε μια τέτοια περίοδο, ποιές θεωρεί πιθανές και γιατί θα μπορούσαν να μας στηρίξουν σε μια τέτοια προσπάθεια, καθώς επίσης και ποιό θα ήταν ένα πιθανό κυβερνητικό σχήμα, που θα μπορούσε να δράσει τόσο ενωτικά για το εσωτερικό, ώστε να μπορέσει να ανατρέψει σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον τη σημερινή κατάσταση και να πείσει τον κόσμο να συνειδητοποιήσει και να αγωνιστεί για μια τέτοια αλλαγή.

Ο φόβος του πολέμου σήμερα προέρχεται μόνο ή κύρια από το αν συνεχιστεί η πορεία διάλυσης και κατάρρευσης της χώρας, αλλά και η πορεία ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης. Η σημερινή κρίση κρύβει στο εσωτερικό της τέτοιες δυναμικές πολέμου, ανάλογες με εκείνες της κρίσης του μεγάλου κραχ 1929-33. Επομένως όσο συνεχίζεται η πορεία αυτή τόσο της χώρας, όσο και της ΕΕ, είναι σίγουρο ότι θα μπούμε σε μια περίοδο μεγάλων αναταραχών και πολέμων. Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί κάτι τέτοιο είναι η παρέμβαση των λαών. Δείτε πόσο αποτελεσματική είναι η παρέμβαση των λαών, από το παράδειγμα της γείτονος Τουρκίας. Δόθηκε εντολή από την Ουάσινγκτον στον Ερντογκάν να επιτεθεί στην Συρία. Μόλις είδε ο τουρκικός λαός ότι οι προβοκάτσιες του τουρκικού κράτους άνοιγαν τον δρόμο για ευθεία πολεμική αναμέτρηση με την Συρία, τότε ξεσηκώθηκε σε τόσο μαζικές διαδηλώσεις που εξανάγκασε την κυβέρνησή του να αναδιπλωθεί άρδην. Το ίδιο θα συμβεί και με την επικράτηση του ελληνικού λαού. Μια Ελλάδα στα χέρια του λαού της θα αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή και ευρύτερα. Η τράπουλα αναγκαστικά θα ξαναμοιραστεί και με τον λαό στο πόδι θα δοθούν τεράστιες δυνατότητες στην εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά και στις διεθνείς της σχέσεις. Κατά τη γνώμη μου η λαοκρατούμενη Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει ανοιχτή, πολυκεντρική εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να έχουμε προνομιακή σχέση με κανέναν. Με όλους και σε ισότιμη βάση. Διαθέτουμε ένα τρομακτικό γεωστρατηγικό πλεονέκτημα, την θέση μας. Αν την αξιοποιήσουμε θα βρεθούμε σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση. Ταυτόχρονα η Ελλάδα οφείλει να διεθνοποιήσει τη θέση και το ρόλο της. Θα πρέπει να πρωτοστατήσει στον αγώνα ενάντια στη διεθνή τραπεζοκρατία και τους οργανισμούς της, δημιουργώντας συμμαχίες και κοινά μέτωπα με χώρες με ανάλογα προβλήματα χρέους και καταπίεσης. Θα πρέπει να πρωτοστατήσει – στο μέτρο του δυνατού – σε ένα νέο κίνημα αδεσμεύτων παγκόσμια με στόχο την αποτροπή του πολέμου ως μεθόδου «λύσης» των διαφορών ανάμεσα σε κράτη, να αποκλειστεί η με οποιαδήποτε μορφή στρατιωτική επέμβαση εναντίον άλλων κρατών, να διαγραφεί το χρέος από τις χώρες που υποφέρουν από υπερχρέωση, να τεθούν διεθνείς ανελαστικοί κανόνες, ρυθμίσεις και όρια στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, να διαλυθούν οι μηχανισμοί παγκόσμιας κυριαρχίας, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΠΟΕ, η ΕΕ, κοκ. Με τον τρόπο αυτό η λαοκρατούμενη Ελλάδα έχει όλα τα προσόντα να πρωταγωνιστήσει στις διεθνείς εξελίξεις με πολυποίκιλες συμμαχίες ώστε να πάψει μια για πάντα να είναι καρπαζοεισπράκτορας μια ζωή.
Theodoros N Pitikaris Ερώτηση προς τον Κύριο Καζακη Η Ελλάδα ως χωρά έχει εξάντληση κάθε δυνατότητα που έχει μέσα από τις συνθήκες της Ε.Ε (ΣΛΛΕ) για την αναδιαπραγμάτευση των ορών συμμετοχής. Το παράδειγμα του Γιβραλτάρ δεν θα μπορούσε να είναι ένα κάποιο υπόδειγμα; Το Γιβραλτάρ όπως και η Ανδόρα ή το Μονακό είναι ειδικές κατηγορίες υψηλής οικονομικής Ευμάρειας και οχι βεβαια ειδικες οικονομικες ζωνες . Ρωτώ λοιπόν ότι καθώς αποχώρηση από την Ε.Ε αίρει μετά το πέρας της διετίας ( 49 έως και 50 ΣΛΕΕ ) και την ενιαία ευρωπαϊκή πράξη, άρα θα είναι νομικά τουλάχιστον απόλυτος λογικό η αυτόματη επαναφορά των δασμών σε κάθε ελληνικό αγαθό ή/και υπηρεσία που θα εξάγεται προς την Ε.Ε, ένα διαφορετικό καθεστώς μέσα στην Ε.Ε αλλά με τα Opt-outs που θα είναι συμβατά με το όραμα και την οικονομική και πολιτική στρατηγική , μήπως είναι τελικά μια πιο επωφελής λύση . Επιπροσθετα η επιβολη πολιτικων antidumping (προστευτισμου) δεν θα φερει την ελλαδα σε συγκρουση με τις οδηγιες του Παγκοσμιου Οργανισμου Εμποριου και αρα με μετρα (δασμους) απο τις αλλες χωρες που θα ειναι απεναντι μας; Επιπροσθετα η αποχωρηση μας απο τον Παγκοσμιο Οργανισμο Εμποριο δεν θα επιτρεψει την επιβολη δασμων στις αλλες χωρες που θα μπορουν, καθως η Ελλαδα δεν θα ειναι μελος της συμφωνιας, να επιβαλλουν καθε περιορισμο που θα επιθυμουν στα ελληνικα προϊοντα. Σε αυτη την περιπτωση ποιοι θα ειναι εμπορικοι μας εταιροι ;
Όλα αυτά κινούνται στο επίπεδο των σεναρίων επιστημονικής(;) φαντασίας. Το Γιβραλτάρ αποτελεί παλιά αποικία των βρετανών και έχει ειδικό καθεστώς σαν μέλος της κοινοπολιτείας και προτεκτοράτο της Βρετανίας. Το ίδιο συμβαίνει με την Γαλλικές Αντίλλες και άλλα τέτοια εδάφη που έχουν ειδικό καθεστώς. Λέμε εδάφη, γιατί το ειδικό καθεστώς δεν αφορά σε τύποις ανεξάρτητο κράτος. Είναι ο ειδικός διακανονισμός που έγινε με την ΕΕ προκειμένου εξαρτημένα εδάφη, προτεκτοράτα και αποικίες ισχυρών κρατών όπως είναι η Βρετανία, η Γαλλία και άλλα. Τι ακριβώς θα ζητήσουμε να γίνουμε επίσημη αποικία λ.χ. της Γερμανίας για να αποκτήσουμε ειδικό καθεστώς; Στα σοβαρά όμως, τι νόημα έχει η διεκδίκηση ειδικού καθεστώτος από μια ΕΕ όταν ο ισολογισμός με δαύτην είναι παντελώς αρνητικός για την χώρα μας; Πόσο μάλλον όταν η ίδια η ευρωζώνη και 25 από τις 27 χώρες της ΕΕ προχωρούν στην δημιουργία Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας μέσα από την αφαίρεση παντελώς της εθνικής κυριαρχίας από τους λαούς, την κατάλυση των εθνικών κρατών και την μεταβίβαση των δικαιωμάτων άσκησης κυριαρχίας στα κεντρικά όργανα της Ένωσης και στις αγορές. Τι ειδικό καθεστώς να διεκδικήσουμε; Να μετατραπούμε σε διεθνές πλυντήριο μαύρου χρήματος υπό ευρωπαϊκό έλεγχο, όπως περίπου είναι το Γιβραλτάρ, το Μονακό, ή οι Αντίλλες;
Τώρα, για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ο ΠΟΕ έχει πάψει να διαθέτει εσωτερική συνοχή από το 2004 όταν πάνω από 120 χώρες αποχώρησαν από τις συνομιλίες της Ντόχα. Από τότε οι μεγάλες χώρες δεν έχουν κατορθώσει να τον ενεργοποιήσουν. Όλο και περισσότερες χώρες αποποιούνται τις λογικές του ελεύθερου εμπορίου και των ανοιχτών αγορών προκειμένου να επιβιώσουν. Ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης. Ο προστατευτισμός εφαρμόζεται αυτή την στιγμή που μιλάμε από τις ΗΠΑ και την ευρωζώνη με τιμές κατωφλίου, ειδικές ρήτρες και πιστοποιήσεις προϊόντων, κανονισμούς, κοκ. Μόνο που όλα αυτά εφαρμόζονται υπέρ των ισχυρών οικονομιών και των μεγάλων πολυεθνικών. Πρόβλημα εμπορικών εταίρων δεν πρόκειται να υπάρξει αρκεί να έχουμε την ελευθερία των συναλλαγών που χρειάζεται η ελληνική οικονομία προκειμένου να ανοιχτεί στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Και το βασικό εμπόδιο στην ελευθερία των συναλλαγών είναι η ένταξή μας στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Από κει και πέρα δεν χρειάζεται να έχουμε μια οικονομία που θα εξαρτάται από την παγκόσμια αγορά. Δεν θα στηρίζεται σ’ αυτήν, ούτε θα παράγει γι’ αυτήν. Οι εισαγωγές και οι εξαγωγές της χώρας θα απηχούν την εσωτερική δυναμική ανάπτυξης της οικονομίας μας. Θέλουμε μια οικονομία πρωτίστως εσωστρεφή που θα στηρίζεται και θα ικανοποιεί πρωτίστως τις ανάγκες του ελληνικού λαού για ευημερία. Μια οικονομία που φροντίζει τον λαό της, την ευημερία του και την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων της δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει μερίδια αγοράς στις διεθνείς αγορές, όπως επιδιώκει οποιαδήποτε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία για μεγιστοποίηση των κερδών της. Ενδιαφέρεται να οικοδομεί σταθερές οικονομικές σχέσεις, διακρατικού πρώτα και κύρια χαρακτήρα, που λειτουργούν συμπληρωματικά στην προσπάθειά της. Ταυτόχρονα ενδιαφέρεται για προγραμματικού τύπου συμφωνίες με άλλες οικονομίες που βοηθούν την από κοινού αντιμετώπιση της εξειδίκευσης της παραγωγής και του εμπορίου, καθώς και την διάχυση της τεχνολογίας και των καινοτομιών σπάζοντας στεγανά και πατέντες. Αυτό το νόημα πρέπει να έχουν οι οικονομικές σχέσεις σε μια νέα Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Vagelis Siachalos Ερώτηση προς τον Δημήτρη Καζάκη: Είχα ακούσει, απο έναν άλλο υπέρμαχο του Εθνικού νομίσματος, τον Λαπαβίτσα, την εποχή που ο ΤΖΕΦΡΥΣ μας έχωνε στο "λακκο με τα φίδια", για την ανάγκη να γίνει η περίφημη Ε.Λ.Ε. η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου... Κάτι που στη συνέχεια υιοθέτησαν Καμμένος και Τσίπρας... Σας βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη; Κι αν ναι, πως μπορεί να διασφαλιστεί ότι αυτό θα γίνει με διαφάνεια;;

Προσωπικά έχω τοποθετηθεί από την αρχή για την ΕΛΕ. Για μένα ο έλεγχος που πρέπει να γίνει δεν είναι για να τεκμηριωθεί ο χαρακτήρας του απεχθούς, αλλά συνολικά στα δημοσιονομικά προκειμένου να ξεριζωθεί συθέμελα ο σημερινός τρόπος διαχείρισης του κράτους και να οικοδομηθεί ένας καινούργιος από μηδενικής βάσης. Επίσης για μένα ο έλεγχος πρέπει να γίνει όχι από μια επιτροπή ειδικών, αλλά από τον ίδιο τον πολίτη, τον κάθε πολίτη. Πρέπει να δημιουργήσουμε κουλτούρα διαφάνειας σε όλες τις δημόσιες υποθέσεις. Δεν μπορεί κάτι να ανήκει στη σφαίρα του δημοσίου και να μην έχει άμεση πρόσβαση σ’ αυτό ο κάθε πολίτης, ώστε να το ελέγχει σε κάθε φάση του. Κι αυτό μπορεί να γίνει αφού πρώτα πάρει στα χέρια του ο ίδιος ο πολίτης, ο ίδιος ο λαός το κράτος και επιβάλει αληθινή δημοκρατία. Έλεγχος υπό τις σημερινές συνθήκες, ειδικά του χρέους, είναι αυταπάτη. Τέλος, όταν ένα χρέος αποτελείται κυρίως από ομόλογα σε ιδιωτικά χέρια δεν μπορεί να ελεγχθεί ως προς την κίνησή του. Δηλαδή δεν μπορεί να εντοπιστεί παρανομία, δωροληψία, ή άλλη τέτοια δράση. Τέτοιο ήταν το χρέος πριν τα μνημόνια. Σήμερα το δημόσιο χρέος της χώρας συνίσταται κατά τα ¾ από το χρέος που του φόρτωσε ο μηχανισμός στήριξης. Τι ΕΛΕ να γίνει γι’ αυτό; Άλλωστε σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ειδικά με τις αναφορές της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, παράνομο είναι κάθε χρέος που η εξυπηρέτησή του οδηγεί αναγκαστικά στην καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων ενός λαού. Πόσο μάλλον υπό καθεστώς δανειακών συμβάσεων που έχουν επιβάλει καθεστώς «δουλείας για χρέος» για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, όπως αυτή ορίζεται από την Συμπληρωματική Σύμβαση του ΟΗΕ του 1957 για την κατάργηση της δουλείας και άλλων παρεμφερών πρακτικών και συστημάτων.