Το φάντασμα του Γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη

Το φάντασμα του Γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελεί αδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Έχει μεταμορφωθεί σε σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την επιβίωση».

Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung -ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του Eurogroup. Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στο Βερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το Ράιχ του Χίτλερ:

«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα....
για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με τις αλυσίδες του χρέους... Όπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία, οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».

Ένας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:

«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω... Η συμφωνία για την Κύπρο, η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».

«Το πρόσταγμα»

Τη δραματική μεταμόρφωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρακολουθεί με ανησυχία και η απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Στις 21 Μαρτίου, οι New York Times δημοσίευαν άρθρο του Ρίστο Πεντίλα με αφορμή την κυπριακή κρίση, υπό τον εύγλωττο τίτλο «Η Γερμανία έχει το πρόσταγμα». Από εκεί το απόσπασμα:

«Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στο Βορρά της σχετικής ευημερίας και στον Νότο του χάους.

Ακόμη αντί να οδηγούν την Ευρώπη η Γαλλία και η Γερμανία, με τη Βρετανία σε ρόλο εξισορροπιστή, η Γερμανία επωμίζεται εξ ολοκλήρου, πλέον, την ηγεσία. Δεν πρόκειται πια για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά για μια περισσότερο γερμανική Ευρώπη».

Ακόμη και μια κατεξοχήν φιλογερμανική χώρα όπως το Λουξεμβούργο εξεμάνη με την ωμότητα του ζεύγους Μέρκελ-Σόιμπλε έναντι της Κύπρου. «Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει τι είδους οικονομικό μοντέλο θα υιοθετήσουν οι άλλες χώρες της Ενωσης», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Ζαν Ασελμπορν, προφανώς ανήσυχος ότι στον επόμενο τόνο θα έρθει η σειρά της χώρας του.

Το μέγα ερώτημα που απασχολεί τους πάντες είναι αν, με τόση μνησικακία και αμοιβαίες εχθρότητες, έχει μέλλον μια Ευρωζώνη, η οποία, όπως έγραψαν οι Financial Times, «αντί να ρίξει σωσίβιο στις χώρες που έχουν πρόβλημα, τους κρεμάει μια πέτρα στον λαιμό». Ιδού η άποψη του παραδοσιακά άκρως φιλοευρωπαϊκού Economist:

«Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι στάσιμη. Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν σε δημοτικότητα. Το ευρώ υποτίθεται ότι ενσάρκωνε ένα μεγάλο πολιτικό σχέδιο. Σήμερα όμως μοιάζει με γάμο χωρίς αγάπη, με μόνη συγκολλητική ουσία τον φόβο μπροστά στο κόστος του διαζυγίου». Όσο για την απόφαση «διάσωσης» της Κύπρου από το Eurogroup, ο Economist προτίμησε να αφήσει στην άκρη τους ευφημισμούς και να πει τα πράγματα με το όνομά τους, τιτλοφορώντας ως εξής το σχετικό άρθρο: «Μια άτσαλη ληστεία τραπεζών»...

από την «Καθημερινή»