Με ιδιαίτερη χαρά ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος
Αρβανιτόπουλος ανακοίνωσε ότι το πρόβλημα των υποσιτισμένων μαθητών που
σωριάζονται στα σχολεία θα λυθεί με «ένα επιπλέον μέτρο στήριξης.
Εξασφαλίστηκαν 20-25 εκατ. ευρώ ( 20 ή 25 εκ.; πλάκα μας κάνεις ρε
γαμώτο; ούτε αυτό δεν ξέρεις; ακόμη κι αυτό, στο περίπου;) από το
Κοινωνικό Ταμείο Στήριξης για να μπορέσουμε στο τέλος του μήνα να αρχίσουμε. Τα
παιδιά θα μπορούν να λαμβάνουν κουλούρι και τυρί από το κυλικείο του σχολείου.
Θα γίνει για όλα τα σχολεία».
Δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν, όταν με το καλό
ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα, δω στα κανάλια τον Αρβανιτόπουλο να μοιράζει
κουλούρια στους μαθητές. Ελπίζω μάλιστα, να βρεθούν μαθητές που θα του
δαγκώσουν το χέρι ή ακόμη και να τον μασήσουν ολόκληρο.
Όταν χρησιμοποιείς ευρωπαϊκά προγράμματα για να μοιράσεις 1
(ολογράφως: ένα) κουλούρι σε κάθε μαθητή, ομολογείς αυτομάτως ότι υπάρχει
πρόβλημα υποσιτισμού.
Όταν ομολογείς ότι έχεις στη χώρα σου πρόβλημα
υποσιτισμού, παραδέχεσαι ότι η χώρα σου έχει μπει επισήμως σε φάση
ανθρωπιστικής κρίσης. Αν δεν το παραδέχεσαι, είσαι ή ηλίθιος ή επικίνδυνος.
Για να φτάσει ένας μαθητής να υποσιτίζεται, σημαίνει ότι
υποσιτίζεται και η υπόλοιπη οικογένεια. Για να φτάσει στο σημείο αυτή η
οικογένεια να έχει κόψει το φαγητό, σημαίνει ότι έχει ήδη κόψει το ηλεκτρικό
και το πετρέλαιο. Αν αυτό δεν είναι ανθρωπιστική κρίση, τότε τι είναι; Μόδα;
Δίαιτα; Πώς ακριβώς χαρακτηρίζεται στη γαμημένη γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού
και της εξαπάτησης το στάδιο εκείνο πριν τον θάνατο από πείνα;
Πόσο θράσος μπορεί να έχει ένας υπουργός για να χαρακτηρίζει
«λύση» για τον υποσιτισμένο μαθητή το ΕΝΑ κουλούρι και λίγο τυρί; Πόσο δύσκολο
είναι για έναν κοινό νου να αντιληφθεί ότι ο υποσιτισμένος δεν πεινάει με την
ιδιότητα του μαθητή, αλλά του ανθρώπου; Δηλαδή όταν φεύγει από το σχολείο
σταματά αυτομάτως η πείνα του; Όταν κλείνουν τα σχολεία στις διακοπές του
Πάσχα, των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού, το παιδί δεν πεινάει;
Πόσο ζαβός πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι το σχολείο
είναι κάτι σαν εξοχή που ανοίγει την όρεξη στον μαθητή; Οι Αρβανιτόπουλοι αυτής
της κυβέρνησης, και ζαβοί δεν είναι και τον κοινό νου διαθέτουν. Απλώς δεν τους
ενδιαφέρουμε. Δεν ανήκουμε στις αρμοδιότητές τους. Η μόνη τους αρμοδιότητα
είναι να εξυπηρετούν τους δανειστές και να ξεπουλάνε η χώρα.
«Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, είναι
ήδη ορατά» τόνισε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς μιλώντας σε συνέδριο
που οργάνωσε το υπουργείο Ανάπτυξης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πόσο ακόμη πρέπει
να μας φτύσουν, να μας κατουρήσουν, να μας χέσουν για να καταλάβουμε ότι η ζωή
μας δεν αξίζει μία για την πάρτη τους; Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν και να μας
πουν για να ψοφήσει αυτή η τελευταία γαμημένη ελπίδα ότι «κάτι θα γίνει» έτσι,
από μόνο του;
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε ότι αν δεν
κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι κι ο καθένας μόνος του, θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε τα
ραδίκια ανάποδα και η κυβέρνηση Σαμαρά θα στέλνει στις κηδείες μας κουλούρι
αντί στεφάνου; Πρέπει να δεις το δικό σου παιδί να λιποθυμά από την πείνα για
να ξυπνήσεις, ρε γαμώτο; Τόσο πια στο έχει κάψει το μυαλό το κωλοτούρκικο του
MEGA και τα δελτία των 8;
Κι αν με γράφεις, που σου γράφω, παρ’τα από τη Γώγου μήπως
και ντραπείς. Έστω και λίγο…
Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Σε βρώμικά αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
…
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξευτίλα – μοναξιά – απελπισία
Κι ανάποδα
Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε….
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…
Κατερίνα Γώγου. Τρία κλικ αριστερά..1, (αποσπάσματα).
Πηγή: «ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου