Tο αλάθητο είναι λάθος του Στάθη

Τρίτη, 2 Απριλίου 2013

Tο αλάθητο είναι λάθος

Του Στάθη

Οταν ξέσπασε η κρίση στην Κύπρο, στο πρώτο του μήνυμα «αλληλεγγύης προς τον κυπριακό λαό» το ΚΚΕ διαπίστωνε ότι «τα διάφορα

εναλλακτικά σενάρια (σ.σ.: πλην εκείνου της Ευρωπαϊκής Ενωσης) για τη χρηματοδότηση της κυπριακής οικονομίας με την εμπλοκή της Ρωσίας και των άλλων κρατών ή με εσωτερικό δανεισμό που θα πλήξει τα ασφαλιστικά ταμεία, ή με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, όπως λένε διάφορες δυνάμεις, ακόμα κι αν υλοποιηθούν, είναι εξίσου αδιέξοδα για τα λαϊκά συμφέροντα».

Δηλαδή, όλες οι επιλογές, είτε η υποταγή στις υπαγορεύσεις της Ενωσης, είτε η αναζήτηση άλλων εναλλακτικών λύσεων, θα είναι το ίδιο αδιέξοδες για τον λαό - εφόσον δεν σχετίζονται με την πάλη για τον σοσιαλισμό, θα λέγαμε εμείς, όπως άλλωστε και το ίδιο το ΚΚΕ δηλώνει,

όταν προϋπόθεση, για να έχει νόημα φιλολαϊκό μια πολιτική, είναι να παλεύει ο λαός για τον σοσιαλισμό.

Η στάση αυτή του ΚΚΕ απογοητεύει τους πολίτες, τον λαό· τον καθηλώνει στην αδράνεια, διότι εφόσον ο λαός δεν έχει επιλέξει ακόμα την πάλη για τον σοσιαλισμό (καθώς το ίδιο το ΚΚΕ παραδέχεται) ούτε έχει δώσει ακόμα στο ΚΚΕ την εντολή για κάτι τέτοιο, κάθε άλλη πολιτική συνιστά «διαχείριση του καπιταλισμού» ή αγώνα άγονο.

Αυτή η πολιτική που απαγορεύει στο ΚΚΕ κάθε σχέση με άλλα κόμματα (ακόμα και κομμουνιστικά, τα οποία άλλωστε καταγγέλλονται πλέον απ’ το ΚΚΕ ως εκφυλισμένα), κάθε πολιτικό ελιγμό και βεβαίως κάθε συμμαχία, αντιφάσκει με τον ίδιο τον μπολσεβικισμό,

η «ιστορία του οποίου είναι μια ιστορία συμμαχιών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, ακόμα και αστικά» (Λένιν, «Αριστερισμός» κ.τ.λ.).

Το ότι η γραμμή που ακολουθεί το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει επιφέρει βελτίωση της θέσης του λαού (και βεβαίως της εργατικής τάξης) μέσα στο πολιτικό σύστημα, το δείχνει η ίδια η ζωή. Το ΚΚΕ έστειλε «πεσκέσι» το 50% της εκλογικής του δύναμης σε άλλες δυνάμεις. Η υποβάθμιση στη συνέχεια

του κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να δικαιολογηθεί(!) αυτή ηυποχώρηση, σκοντάφτει πάλι στις μαρξιστικές και λενινιστικές θέσεις για την αξία και την αναγκαιότητα του κοινοβουλευτικού αγώνα.

Για πολλούς απ’ τους παλιούς κομουνιστές, εκτός κι εντός του κόμματος, το ΚΚΕ σήμερα φαίνεται να ακολουθεί μια σεχταριστική και αριστερίστικη γραμμή, που θυμίζει περισσότερο τα αριστερίστικα μορφώματα της πρώιμης μεταπολίτευσης, παρά ένα μαζικό μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα. Συνθήματα του τύπου «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» τα φώναζαν τότε οι μαοϊκοί προκαλώντας συγκαταβατικούς γέλωτες στους κομμουνιστές.

Βεβαίως σήμερα, ο κ. Μαΐλης και άλλοι όπως αυτός, αντιμετωπίζουν μεσυγκατάβαση το ίδιο το ΕΑΜ!!! Χρησιμοποιώντας μάλιστα στην ανάλυσή τους την περινούστατη λογική ότι, εφόσον εν τέλει απέτυχε να πάρει την εξουσία, κάτι λάθος θα είχε!!! Και η Κομμούνα του Παρισιού το ίδιο. Κι ο Αλλιέντε. Και ο Τσε. Κάτι λάθος είχαν και απέτυχαν.

Το ΚΚΕ με την κατάργηση της θεωρίας των σταδίων (κι αυτή βασική στη λενινιστική σκέψη) αφοπλίζει και απελπίζει τον λαό, όταν του λέει πως οποιοσδήποτε αγώνας δεν σχετίζεται με τον σοσιαλισμό είναι αγώνας άκαρπος - στην ουσία το ΚΚΕ φέρνει τον μαρξισμό τούμπα, όταν πιστεύει ότι οι επιμέρους αγώνες δεν βοηθάνε στη συνειδητοποίηση και την ωρίμανση του λαού, ώστε εν τέλει να επιδιώξει τον σοσιαλισμό.

Γιατί όμως το ΚΚΕ έχει εγκλωβιστεί σε μια τόσο παιδαριώδη αντίφαση; Διότι από καιρό ετεροκαθορίζεται εν σχέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ανατροπή των συσχετισμών που επήλθε μέσα στην Αριστερά.

Τόσο που φθάνει να δηλώνει το καινοφανές, ότι δηλαδή το ίδιο δεν είναι αριστερό - ανατρέποντας (και πάλι) μακρά μαρξιστική σημειολογία. Αυτός ο ετεροκαθορισμός οδήγησε το ΚΚΕ στην ικανότητα να επιδιώκει συμμαχίες μόνον με τον εαυτό του.

Ολοι οι άλλοι είναι βάρβαροι. Και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Εναντίον του οποίου, κι όχι της Ν.Δ., το ΚΚΕ μετέρχεται το μέγιστο της «προπαγάνδας του» (όπως το ίδιο εξέπεσε να ονομάζει τη διαφώτιση). Αλλά έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, έχει φθάσει το ΚΚΕ να λειτουργεί ως αντιΣΥΡΙΖΑ συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ολα αυτά δεν θα μπορούσαν να έχουν συμβεί αν το ΚΚΕ δεν είχε υποστεί αλλοίωση βασικών χαρακτηριστικών του κόμματος. Ενάντια σε παλαιότερες αποφάσεις του ΚΚΕ (αλλά και του ΚΚΣΕ καθώς κι άλλων, σχεδόν όλων των κομμουνιστικών κομμάτων) το σημερινό ΚΚΕ αποκατέστησε τον Στάλιν και παλινόρθωσε τον σταλινισμό σε μια προσπάθεια, πιθανόν, να αποκτήσει διακριτή ταυτότητα.

Κι έτσι δημιουργείται ένα παράδοξο υβρίδιο: ένα οργανωτικώς σταλινικό κόμμα με μια τροτσκική πολιτική γραμμή! διότι η ταύτιση του

στρατηγικού στόχου του κόμματος (σοσιαλισμός) με την τακτική για να τον πετύχει είναι η πεμπτουσία του τροτσκισμού. Εδώ θα σημείωνα ότι σε πολλούς απ’ τους παλιούς κομμουνιστές μοιάζει σαν να έχει υποστεί το ΚΚΕ «εισοδισμό», αλλοιώς η καθαίρεση της πολιτικής των συμμαχιών, τωνσταδίων, καθώς και η υποβάθμιση των αγώνων μέσα απ’ το Κοινοβούλιο, δεν εξηγούνται. Η ρητορική για τα σωματεία και μόνον αυτά συγκαλύπτει έναν βαθύ ακρωτηριασμό άλλων (όλων) μορφών πάλης που η μία δεν θα έπρεπε να αποκλείει την άλλη.

Το ΚΚΕ οδεύει τώρα προς το 19οΣυνέδριό του κι αν γράφονται αυτές οι σκέψεις (παρά τις ύβρεις που θα προκαλέσουν από ορισμένους) είναι επειδή η αποστράτευση, ο αναχωρητισμός του ΚΚΕ προκαλεί ζημιά στον λαό. Εκτός αν στο τέλος ο λαός απορρίψει με τη σειρά του έτι περαιτέρω αυτήν την πολιτική του ΚΚΕ, στέλνοντας το κόμμα στο περιθώριο των ίδιων των λαϊκών αγώνων, οπότε αυτές οι σκέψεις δεν θα έχουν νόημα.

Τι περιμένουμε λοιπόν όσοι επιμένουμε έστω και υβριζόμενοι σε έναν διάλογο με το ΚΚΕ; να «γίνει σαν τα μούτρα μας»; καθώς ευγενέστατα το διατύπωσε η Αλέκα ή «να διορθώσει ο λαός την ψήφο του»; καθώς πάλι απ’ την Αλέκα εκλήθη να κάνει (για να μην «εκλέξει άλλον λαό» ο κ. Μαΐλης).

Ο μόνος λόγος είναι ο καλός κόσμος του ΚΚΕ (είτε στο 50% που έφυγε, είτε στο 50% που έμεινε) με τον οποίον ο διάλογος είναι εκ των ων ουκ άνευ και η κοινή δράση ζητούμενο. Τα σοφίσματα περί «διαχείρισης του καπιταλισμού» δεν μπορούν να ανατρέψουν τη ζωτική ανάγκη για ενωτικούς αγώνες του λαού προκειμένου να υπερασπισθεί τον εαυτόν του.

Κι έτσι για το ΚΚΕ όταν οι σοφιστείες δεν δύνανται, επιστρατεύονται οι ύβρεις. Και προς το εσωτερικό του κόμματος και προς όποιον άλλον πολίτη του απευθύνει τον λόγο (κριτικά, καθώς έχει υποχρέωση, αν το πιστεύει ή όχι). Ετσι

η Αλέκα χαρακτήρισε «αγράμματα» και «εχθρούς» μέλη της Κ. Επιτροπής, ενώ άλλα στελέχη του κόμματος όπως ο κ. Γόντικας, ο κ.Μεντρέκας (κι άλλοι) μίλησαν για «φραξιονιστές» και «οπορτουνιστές» (οι οποίοι μάλιστα εκδηλώθηκαν τώρα «που τους παίρνει», κατά την αγοραία έκφραση της Αλέκας ) - ποιοι; οι σύντροφοί τους!

Αυτό όμως δεν συνιστά διάλογο, ούτε μέσα στο κόμμα ούτε έξω με την κοινωνία, συνιστά ανθρωποφαγία, ιδεολογική τρομοκρατία και ηθική απαξίωση. Και βεβαίως προγραφές! Διότι τι θα τον κάνεις τον «πράκτορα»; θα τον διαγράψεις.

Ομως, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ κατεβαίνει σε αυτό το επίπεδο εναντίον άλλων στελεχών κι άλλων απλών μελών, εκτός απ’ τη δική της καταισχύνη, «εκπαιδεύει» σε αυτήν κι άλλα μέλη του κόμματος, τα εκπαιδεύει στις ύβρεις και τις συκοφαντίες. Τα εκπαιδεύει

σε έναν οπαδικό κι όχι πολιτικό τρόπο σκέψης, λες και τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, αντί να είναι υποδείγματα ήθους, είναι χούλιγκανς κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας ή φανατικοί κάποιας θρησκευτικής σέχτας.

Είναι φανερό βεβαίως ότι στο 19ο Συνέδριο το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή, όμως ο προσυνεδριακός διάλογος (πιο έντονος απ’ όσο αναμενόταν) έδειξε ότι και στο εσωτερικό του κόμματος και στη σχέση του με την κοινωνία δεν έχουν πέσει οι τίτλοι του τέλους.

Ελπίζω..

Πηγή: «enikos»