Πρέπει να φύγουν τώρα! Έπρεπε να έχουν φύγει χτες!

Να φύγουν τώρα!!

Ένας φίλος έχασε τη δουλειά του. Όταν ακούς έναν γνωστό σου άνθρωπο, πραγματικό άνθρωπο, με σάρκα και οστά, να σου λέει πως έχασε τη δουλειά του, με χαμηλωμένο τόνο στη φωνή, με μια συγκρατημένη απελπισία που προσπαθεί να πιαστεί από το τίποτα, όταν δεν ξέρεις τι να του πεις, είναι πολύ διαφορετικό από το να διαβάζεις μια είδηση ή τα νούμερα της ανεργίας, των απολύσεων, της διαθεσιμότητας.

Και μόνο για έναν τέτοιο άνθρωπο και πολύ περισσότερο για εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια, αν ήμουνα ο Τσίπρας, αν ήμουνα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχα παραιτηθεί από το κοινοβούλιο, μόνο για αυτή τη χαμηλωμένη φωνή, μόνο για το άγνωστο που ανοίγεται μπροστά της, μόνο για τα παιδιά που δεν ξέρει πώς να τα μεγαλώσει από 'δω και στο εξής.

Λυπάμαι που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνουν πως έχουμε ξεπεράσει το σημείο μηδέν, έχουμε ξεπεράσει το σημείο που μετρούν τα πολιτικά τεχνάσματα, οι τακτικές και τα στρατηγικά παιχνίδια. Έχουμε περάσει στη ζώνη του θανάτου, εκεί που μόνο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει σημασία.

Όταν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, δεν θα έχει μείνει κανένας ζωντανός, κανένας που να αξίζει τον κόπο, δεν θα έχει μείνει ίχνος πλούτου, ούτε κάτι ελάχιστο από το οποίο να μπορεί να ξεκινήσει μια στοιχειώδης πολιτική. 

Η επιλογή της αναμονής σε αυτές τις συνθήκες είναι επιλογή συνενοχής, γιατί το έγκλημα συντελείται τώρα και κορυφώνεται.

Όχι μόνο η αναμονή αλλά και η πρόταση περί διαπραγμάτευσης εντός ευρωζώνης είναι εγκληματική. Στα ερείπια τίποτα δεν θα μπορέσεις να στηρίξεις με το υπάρχον νομισματικό σύστημα, με τις υπάρχουσες εξαρτήσεις και δεσμεύσεις σε υπογραφές που έχουν μπει.

Εμείς, εδώ κάτω, κάτω από τα βουλευτιλίκια, έξω από τις οθόνες, έχουμε διαρκές πένθος, επειδή έχουμε συνεχόμενες απώλειες. Και η απόσταση από τις βουλευτικές έδρες όλο και μεγαλώνει, έτσι που στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις καλές προθέσεις, δεν θα εκφράζει παρά τους έχοντες και τους προνομιούχους, όσους ακόμα επιβιώνουν με αξιοπρέπεια και δεν έχουν ανάγκη και αγωνία για άμεση αλλαγή της κατάστασης.

Εμείς εδώ κάτω θα δούμε τι θα κάνουμε... Οι ζωές μας κρέμονται από μια κλωστή που την  κρατάνε οι Αδώνιδες! 

Αναρτήθηκε από Κεράσια και Κρίνοι