Θ. Συμβουλόπουλος: ΕΡΤ: Πέφτουν τα κάστρα από μέσα;

Μετά από σχεδόν έξι μήνες αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ, φτάσαμε σε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο, από τα πολλά που προέκυψαν σε όλον αυτόν το μαραθώνιο.

 

Η ανάγκη για οργάνωση του αγώνα, στη βάση της καλύτερης δυνατής διαμόρφωσης όλων των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και επιλογών που παρουσιάζονται, η ανάγκη για ένα «συντονιστικό», που έτσι κι αλλιώς επιχειρήθηκε πολλές φορές, αφού αποτελούσε διακαή πόθο των περισσότερων εργαζόμενων σε όλη τη διάρκεια της λειτουργικής κατάληψης, φάνηκε επιτέλους να βρίσκει την απαραίτητη δυναμική για να δημιουργηθεί, στις πρόσφατες συνελεύσεις που έλαβαν χώρα στις εγκαταστάσεις  της ΕΣΗΕΑ.

 

Έστω και αργά, έστω και έξω πλέον από το φυσικό χώρο της αυτοδιαχείρισης- δηλαδή το ραδιομέγαρο- επιχειρήθηκε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων η δημιουργία συντονιστικού που θα έδινε κατευθύνσεις και θα εκτελούσε τις αποφάσεις και επιθυμίες της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων.

Ένα συντονιστικό που θα προέκυπτε από τις εξαιρετικές συνελεύσεις σε ποσότητα και ποιότητα...
του τετραήμερου 20-23/11, με τις πιο συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες που τόσο καιρό έμαθαν οι εργαζόμενοι να παράγουν.

 

Ένα συντονιστικό όμως, που βρήκε για άλλη μια φορά σθεναρή αντίσταση, με τον πιο λυσσαλέο και ανέντιμο τρόπο, από τους συνήθεις ύποπτους, κρυφούς και φανερούς καιροσκόπους, μιας καταρρέουσας και σιχαμένης τάξης. Αυτής του εργατοπατερισμού, ενός χυδαίου συνδικαλισμού, που το μόνο που νοιάζεται είναι πως θα σώσει τον εαυτό της και τα προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντά της.

 

Ήταν χαρακτηριστικές οι ομιλίες όλων όσων επιθυμούσαν «συντονιστικό αγώνα», και τοποθετήθηκαν κατά την διάρκεια των συνελεύσεων, όπως χαρακτηριστική ήταν και η ωριμότητα με την οποία αντιλαμβανόταν η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να διέπεται από τις δημοκρατικές διαδικασίες και αξίες που παράγονται μέσα από τη δημιουργία ενός συλλογικού υποκειμένου.

 

Από την άλλη μεριά, η συνεχής τάση διάλυσης-κάθε σκέψης για οργάνωση από τα κάτω- που προερχόταν από τα γνωστά κακέκτυπα δήθεν αγωνιστών, με τις ταμπέλες «συνδικαλιστών παλαιάς κοπής», άρχισαν να επιβεβαιώνουν τον απεχθή ρόλο που έπαιζαν στο παρελθόν, έπαιξαν στο πεντάμηνο της αυτοδιαχείρισης, και ευελπιστούν να παίξουν στο όποιο μέλλον του αγώνα των εργαζομένων και της αυτοοργάνωσής τους.  

 

Ανθρωποι μιάσματα, προϊόντα καρεκλοκένταυρης ανηθικότητας, που ποτέ στη ζωή τους δε λειτούργησαν στη βάση των εργαζομένων, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες τους, μονίμως κλεισμένοι στα γραφεία της διαπλοκής και του ρουσφετιού, άνθρωποι που θεωρούν τους εργαζόμενους κτήμα τους, όπως οι παλιοί τσιφλικάδες τους υποτελείς τους, έμελλε να βρεθούν μπροστά στις ανάγκες ενός αγώνα που εκ των πραγμάτων δε μπορούσαν να διαχειριστούν.

 

Εδώ και 4 χρόνια τρομοκρατημένοι από την κατάρρευση των συσχετισμών και εξαργυρώσεων μέσω του πελατειακού κομματικού συστήματος, δεν ξέρουν άλλο τρόπο να λειτουργήσουν, εκτός από τις αγωνιώδεις ευρέσεις συμμαχιών μέσα από νέα κομματικά στηρίγματα, καθώς και σε άλλα συναφή του είδους τους συνδικαλιστικά εκτρώματα. Αυτούς κατά κακή μας τύχη, αλλά και ευθύνη μας, αφήσαμε να μπουν μπροστά. Προσπαθώντας να κρατήσουμε τις ισορροπίες στους θεσμούς που τρίζουν από αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα.

 

Όμως καταφέραμε να πάμε έναν αγώνα 5 μήνες στα πιο δύσβατα μονοπάτια ουσιαστικά μόνοι μας, στηριγμένοι στη δημιουργικότητα και τις εμπνεύσεις μας, ποτισμένοι με την ανιδιοτέλεια, την αξιοπρέπεια και την απόδοση δικαιοσύνης. Και έτσι πορευτήκαμε, πάνω στην ανάγκη κατοχύρωσης της δημοκρατίας στον τόπο μας, μέσα από το μετερίζι της αδέσμευτης ενημέρωσης, της τέχνης, του λόγου και του πολιτισμού. Στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος, και της πρόσβασης της κοινωνίας σε έναν οργανισμό που της ανήκει «φύσει και θέσει», και που ποτέ στο παρελθόν οι εργατοπατέρες δε θέλησαν να υπηρετήσουν, αφού μονίμως έκαναν συνδιοίκηση με αυτούς που τώρα πέταξαν και τους ίδιους στο καλάθι των αχρήστων.

 

Το πόσο τραγελαφικά ηχούν οι κορώνες της ενότητας στ’αυτιά μας από τους παραχαράκτες της, καθώς και οι ατάκες του τύπου «τα κάστρα πέφτουν από μέσα» που συχνά επικαλούνταν, φάνηκε αυτό το τετραήμερο των συνελεύσεων. Πέρα από την προφανή άρνηση για τη δημιουργία συντονιστικού, η παρασκηνιακή τακτική του διαίρει και βασίλευε και η αντισυνέλευση που προκάλεσε η ηγεσία της ομοσπονδίας σε άλλο χώρο με επιλεκτικές προσκλήσεις, φανερώνει νομοτελειακά ποιός είναι ο εγγυητής της διάσπασης του αγώνα, και ποιός υπονομεύει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Μάλιστα το κάλεσμα της αντισυνέλευσης έγινε αργά το βράδυ της προηγούμενης μέρας (21/11) κόντρα στην  ομόφωνα προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στην ΕΣΗΕΑ. (22/11)

Φανερώνει ακόμα, ποιός δεν έχει όσιο και ιερό, και ποιός δε λογαριάζει ενότητες και ηρωϊκούς αγώνες, προκειμένου να κρατήσει τη θέση του. Φανερώνει επίσης πόσο ανόητος είναι ο φιλόδοξος συνδικαλιστής που προσμένει να ηρωoποιηθεί μέσα από τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, μπας και εξαργυρώσει κάτι προς όφελός  του. Που να καταλάβει ο αμαθής ότι ο ίδιος ο αγώνας έχει ξεπεράσει κατά πολύ αυτές τις λογικές, και δεν έχει ανάγκη τις μικρονοϊκές φαυλότητες του συναφιού του. Πανικοβλημένος από την διαρκή αποκαθήλωσή και την κοινωνική απονομιμοποίησή του, (κάθε φορά που μίλαγε στο κοινό ο κόσμος δυσανασχετούσε), απελπισμένος από την επιθυμία της πλειοψηφίας για οργάνωση από τα κάτω με οριζόντια διαχείριση, τρομοκρατημένος από αυτό που τον καλούσε η κρισιμότητα του αγώνα και δεν έμαθε ποτέ να κάνει, δηλαδή την ισότιμη μεταχείριση και αναμέτρηση ανάμεσα στους συναγωνιστές του, αυτός και οι όμοιοί του, κατέφυγαν σε όλες εκείνες τις απέλπιδες προσπάθειες που θα τους επέτρεπαν να κρατηθούν ψηλά. Ακόμα κι αν χρειαζόταν να διασπάσουν ότι πιο όμορφο συνέβη 5 μήνες τώρα. Γιατί όπως και τα πρώην και τωρινά αφεντικά τους, έτσι κι αυτοί τρέμουν στην ιδέα του κινήματος που αυτοοργανώνεται, αυτοθεσπίζεται και αυτοτελείται. Είναι ο μόνιμος εφιάλτης κάθε μηχανισμού που παρασιτεί σε βάρος των άλλων. Είτε λέγεται πολιτικό σύστημα, είτε κομματικός μηχανισμός, είτε στην περίπτωσή μας χυδαίος εργατοπατερισμός.

 

Είναι επίσης φανερό, ειδικά από τις τελευταίες συνελεύσεις, και ελπίζω να έγινε κατανοητό και σε όσους παραπλανημένους συναδέλφους ακόμα τον στηρίζουν, ότι αυτός ο τύπος και το συρφετό του, ανήκει στους κατιμάδες της κοινωνίας, αυτούς που εξέθρεψε το ίδιο το σύστημα που καταρρέει. Αλλά κάθε τι που βρίσκεται στη φάση που γκρεμίζεται, προκαλεί και τις πιο ανεπανόρθωτες ζημιές, σε ότι βρίσκεται κοντά του.

 

Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη το κίνημα της ΕΡΤ να διαχωρίσει τη θέση του όσο είναι καιρός, από τον επιθανάτιο ρόγχο της πιο σάπιας γενιάς συνδικαλισμού, να αποκηρύξει κάθε δεινοσαυρικό απολίθωμα που του τρώει την δημιουργικότητά του, και υπονομεύει τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του. Ταυτόχρονα να καταγγείλει ως εχθρική τη στάση και την τακτική που ακολουθούν τέτοιου τύπου εξαμβλώματα στους κόλπους κάθε σοβαρής προσπάθειας αντιμετώπισης της πολιτικής που σκοτώνει έναν ολόκληρο λαό.

 

Θα πρέπει πάντως να γίνει κατανοητό, ότι ενότητα ως αυτοσκοπός δεν ισχύει. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πάντα όλοι μαζί, ακόμα κι όταν είναι πασιφανές ότι κάποιοι λειτουργούν μη δημοκρατικά, επειδή έμελλε να συμπορευόμαστε σε έναν αγώνα.

 

Ενότητα σημαίνει να αποδεικνύεις κάθε φορά κάθε ώρα και στιγμή, πως δουλεύεις για έναν κοινό σκοπό, χωρίς περιχαρακώσεις και παρασκήνιο, πως έχεις ανιδιοτελή προσφορά στη βάση ενός πραγματικά κοινού συμφέροντος, πως είσαι στρατιώτης και στρατηγός στον αγώνα, πως σέβεσαι τη δημοκρατία, πως οικοδομείς σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στους συναγωνιστές σου.

Ενότητα σημαίνει να είσαι έτοιμος να ξεκαθαρίσεις από τις γραμμές σου, ότι καπηλεύεται τον αγώνα σου, και να αντιλαμβάνεσαι ότι η ρήξη με τον παρασιτισμό και την αδιαφάνεια, θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τους συναγωνιστές σου και το κίνημα. Κι αυτό να γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες.

 

Τα εύσημα.

 

Είναι όλοι οι συνάδελφοι άξιοι πολλών συγχαρητηρίων που βρήκαν το σθένος το κουράγιο και την ωριμότητα, να κρατήσουν την ψυχραιμία τους μπροστά στον καταιγισμό από προβοκάτσιες και προσβολές, στην καταφανή αντιδημοκρατική συμπεριφορά, στον κατάπτυστο λόγο και την παντελή έλλειψη στοιχειώδους πολιτισμού που εκπορεύονταν από τον αρχηγό εργατοπατέρα καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργικής κατάληψης, αλλά και ειδικά στις τελευταίες συνελεύσεις.

 

Συνάδελφοι… συναγωνιστές,  είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε.

 

*Ο Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος είναι πρώην εργαζόμενος στην ΕΡΤ, και μέλος του Ε.Πα.Μ. στον πυρήνα Χολαργού-Παπάγου (αναπληρωματικό μέλος στο ΕΣΣ του Ε.Πα.Μ.)

 

 epamhellas.gr