Την γνήσια Δημοκρατία και την σημερινή Κοινοβουλευτική Τυραννία τις χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα. Ωστόσο, στην ευρύτερη πάλη της ανθρωπότητας για Δημοκρατία αντί Τυραννία, για Ελευθερία αντί Υποδούλωση, έχουν υπάρξει ορισμένοι ενδιάμεσοι σταθμοί όπου ο άνθρωπος βρέθηκε ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση της Ελευθερίας και την κατάλυση της Τυραννίας. Σταθμοί όπου η ανθρωπότητα είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει πιο ελεύθερα συστήματα από τα σημερινά τα οποία θα ήταν άμεσα υλοποιήσιμα σήμερα και θα μπορούσαν να επιφέρουν άμεση ωφέλεια στην κοινωνία που θα επιλέξει να τα εφαρμόσει.
Έναν τέτοιον ενδιάμεσο σταθμό πριν την κατοχύρωση της πλήρους κι απόλυτης πολιτικής ελευθερίας, αποτελεί ο Γαλλικός Διαφωτισμούς και η Γαλλική Επανάσταση. Το τι ακριβώς συνέβη τότε, αποτελεί ένα σπουδαίο μάθημα για το πως οι εξουσιαστικές ελίτ σαμποτάρουν την πολιτική αφύπνιση του ανθρώπου και συνωμοτούν για να τον διατηρούν πολιτικά καθυστερημένο. Ένα τέτοιο σαμποτάζ υπέστη κι η Γαλλική Επανάσταση, η οποία ενώ γέννησε ρηξικέλευθες πολιτικές ιδέες με σκοπό την χειραφέτηση του ανθρώπου από την τυραννία, οι σημαντικότερες από αυτές δεν εφαρμόστηκαν και “ξεχάστηκαν”. Εδώ ωστόσο, δεν θα εξετάσουμε το γιατί και το πώς συνέβη αυτό, αλλά το ποιες ήταν αυτές οι ιδέες και ποια η χρησιμότητά τους για εμάς σήμερα.
Οι σημαντικότερες λοιπόν πολιτικές ιδέες της Γαλλικής Διακήρυξης που “ξεχνιούνται” και παραμερίζονται τόσο από την Οικουμενική Διακήρυξη του Ο.Η.Ε. όσο κι από τα περισσότερα Συντάγματα στην Ευρώπη και τον κόσμο, είναι ότι:
<<Ο νόμος είναι η ελεύθερη και επίσημη έκφραση της κοινής βούλησης>> (Άρθρο 4) κι όχι της βούλησης των τυράννων όπως ισχύει σήμερα στην Ελλάδα,
<<Όλοι οι πολίτες έχουν ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια λειτουργήματα>> (Άρθρο 5), κι όχι μόνο οι λίγοι, εκλεκτοί και συνεργάτες των τυράννων όπως επίσης ισχύει στην Ελλάδα σήμερα,
<<Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των φόρων, στην επίβλεψη της κατανομής τους και στον έλεγχο της διαχείρισής τους>> (Άρθρο 20),
<<Η κυριαρχία ανήκει στον λαό ∙ είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη και αναπαλλοτρίωτη>> (Άρθρο 25),
<<Οποιοσδήποτε σφετερίζεται την εθνική κυριαρχία πρέπει να θανατώνεται αμέσως από τους ελεύθερους πολίτες>> (Άρθρο 27),
<<Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα να αναθεωρεί, να μεταρρυθμίζει και να τροποποιεί το Σύνταγμα του>> κι ότι <<Μία γενιά δεν μπορεί να υποτάσσει στους νόμους της τις μελλοντικές γενιές” (Άρθρο 28),
<<Κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στη διαμόρφωση των νόμων και στον διορισμό των εντολοδόχων ή των εκπροσώπων του>> (Άρθρο 29),
<<Τα εγκλήματα των εντολοδόχων του λαού και των εκπροσώπων τους δεν πρέπει ποτέ να μένουν ατιμώρητα>> κι ότι <<Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαιτήσει για τον εαυτό του μεγαλύτερη ανοχή στην παράβαση από άλλους πολίτες>> (Άρθρο 31) και τέλος την σπουδαιότερη ίσως ιδέα όλων ότι,
<<Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για τον λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό δικαίωμα και το πιο αναγκαίο καθήκον..>>(Άρθρο 35).
Όλα τα παραπάνω άρθρα, τα οποία έχουν δυστυχώς αποκηρυχτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από την Οικουμενική Διακήρυξη του Ο.Η.Ε. κι από την σύγχρονη συνταγματική θεωρία και πράξη, διαμορφώνουν κατά την γνώμη μου ένα δημοκρατικό πλαίσιο πολιτικών ιδεών το οποίο μπορεί να εμπνεύσει τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται οι λαοί σήμερα, ώστε να κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα για την απελευθέρωσή τους.
Πράγματι, ιδέες όπως το ότι η λαϊκή κυριαρχία δεν παραχωρείται αλλά ανήκει στον λαό, ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να μπορούμε να αναλαμβάνουμε πολιτειακά αξιώματα ισότιμα, ότι ο νόμος πρέπει να εκφράζει την κοινή βούληση των πολιτών, ότι οι πολίτες μπορούν να συμμετέχουν στην διαμόρφωση των νόμων και των φόρων τους και να ελέγχουν την διαχείριση τους, ότι καμμία ασυλία δεν αναγνωρίζεται στους εκπροσώπους του λαού, ότι ο σφετερισμός της εθνικής κυριαρχίας τιμωρείται με θάνατο, ότι ο λαός είναι ο φορέας της συντακτικής εξουσίας και άρα υπεύθυνος για την αλλαγή του Συντάγματος και τέλος το ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να επαναστατεί ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που παραβιάζει τα δικαιώματά του, παραμένουν στο σύνολό τους εκτός Οικουμενικής Διακήρυξης του Ο.Η.Ε. και ταυτόχρονα ανεφάρμοστες και παραγκωνισμένες από τα Συντάγματα των περισσοτέρων χωρών και φυσικά της Ελλάδας.
Λέγοντας, ωστόσο, ότι αυτές οι ιδέες παρέμειναν ανεφάρμοστες και παραγκωνισμένες, δεν υπονοούμε ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να έχουν υιοθετηθεί ακριβώς όπως εκφράστηκαν πριν τρεις αιώνες. Αντιθέτως, εννοούμε ότι θα έπρεπε οι ιδέες αυτές να εξελιχτούν και να μετατραπούν σε θεσμούς που θα περιέκλειαν μέσα τους την κεντρική ιδέα κάθε Άρθρου της Γαλλικής Διακήρυξης την οποία θεωρούμε χρήσιμη και επωφελής για εμάς σήμερα. Για παράδειγμα, ενδεχομένως σήμερα η θανατική ποινή να μην ήταν η ποινή που θα επιβάλλαμε σε όποιον σφετεριζόταν την λαϊκή ή εθνική κυριαρχία, ασφαλώς όμως θα έπρεπε να θεσμοθετήσουμε την αυτόματη καθαίρεσή του και παραδειγματική τιμωρία του.
Κλείνοντας αυτήν την αναφορά στα πολιτικά δικαιώματα της Γαλλικής Διακήρυξης του 1793, θα έλεγα ότι οι ιδέες αυτές που αναφέραμε παραπάνω, μετά από μια απαραίτητη διαδικασία προσαρμογής στις σημερινές ανάγκες και ενσωμάτωσης υπό την μορφή ξεκάθαρων θεσμών στα πολιτεύματα και τα Συντάγματα των λαών, θα είχαν την δύναμη να τους απελευθερώσουν από την τυραννική εξουσία των ελίτ και των υποχειρίων τους και να τους επιτρέψουν να πάρουν επιτέλους την μοίρα τους στα χέρια τους.
http://tosymvolaio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου