&&& ΕΠΑΜ www.facebook.com/metopo &&&
γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*
“Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φτιαγμένη κατά τέτοιο τρόπο που περιορίζει τη λαϊκή συμμετοχή. Υπάρχει και κάτι που κατέπληξε πάρα πολύ την αμερικανική δεξιά, δηλαδή η απόλυτη ανεξαρτησία που παραχώρησε η ΕΕ στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Η ΚΕΤ λοιπόν έχει την ευθύνη να θέσει σε λειτουργία κάποιες πολιτικές όπως η μείωση του πληθωρισμού. Οι επενδυτές κυρίως δεν θέλουν να ακούν για πληθωρισμό, γι’ αυτό η ΚΕΤ θέλει να τον μειώσει. Όμως, μια αντιπληθωριστική πολιτική επιβραδύνει την οικονομική μεγένθυση και επιφέρει πτώση του βιοτικού επιπέδου.
Η ΕΕ είναι φτιαγμένη κατά τέτοιο τρόπο που οι πολίτες σχεδόν δεν μπορούν να εκφραστούν [...] Οι πλούσιοι και ισχυροί Ευρωπαίοι είναι αντίθετοι στη λαϊκή συμμετοχή. Κατά περίεργο τρόπο, οι λαοί φαίνεται να έχουν συμβιβαστεί με αυτό. Έχουν εφεύρει και ένα όνομα γι’ αυτό το γενικό φαινόμενο: το δημοκρατικό έλλειμα. Και είναι αληθινό. Το ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό σύστημα σκοπεύει να μειώσει τη δημοκρατική συμμετοχή. Υπάρχει ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά δεν έχει μεγάλη δύναμη. Φαντάζομαι ότι αυτή είναι μια από τις αιτίες που ερμηνεύουν τη σημερινή άνοδο του τοπικισμού. Αυτή η νέα έμφαση στην πολιτισμική ταυτότητα διαφόρων περιοχών μπορεί να είναι μια αντίδραση στον αντιδημοκρατικό συγκεντρωτισμό της ΕΕ. Ο λαός δεν είναι υποχρεωμένος να τον αποδεχθεί και μπορεί να ανατρέψει αυτή την τάση. Πρέπει όμως πρώτα να το συνειδητοποιήσει και να οργανωθεί.” [1]
Τα παραπάνω λόγια του Noam Chomsky, παρά το ότι ειπώθηκαν το 1999, είναι πιο επίκαιρα όσο ποτέ. Ο ολοκληρωτισμός της ΕΕ, είναι έκδηλος σε μεγάλο ποσοστό των πολιτών πια.
Ειδικότερα για την χώρα μας, μετά την φεντεραλιστικη επίθεση, ιδιαιτέρως τις δύο τελευταίες δεκαετίες, από πολιτικούς και διανοούμενους, συνεπικουρουμενους πάντα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, οι πολίτες βρίσκονται μπρος σε ένα τόσο θεωρητικό, όσο και πρακτικό δίλλημα που αφορά το μέλλον της χώρας και κατ’ επέκτασιν το δικό τους.
Να παραμείνουμε στην ΕΕ αναμένοντας τον εκδημοκρατισμό της και την ισονομία μεταξύ των μελών της, ή μήπως να διεκδικήσουμε την κυριαρχία και τον εκδημοκρατισμό της χώρας μας μέσω της απεμπλοκής της από την αποικιακού χαρακτήρα συμπεριφορά της ΕΕ;
Όσο και αν προσπαθούμε να περιγράψουμε τα αυτονόητα, όσο και αν ο λαός ήδη υπόκειται στις συνέπειες των πολιτικών επιλογών των ευρωπαίων “εταίρων”, δεν πρέπει να υποβαθμίσουμε την δύναμη της προπαγάνδας η οποία έχει για χρόνια υπερτονίσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, ως τη μόνη επιλογή. Μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδος από την ΕΕ, είναι για τους πολίτες κάτι σα να προσπαθούμε να κινηθούμε σε αχαρτογράφητη περιοχή. Και δικαίως θα λέγαμε, μια και καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, οι γενιές γαλουχήθηκαν με το όραμα της ισχυρής και ανθηρής Ελλάδας, μέσα από την ισχύ και την ανάπτυξη που της διασφαλίζει η ΕΕ! Μετά το ευρώ μάλιστα, θεώρησαν ότι το όραμα πραγματώθηκε και όλα πια έμοιαζαν για την Ελλάδα παγιωμένα σε μια απρόσμενα ιστορικά θετική κατεύθυνση!
Τι και αν μερικοί “γραφικοί” διανοητές όπως ο Τσόμσκι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου; Πρώτον, ούτε που έφταναν τέτοιες φωνές στα αυτιά των πολιτών αποκλεισμένες από την εχώρια προπαγανδα, αλλά και δεύτερον, συνεπαρμένοι οι ίδιοι οι πολίτες από μια επίπλαστη οικονομική δύναμη που οι τράπεζες εντέχνως διατηρούσαν, τις αγνοούσαν ακόμη και αν τύχαινε να φθάσουν στ’ αυτιά τους!
Η πραγματικότητα όμως ωθεί μεγάλο μέρος των πολιτών, τουλάχιστον να επανεξετάσουν το θέμα της σχέσης της Ελλάδας με την ΕΕ, ξεκινώντας από άλλη βάση πια.
Την ώρα που το βιοτικό τους επίπεδο καταβαραρθρώνεται μέρα με τη μέρα, την ώρα που οι κοινωνικές κατακτήσεις αποδομούνται συστηματικά, την ώρα που οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, την ώρα που το μέλλον διαφαίνεται ακόμη πιο ζοφερό, εξασθενεί η επιλογή της αναβολής της επανεξέτασης αυτού του κυρίαρχου ζητήματος για την χώρα.
Ακριβώς στο σημείο αυτό ο ρόλος του ΕΠΑΜ, είναι καίριος. Με συγκροτημένο λόγο, όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθεί να επικοινωνήσει στους πολίτες, τον ρόλο των ευρωπαίων “εταίρων” στην μετατροπή της χώρας σε ένα αποικιακού τύπου κρατικό μόρφωμα. Δίχως αποκλίσεις και αμφιταλαντεύσεις, θέτει το θέμα του απεγκλωβισμού της χώρας από τον επικίνδυνο εναγκαλισμό της με την ΕΕ.
Παρόλο που η προπαγάνδα διατηρεί την ρητορική του ευρωμονόδρομου ως μοναδική επιλογή, το Μέτωπο ανθίσταται σθεναρά δείχνοντας έναν άλλον δρόμο, μιας πραγματικά κυρίαρχης χώρας. Ακριβώς για το λόγο αυτό η φίμωσή του πρέπει να θεωρείται δεδομένη!
Αν όμως θέλουμε πραγματικά ως πολίτες την απεξάρτηση της Ελλάδος από έναν οργανισμό που συρρικνώνει συστηματικά την (όποια) δημοκρατία, αν απαιτούμε τον σεβασμό ως λαός μιας κυρίαρχης χώρας, αν αντιστεκόμαστε στην κυριαρχία των τραπεζιτών πάνω στις ζωές μας, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να αποτινάξουμε το ρόλο του παθητικοποιημένου κοινωνικού υποκειμένου, να αρνηθούμε τον ρόλο του πολίτη-καταναλωτή, να αρχίσουμε να μετέχουμε της πολιτικής, να οργανωθούμε ως κοινωνία. Και εδώ έχουμε μια ουσιαστική διαφοροποίηση.
Η ψήφος στο ΕΠΑΜ, δεν είναι ψήφος ανάθεσης. Οι πολίτες που θα επιλέξουν στην κάλπη το ΕΠΑΜ, γνωρίζουν πολύ καλά ότι με την επιλογή τους αυτή, ουσιαστικά επιλέγουν την ενεργοποίησή τους στα πλαίσια της κοινωνίας. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό, από μια συνηθισμένη ψήφο, για την χώρα.
Γιατί ο πολίτης που ενεργοποιείται, ενημερώνεται και έτσι δεν υποκύπτει στα κελεύσματα της προπαγάνδας ως παθητικός δέκτης.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς είχαν διαβάσει τα λεγόμενα του Τσόμσκι το 1999; Και πόσοι από εμάς δεν θα είχαν αρχίσει τουλάχιστον να αμφιβάλλουν για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας αν είχαν ενημερωθεί για τις επιδιώξεις των ΗΠΑ και ΕΕ για την περιοχή των Βαλκανίων, με αφορμή τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, για την οποία ο Τσόμσκι είπε:
“…Κατά βάθος υπάρχει το ερώτημα. Ποιός θα αποκτήσει τον έλεγχο των Βαλκανίων; Τα δύο μέρη (ΗΠΑ και ΕΕ) συμφωνούν στην εκτίμηση ότι τα Βαλκάνια πρέπει να ξαναγίνουν χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πρέπει να γίνουν πηγές φθηνών εργατικών χεριών. Έτσι η βοήθεια προς τη Βοσνία (τότε), δίνεται υπό τον όρο ότι η χώρα θα δεχτεί τις ξένες επενδύσεις. Τα Βαλκάνια πρέπει να είναι στην ίδια κατάσταση με το Μεξικό…Επομένως, θα γίνουν σαν τις άλλες περιοχές του κόσμου οι οποίες, δεκαετίες μετά την απελευθέρωση από την αποικιοκρατία, υφίστανται ακόμη την αποικιοκρατική δυναστεία…”
Τελειώνοντας τις σκέψεις μου, θα επαναλάβω δύο φράσεις του μεγάλου διανοητή, οι οποίες δεν είναι, παρά η πεμπτουσία της ύπαρξης και του ρόλου του Μετώπου προς τον λαό. Αναφερόμενος λοιπόν ο Τσόμσκι στον αντιδημοκρατικό συγκεντρωτισμό της ΕΕ, λέει:
“Ο λαός δεν είναι υποχρεωμένος να τον αποδεχθεί και μπορεί να ανατρέψει αυτή την τάση. Πρέπει όμως πρώτα να το συνειδητοποιήσει και να οργανωθεί.”
[1]: Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο “ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ” από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ουσιαστικά πρόκειται για συνομιλίες του Τσόμσκι με τον Ντενί Ρομπέρ (Γάλλος συγγραφέας και ερευνητής) και την Βερόνικα Ζαράχοβιτς (δημοσιογράφος).
*μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Πάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου