Τέλος οι βωμοί και οι εστίες

του Κώστα Γιαννιώτη

Κατά χρονικά διαστήματα έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα η συζήτηση για το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός ανήκει σε κείνη την περίεργη ράτσα που επιμένει και εξακολουθεί να υπερασπίζεται την «απαράδεκτη» και «αντιπαραγωγική» επένδυση της ιδιόκτητης κατοικίας. Που επιμένει να θέλει δικό του κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.

Οι οικονομικοί «ειδήμονες» της Ευρώπης, συνεπικουρούμενοι από τον «αδέσμευτο» και «δημοκρατικό» τύπο, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το απαράδεκτο και προκλητικό γεγονός ότι ο «ξυπόλυτος», «τεμπέλης», και «ελεεινός» Έλληνας διατηρεί ένα ποσοστό ιδιόκτητης κατοικίας που αγγίζει το 78 %, σε αντίθεση με τον «σώφρονα», «εργατικό», «πολιτισμένο» και «νοήμονα» Γερμανό, που είναι ιδιοκτήτης κατοικίας σε ποσοστό που δεν ξεπερνά το 12%. Απαράδεκτο!!!!

Αλήθεια, είναι τόσο αθώα αυτή η συζήτηση ;

Πρόκειται για κάποιους εμπαθείς και γραφικούς που ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα;

Η αλήθεια είναι άλλη. Οι κύριοι αυτοί, που κατά τακτά διαστήματα, βάζουν και ξαναβάζουν το...
θέμα αριθμού των ιδιόκτητων κατοικιών του ελληνικού λαού, έχουν πλήρη και βαθιά γνώση της ιστορίας, αλλά και της ψυχολογικής ποδηγέτησης των μαζών.

Επαναλαμβάνουν, κατά δόσεις, τα ίδια και τα ίδια, γνωρίζοντας ότι η, μεθοδευμένα σταδιακή, επανάληψη μοτίβων μηνυματικού χαρακτήρα, συνεχίζεται μέχρι το μήνυμα να εγκατασταθεί στο υποσυνείδητο των μαζών. Στην προκειμένη περίπτωση επιχειρούν να ριζώσουν το μήνυμα του ….απαράδεκτου και του ενοχικού συνδρόμου σε κάθε Έλληνα, ιδιοκτήτη κατοικίας ώστε, αφοπλισμένος, να παραδοθεί στις ορέξεις των αρπακτικών που καραδοκούν για την αρπαγή της τελευταίας του καταφυγής, της τελευταίας του γραμμής άμυνας. Του κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι των παιδιών του. Του σπιτιού του. Του κάστρου του.

Αν ανοίξουμε τα κιτάπια της ιστορίας, θα διαπιστώσουμε ότι οι λαοί που έχασαν το σπίτι τους και τη γη τους εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Δεν ήταν τυχαίο ιστορικό γεγονός η κατάρρευση μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας – της Βυζαντινής. Δεν ήταν αποτέλεσμα μεταφυσικών γεγονότων, αλλά συγκεκριμένων πολιτικών, που ακολούθησαν οι κατά καιρούς αυτοκράτορές της. Οι περίοδοι ακμής ή παρακμής της ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν από την κεντρική της διοίκηση.

Από την εποχή του Ιουστινιανού (527 – 565) έγινε προσπάθεια να προστατευτούν οι μικροκαλλιεργητές – μικροϊδιοκτήτες γης από την αδηφαγία των μεγαλογαιοκτημόνων (Δυνατών).

Επί εποχής των Ισαύρων – και κυρίως την περίοδο του Λέοντα Γ΄του Ίσαυρου (717 – 741) προασπίζεται νομοθετικά η μικρή ιδιοκτησία, η οποία απαλλάσσεται σχεδόν από τη φορολόγηση. Δημιουργούνται τα πρώτα στρατιω(το)τόπια. Καλλιεργητές, ιδιοκτήτες της γης τους, ετοιμοπόλεμοι και αφοσιωμένοι στην υπεράσπιση του τόπου τους, της γης τους, της ……. πατρίδας τους!

Επί εποχής του αυτοκράτορα Ρωμανού Λεκαπηνού (920 – 944) υποχρεώθηκαν οι μεγαλογαιοκτήμονες (Δυνατοί) να επιστρέψουν - χωρίς καμιά αποζημίωση – όλη τη γη που είχαν «αγοράσει» ή κατάσχει λόγω χρεών στους μικροκαλλιεργητές.

Προχωρώντας ακόμα παραπέρα ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος θέσπισε το 1002 το φορολογικό μέτρο του «Αλληλέγγυου», σύμφωνα με το οποίο οι «Δυνατοί» ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους φόρους που βάραιναν τους μικροϊδιοκτήτες-καλλιεργητές γης οι οποίοι αδυνατούσαν να πληρώσουν τους φόρους τους.

Όλες αυτές οι ρυθμίσεις προς όφελος των μικροϊδιοκτητών γης δεν έγιναν εξ αιτίας κάποιας φιλάνθρωπης και ελεήμονος διάθεσης κάποιων αυτοκρατόρων. Έγιναν από τη συνειδητή πρόθεση έξυπνων κυβερνητών-αυτοκρατόρων που ήθελαν να διαφυλάξουν την ακεραιότητα της επικράτειάς τους από τις επιβουλές εχθρικών «γειτόνων». Και τα κατάφεραν. Γιατί μ` αυτή τους την οικονομική και κοινωνική πολιτική δημιούργησαν τους μυθικούς ήρωες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που η μυθοπλασία του λαού και η παράδοση τους πολιτογράφησε με το όνομα …… Διγενής Ακρίτας !! Ήταν οι περίοδοι ακμής και αντοχής της αυτοκρατορίας. Ήταν οι εποχές που η αυτοκρατορία αντιμετώπισε με επιτυχία κάθε εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή κατά της εδαφικής της ακεραιότητας. Ήταν οι περίοδοι που στήριξαν και στηρίχτηκαν στους ….πολίτες οπλίτες της αρχαίας Ελλάδας. Που εφάρμοσαν με επιτυχία αυτό που σήμερα ονομάζουμε παλλαϊκή άμυνα.

«Υπέρ βωμών και εστιών» μάχονταν και μεγαλουργούσαν, οι Έλληνες, στο πέρασμα των χιλιετιών της ιστορίας τους.

Αντίθετα, λαοί που δεν είχαν ή στερήθηκαν ….«βωμούς και εστίες», δική τους γη, δικό τους σπίτι, δικούς τους πατρικούς τάφους να υπερασπιστούν, χάθηκαν από προσώπου γης. Λαοί που πίστεψαν ότι μπορούν να στηρίξουν την άμυνά τους σε μισθοφορικούς στρατούς, καταδικάστηκαν από την ιστορία σε αφανισμό.

Κάτι παρόμοιο έγινε και με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Πριν την άλωσή της από τους Τούρκους, είχε το ίδιο το κράτος αλώσει τη βασική της αμυντική γραμμή, που δεν ήταν άλλη από τους μικροκαλλιεργητές-μικροϊδιοκτήτες γης. Αυτούς που αποτελούσαν τον …«λας των αρμάτων» (τον ένοπλο και εμπειροπόλεμο λαό), το συνειδητό πατριώτη. Αυτόν παρέδωσε βορά στην αδηφαγία των μεγαλογαιοκτημόνων – τοκογλύφων της εποχής και προσπάθησε να στηριχτεί σε μισθοφόρους οι οποίοι ….. λάκισαν με τις πρώτες σαϊτιές, μέχρι να ακουστεί η μοιραία κραυγή…. «Εάλω η Πόλις»!!!!

Οι σημερινοί «Δυνατοί», οι νεοφεουδάρχες-τραπεζίτες, οι περίφημες «αγορές», οι «εταίροι» του Σαμαρά-Βενιζέλου και (προσφάτως) Τσίπρα, γνωρίζουν, καλλίτερα ίσως από πολλούς Έλληνες, την ιστορία αυτού του τόπου. Και στοχεύουν στην «αχίλλειο πτέρνα» αυτού του λαού. Στην ατομική μικροϊδιοκτησία, την οποία σκοπεύουν να κατάσχουν, να ληστέψουν με κάθε μέσο. Για να του αφαιρέσουν την αγωνιστική διάθεση, την καρδιά της αντίστασής του. Μα τον μετατρέψουν αναίμακτα και αμαχητί σε νέο δουλοπάροικο.

Να γιατί έχει μπει στο στόχαστρο η ιδιωτική περιουσία του κάθε Έλληνα. Θα τον υποχρεώσουν να την παραδώσει, λόγω χρεών προς το δημόσιο ή τις τράπεζες. Να παραδώσει την πατρογονική εστία του, τις πεζούλες και το χωραφάκι του, τους …. «βωμούς και τις εστίες» του. Να του στερήσουν την αιτία αντίστασης και άμυνας. Να χάσει για πάντα την ιδιότητα του πολίτη-οπλίτη και να παραδοθεί. Να καταντήσει περιφερόμενος νομάς, πένης και επαίτης. Υπηρέτης και υπάλληλος των νέων, ξένων ή ντόπιων, αφεντικών του σπιτιού του. Να καταντήσει κηπουρός στο σπίτι που μέχρι χθες ήταν δικό του.

                                               

Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ
 http://seisaxthia-epam.blogspot.gr