Γυαλιά καρφιά, κόλαση, χάος και καταστροφή, γης Μαδιάμ. Αυτοί είναι μόνο λίγοι από τους χαρακτηρισμούς που μπορεί να δώσει κανείς στο χειροπιαστό αποτέλεσμα των υποτελών πολιτικών που έχουν επιβληθεί στην χώρα από το καθεστώς, δια μέσου των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ και Παπαδήμου μέχρι στιγμής.
Είτε μιλάμε για την κατάσταση της κοινωνίας, όπου πλέον έχουμε τουλάχιστον το ένα τέταρτο του πληθυσμού να μην μπορεί να στηρίξει το νοικοκυριό του, είτε μιλάμε για την οικονομία, δεν μπορεί κανείς πλέον να μιλά για success story. Τα τελευταία νέα για την πτώση του χρηματιστηρίου, έρχονται πλέον να αναδείξουν και πρακτικά σε τι τρομακτική κατάρρευση βρίσκεται το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και την απολύτως παταγώδη αποτυχία του που κανείς πλέον δεν μπορεί να παραβλέψει.
Ειδικά στην Πατρίδα μας που φυλλορροεί και παρ όλες τις "μεγαλόπνοες" δηλώσεις των καθεστωτικών στελεχών στο πολιτικό και δημοσιογραφικό στερέωμα, αυτή η κατάρρευση δεν θα μπορούσε να μην εμφανιστεί με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Γι αυτό και όλοι οι βασικοί δείκτες παρουσιάζουν τις τεράστιες πτώσεις και ειδικά σε εκείνους τους τομείς, π.χ. Τραπεζικό, που έχουν και τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Το κατά βάση πρόβλημα, θα έπρεπε τώρα πλέον να ήταν προφανές, για όλους. Η συστηματική και παρατεταμένη απομύζηση πραγματικού ρευστού από την εγχώρια αγορά, συνδυασμένη με τρομακτικά χρέη από το ιδιωτικό μέχρι και το κρατικό, έχουν οδηγήσει την οικονομία σε μια κατάσταση αποπληθωρισμού και γενικότερης οικονομικής στείρωσης όπου πλέον το τραγικό απώτατο αποτέλεσμα είναι πρακτικά αναπόφευκτο, όσο ακολουθούνται οι υπάρχουσες πολιτικές. Όποιος δεν κατανοήσει ακόμα, ότι η κρίση που ζούμε όλοι μας, είναι τερματικού χαρακτήρα κρίση και όχι απλά μια παροδική κατάσταση που επιδέχεται γρήγορων λύσεων, είναι βαθειά νυχτωμένος, και δεν πρόκειται να αποτελέσει μέρος της λύσης.
Κι όταν λέμε "υπάρχουσες πολιτικές", δεν αναφερόμαστε στις περίφημες "πολιτικές λιτότητας", ή στην "υπερφορολόγηση" των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας και την συστηματική αποσάρθρωση κάθε θεσμού στήριξης της κοινωνίας. Δεν είναι ότι αυτά, δεν αποτελούν καταστροφικά χαρακτηριστικά των πολιτικών που ακολουθούνται. Το θέμα είναι, ότι αυτά δεν είναι παρά οι εκφράσεις μιας ιδεολογίας που εφαρμόζεται από τα γνωστά και άγνωστα υπέρ-διεθνή συμφέροντα. Συμφέροντα που εάν δεν βγουν επειγόντως από την μέση, δεν θα δούμε ποτέ άσπρη μέρα, ως Λαοί και σύνολο της κοινωνίας.
Οι κλασσικοί συντηρητικοί, ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα, αυτήν την στιγμή όπου η απίστευτη αποτυχία του ίδιου του συτήματος έχει πλέον αποκαλυφθεί, ότι το μόνο που χρειάζεται, είναι "διαρθρωτικές αλλαγές", "επενδύσεις" και μια ήπια μορφή φιλελευθερισμού για να λυθούν τα προβλήματά μας. Το υπάρχον σύστημα κατ αυτούς, δεν έχει κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα, αλλά μόνο κάποια σημαντικά μεν όπως αποδεικνύεται, αλλά εύκολα να ρυθμίσει κανείς, λαθάκια και παραμέτρους. Αρκεί λοιπόν για αυτούς, να τα διορθώσουν, και ως εκ θαύματος, θα υπάρξει μια σχεδόν αυτόματη ανάκαμψη...
Η κλασσική αριστερά, θα μας πει, ότι όλα αυτά που γίνονται, δεν είναι παρά ο κλασσικός καπιταλισμός, τα εγχώρια συμφέροντα και αφεντικά, κι ότι εδώ το μόνο που χρειάζεται, είναι η τυπική αντιμετώπιση του ζητήματος, όπως τουλάχιστον το βλέπουν αυτοί. Και θα μας τα πει αυτά τώρα, όταν μόλις πριν μία δύο εβδομάδες, πίστεψε και αυτή τα παραμύθια του καθεστώτος, ότι η ανάκαμψη του καπιταλιστικού συστήματος έχει ήδη αρχίσει. Ωστόσο, εάν κανείς παραβλέψει το παράδοξο αυτού, και το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι η σημερινή αριστερά αποδείχτηκε απολύτως ανίκανη να πείσει ικανό μέρος του Λαού ώστε να οργανώσει τα απαιτητά για την δικιά της λύση, εδώ υπάρχει ακόμα ένα θέμα ακόμη πιο θεμελιώδες ζήτημα: Δυστυχώς γι αυτούς, εδώ δεν πρόκειται για μια κατάσταση, όπου η δικιά τους λύση, έχει νόημα. Τουλάχιστον όχι όσον αφορά μια άμεση και χειροπιαστή λύση για τον ίδιο τον Λαό μας, και γιατί όχι, και τους υπόλοιπους Λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προφανώς οδηγούνται στον ίδιο ακριβώς Καιάδα.
Η - σχεδόν, μια και είναι προ των θυρών - καθεστωτική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, παραδόξως για κάποιους ανυποψίαστους, φαίνεται ότι στην πλειοψηφία της τουλάχιστον, συντάσσεται με την πρώτη πλάνη. Το αν το γνωρίζει ότι είναι πλάνη, είναι κάτι βεβαίως που δεν μας το έχει κάνει ξεκάθαρο ακόμη, γιατί δεν είχε την ευκαιρία να το αποδείξει στην πράξη. Παρ όλα αυτά, από τις ίδιες τους τις δηλώσεις, αλλά και το πρόγραμμά τους, φαίνεται ότι δεν έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή διαφωνία με το ίδιο το κατεστημένο καθεστώς, είτε πρόκειται για το αποδεδειγμένα σάπιο πολιτειακό σύστημα μέσα στο οποίο γαλουχήθηκαν, είτε για το καθεστώς που μας επιβάλει η Ε.Ε. Γι αυτούς, παρόλο που το εκφράζει κάπως διαφορετικά έτσι ώστε να συνάδει με την εικόνα που θέλουν να δείξουν, η λύση συνίσταται από κάποιες αλλαγές στο υπάρχον σύστημα, οι οποίες είναι σχετικά εύκολο να γίνουν και οι οποίες θα οδηγήσουν μαγικά σε μια αυτόματη σχεδόν, ανάκαμψη.
Βέβαια, για όποιον ακόμη έχει έστω και ένα νευρικό κύτταρο ζωντανό μεταξύ των αυτιών του, αυτές οι θέσεις ακούγονται πιθανά ως το χειρότερο ανέκδοτο στην τραγική ιστορία της μεταπολίτευσης αυτής της άμοιρης Πατρίδας μας. Γιατί, πως είναι δυνατόν, όταν ένα σύστημα κρέμεται στην κυριολεξία αποκλειστικά από τις βουλές κάποιων οι οποίοι χωρίς καμιά ουσιαστική δημοκρατική νομιμότητα υπαγορεύουν το πως ακριβώς θα υλοποιούνται τα πάντα; Είναι δυνατόν αλήθεια, ακόμη και οι πιο μικρές αλλαγές να εφαρμοστούν, όταν αλλος είναι στο τιμόνι, άλλος έχει τα κλειδιά κι άλλος αποφασίζει; Είναι δυνατόν, να υλοποιηθεί το οτιδήποτε θετικό πράγμα για την πλειοψηφία της κοινωνίας, χωρίς κάποιος να εναντιωθεί ανοιχτά στις συγκεκριμένες αυτές ομάδες και άτομα;
Κι εδώ που τα λέμε, τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τους επαναστάτες της κλασικής αριστεράς: Είναι δυνατόν να περιμένουν την οποιαδήποτε ανάκαμψη, επανάσταση ή οτιδήποτε άλλο ονειρεύονται, όταν δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να υπάρξει εκείνο το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί να υπάρξει Λαϊκή και δημοκρατικά νομιμοποιημένη αντίσταση στο καθεστώς; Κι ακόμη χειρότερα, είναι δυνατόν να ακολουθούν τις ίδιες πρακτικές, όταν είναι φανερό πλέον, ότι δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν από την λαίλαπα της καταστροφής ούτε καν οι ίδιοι;
Εδώ βέβαια έρχονται τα αυτονόητα ερωτήματα. Μήπως, για να γίνει το οτιδήποτε, θα πρέπει επιτέλους να παραδεχθούμε ότι θα χρειαστούμε ως Κράτος και Λαός, να έχουμε την εξουσία στα χέρια μας; Μήπως, η Εθνική μας Ανεξαρτησία, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και η βάση της λύσης, γιατί χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε πρακτικά να κάνουμε τίποτα; Και μήπως, για να έχουμε ουσιαστική ανεξαρτησία, θα πρέπει επιτέλους αυτό το τρομακτικό χρέος που έχει η Πατρίδα, να διαγραφεί μονομερώς; Και μήπως, εφ όσον θέλουμε ουσιαστική Εθνική Ανεξαρτησία, ώστε επιτέλους να οχυρωθούμε αποτελεσματικά από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις που δέχεται ο Λαός μας, θα πρέπει επιτέλους να χρηματοδοτήσουμε το τρομακτικό μας έλλειμμα και να αναστρέψουμε τον αποπληθωρισμό με ένα Εθνικό Λαϊκό και άτοκο νόμισμα;
Και μήπως, επιτέλους, θα πρέπει να δούμε πως θα αντιστρέψουμε το έλλειμμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που έχουμε στην χώρα; Οι λόγοι, οικονομικοί, πρακτικοί, ηθικοί, νομικοί και άλλοι υπάρχουν. Τα διεθνή δικαστήρια υπάρχουν, και τα εγχώρια μπορούν να υπάρξουν. Το όφελος και τα απίστευτα πλεονεκτήματα που θα μας φέρει η πραγματική Ανεξαρτησία είναι προφανή... Αλλά είναι και κάτι παραπάνω από προφανές, ότι κάποιοι ΔΕΝ θέλουν ουσιαστική Εθνική Ανεξαρτησία και ακόμη χειρότερα, φοβούνται την αληθινή Δημοκρατία όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι αυτό, ισχύει και για τις δύο πλευρές.
Κι αυτό όπως είναι απολύτως φυσικό, θα γεννήσει το εύλογο ερώτημα: Εφ όσον κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα έχει δείξει πρακτικά ότι το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι η Εθνική Ανεξαρτησία και η Δημοκρατία, είτε με την εμμονή τους στην παραμονή στην Ε.Ε. είτε με την απέχθειά τους για την βούληση του ίδιου του Λαού, τότε λογικά, θα πρέπει να έχουν κάποια σχέδια για το μέλλον όπου και τα δύο αυτά, θα αποτελέσουν πρόβλημα και εμπόδιο στα σχέδιά τους...
Ήρθε άραγε η ώρα των "γραφικών"; Ήρθε η ώρα όπου επιτέλους να υπάρξει ένα ρεύμα από απλούς πολίτες, σπλάχνα του Λαού μας και αγνούς πατριώτες, που θα παραμερίσουν τα κόμματα και τις διαφορές τους, έτσι ώστε να κατακτήσουν τα αυτονόητα; Ένας Θεός ξέρει. Μπορεί τελικά η πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο, να είναι ανάλογη με τον βαθμό που φτάνουμε στο σημείο ναδίρ. Οι κατάσταση της οικονομίας, μας έφερε πολύ πιο κοντά σε αυτό το ενδεχόμενο, μέσα σε λίγες μόνο μέρες.
Ο Έλληνας απ ότι φαίνεται, χρειάζεται ένα πολύ δυνατό χαστούκι για να ξυπνήσει. Κι απ΄ότι φαίνεται τουλάχιστον, το ξεγυρισμένο χαστούκι αυτό δεν θα αργήσει καθόλου, και μάλλον, πριν δούμε Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία σε αυτόν τον τόπο, θα δούμε τον ουρανό σφοντύλι.
Εντάξει. Εάν είναι να ξυπνήσουμε για να δούμε άσπρη μέρα, ας είναι. Να το φάμε κι αυτό. Για τα παιδιά μας.
http://epamnt.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου