Δευτέρα, 20 Μάιος 2013

PDF | Εκτύπωση |

2ο Συνέδριο - Στρατηγική και Πολιτική

"Εισήγηση για τη Στρατηγική του Μετώπου”: Γ. Χαλιμούρδας (Πυρήνας Ακρόπολης)

“Εισήγηση  Για Τη Στρατηγική Του Μετώπου”: Γεώργιος Χαλιμούρδας,  Ενόψει Του 2^ΟΥ Συνεδρίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Τι θέλουμε να πετύχουμε, πού επικεντρωνόμαστε, με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα πετύχουμε, με τη ματιά ενός απλού Επαμίτη

 "Οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε"  Κάρολος Μαρξ

 

Το όραμα

Το Ε.ΠΑ.Μ. αποτελεί το μέσο υλοποίησης ενός Οράματος.

Το ΕΠΑΜ, όπως το βιώνω εγώ, θέλει:

• Να μετουσιώσει τα πολύτιμα κοινωνικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας σε πράξη.
• Την ανάδειξη μέσα από την καθημερινή μας πρακτική των πιο ευγενών πανάρχαιων και πανανθρώπινων ηθικών αξιών όπως έχουν προκύψει από συνεχείς και αέναες προσπάθειες και θυσίες του ανθρώπου ως κοινωνικό ον.
• Την κυριαρχία του πνεύματος και της “λογικής” σε αντίθεση με τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα που έχουν επικρατήσει σε μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας και εν συνόλω σε παγκόσμιο επίπεδο.
• Την κατάργηση της αδικίας από άνθρωπο σε άνθρωπο ξεκινώντας από το “μέρος”, δηλαδή τη μικρή μας Ελληνική κοινωνία.
• Την ανάδειξη, τη στοιχειοθέτηση, την σταχυολόγηση, την επιλογή των όρων, των προϋποθέσεων, των διαδικασιών, των δράσεων με τις οποίες ο άνθρωπος θα υλοποιήσει τους πιο ευγενείς, ανεκπλήρωτους, ευσεβείς πόθους του, το “αυτονόητο”, το “έλλογο”, ως “μοναδική επιλογή”, ως “μονόδρομο” για την ευημερία του και εν τέλει για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους συνολικά, “συλλογικά”, “κοινωνιοκεντρικά”.
• Την ανάδειξη μιας Ολοκληρωμένης ανάπτυξης¹ αυτού του τόπου, η οποία μπορεί να υπάρξει μονό όταν τελείται σε διαλεκτική αρμονία και με σεβασμό πάντα στον άνθρωπο, στις προαιώνιες ευγενείς αξίες και στο «όλο» φυσικό και πολιτισμικό του περιβάλλον, στο οποίο εντάσσεται ειρηνικά και δημιουργικά ως αναπόσπαστο και όχι κυρίαρχο μέρος του.

Αυτό το όραμα του ΕΠΑΜ θα υλοποιηθεί μόνο όταν θα κυριαρχήσουν σε αυτό τον τόπο

• η Ελευθερία,
• η Δημοκρατία,
• η Εθνική Ανεξαρτησία και η
• Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Ο ρόλος του ΕΠΑΜ

Για να βάλουμε ένα λιθαράκι στον αγώνα των μυριάδων συνανθρώπων μας που έχουν προηγηθεί, και αυτών που θα έρθουν, για να πετύχουμε τα προτάγματά μας, και  να κάνουμε το όραμα πραγματικότητα, πρέπει να προσανατολιστούμε στην επιτυχημένη «επανάσταση»και να κάνουμε επιλογές που θα μας οδηγήσουν στο ποθητό αποτέλεσμα.

Το Ε.ΠΑ.Μ.  έρχεται να ανατρέψει τη λογική της μοιρολατρίας και της διαίρεσης του λαού, που επικρατεί στην Ελληνική κοινωνία. Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι το νέο, το φρέσκο, το αμόλυντο, με τη συνεπή ηθική προσέγγιση των πραγμάτων. Το Ε.ΠΑ.Μ απαιτεί μόνο κριτική σκέψη, συμμετοχικότητα, και λογική. Το Ε.ΠΑ.Μ. οφείλει να γίνει  μαζικό λαϊκό κίνημα.

Ο ρόλος του Επαμίτη σε αυτή την κρίσιμη στιγμή καθίσταται εκ των πραγμάτων πολύ σημαντικός. Πρέπει να προσεγγίσουμε το συμπολίτη μας να του δείξουμε ότι υπάρχει διέξοδος, υπάρχει λύση, ότι δεν θα τα καταφέρει μόνος του. Αλλά γιατί να μας πιστέψει; Δεν πιστεύει κανέναν πλέον, εύκολα τουλάχιστον. Τι είναι αυτό το πράγμα που θα τον κάνει να πειστεί σε αυτή την στιγμή; Κατά την γνώμη μου μόνο η Στάση μας, το Παράδειγμά μας, η Απαρέγκλιτη Ηθική μας, το όραμα και το μεγάλο και όχι το “εγώ” και το μικρό, το Πάθος μας και η Τρέλα μας για την Ελευθερία. Αν υποψιαστεί ότι  πάμε να τον ξεγελάσουμε, ότι η προσέγγισή μας γίνεται για “Ίδιον όφελος”, ή αν παρατηρήσει στάση “παλαιοκομματικού τύπου”, ότι τα “λόγια” δεν ακολουθούνται από πράξεις, ότι μεροληπτούμε και υποκρινόμαστε,  κι ότι δε δείχνουμε σε μεγάλο βαθμό την πίστη μας γι’ αυτό που πρεσβεύουμε, τότε δεν έχουμε καμιά τύχη στην προσπάθειά μας.  Αν ο συμπολίτης μας που έρχεται με τις καλύτερες των προθέσεων και την ψυχή του να δώσει στον κοινό αγώνα, βρεθεί απέναντι σε ένα τοίχο ματαιοδοξίας και εγωισμού, τότε θα φύγει και θα μείνουμε μόνοι και ανίσχυροι. Αν υποψιαστεί ότι έχουμε ρατσιστικές εκφάνσεις και λεκτική βία, στάση που δεν συνάδει με πολιτισμένους ανθρώπους, τότε θα είμαστε “νεκροί” πριν καν “γεννηθούμε”.  

1 . Πάλη κατά της λουμπενοποίησης

Προτεραιότητα και διαρκής στόχος μας θα πρέπει να είναι, με κάθε τρόπο κάθε Επαμίτης να συμβάλλει στην αποφυγή της “εξαθλίωσης”, της «λουμπενοποίησης» μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η γενική εντύπωση και θεώρηση είναι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Προσωπικά διαφωνώ. Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει και αποδεικνύει διαρκώς ότι στις κρίσιμες στιγμές ενεργοποιούνται κάποια αυτόματα αντανακλαστικά “επιβίωσης” και “αυτοπροστασίας” των συμπολιτών μας. Σήμερα υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντίδρασης στη λουμπενοποίηση, όπως:

• Ξαναμαζεύεται η γειτονιά,
• Αναπτύσσονται αυτόνομοι μηχανισμοί αλληλεγγύης και αυτοπροστασίας ανάμεσα στους συνανθρώπους μας, μηχανισμοί που δεν είναι υποκινούμενοι ή οργανωμένοι από κάποιες ανεξάρτητες αρχές, θεσμούς και πρωτοβουλίες.
• Ξαναγεννιούνται μέσα στο μυαλό των συνανθρώπων μας αξίες που ήταν, για έτη πολλά, θαμμένες από τον εκμαυλισμό και το επιστημονικά κατευθυνόμενο lifestyle που οδηγούσε και οδηγεί τον κόσμο στον ακραίο ατομικισμό, αποξενώνοντάς τον από την έννοια του ανθρώπου να ζει ως κοινωνικό ον, και κάνοντάς τον να κυριαρχείται από κατώτερα ζωώδη ένστικτα.

Όσο το Ε.ΠΑ.Μ. και οι Επαμίτες προωθούμε και συμβάλλουμε σημαντικά στην αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας από τις στάχτες της, κερδίζοντας συνεχώς ανθρώπινες ψυχές, αποτρέποντας τες από το να κατευθυνθούν προς τον “φασιστικό” διάολο, τόσο  θα βλέπουμε το ποθητό αποτέλεσμα να υλοποιείται με γρηγορότερα βήματα.

Όταν ο άνθρωπος φτάνει σε μια κρίσιμη στιγμή, σε ένα σταυροδρόμι, ενεργοποιείται όλος του ο οργανισμός, το μυαλό του σκέφτεται με πολύ πιο γοργούς ρυθμούς, προσπαθεί να δει όσο γίνεται πιο καθαρά τα δεδομένα, για να πάρει τη σωστή απόφαση για την επιβίωσή του. Κυριαρχεί η λογική του. Η λογική είναι ο Οδηγός του, η Αλήθεια προσδιορίζεται πιο εύκολα. Δεν ξεγελιέται, δεν παραμυθιάζεται κανείς τόσο εύκολα. Η απλή καθημερινή λογική του. Η λογική του, του λέει “ναι κατανοώ το πρόβλημα, ξέρω πώς φτάσαμε ως εδώ, ξέρω το διαρκές ψεύδος και την υποκρισία, εξάλλου μέρος του ήμουνα, ξέρω ότι φταίει μια ληστοσυμμορία που αποφάσισε να με εξαθλιώσει κάνοντάς με δουλοπάροικο της σημερινής εποχής, αλλά…δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω το κακό, το θάνατο που έρχεται”. Επειδή δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα, πρώτα την αρνείται για να έχει την ψυχική ηρεμία για να τη “σκαπουλάρει”, να τη “γλυτώσει”, μόνος του.  Εμείς οι Επαμίτες οφείλουμε να βρισκόμαστε εκείνη τι στιγμή μαζί του για να του δείξουμε την δικιά μας προοπτική, την δικιά μας διέξοδο, που περιλαμβάνει και τον ίδιο.

2. Καθήκον μας είναι να σπάσει ο μύθος της Ψωροκώσταινας, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.

Η μόνη λογική διεξόδου της χώρας από την κρίση είναι η λογική του Ε.ΠΑ.Μ., όσο και αν ακούγεται εγωιστικό αυτό.   

Λέει ο Δημήτρης: “Να γιατί χρειαζόμαστε εθνικό κρατικό νόμισμα. Διότι είναι ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί η κυκλοφορία χρήματος με βάση τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της εργασίας. Μόνο με εθνικό κρατικό νόμισμα μπορεί να επενδύσει μια οικονομία στη ζωντανή εργασία, να ενισχύσει την αγοραστική δύναμη του μισθού, να χρηματοδοτήσει χωρίς χρέος επενδύσεις πρωτίστως στην παραγωγή και να θέσει υπό κοινωνικό έλεγχο το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει με το ευρώ.” ²

Η ευημερία και η ανάπτυξη αυτού του τόπου περνά μέσα από τη δική μας λογική, που έχει αναπτύξει πολλάκις ο Δημήτρης. Αυτό αποδεικνύεται συνεχώς, λεπτό το λεπτό, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Η δικιά μας λογική που συνοψίζεται στο : κρατάμε εμείς την τύχη στα χέρια μας, στεκόμαστε στα δικά μας πόδια σα χώρα, σα λαός, είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση. Υπάρχει άπειρη επιχειρηματολογία που μας έχει δώσει ο Δημήτρης επ’ αυτού. ‘Όταν έχεις το δικό σου νόμισμα, Εθνικό Κρατικό Νόμισμα, ορίζεις ΕΣΥ το μέσο που ικανοποιείς τις ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΟΥ. Δεν το αγοράζεις (πληρώνοντας κεφαλικό φόρο εξαρχής), δεν το θέτεις στην υπηρεσία του τζόγου (ο τζόγος είναι πολύ άτιμο πράγμα, πάντα κερδισμένη είναι η Μπάνκα) ορίζοντας τις ανάγκες σου ανάλογα με τις ορέξεις της θεάς τύχης, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις εσύ όπως θέλεις για την ανοικοδόμηση και ανασυγκρότηση της χώρας μας. Μπορείς  να επενδύσεις εσύ στα παραγωγικά συγκριτικά σου πλεονεκτήματα ως χώρα και όχι να ακολουθείς εθελοδουλικά πολιτικές καταστροφής της ελληνικής παραγωγικότητας,  που μοναδικό σκοπό έχουν να σε κάνουν δουλοπάροικο ενός ολιγαρχικού συστήματος. Μπορείς εσύ πλέον να διευθετείς και να επιλέγεις τις εμπορικές συναλλαγές με όλες τις χώρες όλου του κόσμου σύμφωνα με τις πραγματικές σου ανάγκες. Μπορείς εσύ πλέον να αξιοποιήσεις τον ορυκτό σου πλούτο και τα φυσικά πλεονεκτήματα που έχει άπλετα αυτός ο τόπος.

Η παραγωγική ανοικοδόμηση και ανασυγκρότηση της χώρας που θα στηρίζεται σε Εθνικό Κρατικό Νόμισμα, στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και των φυσικών πόρων μέσα σε συνθήκες Δημοκρατίας είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση για την ευημερία αυτού του τόπου.  Αυτή είναι η πρόταση του Ε.ΠΑ.Μ., η πρόταση η δική μας.

Μην παρεξηγηθώ όμως. Το ότι εμείς προτείνουμε αυτή τη λύση, αυτό δεν προϋποθέτει απαραίτητα, ότι την εφαρμογή αυτής της λύσης θα την υλοποιήσει το «κόμμα» Ε.ΠΑ.Μ. Το αν θα συνεχίσει να υφίσταται το Ε.ΠΑ.Μ., σύμφωνα με την ιδρυτική του, θα το αποφασίσουν τα μέλη του. 

Πρώτιστο μας καθήκον είναι να σπάσει ο μύθος της Ψωροκώσταινας, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.

Απλά ας διερωτηθούμε πώς αλλιώς θα μπορούμε να κατέχουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, αν δεν έχουμε τη νομισματική μας ανεξαρτησία, αν δεν ελέγχουμε εμείς, το μέσο που καθορίζει τις διαδικασίες ικανοποίησης των αναγκών μας. 

3. Μαζικότητα

Μέγιστη στρατηγική επιλογή για όλους εμάς τους Επαμίτες είναι να απευθυνθούμε στους  συμπολίτες μας, να κατανοήσουμε την κοινωνική συνείδηση όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό και να καλέσουμε τους πάντες, απ’ όπου κι αν προέρχονται ιδεολογικά και πολιτικά, να ενωθούν μαζί μας στον κοινό αγώνα.

Αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη, είναι

“η ενεργή  συμμετοχή μας, η αυτοθυσία μας. Οι  πρωτοπόροι άνθρωποι είναι αυτοί πάντα που δείχνουν το δρόμο με το παράδειγμά τους, με την αυτοθυσία τους, όπως ο Δημήτρης, που σου μιλάν με τη γλώσσα της αλήθειας και δεν κρύβονται. Ο δρόμος για την Ιθάκη προϋποθέτει τη δυναμική ενασχόληση πραγματικά ενεργών ατόμων που μπορούν να τραβήξουν μπροστά, με αυτοθυσία. Αλλά μόνο με τη λογική και την ηθική που αρμόζει στους καιρούς μας. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, πράγμα δύσκολο αλλά η μόνη διέξοδος. Η λογική της διευρυμένης ενεργούς συμμετοχής, με τους ηθικούς όρους, πρέπει να γίνει πάση θυσία, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Αλλά αυτή κερδίζεται συνέχεια καθημερινά, λεπτό το λεπτό, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, με κόστος κάποιων που έχουν πραγματικά πιστέψει σε αυτό. Με στοιχεία ευωδιασμένα με άπειρη ελληνικότητα.  Αυτά τα στοιχεία που είναι καταχωνιασμένα μέσα μας. Που τα γεννά αυτός ο τόπος.  Αυτός ο τόπος, η πατρίδα μας,  που είναι γεμάτη από ήλιο, θάλασσα, μυρωδιές, ομορφιά, εικόνες.” ³.

Φρονώ ότι διαρκής στόχος μας πρέπει να είναι η ένταξη στην πολιτική κουβέντα, η συμμετοχή, η ενεργοποίηση, όλο και περισσοτέρων συμπολιτών μας. Συμπολιτών μας που το μόνο που μπορούμε να τους τάξουμε, είναι απίστευτες εργατοώρες για τη λευτεριά της Πατρίδα μας. Πραγματικούς αγωνιστές της ζωής, δουλευτές της ζωής, που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν τίποτα. Παρά να τους θυμούνται με χαρά, με περηφάνια και με αγάπη. Η ένταξη στο μέτωπο όλο και περισσότερων ανθρώπων που πραγματικά έχουν αποκτήσει συνείδηση της κρισιμότητας των καιρών μας, και προτίθενται να δώσουν ένα κομμάτι της ψυχής τους στον αγώνα που ξεκίνησαν κάποιοι, συνεχίζουνε όλο και περισσότεροι, κι ελπίζουμε να συνεχίσουν ακόμη περισσότεροι έως την τελική νίκη, θαρρώ ότι είναι  απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκτήσει το κίνημα τη μαζικότητα που απαιτείται.

Τεχνικά μιλώντας, για να γίνουμε Μαζικό Λαϊκό Κίνημα, θα πρέπει αναγκαστικά να απευθυνθούμε στις πλατιές λαϊκές μάζες. Θα πρέπει να αφουγκραστούμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες τους, τα θέλω τους, να καταλάβουμε την ψυχολογία τους, να νοιώσουμε γιατί είναι οργισμένες, ενδεχομένως να ενσκήψουμε βαθύτερα στις ψυχές τους και να αναδείξουμε τα κρυμμένα από το επικοινωνιακό βόρβορο σημεία της πραγματικής ζωής.  Θα πρέπει να κατανοήσουμε τη μαζική ψύχωση “του μαζί τα φάγαμε”.

Το Ε.ΠΑ.Μ. θαρρώ ότι ήρθε να εκφράσει τα θέλω του λαού, του Ελληνικού λαού. Νομίζω ότι ένας ελεύθερος λαός δεν κάνει λάθη, ο λαός καταλαβαίνει πιο είναι το συμφέρον του, χρησιμοποιεί τη λογική (το έλλογο). Αρκεί να είναι ελεύθερος λαός, δηλαδή να είναι απαγκιστρωμένος από εκβιασμούς και κομματικές αγκυλώσεις.  Αρκεί ο λαός να είναι συγκροτημένο συλλογικό υποκείμενο.  Αν δεν είναι ελεύθερος, οφείλουμε, εμείς να τον βοηθήσουμε να γίνει.  Ο λαός δεν κάνει λάθη, ο λαός οδηγείται σε λάθη.

Κι όταν τον οδηγήσεις σε λάθη στην ουσία δεν θέλεις να πετύχει η αλλαγή, η ανατροπή.

Να συζητήσουμε λοιπόν για το τι είναι αυτά που ενώνουν τον Ελληνικό λαό για να επιτευχθεί το ποθητό αποτέλεσμα.   

Τι ενώνει τον Ελληνικό Λαό

1. Αυτός ο τόπος, μας ενώνει. Είν’ η Πατρίδα μας.

Ο λαός μας πρέπει να αποκτήσει την αυτοδιάθεση του, την αυτοκυριαρχία του, την ανεξαρτησία του, να κατοχυρώσει  το δικαίωμα για να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Προϋπόθεση για όλα αυτά, είναι να γίνει αφέντης στον τόπο του, να είναι αφέντης της Πατρίδας του, μια έννοια που ενώνει και στην οποία καταλήγουν όλες οι επιμέρους διεκδικήσεις του λαού μας.  

Ας δούμε τι ενώνει τους λαούς στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι λέγανε ότι αυτό που τους ένωνε εκτός από την ισοψηφία, την ισηγορία και την ισονομία, ήταν επίσης το ομότροπο (ομού τον τρόπων των ηθών και βεβαίως ιδρύματα κοινά θεών και θυσίαι κοιναί) και το ομόγλωσσο.

Επίσης ας εξετάσουμε τι οδήγησε τον ελληνικό λαό κατά την περίοδο της κατοχής στη συγκρότηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που ήταν το μεγαλύτερο μαζικό λαϊκό κίνημα που αναπτύχθηκε στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, το οποίο απαριθμούσε γύρω στις δύο εκατομμύρια ψυχές.  Πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις και τελματωμένες αντιλήψεις έχει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας σήμερα  για το Ε.Α.Μ. σαν φαινόμενο, απόρροιες μιας συγκεκριμένης και μεθοδευμένης παιδευτικής πολιτικής που επέβαλαν οι “νικητές” στον ελληνικό λαό, αλλά και των πραγματικών γεγονότων μιας εποχής άγριων συνθηκών εν καιρώ πολέμου, μπορούμε να εκμαιεύσουμε το λαϊκό αίσθημα που διέπνεε τους Εαμίτες εκείνη τη χρονική περίοδο από το αντάρτικο τραγούδι.  

Τα τραγούδια που βροντοτραγουδάει ή σιγοψιθυρίζει ένας λαός, αντλούν το υλικό τους από την ανάγκη να εκφράσει τα συναισθηματικά και ψυχικά του φορτία, τα ιδανικά του, τους πόνους και τις χαρές του. Ας δούμε τι ήταν το Ε.Α.Μ. μέσα από τα αντάρτικα τραγούδια του. “Η θεματολογία των στίχων στα «αντάρτικα» ποικίλει. Πρώτον τα «αντάρτικα» που αναφέρονταν στις αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΕΛΑΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, Αετόπουλα, σε μονάδες του ΕΛΑΣ). Δεύτερον όσα αφορούν ανθρώπους και συγκεκριμένα: Τους αρχηγούς του ΕΛΑΣ, τον Άρη Βελουχιώτη, τους Καπεταναίους, διάφορους αγωνιστές, τους αντάρτες. Τρίτον εκείνα που μνημονεύουν ιστορικά γεγονότα και τόπους. Τέταρτον τα τραγούδια που αναφέρονται στη γυναικεία συμμετοχή στην Αντίσταση (της μάνας του αντάρτη, της γυναίκας). Πέμπτον εκείνα που σχετίζονται με ιδανικά (της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της πατρίδα, του αγώνα), αλλά και όσα αφορούν τις καθημερινές συνθήκες διαβίωσης (της πείνας, της φυλακής). Τέλος τα Σατιρικά που καυτηριάζουν με χιουμοριστικό τρόπο της κατοχικές δυνάμεις, τα τάγματα ασφαλείας και γενικότερα τους συνεργάτες των Γερμανών, τις κατοχικές κυβερνήσεις κ.ά.»”⁴   Αν παρατηρήσετε τους στίχους αυτών των αντάρτικων τραγουδιών, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν υπάρχουν κομματικοί χρωματισμοί. Σα να σου λένε: “Πάνω από τα κόμματα είναι η Ελλάδα, η Πατρίδα σου. Δεν υπάρχουν κόμματα όταν δεν έχεις Πατρίδα. Δεν υπάρχουν κόμματα όταν πεινάς. Με την Ελλάδα στην ψυχή και στην καρδιά προχωράμε μπρος. Όταν γίνει η Πατρίδα μας Λεύτερη τότε φαγωθείτε για τα κόμματα. Όχι τώρα.  Εχθρός είναι οι προδότες που σε πούλησαν κι εσένα και την Ελλάδα”

Ομοίως παρατηρήστε το λόγο του Άρη Βελουχιώτη ⁵. Ο λόγος του είναι καθαρά πατριωτικός, μακριά από την κομματική του προέλευση. Έτσι γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε όλος ο Ε.Λ.Α.Σ.

Σήμερα δεν βιώνουμε επίσης ένα είδος κατοχής, μιας οικονομικής κατοχής, πιο ύπουλης και απείρως πιο αποτελεσματικής από την κατοχή της γερμανικής μπότας;

Γράφει ο Συναγωνιστής Σταύρος Παπαγιάννης ⁶:   “Τι είναι στ’ αλήθεια όμως η πατρίδα; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά που έγραφε ο Κώστας Κρυστάλλης ή μήπως ένα φασιστικό κατάλοιπο όπως  ισχυρίζονται οι «αριστεριστές»; Καταρχήν η ετυμολογία της λέξης μας περιγράφει ακριβώς την έννοιά της: Πάτρια (εκ του πατρός), Δα (η γη στη Δωρική διάλεκτο). Τη γη των πατέρων μας όριζαν λοιπόν ως πατρίδα οι πρόγονοί μας άσχετα αν σ’ αυτή ζούσαν πλούσιοι ή φτωχοί, αριστεροί ή δεξιοί, προλετάριοι ή αστοί. Και βέβαια οι πραγματικοί προοδευτικοί και θεωρητικοί όλων των τάσεων μιλούσαν με απέραντο σεβασμό για την πατρίδα και το έθνος. «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων» έγραφε στα 1869 ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα «Γράμματα για τον Πατριωτισμό». «Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός» συμπλήρωνε o ίδιος, ένας εκ των βασικών θεωρητικών του Αναρχισμού.”

Όμως “Ο πατριωτισμός που τείνει στην ενότητα πέρα από την ελευθερία, είναι ένας κακός πατριωτισμός, πάντοτε ολέθριος για τα λαϊκά και πραγματικά συμφέροντα της  χώρας που προφασίζεται ότι εξυψώνει και υπηρετεί, φίλος, συχνά χωρίς να το ξέρει, της  αντίδρασης,  εχθρός της  επανάστασης,  δηλαδή  της χειραφέτησης, των εθνών και των ανθρώπων.” επίσης λέει ο Μιχαήλ Μπακούνιν ⁷:

Αυτό που ένωσε τον ελληνικό λαό στην κατοχή ήταν η αγάπη του για την Πατρίδα, που περικλείει τα παιδιά του, τους προγόνους του, που περικλείει αυτόν τον τόπο όπου γαλουχήθηκε, μεγάλωσε, ερωτεύτηκε, δημιούργησε, πόνεσε, σε αυτό τον τόπο, σε αυτά τα βουνά, σε αυτούς τους κάμπους, σε αυτές τις ακρογιαλιές και θάλασσες, κάτω από αυτόν τον ήλιο. Τον ένωσαν οι εκκλησιές του, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις του, ο Ρήγας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Αντύπας, ο Πάτερ Κοσμάς. Συγκεκριμένες εικόνες. Μοναδικές εικόνες. Εικόνες αυτού του τόπου. Σκεφτείτε πόσο νοσταλγούμε τον τόπο μας. Γιατί τον νοσταλγούμε όταν είμαστε μακριά του; Ξέρετε πόσο ενώνει η νοσταλγία του τόπου μας τους απόδημους Έλληνες; Η Ενότητα του λαού περνά μέσα από τη λέξη Πατρίδα.

Ας σκεφτούνε αυτοί, που τόσο ασυλλόγιστα σπεύδουν να χαρακτηρίσουν όσους παλεύουν για τον τόπο μας και την πατρίδα μας με την ταμπέλα του εθνικιστή, και “βγάζουν σπυριά” με τη σημαία που βάζει μπροστά ο λαός στους ενωτικούς αγώνες του, τι είναι αυτό που δένει τους αγώνες που αυτοί οι ίδιοι υποστηρίζουν, από την Κερατέα με τους Αρβανίτες που ήταν μια γροθιά, στη Μεσοχώρα με το φράγμα του Αχελώου μέχρι τις Σκουριές. Είναι η συναισθηματικά φορτισμένη έννοια του τοπικισμού, η αγάπη για τον τόπο μας, τις καλύβες μας και τα πεζούλια μας, για τη γη και την ελευθερία. Τι πιστεύουν ότι θα διασώσει, αν καταφέρουμε στο τέλος να διασωθεί κάτι από αυτά που μας ανήκουν: τη γη μας, το νερό μας, τις ρεματιές μας και τις παραλίες μας; Η ταξικότητα; Οι προλετάριοι όλων των χωρών; Ή όλοι όσοι βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον τόπο, τον αγαπήσαμε και τον πονέσαμε; Πώς μπορείς να είσαι, και καλά κάνεις, αλληλέγγυος με τον αγώνα του Παλαιστινιακού Λαού, και όχι με τον δικό σου; Οι Παλαιστίνιοι παλεύουν για την τάξη τους ή για την πατρίδα τους;    

Θεωρητικά η “αριστερά” κοιτάει το όλον αλλά χάνει το μέρος. Στην ουσία είναι στημένο το παιχνίδι εις βάρος μας, μας έχουνε πουλήσει, απλά ο αριστερός κόσμος τρέφει αυταπάτες για την ηγεσία του. Ο λαός της “αριστεράς” είναι τελματωμένος και εγκλωβισμένος στα γρανάζια μιας “δήθεν” ηθικής προσέγγισης των πραγμάτων, μιας defacto αριστερής ηθικής, που τους ήρθε με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης, χωρίς ίχνος πραγματιστικής αντίληψης των πραγμάτων. 

Βέβαια πολλοί πιστεύουν ότι όταν καίγεται το δάσος δεν κοιτάς να σώσεις το δέντρο, αλλά όλο το δάσος για να σωθεί και το δέντρο. Εγώ θα έλεγα ότι αν σώσεις το δέντρο μπορεί να πάρεις το απαραίτητο, το ελάχιστο οξυγόνο για να σταθείς στα πόδια σου, για να μπορέσεις να κινήσεις μετά για τη σωτηρία του δάσους. Έτσι θεωρώ είναι και τα πράγμα με την αριστερίστικη διεθνιστική αντίληψη, που έχει απαξιώσει τον όρο πατρίδα, (το έχει αναλύσει πάμπολλες φορές ο Δημήτρης), καθώς δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια διαλυμένη χώρα και ένας διαλυμένος λαός θα μπορέσει ενδεχομένως να αντιδράσει συνεργαζόμενος με άλλους λαούς απέναντι στην παγκόσμια νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική λαίλαπα. Ας μου το εξηγήσει κάποιος.

Προφανώς θα υπάρξουν άπειρα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας που θα μιλάνε υπέρ αυτής της πατρίδας, που όλοι θα θέλουν να τη σώσουν, τα πιο μαύρα φασιστικά κατάλοιπα της κακιάς μας της μοίρας.  

Εγώ ξέρω ότι οι Έλληνες ενώθηκαν ιστορικά εις το όνομα της Πατρίδας, του τόπου τους, του βιους τους, της ίδιας τους της ζωής, της ζωής των παιδιών τους. Εμείς ενώνουμε αυτοί διχάζουν. Προφανώς θα είναι ένας αγώνας.

Η συνεχής αναφορά μας στην πατρίδα, ο πατριωτικός δημοκρατικός λόγος μας, που θα ενώνει τους κατοίκους αυτού του τόπου, που θα εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και τα θέλω των Ελλήνων,  αποτελεί το συγκριτικό μας πλεονέκτημα έναντι των πιο σκοταδιστικών, εκμαυλιστικών, αποπροσανατολιστικών λογικών της διαίρεσης της ελληνικής κοινωνίας. Του διαίρει και βασίλευε. Που μας έχει διαλύσει. Μιας κοινωνίας όπου, πλέον δεν υπάρχουν διαχωριστικές ταξικές γραμμές, ή ό,τι άλλο μπορεί να επικαλεστεί ο καθένας, απλά μια ολιγαρχία που συνεργάζεται με την ευρωπαϊκή επιβολή και τυραννία από τη μία και ο δοκιμαζόμενος λαός από την άλλη, και εν τέλει αν υπάρχουν τώρα αυτές οι διαχωριστικές σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα διαλυθούν και οι τελευταίες. Η κακιά μας μοίρα όλους θα μας ενώνει σε λίγο. Το θέμα είναι να την αποτινάξουμε. Να σταματήσουμε να πιστεύουμε στην κακιά μας μοίρα.

Αν δεν έχουμε πατριωτικό δημοκρατικό λόγο, το 90% των Ελλήνων που δεν είναι “αριστεροί” θα θεωρήσει  ότι βλεφαρίζουμε στα “αριστερά”. Εξάλλου  σκεφτείτε τούτο. Κανείς δε συνεργάζεται μαζί σου με τους όρους που θέτεις εσύ αν δεν είσαι ήδη κραταιός, δυνατός, να στέκεσαι γερά στα πόδια σου. Μόνο όταν στέκεσαι γερά στα πόδια σου, μόνο τότε κερδίζεις  μέρα με τη μέρα μάχες, κερδίζεις μέρα με την ημέρα μέτρα προς την ευτυχή κατάληξη. Αυτός ο δρόμος στην αρχή είναι μοναχικός, σκληροτράχηλος, σε απάτητα μέρη, που γαλουχεί πραγματικούς αγωνιστές, που ενσωματώνει νέους αγωνιστές, που αξιοποιεί όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να προσδώσουν στο δρόμο που επέλεξε το Ε.ΠΑ.Μ., μια χούφτα άνθρωποι στην αρχή, που γεννήθηκε για να ενώσει τον Ελληνικό λαό.   

Αναλογιστείτε τα λόγια του Κίσινγκερ, άσχετα αν τα έχει όντως πει ή όχι, δεν έχει σημασία ποιος τα έχει πει ή αν είναι αστικός μύθος ή πραγματικότητα, άσχετα πώς τα έχει εκμεταλλευτεί το σύστημα για να διαιρεί τον Ελληνικό λαό και να προπαγανδίσει τον εθνικισμό, αλλά δείτε την ουσία τους και τη δυναμική τους, δείτε τη δυναμική εξέλιξη των πραγμάτων, αναλογιστείτε τα μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης: “Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ”. Τα παραπάνω λόγια δεν συντείνουν επιτακτικά στην κατάλυση της έννοιας της Πατρίδας διαχρονικά; Τι έχει επιτελεστεί πραγματικά σε αυτά τα χρόνια; Και ποιος είναι ο ρόλος της “αριστεράς” και της “δεξιάς” σε αυτό το διάστημα; Η “δεξιά” πώς τίμησε στη χώρα μας την έννοια της Πατρίδας; Πως τιμάς την έννοια της πατρίδας; Με τις εξορίες και τον διχασμό του Ελληνικού λαού; Ας μου το εξηγήσει κάποιος;  Ο συναγωνιστής Σταύρος μου λέει ότι κομμουνιστής ίσον Πατριώτης. Ο Μπελογιάννης στη δίκη του έλεγε: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα». Η “αριστερά” μέσα σε αυτά τα χρόνια πως τίμησε την έννοια της Πατρίδας;

Φοβόμαστε μήπως μας πουν εθνικιστές; Εγώ πατριώτης είμαι, ως αναλύεται παραπάνω με τα λόγια του Μπακούνιν ⁷.  Δεν φοβηθήκανε οι χιλιάδες των αγωνιστών του Ε.Α.Μ. μην τους πουν εθνικιστές όταν τραγουδούσαν το «Αχ πατρίδα μας γλυκιά, αγαπημένη Ελλάδα, αχ Πατρίδα μας γλυκιά πόσο σ’ αγαπώ πιστά» πάνω στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας στην Κατοχή. Δε φοβήθηκε ο Άρης, ο Ρήγας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης μην τους πουν εθνικιστές.  Αυτοί δεν είναι που μας δείχνουν τον δρόμο;

2. Ο Λαός μας απαιτεί Δημοκρατία

Στις πλατείες η λέξη Δημοκρατία ήταν χιλιοειπωμένη. Η Δημοκρατία είναι λαϊκή απαίτηση. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό.

Αυτονόητο θαρρώ πως είναι να θες μια Δημοκρατία όπου θα υπάρχει κοινωνική ευημερία, δε θα υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες, θαδιασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα ως αυτονόητη προέκταση μιας παιδευμένης κοινωνίας, όπου αυτονόητο θα είναι το δικαίωμα των πολιτών στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλιση, στον ελεύθερο χρόνο για την μετοχή στα κοινά. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έχει αντίρρηση επ’ αυτών;  Είμαστε αγωγοί της Δημοκρατίας, έτσι όπως αυτονόητα και απλά την ορίζει ο κοινός νους. Εσύ αποφασίζεις για τη ζωή σου, το μέλλον σου, το μέλλον των παιδιών σου, το μέλλον του τόπου σου. Εσύ πρέπει να μετέχεις στην απόφαση που καθορίζει τη ζωή σου.

Η επικράτηση της Δημοκρατίας στον τόπο μας είναι βασικό πρόταγμα του Ε.ΠΑ.Μ. Η απαίτηση για δημοκρατία είναι ανεπτυγμένη με πάρα πολλές εκδοχές της σήμερα, διάσπαρτη, σε όλη την ελληνική κοινωνία, κυρίως ως απόρροια του κινήματος των πλατειών. Η Δημοκρατία ορίζεται και κατοχυρώνεται με την παίδευση και ενεργητική συμμετοχή των ενεργών χειραφετημένων πολιτών.

Το Ε.ΠΑ.Μ. προτάσσει την αναγκαιότητα της εγκαθίδρυσης Δημοκρατίας στον τόπο μας μέσω της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Ο λαός θέλει Δημοκρατία. Το Ε.ΠΑ.Μ. εργάζεται για να εγκαθιδρύσει τη Δημοκρατία στη χώρα μας.    

3. Ο λαός μας απαιτεί να καθίσουν στο σκαμνί οι ένοχοι.

Ο Δημήτρης θέτει πολύ παραστατικά την αναγκαιότητα αυτής της επιλογής σε συνέντευξή του: “Δε θεωρώ ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η κοινωνία, αυτή η χώρα αν δεν υπάρξει Αριστοτέλεια κάθαρση. Δηλαδή να καθίσουνε στο σκαμνί, αν δεν καθίσουν στο σκαμνί, το δηλητήριο δε θα βγει από το σώμα της κοινωνίας.”⁸ Όλο το πολιτικό σύστημα και οι συν αυτού παρατρεχάμενοι  θα πρέπει να δικαστούν. Αυτό θα πρέπει να βρίσκεται στο μυαλό και στο  στόμα κάθε Επαμίτη. Αυτοί πρέπει να δικαστούν. Αν είναι να αθωωθούν ας αποφασίσει ο Ελληνικός λαός γ’ αυτό.  Κάθε Έλληνας θα πρέπει κάποτε να καταλάβει ότι δεν είναι αυτός ένοχος όπως του έχουν περάσει,  και δε φταίει αυτός για την κακιά του τη μοίρα. Στο μόνο που φταίει είναι στο ότι αφέθηκε στον εκμαυλισμό και στήριξε ένα σαθρό,  ληστοσυμμορίτικο πολιτικό σύστημα. Η ώρα  που θα πει έως εδώ και μη παρέκει έφτασε ή φτάνει όπου να ’ναι.

Η Τιμωρία των ενόχων είναι λαϊκή απαίτηση. Γιατί δε φαίνεται αυτό; Για τον απλό λόγο ότι δεν πιστεύει ο λαός ότι μπορεί να υλοποιηθεί. Χρέος μας είναι να του δώσουμε να καταλάβει ότι όταν ενωθεί μπορεί να δικάσει τους ενόχους της καταστροφής της Πατρίδα μας.  Αλλά ποια τιμωρία;  Με την κατάργηση των Off-Shore εταιριών, αν αποδειχτεί (ηλίου φαεινότερον) ότι παράνομα έχει κτηθεί ο πλούτος που κρύβει η ολιγαρχία εκεί, η τιμωρία θα είναι η δήμευση της περιουσίας τους, η τιμωρία τους θα είναι η κοινωνική εργασία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης.  Αλλά ποια τιμωρία; Μην ξεχνάτε εμείς είμαστε Έλληνες δεν ήμαστε βάρβαροι. “Την «τιμωρία» που θα τους άξιζε την περιγράφει ο γερο-Ανσέλμο: “Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν”. (Ερνεστ Χεμινγουέι, Για ποιον χτυπά η καμπάνα), “έτσι θα μάθουν” ⁹ γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος. Και θα δημεύσουμε την περιουσίας τους, για όλο τον λαό, αναδιανομή, εξάλλου, αυτό είναι τελικά που θα τους πονέσει περισσότερο, γι’ αυτό ζουν. Τα μόνα τους ιδανικά είναι το χρήμα και η εξουσία.  Εμείς δεν είμαστε βάρβαροι. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν βάρβαροι. Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι βάρβαροι.  Χτυπάνε τους ανίσχυρους και τις μειονότητες και συντηρούν ένα ολιγαρχικό συγκεντρωτικό σύστημα.  Ποτέ ο φασισμός και ο ναζισμός δεν τα έβαλε με τους ισχυρούς και τους καταπιεστές του λαού, αλλά τους συντήρησε και τους γιγάντωσε.  

4. Ο Λαός έχει ανάγκη από κάποιον να είναι ο εκφραστής της θέλησης του

Ο απλός καθημερινός συμπολίτης μας διαπιστώνει το αδιέξοδο στο οποίο τον έχει φέρει το πολιτικό σύστημα, και αναρωτιέται αυτόματα, ποιος θα είναι αυτός που θα μετουσιώσει τα “θέλω” του σε πραγματικότητα, ποιος θα είναι αυτός που θα εκφράσει και θα διεκδικήσει μαζί του την χαμένη ελευθερία, αξιοπρέπεια, αυτοκυριαρχία.

Ο εκφραστής του λαού, ο εκφραστής των “θέλω” του λαού, της θέλησης του λαού, κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι ο κάθε Επαμίτης. Οφείλει να είναι ο κάθε Επαμίτης. Οφείλουμε να πείσουμε τον συμπολίτη μας, ότι ο εκφραστής της θέλησης του καταρχήν πρέπει να γίνει ο ίδιος κάποια στιγμή. Να’ ρθει κοντά μας.

Όμως:

• Αυτό δε γίνεται με μαγικούς τρόπους. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά. Η πραγματική ζωή κερδίζεται από την αυτενέργεια των πρωτοπόρων, κάθε Επαμίτης είναι πρωτοπόρος εκφραστής της θέλησης του λαού, απλά δεν πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να επιτελέσει αυτό το έργο. Από τους “παρόντες” γράφεται η Ιστορία. Από αυτούς που πιστεύουν. Από αυτούς που τόλμησαν. Από τους ανθρώπους που προχωρούν μπροστά, που αφήνουν στην άκρη τα καθημερινά μικρά ή μεγάλα ατομικά τους συμφέροντα, τα “εγώ” τους, και “οργώνουν” τη χώρα, την πατρίδα μας, να ακούσουν, να αφουγκραστούν, να ψυχανεμιστούν τις αγωνίες, τις χαρές, τις λύπες του απλού καθημερινού ανθρώπου, με την προσδοκία της αφύπνισης, της αναγέννησης των πανάρχαιων ηθικών αξιών που γέννησε αυτός ο τόπος, της διάλυσης του παραπετάσματος του καπνού, γέννημα συνεχών προσπαθειών αλλοτρίωσης και εξαφάνιση των αξιών ζωής, ιδανικών, που θολώνει τον καθημερινό συμπολίτη μας να μη βλέπει την πραγματική αλήθεια και να κυλιέται συνεχώς στα κατώτερα ένστικτα. Αυτός είναι πρωτοπόρος, που δουλεύει άοκνα για το λαό. Για τη σωτηρία του.
• Μην ξεχνάμε ότι εμείς εδώ στο Ε.ΠΑ.Μ. μιλάμε για πραγματική ζωή. Μιλάμε με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Μιλάμε για Δημοκρατία. Το να υπάρξει κάποιος εκφραστής του λαού δε σημαίνει απαραίτητα κάποιος που του αναθέτει ο λαός να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά ή να του λύσει το πρόβλημα. Έχουμε χάσει την έννοια των λέξεων. Υπουργός σημαίνει “υπό το έργο” που του έχει αναθέσει ο λαός. Εργάτης είναι, δεν είναι αφέντης. Ο εκφραστής της θέλησης του λαού οδηγείται από την αγάπη του για το λαό. Είναι αυτός που προσφέρει και τη ζωή του για το λαό. Είναι ο καλύτερος εργάτης του λαού, που δουλεύει, παρ’ όλες τις δυσκολίες, παρ’ όλες τις κακουχίες για τον ίδιο το λαό, ακόμα με κόστος και της ίδιας του της ζωής. Ο λαός γι’ αυτούς τους ανθρώπους νοιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη και τους τιμά. Πρέπει να τιμάται αυτός ο άνθρωπος. Πρέπει να τιμάται, ο Ρήγας, ο Αντύπας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Άρης, ο Γληνός, ο Μπελογιάννης, o Λαμπράκης. Αυτούς τους ανθρώπους τους θέλουμε κοντά μας, να μας παιδεύσουνε, να μας διαλύουν το παραπέτασμα καπνού που έχει δομήσει συστηματικά το ολιγαρχικό σύστημα, και δε βλέπουμε μπροστά μας την τύφλα μας. Αυτούς τους ανθρώπους τους αναζητούμε συνεχώς στην ελληνική κοινωνία, να έρθουν να μας βοηθήσουν, τους προτρέπουμε να αναλάβουν την εργασία που μπορούν να διεκπεραιώσουν καλύτερα, για το καλό μας, για το καλό τους, για την ίδια την ζωή, για όλη την ανθρωπότητα. Αυτό το είδος των ανθρώπων πρέπει να είναι σημείο αναφοράς. Αυτά φρονώ.

Λογικά  σκεπτόμενος νομίζω ότι όταν σου ξεσκίζουν το αυτονόητο και τη λογική, όταν βομβαρδίζεσαι από υπερπληροφόρηση και παραπληροφόρηση, θες κάποιον που έχει την ψύχραιμη στάση, την επιστημονική γνώση, την ιστορική γνώση, να σου μιλήσει καταρχήν για το αυτονόητο, για το λογικό. Να έρθεις στα ίσια σου. Να αποκτήσεις  την αυτοκυριαρχία σου. Αυτό πέτυχε ο Δημήτρης με μας. Σκεφτείτε το λίγο καθαρά. Εξέφρασε τα θέλω μας,  προφανώς όχι απόλυτα αλλά σε μεγάλο ποσοστό, που μας κάνει να βρισκόμαστε μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. Αυτά που είχε μέσα του ο μέσος Έλληνας, τον πνίγανε και δεν μπορούσε να τα εκφράσει, βρέθηκε και τα εξέφρασε κάποιος. Προφανώς  ο εκφραστής του λαού, δεν έμεινε βέβαια σε αυτό μόνο, αλλά δείχνει συνεχώς με τη στάση του το δρόμο στο λαό, πώς να εκφράζει και να διεκδικεί συνεχώς τα “θέλω” του, τα αυτονόητα δικαιώματα του.  

Αν βέβαια παρεκκλίνει ο  εκφραστής του λαού από την πορεία και τα θέλω του λαού, ο λαός, ως συγκροτημένο συλλογικό υποκείμενο, οφείλει να τον ανακαλέσει από τα καθήκοντα που του ανέθεσε.  Ο λαός που έχει συγκροτηθεί σε συλλογικό  υποκείμενο, άρει την εμπιστοσύνη του, ανακαλεί το μέλος στο οποίο έχει αναθέσει τη συγκεκριμένη εργασία.

Ο εκφραστής της θέλησης του λαού, αυτού που του εμπιστεύεται να τον εκφράζει, είναι αυτός που εμπιστευόμαστε, ως το πιο κατάλληλο μέλος μας“να διεκπεραιώσει συγκεκριμένες δουλειές για το συμφέρον του “εμείς”, του συνόλου, που θεωρούμε ότι μπορεί καλλίτερα να τις διεκπεραιώσει. Άλλως τον ανακαλούμε και αναθέτουμε σε άλλον. Που πιστεύουμε και αναθέτουμε σε ανθρώπους με την πραγματική έννοια του όρου “σύντροφος”, που συντρώει μαζί μας, που μιλά μαζί μας, μας  ρωτά, που μας αφουγκράζεται, που στωικά μας ακούει.” ¹⁰

Έχω γράψει ότι θεωρώ ότι το Ε.ΠΑ.Μ. δεν μπορεί παρά να είναι η γενική συνέλευση των μελών του, η γενική συνέλευση του λαού του, του συγκροτημένου λαού του. Ε.ΠΑ.Μ. είναι η γενική συνέλευση του πυρήνα, η γενική συνέλευση του Τομέα, η γενική συνέλευση των εκλεγμένων αντιπροσώπων, η γενική συνέλευση των αντιπροσώπων στο συνέδριο, η καθολική πλειοψηφική απόφαση όλων των μελών για κρίσιμα ζητήματα που προκύπτουν ανά πάσα στιγμή μέσω δημοψηφισμάτων. Δεν μπορεί παρά να είναι η συμμετοχή και η απόφαση του ίδιου του λαού του Ε.ΠΑ.Μ.

Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι μια ανοιχτή δημοκρατική οριζόντια οργάνωση, ανοιχτή στον κόσμο (τα μέλη του πρέπει να είναι αρκούντως πατριώτες και δημοκράτες λέει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης), με τα εκλεγμένα όργανά του να έχουν συντονιστικό ρόλο. Κανένας δεν απαγόρευσε σε κανένα μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. να εκφράσει τις απόψεις του. Αν αυτές συνάδουν ή όχι με τις αρχές και τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ., αρμοδιότητα να το κρίνει αυτό είναι η γενική συνέλευση, όποια κι αν είναι αυτή.  

Θεωρώ ότι οι πυρήνες του Ε.ΠΑ.Μ. πρέπει να επιλέγουν τους καταλληλότερους να εκφράσουν τη βούλησή τους, να τους αντιπροσωπεύσουν, τους αντιπροσώπους στο συνέδριο, να επιλέγουν τους καταλληλότερους για το Ε.Σ.Σ. και με την ίδια λογική τα συντονιστικά όργανα Π.Γ. και Ο.Γ. Ομοίως προέκυψε η ανάγκη για την εκλογή του Γ.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. από το Ε.Σ.Σ. Τα εκλεγμένα όργανα του Ε.ΠΑ.Μ. έχουν συγκεκριμένο ρόλο βάσει καταστατικού και οι όποιες επιλογές τους είναι πλειοψηφικές.

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι ο εκφραστής των εκφραστών της θέλησης του λαού του Ε.ΠΑ.Μ., που είναι ο Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ., δεν μπορεί να ορίζεται από την πλειοψηφική επιλογή της γενικής συνέλευσης της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ., ούτε από την πλειοψηφική επιλογή της γενικής συνέλευσης του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ., αλλά από την πλειοψηφική επιλογή της συνέλευσης των συνελεύσεων που είναι το ετήσιο Συνέδριο των αντιπροσώπων του Ε.ΠΑ.Μ.  Προφανώς θα πρέπει να υπάρχει καταστατική πρόβλεψη για αυτό.    

ΥΓ.   “Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;” 

       (Από το λόγο του Άρη στη Λαμία)    

Γιώργος Χαλιμούρδας, Μέλος Ε.ΠΑ.Μ. Ακρόπολης

Σημείωση:  

Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελούν τις απόψεις μου,από την πορεία μου τα τελευταία χρόνια μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. και επηρεαζόμενος αισθητά  από τις αναλύσεις και την παίδευση του Δημήτρη.  Επίσης θεωρώ σημαντικό να πω ότι  πολλοί συμπολίτες μας και πολλοί συνάνθρωποί μας, μπορούν να εκφράσουν πολύ καλύτερα από εμένα το όραμα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που εξαιτίας του με έκανε να γράφω αυτό το κείμενο, να βρίσκομαι στο Ε.ΠΑ.Μ., να είμαι μαζί σας, να προσπαθώ κι εγώ όσο μπορώ από το μετερίζι μου (θα ήταν το λιγότερο «άτολμο» αν όχι «εγωιστικό»  να μην εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι’ αυτό) σίγουρα μπορεί να εκφράσει και εκφράζει καθημερινά το όραμα του Ε.ΠΑ.Μ.  Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον συναγωνιστή μου Σταύρο Παπαγιάννη και τις συναγωνίστριες Σταυρούλα  Ευσταθίου και κυρίως την Άννα Ζαρκάδα για την πολύτιμη βοήθεια που μου δώσανε για το παρόν κείμενο.

Αναφορές

1) Αρχές λειτουργίας και συγκρότησης της επιστήμης - ανασυγκρότησης (ΕΠ.ΑΝ.) του Ε.ΠΑ.Μ.http://www.epamhellas.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AD%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BC

2) Δ. Καζάκης, Άρθρο με τίτλο Ο «σοσιαλισμός του δικηγοράκου», http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_13.html

3) Γ. Χαλιμούρδας, Άρθρο με τίτλο ¨Είναι καμάρι το να είσαι Έλληνας, http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3484.html#more

4)  Νατάσα Κεφαλληνού, ιστορικός, Όψεις του λαϊκού πολιτισμού: το αντάρτικο τραγούδι B΄ ΜΕΡΟΣ,  http://www.historical-quest.com/el/histquest/599-antartiko-tragoudi-b.html

5) Ο λόγος του Άρη Βελουχιώτη στην Λαμία,  http://distomo.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7832.html

6) Σ. Παπαγιάννης Άρθρο με τίτλο ¨Πατρίδα όπως Ελλάδα¨, http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2013/04/blog-post_1986.html#more

7) Μ. Μπακούνιν, “Προτάσεις του Μπακούνιν που υποβλήθηκαν και ψηφίστηκαν ομόφωνα στο συνέδριο της  Λίγκας «Για την Δημοκρατία και την Ειρήνη», που έγινε το 1867 στην Ελβετία.” http://eleftheriakos.gr/node/410

8) Δ. Καζάκης, Συνέντευξη στο TV10 στις 27/4/2013, http://www.youtube.com/watch?v=4F5mLU2LtpE

9). Ν. Μπογιόπουλος , Άρθρο με τίτλο “Έτσι θα μάθουν”, http://myblogs.gr/article/etsi-tha-mathoyn

10) Γ. Χαλιμούρδας, Άρθρο με τίτλο ¨Το συλλογικό υποκείμενο¨,

http://www.epamhellas.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82/%CE%B3-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF

πηγή :http://www.epamhellas.gr