Οι εκατό μέρες (ΙΙ)

του Γιάννη Σιδέρη



Ο στόχος είναι να πάρουμε τη χώρα στα χέρια μας, ίσως για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της. Στόχος που μοιάζει όχι απλά δύσκολος, αλλά ακόμη και ουτοπικός. Ωστόσο, αν ο Ελληνικός λαός το αποφασίσει, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο! Αυτό πρέπει να γίνει, όχι απλά κατανοητό από τους πολίτες, αλλά να τους γεμίσει με πίστη για το μέλλον της χώρας, άρα και το δικό τους.

Τα πρώτα βήματα

Το πρωτεύον χρονικά είναι να διακοπεί η συνέχεια του κράτους. Πως μπορεί να επιτευχθεί όμως;

Κατ’ αρχάς, πρέπει, μετά την ανατροπή, να συγκροτηθεί Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, όπου θα λογοδοτήσουν, όλοι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστικοί και οι δημόσιοι λειτουργοί που διέπραξαν εσχάτη προδοσία εναντίον της χώρας.

Παράλληλα, το Ελληνικό κράτος θα κινηθεί εναντίον όλων των κυβερνώντων και των αξιωματούχων της Ευρωζώνης, με την κατηγορία της διάπραξης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας για ότι υπέστη ο Ελληνικός λαός.

Οι δύο παραπάνω κινήσεις είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ανακοινώσει παύση πληρωμών το Ελληνικό κράτος, ανακοινώνοντας επίσης ότι όλες οι συμφωνίες και οι συμβάσεις που υπεγράφησαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου θεωρούνται ότι δεν έχουν νομική ισχύ καθώς επεβλήθησαν εκβιαστικά.

Εδώ πρέπει να καταστεί σαφές ότι δεν προτείνουμε χρεοστάσιο (δηλαδή δεν πληρώνω το χρέος, άρα το ανγνωρίζω) αλλά μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους, με βάση τη Διεθνή Σύμβαση της Βιέννης του 1969 όπου το 1980 μετετράπη σε Σύμβαση του ΟΗΕ. Το ότι δίνεται η δυνατότητα στη χώρα ν επικαλεστεί αυτή την Σύμβαση έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η παύση πληρωμών, δεν είναι ένα αίολο επιχείρημα. Σε κοινή δήλωσή τους οι καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου Γιώργου Κασιμάτη, Ανδρέα Δημητρόπουλου, Γιώργου Κατρούγκαλου, Ηλία Νικολόπουλου, Κώστα Χρυσόγονου κατά την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από την βουλή τον Φεβρουάριο του 2012, ανέφεραν ότι συνιστά Συνταγματική εκτροπή και παραβιάζει θεμελιώδεις διατάξεις τόσο του Ελληνικού Συντάγματος όσο και του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου.

Για την παραβίαση του Διεθνούς Δίκαιου αναφέρουν συγκεκριμένα: ” Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).”

Τί αναφέρει ακρβώς το άρθρο 52;

“Άρθρο 52 – Άσκησις βίας επί του κράτους διά της απειλής ή χρήσεως βίας: Η συνθήκη είναι άκυρος εάν η σύναψίς της επετεύχθη διά της απειλής ή χρήσεως βίας κατά παραβίασιν των συνθηκών τού Διεθνούς Δικαίου, ως παρέχονται αύται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.”

Είναι προφανές ότι ένα κράτος, μπορεί να επικαλεστεί το συγκεκριμένο άρθρο, όταν την εξουσία την ασκεί ο λαός και όχι εντολοδόχοι των ξένων συμφερόντων.

Επίσης οι ίδιοι αναφέρουν παρακάτω στην κοινή τους αυτή δήλωση:

“Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον:

-με την επανάληψη –όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010- της ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας

-με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών

-με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και

-με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών.”

Μια Κυβέρνηση λοιπόν, της οποίας η ασκούμενη πολιτική είναι, ως οφείλει, το Δημόσιο συμφέρον, μπορεί να επικαλεστεί το Διεθνές Δίκαιο και να προσφύγει στον ΟΗΕ, όπου θα ανακοινώσει τη μη αναγνώριση του χρέους της χώρας.

Εξάλλου, καμιά χώρα δεν μετάνιωσε αφού προέβη σε μονομερή διαγραφή του χρέους, ανεξάρτητα από την μετέπειτα έκβαση της πορείας της οικονομίας τους. Η Ρωσία το 1999, η Αργεντινή το 2001, ο Ισημερινός το 2008 και πιο πρόσφατα, το 2010, η Ισλανδία είδαν πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος τους να μειώνεται, την οικονομία τους να αναπτύσσεται και την ανεργία να πέφτει.

Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ ότι μπορεί η χώρα, να επικαλεστεί και άλλα άρθρα όπως:

Άρθρο 48 – Πλάνη: Κράτος τι δύναται να επικαλεσθή πλάνην τινά εις συνθήκην ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά ταύτης, εφ’ όσον αύτη αναφέρεται εις γεγονός ή κατάστασιν, την οποίαν το κράτος εξέλαβε ως υφισταμένην κατά τον χρόνον συνομολογήσεως της συνθήκης…

Εδώ σίγουρα, μπορούμε να θεωρήσουμε τους λάθος πολλαπλασιαστές που το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχτηκε, ως “πλάνη”.

Βλέπουμε λοιπόν ότι για την “παύση πληρωμών” υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις να προβούμε σε αυτήν, αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση.

Μια Κυβέρνηση που αντλεί εξουσία από τον λαό, και ασκεί εξουσία υπέρ του λαού, μπορεί να διαγράψει το χρέος, παρά τα λεγόμενα των νυν κυβερνώντων καθώς και “ειδικών” που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, προσπαθώντας έτσι να πείσουν τον λαό ότι η μονομερής διαγραφή είναι μονόδρομος.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Πρέπει να ενημερώσουμε τους πολίτες για την μοναδική αυτή επιλογή που έχουμε ως χώρα. Επιλογή που δεν θα ακούσουν από κανένα κόμμα και ιδιαιτέρως, όπως θα περιμέναμε, από το κόμμα της αριστεράς που διεκδικεί την εξουσία, όπου αποφάσισε να κινηθεί μέσα στα πλαίσια που οι δανειστές θέτουν.

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας.