Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είδαμε για πολλοστή φορά να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Ένα πολυνομοσχέδιο με την διαδικασία του κατεπείγοντος να ψηφίζεται χωρίς καν οι βουλευτές να προλάβουν να το δουν, ή να το επεξεργαστούν. Στην ουσία τόσο οι βουλευτές συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, όσο και όλοι μας διαπιστώνουμε τι ακριβώς ψήφισε η βουλή το βράδυ της Κυριακής, τώρα που δημοσιεύτηκε ολοκληρωμένο το κείμενο του πολυνομοσχεδίου. Αφού πρώτα ψηφίστηκε στα τυφλά.
Μπορούμε όλη αυτή την διαδικασία να την αποκαλέσουμε κοινοβουλευτισμό; Έστω και κοινοβουλευτισμό της μεταπολίτευσης; Πάντως δημοκρατία δεν είναι ούτε καν με γνώμονα τον τύπο.
Η κατάλυση κάθε έννοιας κοινοβουλευτισμού
Για τα περιεχόμενα του πολυνομοσχεδίου θα μιλάμε για μέρες, καθώς ανακαλύπτουμε στις διατάξεις του σκανδαλώδεις ρυθμίσεις. Αυτό που εμένα προσωπικά με βγάζει εκτός εαυτού είναι ο τρόπος με τον οποίο το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει αυτό το καθεστώς κυβερνητικής αυθαιρεσίας που έχει θεσμοθετηθεί από την εποχή του πρώτου μνημονίου μέχρι σήμερα. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών δεν τηρούνται ούτε καν οι κοινοβουλευτικές προφάσεις.
Πολυνομοσχέδια σαν το πρόσφατο με την διαδικασία του κατεπείγοντος έρχονται στην βουλή κατευθείαν από την νομοπαρασκευαστική επιτροπή των ξένων επιτρόπων που έχουν εγκαταστήσει μόνιμα οι δανειστές και η ΕΕ σ’ ολόκληρο το κράτος. Δεν είναι μόνο οι βουλευτές που δεν προλαβαίνουν καν να τα διαβάσουν, προσωπικά αμφιβάλω αν ο εκτελών χρέη πρωθυπουργού της δωσίλογης κυβέρνησης, οι υπουργοί και οι συνεταίροι του έχουν γνώση του συγκεκριμένου σχεδίου. Μάλλον κι αυτοί το βλέπουν για πρώτη φορά καθώς οι ξένοι επίτροποι τους το δίνουν για ψήφιση. Αυτό δείχνει κι ο συλλαβισμός του φερόμενου ως υπουργού οικονομικών Στουρνάρα καθώς διάβαζε τις δεκάδες απανωτές τροπολογίες που του έδιναν για να εισάγει στο υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο στο «παρά πέντε» της ψήφισής του.
Και η αντιπολίτευση. Τον γνωστό της χαβά. Καταγγελίες για συνταγματικό πραξικόπημα, για κατάλυση του κοινοβουλίου, κοκ, αλλά από πράξεις τίποτε απολύτως. Με εξαίρεση βέβαια την κ. Παπαρήγα που φρόντισε για άλλη μια φορά να αθωώσει την όλη διαδικασία αυθαιρεσίας με το γνωστό «αυτός είναι ο καπιταλισμός». Έφθασε μάλιστα στο σημείο να συνηγορήσει υπέρ της κυβέρνησης όταν η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής.
Η αξιωματική αντιπολίτευση με την σειρά της επιχείρησε έναν κοινοβουλευτικό ελιγμό της τελευταίας στιγμής, την πρόταση μομφής, για να αποκαλυφθεί για μια ακόμη φορά ότι το παρών κοινοβούλιο τελεί υπό κυβερνητική χούντα προς το συμφέρον των δανειστών. Ήταν αδιανόητο για τους κομματάρχες του δωσιλογισμού να παραταθεί έστω και λίγες ημέρες η συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, γιατί πολύ απλά είχαν αναλάβει ρητές δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και της ΕΕ να έχει ψηφιστεί πριν το Eurogroup της 1ης Απριλίου.
Ο φαιά απόχρωση της κυβερνώσας συμμορίας
Και φυσικά κατά την διάρκεια της, ας την πούμε, κοινοβουλευτικής διαδικασίας οι κυβερνητικοί εταίροι έδειξαν ότι είναι ικανοί για όλα. Ο φασίζων ακροδεξιός λόγος που άρθρωσαν όλοι τους ήταν χαρακτηριστικός. Ακόμη και ο Μεϊμαράκης δεν άντεξε και έδειξε το αληθινό του πρόσωπο, το πρόσωπο του τραμπούκου. Σε μια αποστροφή του λόγου του, που είχε το θράσος να θεωρήσει ότι η μομφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης εναντίον του συνιστά «πλήγμα» στον «πολιτικό πολιτισμό» και τον «θεσμό του Προέδρου της Βουλής», είπε στον κ. Λαφαζάνη: «Προσπαθείτε να με κάνετε κομματάρχη και να σας μιλήσω σαν Νεοδημοκράτης. Σας μιλώ λοιπόν ως Νεοδημοκράτης: ναι το πεζοδρόμιο δεν θα το επιτρέψουμε να κάνει κουμάντο στην Αθήνα. Για να συνεννοούμεθα!»
Βέβαια, ο κ. Μεϊμαράκης, γνήσιο τέκνο ο ίδιος του πεζοδρομίου των παρακρατικών οργανώσεων που συντήρησε για δεκαετίες η ΝΔ, επικεφαλής των Ρέϊντζερς και των Κενταύρων από τα σπλάχνα των οποίων την δεκαετία του ’80 γεννήθηκε η ΧΑ του Μιχαλολιάκου, αναφέρεται στις έντονες διαμαρτυρίες που υπήρξαν εναντία στις πραξικοπηματικές πρακτικές που μετέτρεψαν και τυπικά το κοινοβούλιο σε άλλοθι της χούντας και της κατοχής που βιώνει η χώρα και ο λαός της.
Την τελευταία φορά που είχαμε τους κομματάρχες που έλεγχαν το κοινοβούλιο και το είχαν μετατρέψει σαν τα μούτρα τους, να καταφέρονται με τον όρο «πεζοδρόμιο» εναντίον όσων διαμαρτύρονταν έντονα εναντία σε τέτοιες πρακτικές, ήταν την εποχή των Ιουλιανών το δεύτερο μισό της δεκαετίες του 1960, λίγο πριν την επιβολή της επτάχρονης χούντας. Από ποιους; Από τους ομογάλακτους και ομοϊδεάτες του κ. Μεϊμαράκη την εποχή εκείνη. Και πάντα κατ’ επιταγή και προς το συμφέρον ξένων δυνάμεων.
Ο πολιτικός μιθριδατισμός της αντιπολίτευσης
Όμως το τραγικό δεν είναι αυτό. Το τραγικό είναι ότι η αντιπολίτευση σύσσωμη, με πρώτη την αξιωματική, συμπεριφέρεται λες και είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Είναι φυσιολογικά τα συνταγματικά πραξικοπήματα, η κατάλυση κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η επιβολή νόμων από ξένους επιτρόπους και υπό καθεστώς εκβιασμών από τους ξένους δανειστές. Λες και είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Μόνο που αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις έχουν ξεπεράσει τις 420 από την εποχή του πρώτου μνημονίου με την χώρα να τελεί υπό κατοχή των δανειστών και της ΕΕ.
Υπάρχει κατάλυση της συνταγματικής έννομης τάξης εδώ και τρία χρόνια; Ναι ή όχι; Υπάρχει έστω και μία πράξη των κυβερνήσεων που επιβάλλουν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις από τον Μάιο του 2010 που να είναι σύννομη και να υπηρετεί τα βασικά, τα θεμελιώδη δικαιώματα του ελληνικού λαού, που υφίστανται ακόμη και στο Σύνταγμα του 1975; Ούτε μία. Τότε γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και η υπόλοιπη, δεν αναδεικνύει ως κορυφαίο ζήτημα το γεγονός αυτό; Δηλαδή την πραξικοπηματική κατάλυση της συνταγματικής έννομης τάξης από το πρώτο μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση. Ένα πραξικόπημα που συνεχίζεται αδιαλείπτως έως σήμερα, σύμπτωμα του οποίου είναι κι αυτό που συνέβη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με το πολυνομοσχέδιο.
Γιατί δεν θέτει ανοιχτά και ξάστερα την ολοκληρωτική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας προς το συμφέρον των ξένων δανειστών; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Πώς είναι δυνατόν δημοκράτης - για να μην πούμε αριστερός, μιας και η αριστερά έχει πάρει διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια από την δημοκρατία – μπορεί να ανέχεται την κατάλυση κάθε έννοιας έννομης τάξης προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς κατοχής υπέρ των ξένων δανειστών και της ΕΕ;
Ή μήπως δεν βιώνουμε καθεστώς κατοχής, όπως ισχυρίζονται δωσίλογοι και περιώνυμοι αριστεροί από κοινού; Κατοχή είναι η άσκηση φυσικής εξουσίας πάνω σε μια χώρα και σ’ έναν λαό. Η κατοχή ασκείται πάντα με όρους πολιτικής εξουσίας, αλλά ενίοτε υποστηρίζεται είτε με οικονομικά, είτε με στρατιωτικά μέσα. Ασκείται όντως από ξένα κέντρα και δυνάμεις φυσική εξουσία πάνω στην χώρα και τον λαό μας; Μόνο τυφλός ή πανίβλαξ μπορεί να απαντήσει αρνητικά. Δεν υπάρχει τομέας του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπου να μην έχει εγκατασταθεί ξένος επίτροπος, ο οποίος προετοιμάζει και εγκρίνει τις πράξεις της κυβέρνησης. Από τα νομοσχέδια και τα πολυνομοσχέδια σαν αυτό του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, έως τις τρέχουσες πράξεις της διοίκησης.
Όποιος περιμένει να δει πρώτα ξένα στρατεύματα για να διαπιστώσει κατόπιν την κατοχή, τότε είναι εξίσου επικίνδυνος με εκείνους που μεθοδεύουν και υπηρετούν το καθεστώς της κατοχής. Αν και οφείλουμε να πούμε πώς ακόμη και τότε, αυτοί που σήμερα αρνούνται να δουν το καθεστώς κατοχής, είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια δικαιολογία θα βρουν. Θα σου πετάξουν ότι έτσι είναι η «παγκοσμιοποίηση», ή ότι έτσι είναι ο καπιταλισμός και θα συνεχίσουν την ίδια απόλυτα ενδοτική και δωσίλογη τακτική τους.
Πώς εννοεί την δημοκρατία η αντιπολίτευση;
Ωστόσο, τι νόημα έχει να μιλά κάποιος για δημοκρατία, ή έστω για διαφορετικές πολιτικές υπέρ του λαού, όταν δεν θέτει ως πρώτο και κορυφαίο ζήτημα την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής; Πώς σκέφτεται να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων, όταν αδιαφορεί για το πραξικόπημα που έχει ήδη συντελεστεί; Πώς σκέφτεται να υπερασπιστεί την κυριαρχία του ίδιου του λαού και της χώρας όταν αδιαφορεί για την άνευ όρων και αμετάκλητη απεμπόληση της ασυλίας του ελληνικού κράτους έναντι των δανειστών του, που συνιστά έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του σημερινού καθεστώτος κατοχής;
Όλα αυτά δεν τα συζητά, ούτε τα αναδεικνύει ως κορυφαία ζητήματα δημοκρατίας κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Έχουν αποδεχτεί τους όρους εικονικού κοινοβουλευτισμού που παρέχει – και για όσο τους παρέχει – το καθεστώς κατοχής. Λειτουργούν στο προσκήνιο μιας εικονικής πολιτικής πραγματικότητας, που πίσω της κρύβεται η χειρότερη αποικιακή κατοχή που έχει υποστεί ποτέ η Ελλάδα σ’ ολόκληρη την ιστορία της. Το καθεστώς κυβερνητικής αυθαιρεσίας και παρανομίας το αντιμετωπίζουν ως ένα συνηθισμένο συμβάν του κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο.
Ο ίδιος ο Τσίπρας επισκεπτόμενος το Συμβούλιο της Επικρατείας πριν κάμποσες εβδομάδες είχε δηλώσει ότι σε «έκτακτες περιστάσεις» μπορεί να χρειάζεται η «έστω μερική παραβίαση του συντάγματος». Άντε τώρα ένας τέτοιος πολιτικός να συναισθανθεί το τι σημαίνει δημοκρατία και πώς την διεκδικείς ειδικά υπό καθεστώς πραξικοπήματος. Άντε τώρα να σου εγγυηθεί τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του λαού και των εργαζομένων.
Η ανάγκη δίωξης για εσχάτη προδοσία
Αν οι δυνάμεις της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης δεν αποδέχονταν την εικονική πολιτική πραγματικότητα που έχουν επιβάλλει οι δωσίλογοι και οι ξένοι εντολοδόχοι τους, θα έθεταν ως κορυφαίο ζήτημα την αποκατάσταση της έννομης τάξης της χώρας με βάση τα συμφέροντα και αναφαίρετα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Το θέτουν; Ούτε κατά διάνοια. Διότι αν το έθεταν θα έπρεπε να διεκδικούσαν την αποκατάσταση της έννομης τάξης κατά το σύνταγμα καθίζοντας στο σκαμνί όλους όσοι υποστήριξαν, ψήφισαν και νομολόγησαν υπέρ του καθεστώτος κατοχής με βάση το άρθρο 120, παράγραφος 3, το οποίο αναφέρεται στον «σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας», δηλαδή στον σφετερισμό της λαϊκής ψήφου από τους κυβερνώντες με σκοπό να επιφέρουν βλάβη στα πιο ζωτικά συμφέροντα και δικαιώματα του ίδιου του λαού και της χώρας. Όπως επίσης και με βάση το άρθρο 134 του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα περί εσχάτης προδοσίας, ιδίως της παραγράφου 2 όπου αναφέρεται ότι διαπράττει εσχάτη προδοσία όποιος: α) επιχειρεί με βία ή απειλή βίας ή με σφετερισμό της ιδιότητάς του ως οργάνου του Κράτους να καταλύσει ή να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού. β) επιχειρεί με τα μέσα που αναφέρονται στο προηγούμενο εδάφιο και με τρόπο πρόσφορο να διαπράξει την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή τον Πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσει να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις που απορρέουν από την εξουσία αυτή. γ) ασκεί ή άσκησε την εξουσία που ο ίδιος ή άλλος κατέλαβε με τους τρόπους και με τα μέσα που προβλέπει το άρθρο αυτό.
Δεν υπάρχει πράξη των κυβερνήσεων που αποδέχτηκαν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις υπέρ των ξένων δανειστών, που να μην εντάσσεται σε κάποια από τις τρεις προβλέψεις του συγκεκριμένου άρθρου του Ποινικού Κώδικα. Πρόκειται για εξόφθαλμη εσχάτη προδοσία. Το γεγονός ότι οι πλειοψηφίες του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου έχουν βρει σύννομες και συνταγματικές αυτές τις πράξεις, απλά δείχνουν την συνεργία της κορυφής της Δικαιοσύνης στην διάπραξη εσχάτης προδοσίας. Κι επομένως όσοι ανώτατοι δικαστές συνέργησαν στην νομιμοποίηση των κυβερνητικών πράξεων εσχάτης προδοσίας πρέπει να λογοδοτήσουν επίσης για εσχάτη προδοσία.
Οι κυβερνώντες και όσοι συνέργησαν στην διάπραξη εσχάτης προδοσίας και σφετερισμού οφείλουν να λογοδοτήσουν με τον ίδιο τρόπο που κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου οι πρωταίτιοι της επταετούς χούντας. Στην καταδίκη τους για εσχάτη προδοσία δεν έπαιξε κανένα ρόλο το γεγονός ότι τόσο το Συμβούλιο της Επικρατείας, όσο και ο Άρειος Πάγος είχαν νομολογήσει υπέρ της χούντας και της «επανάστασής» της. Κανονικά θα έπρεπε να είχαν καθίσει στο εδώλιο και οι ανώτατοι δικαστές που είχαν συνεργήσει υπέρ της χούντας, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε να μετατρέψει την πράξη εσχάτης προδοσίας σε «στιγμιαίο αδίκημα» μόνο και αποκλειστικά για όσους κίνησαν τα τανκς τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου 1967.
Κι έτσι όσοι κρατικοί και δικαστικοί αξιωματούχοι συνεργάστηκαν στις πράξεις εσχάτης προδοσίας της χούντας δεν κάθισαν στο σκαμνί όπως επέβαλε ο νόμος και η δημοκρατία. Το μάθημα είναι απλό. Όποιος καταπατά τον όρκο του στον Σύνταγμα και συνεργάζεται ακόμη και σε πράξεις εσχάτης προδοσίας της εξουσίας μένει στο απυρόβλητο. Επομένως μπορεί ελεύθερα και χωρίς τον κίνδυνο να λογοδοτήσει να είναι υποχείριο των πιο σκοτεινών επιδιώξεων της εξουσίας.
Ο ενδοτισμός στον δοσιλογισμό εδράζεται βαθιά στο πολιτικό σύστημα
Βέβαια, η χώρα μας έχει μακρά παράδοση συγκάλυψης και αθώωσης του δοσιλογισμού και των πράξεων εσχάτης προδοσίας. Να θυμίσουμε εδώ ότι είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης, δυτικής και ανατολικής, όπου οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των δυνάμεων της ναζιστικής κατοχής δεν διώχτηκαν, ούτε καν δικάστηκαν. Μόνο δυο δίκες δοσιλόγων έγιναν το 1945. Για όσους βασικά συμμετείχαν σε κυβερνήσεις της κατοχής. Όμως το 1946 έπαψε κάθε δίωξη συνεργάτη, καταδότη, ή δοσίλογου της κατοχής, ενώ όσοι είχαν δικαστεί ή κρατούντο για να δικαστούν αφέθησαν ελεύθεροι με την προϋπόθεση να έχουν συμπληρώσει 100 ημέρες κράτησης. Η ελληνική βουλή της εποχής, που προέκυψε από τις εκλογές απίστευτης βίας και νοθείας του Μαρτίου 1946, προχώρησε στο ψήφισμα της 11ης Δεκεμβρίου 1946, η οποία ουσιαστικά απάλλασσε συλλήβδην όλους τους δοσίλογους. Επίσης καταργήθηκε το αδίκημα της εθνικής αναξιότητας για τους δωσίλογους, το οποίο τους απέκλειε από κάθε δημόσια θέση, ή αξίωμα ισοβίως.
Από τα πρακτικά της αξιομνημονεύτου εκείνης βουλής, όπου κυριαρχούσαν οι παλιοί συνεργάτες των ναζί της κατοχής ως «λαοπρόβλητοι βουλευτές», μαθαίνουμε επίσης ότι με πρόταση του γνωστού συνεργάτη της κομαντατούρ βουλευτή Τουρκοβασίλη ζητήθηκε «να τηρηθή ενός λεπτού σιγή υπέρ των ηρωικώς πεσόντων αθώων εκείνων, ών ημνήσθη ο αξιότιμος συνάδελφος Αθηνών.» Ποιοι ήταν οι ηρωικώς πεσόντες αθώοι, οι οποίοι μνημονεύθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο της εποχής; Πρόκειται για τους ναζί εγκληματίες πολέμου που απαγχονίστηκαν στη Νυρεμβέργη και αλλού. Ο «συνάδελφος Αθηνών» ήταν ο Κουλουμβάκης, δοσίλογος ο ίδιος και καταδότης πατριωτών στην γκεστάπο.
Η ελληνική βουλή του 1946 όρθια και με «ψυχική συντριβή», όπως αναφέρουν οι εφημερίδες της εποχής, τηρεί ενός λεπτού σιγή υπέρ των «ηρώων» ναζί εγκληματιών πολέμου όπως ήταν ο Γκέρινγκ, ο Χίμλερ, κ.ά. Την ίδια ώρα από τα θεωρεία ο ιερέας Παπαλέξανδρος, ταγματασφαλίτης κατά την κατοχή και μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Χ την εποχή εκείνη, ευλογούσε τους βουλευτές που όρθιοι απέτειαν φόρο τιμής στους ναζί εγκληματίες πολέμου. Έτσι επιβίωσαν οι δοσίλογοι της παλιάς κατοχής και συνέχισαν να κυβερνούν αυτόν τον ρημαγμένο και προδομένο τόπο.
Ψάξτε να δείτε ποιοι μας κυβερνούν σήμερα. Ποιοι βρίσκονται και εναλλάσσονται στην εξουσία. Θα διαπιστώσετε ότι στην πλειοψηφία τους πρόκειται για γόνους δοσιλόγων και συνεργατών της ναζιστικής κατοχής που συνέχισαν ανενόχλητοι τον βίο και την πολιτεία τους μέσα από όλες τις καταστάσεις μέχρι σήμερα. Δείτε για παράδειγμα τι σημαίνει Μπαλτάκος, για να αναφέρουμε ένα όνομα της επικαιρότητας. Θα εκπλαγείτε με την συχνότητα που θα βρείτε να επαναλαμβάνεται ο δοσιλογισμός στις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της χώρας που βρίσκονται στα πράγματα ακόμη και σήμερα.
Το επίσημο ελληνικό κράτος ποτέ δεν έπαψε να είναι η συνέχεια του κράτους των δωσίλογων κυβερνήσεων της ναζιστικής κατοχής. Ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί την συνέχεια των μοναρχοφασιστικών καθεστώτων του εμφυλίου και της ίδιας της επταετούς χούντας. Γι’ αυτό και σχεδόν το σύνολο των νομολογιών και των πράξεων από αυτές της πιο σκοτεινές περιόδους εξακολουθούν να ισχύουν καθ’ όλη την μεταπολίτευση έως και σήμερα. Πρόκειται για το βρόμικο παρελθόν του επίσημου κράτους στο οποίο καταφεύγει πάντα η εξουσία όταν θέλει να αυθαιρετήσει υπέρ της εγχώριας άρχουσας τάξης, η οποία καταληστεύει τον τόπο επί δεκαετίες και των μεγάλων ξένων «εταίρων» που θέλουν την Ελλάδα αποικία τους.
Η ανάγκη κατάλυσης της συνέχειας του υφιστάμενου κράτους
Πρέπει επιτέλους να διακοπεί αυτή η άθλια συνέχεια του επίσημου κράτους. Πρέπει επιτέλους να κοπούν μια για πάντα οι δεσμοί του δωσιλογισμού και της κατοχής που επέτρεψαν την επιβολή και της σημερινής κατοχής. Μόνο έτσι μπορεί να διεκδικήσει ο λαός μας την κυριαρχία του στην πατρίδα του και την δημοκρατία στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Και πρώτη πράξη μιας τέτοιας κατάλυσης της συνέχειας του κράτους είναι η λογοδοσία επί εσχάτη προδοσία όλων όσοι πρωταγωνίστησαν και συνέργησαν στο σημερινό καθεστώς κατοχής.
Όποιος δεν ξεκινά από αυτή την αφετηρία, ανεξάρτητα του τι επικαλείται, στην πράξη δεν θέλει να αλλάξει τίποτε, ενώ αυτό που διεκδικεί είναι μόνο η ιδιοτελής διαχείριση του υπάρχοντος άθλιου και ληστρικού συστήματος εξουσίας. Όποιος βολεύεται με το να λέει ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός», δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δικαιώνει τον επίσημο δοσιλογισμό και τους ποταμούς αίματος που έχει στοιχίσει στον ελληνικό λαό αυτό το τρισάθλιο καθεστώς. Είναι και οι δυο οι διαφορετικές όψεις της πιο χυδαίας απολογητικής υπέρ του σημερινού καθεστώτος κατοχής και αμαχητί παράδοσης της χώρας στα πιο άνομα ξένα συμφέροντα.
Αν ξεχάσουμε ως λαός ότι η πρώτη πράξη λύτρωσης και χειραφέτησης από την σημερινή κατάσταση είναι η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής με την κατάλυση της συνέχειας του σημερινού κράτους, τότε χαθήκαμε. Πρέπει να επανιδρύσει το κράτος του πρωτογενώς ο ίδιος ο λαός. Να επανεκκινήσει την ιστορία του σ’ αυτόν τον τόπο χωρίς δωσίλογους και ληστοσυμμορίτες. Να διεκδικήσει και να πάρει στα χέρια του την χιλιοταλαιπωρημένη πατρίδα του. Να οικοδομήσει την δική του δημοκρατία, το αληθινό κράτος του δήμου, όπου οι πολίτες θα κάνουν κουμάντο κι όχι οι αντ’ αυτών.
Εμείς οι Έλληνες φυλάμε Θερμοπύλες σ’ αυτόν το τόπο από τότε που για πρώτη φορά η ελληνική δημοκρατία αναμετρήθηκε με τον ανατολικό δεσποτισμό. Φυλάμε τις Θερμοπύλες του πρώτου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού της ανθρωπότητας, του πρώτου πολιτισμού που θεμελιώθηκε στα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου και του δήμου, δηλαδή του λαού. Ποιοι είμαστε εμείς που θα εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας για να περάσουν οι σύγχρονοι Μήδοι; Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε τις πιο ηρωικές και περήφανες ιστορικές μας παραδόσεις; Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε ότι ελευθερία και πατρίδα είναι έννοιες απόλυτα ταυτόσημες; Ιδιαίτερα για τον Έλληνα. Από τότε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας όταν ακούστηκε η πολεμική ιαχή που ατσάλωσε και εξακολουθεί να ατσαλώνει μέχρι σήμερα τους υπέρμαχους της δημοκρατίας: Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών…
Ποιοι είμαστε εμείς που θα ξεχάσουμε μια τέτοια κληρονομιά; Ποιοι είμαστε εμείς που θα συνηθίσουμε να είμαστε δούλοι; Θα γίνουμε ραγιάδες εμείς και τα παιδιά μας; Ποιοι είμαστε εμείς που θα γίνουμε ρακοσυλλέκτες της εξουσίας και των ισχυρών; Ποιοι είμαστε εμείς που για να ζήσουμε πρέπει να δεχτούμε τα αποφάγια που μας αναγνωρίζουν όπως πετάνε ένα ξεροκόμματο σε κάποιον κοπρίτη; Πόσο δεξιός πρέπει να είσαι για να σκύψεις το κεφάλι στην μοίρα που σου επιβάλουν και να ξεχάσεις ποιος είσαι; Πόσο αριστερός πρέπει να είσαι και πόσες αριστερές ιδεοληψίες χρειάζονται για να κρύψεις πόσο δειλός και νενέκος είσαι τώρα ακριβώς που σε χρειάζεται η πατρίδα και ο λαός σου;
Ας τελειώνουμε μια και καλή με την βαριά κληρονομιά της παλιάς κατοχής και του εμφυλίου. Ας τελειώνουμε μια και καλή με τους κληρονόμους της παλιάς κατοχής και του εμφυλίου. Είναι οι ίδιοι που είτε υπηρετούν, είτε αδυνατούν να δουν την σημερινή κατοχή. Ας ανακηρύξουμε την πατρίδα μας ως «νέο απελευθερωμένο κράτος» στην εδαφική επικράτεια του παλιού χρεοκοπημένου και τρισάθλιου κράτους των δοσιλόγων και των συνεργατών τους. Ας επανιδρύσουμε την πατρίδα και το έθνος μας με όρους δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας μέσα από μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση που θα διακηρύξει επιτέλους την εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Μόνο έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε την ζωή και την υπόληψή μας στον τόπο μας. Όχι μόνο ως λαός, αλλά και ως άτομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου