ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Σε άθλιο πολιτικό καφενείο για το φιλοθεάμων κοινό η Βουλή χθες.

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή απέδειξε ότι η νέα κυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, βλέπει τον κοινοβουλευτισμό σαν μια πρόζα για το φιλοθεάμων κοινό. Άλλωστε έτσι όπως καταντήσανε την Βουλή, μετά από τέτοια απαξίωση όλα αυτά τα χρόνια, μόνο για πρόζα προσφέρεται. Αφού πλέον δεν έχει ούτε καν την αρμοδιότητα να ψηφίζει, έστω τυπικά, για τις συμφωνίες που κλείνει η κυβέρνηση ερήμην και πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού.

Αναγνωρίζουν στους θεσμούς ρόλο πολιτικά κυρίαρχου στην Ελλάδα.

Η πρωτοβουλία για την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή ήταν της κυβέρνησης. Ο λόγος υποτίθεται ότι αφορούσε στην ενημέρωση του σώματος από τον πρωθυπουργό για την πορεία των διαπραγματεύσεων μετά τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.

Ο λόγος από μόνος του, είναι άκρως προκλητικός. Η κυβέρνηση έρχεται στο σώμα για να πει ότι έχει κλείσει συμφωνία με τους Θεσμούς, δηλαδή με ξένα κέντρα, αλλά δεν θεωρεί - επειδή έτσι γουστάρει - ότι είναι αναγκαία η ψήφος της Βουλής. Έτσι η χώρα θα κινηθεί, τουλάχιστον για το επόμενο τρίμηνο, στο δρομολόγιο που καθόρισε η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, χωρίς ούτε καν να πέφτει λόγος στη Βουλή.

Με τη νομικοπολιτική λογική της χούντας.

Όποιος νομίζει ότι μ' αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η δήθεν καταγγελία της στο μέλλον, είναι επικίνδυνα αφελής. Αν ήταν έτσι, τότε η κατάλυση της Βουλής από την χούντα το 1967, διευκόλυνε την καταγγελία του κολοβού κοινοβουλευτισμού της μετεμφυλιακής περιόδου. Αυτό άλλωστε ισχυριζόταν η ίδια η χούντα, η οποία επικαλέστηκε γνωματεύσεις των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας για να υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία ήταν επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα, λόγω φυαλοκρατίας και κομμουνιστικού κινδύνου.

Το ίδιο κάνει και η τωρινή κυβέρνηση με την επίκληση δοτής γνωμάτευσης του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους - της οποίας συντάκτης είναι οι ίδιοι οι δανειστές και συνιστά παράρτημα της δανειακής σύμβασης. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι χουνταίοι χρειάστηκαν τον στρατό για να καταλυθεί ο μετεμφυλιακός κοινοβουλευτισμός, ενώ στην κυβερνώσα αριστερά σήμερα αρκεί η υποταγή της στους Θεσμούς της ΕΕ.

Έτσι οι συμφωνίες που κρίνουν το παρών και το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και του ελληνικού λαού, δεν χρειάζονται ούτε καν την ψήφο του ελληνικού κοινοβουλίου. Πρόκειται για καθαρό πραξικόπημα υπέρ ξένων κέντρων, δηλαδή των Θεσμών, στους οποίους αναγνωρίζεται ξεκάθαρα πολιτική κυριαρχία στην Ελλάδα. Πράξη που καθαρά εμπίπτει στο άρθρο 120, παρ. 3 του Συντάγματος περί σφετερισμού της εξουσίας και του 134 του ΠΚ, παρ. 2. Ένα ακόμη πραξικόπημα στη σειρά των πραξικοπημάτων από την εποχή του πρώτου μνημονίου με στόχο να απολέσει ο ελληνικός λαός το δικαίωμα ανεξάρτητης κρατικής υπόστασης.

Στο βασίλειο της μυστικής διπλωματίας.

Μήπως όμως εδεήθη η κυβέρνηση Τσίπρα να ενημερώσει έστω τη Βουλή; Μήπως εδεήθη να καταθέσει στη Βουλή τις προτάσεις της που συζητά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες με τους Θεσμούς; Για ενημέρωση, βρε αδερφέ. Μήπως κατέθεσε την τρίτη παράταση της δανειακής σύμβασης με τις υπογραφές του υπουργού οικονομικών και των άλλων; Για ενημέρωση, φυσικά.

Τίποτε απ' όλα αυτά. Όσοι παρακολουθήσαμε χθες τη Βουλή δεν μάθαμε απολύτως τίποτε για το δια ταύτα. Οι Θεσμοί και οι υπάλληλοί τους μπορούν να ξέρουν και να αποφασίζουν, αλλά το ελληνικό κοινοβούλιο κρίθηκε αναρμόδιο ακόμη και για να γνωρίζει. Όπως και ο ελληνικός λαός. Υπήρξε ποτέ χειρότερη αποικία σε ευρωπαϊκό έδαφος; Πολύ δύσκολα θα βρει κανείς τέτοιο παράδειγμα.

Ειπώθηκαν απίστευτα ψέματα. Ένα από αυτά ήταν όταν ο κ. Τσίπρας, αφού παινεύτηκε ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου είναι δική του επιτυχία κι όχι αποτέλεσμα ξεδιάντροπου εκβιασμού, μας είπε ότι προβλέπει και την αναδιάρθρωση του χρέους. Μέγα ψέμα. Αντίθετα η συμφωνία βασίζεται στην αναγνώριση του συνόλου του χρέους προς όλους τους πιστωτές, που η κυβέρνηση θα πρέπει να εξυπηρετεί "πλήρως και εγκαίρως". Τα υπόλοιπα είναι για τους αφελείς που τον πιστεύουν.

Κι ενώ τα κόμματα της μνημονιακής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που δέχθηκαν τις βολές του κ. Τσίπρα ως μέρος του όλου σόου, υπογράμμισαν ότι όλοι μαζί ψηφίζουν τα νομοσχέδια που εισηγείται η κατά τ' άλλα αντιμνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τόνισαν επίσης ότι θα συνεχίζουν να την στηρίζουν εφόσον αυτή πειθαρχεί στους Θεσμούς. Με άλλα λόγια, τη "γραμμή" δίνουν οι Θεσμοί κι όλοι ευθυγραμμίζονται.

Με τις ευλογίες του Μιχαλολιάκου της ΧΑ.

Το κλου της βραδιάς, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο κ. Μιχαλολιάκος της ΧΑ, που δεν βρήκε τίποτε να καταλογίσει στην κυβέρνηση, ενώ έκανε καθαρό ότι έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σ' αυτήν. Να πώς τελείωσε την ομιλία του: "Τελειώνοντας διατυπώνω τη θέση μας ότι η Κυβέρνηση αυτή ευρίσκεται εις την εξουσία, την ψήφισε ο ελληνικός λαός, για να καταγγείλει το μνημόνιο, για να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση. Ελπίζω να τηρήσει την υπόσχεσή της και να το πράξει, διότι μόνο τότε θα πάψει το καθεστώς της δουλείας των τόκων και θα επιστρέψει η εθνική κυριαρχία στην Ελλάδα." Λίγο ακόμα και θα ζητούσε συμμετοχή στην κυβέρνηση.

Να λοιπόν πώς πορεύεται η κυβέρνηση στο ξεπούλημα του λαού και της πατρίδας. Με θεατρινίστικες παραστάσεις στη Βουλή που στόχο έχουν να κρύψουν την αλήθεια, αλλά και τη μυστική διπλωματία σε βάρος του λαού και της χώρας. Με τις πλάτες και την ψήφο όλων, εκτός ΚΚΕ, αλλά και με τις ευλογίες της ΧΑ. Υπάρχει ευνοϊκότερη συγκυρία για τα χειρότερα προς όφελος των δανειστών; Εκτός ίσως από τον στρατιωτικό νόμο, που όλοι μαζί θα αποφασίσουν, αν ο λαός πάψει να είναι χάπατο και γίνει "εχθρός λαός".

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Γιατί η κυβερνώσα αριστερά είναι ικανή για τα χειρότερα;

Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση "κοινωνικής σωτηρίας" του κ. Τσίπρα δεν έχει ξεφύγει στο ελάχιστο από τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που προβλέπονται από το επικαιροποιημένο μνημόνιο του Απρίλη 2014. Εφαρμόζει, ή έστω επιδιώκει να εφαρμόσει τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που δεν κατόρθωσε, ή δεν τόλμησαν να εφαρμόσει στην πράξη η συγκυβέρνηση των δοσιλόγων.

Όμως το χειρότερο δεν είναι αυτό. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιδίωξη του είναι να υπογράψει ένα Contract - όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος στην επιστολή του προς την Μέρκελ στις 15 Μαρτίου - "ανάκαμψης και ανάπτυξης της Ελλάδας" με τους Θεσμούς. Πού ακούστηκε κράτος να υπογράφει ένα τέτοιο Συμβόλαιο (Contract); Που ακούστηκε κυβέρνηση να θέλει να παραδώσει το σύνολο των πόρων και των μέσων ανάκαμψης και ανάπτυξης της χώρας της σε ξένα κέντρα, τους Θεσμούς;

Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει η υπογραφή ενός τέτοιου Συμβολαίου. Με ενδεχόμενο "γλυκαντικό" για τον αδαή και αφελή κόσμο, μια ακόμη επιμήκυνση του χρέους "διάσωσης", όπως εκείνη που αποφασίστηκε το Νοέμβριο του 2012. Με τα ίδια αποτελέσματα μ' εκείνα του 2012.

Μπορεί να υπάρξει Ελλάδα μετά από ένα τέτοιο Συμβόλαιο (Contract); Όχι, σαν αυτεξούσιο κράτος. Η ίδια η κρατική υπόσταση της Ελλάδας θα έχει καταλυθεί προς όφελος των Θεσμών της ΕΕ. Την ίδια ώρα οι θεσμοί της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας, ειδικά το εθνικό κοινοβούλιο, έχει καταλυθεί μιας και οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται - μετά από συνομιλίες - στις Βρυξέλλες.

Ενώ το ίδιο συνέβαινε και πριν, οι προηγούμενοι φρόντιζαν να έχουν και την τυπική επικύρωση της Βουλής ακόμη και για τις δανειακές συμβάσεις. Η νέα κυβέρνηση έκανε ένα ακόμη πιο αποφασιστικό βήμα στην ολοσχερή κατάλυση του κοινοβουλίου. Έκρινε ότι οι κεντρικές συμφωνίες με τους Θεσμούς δεν είναι της αρμοδιότητας της Βουλής. Κι επομένως οι Θεσμοί της ΕΕ και οι αποφάσεις τους δεν είναι καν υπό την τυπική κρίση της Βουλής, δηλαδή του θεμελιώδους θεσμού της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας. Κι έτσι οι Θεσμοί υπερτερούν ως εξουσία έναντι οποιουδήποτε θεσμού της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας.

Πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο; Φανταστείτε μόνο να το είχε τολμήσει η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων τι θα είχε γίνει. Μάλιστα ο κ. Τσίπρας επιδιώκει Contract (Συμβόλαιο) με τους Θεσμούς, το οποίο ανήκει στη σφαίρα του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι αν υπογράψει ένα τέτοιο Contract, ότι κι αν περιλαμβάνει, αναγνωρίζει τους Θεσμούς ως πηγή δικαίου και αποφάσεων για την λειτουργία του κράτους στην Ελλάδα, το οποίο έτσι υποβιβάζεται σε φορέα ιδιωτικού δικαίου.

Δεν πρόκειται πια για fiscus (δημόσιο ταμείο) που υπογράφει συμβάσεις, εκχωρώντας ασυλίες και εθνική κυριαρχία στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, όπως συνέβαινε με τις προηγούμενες δοσιλογικές κυβερνήσεις του μνημονίου. Τώρα πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο. Το Συμβόλαιο (Contract) έχει ως βασική επιδίωξη να θέσει υπό αμφισβήτηση την κρατική υπόσταση της Ελλάδας, δηλαδή τη συγκρότησή της ως κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου.

Τι σημαίνει αυτό; Ένα κράτος είναι το κύριο νομικό πρόσωπο στο Διεθνές Δίκαιο και ως εκ τούτου απολαμβάνει όλες τις υποχρεώσεις και όλα τα δικαιώματα που διέπουν τη διεθνή κοινότητα. Επομένως όταν η κρατική υπόσταση μιας χώρας τίθεται υπό αμφισβήτηση, σημαίνει ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση η δυνατότητά της να καλύπτεται, ή έστω να αναφέρεται στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά της υπό το διεθνές δίκαιο.

Ποια είναι τα κριτήρια της κρατικής υπόστασης; Το κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου πρέπει να διαθέτει τα ακόλουθα προσόντα: (α) Ένα μόνιμο πληθυσμό. (β) Μια καθορισμένη γεωγραφική επικράτεια. (γ) Δική του πολιτική οργάνωση και διακυβέρνηση. (δ) Την ικανότητα να συνάπτει σχέσεις με τα άλλα κράτη, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκεται υπό πολιτική εξάρτηση, δηλαδή δεν υπόκειται ως κράτος σε καμμιά άλλη κυριαρχία.

Με το Contract που θέλει να υπογράψει ο κ. Τσίπρας όλα αυτά τα θεμελιώδη προσόντα της κρατικής υπόστασης θα τεθούν υπό άμεση αμφισβήτηση υπέρ των Θεσμών. Ο μόνιμος πληθυσμός, η γεωγραφική επικράτεια, η αυτόνομη πολιτική οργάνωση και η ανεξαρτησία του κράτους στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας. Όλα τους θα τεθούν επίσημα πια υπό την πολιτική κυριαρχία των Θεσμών.

Άλλωστε από το 2010 η ΕΕ προσπαθεί να αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ ως κράτος, δηλαδή με ενιαία κρατική υπόσταση. Κι επομένως έχει ήδη τεθεί υπό αμφισβήτηση η διακριτή κρατική υπόσταση των κρατών μελών της. Με το Contract του κ. Τσίπρα η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα της ΕΕ που θα απαρνηθεί "άνευ όρων και αμετάκλητα" την κρατική της υπόσταση. Κι έτσι η χώρα από statehood (κρατική υπόσταση) θα μετατραπεί σε stateness (κρατική λειτουργία) υπό την πολιτική κυριαρχία της ΕΕ.

Γιατί όμως να το κάνει η αριστερά; Και ερωτώ: Ποιά δύναμη θα ήταν καλύτερη να επιβάλλει κάτι τέτοιο από την ίδια την αριστερά, η οποία έχει εγκαταλείψει οριστικά τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του ελληνικού λαού, δηλαδή την Εαμική παράδοση; Ποιά δύναμη θα ήταν καλύτερη για τον σκοπό αυτό, από μια αριστερά απάτριδων κομματικών γραφειοκρατών, που καταδικάζουν κάθε αναφορά στο έθνος και την πατρίδα ως εθνικισμό και αναφέρονται στις τάξεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τις αντιλαμβάνεται το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο;

Κι όχι μόνο. Ποια δύναμη θα ήταν καλύτερη για την αποστολή αυτή, από μια αριστερά υπεράνω πάσης υποψίας για τον πολύ κόσμο; Ποιός άλλος θα μπορούσε να καταδικάσει στην απραξία τον κόσμο μέχρις ότου ετοιμαστεί και υπογραφεί το Contract; Ποιός άλλος θα πουλούσε καλύτερα φίκια για μεταξωτές κορδέλες στον πολύ κόσμο, την ώρα που του σκάβει τον τάφο, εκτός από αυτή την αριστερά; Ειδικά στις σημερινές συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού της μεταπολίτευσης.

Όποιος καλεί τον κόσμο να περιμένει, στην ουσία τον καλεί να αποδεχθεί τα χειρότερα, να παραδοθεί στα χειρότερα όταν αυτά έρθουν και τον βρουν ανίκανο και ανέτοιμο να αντιδράσει. Επείγει λοιπόν η συγκρότηση ενός ευρύτατο παλλαϊκού κινήματος ανατροπής της σημερινής κυβέρνησης το ταχύτερο δυνατό με βάση τα πιο άμεσα και ζωτικά συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Στις συνθήκες που βρισκόμαστε μόνο ένα σύνθημα ταιριάζει: φωτιά και τσεκούρι στους προσκηνυμένους, τους απάτριδες και προδότες της πατρίδας. Η διαχωριστική γραμμή πιά έχει χαραχθεί με σαφήνεια με βάση το ποιός αγωνίζεται για την εθνική ανεξαρτησία, λαική κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση και ποιός όχι.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Η εξαθλίωση του πληθυσμού αποτελεί εγγύηση για τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής

Δραματική επιδείνωση της σοβαρής υλικής στέρησης στα ελληνικά νοικοκυριά υποδηλώνουν τα στοιχεία που συνέλεξε η Eurostat για το 2014. Ο δείκτης υλικής στέρησης μετρά το ποσοστό όσων ζουν σε συνθήκες όπου έχουν πληγεί σοβαρά από την έλλειψη πόρων. Ο δείκτης σοβαρής υλικής στέρησης αντιπροσωπεύει το ποσοστό όσων ζουν σε νοικοκυριά που στερούνται επαρκή σίτιση, θέρμανση, τηλέφωνο, έγχρωμη τηλεόραση, τηλέφωνο, ενώ αδυνατούν να έχουν μία εβδομάδα διακοπών μακριά από το σπίτι, ή να εξυπηρετήσουν υποθήκες, ενοίκια, λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, κλπ.

Το 2014, από τις χώρες που έστειλαν δεδομένα στην Eurostat,  η πιο σημαντική αύξηση της σοβαρής υλικής στέρησης ήταν στην Ελλάδα (+1,4 ποσοστιαίες μονάδες). Ακολουθούν το Βέλγιο και η Ισπανία (και οι δύο +0,8 ποσοστιαίες μονάδες) η Μάλτα (+0,7 ποσοστιαίες μονάδες). Τα ποσοστά φαίνεται να μειώθηκαν σημαντικά στη Βουλγαρία (-9,9 εκατοστιαίες μονάδες), τη Λετονία (-4.8 ποσοστιαίες μονάδες), την Πολωνία (-1,5 εκατοστιαίες μονάδες), την Ουγγαρία (- 2,9 ποσοστιαίες μονάδες), την Εσθονία (-1,4 εκατοστιαίες μονάδες), την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο (και οι δύο -1.0 ποσοστιαίες μονάδες).

Στην Ελλάδα το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται σε σοβαρή υλική στέρηση ανερχόταν το 2012 στο 19,5%, το 2013 στο 20,3% και το 2014 ανέβηκε στο 21,7%. Μιλάμε δηλαδή για πάνω από 2,1 εκατομμύρια Έλληνες σε κατάσταση σοβαρής υλικής στέρησης. Είναι κι αυτή μια από τις πιο κρίσιμες πλευρές του success story των πρωτογενών πλεονασμάτων και της δήθεν ανάκαμψης.

Αξίζει επίσης να δει κανείς ποιός τύπος νοικοκυριών δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα. Το ποσοστό των νοικοκυριών με έναν ενήλικο και εξαρτώμενα παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρή υλική στέρηση ανέρχεται στο 35,7%. Το ποσοστό των νοικοκυριών με δύο ενήλικα μέλη και τρία ή περισσότερα παιδιά ανέρχεται στο 30,8%. Ενώ ο τύπος των νοικοκυριών που εμφανίζει το μικρότερο συγκριτικά ποσοστό σοβαρής υλικής στέρησης είναι με δυο ενήλικες εκ των οποίων τουλάχιστον ο ένας είναι άνω των 65 ετών. Το ποσοστό με σοβαρή υλική στέρηση ανέρχεται στο 13,4%.

Με άλλα λόγια, το νοικοκυριό που έχει παιδιά σήμερα στην Ελλάδα τιμωρείται με σοβαρή υλική στέρηση, ενώ η σύνταξη λειτουργεί ως σωσσίβιο. Προς το παρόν. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι ηλικίες οι οποίες πλήττονται περισσότερο από τη φτώχεια και την εξαθλίωση στην Ελλάδα είναι οι ανήλικοι. Το ποσοστό των μικρότερων από 18 ετών που αντιμετωπίζει σοβαρή υλική στέρηση ήταν 23,3% το 2013 και 24,2% το 2014.

Στις κατεξοχήν εργάσιμες ηλικίες 18-64 ετών το ποσοστό ανερχόταν σε 21,6% το 2013 και σε 23,1% το 2014. Ενώ στις ηλικίες άνω των 65 ετών το ποσοστό ανερχόταν σε 13,7% το 2013 και 15,4% το 2014. Δηλαδή, η χειρότερη ηλικία για να ζεις στην Ελλάδα σήμερα είναι να είσαι ανήλικος, κάτω από 18 ετών, ενώ η καλύτερη να είσαι συνταξιούχος, άνω των 65 ετών.

Τα δεδομένα αυτά δεν πρέπει να τα θεωρήσουμε απλά σαν μια συνεπεια των πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθεί η χώρα. Πρόκειται για την κοινωνική κατάσταση που επιτρέπει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Οι ανήλικοι δεν μπορούν να αντιδράσουν. Οι γονείς τους τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδι με την ελπίδα του επιούσιου κι έτσι κρέμονται από όποιον τους τάζει λαγούς με πετραχείλια. Ενώ οι συνταξιούχοι τρέμουν μήπως και χάσουν τη πενιχρή σύνταξη. Κι έτσι καθώς διαλύεται ο κοινωνικός ιστός, το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί ανεμπόδιστα να συνεχίζει την κατεδάφιση της χώρας τάζοντας συσσίτια και κουπόνια σίτισης σ' όσους έχουν χάσει κάθε ελπίδα και αξιοπρέπεια.

"Στο μικρόφωνο" με το Δημ. Καζάκη, 31 Μαρτίου 2015.

Αυτές είναι οι παραβιάσεις του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου που διεπράχθησαν σε βάρος της χώρας μας

Τρίτη, 31 Μαρτίου 2015

Σχόλιο 

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.: Το κείμενο 

που ακολουθεί 

αποτελεί 

μοναδικό 

ντοκουμέντο γνώσης, 

που περιλαμβάνει τις 

πιο βασικές 

παραβιάσεις 

του Διεθνούς και 

Εθνικού Δικαίου 

που έγιναν στην 

Πατρίδα μας, από 

την ημέρα που "εισέβαλαν" οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια 

στην Πατρίδα μας.

Επίσης ο συγγραφέας με την ταυτοποίηση των παραβιάσεων, 

ταυτόχρονα προετοιμάζει και προτείνει και ανάλογο κατηγορητήριο 

για όλους τους υπεύθυνους εντός και εκτός της Ελλάδας  που 

έπληξαν βάναυσα τη χώρα μας με τη σωρεία των 

αναφερομένων παραβιάσεων.

Με αυτήν την έννοια το παρακάτω κείμενο είναι από τα πλέον χρήσιμα

 για τον κάθε Δημοκράτη- Πατριώτη.

του Κώστα Κούστα

Ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί με ενθουσιασμό μια νέα κατάσταση να 

εξελίσσεται στα πλαίσια των κινήσεων της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, 

όπου διαφαίνεται βαθιά ρήξη με τις πολιτικές που ακολούθησαν οι 

μνημονιακές κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας.

Όμως, επειδή έχουμε βιώσει στο παρελθόν παρόμοιες εξάψεις ενθουσιασμού από

 τον λαό...

για να βρεθεί αργότερα προδομένος και απογοητευμένος, καλό θα ήταν να είμαστε

 όλοι ενήμεροι για το ποια είναι τα ισχυρά χαρτιά της Ελλάδας που δεν 

επιτρέπουν κωλοτούμπες από αυτή την κυβέρνηση.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις διέπραξαν ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ με βάση το 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ και το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ενώ τα όργανα της ΕΕ (Εurogroup - 

EΚΤ - ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΗΓΕΤΩΝ ΕΕ) παρανομούν με την συγκρότηση της ΤΡΟΙΚΑΣ 

και την επιβολή των μνημονίων παραβιάζοντας την ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και

 την ΧΑΡΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ του ΟΗΕ!

Τα μνημόνια των «ελληνικών κυβερνήσεων» με την Τρόικα, είναι όχι 

απλά παράνομα, αλλά επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρα! Αυτό πρέπει να 

έχει η κυβέρνηση ως θέση συνεπικουρούμενη από το δικαίωμα αποζημίωσης

 για τη βλάβη που μας προκάλεσε η ΕΕ, η Τρόικα και οι υπάλληλοί τους.

Απόφαση ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

Το Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Μάρτιο εξέδωσε ψήφισμα, το οποίο 

μάλιστα συνηγορείται από την Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων και

 την Επιτροπή Νομισματικών και Οικονομικών Υποθέσεων του 

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο οποίο αναφέρεται πως ότι εφαρμόστηκε 

στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία ως μνημονιακή πολιτική τα 

τέσσερα τελευταία χρόνια, καθώς και οι σχετικές συμβάσεις που έχουν υπογραφεί 

και η δράση της Τρόικας παραβιάζουν το πρωτογενές δίκαιο της 

Ευρωπαϊκής Ένωσης (δηλαδή τις συνθήκες ίδρυσής της).

Ακύρωση μνημονιακών συμβάσεων:

Τα άρθρα 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ αναφορικά με το Δίκαιο 

των Συνθηκών προβλέπουν την ακύρωση μιας συνθήκης εφ’ όσον 

χρησιμοποιήθηκε δόλος, υπήρξε σφάλμα, απειλή κατά εκπροσώπου του

 κράτους κλπ.

Το άρθρο 41.παρ.3 του Χάρτου Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. αναφέρει: 

“Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αποκατάσταση εκ μέρους της Ένωσης, 

της ζημίας που του προξένησαν τα θεσμικά όργανα ή οι υπάλληλοι της κατά 

την άσκηση των καθηκόντων τους, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι

 κοινές στα δίκαια των Κρατών-Μελών“

Έκθεση του ΟΗΕ για παράβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Η Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που 

δημοσιεύτηκε στις 07/03/2014 στην ιστοσελίδα του, επικρίνει με τον 

πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση 

των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, 

κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του 

δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο;

Ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εξέφρασε τη λύπη του για

 την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου

 Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις 

στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και 

πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών;

Ο ΟΗΕ επικρίνει τις ελληνικές κυβερνήσεις για την βάναυση καταπάτηση 

των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων όσον αφορά στα 

ανθρώπινα δικαιώματα;

Δόγμα ΚΑΛΒΟ περί Εθνικής κυριαρχίας:

Έπραξαν εις γνώση τους και Ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο με βάση το από το

 1962 ενσωματωμένο Δόγμα Κάλβο, που ορίζει το δικαίωμα προστασίας της 

Εθνικής Κυριαρχίας και του Εθνικού Συμφέροντος:

"Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα –ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, 

εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της 

Εθνικής του Κυριαρχίας- να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), 

να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές 

και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, 

με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία

 της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του 

Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως 

με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή 

χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106)."

Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσει

ς, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concession agreements), αλλά 

και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την 

μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματίων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας

 της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο 

διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission

 on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by

 the UN General Assembly on 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση 

του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο 

Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868 (στον κολοφώνα της 

αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές

 κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή 

δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με 

την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με 

την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, 

συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου 

πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της – οδηγώντας αναγκαστικά

 και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας 

της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε

 το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή

 με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς 

της «επένδυσης» για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με 

την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον 

ιδιοκτήτη της επένδυσης.

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται –σύμφωνα με όσα προείπαμε

 – κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας

 του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».

Σε κάθε περίπτωση, το καταβλητέο και το ύψος της αποζημίωσης θα κριθεί και

 θα καθοριστεί αποκλειστικά από τα δικαστήρια του κράτους λειτουργίας 

της «επένδυσης» και με βάση τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες του 

ντόπιου πληθυσμού.

Η εφαρμογή (υλοποίηση) του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την 

έκφραση (άσκηση) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του

 κράτους λειτουργίας της επένδυσης.

Μάλιστα-σύμφωνα με το ίδιο αυτό «δόγμα» και όπως είπαμε ήδη- η 

δικαστική αρμοδιότητα για τα προκύπτοντα νομικά ζητήματα στην 

διαδικασία εθνικοποίησης της «επένδυσης», ανήκουν αποκλειστικά στον

 κράτος υποδοχής και λειτουργίας της επένδυσης, το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο και

 τα δικαστήρια του οποίου θα καθορίσουν, κυρίαρχα, το περιεχόμενο, 

την αναγκαιότητα της εθνικοποίησης, την αντικειμενική αλήθεια του κινδύνου 

του Εθνικού Συμφέροντος του λαού από την λειτουργία της επένδυσης 

στην επικράτειά του και τελικά την νομιμότητα της εθνικοποίησης, καθώς και 

την καταβολή ή όχι αποζημίωσης στον πρώην ιδιοκτήτη της.

Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης στο δικαστήρια του 

αλλοδαπού κράτους-επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. 

Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από 

την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από

 το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια

 μορφή «δικαστικού εθνικισμού».

Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη

 κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και 

δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση

 και επαναφορά της δουλείας –με άλλη μορφή- και της εκμετάλλευσης 

ανθρώπου από άνθρωπο.

Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας 

και απάνθρωπη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στις 

αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 

19ου αι.

Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της

 Ν. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με 

τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on

 Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by 

the UN General Assembly on 14-12-1962.

Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με

 το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των 

παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και 

Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση

 των αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της 

«ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή 

των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α,β,

 της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, 

Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).

Στο «δόγμα Calvo» και στην συναφή παραπάνω συνθήκη του Διεθνούς 

Δικαίου στηρίχθηκαν οι 10άδες των νόμιμων εθνικοποιήσεων κατά 

διάφορων, ευρωπαϊκών κυρίως, αποικιοκρατικών εταιρειών και επιχειρήσεων 

που λειτουργούσαν σε αποικιοκρατούμενες χώρες του τρίτου κόσμου και οι 

οποίες λυμαίνονταν τον ντόπιο πλούτο σε συνθήκες ανθρώπινης δουλείας

 και εξευτελισμού του ντόπιου λαού.

Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνηση αποπληρωμής 

των εξωτερικών δανείων από την κυβέρνηση του Ι. Μεταξά το 1934, η 

οποία δικαιώθηκε με την ιστορική απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου 

αρ. 78/15-06-1934 καθώς και η άρνηση της Αργεντινής το 2003 της

 αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και η οποία (Αργεντινή) 

δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του 

Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το ίδιο θέμα.

Και τέλος, στο νομικό αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα 

της δημοψηφισματικής απόφασης του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί 

την αποπληρωμή των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς 

ουδεμία συνέπεια.

Συμπεράσματα:

Συμπέρασμα πρώτο: Τα παραπάνω, απορρέοντα από το Διεθνές 

Δίκαιο, αναφαίρετα και μη-παραιτήσιμα υπέρ του Ελληνικού Λαού, δικαιώματα,

 θα μπορούσε να ασκήσει η προδοτική ελληνική κυβέρνηση και δεν το έκανε.

Μπορούσε δηλαδή, νόμιμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών της 

χρεών, τόσο των αρχικών της προς τις ιδιωτικές ξένες τράπεζες, όσο και

 των μετέπειτα δανειστών της, ήτοι των κρατών μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ,

 για αντικειμενικούς λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης και προστασίας του 

Εθνικού της Συμφέροντος (Συντ.106).

Αντ’ αυτού όμως, η ελληνική κυβέρνηση, δολίως και προδοτικά, όχι μόνο δεν

 τον έκανε, αλλά προτίμησε να εξοφλήσει πλήρως τους ξένους τοκογλύφους, 

με τίμημα, την διάπραξη μιας ουσιαστικής βιολογικής, οικονομικής και 

ηθικής γενοκτονίας των Ελλήνων πολιτών της.

Όχι μόνο έκοψε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς τους Έλληνες 

πολίτες (κηρύσσοντας έτσι εσωτερική χρεοκοπία), για τις παρεχόμενες από

 τους τελευταίους επιχειρηματικές υπηρεσίες των (δημόσια έργα, 

προμηθευτές νοσοκομείων, επιστροφές φόρων κλπ.) προς αυτήν, αλλά και 

έκοψε, βαναύσως, απολυταρχικά και αλύπητα, μισθούς και συντάξεις,

 σε χαμηλομισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους, σπρώχνοντας τους τελευταίους

 στα όρια της βιολογικής των εξαφάνισης και της ηθικής των απαξίωσης 

και εξαθλίωσης, έκλεισε νοσοκομεία και σχολεία και αρνήθηκε να χορηγήσει 

δωρεάν τα βιβλία στα σχολεία.

Επέβαλε τέλος, θανατηφόρους-στην κυριολεξία- φόρους, καθώς και 

έκτακτα χαράτσια στην ακίνητη περιουσία, τα οποία ενσωματώνονται 

στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με ποινή για την μη-πληρωμή των, την διακοπή 

του ρεύματος των ελληνικών σπιτιών αδιακρίτως!

Αν δεν είναι αυτή δόλια προαίρεση και διάπραξη Εσχάτης Προδοσίας κατά 

του Ελληνικού Λαού από την «ελληνική» Κυβέρνηση και του κοινοβουλίου 

που νομοθετεί τα μέτρα αυτά, τότε ποία είναι;

Συμπέρασμα δεύτερο: H από 08-05-2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση 

της «ελληνικής κυβέρνησης» με την Τρόικα, για τον δανεισμό της πρώτης από 

την δεύτερη με το ποσό των 120 δις. ευρώ, είναι επί της ουσίας αυτοδίκαια 

άκυρη (όχι απλά ακυρώσιμη) διότι:

α) Θυσιάζει το (οικονομικό κατ` αρχήν) Δημόσιο Συμφέρον του Ελληνικού 

Λαού, υπέρ των ξένων τοκογλυφικών οικονομικών δολοφόνων (Τρόικα, 

ξένες τράπεζες), σε βαθμό συνακόλουθης, έμμεσης μεν, αλλά ουσιαστικής

 κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος (σύμφωνα με όσα 

προαναφέραμε)

β) Παραβιάζει άμεσα και κατάφωρα την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος 

με συγκεκριμένους όρους, με τους οποίους η «ελληνική» κυβέρνηση 

εκχωρεί παράνομα σε ξένες δυνάμεις και τις τρείς συνιστώσες της Λαϊκής 

Κυριαρχίας, ήτοι την Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, καθώς και 

-το σπουδαιότερο- την εδαφική της ακεραιότητα σε αυτές, δια του αδιανόητου 

όρου της Δανειακής Σύμβασης, με τον οποίο η «ελληνική Κυβέρνησης 

παραιτείται από την ασυλία, λόγω Εθνικής Κυριαρχίας, επί της 

εδαφικής ακεραιότητας και όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος!».

γ) Παραβιάζει το άρθρο 28 παρ.3 Συντ. σύμφωνα με το οποίο είναι δυνατή

 η εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας μόνο με τον όρο του σεβασμού 

του δημοκρατικού πολιτεύματος και των αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας.

Και τούτο διότι η Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδος με την Τρόικα 

περιέχει τον όρο αρ.7 παρ.1 («Πληρωμές») με τον οποίο, απαγορεύει 

τον συμψηφισμό των (ενδεχομένων) οφειλών των μελών-κρατών της ΕΕ (μέρος 

της Τρόικας) με το δάνειο της Ελλάδος που συνομολογείται με την Δανειακή

 αυτή Σύμβαση.

Τούτο συνεπάγεται την παραβίαση των προαναφερομένων αρχών της ισότητας

 και αμοιβαιότητας, συνεπώς και την παράνομη και προδοτική μονομερή

 εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα).

δ) Καταλύει έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, την Εθνική μας Κυριαρχία, δια

 της κατάλυσης του Εθνικού (οικονομικού) Συμφέροντος της Ελλάδος 

(εδώ θεωρουμένου με την οικονομική του σημασία), δια της παρ. α,ii 

του υποκεφαλαίου «Υποχρεώσεις» του κεφαλαίου της: «Παροχές, εγγυήσεις 

και Υποχρεώσεις», σύμφωνα με το οποίο:

«Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή

 ή κάτοχο του δημοσίου χρέους (εσωτερικού ή εξωτερικού), προτεραιότητα σε 

σχέση με τους Δανειστές (της Τρόικας)».

Ταυτόχρονα βέβαια, ο όρος αυτός, καθίσταται μπούμερανγκ κατά της 

εγκυρότητας της Σύμβασης αυτής, διότι καταλύσει την Εθνικής μας Κυριαρχία.

ε) Η αναφερθείσα τέλος Διεθνή Δανειακή Σύμβαση (Συνθήκη), είναι 

και τυπικά άκυρη, διότι δεν έχει επικυρωθεί με κυρωτικό νόμο από την βουλή 

με την ελάχιστη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, όπως προβλέπεται ρητά στο 

άρθρο 28 παρ.2 Συντ.

Το γεγονός όμως της μη-ψήφισης της Σύμβασης αυτής από την Βουλή, δεν

 την καθιστά νομικά ανίσχυρη –και συνεπώς δεν απαλλάσσει τα υπογράφοντα

 αυτήν μέλη της ελληνικής κυβέρνησης από τις πολιτικές και ποινικές των 

ευθύνες- διότι και μόνο η υπογραφή της απ` τα μέλη της «ελληνικής» κυβέρνηση

ς, συνιστά Estoppel κατά το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή συνιστά μια δεσμευτική για 

την ελληνική κυβέρνηση υπόσχεση και δέσμευση (ένα ρητό συμβόλαιο) προς 

τα αντισυμβαλλόμενα κράτη για την πιστή εφαρμογή της.

Επιπλέον, η έμπρακτη τελικά εφαρμογή της Σύμβασης αυτής, παρά την μη-

ψήφισή της από την Βουλή, συνιστά έναν ακόμα επιπρόσθετο 

επιβαρυντικό παράγοντα του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας κατά της

 Ελλάδος από την «ελληνική» Κυβέρνηση, διότι καταδεικνύει τον δόλο 

της τελευταίας στην διάπραξη του εγκλήματος αυτού και αποκαλύπτει 

το εγκληματικό της πάθος για την εκτέλεση της, προδοτικής και

 ακρωτηριαστικής για την Ελλάδα, Δανειακής αυτής Διεθνούς Σύμβασης.

Η υπογραφή συνεπώς της Συνθήκης αυτής, αλλά και η έμπρακτη εφαρμογή 

της, συνιστά τον ορισμό της Εσχάτης Προδοσίας της «ελληνικής» Κυβέρνησης 

και της Βουλής -που υπογράφει τους νόμους του Μνημονίου που 

ψηφίζονται σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης- κατά της Ελλάδος. Συναφώς 

και η άρνηση της Κυβέρνησης να καταγγείλει και κηρύξει μονομερώς, 

έστω υστερόχρονα, άκυρη της Συνθήκη αυτή με ειδικό ακυρωτικό 

νόμο-δεδομένου ότι όλες οι διεθνείς συνθήκες κυρώνονται στην Βουλή 

με κυρωτικούς νόμους (άρθρο 28 παρ.2 Συντ.), ή έστω να ζητήσει την ακυρότητά

 της στα ελληνικά δικαστήρια, επικαλούμενη (η ελληνική κυβέρνηση) την, δια 

της Συνθήκης αυτής, κατάλυση της Εθνική μας Κυριαρχίας- συνιστά διάπραξη

 της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος και εκ παραλείψεως, ενώ 

ταυτόχρονα καταδεικνύει και τον δόλο της Κυβέρνησης στην διάπραξη αυτού, 

του ειδεχθεστέρου όλων, εγκλήματος.

Το ερώτημα που καλείται η δικαιοσύνη, κυρίως όμως η ιστορία, να απαντήσει 

τώρα είναι το εξής: Mε ποίο τίμημα άραγε προδόθηκε η χώρα μας;

Τέλος, επειδή δια της προδοτικής αυτής Σύμβασης καταλύεται κατάφωρα η 

Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος, ως συνεργοί της «ελληνικής» κυβέρνησης

 στην διαπραχθείσα Εσχάτη Προδοσία κατά της Ελλάδος, θεωρούνται και είναι

 και τα μέλη της Τρόικας, που είναι αντισυμβαλλόμενα στην Σύμβαση

 αυτή, σύμφωνα με το Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο.

Συμπέρασμα τρίτο: Από τα παραπάνω εξηγείται συνεπώς και η επιμονή

 των κατακτητών της Τρόικας να ζητήσουν και η «ελληνική» κυβέρνησης να

 δεχτεί, να συμπεριληφθούν στην Δανειακή αυτή Σύμβαση οι άκρως προδοτικοί

 όροι περί «παραίτησης της Ελλάδος, αμετάκλητα και χωρίς όρους, από το

 δικαίωμα ασυλίας της επί όλων των περιουσιακών στοιχείων της» και από 

το «δικαίωμά της για την δικαστική της προσφυγή και προστασία στην και από 

την Ελληνική Δικαιοσύνη(!), στην διαδικασία εκτέλεσης της Σύμβασης αυτής», 

για την οποία «ισχύει το Αγγλικό Δίκαιο»!

Κι αυτό έγινε διότι, όλοι, οι Τροϊκανοί και η κυβέρνηση, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, 

θα μπορούσε να επικαλεσθεί και να ασκήσει το αναφαίρετο και 

μη-παραιτήσιμο δικαίωμα της «εθνικής της κυριαρχίας» στην εδαφική

 της επικράτεια. και να αρνηθεί την αποπληρωμή όλων των εξωτερικών της 

δανείων και χρεών της, για λόγους Εθνικού της Συμφέροντος.

Οι Τροϊκανοί γνώριζαν επίσης ότι, μια (μελλοντική) αληθινά πατριωτική 

ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να ασκήσει το αναφαίρετο αυτό δικαίωμά 

της Εθνικής της Κυριαρχίας και να καταγγείλει και να ακυρώσει μονομερώς,

 με ειδικό ακυρωτικό νόμο, την προδοτική αυτή Δανειακή Σύμβαση, για τον λόγο 

ότι η τελευταία καταλύει της Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας.

Και η μονομερής καταγγελία της Σύμβασης αυτής και για τον παραπάνω λόγο 

από την Ελλάδα, θα ήταν μια πράξη με την οποία η τελευταία θα εξέφραζε 

και προστάτευε την Εθνική της Κυριαρχία, στην οποία περιλαμβάνονται 

και η Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία της (legislative and judicial 

reserved domain of sovereignty).

Για τον λόγο ακριβώς αυτό, η μονομερής αυτή καταγγελία της Σύμβασης δεν

 θα συνιστούσε παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αντίθετα πράξη σεβασμού

 και πιστής εφαρμογής του! Είναι προφανές ότι οι Τροϊκανοί, ακριβώς για 

τους παραπάνω λόγους, ζήτησαν και η «ελληνική» κυβέρνηση δουλικά

 και προδοτικά δέχτηκε, να συμπεριληφθούν οι παραπάνω δύο προδοτικοί όροι 

στην Δανειακή αυτή Σύμβαση.

Ταυτόχρονα όμως, οι δύο αυτοί προδοτικοί όροι, γύρισαν μπούμερανγκ εναντίον 

των κατακτητών και της κυβέρνησης, διότι αυτοί (οι όροι) καθιστούν την 

Δανειακή Σύμβαση (Διεθνή Συνθήκη) αυτοδίκαιο άκυρη, διότι παραβιάζουν

 την Εθνική Κυριαρχία ενός κράτους μέλους της εννόμου Διεθνούς Κοινότητας 

που προστατεύεται από το Διεθνές Δίκαιο.

ΠΗΓΗ: «dimtris-kypriotis.blogspot.gr» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.