Του Δημήτρη Κυπριώτη
Πολιτική
αποτυχία της λιτότητας.
Αφήνουμε
προς το παρόν κατά μέρος τον καταλογισμό των ευθυνών για ότι υποφέρει σήμερα η
Ελλάδα και οι Έλληνες, για να δούμε ακόμη μια φορά τα νούμερα, τους αριθμούς της
οικονομίας, όπως καταγράφονται στην
επίσημη στατιστική (τη δική τους), ύστερα από μια μεγάλη περίοδο λιτότητας, που
αντί να μας βγάλει από τη στενωπό της κρίσης, μας έχει οδηγήσει ακόμα πιο βαθιά
σε αυτήν, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης,
παρά τις γελοίες δηλώσεις των κυβερνώντων .
Στην Ελλάδα
από το 2010 έως το 2013 έχουν χορηγηθεί από την «Τρόικα» σαν δάνεια, 209 δις
ευρώ. Και σημειώστε ότι από αυτά: Τα 60 δις, αφορούν σε χρεολύσια, τα 48 δις,
αφορούν στην λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, τα 11 δις,
δόθηκαν για την προαγορά των ομολόγων με το λεγόμενο PSI plus, ενώ τα 35 δις διατέθηκαν (
άκουσον-άκουσον ) στις τράπεζες εξωτερικού, ως κίνητρο συμμετοχής στο PSI του Μαρτίου 2012(αυτό που δήθεν θα
μας μείωνε το χρέος)!
Φυσικά
ύστερα από αυτήν την εισροή χρημάτων, όλοι αυτοί οι «μασκαράδες» που
προσπαθούσαν να πείσουν για την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας και το
«στραγγάλισμα» του ελληνικού λαού, δεν βγάζουν κουβέντα για το
δημόσιο χρέος, αφού εννοείται ότι αυτό είναι η αιτία όλων των
πολιτικών που εφαρμόζονται, που αντί να μειώνεται, αυξάνεται! Έτσι
εκτιμάται για το τρέχον έτος ότι το δημόσιο χρέος θα ακουμπήσει, ίσως και να
ξεπεράσει το 180% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ)!
Και επειδή γνωρίζουν την πραγματικότητα, στρέφουν την «κουβέντα» σε δήθεν μείωση του
ελλείμματος, όταν ξέρουν ότι και αυτοί οι αριθμοί που δίνουν είναι πλασματικοί,
αφού έχουν κηρύξει οι «αθεόφοβοι» εσωτερική στάση πληρωμών, για να εμφανίσουν και να στηρίξουν,
αυτήν την ελάχιστη μείωση που ψιθυρίζουν!
Υπερήφανη
Εθνική Οικονομική Πολιτική
Και επειδή
αυτή είναι η οικονομική κατάσταση, που δεν αμφισβητείται από πουθενά, έχουμε το
άλλο «τροπάριο» αυτό του μονόδρομου. Και σε αυτό δυστυχώς δεν βρίσκεται
πολιτική δύναμη, εντός του κοινοβουλίου, να δώσει πειστική εθνική απάντηση, με οικονομική πολιτική πρόταση που θα
έβγαζε πάνω από την Ελλάδα και τους
Έλληνες, τη θηλιά που τους έχουν περάσει στο «λαιμό».
Κανείς δεν τολμάει να πει τα πράγματα με το
όνομά τους. Κανείς δεν λέει το αυτονόητο, ότι η χώρα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ άλλο να ρημάζεται
και ένα λαό να εξαθλιώνεται! Και για να μη συνεχιστεί αυτό, δε μένει
τίποτα άλλο από το να ΑΡΝΗΘΕΙ να
πληρώνει τους «εκτελεστές και δημίους της»!
Και επειδή
είναι φανερό, ακόμα και στους μη γνωρίζοντες οικονομικά, ότι η πληγή του κακού
βρίσκεται στο χάσιμο της εθνικής νομισματικής πολιτικής, η άρνηση πληρωμής του χρέους, γιατί περί αυτού πρόκειται όταν
μιλάμε για υπερήφανη εθνική οικονομική πολιτική, συνδυάζεται αυτόματα με την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα!
Ότι
άλλο ακούγεται, δηλαδή: διαπραγμάτευση, ακύρωση μνημονίων, νέα μνημόνια,
συνεργασία με τις χώρες του Νότου και μετά από κοινού ενέργειες, επενδύσεις
κλπ, είναι φληναφήματα, αισχρά ψέματα,
και μοίρασμα ψεύτικων ελπίδων, μέχρι να γίνει η νέα υφαρπαγή της ψήφου των Ελλήνων
και μετά πάλι μία από τα ίδια!
Βέβαια, όταν
αντιτάσσεις την άρνηση πληρωμής του χρέους, ως μοναδικό μέσο για να «λυτρωθείς» από τον ακήρυχτο και ιδιότυπο οικονομικό
πόλεμο που σου έχουν επιβάλει, σου λένε και μάλιστα με μεγάλη απαξίωση και δόση
ειρωνείας: «Και πως θα γίνει αυτό; Δεν μπορεί η χώρα να μην επιστρέψει τα
δανεικά»! Και όμως όταν λένε και αυτά ακόμα, γνωρίζουν ότι ψεύδονται!
Και πρώτα
από όλα σε ένα πλαίσιο συστημικών ενεργειών,
που θα μπορούσαν ακόμα και αυτοί ακόμα
οι κυβερνώντες να ενεργοποιήσουν, αν δεν ήταν «υποταγμένοι» στη βούληση άλλων
δυνάμεων, για το σταμάτημα της πολιτικής της λιτότητας-εξαθλίωσης, αφού μπορούν
με δικές τους ενέργειες να ζητήσουν να εφαρμοσθούν και τα παρακάτω:
1.Τα προβλεπόμενα και σε αυτήν ακόμα την άθλια Μεταρρυθμιστική
Συνθήκη της Λισαβόνας, στην οποία
υπάρχει η προσαρτημένη δήλωση «30», κατά την οποία, τόσο η Επιτροπή όσο και τα
Κράτη-Μέλη, μπορούν να παρέμβουν με μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις και
αναπροσαρμογές.
2. Να προσβάλουν την ίδια τη Συνθήκη, κατά το μέρος που
αφορά στην Αρχή της Αναλογικότητας (άρθρο 5 παρ.4 ΣΕΕ και το Πρωτόκολλο αριθμός 2).
3.Να στηριχθούν στις παραδοχές των Ευρωπαϊκών
Δικαστηρίων(Στρασβούργου και Λουξεμβούργου) και να ζητήσουν όχι απλά την
αναθεώρηση, αλλά τον τερματισμό της πολιτικής της λιτότητας.
Βέβαια όταν
εμείς μιλάμε για εφαρμογή Εθνικής Υπερήφανης Οικονομικής Πολιτικής με πρώτο
πρόταγμα την μη ΑΠΟΔΟΧΗ του χρέους
και επομένως την ΑΡΝΗΣΗ πληρωμής του, αυτό δεν το επικαλούμαστε έτσι χωρίς διεθνή
νομικά στηρίγματα και διεθνείς πρακτικές, κάθε άλλο μάλιστα. Αυτό θα γίνει με την επίκληση του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου, με βάσει τα άρθρα 61 και 62 της
Συνθήκης της Βιέννης που επιγραμματικά αναφέρονται:
α. Στην επιγενόμενη αδυναμία εκτέλεσης των υποχρεώσεων που έχουν αναληφθεί για λόγους
που έχουν να κάνουν με την αδυναμία επιβίωσης του ίδιου του λαού
β. Στην θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων, που
αφορούν ακριβώς τη σημερινή κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα και,
γ. Στην εφαρμοζόμενη τακτική διαγραφής χρεών Κρατών, που
εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου