Ο «θεσμικός» εκφασισμός του Δένδια

Του Θέμη Τζήμα

Εισαγωγικά να τονίσουμε ότι όπου “Δένδιας” να έχουμε στο μυαλό μας το σύνολο των μελών της κυβέρνησης και φυσικά τους πρωταιτίους Σαμαρά- Βενιζέλο. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος υπουργός ως καθ' ύλην αρμόδιος βρίσκεται στην προμετωπίδα του θεσμικού εκφασισμού, που προωθεί η κυβέρνησή του, χέρι- χέρι με την πιο βίαιη νεοφιλελεύθερη επίθεση σε αναπτυγμένη οικονομία και με τον παρά- κρατικό εκφασισμό της Χρυσής Αυγής.

Τα γεγονότα στην Αμυγδαλέζα είναι γνωστά: και μόνο η κράτηση χωρίς κλιματισμό, σε συνθήκες πληθυσμιακής ασφυξίας, κατακαλόκαιρο και μόνο η λειτουργία του χώρου ως στρατοπέδου συγκέντρωσης αποτελούν επαρκείς λόγους αν μη τι άλλο προβληματισμού και κατά συνέπεια ανάληψης πρωτοβουλιών από τους υπευθύνους κυβερνητικούς φορείς. Πολύ περισσότερο όταν εκεί μέσα κρατούνται άνθρωποι για 12 και 18 μήνες, σε συνθήκες χειρότερες των αθλίων φυλακών μας και απομόνωσης από τον έξω κόσμο, χωρίς να έχουν τελέσει κάποιο έγκλημα.

Όταν μάλιστα σημειώνεται εξέγερση, θα περιμέναμε όχι ένας αριστερός ή προοδευτικός αλλά ο κάθε στοιχειωδώς δημοκράτης, έστω προερχόμενος από τη λεγόμενη “φωτισμένη δεξιά” αξιωματούχος και φυσικά υπουργός να εκδώσει μια αυτοκριτική ανακοίνωση και να κάνει κάτι στο πλαίσιο του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων που επιτάσσουν το σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο.

Όχι για να φανούμε “καλοί” στους Ευρωπαίους, όπως βλακωδώς κάποιοι νομίζουν. Αλλά επειδή ο δρόμος της διαμόρφωσης μαύρων οπών στο σώμα της δημοκρατίας και της επικράτειας έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οδηγεί σε μια κατεύθυνση: οι μαύρες αυτές τρύπες μεγαλώνουν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα ώστε τελικά καταπίνουν όχι μόνο όποιον κάθε φορά ορίζεται ως “ξένος” ή “άλλος” αλλά τελικά- και κατεξοχήν- αυτόν που ορίζεται ως “ντόπιος”, αυτόν που αρχικά νιώθει να μην κινδυνεύει από τα στεγανά εκφασισμού, που θεωρεί ότι δικαιούται να αδιαφορεί ή και να χειροκροτεί όσο τα στεγανά αυτά γιγαντώνονται.

Η συνταγματική επιβολή σεβασμού της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου- Έλληνα ή ξένου, νομίμως ή παρανόμως ευρισκομένου στην επικράτεια- συμπεριελήφθη ως μη αναθεωρητέα διάταξη, του σκληρού συνταγματικού πυρήνα, όχι μόνο για χάρη των ξένων αλλά και ημών των Ελλήνων. Εμείς πληρώσαμε το κουρέλιασμα των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων μας με αίμα, καθυστέρηση και εθνικό ακρωτηριασμό στον εμφύλιο, στη χούντα και σε πολλές ακόμα περιστάσεις. Επειδή είχαμε- τότε ακόμα- ιστορική μνήμη και αντανακλαστικά αναγορεύσαμε το σεβασμό της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου σε θέσφατο, γιατί όπως και πολλοί άλλοι λαοί αντιληφθήκαμε ότι αν στερήσεις συγκεκριμένα δικαιώματα έστω σε ένα τμήμα όσων βρίσκονται στην επικράτειά σου, θέτεις σε κίνδυνο το δικαίωμα συνολικά και για όλους. Με άλλα λόγια σε μια πολιτεία η ανθρώπινη υπόσταση και προσωπικότητα δεν μπορεί να προβλέπεται ότι γίνεται σεβαστή μόνο για κάποιους και όχι για κάποιους άλλους, γιατί αφορά την ίδια την αναγνώριση της ανθρώπινης υπόστασης ως θεμελίου του συνολικού και ολοκληρωμένου κράτους δικαίου.

Σήμερα ο κος Δένδιας και δι' αυτού οι Σαμαράς- Βενιζέλος και λοιποί υπουργοί τί απαντούν όταν τίθενται ζητήματα του στενού πυρήνα του του συντάγματος και της δημοκρατίας μας; Όταν χτίζουν στεγανά, μαύρες τρύπες που εκφεύγουν κάθε νομιμότητας και δημοκρατικού ελέγχου; Η ανακοίνωση Δένδια για τα γεγονότα στην Αμυγδαλέζα συνιστούν μνημείο θεσμικού εκφασισμού: όταν τον κατηγορούν για συνθήκες κολαστηρίου στην Αμυγδαλέζα δεν αρνείται ότι επικρατούν αυτές οι συνθήκες. Όχι καθόλου. Απαντάει απλά ότι είναι δικαίωμα του ελληνικού κράτους να περιορίζει όποιον βρίσκεται παράνομα στην επικράτειά του. Και οι όροι του περιορισμού; η χρονική διάρκεια, οι συνθήκες κράτησης; για την κυβέρνηση είναι άνευ σημασίας. Πρωτεύει ο εγκλεισμός με κάθε κόστος και κάθε τρόπο.

Το σημαντικό είναι ποιό ιδεολόγημα κρύβεται πίσω από αυτήν την πολιτική. Το ιδεολόγημα που διατείνεται ότι η ασφάλεια του κράτους, όπως αυτή ορίζεται από το καθεστώς υπερέχει κάθε άλου δικαιώματος και ελευθερίας. Κάθε άλλου κανόνα και νόμου. Δηλαδή το βασικό και κοινό επιχείρημα κάθε πολιτικής αυταρχικοποίησης και εκφασισμού ιστορικά.

Εν προκειμένω πρόκειται για θεσμικό εκφασισμό, διότι το χρησιμοποιούν σε ένα περιβάλλον ούτως ή άλλως εντεινομένου εκφασισμού από την παρουσία της Χρυσής Αυγής και την ισχυροποίηση της επιρροής του ακροδεξιού λόγου. Αυτόν ακριβώς το λόγο έρχεται έμπρακτα να δικαιώσει η κυβέρνηση, διαμορφώνοντας συνθήκες μιθριδατισμού των πολλών προς όφελος του φασιστικού λόγου, αξιοποιώντας όλο τον καθεστωτικό, ιδιωτικό και κρατικό μηχανισμό επιρροής, ως προς τη λειτουργία ανέλεγκτων στεγανών στην επικράτεια και στο δημοκρατικό πολίτευμα. Καταλύοντάς τη δημοκρατία κομμάτι- κομμάτι, όπως ακριβώς έκανε το κράτος της δεξιάς κατά τις δεκαετίες '50 και '60, στρώνοντας έτσι το δρόμο προς τη χούντα.

Σήμερα στρώνουν το δρόμο στη Χρυσή Αυγή. Ετοιμάζουν το ιδεολογικό και θεσμικό οπλοστάσιο που η ακροδεξιά θα χρησιμοποιήσει για να ανοίξει τα ξερονήσια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους “ξένους” του κοντινού μέλλοντος: όχι μόνο τους αλλοδαπούς αλλά και τους Έλληνες αριστερούς, τους δημοκράτες, τους προοδευτικούς.

Με άλλα λόγια η κυβερνητική αντιμετώπιση του ζητήματος “Αμυγδαλέζα” αποτελεί, όπως και η υπόθεση της ΕΡΤ- και άλλες- σταυροδρόμι. Ανοίγουν άλλη μια πληγή στο σώμα της δημοκρατίας και της δημοκρατικής συνείδησης του λαού, πατώντας στο μείγμα φόβου, αδιαφορίας, απερισκεψίας και ίσως ακόμα μίσους αρκετών. Πρόκειται για μια μάχη που διεξάγεται ταυτόχρονα στο θεσμικό και ιδεολογικό επίπεδο. Αν ανεχτούμε τις μαύρες τρύπες που δημιουργούν οι κυβερνώντες προς όφελος της Χρυσής Αυγής, αυτές οι ίδιες μαύρες τρύπες θα καταπιούν και εμάς. Ο εκφασισμός δε σταματάει στο νυν “ξένο”. Μας αντιμετωπίζει όλους ως ξένους. Ας θυμηθούμε πόσους Γερμανούς καταδίκασε ο Χίτλερ σε θάνατο και πόσους Έλληνες η χούντα.  Δεν υπάρχει ειδικά αγώνας για την ανθρώπινη και εντός των πλαισίων του συντάγματος αντιμετώπιση των μεταναστών. Μόνο αγώνας για τον κάθε άνθρωπο.

Πηγή: tvxs