είναι καιρός να μπει στη λίστα κι ένα άλλο διαχρονικό αμάρτημα, που κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι η μάνα όλων των υπόλοιπων.
Η απάθεια..
Κι είναι η μάνα, γιατί αυτή επιτρέπει στα υπόλοιπα να κόβουν βόλτες ανενόχλητα πάνω στη μίζερη αντίληψη της ζωής. Αν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα μπορούν ν΄ανοίξουν τη πόρτα για τη κόλαση, η απάθεια είναι αυτή που τους επιτρέπει να υπάρχουν, να δίνουν τη καθημερινή τους παράσταση στο θέατρο της παράνοιας που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Ψάχνοντας τη λέξη απάθεια, βρήκα μια φράση που ειπε κάποιος άγνωστος. Η ανοχή συνίσταται από εννιά μέρη απάθειας κι ένα μέρος πουτ@νίστικης αγάπης.
Το 1964 μπροστά στο σπίτι της, η Κίτυ Τζενοβέζε δολοφονείται αγρια ενώ το δράμα παρακολουθούσαν αμέτοχοι 38 μάρτυρες-γείτονες μέσα από τα παράθυρά τους, χωρίς να πιάσουν ούτε το τηλέφωνο να καλέσουν την αστυνομία. Η απάθεια αυτών των ανθρώπων έγινε θρύλος. Γράφτηκαν μελέτες, βιβλία, ταινίες ακόμα και τραγούδια για τη περίπτωση αυτή που πήρε διάφορα ονόματα. "Το σύνδρομο του θεατή" "το σύνδρομο του κακού σαμαρίτη" "το σύνδρομο Τζενοβέζε" Καταναλώθηκε ένα σωρό μελάνι για να βρει λόγια, αιτίες, εξηγήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ΑΠΑΘΕΙΣ.
Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα δεν είναι καινούργιο. Βαδίζει μαζί με τα υπόλοιπα χέρι χέρι. Δίπλα στα άπληστα αρπακτικά, την ώρα που δολοφονούν τα θύματά τους που μπορεί να είναι ακόμα και ολόκληροι λαοί, υπάρχει η απάθεια εκείνων που που παρακολουθούν αμέτοχοι να διαπράττεται το έγκλημα. Δεν "ανακατεύονται" "θέλουν την ησυχία τους". Δεν "θέλουν μπλεξίματα" Κι ακόμα χειρότερα. Δεν τους αφορα αν δεν είναι οι ίδιοι τα θύματα, ή στη χειρότερη περίπτωση δεν αντιδρούν καν, όταν είναι τα θύματα.
Η απάθεια είναι η είσοδος για τη κόλαση. Η παιδική χαρά των απανταχού άπληστων μωρόδοξων αμαρτωλών. Που στο δρόμο για τη κόλαση πατάνε πάνω στις ζωές των ανθρώπων σαν νάναι κουρελούδες. Πατάνε γιατί οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε κουρελούδες. Βλέπουν τη ζωή τους μέσα από τα μάτια ενός παλιόχαρτου. Που το παίζουν οι άλλοι όπως γουστάρουν.
Θα μπορούσε έστω κι ένας να είχε κατέβει κάτω να φωνάξει, να τρομάξει το φονιά, να σώσει τη Κίτυ. Τι ήταν αυτό που κράτησε 38 ανθρώπους κρυμμένους μέσα στις φωλιές τους σαν ποντίκια.. Τι ήταν αυτό που ήταν τόσο δυνατό ώστε να δεχτούν να ζήσουν μ΄αυτές τις εικόνες για το υπόλοιπο της ζωής τους, γνωρίζοντας πως είναι συνένοχοι σε μια δολοφονία για την οποία δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ να αποτρέψουν.
Τι είναι αυτό που κρατάει το κόσμο που πεινάει, που χάνει τους αγαπημένους, που βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε, τους αρρώστους του να μην έχουν φάρμακα, τους συνανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι ξεχασμένοι , σαν να είναι ένα τίποτα. Τι είναι αυτό που κρατάει σιωπηλό, ταπεινωμένο, ένα λαό που ξεφτυλίζεται, εκβιάζεται, αντιμετωπίζεται σαν νούμερο σε μια κονσόλα ενός άπληστου τραπεζίτη που κόβει συνέχεια λίβρες κρέας για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία του...
Η απάθεια. Το σύνδρομο του να καθίσει κάποιος ήσυχος την ώρα που τον βι@ζουν για να μην αγριέψει περισσότερο το βι@στή. Το σύνδρομο του κλειστού παράθυρου στις φωνές που έρχονται από δίπλα γιατί δεν είναι "δική μας δουλειά" Το σύνδρομο του φιλήσυχου πολίτη που αποδέχεται τη τάξη των πραγμάτων, αγνοώντας παντελώς τη δική του εκδοχή για τη πραγματικότητα. Αγνοώντας γιατί ζει, για ποιο λόγο ζει, ποιο είναι το καθήκον του απέναντι στη ζωή και τους συνανθρώπους.
Η απάθεια είναι συνώνυμη της μη συμμετοχής. Της απουσίας πρωτοβουλίας, έμπνευσης, ΠΑΘΟΥΣ. Είναι η απουσία του ιερού πάθους, του ζωογόνου, που αφήνει ανεξέλεγκτα τα αρρωστημένα πάθη να κάνουν παιχνίδι. Κρυμμένη πίσω από χιλιάδες δικαιολογίες που ο καθένας μας φτιάχνει για να κουκουλώσει τις ενοχές του. Δεν ήξερα, δεν γνώριζα, δεν με αφορά, τι μπορώ να κάνω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα...
Οι πιο έντιμοι σωπαίνουν στην ενοχή τους. Οι υπόλοιποι αραδιάζουν παπαριές φιλοσοφώντας πάνω στο φαινόμενο όπως κάνω κι εγώ κι οι υπόλοιποι φαφλατάδες. Γιατί υπάρχει και το δέκατο αμάρτημα εκείνο της ΠΡΟΖΑΣ. Οι διανοούμενοι, ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος, τα δήθεν ανήσυχα πνεύματα, οι τάχα έξω από τα τείχη της χειραγώγησης και της υποταγής, έχουμε ανάγει το δέκατο αμάρτημα σε τέχνη.
Τη τέχνη του δεν κάνω αλλά δεν σωπαίνω. Μόνο που η κάθε Κίτυ δεν χρειάζεται κάποιον να φιλοσοφεί πίσω από τις κουρτινες για το τι θα έπρεπε να γίνει ή τι θα μπορούσε να γίνει. Χρειάζεται εκείνον που θα θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο γιατί δεν δέχεται να ζήσει με τις ενοχές της απάθειας. Χρειάζεται ένα πολεμιστή στο πλάι της κι όχι ένα τσαρλατάνο. Ενα τολμηρο εξερευνητη της ζωής κι όχι ένα οκνηρό χαρτογιακά που προσπαθεί να μάθει τη τέχνη του πολέμου παπαγαλίζοντας τυφλοσούρτηδες γραμμένους από τις ζωές των άλλων.
Δυστυχώς είναι δύσκολο να βρεθούν αυτές οι μονάδες που θα έκαναν τη διαφορά γιατί όλοι είμαστε πνιγμένοι στα δίχτυα της απληστίας, της λαιμαργίας, της ζηλοφθονίας, της λαγνείας, της οργης, της οκνηρίας , της αλαζονείας με μια γερή δόση από απάθεια και πρόζα... Θέλει ένα σάλτο τίγρης όπως έλεγε κι ο ποιητής, για να ξεφύγουμε από την μεγγενη της απάθειας που έχει αρρωστήσει το μυαλό μας και τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να περάσουμε απεναντι τη λεωφόρο σερνόμενοι, παρακαλώντας να μη περνάει αυτοκίνητο εκείνη την ώρα.
Πρέπει να βρούμε τρόπους να διασχίσουμε με θάρρος το δρόμο που θα μας οδηγήσει στην απέναντι μεριά. Σε μια ζωή με λιγότερη μιζέρια και περισσότερο μεγαλείο ψυχής. Η κόλαση κι ο παράδεισος είναι εδώ κι εμείς αλίμονο, εξαργυρώνουμε όλη τη ζωη μας σε πενταροδεκάρες προσδοκώντας μια ανάσταση που θα έρθει έτοιμη στο πιάτο μας, δώρο από κάποιο θεό.
Αν η φύση μας ήθελε απαθείς, δεν θα μας είχε δώσει ποτέ την ικανότητα να έχουμε συνείδηση της ύπαρξή μας. Δεν θα μας είχε ταϊσει ποτέ με το καρπό της γνώσης όλης της δημιουργίας που υπάρχει γύρω μας. Κι όμως ακόμα ψάχνουμε να βρούμε την αιτία. Το γιατί. Αδυνατώντας να σηκώσουμε τα μάτια από τις αρρωστημένες εμμονές μας και να περάσουμε απέναντι. Προσκολλημένοι σε κουτάκια που επιμένουμε να αποκαλούμε ζωή.
Οι σιωπηλοί μάρτυρες στο έγκλημα κατά της ζωής. Δηλαδη ένοχοι.
triklopodia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου