ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Οπως μου εξιστόρησαν οι μεγαλύτεροι, που θυμούνται εκείνη την εποχή, τον καιρό εκείνο, κάθε τόσο, κάποιος τύπος ανέβαινε σε ένα μπαλκόνι, έλεγε…
“αποφασίζομεν και διατάζομεν”, εξηγούσε ότι αυτή του η συμπεριφορά οφείλονταν στο γεγονός ότι… αυτός (ο τύπος στο μπαλκόνι) είχε το μαχαίρι και το πεπόνι, και τα ντουφέκια και τα τανκς και ότι γι αυτόν τον λόγο θα γινόταν αυτό που ήθελε αυτός χωρίς να το συζητήσει με τους υπόλοιπους.
Την εποχή εκείνη, οι δικτάτορες ήταν δικτάτορες με τα ούλα τους, με τις στολές τους, με τα παράσημα τους, με τα βλοσυρά ύφη τους, με τις μουστάκες τους, με τις αγριοφωνάρες τους….
Την εποχή εκείνη, οι αριστεροί είχαν ρομαντικές ιδέες, είχαν την παρανομία τους, τις φυλακίσεις τους, τα ξερονήσια τους, τα βασανιστήρια τους….. επαναστάτες κανονικοί. με τα ούλα τους.
Πάνε όμως αυτές οι παλιές, καλές, ρομαντικές εποχές.
Σήμερα, ακόμα και η χούντα που ζούμε, δεν είναι εκείνη η χούντα που ήξερες ποιος είναι ο εχθρός σου, που τον έβλεπες κρεμασμένο στα κάδρα στις δημόσιες υπηρεσίες και τον μισούσες με όλο σου το είναι, σήμερα, οι δικτάτορες είναι ασήμαντοι δημόσιοι υπάλληλοι, με τα γυαλάκια τους, με τις μανσέτες τους, με τα ντοσιέ τους, με τα λογιστικά τους φύλλα, που συντάσσουν ήσυχα – ήσυχα στο γραφειάκι τους πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οποίες διαβιβάζουν χέρι – χέρι, στον επόμενο δημόσιο υπάλληλο, διάφανα και διαυγώς, μέχρι στο εθνικό τυπογραφείο κάποιος δημόσιος υπάλληλος να εκτυπώσει το φύλλο της εφημερίδας της συγκυβέρνησης, και όσα έγραψε ο τύπος με τα γυαλάκια και οι χοντροί φίλοι του, να γίνουν νόμοι του κράτους, χωρίς πάλι κανείς να συζητήσει τίποτα με κανέναν.
Και σ’ όλα τα κανάλια, όλοι οι παπαγάλοι, αποκαλούν δημοκρατία την κατάσταση αυτή, και θα συνεχίσουν να κράζουν μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να παρακαλάμε “να φύγει πια αυτή η απαίσια δημοκρατία”, και να πούμε “ουφ” όταν θα μας απαλλάξουν από αυτήν, και τότε η μαύρη σκιά, που απλώνει τα φτερά της πάνω μας, θα τα κλείσει, και το σκοτάδι θα γίνει έναν τουλάχιστον τόνο πιο βαθύ.
Δε μας πειράζουν όμως εμάς αυτά. Δεν ασχολούμαστε με τη δημοκρατία και το σύνταγμα εμείς. Εμείς έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά θέματα. Λίστα Λαγκάρντ, Βίλα Ρίτζ, Βίλα μπάχο, πυροβολισμοί, φοροφυγάδες, λεφτά, ύφεση, χρέη, αναδουλειά….
Πάνε πια οι ρομαντικές εποχές…..
Σήμερα οι αριστεροί αγωνιστές είναι γόνοι εύπορων οικογενειών, ντύνονται σικ, και αντί να χάνουν χρόνο με το να καταδικάζουν τη χούντα των τραπεζουπαλλήλων τώρα που ο λαός απογοητεύτηκε, διοργανώνουν πορείες για να “τσακίσουν” άλλον φασισμό, όχι αυτόν που υποφέρουμε τώρα, και αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο πόζα και στάση όπως ανεβοκατεβαίνουνε τα ποσοστά, και γλύφουν τους τοκογλύφους με τρόπο ελεεινό, κι ετοιμάζονται να συμμαχήσουν με τους παλιούς τους “πολιτικούς εχθρούς” και να τους καλωσορίσουν στους κόλπους της ατέλειωτης μάσας, και συναντώνται ιδιωτικά και συναλλάσονται με τους ίδιους διεθνείς τοκογλύφους και τους υπαλλήλους όσων άλλων μας έφεραν ως εδώ, κι ένας λαός κοιτά αποσβολωμένος, νικημένος, απογοητευμένος, την κατάρρευση του τελευταίου κάστρου του, της αριστεράς, πριν καν δεχθεί επίθεση.
Σήμερα οι δεξιοί, αντί να κατηγορούν τον άνθρωπο που άνοιξε τις πόρτες για να μπουν στην Ελλάδα όλοι οι πικραμένοι της γης, τον έχουν απέναντι τους και τον κοιτάνε και τον αποκαλούν πρωθυπουργό, κι αντί να απαιτούν να συλληφθούν όσοι υπέγραψαν την καταδίκη που ζούμε αυτή, δίνουν θεατρικές παραστάσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με ζωντανά πλάνα, με σφαλιάρες, με λαϊκές αγορές, και μοιράζουν κι αυτοί καλαμποκάκι στον έρμο τούτο λαό, και με λίγο καλαμπόκι και λίγη ασφάλεια και προστασία, να τον βάλουν πάλι στο κοτέτσι το βράδυ που βγαίνουν οι μαύροι λύκοι.
Και συ κάθεσαι μαλακά στον καναπέ και φοβάσαι έντρομος μήπως το έργο τελειώσει και χάσεις και το πιάτο και την τηλεόραση και τον καναπέ και το κοτέτσι, και διαβάζεις τα ίδια και τα ίδια καθημερινά, ο τάδε πολιτικός είπε πάλι το απίστευτο αυτό, ο νέος απίθανος φόρος είναι τόσο, το μαγαζί που έκλεισε είναι αυτό εδώ, η κατοχή είναι υποχρεωτική για τους λόγους αυτούς, ο λαός μας είναι άχρηστος, τεμπέλης, κλέφτης, φοροφυγάς γι αυτόν και γι αυτόν τον λόγο,
και εσύ κάθεσαι Θεέ μου και τους ακούς! και σκέφτομαι “δεν τους βαρέθηκες πια;” “Δε θέλεις να κάνεις κάτι να τους ξεφορτωθείς;” και μόλις στο πω αυτό, πάψε μου λες, δεν είμαι καραγκιόζης εγώ, δεν είμαι Χριστός να σώσω την ανθρωπότητα, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο εγώ, είμαι μικρός εγώ και ποιος είσαι εσύ; και που ξέρεις απ΄αυτό; και που ξέρεις από κείνο; και μήπως είσαι βαλτός; και άλλα πολλά,
και χαλάει η ατμόσφαιρα.
και σκέφτομαι μερικές φορές, γιατί δεν παίρνω την οικογένεια μου και να φύγω από εδώ, αφού έτσι κι αλλιώς δε θέλεις να πολεμήσεις δίπλα μου εσύ, εσύ πολεμάς μόνο για το δικό σου σανό, και γιατί δεν το κάνω αφού μπορώ, και μήπως καταδικάζω τα παιδιά μου μένοντας μαζί σου εδώ, και γιατί να συνεχίσω να πολεμάω μια μάχη χωρίς εσένα στο πλευρό μου κι όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, μαύρη απελπισία με πιάνει αδερφέ μου. Γιατί αν φύγουμε από την Ελλάδα όλοι οι άξιοι άνθρωποι αδερφέ, τότε η Ελλάδα δε θα αξίζει μία.
Ομως από την άλλη η Ελλάδα αξίζει όσο αξίζουν οι Ελληνες και εγώ πιστεύω ότι εμείς οι Ελληνες αξίζουμε πολύ, και ότι έρχεται ο καιρός να το αποδείξουμε, και ότι όταν θα έρθει η ώρα που θα σηκωθείς από τον καναπέ, θα είσαι από την πολλή ανάπαυση μουδιασμένος και στο σώμα και στο μυαλό, και εγώ πρέπει να είμαι εδώ, και θα πρέπει να σηκωθείς και να κάνεις κάτι σωστό, και αντί να πετάξεις τη δημοκρατία στα σκουπίδια να αποφασίσεις να τη φυλάξεις σαν κόρη οφθαλμού, να αποφασίσεις επιτέλους ότι τη δημοκρατία δεν σου τη χαρίζουν αλλά την διεκδικείς με αγώνες και την κερδίζεις, να αποφασίσεις να αγωνιστείς, για έναν σωστό σκοπό.
Να αγωνιστείς ενάντια στον κάθε λογής φασισμό,
Να αγωνιστείς για τη δημοκρατία. (http://2013marathon.org)
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου