Εκλογικός απολογισμός και Εθνική προοπτική

του Νίκου Ιγγλέση

Μετά τέσσερα χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους του Ράιχ και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου 2014 καταγράφουν τα πολιτικά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας.

Μελετώντας τα αποτελέσματα και συγκρίνοντάς τα με αυτά προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων διαπιστώνει κανείς ότι:

1.  Τα μνημονιακά κόμματα συρρικνώνονται σε σημαντικό βαθμό, αλλά όχι τόσο όσο θα ανέμενε κανείς αν αναλογιστεί την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που έχουν προκαλέσει στη χώρα.

2.  Τα μνημονιακά κόμματα διαθέτουν αξιόλογες εκλογικές εφεδρείες που την κρίσιμη στιγμή ...
μπορούν να διασώσουν τη συγκυβέρνηση Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ  και το καθεστώς επικυριαρχίας.

3. Η γκεμπελικής υφής προπαγάνδα, που από το Μάιο του 2010 παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων, κορυφώθηκε το διάστημα πριν τις ευρωεκλογές, με το success story του «πρωτογενούς πλεονάσματος» του τέλους του Μνημονίου, της εξόδου στις αγορές και της διανομής «κοινωνικού μερίσματος» με αποτέλεσμα να περιορίσει τις απώλειες των μνημονιακών κομμάτων και να φρενάρει την άνοδο των αντιμνημονιακών.

4. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται αδιέξοδη, αφού μετά δύο χρόνια σκληρής λιτότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης δε μπόρεσε να αυξήσει τα ποσοστά του σε σχέση με το 2012, Η πρωτιά που πέτυχε οφείλεται στη σημαντική πτώση της Ν.Δ.

5. Η Χρυσή Αυγή, παρά τις ποινικές διώξεις και την επικοινωνιακή επίθεση που δέχεται, επιτυγχάνει σημαντική αύξηση των ποσοστών της.

6. Το ΚΚΕ, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, παρουσιάζει συνεχή συρρίκνωση της δύναμής του.

7. Η αναξιοπιστία των μνημονιακών και κρυφομνημονιακών κομμάτων οδηγεί στην εμφάνιση, ελληνικής εκδοχής φαινομένων «μπερλουσκονισμού». Πρόκειται για τη δημιουργία κομμάτων και τοπικών συνδυασμών από επιχειρηματικά συμφέροντα.

8. Τα κόμματα και οι οργανώσεις που υποστηρίζουν την επάνοδο της χώρας στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), κατακερματισμένα, οδηγήθηκαν σε πολιτική ανυπαρξία.

Ας δούμε αναλυτικά τα επί μέρους κόμματα, τη στρατηγική τους και τα εκλογικά αποτελέσματά τους.

ΣΥΡΙΖΑ

Μέχρι τις εκλογές του 2012 η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση ήταν το μικρότερο κόμμα του Κοινοβουλίου, στις εκλογές τους 2009 είχε λάβει ποσοστό 4,60%. Μετά δύο χρόνια μνημονιακών πολιτικών ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται το κύριο πολιτικό όχημα με το οποίο εκφράζεται η αντίθεση  σημαντικού τμήματος της κοινωνίας (πρόκειται κυρίως για πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ αλλά όχι μόνο) στις ακολουθούμενες πολιτικές που επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι δανειστές. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 παίρνει ποσοστό 16,78% ενώ σ’ αυτές του Ιουλίου 2012, σε συνθήκες έντονης πόλωσης, ανεβάζει το ποσοστό του στο 26,89%, δηλαδή μέσα σ’ ένα μήνα κερδίζει 10,1 μονάδες. Χαρακτηριστικό της πόλωσης της περιόδου Μαΐου – Ιουνίου 2012 είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει, μόνο από το ΚΚΕ, τέσσερις μονάδες και το τελευταίο συρρικνώνεται από το 8,48% στο 4,50%.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι ψηφοφόροι που επιλέγουν το ΣΥΡΙΖΑ δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην με τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του, αλλά το χρησιμοποιούν ως το προσφορότερο εργαλείο για να σταματήσουν την προσωπική τους εξαθλίωση και την καταστροφή της χώρας από την πολιτική της λιτότητας που εφαρμόζουν τα κόμματα του Μνημονίου.

Στις εκλογές του 2014 η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται στο σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά». Καλεί δηλαδή τους πολίτες να ψηφίσουν, έστω και για πρώτη φορά την Αριστερά, προκειμένου να μπεί  τέλος στη διαρκή λιτότητα, να καταργηθούν τα Μνημόνια, να αναδιαπραγματευθούμε το χρέος, διαγράφοντας ένα μεγάλο τμήμα του κλπ.

Η στρατηγική αυτή βασίζεται σε μια λανθασμένη εκτίμηση του σημερινού ελληνικού προβλήματος. Το ζητούμενο δεν είναι η εφαρμογή μιας αριστερής πολιτικής απέναντι σε μια δεξιά πολιτική, δε ζούμε σε κανονικές εποχές.  Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους των δανειστών, δηλαδή της χρηματοπιστωτικής αυτοκρατορίας με επικεφαλής το Δ΄ Ράϊχ, οι μισθοί και οι συντάξεις ληστεύονται, η ανεργία έχει πάρει κολοσσιαίες διαστάσεις γιατί η ΕΚΤ στραγγαλίζει τη ρευστότητα της οικονομίας και ο δημόσιος πλούτος εκποιείται έναντι πινακίου φακής.

Το ζητούμενο για τη χώρα είναι η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας που αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή πολιτικών που θα αντιστρέψουν την πορεία των πραγμάτων, γι’ αυτό και ο αγώνας του ελληνικού λαού είναι πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός. Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώκει μια νίκη της Αριστεράς θα όφειλε να αποτελέσει τον πυρήνα ενός εθνικοαπελευθρωτικού μετώπου, ενός σύγχρονου ΕΑΜ, και αυτό γιατί υπάρχουν σημαντικά τμήματα της κοινωνίας που ενώ αντιπαλεύουν τα Μνημόνια και τη λιτότητα, ενώ θέλουν την εθνική απελευθέρωση δεν είναι διατεθειμένα να μπουν κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα της Αριστεράς. Η χώρα δε χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, χρειάζεται μια Ελληνική Κυβέρνηση με βασική συμμετοχή της Αριστεράς.

Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ένα οικονομικό πρόγραμμα που πείθει μόνο ένα μικρό μέρος της κοινωνίας ενώ ένα άλλο τμήμα της φοβάται ότι τα πράγματα μπορεί και να χειροτερεύσουν. Πώς π.χ.  μπορεί να αυξηθούν οι κατώτατοι μισθοί και οι συντάξεις, πώς θα μειωθούν οι φόροι και

θα καταργηθούν τα χαράτσια χωρίς ταυτόχρονα να μην αυξηθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού; Και αυτό το έλλειμμα, εφ’ όσον δεν φεύγουμε από την Ευρωζώνη, θα πρέπει να καλυφθεί με δανεισμό σε ευρώ.

Με τα δεδομένα αυτά και συνυπολογίζοντας τη χαλαρότητα της ψήφου των ευρωεκλογών, παρά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε, μάλλον ανεπιτυχώς, να τους δώσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος, καθώς και τη γκεμπελική προπαγάνδα του ευρύτερου κόμματος του Μνημονίου, η αξιωματική αντιπολίτευση πήρε 26,58%, ποσοστό που είναι λίγο πιο χαμηλό από αυτό του Ιουνίου 2012 που ήταν 26,89%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή μετά δύο εφιαλτικά χρόνια παρέμεινε στα ίδια επίπεδα, γι’ αυτό στην αρχή μιλήσαμε για αδιέξοδη στρατηγική.

Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ

Οι δύο κυβερνητικοί συνεταίροι προσπαθούν χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον να διατηρήσουν την εξουσία, για δύο λόγους:

α) Διότι έχουν αναλάβει από τους επικυρίαρχους δανειστές να τελειώσουν τη δουλειά, δηλαδή να μεταμορφώσουν τη χώρα, μέσω των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, σε οικονομικό χώρο, συμπληρωματικό του γερμανικού ιμπέριουμ και να εκποιήσουν, έναντι πινακίου φακής, τις στρατηγικές υποδομές και το φυσικό πλούτο της χώρας.

β) Γιατί η απώλεια του γκουβέρνου, που τους εξασφαλίζει πολιτική και οικονομική επιρροή, θα σημάνει την ταχύτατη απαξίωση και διάλυσή τους.

Ως βασικό τους όπλο χρησιμοποιούν μια ασύλληπτης έκτασης γκεμπελική προπαγάνδα με την αμέριστη συμπαράσταση των εξαρτημένων- συστημικών Μέσων Ενημέρωσης. Πριν τις εκλογές του 2012 τρομοκράτησαν τους πολίτες με την επιστροφή στη δραχμή, περιγράφοντας ένα σενάριο ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας που οι ίδιοι, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστία των δανειστών θα προκαλούσαν αν ο λαός αρνείτο να υποταχθεί στις μνημονιακές πολιτικές. Πλησιάζοντας προς τις ευρωεκλογές στην τρομοκρατία της δραχμής πρόσθεσαν το success story:

α) ενός πρωτογενούς πλεονάσματος που δεν υπάρχει, ούτε έχει επικυρωθεί από την  Eurostat. H Eurostat επικύρωσε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2013 που ανέρχεται σε 23,1 δις. Αν από αυτό το ποσό αφαιρεθούν οι τόκοι (7,2 δις.) που πληρώθηκαν για την εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους, τότε καταλήγουμε σ’ ένα πρωτογενές έλλειμμα 15,8 δις.

Μάλιστα μια εβδομάδα πριν τις εκλογές άρχισαν να μοιράζουν πεντακοσάρικα (κοινωνικό μέρισμα) από το ανύπαρκτο πλεόνασμα του 2013, προκειμένου να εξαγοράσουν κάποιους ψηφοφόρους. Όσα λεφτά μοιράσουν αυξάνουν το έλλειμμα του 2014 και σύντομα θα λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να πάρουν πίσω ό,τι έδωσαν.

β) Το τέλος των Μνημονίων, που δήθεν θα έλθει επειδή κάποια στιγμή στις αρχές του 2016 τελειώνουν οι δόσεις της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης. Αποκρύπτουν όμως από τους πολίτες ότι οι ίδιοι έχουν υπογράψει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, που ισχύει από 1-1-13 και προβλέπει ότι η χώρα μας θα είναι υπό αυστηρή επιτήρηση μέχρι να αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει πάρει, δηλαδή τουλάχιστον μέχρι το 2040. Αναλυτικά για τη μνημονιακή προπαγάνδα βλέπε το άρθρο «Πρωτογενής απάτη και πλεόνασμα προπαγάνδας» στο http://greekattack.wordpress.com

Παρ’ όλες τις προσπάθειες των εγχώριων μνημονιακών, παρ’ όλη τη βοήθεια που τους έδωσαν τα αφεντικά τους από το εξωτερικό, παρ’ όλη την προπαγάνδα οι δύο συνιστώσες του κόμματος του Μνημονίου έχασαν συνολικά 11,21 μονάδες σε σχέση με τις εκλογές του 2012. Συγκεκριμένα η Ν.Δ. υποχώρησε από το 29,66% (2012) στο 22,71% (2014), απώλεια 6,95 μονάδες και το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) η μεγάλη «Δημοκρατική Παράταξη» sic, από το 12,28% (2012) στο 8,02% (2014) απώλεια 4,26 μονάδες, ή πάνω από 1/3 της δύναμής του. Προκειμένου να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί οι παράγοντες του ΠΑΣΟΚ σχεδιάζουν την ανασύνταξη της «Κεντροαριστεράς» μαζί με το «Ποτάμι» (6,61%) και τα ρετάλια της ΔΗΜΑΡ (1,21%). Αν τα καταφέρουν θα πρόκειται για την «κεντροαριστερά» συνιστώσα του κόμματος του Μνημονίου ή σωστότερα για την «κεντροαριστερά» του δωσιλογισμού.

Έχοντας χάσει την επαφή με την πραγματικότητα οι μεν της Ν.Δ πανηγυρίζουν που η διαφορά τους από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο στις τέσσερις μονάδες οι δε του ΠΑΣΟΚ επειδή δεν έπεσαν στο 5% όπως προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Σήμερα η Ελλάδα έχει μια Κυβέρνηση που υπερψηφίστηκε από ένα ποσοστό (30,7%) μικρότερο από το 1/3 του εκλογικού σώματος, είναι δηλαδή μια Κυβέρνηση μειοψηφίας μέσα στο λαό αλλά πλειοψηφίας στη Βουλή, λόγω του bonus των 50 εδρών. Θα ήταν σωστότερο να μιλάμε για τη Δημοκρατία του bonus.

Προσοχή όμως, πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι η Κυβέρνηση διαθέτει κάποιες εφεδρείες. Πέρα από το «Ποτάμι» που αποτελεί το δυνητικό συνεταίρο του μνημονιακού μπλόκ, υπάρχει και η δεξαμενή των πολύ μικρών κομμάτων που δεν έπιασαν το 3% και έμειναν εκτός της κατανομής των ευρωβουλευτών. Λόγω της χαλαρής ψήφου των ευρωεκλογών σ’ αυτή τη δεξαμενή κατευθύνθηκε το 17,3% των ψήφων. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 το ποσοστό αυτό είχε φτάσει το 19% αλλά ένα μήνα μετά, τον Ιούνιο 2012, λόγω της πόλωσης, έπεσε κατακόρυφα στο 6%. Τα σημαντικότερα από αυτά τα μικρά κόμματα είναι ο ΛΑΟΣ (2,70%), οι Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες του Γ. Χατζημαρκάκη (1,44%), η ΔΗΜΑΡ (1,20%) και οι Γέφυρες  των Θ.Τζήμερου- Θ. Σκυλακάκη (0,90%). Μόνο τα τέσσερα μικρά αυτά κόμματα αθροίζουν ποσοστό 6,2%. Ο σχεδιασμός των μνημονιακών κομμάτων για τις προσεχείς εθνικές εκλογές είναι, σε συνθήκες πόλωσης και εκβιαστικών διλημμάτων, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων αυτών των κομμάτων, καθώς και άλλων που δεν έχουν σαφή αντιμνημονιακή γραμμή, να οδηγηθούν στην υπερψήφιση κυρίως της Ν.Δ. ώστε αυτή να διεκδικήσει την πρωτιά από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει ξανά το bonus των 50 εδρών. Το αν καταφέρουν κάτι τέτοιο εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό και από το πόσο ελκυστική θα είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Χρυσή  Αυγή

Ο Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή αναδείχθηκε στο τρίτο κόμμα των ευρωεκλογών αυξάνοντας το ποσοστό του κατά 2,48 μονάδες από το 6,92% τον Ιούνιο του 2012, σε 9,40% τον Μάιο 2014. Η αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής έγινε κάτω από τις δυσμενέστερες γι’ αυτήν συνθήκες, όπως η προφυλάκιση της ηγεσίας της, οι ποινικές διώξεις για το σύνολο σχεδόν των βουλευτών της και η καθημερινή επίθεση εναντίον της απ’ όλα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης.

Το πολιτικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δε μπορεί να αντιμετωπίζεται με χαρακτηρισμούς όπως νεοναζιστικό μόρφωμα και εγκληματική οργάνωση όταν άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων παρατηρείται σ’ όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Το φαινόμενο αυτό έχει πολύ βαθύτερα οικονομικά και πολιτικά αίτια. Η οικονομική κρίση, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, η άνοδος των μεταναστευτικών ροών που θεωρούνται από το ντόπιο πληθυσμό ως απειλή των, λιγοστών ήδη, θέσεων εργασίας και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας προς όφελος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της χρηματοοικονομικής αυτοκρατορίας οδηγούν στην ενίσχυση των εθνικιστικών κομμάτων. Η Ευρώπη που ξεκίνησε ως μία Ένωση κρατών-εθνών έχει μεταβληθεί σε μια πολυπολιτισμική χοάνη και ένα ενιαίο οικονομικό χώρο που εξυπηρετεί την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια διακυβέρνηση από τη χρηματοπιστωτική αυτοκρατορία. Η αντίδραση των λαών-εθνών που θέλουν να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα, τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, ενώ επιθυμούν την οικονομική και κοινωνική προστασία του εθνικού κράτους, είναι αναπόφευκτη.

Η Χρυσή Αυγή έχει μια αντιμνημονιακή ρητορική, αντιτίθεται στην εισβολή των μεταναστών και υπερασπίζεται τα εθνικά θέματα στην Κύπρο, το Αιγαίο, στη Θράκη, στο Σκοπιανό κλπ. Μ’ αυτή την ατζέντα η Χρυσή Αυγή κερδίζει ψηφοφόρους απ’ όλο το πολιτικό φάσμα από την συντηρητική Δεξιά μέχρι την παραδοσιακή Αριστερά. Αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να μας παραξενεύει γιατί έχει συμβεί και σ’ άλλες χώρες με κλασσικό παράδειγμα τη Γαλλία όπου, τις δύο τελευταίες δεκαετίες τα προπύργια του άλλοτε πανίσχυρου κομμουνιστικού κόμματος αλώθηκαν και μετατράπηκαν σε προπύργια του Εθνικού Μετώπου γιατί οι εργάτες έχαναν τις δουλειές τους από τους φτηνότερους και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις μετανάστες.

«Το  Ποτάμι»

Πρόκειται για το νέο φρούτο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Περίπου δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές ένας δημοσιογράφος που εργαζόταν στο μεγαλύτερο εκδοτικό συγκρότημα της χώρας αναγγέλλει τη δημιουργία ενός κόμματος. Από την επόμενη μέρα όλα τα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και οι εφημερίδες που συνδέονται μ’ αυτά αρχίζουν να προβάλουν το νέο κόμμα και τις δραστηριότητες του αρχηγού του. Ο τηλεοπτικός χρόνος που δίνεται στο νέο κόμμα ξεπερνάει κατά πολύ το χρόνο που δίνεται σ’ άλλα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο. Μετά από λίγο έρχονται και οι δημοσκοπήσεις που δίνουν στο νέο κόμμα διψήφια ποσοστά που φτάνουν ακόμη και το 14%.

To «Ποτάμι» είναι ένα κατασκεύασμα των επιχειρηματικών συμφερόντων που ελέγχουν τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, είναι η ελληνική εκδοχή του «μπερλουσκονισμού». Ο σκοπός αυτών των επιχειρηματικών συμφερόντων ήταν να δημιουργήσουν ένα ανάχωμα που θα συγκρατήσει τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ ώστε αυτοί να μην καταλήξουν στο ΣΥΡΙΖΑ, εξασφαλίζοντάς του την πρώτη θέση και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Ο σχεδιασμός ήταν αρκετά επιτυχής μέχρις ενός σημείου, το «Ποτάμι» ένα κόμμα χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, χωρίς υποψία προγράμματος, πήρε ένα ποσοστό 6,60% στις ευρωεκλογές και περιόρισε τη διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Ταυτόχρονα όμως το «Ποτάμι» συνέτεινε αποφασιστικά στη διάλυση της ΔΗΜΑΡ ως μελλοντικής εφεδρείας του μνημονιακού μπλόκ. Όπως κάθε επιχείρηση, έτσι και η επιχείρηση «Ποτάμι» είχε και μάλιστα σοβαρές παράπλευρες απώλειες. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης ότι, παράλληλα με το «Ποτάμι», ανάλογα εγχειρήματα έγιναν και στο επίπεδο των Δημοτικών εκλογών με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα για τους εμπνευστές τους.

ΚΚΕ

Το Κομμουνιστικό κόμμα συνεχίζει τη μοναχική πορεία του. Το κομματικό του συνδικάτο, το ΠΑΜΕ, διαδηλώνει χωριστά από τα άλλα συνδικάτα. Το ΚΚΕ δεν συζητάει ούτε συνεργάζεται με κανένα άλλο κόμμα, γιατί θεωρεί ότι μόνο αυτό έχει τη σωστή στρατηγική και τακτική για τη λύση των προβλημάτων του λαού και της χώρας. Μέχρις ότου η πλειοψηφία των πολιτών προσχωρήσει στις θέσεις του ΚΚΕ μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάει ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο ή οποιοσδήποτε άλλος γιατί δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου το ΚΚΕ επιτίθετο κυρίως κατά του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό τα ελεγχόμενα-συστημικά Μέσα Ενημέρωσης προέβαλαν τις δηλώσεις των στελεχών του που κατέκριναν με σφοδρότητα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στόχος ήταν να επαναπατριστούν στο ΚΚΕ οι ψήφοι που χάθηκαν από αυτό, τον Ιούνιο του 2012, προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι να μειωθεί το ποσοστό του τελευταίου.

Θυμίζουμε ότι στις εκλογές του Μαΐου  2012 το ΚΚΕ έλαβε ποσοστό 8,48%, αλλά ένα μήνα μετά, με την προοπτική ανατροπής των μνημονιακών δυνάμεων και νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, το ποσοστό του έπεσε στο 4,50%. Αυτό δείχνει ότι πέρα από το σκληρό πυρήνα του κόμματος ένα μεγάλο, σχεδόν το μισό, τμήμα των ψηφοφόρων του είναι έτοιμο να ακολουθήσει μια άλλη αριστερή πορεία με την ελπίδα τα πράγματα ν’ αλλάξουν σήμερα και όχι στη δευτέρα παρουσία.

Η εκλογική τακτική του ΚΚΕ πέτυχε να επαναπατρίσει στο κόμμα μόνο ένα μέρος των ψηφοφόρων που έχασε τον Ιούνιο του 2012, συγκεκριμένα από το 4,50% έφτασε στο 6,09%, κέρδισε δηλαδή 1,59 μονάδες έναντι των 3,98 που είχε χάσει. Πέρα όμως από τα ποσοστά του κόμματος μεταξύ 2012 και 2014 η σταδιακή αποδυνάμωση του ΚΚΕ, παρά τις δραματικές συνθήκες που βιώνει η χώρα, είναι εμφανής και στην περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο Αθηναίων που συμπτωματικά είχαν κατέβει οι ίδιοι υποψήφιοι και το 2010 και το 2014. Συγκεκριμένα στην περιφέρεια Αττικής ο Θ.Παφίλης συγκέντρωσε το 2010 το 14,44% και το 2014 το 10,66%, στο Δήμο της Αθήνας ο Ν. Σοφιανός έλαβε το 2010 το 13,74% και το 2014 το 7,41%. Όλα αυτά μετά τέσσερα χρόνια οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης των Ελλήνων.

Είναι φανερό ότι το ΚΚΕ πιέζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ που δίνει μια προοπτική αλλαγής της παρούσας δραματικής κατάστασης στους παραδοσιακούς αριστερούς ψηφοφόρους και η περιχαράκωσή του, προκειμένου να επιβιώσει εκλογικά, δε θα το βοηθήσει, αντίθετα στερεί από το αντιμνημονιακό μέτωπο ένα αξιόλογο και δυναμικό τμήμα της κοινωνίας.

ΑΝΕΛ

Το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων δημιουργήθηκε από βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ που αντιτάχθηκαν στη μεγάλη κωλοτούμπα του Α. Σαμαρά να στηρίξει την Κυβέρνηση Παπαδήμου και να ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Αργότερα προσχώρησαν στους ΑΝΕΛ ορισμένα στελέχη του αντιμνημονιακού και πατριωτικού ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 οι ΑΝΕΛ έλαβαν ένα σημαντικό ποσοστό 10.61% αλλά τον Ιούνιο του 2012 υποχώρησαν στο 7,51% και στις ευρωεκλογές του 2014 συρρικνώθηκαν ακόμη περισσότερο στο 3,46%.

Έχοντας μια έντονα αντιμνημονιακή αντζέντα αλλά παράλληλα μια πατριωτική στάση στα εθνικά θέματα οι ΑΝΕΛ  πιέζονται εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ  και σε μικρότερο βαθμό από τη Χρυσή Αυγή. Ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ διαρρέουν προς το ΣΥΡΙΖΑ με την προοπτική ανατροπής της μνημονιακής Κυβέρνησης και προς την Χ.Α. ως μια πιο δυναμική έκφραση του πατριωτικού χώρου.

Το μέλλον του κόμματος του Π. Καμμένου δε διαγράφεται ελπιδοφόρο, γιατί οι προσεχείς εθνικές εκλογές θα γίνουν σε κλίμα ακόμη πιο έντονης πόλωσης. Οι ΑΝΕΛ θα πρέπει ν’ αλλάξουν την ακολουθούμενη τακτική τους και να ενισχυθούν με νέα στελέχη του δημοκρατικού – πατριωτικού χώρου. Μια τέτοια προσπάθεια έγινε στο ευρωψηφοδέλτιο με χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές των Γ. Ρωμανιά, Κ. Ζουράρι, Ζ. Γεωργαντά και Π. Σγουρίδη.

Τα  κόμματα  της  Δραχμής

Με το ξέσπασμα της κρίσης και της υπογραφής της πρώτης Δανειακής Σύμβασης – Μνημονίου τον Μάιο του 2010 μερικά μικρά κόμματα πρόταξαν το καίριο θέμα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, ως αποτελεσματικό εργαλείο για την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων.

Το κόμματα αυτά στις ευρωεκλογές του 2014 απέτυχαν να δημιουργήσουν έναν εναλλακτικό πόλο και οδηγήθηκαν σε πολιτική ανυπαρξία. Συγκεκριμένα το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη έλαβε 0,86%, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ 0,72%, το Σχέδιο Β΄ του Α. Αλαβάνου 0,20% και η ΔΡΑΧΜΗ του Θ. Κατσανέβα 0,15%. Παρά τις συζητήσεις που έγιναν κατά την προεκλογική περίοδο τα κόμματα αυτά δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν και να παρουσιάσουν ένα κοινό ψηφοδέλτιο εκλογικής και μόνο συνεργασίας.

Παράλληλα, τα κόμματα αυτά, με την εξαίρεση του ΕΠΑΜ, παρουσίαζαν στους πολίτες μια πρόταση επιστροφής στη Δραχμή με υποτίμησή της κατά 50% ή 100% και μεγάλη αύξηση του πληθωρισμού. Έλεγαν δηλαδή στους ψηφοφόρους αυτό που λένε οι απολογητές των μνημονιακών πολιτικών, ότι μην τολμήσετε να επιλέξετε την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα γιατί η υποτίμηση με τον πληθωρισμό που ακολουθεί θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή και δυστυχία, από αυτή που βιώνουμε σήμερα.

Ο χώρος αυτός αν θέλει να επιβιώσει και να παίξει καθοριστικό ρόλο στις δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, να συνεργαστεί με αντίστοιχες δυνάμεις που βρίσκονται σε μεγαλύτερα κόμματα, και να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα επιστροφής στο εθνικό νόμισμα που θα προβλέπει σταθερή ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή μια Δραχμή προς ένα Ευρώ, χωρίς υποτίμηση και χωρίς αξιόλογο πληθωρισμό. Αυτό είναι απόλυτα εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες. Ένα τέτοιο σχέδιο παρουσιάζεται στο βιβλίο του γράφοντος «Επιστροφή στη Δραχμή – η απάντηση στην ευρωκατοχή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α. Λιβάνη.

Συμπεράσματα  και  εθνική  προοπτική

Οι προσεχείς εθνικές εκλογές θα γίνουν σε συνθήκες πολύ έντονης πόλωσης γιατί το διακύβευμα είναι καθοριστικό για την τύχη του ελληνικού λαού και του έθνους, είτε η χώρα θα παραμείνει αποικία χρέους και οι πολίτες της δούλοι, είτε θα επανακτήσει την εθνική κυριαρχία της και θα αρχίσει την ανοικοδόμηση της οικονομίας της.

Εκείνο που απαιτούν οι καιροί είναι ένα Μέτωπο απέναντι στις δυνάμεις του δωσιλογισμού, της εξάρτησης, της υποδούλωσης,  της εκποίησης και της καταστροφής της χώρας. Ένα Μέτωπο για τη σωτηρία του ελληνικού έθνους που απειλείται, εκτός των άλλων,  και από την υπογεννητικότητα και τη μετανάστευση της νεολαίας του, εξαιτίας των δραματικών οικονομικών συνθηκών που έχουν επιβληθεί.

Το μέγιστο διακύβευμα είναι η απομάκρυνση της Κυβέρνησης των δωσιλόγων ώστε να παύσει η χώρα να πορεύεται σύμφωνα με τα συμφέροντα του Δ΄ Ράϊχ και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Όσες πολιτικές ηγεσίες δεν το κατανοήσουν αυτό και εξακολουθήσουν να πορεύονται με βάση τα στενά κομματικά συμφέροντά τους θα αποδειχθούν κατώτερες των περιστάσεων και θα εξαφανιστούν όταν η χώρα θα έχει οριστικά καταρρεύσει.

Διαφορές μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων και οργανώσεων υπάρχουν πολλές και σημαντικές. Αλλά ούτε κανένα οικονομικό πρόγραμμα ανόρθωσης της χώρας μπορούμε να εφαρμόσουμε, ούτε να επιλέξουμε αν θα παραμείνουμε ή όχι στην Ευρωζώνη, ούτε να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα εθνικά δικαιώματα σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη και Μακεδονία αν η Ελλάδα εξακολουθεί να κυβερνάται από τους εντολοδόχους της κ. Μέρκελ, του κ. Ντράγκι και της κ. Λαγκάρντ.

Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό από τις ηγεσίες όλων των αντιμνημονιακών κομμάτων και ιδιαίτερα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα χρειάζεται ένα νέο ΕΑΜ με μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, όλα τα άλλα θα βρεθούν στην πορεία, εξ άλλου η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ.

από το «http://greekattack.wordpress.com»

 http://seisaxthia-epam.blogspot.gr