Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι δικαιώθηκε σχετικά με τα γκολ που μπαίνουν στο β' ημίχρονο. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν είναι σαφές τί θα γίνει με την περιφέρεια Αττικής. Το βασικό σημείο αναφοράς είναι το αποτέλεσμα των εκλογών για την ευρωβουλή και ειδικότερα η διαφαινόμενη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ από ΝΔ που σύμφωνα με εκτιμήσεις ίσως να προσεγγίζει το 4%.
Η ψυχραιμότερη και βαθύτερη ανάλυση ωστόσο θα προσέφερε στο ΣΥΡΙΖΑ τροφή για προβληματισμό, καθώς οι εκλογικοί συσχετισμοί έτσι όπως αποτυπώνονται στρώνουν το δρόμο για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, με όσες συνέπειες ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και συνολικά για την προοδευτική παράταξη.
Ας δούμε τα εξής σημεία: πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι κατέγραψε την πρώτη του θέση στις....
ευρωεκλογές, τόσο ποσοστιαία, όσο και από πλευράς διαφοράς δεν καταγράφει ισχυρό ηγεμονικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Δεν πέφτει η κυβέρνηση στις 26 Μαϊου, ούτε αν θεωρήσουμε ότι στις 25 Μαϊου διεξήχθη δημοψήφισμα για το μνημόνιο, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κατέγραψαν 50% συν 1.
ευρωεκλογές, τόσο ποσοστιαία, όσο και από πλευράς διαφοράς δεν καταγράφει ισχυρό ηγεμονικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Δεν πέφτει η κυβέρνηση στις 26 Μαϊου, ούτε αν θεωρήσουμε ότι στις 25 Μαϊου διεξήχθη δημοψήφισμα για το μνημόνιο, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κατέγραψαν 50% συν 1.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε θέσει ενόψει των τριών καλπών για άλλη μια φορά τη στόχευση της άμεσης κατάληψης της εξουσίας θα μπορούσε να είναι ικανοποιημένος. Ο στόχος όμως που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε δεν επετεύχθη παρά την πρώτη του θέση. Θα κάνει μάλιστα λάθος ο ΣΥΡΙΖΑ αν θεωρήσει τα ποσοστά του παγιωμένα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από ένα μεγάλο πρόβλημα στρατηγικής που δεν κρύβεται αλλά τον οδηγεί σε αντιφάσεις δομικού χαρακτήρα, οι οποίες επιτείνονται από την έντονη οργανωτική του αδυναμία. Η είσπραξη ενός βουβού ρεύματος τιμωρητικής και εν πολλοίς συντηρητικής στη νοοτροπία της ψήφου δεν αποτελεί επαρκή συνθήκη για τη συγκρότηση ευρέως ρεύματος που να τον οδηγεί σε ισχυρή κοινωνική και κυβερνητική πλειοψηφία. Γι' αυτό ορίζει διαρκώς ορόσημα πτώσης της κυβέρνησης που δεν πετυχαίνει.
Δεύτερον, η αριστερά συνολικά βγαίνει ηττημένη από τις τρεις κάλπες. Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και τη μετατόπισή του καθαρά στο συντηρητικό άξονα, η αριστερά συγκεντρώνει οριακά ποσοστό 33%, τμήμα του οποίου δεν εκπροσωπείται μάλιστα στη Βουλή, ενώ το ΚΚΕ ούτως ή άλλως δεν αθροίζεται πουθενά. Οι δυνάμεις της αριστεράς πλην του ΣΥΡΙΖΑ αθροίζουν ασήμαντα ποσοστά, ενδεικτικά της έλλειψης πειστικότητας του λόγου τους ή αναγνωρισιμότητας.
Η έλλειψη από τη μια ευρέως πλειοψηφικού ρεύματος υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη συμμαχιών στα αριστερά του, τον ωθούν αναγκαστικά με τους παρόντες συσχετισμούς σε συγκυβέρνηση με ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, δεδομένης και της τρίτης θέσης της ΧΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει περίκλειστος από πλευράς συμμαχιών και εγκλωβισμένος από πλευράς ποσοστών. Εξ' ου και ωθείται, υπό το φόβητρο μάλιστα της Χρυσής Αυγής σε συγκυβέρνηση τελικά με ΝΔ ή και ΠΑΣΟΚ που μοιραία θα τον οδηγήσει σε πλήρη εγκατάλειψη της πολιτικής του και σε καταστροφή όχι μόνο δική του αλλά ενδεχομένως και συνολικά της αριστεράς. Υπ' αυτήν την έννοια η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της στροφή γίνεται λαγός της συγκυβέρνησης που – θα έπρεπε να- αντιμετωπίζει με τρόμο.
Τρίτον, η ΝΔ και η Ελιά έπεσαν σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2012 και υπ' αυτήν την έννοια αποδοκιμάστηκαν καθαρά. Ωστόσο οι μνημονιακές δυνάμεις δε συνετρίβησαν αλλά αντίθετα δείχνουν να διαθέτουν εφεδρείες. ΝΔ, Ελιά, ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι συγκεντρώνουν κοντά στο 40%. Αν σε αυτά τα κόμματα προσθέσουμε και άλλες συστημικές εφεδρείες, είτε πρόκειται για μικρότερους σχηματισμούς τύπου ΛΑΟΣ, Ε. Πα. Λα., Οικολόγους κλπ, με τους οποίους το ποσοστό φτάνει στο 45%, είτε ακόμα χειρότερα για την εφεδρεία της ΧΑ, το σύστημα εξουσίας δείχνει να ελέγχει ακόμα γερά την πολιτική συμπεριφορά έως και της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Είτε λόγω ισχύος των μηχανισμών, μιντιακών και άλλων, είτε λόγω του ότι μια μερίδα του λαού ήλπισε πως ίσως τα χειρότερα να έχουν περάσει το μήνυμα εν τέλει ήταν ότι ο ελληνικός λαός αντέχει κι άλλο την ίδια πολιτική, έστω με οριακές βελτιώσεις.
Τέταρτον, η άνοδος της ΧΑ και η κυριαρχία φαινομένων τύπου Μαρινάκη και Μπέου δείχνουν τη μετατόπιση του πολιτικού άξονα όχι απλά δεξιά αλλά ακροδεξιά, σε ένα μείγμα ναζισμού και εντελώς παρασιτικών, σκοτεινών δικτύων ελέγχου. Διαμορφώνεται δηλαδή ένα ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο εξουσίας το οποίο μοιραία θα στραφεί κατά της ασθενούς και περίκλειστης αριστεράς. Η αντιμετώπιση της ΧΑ απέτυχε τελείως, Ακόμα χειρότερα, σε μια αναγκαστική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ ή και ΠΑΣΟΚ, η ΧΑ θα εφορμήσει προς την εξουσία.
Πέμπτον, η ελληνική κοινωνία καλείται να ανταποκριθεί σε ένα πρωτοφανές και σοκαριστικό ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο που χαρακτηρίζεται από τη μαζική αντιευρωπαϊκή και ακροδεξιά ψήφο στη Γαλλία και που δείχνει την τάση οριστικού ξεχαρβαλώματος του γαλλό- γερμανικού άξονα. Το τοπίο αυτό δεν προδιαθέτει για εύκολες λύσεις εξόδου από την κρίση.
Έκτον, απαιτούνται ουσιαστικές πρωτοβουλίες λαϊκής ενότητας και μετωπικής συγκρότησης. Αυτή τη στιγμή όλα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού: αν επικρατήσει η αλαζονεία και η ρηχή ανάλυση οδεύουμε σε μεγάλες και δύσκολες για το λαό περιπέτειες. Χρειάζεται σωφροσύνη και μια γενναία προσπάθεια όλης της αριστεράς να συγκροτήσει εναλλακτική στρατηγική και ηγεμονική παράταξη, πράγματα που σήμερα της λείπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου