Οι Γερμανοί μετατρέπουν σε βόθρο Πυρηνικών Αποβλήτων την Χαλκιδική #Skouries

Οταν πριν από μερικά χρόνια ο George Soros με την Soros Real Estate Partners, φυσικά με έδρα τα Σκόπια, αγόρασε τα παλαιά ορυχεία στο βουνό Στρατώνι της Πανέμορφης Χαλκιδικής σε μικρή απόσταση από το περιβόλι της Παναγιάς, κάποιοι θα φαντάστηκαν ότι πρόκειται για «πεταμένα» λεφτά και το τίμημα ήταν ευτελές.

Ομως ο αιμοσταγής Soros, ο σφαγέας «φιλάνθρωπος», με το που απέκτησε τα ορυχεία ξεκίνησε να τσιμεντώνει τις σήραγγες!

Ποιος ο λόγος κάποιος να τσιμεντώνει ένα παλαιό ορυχείο;

Μα ποιος άλλος, από το να αποθηκεύει επικίνδυνα χημικά και πυρηνικά απόβλητα! Η δουλειά του μέλλοντος!

Η Γερμανία μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα, πήρε την απόφαση να κλείσει όλα τα πυρηνικά εργοστάσια που βρίσκονται στο έδαφος του…4ου Ραιχ και όλη η ραδιενεργή καύσιμη ύλη , πλουτώνιο και ουράνιο, κάπου πρέπει να αποθηκευτεί για τους υπόλοιπους αιώνες!

Τι σύμπτωση ο Σόρος και οι Ελληνικές Πολιτικές Οικογένειες θα έχουν έτοιμους του χώρους αποθήκευσης και φυσικά με το αζημείωτο. Θα σκοτώνουν Ελληνες από την ραδιενέργεια και πέφτει το ενοίκιο με τον μήνα από τους φορολογούμενους.

Ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.

Θα το επιτρέψουμε;

hellasforce.com

triklopodia.gr

Ο Pedro Olalla στο e-roi.gr στις 28 Νοε 2014 (Αθήνα)

ΣΥΡΙΖΑ: Ακαδημαϊκό το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του αιτήματος διαγραφής του χρέους

Σχόλιο του Ε.ΠΑ.Μ : 

Στην …εξαιρετική, την …απίθανη εκείνη περίπτωση που η ΕΚΤ, αψηφώντας το πραγματικό της συμφέρον όπως πιστεύουν οι συγγραφείς, αρνηθεί να επιβαρυνθεί με 1,36 τρισ. ευρώ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει στην μονομερή διαγραφή του χρέους; Θα αρνηθεί τη λύση που μονομερώς θα επιβάλλουν οι πιστωτές; Όσο δεν απαντιέται αυτό το ερώτημα, πληθαίνουν οι λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτή η ακατάσχετη προτασιολογία αποσκοπεί στο να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθουν τα τετελεσμένα από τη μεριά της Γερμανίας, οπότε η προσαρμογή στην πραγματικότητα θα εμφανιστεί ως επιβεβλημένη…

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Νέο πλήγμα, με ακαδημαϊκό επίχρισμα αυτή τη φορά, δέχθηκε το αίτημα διαγραφής του δημόσιου χρέους από την οικονομική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τα στελέχη που, θεωρητικώς, όφειλαν αυτή την περίοδο να τεκμηριώνουν και να διαδίδουν την ψηφισμένη από το συνέδριο του κόμματος θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έτσι, ώστε η υλοποίησή της με την άνοδο του κόμματος στην εξουσία να γίνει με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις και, το σημαντικότερο, να πεισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι για την ανάγκη να παλέψουν γι’ αυτό τον στόχο… Η πραγματικότητα ωστόσο έρχεται να επιβεβαιώσει τα χειρότερα σενάρια.

Η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει το στόχο της διαγραφής του χρέους, ως ένα απτό δείγμα «στροφής στην υπευθυνότητα» και «ενηλικίωσης» της, ώστε να πείσει τα κέντρα εξουσίας εντός κι εκτός Ελλάδας να της δώσουν το πολυπόθητο χρίσμα. Προς επίρρωση η επαναφορά ως λύσης για το πρόβλημα του δημόσιου χρέους μιας παραλλαγής του σχεδίου PADRE σε άρθρο που δημοσιεύεται στο περιοδικό Θέσεις (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2014), με συγγραφείς τους Δ. Σωτηρόπουλο, Γ. Μηλιό και Σ. Λαπατσιώρα. Να θυμίσουμε πως το σχέδιο PADRE, αρκτικόλεξο του τίτλου Πολιτικά Αποδεκτό Σχέδιο Αναδιάρθρωσης του Χρέους στην Ευρωζώνη, δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2014 και στον εγχώριο δημόσιο διάλογο εισήχθη για πρώτη φορά από τον Φ. Σαχινίδη που το πρότεινε σε συνέδριο της Ά. Διαμαντοπούλου και στη συνέχεια από τον Γ. Δραγασάκη που το υποστήριξε ως μια ρεαλιστική εναλλακτική με συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο. Δεν θα περιληφθεί επομένως και στο απάνθισμα της ριζοσπαστικής σκέψης που ανέδειξε η κρίση… (Εδώ, πρόσφατη κριτική μου στο σχέδιο PADRE)

Η συντηρητική («πολιτικά αποδεκτή» είπαμε…) κατεύθυνση στην οποία διερευνούν λύσεις για το ζήτημα του χρέους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται από την εισαγωγή κιόλας του κειμένου. Χαρακτηριστικά, αναφέρουν ότι υπάρχουν τρεις επιλογές για το ζήτημα του χρέους, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η διαγραφή κι ας είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, της Ρωσίας, του Ισημερινού και της Ισλανδίας, πλέον σημεία αναφοράς στη διεθνή συζήτηση. Ούτε καν ως λάθος επιλογή δεν την αναφέρουν οι Θέσεις. Μηλιός και λοιποί επομένως αποκλείουν εξ αρχής από την διερεύνησή τους μια επιλογή που αποτελεί, θεωρητικά, την επίσημη επιλογή του κόμματος τους και το πιο ριζοσπαστικό αίτημα που έχει διατυπωθεί παγκοσμίως και στην Ελλάδα. Μάλιστα, στιγματίζουν και ακυρώνουν την ριζοσπαστική λύση διαγραφής του χρέους, χωρίς καν να την αναφέρουν, ταυτίζοντάς την με την έξοδο από το ευρώ και περιγράφοντάς την ως «λογιστική λύση». Στη συνέχεια της εισαγωγής, μέσω κοινότοπων διαπιστώσεων για τις κρίσεις χρέους και ανέξοδων βερμπαλισμών για την «ανάγκη κινητοποίησης της εργασίας» (με αίτημα άραγε την εφαρμογή του σχεδίου PADRE, χέρι-χέρι με τον Σαχινίδη;) που μπορούν να αποτελέσουν και τέλεια άλλοθι των εν εξελίξει υποχωρήσεων, δεν λείπουν και κινδυνολογίες, ξεσηκωμένες από το πιο συντηρητικό οπλοστάσιο. Για παράδειγμα: «μια δραστική μεταβολή στην παρούσα αξία των χρεογράφων όχι μόνο δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα του χρέους, αλλά είναι ικανή να υποκινήσει ένα νέο διεθνές χρηματοπιστωτικό επεισόδιο. Ένα σημαντικό κούρεμα των κρατικών χρεογράφων θα αφήσει εξαιρετικά εκτεθειμένο τον τραπεζικό τομέα (ανάγκη κεφαλαιοποίησης τραπεζών) και τα ασφαλιστικά ταμεία και θα αναγκάσει το κράτος σε σημαντικές οικονομικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα αναιρέσουν το αρχικό κούρεμα και ενδεχομένως θα οδηγήσουν κρίση αξιοπιστίας και άρα σε επιτήρηση»… Καταστροφικό επομένως το κούρεμα των ομολόγων σύμφωνα με τον Γ. Μηλιό και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ακόμη κι αν μεταφέρουν χάριν διαλόγου τη σχετική συζήτηση, χωρίς δηλαδή να την ενστερνίζονται, αρνούνται να μεταφέρουν την εμπειρία άλλων χωρών στις οποίες το κούρεμα των ομολόγων πυροδότησε την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως η Αργεντινή ή ο Ισημερινός, προς διάψευση των παραπάνω ισχυρισμών. Να τονιστεί πως η μαγική λέξη της διαγραφής απουσίαζε κι από την παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν Μηλιός – Σταθάκης στους εκπροσώπους επενδυτικών κεφαλαίων στο Λονδίνο…

Στην ΕΚΤ που ευθύνεται για την κρίση χρέους στην Ελλάδα και την υπόλοιπη ευρω-περιφέρεια εναποθέτουν τις ελπίδες επίλυσης της κρίσης χρέους

Στο εναλλακτικό σενάριο που προτείνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακυρώνοντας το αίτημα διαγραφής του χρέους, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποκτά ολόκληρο το χρέος και των 18 χωρών της ευρωζώνης που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της κάθε χώρας και το μετατρέπει σε ομόλογα μηδενικού επιτοκίου. Οι χώρες δεσμεύονται να επαναγοράσουν το χρέος όταν θα έχει μειωθεί στο 20% του ΑΕΠ. Η ουσιώδης ποιοτική μεταβολή που θα έχει συμβεί στο ενδιάμεσο (κι αυτή είναι η βασική ιδέα της εναλλακτικής τους πρότασης) βασίζεται στον τοκισμό του χρέους που αποκτά η ΕΚΤ με επιτόκιο μικρότερο από την μακροχρόνια μεγέθυνση. Συνθήκη που επιτρέπει να ελπίζουμε ότι το χρέος θα συρρικνώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, οπότε σε αυτό το διάστημα η ανάπτυξη του προϊόντος θα επιτρέψει την ευκολότερη αποπληρωμή του χρέους στο μέλλον. Η συγκεκριμένη πρόταση είναι μια επιπλέον παραλλαγή του σχεδίου PADRE. Η διαφορά έγκειται στο ότι ενώ οι αρχιτέκτονες του PADRE προτείνουν η ΕΚΤ να αποκτήσει του 50% του χρέους των κρατών μελών της Ευρωζώνης σε συνάρτηση με το μερίδιο τους στο μετοχικό κεφάλαιο της ΕΚΤ, ο Μηλιός κ.α. προτείνουν να αποκτήσει το χρέος που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ. Κατά συνέπεια επαναφέρουν την πρόταση που επί της ουσίας υποστήριξε ο Φ. Σαχινίδης, τίποτε πιο ριζοσπαστικό… Αναπαράγουν δηλαδή μια συντηρητική πρόταση κι ας έχουν επικρίνει πολλές φορές την Αριστερά στο άρθρο τους επειδή δεν ξεφεύγει από το «κυρίαρχο πλαίσιο ανάλυσης». Η πρόταση των Μηλιού – Σωτηρόπουλου – Λαπατσιώρα δεν είναι μόνο δεξιάς καταβολής, από τη στιγμή που την προτείνει κι ο φυσικός αυτουργός του PSI και οικονομικός δολοφόνος Σαχινίδης, είναι επιπλέον και μια πρόταση τεχνοκρατική, που διέπεται ωστόσο από πλήθος αντιφάσεων, στο τεχνικό της μέρος. Όπως για παράδειγμα το κόστος που θα επέλθει για την ΕΚΤ (λόγω του ότι θα δανείζεται από τον ιδιωτικό τομέα με επιτόκιο, 3,5%, σημαντικά υψηλότερο από το προεξοφλητικό επιτόκιο του χρέους των χωρών, 1%) και το οποίο αγγίζει τα 1,36 τρισ. ευρώ! Για ποιο λόγο να αναλάβει η ΕΚΤ αυτό το εξωφρενικό κόστος, το οποίο θα τινάξει στον αέρα τον ισολογισμό της που τον Ιούλιο του 2007 ήταν μόλις 1,2 τρισ. ευρώ; Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι «σκοπός τους δεν ήταν ποτέ το χρέος», όπως εύστοχα γράφουν στο άρθρο τους οι τρεις ακαδημαϊκοί, για να ακυρώσουν όμως οι ίδιοι στη συνέχεια αυτή τη σωστή διαπίστωση, εξαντλώντας όλη τους την προβληματική στην μείωση του χρέους, με τεχνικούς, δηλαδή λογιστικούς όρους και με την συγκατάθεση των πιστωτών, στους οποίους ανήκει η ΕΚΤ! Η αντιμετώπιση δε της ΕΚΤ ως δυνητικού συμμάχου ή ουδέτερου παράγοντα στην προσπάθεια μείωσης του χρέους, η παράβλεψη δηλαδή του αυτοτελούς της ρόλου στην επιβολή της λιτότητας χρησιμοποιώντας τα νομισματικά εργαλεία που διαθέτει όπως αποδεδειγμένα συνέβη την τελευταία τετραετία, είναι η αποκορύφωση της απολίτικης και λογιστικής ανάλυσης.

Οι συγγραφείς ξεχνούν μια μικρή …λεπτομέρεια επίσης: ότι το 74,2% του ελληνικού χρέους είναι μη ομολογιακό και το 68,4% οφείλεται στην Τρόικα. Η ίδια σύνθεση παρατηρείται σε μικρότερο βαθμό και στις άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν από τον Μηχανισμό (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος). Πώς θα αναλάβει η ΕΚΤ το χρέος του ΔΝΤ; Το τεχνικό αυτό «προβληματάκι» εμφανίζεται από τη στιγμή που οι συγγραφείς επιμένουν να αναζητούν μια συμμετρική, «ευρωπαϊκή λύση», υποτιμώντας την δομική διαφορά του χρέους της περιφέρειας με αυτό των χωρών του πυρήνα της ευρωζώνης. Έτσι, θέλοντας να διαφυλάξουν τον πυρήνα της αυθαίρετης, ευρωλάγνας ανάλυσής τους, αναζητούν ομοιόμορφες λύσεις και φτάνουν να παραγνωρίζουν θεμελιώδη δεδομένα.

Το σημαντικότερο ωστόσο δεν είναι ο καθαγιασμός της ΕΚΤ κι η υποτίμηση του ρόλου της. Το σημαντικότερο είναι ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν τελικά να πληρώσουμε το δημόσιο χρέος. Απλώς αυτό να το πράξει η επόμενη γενιά. Έτσι αναγνωρίζουν το χρέος και υποκύπτουν στους πιστωτές, αναπαράγοντας την γραμμή υποτέλειας της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά. Η μόνη διαφορά είναι στο περιτύλιγμα: Εν προκειμένω έχουμε ένα διεθνιστικό, κοσμοπολίτικο για την ακρίβεια, περιτύλιγμα, που όσο ομνύει στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, τόσο τα ακρωτηριάζει αναγνωρίζοντας ως απώτατο όριο κάθε κριτικής την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις της πρότασης των Θέσεων, που υπονομεύουν ακόμη και την τεχνική της συνοχή και πειστικότητα, είναι αποτέλεσμα ενός πλαισίου ανάλυσης και αντιμετώπισης που παραπέμπει την αναγκαία σύγκρουση για την διαγραφή του χρέους στις ελληνικές καλένδες. Ενός πλαισίου που καταδικάζει την λιτότητα χωρίς όμως να απορρίπτει την εφαρμογή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, χωρίς να τους αναφέρει καν, για να μην αναγκαστεί να αποκαλύψει και να επικρίνει το ρόλο της ΕΕ.

Ωστόσο, ακόμη κι αν παραβλέψουμε όλα αυτά και υιοθετήσουμε την πρόταση των Σαχινίδη - Μηλιού ως εναλλακτική λύση, υπάρχει ένα καταλυτικό ερώτημα. Στην …εξαιρετική, την …απίθανη εκείνη περίπτωση που η ΕΚΤ, αψηφώντας το πραγματικό της συμφέρον όπως πιστεύουν οι συγγραφείς, αρνηθεί να επιβαρυνθεί με 1,36 τρισ. ευρώ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει στην μονομερή διαγραφή του χρέους; Θα αρνηθεί τη λύση που μονομερώς θα επιβάλλουν οι πιστωτές; Όσο δεν απαντιέται αυτό το ερώτημα, πληθαίνουν οι λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτή η ακατάσχετη προτασιολογία αποσκοπεί στο να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθουν τα τετελεσμένα από τη μεριά της Γερμανίας, οπότε η προσαρμογή στην πραγματικότητα θα εμφανιστεί ως επιβεβλημένη…

από το «Πριν»

ο Κώστας Γρηγοριάδης: ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ.

ΚΥΡΙΑΚΉ, 30 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2014

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης

Πολλές φορές το αστικό σύστημα δίνει αφορμές για να κατανοήσει κανείς το βαθμό αυταρχισμού πού το 

διέπει.

Στην περίπτωση του αντιεξουσιαστή –όπως ο ίδιος αυτόπροσδιορίζεται- Νίκου Ρωμανού φαίνεται αυτό με

 τον πιο απροκάλυπτο τρόπο.

Απεργός πείνας εδώ και μέρες ο Ρωμανός προσπαθεί

 να υπερασπιστεί ακόμη και ως κρατούμενος το

 δικαίωμά του να σπουδάσει, χωρίς να θέλει καμία συνδιαλλαγή περαιτέρω με τις αρχές.

Δε θα εξετάσουμε τις πολιτικές του απόψεις και τον τρόπο που επέλεξε να τις υπερασπιστεί, αυτός

 άλλωστε με βρίσκει πολιτικά αντίθετό του.

Δε θα σταθώ περισσότερο στην πολιτικοϊδεολογική ανάλυση του τι πρεσβεύουν οι απόψεις του, το

 ξεκαθάρισα νομίζω σαφέστατα.


Όμως το ανθρώπινο ζητούμενο αυτού που περνάει αυτήν τη στιγμή ως απεργός πείνας, από

 ουμανιστικής πλευράς ένας κομμουνιστής πρέπει να το ξεκαθαρίζει και να το υπερασπίζεται μέχρι 

κεραίας.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ζωή αυτού του νέου παιδιού κρέμεται από μια κλωστή.

Την ίδια στιγμή το αυτί του αστικού κράτους δεν ιδρώνει μια στάλα, ανάλγητο στέκεται απέναντι

 δείχνοντας ότι δεν παίζει.

Δεν το αφορά ο θάνατος ενός ανθρώπου, τον θεωρεί άλλωστε τρομοκράτη και καθάρισε.

Ότι, ακόμη μια πράξη του έργου “νόμος και τάξη” πρέπει να φτάσει ως το τέλος του.

Δεν υπολογίζει ότι ο θάνατος του Ρωμανού μπορεί να δημιουργήσει πολλά ζητήματα ανάλογα με τα

 γεγονότα του 2008, τα θυμόμαστε όλοι...

Για παρέμβαση του προέδρου της δημοκρατίας ούτε λόγος, ενώ από την άλλη η διαταγή για άμεση 

σίτιση του Ρωμανού, πράγμα που απαγορεύεται ρητά σε τέτοιες περιπτώσεις απεργίας πείνας, 

δείχνουν άλλη μια πτυχή αδιαφορίας ή συνενοχής και αυταρχισμού, στο επίπεδο εξουσίας.

Θεωρώ ότι η αριστερά δοκιμάζει σε τέτοιες περιπτώσεις και τα δικά της αντανακλαστικά.

Δεν έχει άραγε ρόλο και λόγο για να ξεκαθαρίσει ότι ενώ είναι απέναντι στο πολιτικό πεδίο με τις 

απόψεις Ρωμανού, στο ζήτημα της ζωής ενός παιδιού δεν μπορεί να σηκώνει αδιάφορα τους ώμους;

Μια παρέμβαση από μέρους της με αντιδράσεις ουσίας και όχι απλά να βγάλει την υποχρέωση, 

χρειάζεται εδώ και τώρα.

Θα δείξει έτσι και τη διαφορά του τι σημαίνει αριστερός, κομμουνιστής, δημοκράτης αλλά πάνω από 

όλα άνθρωπος.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα, μιας και τα λόγια πολλές φορές ίσως είναι περιττά, θέλω να 

σημειώσω ότι ο αυταρχισμός δεν είναι μέσο ισορροπίας σε μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά ο 

κατήφορος για τον εκφασισμό της.

Όποιος μπορεί να καταλάβει τη στάση που κρατά και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού το αστικό

 κράτος με τους υπηρέτες του, δηλαδή με τις κυβερνήσεις του, θα καταλήξει ότι βαδίζουμε προς αυτόν

 το δρόμο...

http://ergatikosagwnas.gr/

"Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες". Νίκος Ρωμανός

28 Νοεμβρίου 2014

Γράφει η Sylvia

Το κείμενο που παρατίθεται σε αυτό το άρθρο, το χε γράψει ο Νίκος Ρωμανός το Νοέμβριο του 2013, σε ηλικία μόλις 20 ετών...

Όταν είχε πέσει τότε στα χέρια μου πρέπει να το είχα διαβάσει πάνω 10 φορές, ξανά και ξανά. Σκεφτόμουν πώς γίνεται κάποιος σε ηλικία 20 ετών να γράφει έτσι, με τόση διαύγεια, με τέτοια σκέψη. Και κει αντιλήφθηκα ότι πάω να πέσω στην κλασική παγίδα των "θεωρητικών της ζωής" που λέει και ο ίδιος ο Νίκος στο κείμενο του. Την παγίδα της ανάλυσης και της θεωρίας, απέναντι σε όσα διαφοροποιούνται από τα πεπατημένα και συνηθισμένα

Η σκέψη και ο λόγος του, το πάθος του, η ψυχή του, θεωρώ πως δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του ότι πέθανε στα χέριά του ο φίλος του ο Αλέξης, από σφαίρα μπάτσου. Όχι. Όσο κι αν τα καθεστωτικά μέσα θέλουν να τον παρουσιάζουν ως το "παιδί κρίμα", που πήρε το "λάθος" δρόμο. Σε αυτό το επίπεδο έκφρασης, σκέψης και δράσης σε ηλίκια μόλις 20 ετών έχεις φτάσει μέσα από πολλές διεργασίες, έχεις φτάσει γιατί έχεις βγει από τον μικρόκοσμό σου, νωρίς ηλικιακά ίσως με βάση τους υπολογισμούς της "πολιτισμένης" κοινωνίας, έχοντας αντιληφθεί πραγματικά τι συμβαίνει γύρω σου και το μετουσιώνεις σε πράξη με όποιον τρόπο μπορείς ή επιλέγεις, το μετουσιώνεις σε ψυχή και πάθος.

Διαβάζοντας επιφανειακά κάποιος "συνετός" τα όσα έχει γράψει στο παρακάτω κείμενο ο Νίκος, θα τον χαρακτηρίσει διαταραγμένο ψυχολογικά σίγουρα. Διαταραγμένος επειδή δεν ακολουθεί τα βασικά πρότυπα μιας νεκρής πλέον κοινωνίας. Να διασκεδάζει στα 20 του χρόνια, να είναι ανέμελος, να φροντίσει να συζητήσει τα όσα τον απασχολούν με ψυχολόγους, να δει τι συνέβη στον φίλο του και να μαζευτεί γιατί στην τελική μωρέ εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο μόνος σου; Και πώς θα τον αλλάξεις, με παραβατικές συμπεριφορές; Παραβατικές συμπεριφορές, τρομοκρατία, εσύ και οι συνομίληκοι σου, ενώ ο Μαρινάκης, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Βορίδης  και ο κατάλογος συνεχίζεται, είναι οι ευπόληπτοι πολίτες που σαφώς δεν έχουν ουδεμία "παραβατική" συμπεριφορά. Και το "παραβατική" μπαίνει πλέον μέσα σε εισαγωγικά καθώς δεν έχει καμία έννοια καμία σημασία και καμία αντιστοιχία στην πραγματική ζωή με τον ορισμό που της δίνουν τα λεξικά.

Επιλέγω να ξαναδημοσιεύσω το κείμενο του Νίκου γιατί διάβασα πολλούς να αναρωτιούνται αν αξίζει να πεθάνει, σε αυτή την ηλικία, απο απεργία πείνας, αν είναι ήττα ή νίκη. Την απάντηση μας την έχει δώσει ο ίδιος σε αυτό ακριβώς το κείμενο : "Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι.."

Βλέπουμε λοιπόν πόσο διαφορετική είναι προσέγγισή του, σε σχέση με τους υπολογισμούς μας; Περνώντας η ίδια το Νίκο κοντά 20 χρόνια και μην γνωρίζοντάς τον, έχω να πω μόνο ότι με έχει κανει να ντρέπομαι για την ζωή μου αλλά και για το πώς ίσως σκεφτόμουν στα 20 μου χρόνια και νομίζω το ίδιο έχει κάνει και σε πολλούς άλλους. Κι αυτό είναι σίγουρα μια νίκη του και σίγουρα μια ήττα δικιά μας. Ξέρω πολύ καλά πως οι πιο πολλοί, που είμαστε αρκετά μεγαλύτεροί του, έτσι που έχουμε γαλουχηθεί, δεν θα θέλαμε τους δικούς μας ανθρώπους και τα παιδιά μας ιδίως, "ήρωες" και έξω από τα πρότυπα μιας καλοκάγαθης και σίγουρης ζωούλας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ας έχουμε όμως τα κότσια τουλάχιστον να υποκλινόμαστε σε όποιον είπε και έκανε πράξη τα λόγια του Νίκου : "Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέναντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων."

Άσχετα με το τι θα κρατήσει κάποιος διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο του Νίκου, άλλοι μάλιστα υπογραμμίζοντας τις υποσχέσεις που δίνει για εκδίκηση, ως απειλές για την ηρεμία της κοινωνίας, άλλοι για να τις χρησιμοποιήσουν σε επαναστατικές ιαχές και ιντερνετικά στάτους, αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι σε καμία περίπτωση ηττημένος, κανείς άνθρωπος που χει φτάσει σε τέτοιο σημείο παιδείας, σκέψης και δράσης δεν θα  μπορούσε να είναι ηττημένος.
Κοινώς σας έχει νικήσει ανθρωπούδια, όλους όσους μπακαλίστικα και με φτηνά μαθηματικά υπολογίζεται την άχαρη ζωούλα σας και νομίζετε πως είστε τυχεροί. Και σας πολιτικάντηδες και λειτουργούς της αστικής δικαιοσύνης, είτε δεχτείτε τα δίκαια αιτήματά του, είτε όχι....σας έχει ήδη νικήσει.

Και επειδή όντως ο τελικός προορισμός είναι οι εσωτερικοί μας δαίμονες, τον ευχαριστώ για όλα τα συναισθήματα αλλά και την οργή και το πάθος που μου χει ξυπνήσει....
(Ελπίζω επειδή έχουμε ένα θέμα να θέλουμε πτώματα για να ξεκουνήσουμε και επειδή διαβάζω ότι η υγεία του είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, να αφήσουμε τους υπολογισμούς, τις θεωρίες και να μην περιμένουμε να πεθάνει για να δράσουμε ή να αντιδράσουμε....)

                   Κείμενο Νίκου Ρωμανού - Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας...

                                     Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες..

Κάτοικος στη χώρα του παγωμένου χρόνου εδώ κα ένα χρόνο σχεδόν, ο πάγος έχει εξαπλωθεί πλέον και στο σώμα μου. Μονότονη καθημερινότητα επαναλαμβανόμενες κινήσεις, γενική ακινησία. Εδώ τα σύνορα έχουν μεταμορφωθεί σε σιδερένιες πόρτες και τοίχους.

Περπάτημα το προαύλιο, σαράντα βήματα πάνω-κάτω τριανταπέντε βήματα δεξιά-αριστερά. Μετά τοίχος. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, δεξιά-αριστερά. Με τον καιρό αρχίζεις να αποστηθίζεις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πέτρινα σύνορα που σε εμποδίζουν να κάνεις το τεσσαρακοστό πρώτο σου βήμα, το πού βρίσκονται τα διάφορα ορνιθοσκαλίσματα, πού είναι το κάθε εξόγκωμα. Σκέφτομαι ότι είναι λογικό αφού κάθε μέρα τα συναντάω αμέτρητες φορές μπροστά μου.

Το ρολόι που κρύβω μέσα στο σώμα μου, έχει παγώσει κι αυτό. Κι ας γνωρίζω ότι ο χρόνος της ζωής μου κυλάει αντίστροφα προβληματίζομαι, οι μαθηματικοί υπολογισμοί της φυλακής για την παραμονή μου εδώ, μου φέρνουν αηδία. 3/5 υφ’ όρων απόλυση, 1/3 της ποινής σκαστό για άδεια, έχεις να βγάλεις τόση φυλακή με τόσα μεροκάματα, τόση χωρίς αυτά.

Πάντα σιχαινόμουνα τα μαθηματικά που καθορίζουν τη ζωή μου. Αν είχα κάποια κλίση προς τα εκεί μάλλον ποτέ δεν θα επέλεγα μία τέτοια ζωή. Μία απλή εξίσωση από τους γραφειοκράτες της επαναστατικής λογιστικής θα με είχε πείσει. Αναρχία + αντάρτικο πόλης= παρανομία= θάνατος ή φυλακή, θα μου έλεγαν και τώρα θα πίστευαν ότι έχουν δικαιωθεί. Τον κακό τους τον καιρό θα τους έλεγα και τότε και τώρα. Η ανθρώπινη ζωή δεν χωράει σε κλάσματα και εξισώσεις. Και το πάθος για ελευθερία δεν στοιχειώνεται από κανένα φάντασμα της συνθηκολόγησης. Απλό σαν τις μαθηματικές εξισώσεις της ήττας που τόσο απεχθάνομαι.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω σε εκείνο το εσωτερικό ρολόι. Όσο ήμουν στην παρανομία, το εσωτερικό μου ρολόι είχε πάει στον ωρολογοποιό, ο οποίος το έστειλε στην ψυχιατική κλινική. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε πως εκεί πηγαίνουν όλα τα ρολόγια που κατοικούν στα σώματα εκείνων που πολεμούν την μοίρα του αιώνιου σκλάβου. Επίσημη διάγνωση ήταν ότι κουρδίστηκε από ανώμαλα χέρια.

Όμως εκείνο αψήφισε τις προσταγές και τις επικλήσεις για επιστροφή στην ομαλότητα της χειρουργικά υπολογισμένης ασυδοσίας. Έτσι, μία όμορφη νύχτα με φεγγάρι έκανε το άλμα προς την ελευθερία και δραπέτευσε από τον λευκό θάλαμο του ψυχιατρείου. Το ξανασυνάντησα σε ένα συνωμοτικό ραντεβού, όπου ο καθένας μας είχε πάρει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Μία ειλικρινής κουβέντα, όμορφες υποσχέσεις και μία μεγάλη απόφαση.

Ποτέ ξανά δούλοι, ποτέ ξανά με χαμηλωμένα βλέμματα, ποτέ ξανά μόνοι. Για πάντα στην απέντι όχθη, για πάντα εξεγερμένοι και βέβηλοι, για πάντα στο μονοπάτι των ελεύθερων ανθρώπων. Για πάντα, μ’ ακούς;

Μισώ εκείνους που έχουν τη διαστροφή να απαιτούν υποταγή. Γι’ αυτούς τα σκυμμένα κεφάλια και η σιωπή είναι κάτι σαν ιεροτελεστία όπου ο αφέντης χρήζει τον δούλο του, άξιο να τον υπηρετεί.

Μισώ επίσης και την λογική των δούλων που αισθάνονται ότι η υποταγή είναι μία μορφή εξιλέωσης στα βάσανά τους. Ξέρω πως ελάχιστοι είναι αυτοί που θα διαφύγουν απ’ αυτόν τον λαβύρινθο. Σκέφτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας, όπου επαναστάτες προσπαθούν να χαράξουν δρομολόγια διαφυγής, να υποδείξουν τον μίτο της Αριάδνης. Καταλήγω πως μάλλον είναι ανούσιο γιατί αυτοί που διαφεύγουν, δεν έχουν ακολουθήσει καμία πεπατημένη, απλά ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα για να επιστρέψω στη φυλακή. Εδώ το ρολόι μου έχει παγώσει για τα καλά. Μπορώ να πω, πως έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως και τα σημεία αναφοράς έχουν χαθεί μαζί με τις όποιες ελπίδες για κάτι αξιόλογο.

Ακόμα και έτσι όμως έχω βρει τον τρόπο, έστω και προσωρινά, να σπάω τον πάγο και να το ακούω έστω για λίγα λεπτά της ώρας. Είναι η στιγμή που βγαίνω στο προαύλιο και φοράω τα ακουστικά για να ακούσω μουσική.

Εκεί κρύβεται το μυστικό που το θέτει σε κίνηση, τα σχέδιά μου ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου, εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής. Θα αρκεστώ να περιγράψω το περιεχόμενό τους μονολεκτικά. Εκδίκηση. Ξέρω πως δεν μπορούν να με κρατήσουν εδώ μέσα για πάντα. Ξέρω επίσης πως πολλοί θα είχαν κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα και μετά αρκέστηκαν σε μία διαρκή αναβολή. Δεν ανησυχώ, εξάλλου κάθε μας βήμα είναι και μία μικρή προσβολή στις στατιστικές των θεωρητικών της ζωής.

Ορκίζομαι στον εαυτό μου πως κάθε απειλή, θα γίνει πράξη, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν, θα πληρώσουν. Για την οργανωμένη παράνοια που μας προσφέρουν, για κάθε μέρα αιχμαλωσίας, για κάθε σωφρονιστική προσβολή του ατόμου μας, για κάθε χρόνο φυλακής που θα μας ρίξουν, για κάθε καλημέρα που είπαμε στους ανθρώπους που αγαπάμε μέσα από ένα γαμημένο καρτοτηλέφωνο, για κάθε καληνύχτα που ειπώθηκε με τρεμάμενη φωνή με φόντο τον ήλιο να δύει ανάμεσα στα βουνά, πίσω από τα συρματοπλέγματα. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα εγώ θα γελάω, όταν ο τρόμος επισκεφθεί απρόσκλητα τα σπίτια τους. Θα γελάω και κανείς δεν θα με εμποδίσει γι’ αυτό.

Το μίσος μέσα μου φουντώνει μέρα με τη μέρα, γίνεται πυρκαγιά και κρύβεται στα σωθικά μου. Για μία στιγμή ονειρεύομαι πως γίνομαι δράκος και κάθομαι στην ψηλότερη κορυφή του βουνού που φαίνεται απ’ το προαύλιο. Λίγο πριν την έφοδο αυτό το παράλογο τέρας αποφασίζει να φερθεί λογικά, σαν αναρχικός βομβιστής που προειδοποιεί για την έκρηξη της οργής του, παίρνει μονάχα τους φίλους του πάνω στα φτερά του και τους τοποθετεί και αυτούς στη κορυφή.

Δεν πρέπει να χάσετε αυτήν την παράσταση, τους λέει.

Αμέσως ανοίγει τα φτερά του, στέκεται πάνω απ’ τη φυλακή και εξαπολύει την φωτιά που τόσο καιρό έκαιγε μέσα του, πάνω στο σάπιο οικοδόμημα, στους θλιβερούς του κατοίκους και στους «τίμιους» εργαζόμενούς του. Έπειτα επιστρέφει στην πιο ψηλή κορυφή που είχει αφήσει τους φίλους του και παρακολουθεί τη φωτιά που ως πιστός του σύμμαχος, ολοκληρώνει το έργο της.

Τα δελτία των οκτώ μίλησαν για ένα τραγικό απολογισμό και για τυφλή βία.

Άπαντες έτρεξαν να ανταγωνιστούν στον διαγωνισμό της πιο απερίφραστης καταδίκης.

Όμως υπήρχαν και εξαίρεσεις. Ήταν εκείνοι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τον βρυχηθμό του αργού θανάτου, την καταστολή των ανθρώπινων αισθήσεων, τον εφιάλτη της παρατεταμένης αιχμαλωσίας να τους συνοδεύει κάθε μέρα. Ήταν αυτοί που το πρωί ξύπνησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και από κάθε γωνιά του κόσμου εκατοντάδες φωνές επανέλαβαν ταυτόχρονα.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

«Αν ήμουν άνεμος θα γινόμουν καταιγίδα, αν ήμουν φωτιά θα έκαιγα τον κόσμο, αν ήμουν νερό θα γινόμουν ορμητικός χείμαρρος για να τον πνίξω, αν ήμουν θεός θα τον έστελνα στην κόλαση, αν ήμουν Χριστός θα αποκεφάλιζα όλους τους χριστιανούς, αν ήμουν συναίσθημα θα πλημμύριζα τους ανθρώπους με οργή, αν ήμουν όπλο θα εκπυρσοκροτούσα εναντίον των εχθρών μου, αν ήμουν όνειρο θα γινόμουν εφιάλτης, αν ήμουν ελπίδα να έκαιγα μέσα στις ψυχές των εξεγερμένων σαν πύρινο οδόφραγμα.»

Προς το παρόν, θα αρκεστώ στο να στείλω όλη μου την αγάπη σε εκείνους που οπλίζονται με όνειρα για να πολεμήσουν τον πολιτισμό της εξουσίας. Με την προτροπή να αποδράσουν μαζί με το ρολόι τους από τον κόσμο της τάξης και να περάσουν στην επίθεση εναντίον των καταπιεστών μας, με όλα τα μέσα.

Τώρα και για πάντα! Επίθεση στην κοινωνική μηχανή! Ζήτω η Αναρχία!

Νίκος Ρωμανός

Φυλακές Αυλώνας
Νοέμβριος 2013

πηγή:omniatv.com

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Η Ολλανδία και η Γερμανία διαθέτουν σχέδια για επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα

ΣΆΒΒΑΤΟ, 29 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2014

        Την τελευταία εβδομάδα διοχετεύτηκαν 

στον τύπο στοιχεία που δείχνουν τόσο οι 

ολλανδικές, όσο και οι γερμανικές κυβερνήσεις 

έχουν προετοιμάσει σχέδια έκτακτης ανάγκης 

για την επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα. 

Τα σχέδια αυτά έχουν προετοιμαστεία από την 

εποχή της κορύφωσης της κρίσης του ευρώ.

Στις αρχές του 2012, λίγους μήνες μετά την

 παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου, αλλά και του Ιταλού ομόλογό του 

Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το ολλανδικό Υπουργείο Οικονομικών προετοίμασε ένα σενάριο με βάση

 το οποίο η Ολλανδία να είναι σε θέση να 

επιστρέψει στο πρώην εθνικό της νομισμα.

Tο Ολλανδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα Argos Medialogica ανέφερε την Τρίτη (18 Νοεμβρίου), 

επικαλούμενο ανώνυμες πηγές, ότι το υπουργείο διαθέτει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης που 

ονομάζεται Florijn, δηλαδή φιορίνι, όπως ήταν το όνομα του εθνικού νομίσματος της Ολλανδίας 

προ-ευρώ.

Ο τρέχων υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, Γερούν Ντάισελμπλουμ, επιβεβαίωσε επίσης την

 ύπαρξη αυτού του σχεδίου την Τρίτη (25 Νοεμβρίου) στην εβδομαδιαία συνέντευξη του στο RTLZ.

 "Είναι αλήθεια ότι [το υπουργείο] Οικονομικών και η τότε κυβέρνηση είχαν επίσης προετοιμαστεί 

για το χειρότερο σενάριο», δήλωσε ο Ντάισελμπλουμ.

Και συνέχισε: "Οι αρχηγοί κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων η ολλανδική κυβέρνηση, έλεγαν

 πάντα: θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή την ευρωζώνη ενωμένη. Αλλά [η ολλανδική κυβέρνηση] 

εξέτασε επίσης και το εξής ενδεχόμενο: τι θα γινόταν αν αυτό αποτύχει. Και προετοιμάστηκε 

γι 'αυτό."

Αυτή η προετοιμασία περιελάμβανε «πρακτικές πτυχές», αλλά η κυβέρνηση δεν εκτύπωσε νέα τραπεζογραμμάτια του εθνικού νομίσματος, είπε ο Ντάισελμπλουμ. Τα σχέδια αυτά 

προετοιμάστηκαν το χρόνο, που οι πολιτικοί αναφέρονταν ανοιχτά για το ενδεχόμενο ελληνικής 

εξόδου από το ευρώ.

Στη Γερμανία ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι η ευρωζώνη θα μπορούσε

 να επιβιώσει και χωρίς την Ελλάδα. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ήξερε τι θα σήμαινε 

στην πραγματικότητα μιας έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Πολλοί προέβλεψαν ότι μια τέτοια 

κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικό χάος στην Ελλάδα και να ωθήσει τις αγορές να στοιχηματίσουν ποια χώρα θα είναι η επόμενη που θα αναγκαστεί να βγει από το ενιαίο νόμισμα.

Ενώ Ντάισελμπλουμ είπε ότι δεν υπήρχε ανάγκη τα σχέδια αυτά να διέπονται από «μυστικοπάθεια

», οι επεξεργασίες τελικά έγιναν με μυστικότητα εκείνη τη χρονική στιγμή ώστε να αποφευχθεί 

η εξάπλωση του πανικού στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Ο Jan Kees de Jager, υπουργός Οικονομικών από τον Φεβρουάριο 2010 έως το Νοέμβριο 2012, 

δεν επιβεβαιώνει ευθέως το σχέδιο Florijn, αλλά παραδέχτηκε ότι μια ομάδα νομικών 

εμπειρογνωμόνων, οικονομολόγων και ειδικοί στις εξωτερικές υποθέσεις συναντιόντουσαν συχνά 

στο υπουργείο του κάθε Παρασκευή για να συζητήσουν πιθανά σενάρια.

"Το γεγονός ότι στην Ευρώπη συζητήθηκαν πολλαπλά σενάρια ήταν κάτι που ορισμένες χώρες

 βρίσκουν μάλλον τρομακτικό. Εντελώς παραδόξως, δεν το καθόλου αυτό", δήλωσε ο De Jager 

στο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ. «Ήμασταν μία από τις λίγες χώρες, μαζί με τη Γερμανία. Είχαμε 

ακόμα και μια ομάδα μαζί όπου συζητήθηκαν σενάρια, από κοινού Γερμανία-Ολλανδία," δήλωσε.

Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δεν αρνήθηκε ότι υπήρχαν παρόμοια σχέδια, όταν 

επικοινώνησε μαζί του την Πέμπτη (27 Νοεμβρίου) το EUobserver. «Εμείς και οι συνεργάτες μας 

στη ζώνη του ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της Ολλανδίας, ήταν και εξακολουθούν να είναι αποφασισμένοι να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να αποτραπεί η διάλυση της ευρωζώνης», είπε

 σε μια ηλεκτρονική δήλωσή του.

Τι συνεπάγεται απ' όλα αυτά;

Πρώτο: Μπορεί να υπάρξει έξοδος από το ευρώ ενός κράτους μέλους χωρίς να οδηγηθεί η 

οικονομία του σε χίλιες, μύριες καταστροφές, όπως μας λένε τα παπαγαλάκια. Αυτό που 

απαιτείται είναι απλά η αναγκαία πολιτική απόφαση και το κατάλληλο σχέδιο.

Δεύτερο: Χώρες σαν την Ολλανδία και τη Γερμανία επιτρέπεται να εξετάζουν το ενδεχόμενο 

εξόδου τους από το ευρώ, να διαμορφώνουν εναλλακτικά σχέδια, να ζυγιάζουν τα πράγματα προετοιμαζόμενες για τα πάντα, αλλά η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός απαγορεύεται ακόμη και 

να συζητά το ενδεχόμενο.

Τρίτο: Είναι προφανές ότι η Ολλανδία και η Γερμανία παραμένουν στο ευρώ για όσο αντέχουν οι 

οικονομίες τους και οι ολιγαρχίες τους αντλούν ωφέλη από την παραμονή τους. Μόλις οι ηγεσίες 

τους εκτιμήσουν ότι έπαψε να συντρέχει λόγος για την παραμονή τους, τότε έχουν προετοιμάσει εναλλακτικά σχέδια. Η Ελλάδα γιατί θα πρέπει να υπομένει ενώ η οικονομία της συνθλίβεται και 

η κοινωνία της βυθίζεται στη βαθύτερη κρίση της μεταπολεμικής της ιστορίας;

Η είδηση ότι η Ολλανδία και η Γερμανία έχουν προετοιμάσει σχέδια εξόδου από το ευρώ, 

υπογραμμίζει την πολιτική και οικονομική υποτέλεια της Ελλάδας. Ενώ οι οικονομίες που κατά

 κανόνα μπορούν να αντέξουν περισσότερο την κρίση της ευρωζώνης, προετοιμάζονται για την 

έξοδό τους - όπως οι ηγεσίες τους κρίνουν σκόπιμο - στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να εξετάσει 

ούτε καν το ενδεχόμενο.

Η είδηση υπογραμμίζει, ίσως με τον πιο καταλυτικό τρόπο, πόσο δοσιλογικές είναι οι κυβερνήσεις

 της Ελλάδας και πόσο ξεπουλημένες είναι οι ηγεσίες ακόμη και της αντιπολίτευσης που 

αρνούνται να θέσουν το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ σε πολιτικό διάλογο μέσα στον λαό. 

Πώς είναι δυνατόν με πολιτικές δυνάμεις της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης τόσο

 υποταχτικές και υπόδουλες στα μεγάλα αφεντικά του ευρώ, να περιμένουμε σωτηρία;

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/

Χρήσιμα μαθήματα για όλους από οδηγό στα διόδια Αλμυρού

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ 28/11 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Η ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ 12.11.2014 : Η ΘΕΜΙΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ!

Πριν λίγες ημέρες εκδικάστηκε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο η ένσταση συμμετοχής σύμφωνα με το άρθρο 58 του συν/τος περί του κύρους των εκλογών που κατατέθηκε από τον δικηγόρο Γκέκα Κων/νο και άλλους για τη νομιμότητα συμμετοχής των κομμάτων ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. στις εκλογές του 2009 λόγω αποδεδειγμένου χρηματισμού τους από τη siemens όπως ομολογήθηκε από τον Χριστοφοράκο και έγινε αποδεκτό από το δικαστήριο του Μονάχου. Φυσικά, κανένα μεγαλοεργολαβικό κανάλι δεν ασχολήθηκε. Στο βίντεο αυτός που ακούγεται να ρωτά τον πρόεδρο “ να τον βγάλω έξω; ” όπως έμαθα μετά είναι τραμπούκος της Χ.Α. με πολιτικά και όχι αστυνομικός όπως όλοι λογικά υποθέτουν. Ο πρόεδρος της έδρας νόμισε πως είναι της ασφάλειας. Οι παρόντες αστυνομικοί δεν αντέδρασαν καθόλου στο τελούμενο αδίκημα της αντιποίησης αρχής εντός μάλιστα του ναού της Θέμιδος. Είναι φανερό πως οι λειτουργοί της δικαιοσύνης ζουν σε άλλο κόσμο. Τον οίκο της Θέμιδας τον έχουν καταστήσει κωλοχανείο για την ικανοποίηση του κάθε ενός λαμόγιου της εξουσίας. https://www.youtube.com/watch…

Η Ολλανδία και η Γερμανία διαθέτουν σχέδια για επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα

Την τελευταία εβδομάδα διοχετεύτηκαν στον τύπο στοιχεία που δείχνουν τόσο οι ολλανδικές, όσο και οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν προετοιμάσει σχέδια έκτακτης ανάγκης για την επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα. Τα σχέδια αυτά έχουν προετοιμαστεί από την εποχή της κορύφωσης της κρίσης του ευρώ.

Στις αρχές του 2012, λίγους μήνες μετά την παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου, αλλά και του Ιταλού ομόλογό του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το ολλανδικό Υπουργείο Οικονομικών προετοίμασε ένα σενάριο με βάση το οποίο η Ολλανδία να είναι σε θέση να επιστρέψει στο πρώην εθνικό της νομισμα.

Tο Ολλανδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα Argos Medialogica ανέφερε την Τρίτη (18 Νοεμβρίου), επικαλούμενο ανώνυμες πηγές, ότι το υπουργείο διαθέτει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης που ονομάζεται Florijn, δηλαδή φιορίνι, όπως ήταν το όνομα του εθνικού νομίσματος της Ολλανδίας προ-ευρώ.

Ο τρέχων υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, Γερούν Ντάισελμπλουμ, επιβεβαίωσε επίσης την ύπαρξη αυτού του σχεδίου την Τρίτη (25 Νοεμβρίου) στην εβδομαδιαία συνέντευξη του στο RTLZ. "Είναι αλήθεια ότι [το υπουργείο] Οικονομικών και η τότε κυβέρνηση είχαν επίσης προετοιμαστεί για το χειρότερο σενάριο», δήλωσε ο Ντάισελμπλουμ.

Και συνέχισε: "Οι αρχηγοί κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων η ολλανδική κυβέρνηση, έλεγαν πάντα: θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή την ευρωζώνη ενωμένη. Αλλά [η ολλανδική κυβέρνηση] εξέτασε επίσης και το εξής ενδεχόμενο: τι θα γινόταν αν αυτό αποτύχει. Και προετοιμάστηκε γι 'αυτό."

Αυτή η προετοιμασία περιελάμβανε «πρακτικές πτυχές», αλλά η κυβέρνηση δεν εκτύπωσε νέα τραπεζογραμμάτια του εθνικού νομίσματος, είπε ο Ντάισελμπλουμ. Τα σχέδια αυτά προετοιμάστηκαν το χρόνο, που οι πολιτικοί αναφέρονταν ανοιχτά για το ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου από το ευρώ.

Στη Γερμανία ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι η ευρωζώνη θα μπορούσε να επιβιώσει και χωρίς την Ελλάδα. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν ήξερε τι θα σήμαινε στην πραγματικότητα μιας έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Πολλοί προέβλεψαν ότι μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικό χάος στην Ελλάδα και να ωθήσει τις αγορές να στοιχηματίσουν ποια χώρα θα είναι η επόμενη που θα αναγκαστεί να βγει από το ενιαίο νόμισμα.

Ενώ Ντάισελμπλουμ είπε ότι δεν υπήρχε ανάγκη τα σχέδια αυτά να διέπονται από «μυστικοπάθεια», οι επεξεργασίες τελικά έγιναν με μυστικότητα εκείνη τη χρονική στιγμή ώστε να αποφευχθεί η εξάπλωση του πανικού στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Ο Jan Kees de Jager, υπουργός Οικονομικών από τον Φεβρουάριο 2010 έως το Νοέμβριο 2012, δεν επιβεβαιώνει ευθέως το σχέδιο Florijn, αλλά παραδέχτηκε ότι μια ομάδα νομικών εμπειρογνωμόνων, οικονομολόγων και ειδικοί στις εξωτερικές υποθέσεις συναντιόντουσαν συχνά στο υπουργείο του κάθε Παρασκευή για να συζητήσουν πιθανά σενάρια.

"Το γεγονός ότι στην Ευρώπη συζητήθηκαν πολλαπλά σενάρια ήταν κάτι που ορισμένες χώρες βρίσκουν μάλλον τρομακτικό. Εντελώς παραδόξως, δεν το καθόλου αυτό", δήλωσε ο De Jager στο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ. «Ήμασταν μία από τις λίγες χώρες, μαζί με τη Γερμανία. Είχαμε ακόμα και μια ομάδα μαζί όπου συζητήθηκαν σενάρια, από κοινού Γερμανία-Ολλανδία," δήλωσε.

Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δεν αρνήθηκε ότι υπήρχαν παρόμοια σχέδια, όταν επικοινώνησε μαζί του την Πέμπτη (27 Νοεμβρίου) το EUobserver. «Εμείς και οι συνεργάτες μας στη ζώνη του ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της Ολλανδίας, ήταν και εξακολουθούν να είναι αποφασισμένοι να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να αποτραπεί η διάλυση της ευρωζώνης», είπε σε μια ηλεκτρονική δήλωσή του.

Τι συνεπάγεται απ' όλα αυτά;

Πρώτο: Μπορεί να υπάρξει έξοδος από το ευρώ ενός κράτους μέλους χωρίς να οδηγηθεί η οικονομία του σε χίλιες, μύριες καταστροφές, όπως μας λένε τα παπαγαλάκια. Αυτό που απαιτείται είναι απλά η αναγκαία πολιτική απόφαση και το κατάλληλο σχέδιο.

Δεύτερο: Χώρες σαν την Ολλανδία και τη Γερμανία επιτρέπεται να εξετάζουν το ενδεχόμενο εξόδου τους από το ευρώ, να διαμορφώνουν εναλλακτικά σχέδια, να ζυγιάζουν τα πράγματα προετοιμαζόμενες για τα πάντα, αλλά η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός απαγορεύεται ακόμη και να συζητά το ενδεχόμενο.

Τρίτο: Είναι προφανές ότι η Ολλανδία και η Γερμανία παραμένουν στο ευρώ για όσο αντέχουν οι οικονομίες τους και οι ολιγαρχίες τους αντλούν ωφέλη από την παραμονή τους. Μόλις οι ηγεσίες τους εκτιμήσουν ότι έπαψε να συντρέχει λόγος για την παραμονή τους, τότε έχουν προετοιμάσει εναλλακτικά σχέδια. Η Ελλάδα γιατί θα πρέπει να υπομένει ενώ η οικονομία της συνθλίβεται και η κοινωνία της βυθίζεται στη βαθύτερη κρίση της μεταπολεμικής της ιστορίας;

Η είδηση ότι η Ολλανδία και η Γερμανία έχουν προετοιμάσει σχέδια εξόδου από το ευρώ, υπογραμμίζει την πολιτική και οικονομική υποτέλεια της Ελλάδας. Ενώ οι οικονομίες που κατά κανόνα μπορούν να αντέξουν περισσότερο την κρίση της ευρωζώνης, προετοιμάζονται για την έξοδό τους - όπως οι ηγεσίες τους κρίνουν σκόπιμο - στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να εξετάσει ούτε καν το ενδεχόμενο.

Η είδηση υπογραμμίζει, ίσως με τον πιο καταλυτικό τρόπο, πόσο δοσιλογικές είναι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και πόσο ξεπουλημένες είναι οι ηγεσίες ακόμη και της αντιπολίτευσης που αρνούνται να θέσουν το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ σε πολιτικό διάλογο μέσα στον λαό. Πώς είναι δυνατόν με πολιτικές δυνάμεις της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης τόσο υποταχτικές και υπόδουλες στα μεγάλα αφεντικά του ευρώ, να περιμένουμε σωτηρία;

Σχόλιο της Ημέρας, 29/11/2014, dimitriskazakis.blogspot.com

Το Δελτίο Ειδήσεων του E-ROI στις 28 Νοε 2014

Δ. Καζάκης, Λ. Βατικιώτης, Π. Κουρουμπλής, Α. Αλαβάνος - Εκδήλωση «1013» στο Μοσχάτο. 26/11/2014.

Δ. Καζάκης, Λ. Βατικιώτης, Π. Κουρουμπλής, Α. Αλαβάνος - Εκδήλωση «1013» στο Μοσχάτο στις 26 Νοεμβρίου 2014.


Εκδήλωση «1013» στο Μοσχάτο με θέμα τη φοροεπιδρομή.

Την εκδήλωση οργάνωσε η "Αντιμνημονιακή Πρωτοβουλία Μοσχάτου & Ταύρου" στο Πολιτιστικό κέντρο Μοσχάτου.

Η εκδήλωση έγινε με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου.
Μετά τον χαιρετισμο των διοργανωτών της κίνησης "είμαστε 1013", μίλησε ο Δ. Καζάκης ο οποίος αναφέρθηκε με ιστορικά παραδείγματα στην μονομερή διαγραφή του χρέους και καταχειροκροτηθηκε. Ακολούθησε ο κ. Π.Κουρουμπλής ο οποίος διακόπηκε αρκετές φορές από κάποιες φωνές αποδοκιμασίας διότι κατά την άποψη τους δεν αναφέρθηκε στο χρέος. Ο Λ.Βατικιώτης έδωσε πολλά στοιχεία μιλώντας και αυτός (όπως κι ο Καζάκης) για μονομερή διαγραφή χρέους (σε κάθε αναφορά της οι παρευρισκόμενοι χειροκροτούσαν).Ο πρωτος γυρος των τοποθετήσεων, εκλεισε με τον Κ.Αλαβάνο, ο οποίος ανέφερε πως όταν διάβασε "το δόγμα του σοκ" πριν μερικά χρόνια θεωρούσε ότι ήταν υπερβολές στα όρια συνομωσιολογίας αλλά τώρα όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας. Αμέσως μετά ο κ Κουρουμπλής αποχώρησε διότι είχε κάποια δουλειά.

Το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης όπου οι παρευρισκόμενοι θα απηύθυναν τις ερωτήσεις τους και θα γινόταν συζήτηση επί αυτών, δεν πραγματοποιήθηκε λόγω δυστυχώς, ενός δυσάρεστου γεγονότος κατά την έναρξη του δεύτερου μέρους όπου κατά την πρώτη ερώτηση του ο συναγωνιστής από την Ελεύθερη Ελλάδα, Χαράλαμπος Δεληνταδάκης, έχασε τις αισθήσεις του και παρ' όλη την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν οι δύο γιατροί που παρευρίσκονταν στο χώρο έως να φτάσει ασθενοφόρο, δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ο Χαράλαμπος Δεληνταδάκης έφυγε από την ζωή, μετά από έμφραγμα που υπέστη.

Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός η εκδήλωση φυσικά διεκόπη.

28-11-2014 o Δημήτρης Καζάκης στο e-roi.gr

ΔΕΙ ΔΗ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ Ω ΑΝΔΡΕΣ (ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ) ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ! Η ανάγκη για επανάσταση της ελληνικής συνείδησης

 
Στις 25 Νοεμβρίου 1942, η ενωμένη αντίσταση μεγαλουργεί στον Γοργοπόταμο.
Ο αγώνιζομενος λαός μαζί με τους αντάρτες στη γερμανική κατοχή ('41-'44) ήταν η συνέχεια του '21 και η εφαρμογή του κολοκοτρωνέϊκου "κώδικα" ότι "μόνοι μας θα λευτερωθούμε"..., ασχέτως από τις περιπέτειες που μας επεφύλαξε η ιστορική συνέχεια.
 
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό» - Κ.Π. Καβάφης


Όταν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός επέλεγε τον τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» για ένα από τα κορυφαία έργα του, και της νεοελληνικής ποίησης γενικότερα, ήθελε να τονίσει ότι οι Έλληνες, αν και πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι, δηλαδή στερημένοι της σωματικής τους ελευθερίας, διατηρούσαν ακέραιη την ελευθερία στο νου και την ψυχή τους.

Επέλεξε έτσι μια χτυπητή και με νόημα αντίθεση που σημάδεψε δραματικά την ιστορική μας πορεία μέχρι σήμερα, αλλά που πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο μπορεί να μην ισχύει.
 
 Οι σύγχρονοι Έλληνες, ο υπαρκτός Ελληνισμός, κινδυνεύουν να γίνουν σκλάβοι πολιορκημένοι, αν όχι φυλακισμένοι, μέσα στον ίδιο τον μεταμοντέρνο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο τους, που τους επιβλήθηκε σαν μονόδρομος χωρίς επιλογές, γιατί άργησαν να το κατανοήσουν και να αντιδράσουν.

Αυτή η σαρωτική επίθεση του μεταμοντερνισμού σε όλα τα πεδία της γνώσης, της παιδείας και της κοινωνίας είναι η βασική αιτία που ο λαός μας, αλλοτριωμένος την κρίσιμη ώρα, δεν μπόρεσε μετά τις 23-4-2010, που ξεκίνησε η νέα κατοχή, να ενστερνισθεί τα υψηλότερα διδάγματα της ιστορίας του, να αντισταθεί αποτελεσματικά και να γεννήσει τους νέους ηγέτες μέσα από τους κόλπους του.

Η Ελλάδα σαν να πάσχει από αλτσχάϊμερ, παραδομένη στην μεταπρατική μακαριότητα και στα κελεύσματα του εθνομηδενισμού και του νεοφιλελευθερισμού αναζητά απεγνωσμένα «λύσεις»... που ενυπάρχουν στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά ο ντόπιος εξανδραποδισμός τις έχει θάψει.
 
Τώρα είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στο ωστικό κύμα, στο χαοτικό πολιτικο-πολιτισμικό τσουνάμι, και να μείνουμε όρθιοι. Δεν μπορούν να μας τα πάρουν όλα γιατί τα πιο πολύτιμα είναι μέσα μας αλλά πρέπει να τα ξαναβρούμε, να τα ξαναθυμηθούμε.

Η αντίσταση και η ανατροπή δεν μπορεί να έρθει αν δεν υπάρξει μια συμπαγής λαϊκή βάση πάνω στην οποία να πατά και από την οποία να εφορμά, αν δεν βρεθεί κοινή ομολογία και ομοψυχία, ένα κοινό σημείο πνευματικής αναφοράς που να δονείται απαράλλακτα μέσα στον καθένα μας, όπως τότε που κερδίζαμε την ελευθερία μόνοι μας. 

Χωρίς αυτές τις πνευματικές προϋποθέσεις δεν θα υπάρξει σοβαρή προοπτική πέρα από ασπασμωδικές κινήσεις, όπως το Σύνταγμα, και αναγκαστικές «διέξοδοι» όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που βιώνουμε, τέτοια διεθνής οικονομική επιτήρηση στην χώρα μας, με πολύ επαχθέστερους όρους τώρα, είχε να συμβεί από το 1898. Σήμερα, βέβαια, έχουμε να κάνουμε και με την απόλυτη προδοσία του πολιτικού κατεστημένου. 

Κι όμως, η «προοδευτική» διανόηση και η αριστερά, άνευρη, ανιστόρητη και κοσμοπολίτικη δεν μπόρεσε να αρθρώσει λόγο απέναντι στην ιστορία. Παγιδευμένοι σε μια ξεπερασμένη ανάγνωση της ιστορίας, που θεωρούσε ότι τα έθνη σχηματίζονται στην φάση της συσσώρευσης του κεφαλαίου (επειδή αυτό συνέβη στις δυτικές χώρες της Ευρώπης, π.χ.), έβαλαν την ουρά στα σκέλια μπροστά στην επέλαση των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποίησης.

Ένα σημαντικό κομμάτι της διανόησης εξαπάτησε μαζικά την κοινωνία για τις προθέσεις της παγκοσμιοποίησης και προπαγάνδιζε ότι για να ενσωματωθούμε στην υποσχόμενη «σωτηρία» μας πρέπει να χάσουμε τα ίχνη της ιδιοπροσωπίας μας.
 
Όταν με τα ανόητα βιβλία του «συνωστισμού» κατεδαφιζόταν το πνεύμα του 1821 και της εθνικής αντίστασης, η αριστερά, δογματική κι ευρωλιγούρικη, σιωπούσε. Όταν περιγράφανε οι «ρεπούσιοι» συγγραφείς την τουρκοκρατία ως φωτεινή περίοδο ευημερίας και... ανεξιθρησκείας, η αριστερά σύσσωμη, εκτός λίγων εξαιρέσεων, συναινούσε.

Τώρα που ο εχθρός, αφού διέλυσε τα πνευματικά οχυρά και τον κοινωνικό ιστό, κατεδαφίζει το ίδιο το έθνος-κράτος, τις κοινωνικές κατακτήσεις, η αριστερά ξύπνησε αργά. Πώς να καλέσει τον κόσμο να αντισταθεί αποφασιστικά; Με ποιες προϋποθέσεις; Να θυσιαστεί για ποιο όραμα η αφασική και κοσμοπολίτικη νεολαία;

 Όταν στερείς από το παιδί την αίσθηση της «φυσικής κοινότητας», τον μόνο τρόπο που η ανθρώπινη ζωή αποκτά νόημα και αξιοπρέπεια, τι περιμένεις να εισπράξεις; Αδιαφορία σίγουρα ή το πολύ-πολύ ακτιβιστικό «μηδενισμό», αναρχικό ή ακροδεξιό.
Η αριστερά, και μαζί της το έθνος, πληρώνει την συμπόρευση για δύο τουλάχιστον δεκαετίες με τον γκλομπαλισμό, τον εθνομηδενισμό, τον Σόρος, τις Βρυξέλλες, τα τσιράκια του ΔΝΤ, τελικά.

Για χρόνια, μεγάλο μέρος της αριστερής διανόησης και καθοδήγησης πρόκρινε τον οικουμενισμό και την "ταξική" οπτική κατά του έθνους-κράτους και θεωρούσε «πατρίδα» της την αφηρημένη έννοια των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»... ξεκομμένη από την κοινωνία, την οποία όρισε σαν «ξενοδοχείο» διαφορετικοτήτων. 

Ένα φληνάφημα που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο νεοφιλελεύθερος ιμπεριαλισμός για να διαλύσει μια σειρά κρατών του «άξονα του κακού».
Ιστορικά, δεν είναι περισσότερο συγκεκριμένη «η τάξη» από το «έθνος». Έθνος και τάξη είναι δύο ειδικές μορφές συλλογικότητας. Όταν, λοιπόν, σπάσει ο ένας πόλος, θα σπάσει και ο άλλος. (Θάτσερ: υπάρχουν άτομα, δεν υπάρχει κοινωνία). Όμως, τα έθνη, όπως και οι άνθρωποι, στηρίζονται στην αυτο-εκτίμηση και κατ’ επέκταση στην εθνική ταυτότητα για να επιβιώσουν.

Έτσι, η εγχώρια διανόηση, αντί να θυμηθεί τα λόγια του Άρη στην Λαμία, ότι «εμείς έχουμε τις πεζούλες μας»...οι απέναντι απ’ τον λαό είναι χωρίς σύνορα και πατρίδα, υπηρέτησε πιστά τα ιδεολογήματα της νέας τάξης και έδειξε όλη την μαγκιά της μόνο κόντρα στα ράκη του εθνικοφρονισμού που απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ο «υπερ-πατριωτισμός» δεν προέρχεται από καμμιά αγαθή προαίρεση, παρά μόνο από το ίδιο το Κεφάλαιο. 

Νεο-ναζί, εθνικιστές, αγανακτισμένοι "πατριώτες", με μούσκουλα γιγάντων και μυαλά νάνων, συγχρωτίστηκαν εξ αρχής με το σύστημα κατοχής (βλ. Αδώνηδες και Βορίδηδες κ.α.), τις offshore, τους δωσίλογους της κατοχής, τους Μελιγαλάδες, την προδοσία της χούντας στην Κύπρο κ.λπ.

Επιπλέον, ο ναζισμός, ο φασισμός και κάθε αντικοινωικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς, δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει αναζήτηση, δεν συνθέτει συνείδηση αντίστασης. Αντίθετα, είναι «η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας», όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις. 

Δυστυχώς, μέσα στην καλπάζουσα παρακμή, ένα μικρό μεν αλλά υπολογίσιμο τμήμα της κοινωνίας μας εκδηλώνει μέρα με την μέρα «το τμήμα του εαυτού μας που φοβάται ή δεν σκέφτεται», προσβλέποντας σε γρήγορα οφέλη. 

Σίγουρα αυτό δεν είναι η απάντηση στην υπαρξιακή μας κρίση, από την άλλη, όμως, δεν μπορεί ένα έθνος-κράτος που παρακμάζει χωρίς να έχει λύσει το πρόβλημα της ύπαρξής του σε βάθος χρόνου και ένας λαός που δεν έχει εμπιστοσύνη στις λειτουργίες αυτού του εχθρικού κράτους, ούτε αντοχές απέναντι στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, να επιβιώσουν με αλτρουϊστικές, «διεθνιστικές» διακηρύξεις χωρίς να τονίσουν την ανάγκη της Εθνικής Παιδείας και Στρατηγικής.

Εν κατακλείδι, όλοι αυτοί, δεξιοί κι αριστεροί, καθώς και οι χιλιάδες νεολαίοι, κυρίως, που σουλατσάρουν για καφέ ή για shopping στους πεζόδρομους, στα καφέ ή στα τουριστικά νησιά, αποδείχθηκαν λίγοι απέναντι στην Ιστορία, απέναντι σε έναν Καραϊσκάκη, έναν Παύλο Μελά, μια Λέλα Καραγιάννη, μια Ηλέκτρα Αποστόλου, έναν Γρηγόρη Αυξεντίου, έναν Λαμπράκη, έναν Παναγούλη, έναν Σολωμού που θάπρεπε να υπήρχε για να κατεβάσει την σημαία του ΔΝΤ.


Στις σπουδαίες παρακαταθήκες πολλών μεγάλων λογίων της νεώτερης παράδοσής μας, από τον Διονύσιο Σολωμό, τον Κων/νο Καβάφη και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη μέχρι τον Κορνήλιο Καστοριάδη, υπάρχουν οι ψηφίδες για να συνθέσουμε το παζλ ενός νέου πνευματικού "κώδικα" αντίστασης και επιβίωσης του ελληνισμού στην παγκοσμιοποίηση.


Μεταμοντέρνα λήθη και παράδοση

Ο Έλληνας πάντα παρακολουθούσε τις πολυτάραχες κοινωνικές καταστάσεις της Δύσης πιστεύοντας κατά βάθος πως για την αλλαγή του κόσμου δεν έφθανε κάποια «ρεφορμιστική» μεγα-ιδεολογία, αλλά χρειάζονταν άνθρωποι με βαθειά συνείδηση του «γνώθι σαυτόν» του Σωκράτους και πίστη στο «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα. Αυτό το μέτρο, που υπόβοσκε πάντα στην εσωτερική φιλοσοφία του Έλληνα ανθρώπου, ήταν προϊόν μιας διαλεκτικής σύγκρουσης αντίθετων καταστάσεων ζωής και πολιτείας του ατόμου.

Η ελληνική στάση ζωής δεν περιορίστηκε ποτέ στην ομφαλοσκόπηση και τον παθητικό διαλογισμό γιατί καταλάβαινε ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται από αδράνεια της φύσης αλλά καταχτιέται με δράση και δοκιμή.

Έτσι, ένα άλλο χαρακτηριστικό του ελληνικού κώδικα ζωής είναι η ηρωϊκή δράση κάποιου ή κάποιων για να έρθει η κάθαρση.
Κατά σατανική σύμπτωση, όλα θυμίζουν και πάλι κάποιες ιστορικές εποχές, όταν οι Αθηναίοι πλήρωναν «κεφαλικό φόρο αίματος» στον Μινώταυρο.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα οι περισσότεροι περιμένουν κάποιον Θησέα να σκοτώσει τον Μινώταυρο και να σηκωθούν τα λευκά πανιά.

Στον αρχαίο μύθο του Μινώταυρου παρεμβάλλονται ριζικά δύο στοιχεία: α) η θέληση των νέων της Αθήνας, που ήταν τα θύματα, να ζήσουν ελεύθεροι και να τελειώνουν μια και καλή με την πολυμήχανη κακία, β) ο μίτος της Αριάδνης που βοήθησε στο να απαλλαγούν από το τέρας και να επιβιώσουν.

Αν δεν μπόρεσαν να βρεθούν μέχρι τώρα οι ήρωες-πρωταγωνιστές μιας νέας ανάτασης και δεν υφάνθηκε ο αναγκαίος μίτος, οφείλεται σε βασικά ανοσιουργήματα που διαπράχθηκαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες:
 
α) η δημοσιοϋπαλληλοποίηση μιας γενηάς (του Πολυτεχνείου) που ξεκίνησαν αντάρτες και κατέληξαν τσιράκια των κατεστημένων μηχανισμών
 
β) η ισοπεδωτική διαπαιδαγώγηση των γενηών της μεταπολίτευσης σε έναν αδιάφορο τρόπο ζωής και ο εθισμός τους σε έναν αλαζονικό και αντιδημοκρατικό «τρόπο του διοικείν» που τον θεώρησαν ως αυτονόητο
 
γ) η ψυχική στείρωση της σημερινής νεολαίας από τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και την κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού που καταλήγουν στην εκμηδένιση των αξιών, στο κυνήγι του χρήματος και καταναλωτικών αγαθών και, κυρίως, στην απώλεια της κριτικής ικανότητας.

Από την ώρα που βρεθήκαμε μέσα στο χωνευτήρι της Ενωμένης Ευρώπης και αναγκαστήκαμε να δούμε τον εαυτό μας όπως οι άλλοι, κατέρρευσαν μια σειρά ιδεολογήματα που ήταν κάποτε αυθεντικά, αλλά επιζούσαν κυρίως για εσωτερική κατανάλωση.

Η αγωνία γύρω από την ιδιοπροσωπία και την ταυτότητά μας οδήγησε στην συνέχεια πολλούς διανοούμενους να λένε θεωρητικά ποια πρέπει να είναι η βάση για την ελληνικότητα, λειτουργώντας όμως σαν ιστορικοί-εθνογράφοι που εξέταζαν τον ελληνισμό από μακριά.

Η εξήγηση γι’ αυτό είναι γιατί ο καταναλωτισμός και πολλές εκδοχές της νεωτερικότητας συν την εισβολή των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων μάς έχουν απογυμνώσει από το αυτονόητο της ύπαρξής μας και τον ανόθευτο πατριωτισμό, που παληότερα ήταν δεδομένα για τον λαό.

Οι Έλληνες, σαν τα αυτιστικά παιδιά που φεύγουν από την μαμά τους και δέχονται χτυπήματα στην αυτοεκτίμησή τους, δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να συγκροτήσουμε έναν λόγο σαν βάση διαλόγου με τους υπόλοιπους παίκτες του «παγκόσμιου χωριού», και κυρίως να συνδιαλεχθούμε επί ίσοις όροις με την Δύση.

Βασιστήκαμε επανειλημμένα σε μια υποτιθέμενη ύπαρξη ενός γενικευμένου εξωτερικού φιλελληνισμού, όντας έτσι πρόθυμοι να «ανήκομεν εις την Δύση» ή να ζητούμε εξασφάλιση των εθνικών μας δικαίων από την Ε.Ε.

Όμως, δεν υπάρχει πλέον ο φιλελληνισμός σαν κίνημα που στρέφεται προς τον υπαρκτό ελληνισμό ούτε αρέσουν οι πληθωρικές εθνικές διακηρύξεις στον σημερινό κόσμο μετά την εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάρρευση των μεγα-ιδεολογιών. Οι σημερινοί

Ευρωπαίοι έγιναν προσεκτικοί όταν παράγουν ιδεαλισμό και αντιμετωπίζουν ειρωνικά τις διακηρύξεις περί μοναδικότητας και υπεροχής, οι οποίες τρομάζουν και δεν αποτελούν προϋπόθεση για ισότιμο διάλογο.

Έχουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε την αδυναμία μιας «παρωχημένης αντίληψης» μεγαλοϊδεατισμού (προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) να λειτουργήσει μαζί με την έλλειψη αυτοεκτίμησης απέναντι στην Δύση, όπως φάνηκε και από την καλλιέργεια της αυτο-ενοχοποίησης με τα Μνημόνια.
 
Όπως και στο Βυζάντιο την ώρα της Άλωσης τα τείχη ήταν άδεια και οι Τούρκοι βρέθηκαν από μέσα, έτσι και τώρα η Τρόϊκα, χάρη στα φερέφωνα του εθνομηδενισμού, βρήκε τα κάστρα του πολιτισμού εγκαταλελειμμένα και τις πνευματικές κερκόπορτες ανοιχτές.

Δεν χρειάζονται άλλες ψευδαισθήσεις. Για να μπορέσουμε να βγούμε από τον νεο-γενιτσαρισμό, να λυτρωθούμε από τα αρρωστημένο βορειο-ευρωπαϊκό λάϊφ-στάϊλ του Γραικύλου, πρέπει να κατανοήσουμε βαθειά ότι είμαστε σε πόλεμο με ένα αδίστακτο και μαφιόζικο μπλοκ υπερεθνικών δυνάμεων και ντόπιων δωσίλογων, που μας οδηγεί σε ολοκληρωτική εθνική καταστροφή.

Για να αντισταθεί αποτελεσματικά η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από μια επανάσταση τς συνείδησης, ένα μεγάλο και γενναίο βήμα... «προς τα πίσω», προς «χωράφια» γνωστά και καταστάσεις καθαρές τότε που ήταν λίγα τα λεφτά και λίγες –αλλά σαφείς- οι ευχές: «να μην τουρκέψεις και να μην φραγκέψεις»!

Μια νέα ελληνική συνειδητότητα πάνω στο τρίπτυχο πολιτισμός-πολιτική-μεταφυσική θα περιλαμβάνει την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, μαζί με την δημοτική παράδοση και τον λόγιο διαφωτισμό του νέου Ελληνισμού, και θάχει βασικές συνιστώσες την Σεισάχθεια και την πραγματική Δημοκρατία (όχι την «έμμεση» ρεπούμπλικα).

Αναζητώντας έναν κώδικα αντίστασης

Σε μια Ευρώπη-πνευματική έρημο του turboκαπιταλισμού, όπου οι Επικυρίαρχοι, αν δεν μας στοχοποιήσουν και φτωχοποιήσουν όλους, δεν θα ησυχάσουν, η προπαγάνδα των ρουφιάνων της «ενημέρωσης» επιχειρεί να σβήσει τις λέξεις επανάσταση, εξέγερση, αυτοάμυνα, αντίσταση...

Η πολιτική προπαγάνδα της μεταμοντέρνας ιδιωτείας, της ήττας και της διαβολής κάθε τι πατριωτικού έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει έναν νέο πολιτικό οραματισμό, μια συνειδητότητα αντίστασης και αλληλεγγύης, την οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω.

Ένα μεγάλο μέρος της απολίτικης μάζας γοητεύθηκε από τις ανοήτες δοξασίες των φονταμενταλιστών της «ανοικτής αγοράς» και της υπερ-εκμετάλλευσης, όμως τα πράγματα, όπως φαίνονται, δεν έχουν σχέση με τα πράγματα όπως βαθειά είναι: «όποιος δεν του αρέσει να ανέβει στα βουνά θα ζει πάντα στην λάσπη», λέει μια σοφή παροιμία. Αυτή την αλήθεια, που οι σημερινοί νέοι δεν την διδάχτηκαν στα αερολογούντα γκλομπαλιστικά σχολεία τους, την γνώριζαν τα νιάτα παλιότερων εποχών που ξεχύνονταν αυθόρμητα στους δρόμους και τις πλατείες με την μοναδικη ιδεολογία της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας για παντιέρα!

Οι αισιόδοξες γενηές της εθνικής και αντιχουντικής αντίστασης δεν μπορούσαν να καμφθούν ούτε από τις σειρήνες του συμβιβασμού, του ευδαιμονισμού, τα βασανιστήρια ή τους εξευτελισμούς του δυνάστη γιατί, όπως έλεγε ο ποιητής:«Δεν ξέρανε πατέρα, μάνα, σπίτι, έναν δεν δίνανε για το σήμερα παρά / Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη / Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά».

Η Αντίσταση, η πραγματική Δημοκρατία, η απόλυτη ελευθερία μέσα στην πειθαρχία, είναι ο δρόμος που σε κάθε σκοτεινή εποχή πρέπει να διαλέγει η νεολαία, λέει ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο έργο του


«Η Δημοκρατία της Σιωπής».

Και συνακόλουθα, όπως εξομολογείται ο δικός μας λόγιος, Βασίλης Ρώτας:«Όποιος δεν είδε αντάρτικην ομάδα να πορεύεται μέρες νηστική, να περνάει ανάμεσα από μηλιές και κερασιές φορτωμένες καρπό και να μην απλώνει ένας το χέρι του να κόψει ούτε ένα να βάλει στο στόμα του, ... κι όποιος δεν είδε τον λαό απόκοντα πίσω απ’ τους αντάρτες, άντρες, γυναίκες, γέρους, μικρά παιδιά, όλους ριγμένους στον μεγάλο αυτόν αγώνα, να ‘χουν ξεχάσει τη λέξη δικό και στη θέση της να ‘χουν βάλει τη λέξη δίκιο, να ‘ναι έτοιμοι όλοι για όλα, τα πιο δύσκολα, τα πιο μεγάλα, τα πιο θαυμάσια, τα πιο αδύνατα, δεν ξέρει τι θα ειπεί λαός αγωνιζόμενος, δεν ξέρει τι θα ειπεί πλούτος ζωής και θα πεθάνει φτωχός κι αν ακόμη πεθάνει σε χρυσό παλάτι». (Βασίλης Ρώτας – Βούλα Δαμιανάκου, «Περί εθνικής ταυτότητος», Λαϊκός Λόγος, Οκτώβρης 1965, Αρ. Φύλλου 3)

Πώς το κατείχαν όλοι τους, μικροί και μεγάλοι, τότες το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας κι ήταν έτοιμοι να το υπερασπίσουν με την ζωή τους; Πώς έβγαινε χείμαρρος η μεγαλοσύνη από αγράμματους, ενώ τώρα πηγάζει τόση μικρότητα από τα διδακτορικά της παγκοσμιοποίησης;

Ας θυμηθούμε ότι ο Παπαδιαμάντης –τον οποίο λάτρεψαν ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, ο Εγγονόπουλος, ο Τσαρούχης, και τόσοι μεγάλοι της λογοτεχνίας μας- σε εποχές που η εθνική συνείδηση στεκόταν όρθια και δεν αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό το ’21, είχε καταδικάσει με οργή τους δυτικόφιλους λάτρεις του ξενισμού, αυτή την «ψώρα του έθνους». Στον Λαμπριάτικο ψάλτη αυτή η πεποίθηση παίρνει την πιο μεστή της έκφραση. Έλεγε έξω από τα δόντια ότι ο Έλληνας που συμπεριφέρεται ως Γραικύλος-κοσμοπολίτης μοιάζει με «νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων».

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του ξενισμού, του πιθηκισμού, του φραγκισμού που τυραννούσαν την χώρα από καταβολής νεοελληνικού κράτους και δυσχέραιναν την ανεξαρτησία και την αυτοδιοίκησή του. Η διαφορά έγκειται στο ότι τότε ήταν μόνο η άρχουσα τάξη πιθηκίζουσα, «χάσκουσα προς τα ξένα» και διώκτρια των πατρίων παραδόσεων, κατά τον Σκιαθίτη συγγραφέα. Σήμερα, μετά τον άκρατο και αλόγιστο «εξευρωπαϊσμό», αυτή η «ψώρα του έθνους», η μανία όπως «αγοράσουν σοφίαν» από την Εσπερίαν διαπότισε όλο τον κοινωνικό ιστό, έφθασε μέχρι το μεδούλι των λαϊκών τάξεων.

Χάσαμε τον κοινό νου γιατί ξεχάσαμε την ιστορία μας και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη...Για χρόνια στηρίζαμε, μετά την Τουρκοκρατία, στους Βενετσιάνους της ελπίδες για απελευθέρωση... Ήρθε ο Μοροζίνι και κατέστρεψε την Ακρόπολη. Ακολούθησαν οι απανωτές διαψεύσεις με τα Ορλωφικά, τον Βοναπάρτη, ακόμα και τον Αλή-Πασά... Σήμερα κάποιοι έλεγαν θα μας σώσει ο Σαρκοζύ, ο Ομπάμα, ο Πούτιν... ακόμα κι ο Νταβούτογλου. Ο ελληνικός κώδικας, όμως, είναι η εντολή του Κολοκοτρώνη και είναι σαφής: «Αν λευτερωθούμε, θα λευτερωθούμε μόνοι μας».

Για να κρατήσουμε ψηλά το πνεύμα της αντίστασης, νοιώθοντας συνεχιστές των άξιων περασμένων, πρέπει να ξυπνήσει η «πλέρια Μνήμη», όπως πρόσταζε ο Σικελιανός στα «Χορικά της Σίβυλλας», αδάμαστη και τρομερή!

Στην αναζήτηση για μια νέα πνευματικότητα υπάρχει ο «οδικός χάρτης» της ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας.
 
«Η αγωνία ενός ανθρώπου για το ψωμί του είναι πρόβλημα υλικό. Η αγωνία ενός ανθρώπου για το ψωμί του διπλανού του είναι πρόβλημα πνευματικό», μας λέει ο Νικολάϊ Μπερντιάγεφ.
Αλλά και στο επαναστατικό πρόταγμα του Κορνήλιου Καστοριάδη βρίσκουμε απαντήσεις απέναντι στα σχέδια των αμοραλιστών της καθεστωτικής βαρβαρότητας που «αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι» και «κηρύχνουν την λιτότητα», κατά τον Μπρεχτ, ποδοπατώντας τους άγραφους ηθικούς νόμους και την ανθρωπιά.

«Επιθυμώ να μπορώ να συναντώ τον άλλον σαν ένα ον όμοιο με μένα και απόλυτα διαφορετικό», λέει ο Καστοριάδης, «όχι σαν νούμερο ούτε σαν ένα βάτραχο σκαρφαλωμένο σ’ ένα άλλο σκαλοπάτι (αδιάφορο αν κατώτερο ή ανώτερο) της ιεραρχίας των εισοδημάτων και των εξουσιών». [Κορνήλιος Καστοριάδης, Οι υποκειμενικές ρίζες του επαναστατικού προτάγματος, από το «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας», εκδ. Κέδρος, 1978, σελ.137-141]

Το τοκογλυφικό σύστημα, που μας αρπάζει την ζωή και μας σκλαβώνει το μέλλον, δεν είναι ανίκητο. Εμείς θα γίνουμε ανίκητοι αν αφυπνισθούμε συλλογικά και βρούμε τον κοινό μελλοντικό μας προορισμό με την «αφοβία σαν σημαία», όπως λέει ο Ελύτης στο «Το Άξιον Εστί».

Σε τέτοιες στιγμές, όταν κάποιος έχει να διεκδικήσει ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ δίνοντας μάχη ζωής και θανάτου, πρέπει να ζει σαν μειονότητα σε άμυνα.

Ο ελληνικός κώδικας είναι σαφής: «Η ελευθερία είναι τέχνη ασκητική», έλεγε ο Άγγελος Τερζάκης. Το ίδιο κι ο Καβάφης: «Στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό».

Τι απομένει, λοιπόν; Η διάθεση για Ζωή του Έλληνα, το ίδιο αυτό ορμέμφυτο που μας διατήρησε όρθιους τόσους αιώνες απέναντι σε τόσες απόπειρες Άλωσης από μέσα ή απ’ έξω. «...να βγουν στις πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει», όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης για τη νεολαία της Αθήνας που ξεσηκώθηκε μέσα στην φασιστική κατοχή (1942)...«μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη» (Το Άξιον Εστί).


*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.89, Οκτώβριος 2014

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Κυπριώτης