«….Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα
υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των
συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες
μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει
κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε…»
(από τον ιστορικό λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία στις
22 Οκτώβρη του 1944).
Ιστορικά δεν υπάρχει προηγούμενο ένα Έθνος, ή ένας λαός να
αναγεννηθεί και να προκόψει, χωρίς να έχει εξασφαλίσει πρώτα και κύρια την
ανεξαρτησία του και την εδαφική ακεραιότητα του χώρου μέσα στον οποίον κινείται
και αναπτύσσεται. Το ίδιο και μια κοινωνική τάξη. Δεν μπορεί να συγκροτηθεί, να
αναπτυχθεί και να γίνει κυρίαρχη, αν δεν έχει τόπο αναφοράς και να μπορεί να καταστεί
έτσι εθνική τάξη. Η απομόνωση από τη συνέχειά της, με αποτέλεσμα τη βαθιά
διαστρέβλωση του νοήματός της γνωστής φράσης του Μάρξ «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», μόνο τυχαία δεν μπορεί πλέον να
θεωρείται.
Επίσης, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο δημοκρατικής
λειτουργίας σε μια χώρα που από τα πράγματα αδυνατεί να αποφασίζει αυτοβούλως.
Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, όταν τα κέντρα των αποφάσεων βρίσκονται
μακριά και μπορούν να επηρεάζονται λίγο ή καθόλου από τη λαϊκή βούληση; Μόνο ως
καρικατούρα μπορεί να....
υπάρξει μια τέτοια «δημοκρατία» όπου τα κέντρα που
παίρνονται οι αποφάσεις δεν δημιουργούνται και δεν ελέγχονται από αυτούς τους
ίδιους που αφορούν οι αποφάσεις.
Τι είδους δημοκρατία μπορεί να είναι αυτή που οι κυβερνήσεις
τυπικά εκλέγονται, αλλά ουσιαστικά ελέγχονται από αλλότρια του λαού κέντρα;
Τι είδους δημοκρατία μπορεί να είναι αυτή που η εξουσία
συγκεντρώνεται ολοένα και πιο πολύ σε υπερεθνικούς οργανισμούς, όπου οι πολίτες
βρίσκονται πολύ μακριά για να μπορούν να τους ελέγχουν;
Τι είδους δημοκρατία είναι άραγε αυτή που ένας τραπεζίτης
στην Φραγκφούρτη, αποφασίζει αν κάποιος θα έχει σύνταξη, ή όχι, αν θα υπάρχει
ένα αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα υγείας, ή όχι, αν τελικά κάποιος θα έχει ένα
κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, ή όχι; Αν το παιδί του θα έχει εργασία στην Ελλάδα,
ή θα πρέπει να φύγει μετανάστης;
Μόνο αποκεντρωμένα και πολύ κοντά στον λαό με τρόπο που να
μπορεί ο ίδιος να ελέγχει και να επηρεάζει καθαριστικά τις αποφάσεις, μπορεί να
λειτουργήσει στοιχειωδώς η δημοκρατία.
Βεβαίως το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο και μάλιστα το
χρηματιστικό πολύ λίγη σχέση έχει για να ενδιαφέρεται για την κοινωνία και τους
δημοκρατικούς θεσμούς. Αυτό ενδιαφέρεται για την μεγιστοποίηση και την
εξασφάλιση των κερδών του. Και αυτό επιτυγχάνεται με τον έλεγχο των πάντων και
την κατάργηση έτσι κάθε γνήσιας δημοκρατικής διαδικασίας. Να γιατί επιδιώκει
την κατάργηση των κοινωνιών και της δημοκρατικής τους συγκρότησης μέσα από την κατάργηση των εθνικών κρατών, που
αποτελούν τροχοπέδη στις επιδιώξεις του, αφού -έστω και μερικά- μπορεί να λειτουργούν
δημοκρατικά και να παίρνουν αποφάσεις υπέρ των λαών τους. Στη θέση τους
επιδιώκει την ύπαρξη και λειτουργία υπερεθνικών θεσμών κάτω από τη δική του
αποκλειστικά καθοδήγηση και τον έλεγχο. Να γιατί η φορά των πραγμάτων οδηγεί σε
μια παγκόσμια δικτατορία όπου μια μικρή ελίτ ζάμπλουτων θα ελέγχει τα πάντα και
θα αποφασίζει για τα πάντα και θέλει τους λαούς εξουθενωμένους νομαδικούς πληθυσμούς να άγονται και να
φέρονται όπου τους προσφέρεται μια θέση κούλη, χωρίς καμιά δυνατότητα
αντίδρασης και αντίστασης.
Να γιατί ο «κοσμοπολιτισμός» και ο εθνομηδενισμός, ως οι δύο
όψεις του καθώς λεγόμενου μεταμοντερνισμού, επί της ουσίας αρνούνται τη
δημοκρατία και έτσι αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του φασισμού, δηλαδή, στην πιο ακραία του
μορφή. Ενώ δεν είναι καθόλου αθώα η σύγχυση που δημιουργείται μεταξύ του
εθνομηδενισμού και του πραγματικού διεθνισμού, ή της αναγκαίας αλληλεγγύης
μεταξύ των λαών. Στην πραγματικότητα οι «αριστεροί» εθνομηδενιστές σε τίποτα
δεν διαφέρουν από τους νεοναζί κασιδιάρηδες, στον αντιπατριωτικό και στον αντεθνικό
τους ρόλο, ίσως μόνο στο στυλ και αυτό μόνο για λίγο ακόμα. Και τα δύο είδη
υπηρετούν τον ίδιο σκοπό της λεγόμενης Νέας
Τάξης (εξ άλλου ο ίδιος ο Χίτλερ ήταν ο θεμελιωτής του όρου).
Έτσι, δεν είναι δυνατόν, σήμερα, να μιλάμε για στοιχειώδη
λειτουργία της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, για ανασυγκρότηση, προκοπή και
ευημερία, εφ’ όσον τα κλειδιά της χώρας ουσιαστικά έχουν παραδοθεί στους ξένους
επικυρίαρχους. Όταν, πράγματι, οποιαδήποτε απόφαση που αφορά την εξωτερική μας
πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία πρέπει να εγκρίνονται πρώτα από τους
ξένους επίτροπους που έχουν εγκατασταθεί σε όλες τις δομές του κρατικού
μηχανισμού. Όταν όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται μακριά σε ξένα κέντρα στις
Βρυξέλες, το Βερολίνο, ή την Ουάσιγκτον, ενώ το ελληνικό κοινοβούλιο
διακοσμητικό χαρακτήρα πλέον έχει και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο για να
νομιμοποιεί τις αποφάσεις που λαμβάνονται αλλού. Όταν η τύποις ελληνική
κυβέρνηση λειτουργεί αποκλειστικά ως διαμεσολαβητής και εκτελεστής των
αποφάσεων των ξένων.
Έτσι, η εθνική αναγέννηση που επιδιώκουμε δεν μπορεί παρά να
στηρίζεται στη βασική αρχή πως η Εθνική Ανεξαρτησία αποτελεί συνθήκη αναγκαία
-αν και όχι από μόνη της ικανή- για την πραγμάτωση της Δημοκρατίας, δηλαδή της
λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής χειραφέτησης.
H αναγκαία παρά ποτέ ανασυγκρότηση σε όλες τις εκφάνσεις της
ζωής του τόπου είναι, με τη σειρά της, αναπόσπαστα δεμένη με τη Λαϊκή Κυριαρχία
και τη Δικαιοσύνη, με τη Δημοκρατία, τελικά, σε κάθε φάση της ζωής του τόπου
και ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας και της κοινωνίας από
τον ασφυκτικό έλεγχο των ντόπιων ολιγαρχών και του μεγάλου ξένου μονοπωλιακού
κεφαλαίου. Τέλος, έχει άμεση σχέση με την πολιτιστική μας πορεία, η οποία
πρέπει να αναστραφεί, αφού ήδη έχει διαβρώσει σε βάθος, απειλώντας τα ήθη, τα
έθιμα και τις παραδόσεις του Λαού μας, δηλαδή την ίδια την ιστορική μας
συνέχεια.
Να γιατί λοιπόν ο δικός μας αγώνας είναι, πριν από ταξικός, πρώτα και κύρια εθνικοαπελευθερωτικός, επειδή
ακριβώς είναι ταξικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου