Τι είναι εκείνο που ενόχλησε τον Ριζοσπάστη;

Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου 2014

του Δ. Καζάκη

Σε επικριτικό σχόλιο του Ριζοσπάστη (14/11) σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει επιγραμματικά και τη συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία του συγκεκριμένου κόμματος με το ΕΠΑΜ: "Χτες, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε και συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΕΠΑΜ, κατά την οποία συμφωνήθηκε «ότι είναι αναγκαίο επίσης το άνοιγμα διαλόγου στην κοινωνία για την αντιμετώπιση του χρέους»".

Δεν θα ασχοληθούμε με την υποτιθέμενη κριτική του συντάκτη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι τσουβαλιάζει "τα συμφέροντα των καπιταλιστών, στους οποίους δίνουν εξετάσεις, με αυτά του λαού που κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση." Κι ο λόγος είναι απλός. Για τον συντάκτη του Ριζοσπάστη όποιος δεν κλείνει την αντίθεσή του με τον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές σε όλες τις πτώσεις και τα γένη, σημαίνει ότι "δίνει εξετάσεις" σ' αυτούς. Μιας και για τους θιασώτες αυτής της λογικής δεν υπάρχει παρά μόνο ο καπιταλισμός γενικά, όπως για τους αναρχικούς του 19ου αιώνα δεν υπήρχε παρά το κράτος γενικά.

Κι έτσι αντί να εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση της ηγεσίας του απέναντι στο χρέος, το καθεστώς αποικιακής κατοχής από την ευρωτρόικα, την κατάλυση κάθε ελευθερίας και δικαιώματος του λαού, μένει σε μια δήθεν αντικαπιταλιστική κριτική χρήσιμη μόνο για τους πιστούς οπαδούς. Δεν θέλει να αποκαλύψει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στον λαό, αλλά να "τσιμεντάρει" του δικούς του.

Άλλωστε, όπως ακριβώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι η Ελλάδα έχει τεθεί υπό αποικιακή κατοχή, το ίδιο κάνει και η ηγεσία του Περισσού. Όπως ακριβώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι πρέπει πρώτα και κύρια ο λαός να διεκδικήσει την εθνική του ανεξαρτησία και την κυριαρχία στην πατρίδα του εναντίον του καθεστώτος υποτέλειας, το ίδιο κάνει και η ηγεσία του Περισσού. Όταν οι δυο ηγεσίες ταυτίζονται ταξικά τόσο πολύ με τα κυρίαρχα συμφέροντα του συγκεκριμένου καπιταλισμού, τότε τι κάνεις; Το ρίχνεις στην παλαβή για να διαφοροποιηθείς. Δηλαδή στον καπιταλισμό γενικά.

Αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι η αναφορά στη συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΠΑΜ. Και μάλιστα εν μέσω σχολίων για άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα κόμματα εντός και εκτός κοινοβουλίου. Δεν θα περιμέναμε αντικειμενική πληροφόρηση από τον Ριζοσπάστη. Όταν είσαι φερέφωνο κομματικών σκοπιμοτήτων, η αντικειμενική πληροφόρηση πάει περίπατο. Επομένως δεν περιμέναμε να αναφέρει ολόκληρο, ή τουλάχιστον τα βασικά σημεία του κοινού δελτίου τύπου των δύο αντιπροσωπειών, ώστε να κρίνουν οι αναγνώστες του.

Ωστόσο, αυτό που θέλουμε να ρωτήσουμε είναι το εξής: Τι ενόχλησε τον Ριζοσπάστη; Απαγορεύεται η πολιτική επαφή ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να έχουν βασικές διαφορές, αλλά οφείλουν να διευρευνήσουν τουλάχιστον τη δυνατότητα κοινής δράσης μέσα στο λαό; Αυτό ενόχλησε τον Ριζοσπάστη; Γι' αυτό και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ανταποκρίνεται στις προσπάθειες του ΕΠΑΜ να υπάρξει έστω μία τυπική συνάντηση ανάμεσα στις δυο πολιτικές δυνάμεις; Έστω για να διαπιστώσουν ότι διαφωνούν σε όλα;

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν η μόνη που δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του ΕΠΑΜ για να παραστεί αντιπροσωπεία του συγκεκριμένου κόμματος στο συνέδριο του Μετώπου. Προφανώς, η ηγεσία του ΚΚΕ έχει μεγαλύτερο πρόβλημα με το ΕΠΑΜ, απ' ότι με το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη, μιας και στο συνέδριο του συγκεκριμένου κόμματος ανταποκρίθηκε ο Περισσός. Μήπως αναγνώρισε στο Ποτάμι ταξικές και ιδεολογικές συγγένειες; Άλλωστε τι έχει να φοβηθεί ο Περισσός και δεν θέλει ούτε καν συνάντηση με το ΕΠΑΜ; Το μίασμα;

Αυτό που φαίνεται να ενόχλησε τον Ριζοσπάστη είναι η αναφορά του κοινού δελτίου τύπου ότι οι δυο πολιτικές δυνάμεις συμφώνησαν να ανοίξουν το ζήτημα το χρέους μέσα στον λαό. Που διαφωνεί ο Ριζοσπάστης; Γιατί δεν θέλει το άνοιγμα της δημόσιας αντιπαράθεσης γύρω από το χρέος μέσα στον λαό; Δεν του ζητά κανείς να ταυτιστεί με τις θέσεις άλλης δύναμης. Αυτό που συμφωνήθηκε και με την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ είνα να ανοιξει ο διάλογος από κοινού κι ας αντιπαρατεθούν οι διαφορετικές θέσεις και λογικές. Ας αφήσουμε τον λαό να αντιληφθεί ποιος έχει δίκιο. Τι φοβάται από την ανοιχτή αντιπαράθεση το ΚΚΕ; Ή μήπως οι πολιτικές του θέσεις είναι μόνο για κλειστά ακροατήρια πιστών οπαδών.

Κι επειδή η θρησκοληψία περισσεύει, ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη. Ορισμένα από τα στελέχη του Περισσού επικαλούνται σαν δικαιολογία στα μέλη τους, ότι δεν θέλουν συνάντηση με το ΕΠΑΜ, επειδή το τελευταίο έχει θέση διάλυσης του ΚΚΕ. Τέτοια θέση δεν είχε ποτέ και δεν θα μπορούσε να έχει το ΕΠΑΜ. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, απλά είναι ψεύτης. Επικαλείται προφάσεις εν αμαρτίαις.

Η άποψη ότι το σημερινό ΚΚΕ οφείλει να πάψει να υπάρχει, γιατί συνιστά ύβρη για ότι αντιπροσώπευσε ιστορικά το κομμουνιστικό κίνημα, είναι δική μου. Όχι του ΕΠΑΜ, αλλά δική μου. Και ναι μεν μπορεί οι συντάκτες και τα στελέχη του Περισσού να αντιλαμβάνονται και να ασκούν την πολιτική κατά το γνωστό "μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι" - όπως έλεγε και το παλιό τραγουδάκι - αλλά τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι στο ΕΠΑΜ.

Όμως ακόμη κι έτσι να είναι, τι εννοούν άραγε αυτοί που επικαλούνται τη συγκεκριμένη δική μου άποψη εναντίον του ΕΠΑΜ; Δηλαδή εννοούν ότι η ηγεσία του Περισσού συναντιέται κι έχει τυπικές επαφές με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και γενικά με τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα διότι οι συγκεκριμένες δυνάμεις εγγυώνται την ύπαρξη και την ενότητα του ΚΚΕ; Θαυμάσια!

Ωστόσο, επειδή, όπως είπαμε, η θρησκοληψία περισσεύει, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα. Την άποψη ότι το ΚΚΕ οφείλει να διαλυθεί, δεν την διατύπωσα ως μέλος του ΕΠΑΜ, αλλά ως κομμουνιστής. Κι ο λόγος είναι απλός. Όταν το κόμμα που ιστορικά εξέφρασε - με όλες τις αδυναμίες και τα αδιέξοδά του - την εργατική τάξη στην Ελλάδα στους εθνικούς και κοινωνικούς της αγώνες, έχει πάψει να την εκφράζει και έχει επιπλέον αποκηρύξει όλους τους δεσμούς του με την τάξη και τον λαό, τότε οφείλει να εξαφανιστεί. Δεν μπορεί να συντηρείται ούτε ως μουσειακή ανάμνηση, ούτε ως κομματικό υβρίδιο χάρις στην ενίσχυση του αστικού κράτους.

Οι κομμουνιστές, τουλάχιστον αυτοί που γαλουχήθηκαν με τις επιταγές του επιστημονικού σοσιαλισμού και του ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος, οφείλουν την αφοσίωσή τους όχι στο κόμμα γενικά, αλλά στο κόμμα με την ιστορική του έννοια. Δηλαδή στο κόμμα που οφείλει να εκφράζει σε κάθε ιστορική συγκυρία τα πιο άμεσα και ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Αν δεν τα εκφράζει, τότε δεν πρέπει να υπάρχει.

Και το ΚΚΕ σήμερα συνιστά μια βαθύτατα αντιδραστική δύναμη, τόσο σε επίπεδο ιδεολογίας, όσο και σε επίπεδο οργανωτικής και πολιτικής πρακτικής. Μια δύναμη διάλυσης και διάσπασης του κοινωνικού υποκειμένου μπροστά στη μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε ποτέ ο λαός αυτής της χώρας.

Αυτή είναι η άποψή μου και γι' αυτό εγώ προσωπικά, συνεπής στην ένταξή μου στο κομμουνιστικό κίνημα από τα 18 μου - επιλογή συνειδητή κι όχι προϊόν συναισθηματικής εξάρτησης, ή κομματικής θρησκοληψίας - δεν θα μπορούσα ποτέ να ανήκω στο σημερινό ΚΚΕ, ούτε να ταυτιστώ μαζί του. Και για όσους γεννίτσαρους, ή χουλιγκάνους του σημερινού κομματικού μηχανισμού ταυτίζουν αυτή τη θέση μου με τον αντικομμουνισμό, αυτό που θα τους πω είναι πώς απλά αποδεικνύουν ότι δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που ιστορικά υπήρξε ως κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί αν είχαν, τότε θα ήξεραν ότι ο αντικομμουνισμός είναι η προσπάθεια της άρχουσας τάξης να αξιοποιηθεί η καλλιεργούμενη υστερική εναντίωση στον κομμουνισμό για να χτυπηθεί όχι μόνο το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό αίτημα της κοινωνίας.

Αν μια θέση σαν τη δική μου είναι αντικομμουνιστική, τότε μεγάλη μου τιμή να ταυτίζομαι με τον ιδρυτή του επιστημονικού σοσιαλισμού Καρλ Μαρξ, ο οποίος σε μια ανάλογη περίπτωση τάχθηκε εναντίον του πρώτου Κομμουνιστικού Κόμματος στην ιστορία, εκείνου για το οποίο έγραψε το Μανιφέστο. Ο Μαρξ όταν διαπίστωσε ότι η Ένωση των Κομμουνιστών, στην οποία ανήκε, αντιστρατευόταν τα άμεσα και ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, την πολέμησε με ανελέητη κριτική. Μέχρι να διαλυθεί ολοκληρωτικά. Επομένως, είμαι αντικομμουνιστής, όσο κι ο Μαρξ υπήρξε αντικομμουνιστής.

Όπως και να έχει, όποια κι αν είναι η άποψή μου για το σημερινό ΚΚΕ, δεν αποτελεί εμπόδιο στην προσπάθεια να βρούμε τρόπους κοινής δρασης μέσα στον λαό. Δεν φοβάμαι την ανοιχτή και δημόσια αντιπαράθεση, ούτε κοινή δράση σημαίνει ταύτιση θέσεων και απόψεων. Και ναι μπορούμε να βαδίζουμε χώρια, ναι μπορούμε να διαφωνούμε ριζικά για την ύπαρξη του ενός, ή του άλλου, αλλά μπορούμε από κοινού να χτυπάμε τον κοινό εχθρό.

Αν όντως είναι κοινός ο εχθρός. Κάτι για το οποίο προσωπικά αμφιβάλλω. Διότι αν οι κομματικοί του Περισσού ήθελαν να πληγεί το καθεστώς, όπως κι αν το αντιλαμβάνονται, θα φρόντιζαν να ενώσουν γύρω από βασικά αιτήματα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής τις πλατύτερες δυνάμεις του λαού. Αντί γι' αυτό το μόνο που κάνουν είναι να ζητούν γη και ύδωρ από όποιον ζήτα απλά και μόνο να συναντηθεί μαζί τους.