Reuters: Ολοκληρωτική απαλλοτρίωση για τις καταθέσεις άνω των 100.000€

Reuters: Ολοκληρωτική απαλλοτρίωση για τις καταθέσεις άνω των 100.000€

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες από το Reuters, οι καταθέσεις άνω των 100.000€ στην μοναδική –πλέον– μεγάλη Κυπριακή τράπεζα κινδυνεύουν να εξαφανισθούν πλήρως, και επίσημα πλέον.

Το σχέδιο απαλλοτρίωσης των μη-εγγυημένων καταθέσεων άνω των 100.000€ στην Τράπεζα Κύπρου, το οποίο αναμένεται να ανακοινωθεί σήμερα Σάββατο, είναι κατά πολύ χειρότερο ακόμα και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, πράγμα που επιβεβαιώνει τον Δ. Καζάκη που έλεγε ότι τις καταθέσεις τις έχουν φάει εδώ και πολύ καιρό.

Αναλυτικά το σχέδιο περιλαμβάνει, για τις καταθέσεις άνω των 100.000€:

• 22,5%  της κατάθεσης εξαφανίζεται για πάντα (καθαρό κούρεμα)
• 40% της κατάθεσης θα λαβαίνει τους τόκους (αλλά δεν θα αποπληρωθεί ποτέ)
• και το 37,5% της κατάθεσης που απομένει θα μετατραπεί σε μετοχές της τράπεζας (μιας εντελώς άχρηστη τράπεζας φυσικά)

Οπότε θεωρητικά, πρόκειται “μόνο” για κούρεμα της τάξης του 62,5%, αλλά μόλις αποφασίσουν όλοι οι καταθέτες να πουλήσουν τις μετοχές της τράπεζας προκειμένου να πάρουν λίγα μετρητά, τότε το κούρεμα θα αποδειχθεί λίγο μεγαλύτερο… Επίσης, σε ποια τιμή θα διατεθούν οι μετοχές;

Ευτυχώς όμως, όπως αναφέρει το άρθρο του Ρόιτερς, ο Νίκος Αναστασιάδης υπερασπίστηκε του πακέτου διάσωσης των 10δις ευρώ, λέγοντας πως αποφευχθεί η εθνική χρεοκοπία, προσθέτοντας πως “δεν έχουμε καμία πρόθεση να φύγουμε από το ευρώ”. Τέλος δήλωσε, μάλλον ειρωνικά, πως “με κανέναν τρόπο δεν πειραματιζόμαστε με το μέλλον της χώρας μας”.

Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ «κράζουν» τον Γιάννη Μηλιό για φιλομνημονιακή πολιτική

Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ «κράζουν» τον Γιάννη Μηλιό για φιλομνημονιακή πολιτική

 

Σκληρή απάντηση επιφύλαξαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στον υπεύθυνο οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γιάννη Μηλιό για την ανακοίνωσή του αναφορικά με την υπόθεση της Κύπρου και την πρώτη απόφαση του Eurogroup για κούρεμα καταθέσεων.

Τα μέλη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης επικρίνουν τα λόγια του κ. Μηλιού και υπαινίσσονται ότι με το κείμενό του προτείνει μνημονιακές λύσεις για την Κύπρο.

Χαρακτηριστικά, τον επικρίνουν για την πρότασή του να χρησιμοποιηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) για την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών, τονίζοντας ότι για να χρησιμοποιήσει ένα κράτος αυτό το μηχανισμό πρέπει να έχει υπογράψει Μνημόνιο.

Προσθέτουν πως ακόμη και να μην προϋπάρχει η υποχρέωση για Μνημόνιο, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω ενός μηχανισμού σαν τον ESM, καθώς οι ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες θα περνούσαν στην κυριότητα της ΕΚΤ και της ΕΕ.

Εμφανίζονται, ακόμη, αντίθετοι στον χαρακτηρισμό «απομονωτισμός» για προτάσεις που προωθούν την έξοδο από το ευρώ. Σε αυτό απαντούν πως υπάρχουν αρκετές συλλογικότητες εντός ΣΥΡΙΖΑ που ενστερνίζονται προτάσεις εξόδου από το ευρώ και με τέτοιες δηλώσεις ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής απαξιώνει συγκεκριμένες κινήσεις εντός του κόμματος και δεν προωθεί τον αντιμνημονιακό αγώνα.

«Με αυτά που λέει περί "απομονωτισμού", δυναμιτίζει το κλίμα μέσα στις οργανώσεις του κόμματος, αντί να σέβεται το μίνιμουμ της πολιτικής συμφωνίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, χαρατσιών, εθνικοποιήσεις, επαναφορά κατώτατου μισθού κ.λπ.)» καταλήγει το κείμενο που υπογράφουν δεκαεννέα μέλη του κόμματος .

Υπενθυμίζεται ότι η ανακοίνωση του Γιάννη Μηλιού δημοσιεύθηκε στις 18 Μαρτίου, έξι ημέρες πριν από την τελική οδυνηρή συμφωνία για την Κύπρο στο Eurogroup.

Αναλυτικά η ανακοίνωση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ:

«Με έκπληξη διαβάσαμε την ανακοίνωση του επικεφαλής του τμήματος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννη Μηλιού, για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Είναι εξωφρενικό να τοποθετείται με την ιδιότητά του αυτή με τέτοια μονομέρεια, και ως ένα βαθμό, στο όριο ή και εκτός πλαισίου συλλογικών θέσεών μας.

1. "Είναι μια απόφαση που αντί να χρησιμοποιεί ευρωπαϊκούς θεσμούς όπως τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας ESM, για την ανακεφαλαιοποίηση, όπως υποτίθεται ότι αποφασίστηκε πρόσφατα, ορίζει για άλλη μια φορά έκτακτο πλαίσιο λύσης." δηλώνει ο Γ.Μ.
Ο ESM είναι η μετεξέλιξη του EFSF. Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό ταμείο, όπου καταφεύγουν τα κράτη-μέλη που είτε δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τα χρέη τους, είτε έχουν οξύ τραπεζικό πρόβλημα. Η "βοήθεια" αυτή δίνεται κατόπιν υπογραφής ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. Και ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί το Eurogroup επειδή δεν χρησιμοποίησε για την Κύπρο το ESM!
Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι δεν είναι απαραίτητη η υπογραφή μνημονίου για την παροχή "βοήθειας", εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ προτείνουμε ανακεφαλαιοποίηση μέσω ESM; Γιατί,αν είναι έτσι, οι ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες θα περάσουν στην κυριότητα της ΕΚΤ και της ΕΕ, χωρίς να γίνει εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τους, όπως προβλέπει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Είμαστε σε ένα ενιαίο πολυτασικό κόμμα, στο οποίο συνυπάρχουν διάφορα ιδεολογικά ρεύματα και ως εκ τούτου διαμορφώνονται διαφορετικές απόψεις σε διάφορα θέματα (στη συγκεκριμένη περίπτωση το νόμισμα). Με ποιο δικαίωμα βγαίνει ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ και λέει:
"Η θεωρία της «ειδικής περίπτωσης» που προωθεί κάθε φορά που επιτίθεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική βρίσκει το φυσικό της σύμμαχο στον απομονωτισμό που προωθεί η έξοδος από το ευρώ."
Απαξιώνοντας μία άποψη που ενστερνίζεται μία όχι αμελητέα μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του κόσμου του, ως "απομονωτισμό";

Δουλειά του υπεύθυνου οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ (όταν εκφράζεται με την ιδιότητα του αυτή) δεν είναι να απαξιώνει τις μη-πλειοψηφικές απόψεις που υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να προάγει τον αντιμνημονιακό αγώνα με επιχειρήματα σε οικονομικό επίπεδο, και να επεξεργάζεται την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μετά την αποδέσμευση της από το μνημόνιο στο δρόμο προς το σοσιαλισμό. Με αυτά που λέει περί "απομονωτισμού", δυναμιτίζει το κλίμα μέσα στις οργανώσεις του κόμματος, αντί να σέβεται το μίνιμουμ της πολιτικής συμφωνίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, χαρατσιών, εθνικοποιήσεις, επαναφορά κατώτατου μισθού κλπ).

Η πεμπτουσία της πολιτικής δεν είναι προφανώς το νόμισμα. Αν πιστεύει ότι μπορούν να γίνουν όλα αυτά (και εν τέλει επιτευχθούν) με την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ (πόσο μάλλον στην ΕΖ), τότε θα του βγάλουμε το καπέλο. Μέχρι τότε, να σέβεται την εκτίμηση κάποιων από εμάς, ότι αυτά είναι αδύνατα σε τέτοια ασφυκτικά πλαίσια.

Τα κάτωθι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ:
Ανδρέας Αναστασάκης (Συντονιστής Οργάνωσης Οικονομολόγων Κρήτης) , Αντώνης Αντωνόπουλος (Συντονιστής Τ.Ο. Μασταμπά-Ατσλένιου, μέλος γραμματείας Ν.Ε. Ηρακλείου), Βασίλης Δαμιανός (ΠΚ Αλίμου), Γιάννης Καζάκος (ΠΚ ΑΤΕ-Πειραιώς), Γεωργία Κανελλοπούλου (Οργάνωση Σιδηροδρομικών ΣΥΡΙΖΑ-ΟΣΕ), Ιωάννα Καραβασίλη (Οργάνωση Αγίας Βαρβάρας), Ανδρέας Καραγιάννης (Οργάνωση Αγρινίου), Μιχάλης Κιτσώνης (Οργάνωση Πάτρας), Παναγιώτης Κολοβός (Οργάνωση Νέας Σμύρνης), Φώτης Λιάτσος (Οργάνωση Παρισιού), Αλέξης Λιοσάτος (Οργάνωση Εορδαίας), Νεστορας Νεστορίδης (Οργάνωση Παρισιού) , Ηλίας Παντελιάς (Οργάνωση Παρισιού), Μαρία Παπαδημητρίου (Οργάνωση Αγρινίου), Βαγγέλης Πολυζώνης (Συνταξιούχος-ΙΓΜΕ), Άννα Ραπτάκη (Οργάνωση Χαϊδαρίου), Παναγιώτης Τέρζογλου (Συντονιστής Οργάνωσης ΟΣΕ), Γιάννης Τζιάλλας (Οργάνωση Παρισιού), Δημήτρης Τριανταφύλλου (Οργάνωση Παρισιού)».

Αυτή είναι και η ανακοίνωση του Γιάννη Μηλιού της 18ης Μαρτίου:

«Κούρεμα» καταθέσεων στην Κύπρο:
Ασύμμετρη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνία

Η αδιανόητη έως χθες για ολόκληρο τον πλανήτη απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων όλων ανεξαιρέτως των καταθετών των τραπεζών της Κύπρου είναι μια συνειδητή απόφαση των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών κέντρων εξουσίας να βαθύνουν την κρίση. Είναι μια απόφαση που αντί να χρησιμοποιεί ευρωπαϊκούς θεσμούς όπως τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας ESM για την ανακεφαλαιοποίηση, όπως υποτίθεται ότι αποφασίστηκε πρόσφατα, ορίζει για άλλη μια φορά ένα έκτακτο πλαίσιο λύσης. Πρόκειται για μια κίνηση βόμβα στα θεμέλια της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου. Η προοπτική κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος μιας «μη συστημικής» χώρας είναι ένα σήμα προς τις αγορές ότι η καταστροφή είναι συστατικό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. 
Στη συνέχεια θα επέλθει ο νέος κύκλος χρηματοπιστωτικής ασφυξίας ο οποίος θα φροντίσει ώστε η εκκαθάριση να περάσει και στην «πραγματική οικονομία».

Δεν πρόκειται για λάθος, είναι επιλογή. Πρόκειται για την ασύμμετρη διαχείριση της κρίσης. Η διαχείριση είναι ασύμμετρη σε δύο επίπεδα. 

Ενώ υποτίθεται ότι υπάρχουν κοινοί κανόνες λειτουργίας, την κρίσιμη στιγμή επιλέγεται να πέσει το βάρος σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ξαφνικά κάθε χώρα καθίσταται μόνη της υπεύθυνη να λύσει ένα πρόβλημα που όλοι πια ξέρουν ότι είναι ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα. 

Το δεύτερο επίπεδο είναι ότι δεν κουρεύονται οι διατραπεζικές συναλλαγές αλλά μόνο οι καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

 Πάλι το βάρος πέφτει ασύμμετρα πάνω στους μικροκαταθέτες, πάλι την κρίση πληρώνει ο κόσμος της εργασίας και της μικρής επιχείρησης που πλήττεται ολοένα και περισσότερο για να διασωθούν οι τράπεζες και ο νεοφιλελευθερισμός. Το πρώην «εγγυημένο όριο» καταθέσεων των 100 χιλιάδων ευρώ θυσιάζεται με μια κίνηση. 

Πρόκειται για ένα τζογάρισμα αντίστοιχο με εκείνο της διαχείρισης της χρεωκοπίας της Lehman Brothers, που στέλνει το σήμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν θα τεθεί «ποτέ» σε αμφισβήτηση, ότι «ποτέ» δεν θα δοθούν λύσεις προς το συμφέρον των πολλών.

Εδώ και τόσο καιρό υπήρχε μια διαπραγμάτευση μεταξύ της Κύπρου και της τρόικας η οποία αφέθηκε στη μέση. Με το που βγήκε η δεξιά κυβέρνηση των φίλων του κ. Σαμαρά επιβάλλει απευθείας εκκαθαριστικά μέτρα και «πυροβολεί» την πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας. 

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο δικαιώνουν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι δεν πρόκειται να βγει η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ευρώπη από την κρίση με μια επιστροφή στον παλιό κόσμο, στον κόσμο που υπήρχε πριν την κρίση, μόνος δρόμος εξόδου είναι η ριζοσπαστική ρήξη με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και η παραγωγική κινητοποίηση της κοινωνίας που θα οδηγήσει σε έναν κοινωνικό μετασχηματισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη. 

Δεν μπορεί να προπαγανδίζεται ως λύση, όπως γίνεται από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο, η έξοδος από το ευρώ. Αυτή η «λύση» θα οξύνει ακόμη περισσότερο τα αρνητικά στοιχεία της κρίσης, συμπληρώνοντας την πολιτική της επιλεκτικής χρεωκοπίας και απομονώνοντας τις δυνάμεις που μάχονται τον νεοφιλελευθερισμό από τους φυσικούς συμμάχους τους, τις εργατικές τάξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.

 Η θεωρία της «ειδικής περίπτωσης» που προωθεί κάθε φορά που επιτίθεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική βρίσκει το φυσικό της σύμμαχο στον απομονωτισμό που προωθεί η έξοδος από το ευρώ.

 Αντίθετα, η κρίση αυτή μπορεί να αποδειχθεί ως η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Μια αρνητική ψήφος του Κυπριακού Κοινοβουλίου θα μεταφέρει τον «πόλεμο» μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. 

Τα νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας θα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν και είναι πιθανό να ξεκινήσει μια πορεία αντιστροφής της αρνητικής πορείας της τελευταίας πενταετίας».

http://dimtris-kypriotis.blogspot.gr

Ο γερμανικός νεοναζισμός και η 5η Φάλαγγα

ΣΆΒΒΑΤΟ, 30 ΜΑΡΤΊΟΥ 2013

Ο γερμανικός νεοναζισμός και η 5η Φάλαγγα

του Μενέλαου Γκίβαλου

Γην τρίτη μορφή κατοχής και καταστροφής βιώνει η πολύπαθη Κύπρος στη σύγχρονη ιστορία της. Στην πρώτη περίπτωση η αγγλική αποικιοκρατία επέβαλε καθεστώς τυραννίας και εξαπέλυσε πόλεμο κατά του κυπριακού λαού. Τα μνήματα των Ηρώων πατριωτών θα θυμίζουν για πάντα το δολοφόνο-τοποτηρητή της αποικιοκρατίας, τον «σερ» Τζον Χάρτινγκ, και τα εγκλήματα που διέπραξε στη δεκαετία του 1950.

Στη δεύτερη περίπτωση, με την εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου, ο τουρκικός επεκτατισμός εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια έχει επιβάλει τις βουλήσεις του και τα εγκλήματα του παραμένουν ατιμώρητα.

Όμως η παρούσα καταστροφική ισοπέδωση και υποδούλωση της Μεγαλονήσου από τους ....
«εταίρους» Ευρωπαίους ηγέτες δεν έχει ιστορικό προηγούμενα Μια κλειστή ομάδα με επικεφαλής τους εκπροσώπους του γερμανικού omperium ισοπέδωσαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα μια ολόκληρη οικονομία, αποφάσισαν να εξοντώσουν έναν υπερήφανο λαό, να εξαφανίσουν από το γεωστρατηγικό χάρτη την Κύπρο και να καταληστεύσουν τον πλούτο της.

Ο οικονομικός πόλεμος που αποβλέπει στην πλήρη διάλυση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου και στην υποθήκευση και ιδιοποίηση του υπόγειου πλούτου της αποτελεί τη μία όψη του ειδεχθούς εγκλήματος που συντελείται.

Η άλλη όψη όμως είναι εξίσου ή και περισσότερο απεχθής: Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της λαϊκής κυριαρχίας, της αλληλεγγύης, των ουμανιστικών ιδεών δεν υπάρχει πια παρά μόνο στα χαρτιά, σε ξεχασμένες διακηρύξεις.

Στο Μεσοπόλεμο το οικονομικό «όχημα» που χρησιμοποίησε ο ναζισμός για να αναπτυχθεί και να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ήταν το είδος του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Σήμερα, με όχημα το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και με την επιβολή μιας προτεσταντικού τύπου λιτότητας, οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς ένα μεταμοντέρνο νεοναζιστικό καθεστώς, το οποίο επιβάλλει την κυριαρχία του πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς, ξεκινώντας από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Το ναζισμό και το φασισμό δεν τον αναγνωρίζεις μόνο από τους αγκυλωτούς σταυρούς... Αλλά από το μίσος και την απέχθεια των «οικονομικώς ενάρετων» απέναντι στους λαούς που «αμάρτησαν» λόγω χρεών και ελλειμμάτων, δηλαδή από τη σύγχρονη διάκριση περί φυλετικής καθαρότητας. Το ναζισμό και το φασισμό στις σύγχρονες του εκφράσεις τον πιστοποιείς από την αδιαφορία του για την ανθρώπινη επιβίωση, από την περιφρόνηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των άλλων, από τη βίαιη και εκβιαστική επιβολή αποφάσεων που καταπατούν τη λαϊκή βούληση και κυριαρχία, που ισοπεδώνουν και ευτελίζουντη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Δυστυχώς, και στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου υπήρξε μια 5η Φάλαγγα που εξυπηρέτησε ή διευκόλυνε τα σχέδια του Δ' Ράιχ και της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας. Οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις αποτέλεσαν τη «γέφυρα» πολιτικής νομιμοποίησης και επιβολής των ξένων συμφερόντων. Με την αποδοχή μάλιστα του περίφημου PSI και του «κουρέματος» των ομολόγων υπονόμευσαν καίρια το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, που ήδη είχε εισέλθει σε τροχιά κρίσης.

Ο Νίκος Αναστασιάδης θέλησε να υποδυθεί τον «Κύπριο Σαμαρά»... Το «ατού» της πλήρους αποδοχής του όμως από την κυρία Μέρκελ απέβη καταστροφικό από την επομένη των εκλογών στην Κύπρο. Το Μνημόνιο που είχε ήδη συμφωνηθεί από το Νοέμβριο με την προηγούμενη κυβέρνηση -έχει κι αυτή μεγάλες ευθύνες- περίμενε τον «εκλεκτό» του για να υλοποιηθεί... Μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή που ο κ. Ν. Αναστασιάδης απεδέχθη τη δήμευση των τραπεζικών καταθέσεων, το σενάριο της καταστροφής κατέστη αυτόματα μια μη αντιστρεπτή εξέλιξη.

Ασφαλώς το «ΟΧΙ» του κυπριακού λαού αποτελεί μια απαράγραπτη ιστορική παρακαταθήκη όχι μόνο για την Κύπρο, αλλά και για όλους τους δοκιμαζόμενους ευρωπαϊκούς λαούς. Οι μόνοι που δυσαρεστήθηκαν ήταν οι εθελόδουλοι των Αθηνών, οι οποίοι σήμερα επιχαίρουν για την καταστροφή της Κύπρου.

Όμως τώρα, με τις αποφάσεις αυτές, άνοιξαν οι «πύλες της Κολάσεως» για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η οποία μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σ' ένα σύγχρονο κολαστήριο, σ' ένα μοντέρνο' «στρατόπεδο συγκέντρωσης», όπου λαοί και εθνικές οικονομίες εξοντώνονται προκειμένου το γερμανικό imperium να πάρει την ιστορική του ρεβάνς. Ο νεοναζισμός δεν χτυπά απλώς την πόρτα μας, αλλά μπήκε μέσα στα σπίτια μας.

Εάν δεν διαλυθούν οι αυταπάτες, εάν δεν αντιδράσουμε συλλογικά, τότε «δεν έχει πλοίο για μας, δεν έχει οδό»...

από τα "Επίκαιρα" μέσω "Βαθύ Κόκκινο"

Μπογιόπουλος :Η ΗΓΕΣΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ

Η ΗΓΕΣΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ

ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το 
βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

*Ο τίτλος είναι της Iskra

*Δημοσιεύθηκε στο "Ριζοσπάστη" της Κυριακής 31 Μαρτίου 2013

Πώς να προστατέψετε την περιουσία σας στην κρίση

Πώς να προστατέψετε την περιουσία σας στην κρίση

Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν πως δεν υπάρχει απόλυτα ασφαλές καταφύγιο. Ποιες εναλλακτικές υπάρχουν, ανάλογα με το παγκόσμιο οικονομικό τοπίο
 
Του Κώστα Στούπα
Οι τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο, με το «κούρεμα» των καταθέσεων, ενισχύουν την εκτίμηση πως όλο και περισσότερα απίθανα ενδεχόμενα γίνονται πλέον πιθανά.

Στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια της χρεοκοπίας έχουν καταρρεύσει αρκετοί «μύθοι» σε σχέση με την ασφάλεια που προσφέρουν οι διάφορες εκδοχές κατοχής περιουσιακών στοιχείων στους κατόχους τους.

Όπως συμβαίνει πάντα στην αρχή της κρίσης χρεοκοπίας, απώλειες υπέστησαν οι κάτοχοι μετοχών. Το Ελληνικό Χρηματιστήριο ήταν το πρώτο που ξεκίνησε τη χαμηλή πτήση, από τις 2.900 μονάδες το 2009 προς τις 470 το 2012.

Μετά ακολούθησαν τα «κουρέματα» των ομολόγων, για να πληρώσουν το «μάρμαρο» και οι ομολογιούχοι. Έπειτα ήρθε η σειρά των ακινήτων, που συνιστούν τον «ιερό βράχο» του ελληνικού περιουσιολογίου, να δουν την αγορά να νεκρώνει, τους φόρους να αυξάνονται και τις τιμές να χαμηλώνουν.

Οι καταθέτες, από νωρίς, φοβούμενοι την έξοδο από το ευρώ, κυρίως, και την επιστροφή σε μια διαδοχικά υποτιμούμενη δραχμή, προσπάθησαν να διασώσουν τις καταθέσεις, φυγαδεύοντάς τες σε ασφαλή καταφύγια ή θάβοντας πολύτιμα ευρώ σε μετρητά στους κήπους τους.

Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν πως τίποτα δεν είναι απολύτως ασφαλές. Το πλήγμα στον φορολογικό παράδεισο της Κύπρου δείχνει πως κανένας φορολογικός παράδεισος δεν είναι ασφαλής, ούτε εντός της Ευρωζώνης ούτε εκτός, αφού και άλλες κρατικές οντότητες, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα κ.λπ., υπόκεινται σε απώλειες εσόδων από αυτές τις περιοχές.

Επιπλέον, η κρίση στην Ευρωζώνη και πολλοί από τους ατυχείς χειρισμούς που τη συνοδεύουν αρχίζει να βάζει σε κίνδυνο το ίδιο το ευρώ. Τι θα συμβεί αν η Ιταλία αποφασίσει να αποχωρήσει από το νόμισμα ή αν αποφασίσει να αποχωρήσει η Γερμανία;

Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, να εξετάσουμε μερικά από τα σενάρια που είναι λιγότερο ή περισσότερο πιθανά και τι περίπου σημαίνει καθένα από αυτά, π.χ., για καταθέσεις, ακίνητα, μετοχές, ομόλογα, χρυσό κ.λπ. σε περίπτωση διάλυσης του ευρώ, πολέμου, εθνικοποιήσεων, πληθωρισμού-αντιπληθωρισμού…

Στην Ιταλία αυξάνεται το ποσοστό όσων επιθυμούν την έξοδο από το ευρώ. Το ίδιο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και στην Ελλάδα, αλλά εσχάτως και στη Γερμανία. Η έξοδος μιας χώρας δεν προβλέπεται και δεν υπάρχει ομαλός τρόπος για να γίνει. 

Αν η Ιταλία αποφασίσει να αποχωρήσει από το ευρώ, όλο το οικοδόμημα θα δεχτεί κραδασμούς. Όσο υπάρχει το ευρώ, το πιθανότερο είναι οι Ιταλοί να προσπαθούν να κρύψουν μετρητά ή να μεταφέρουν καταθέσεις σε ασφαλή καταφύγια ή στις ίδιες τις τράπεζες της Γερμανίας. Ένα νέο νόμισμα θα πιεστεί μέχρι να εμπεδώσει εμπιστοσύνη.

Αν συνασπιστούν όλοι εναντίον της Γερμανίας και αποφασίσει να επιστρέψει η ίδια στο μάρκο, πάλι οι κραδασμοί θα είναι ισχυροί. Το ευρώ χωρίς τη Γερμανία θα υποτιμηθεί, ενώ το μάρκο θα ανατιμηθεί, πλήττοντας την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τις εξαγωγές της.Το δολάριο θα ενισχυθεί σε πρώτη φάση, αλλά στη συνέχεια η «νόσος» της απώλειας εμπιστοσύνης του δεύτερου αποθεματικού νομίσματος ενδέχεται να πλήξει και το πρώτο.

ΜετοχέςΟι μετοχές θα πληγούν πρώτες από τους κραδασμούς, αλλά θα είναι και οι πρώτες που θα ανακάμψουν. Οι μετοχές, επί της ουσίας, αντιπροσωπεύουν εργοστάσια, μηχανήματα και εν γένει know-how. Μπορεί να πέσουν πολύ, αλλά, όταν η κρίση θα πλησιάζει στο τέλος, θα ανακάμψουν, αρκεί να μην έχουν χρεοκοπήσει οι επιχειρήσεις. 

Σε αντίθεση με το χρήμα, που αντιπροσωπεύει νεκρή εργασία, οι μετοχές αντιπροσωπεύουν ζωντανούς «οργανισμούς» και, ως εκ τούτου, πάντα μπορεί να αναρρώσουν και να γίνουν ξανά αποδοτικές.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο γρήγορα προεξοφλούν οι μετοχές το τέλος δυσμενών καταστάσεων, αρκεί να υπολογίσει πως ο Dow Jones κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είδε τα χαμηλά το 1942 λίγο μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και δύο χρόνια περίπου πριν από την παράδοση των δυνάμεων του Άξονα. 
Καταθέσεις

Οι καταθέσεις είναι ασφαλείς σε περιόδους ηρεμίας και ευημερίας. Σε περιόδους υψηλού πληθωρισμού, με επιτόκια χαμηλότερα του τιμαρίθμου, η αξία των καταθέσεων διαβρώνεται. 

Συμφέρει κάποιος να ξοδεύει τα χρήματα νωρίς παρά να τα αποταμιεύει.

Οι καταθέτες δεν πρέπει να νιώθουν ασφαλείς στην περίπτωση κατάρρευσης της Ευρωζώνης. Οι εθνικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες στα χρέη άλλων κρατών και οι αναταράξεις μπορεί να τις πλήξουν, πλήττοντας και τους πελάτες. Αν υπάρξει μαζική φυγή, ενδέχεται να υπάρξουν περιορισμοί στις αναλήψεις και στις μεταφορές στο εξωτερικό. 

Η απώλεια εμπιστοσύνης προς ένα σημαντικό διεθνές αποθεματικό νόμισμα ενδέχεται να μεταδοθεί στη συνέχεια και στα άλλα νομίσματα και να πληγούν και οι καταθέσεις σε ξένο συνάλλαγμα.

Οι καταθέσεις κινδυνεύουν, επίσης, από καταστάσεις πολεμικών συρράξεων, καθώς οι κυβερνήσεις επιτάσσουν ό,τι θεωρούν αναγκαίο για την επιβίωση της χώρας. Συνήθως σε συνθήκες πολέμου επικρατεί υψηλός πληθωρισμός.
 
Μετρητά στο μπαούλοΑν όλες οι κυβερνήσεις αποφασίσουν με ένα συναινετικό διαζύγιο να επιστρέψουν στα εθνικά νομίσματα, τα κρυμμένα ευρώ θα έχουν αξία αναμνηστική. Το «μπαούλο» δεν πληρώνει τόκο και, έτσι, τα χρήματα είναι «νεκρά». 

Επίσης, κινδυνεύουν από την πτώση της αξίας του νομίσματος. Στο παρελθόν, ιδίως σε εποχές υψηλού πληθωρισμού, οι κυβερνήσεις καταργούσαν το παλιό νόμισμα και εκτύπωναν καινούργιο. Σε περιπτώσεις όπως αυτή, τα παλιά χαρτονομίσματα είναι άχρηστα.
 
Χρυσός
Σε μια διεθνή νομισματική κρίση με απώλεια της εμπιστοσύνης προς τις κεντρικές τράπεζες και τα νομίσματα που εγγυώνται, η ζήτηση για χρυσό ανεβάζει την τιμή του. 

Αν η κρίση του ευρώ γενικευτεί, πρώτα είναι πιθανό να ενισχυθεί το δολάριο και μετά ο χρυσός.

 Σε περιόδους έλλειψης εμπιστοσύνης στα νομίσματα, ο χρυσός χρησιμοποιείται ως μέσο αποθήκευσης πλούτου αλλά και συναλλαγών. 

Στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο τα ακίνητα πωλούνταν μόνο έναντι χρυσών λιρών μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄60.

Ο χρυσός χρησιμοποιείται, επίσης, ως μέσο άμυνας απέναντι στον πληθωρισμό. Σε περίπτωση πολέμου, όμως, όταν υπάρχουν ελλείψεις βασικών ειδών, οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ακόμα και το χρυσάφι αντί πινακίου φακής.

 Η τιμή του χρυσού πέφτει σε περιόδους ευημερίας, όταν οι μετοχές αποδίδουν καλύτερα.

Από το 1980 μέχρι το 2000 η τιμή του χρυσού ακολουθούσε πτωτική πορεία. Από το 2000 μέχρι σήμερα έχει ανέβει από τα 300 δολάρια η ουγκιά στα 1.900 και έχει καταγράψει την καλύτερη απόδοση. 

Βέβαια, σε συνθήκες πολέμου οι κυβερνήσεις συνηθίζουν να κατάσχουν τον χρυσό των πολιτών. Γι΄ αυτό η κατοχή μέσω μετοχών ή συμβολαίων ποσοτήτων χρυσού που φυλάσσονται σε τράπεζες και θησαυροφυλάκια δεν εξασφαλίζει τον κάτοχο.

Ακίνητα
Οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα από το τέλος του πολέμου μέχρι πρόσφατα σκαρφάλωναν συνεχώς. Στην περίοδο της κρίσης, είναι η πρώτη φορά που οι τιμές των ακινήτων δέχονται πιέσεις.

 Αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα τα τελευταία 10-15 χρόνια ουσιαστικά υπήρξε η δυνατότητα αγοράς ακινήτων μέσω τραπεζικού δανεισμού.

Η κρίση δυσκόλεψε την αποπληρωμή των δανείων και, έτσι, πολλοί προτιμούν να πουλήσουν ένα ακίνητο για να σώσουν ένα άλλο.

Οι τιμές των ακινήτων εξαρτώνται από την προσφορά και τη ζήτηση. Η ανάπτυξη δημιουργεί περίσσευμα, που αυξάνει τη ζήτηση για ακίνητα. Η αύξηση της ζήτησης προέρχεται είτε από την αύξηση του πληθυσμού είτε από αγορές ξένων.

 Επίσης, η υψηλή φορολογία βγάζει πολλά ακίνητα για πώληση, με αποτέλεσμα να πιέζονται οι τιμές. Οι τιμές των ακινήτων θα ανακάμψουν όταν οι κυβερνώντες αντιληφθούν πως η καταστροφή που επιφέρουν οι φόροι είναι μεγαλύτερη από την αύξηση των εσόδων.

Μια πιθανή διάλυση του ευρώ θα έχει επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία και σε πρώτη φάση θα πλήξει τις τιμές των ακινήτων.

 Σε δεύτερη φάση, πολλοί θα σκεφτούν πως χρήματα που μπορεί να χαθούν είναι καλύτερο να μετατραπούν σε ακίνητα και να περιμένουν για καλύτερες μέρες.

Φυσικά, θα περάσουν δεκαετίες μέχρι οι τιμές των ακινήτων να φτάσουν πάλι στα προ κρίσης επίπεδα.

Φορολογικοί παράδεισοιΟι φορολογικοί παράδεισοι υπάρχουν γιατί τους το επιτρέπουν οι μεγάλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις. Όσο η κρίση πλήττει τις μεγάλες οικονομίες και η παγκοσμιοποίηση ευνοεί τη φυγή κεφαλαίων και εσόδων σε φορολογικούς παραδείσους, οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών θα πιέζουν να μειωθεί το φαινόμενο.

 Ουσιαστικά, οι φορολογικοί παράδεισοι δεν έχουν τίποτα να αντιτάξουν απέναντι σε οικονομικά αντίποινα ή την παρουσία κανονιοφόρων. Η φερεγγυότητά τους στηρίζεται στην ανοχή της διεθνούς κοινότητας.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο ενδεχομένως αποτελούν μια προειδοποιητική βολή της διεθνούς κοινότητας προς τα διάφορα «νησιά των θησαυρών».
Είναι πιθανό τα προσεχή χρόνια να δούμε μεγάλες ανατροπές και σημαντικές απώλειες περιουσιών, καθώς οι μεγάλες οικονομίες θέλουν τα χρήματα εντός των τραπεζικών τους συστημάτων για να στηρίξουν την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

ΟμόλογαΣτον Μεσαίωνα, όταν τα χρέη του βασιλιά ξεπερνούσαν ένα όριο, καλούσε τους δανειστές του και τους αποκεφάλιζε. Έτσι μείωνε το χρέος. Τα τελευταία χρόνια κατέρρευσε ο μύθος της ασφάλειας των κρατικών ομολόγων. Προς το παρόν, οι απώλειες έχουν περιοριστεί στα «κουρέματα» των ελληνικών ομολόγων.

Σε συνθήκες διεθνούς αναταραχής, κανείς δεν είναι σε θέση να πει ποιο θα είναι το επόμενο κράτος που θα χρεοκοπήσει. Ακόμα και τα κράτη που μοιάζουν ασφαλή, όταν καταρρέουν άλλα γύρω, με τα οποία είναι διασυνδεδεμένες οι τράπεζες, καταρρέουν και τα ίδια.

Η παραγωγική οικονομία και οι εξαγωγές αποτελούν ισχυρό εχέγγυο αξιοπιστίας, όσο υπάρχουν εισαγωγείς και δανειζόμενοι που πληρώνουν στην ώρα τους.

Τα κράτη που διαθέτουν δικό τους νόμισμα δεν κάνουν στάση πληρωμών, τυπώνουν χρήματα.

Οι δανειστές αυτών των κρατών έχουν μικρότερες απώλειες και γι΄ αυτό προτιμούν τα ομόλογά τους.

Το πιθανότερο μελλοντικό σενάριο της παρούσας κρίσης χρέους διεθνώς δεν είναι οι στάσεις πληρωμών, αλλά ο πληθωρισμός του χρέους. Δηλαδή, οι ήπιες απώλειες.

Συμπέρασμα

Το συμπέρασμα είναι πως κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν είναι απόλυτα ασφαλές σε συνθήκες κρίσης. Αλώβητος μπορεί να βγει κάποιος που θα χρησιμοποιήσει στην κρίση διάφορες μορφές άμυνας με τη σωστή σειρά, η οποία, όμως, δεν είναι δεδομένη.

capital

Εθνική συλλογική σύμβαση: Από Δευτέρα "Ευτυχισμένο το 1970"

Εθνική συλλογική σύμβαση: Από Δευτέρα "Ευτυχισμένο το 1970"

ΆΒΒΑΤΟ, 30 ΜΆΡΤΙΟΣ 2013 14:59

ΣΥΝΤΆΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ/ΤΗΝ THEINSIDER

Χάνεται το επίδομα γάμου από τη Δευτέρα για όσους αμείβονται με την εθνική συλλογική σύμβαση, με αποτέλεσμα νέα μείωση στους κατώτατους μισθούς των έγγαμων κατά 10%. 

Η καταβολή του επιδόματος από τους εργοδότες θα είναι πλέον προαιρετική, ενώ δεν δικαιούνται επίδομα γάμου και όσοι αμείβονται με κλαδικές συμβάσεις των οποίων η μετενέργεια έχει λήξει (εκτός αν προβλέπεται σε νέα σύμβαση). 
 Η αγοραστική δύναμη των μισθωτών που αμείβονται με την εθνική συλλογική σύμβαση κατρακυλά στα επίπεδα που ήταν στο τέλος της δεκαετίας του 1970, σύμφωνα με τον επιστημονικό διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ, Σάββα Ρομπόλη.

Την ίδια ώρα συνεχίζονται οι μειώσεις των κλαδικών μισθών με την υπογραφή νέων συμβάσεων και σύμφωνα με το Ινστιτούτο, από το 2010 μέχρι τώρα κατά μέσο όρο οι αποδοχές των μισθωτών έχουν περικοπεί κατά 30% με 40%.

Oι τριετίες παραμένουν «παγωμένες» μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω από το 10%, κάτι που το ΙΝΕ ΓΣΕΕ εκτιμά πως θα γίνει το 2027. Οι δανειστές από την πλευρά τους έχουν ζητήσει την κατάργησή τους, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα μισθωτός να μπαίνει στην αγορά εργασίας με 586 ευρώ και να αποχωρεί με το ίδιο ποσό.

Με το νέο σύστημα που έχει έτοιμο το υπουργείο Εργασίας, η τελική απόφαση για τον κατώτατο μισθό δεν θα λαμβάνεται από τους κοινωνικούς εταίρους αλλά από την κυβέρνηση. Με τις νέες ρυθμίσεις συντονιστικό ρόλο θα έχει μια νέα επιτροπή, με βάση και τις προτάσεις των υπουργείων Εργασίας και Οικονομικών. 

Υπό την εποπτεία της επιτροπής θα γίνεται ο διάλογος, στον οποίο θα συμμετέχουν η ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ, η ΓΣΕΒΕΕ, η ΕΣΕΕ και το ΣΕΤΕ, ενώ θα υποβάλλονται προτάσεις από την Τράπεζα της Ελλάδος, το ΙΟΒΕ, τον ΟΑΕΔ και άλλους φορείς.

ΠΗΓΗ : http://www.theinsider.gr

Κατασκευάζοντας την έξοδο από το Ευρώ

Κατασκευάζοντας την έξοδο από το Ευρώ

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

(Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου)

 

Με δυο κουβέντες θα επισημάνω απλώς μια πολιτική απάτη την οποία έχω προσεγγίσει αναλυτικά από την αρχή-αρχή της κρίσης. Θα το  πράξω μήπως και θορυβηθούν οι απατημένοι και συνειδητοποιήσουν πως η επανεισαγωγή του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή», σε αυτή μάλιστα την φάση της Ελληνικής Κρίσης, αποτελεί είτε πονηρό τέχνασμα των παραγόντων της διαχείρισης της κρίσης, είτε αφέλεια έντιμων κατά τα άλλα προσωπικοτήτων.

Από την πρώτη μέρα που σημείωσα την λέξη «Ελληνική Κρίση» αποσαφήνισα: συντεταγμένη χρεοκοπία εντός του ευρώ σημαίνει συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ για την Ελλάδα με μεταβατικό στάδιο μια μορφή διπλού νομισματικού συστήματος. Έχουν περάσει 3, 5 χρόνια από τότε που ενημέρωσα τους φίλους αναγνώστες των σημειωμάτων μου πως υπάρχει έτοιμο.....
και επεξεργασμένο στη βάση εναλλακτικών σεναρίων, σχέδιο «διπλού νομισματικού» για την Ελλάδα, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώθηκε πολύ αργότερα από ευρωπαϊκές πηγές. Μέχρι σήμερα, ασφαλώς, κανείς από όσους με εξύβρισαν, απείλησαν ή λοιδόρησαν με αφορμή αυτή την αποκάλυψη, δεν ζήτησε ένα συγνώμη. Ίσως θα πρέπει να περιμένω να συμβεί μετά την εφαρμογή στη πράξη του σχεδίου. Ας μην βιαζόμαστε! Κάποιοι όμως βιάζονται πλέον πολύ για να κατασκευάσουν κοινή γνώμη που θα αποδεχόταν ως σωτηρία ή απλώς λύτρωση το «πάση θυσία εκτός ευρωζώνης» σε συνέχεια του «πάση θυσία στο ευρώ». Φαντάζομαι πως όλοι παρακολουθείτε την εξέλιξη της σχετικής αφήγησης από τον Τύπο και έχετε πρόσβαση στα ΜΜΕ! Άρα βλέπετε πώς κατασκευάζεται στο επίπεδο της κοινής γνώμης η ιδιόμορφη μερική-έξοδος από το ευρώ.

Εγώ είπα και συνεχίζω να λέω: το ζήτημα δεν είναι η παραμονή ή η έξοδος από την ζώνη του ευρώ, αλλά οι όροι παραμονής ή εξόδου από το τυπικά κοινό (που δεν είναι πλέον κοινό ούτε τυπικά) θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης. Και κυρίως σε ό, τι αφορά στην πολιτική της συγκυρίας, πώς διαμορφώνονται αυτοί οι όροι στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης από την πολιτική ελίτ και από το κίνημα των εργαζομένων. Πώς δηλαδή διαμορφώνεται η συνειδητότητα στην κοινωνία σε ό, τι αφορά στην στάση της χώρας ως προς το ζήτημα του εθνικού συμφέροντος, στο πλαίσιο της μεταβολής της ευρωπαϊκής της ταυτότητας, ή, αν προτιμάτε, γενικότερα, της πολιτικοοικονομικής της διεθνούς ταυτότητας. Η σχέση: «όροι παραμονής – όροι εξόδου», αποτέλεσε για τον γράφοντα μια πολιτική δομή άρθρωσης του δημοσίου ελληνικού συμφέροντος, δηλαδή μια διαπραγματευτική - πολιτική και όχι στενά και παραπλανητικά τεχνοκρατική - στρουκτούρα (στρουκτουραλισμός), που εμπεριείχε την σχέση κεφαλαίου-εργασίας και τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας-αγοράς, κράτους-θεσμών ΕΕ. Η δομή αυτή δεν είναι σταθερή, καθώς μεταβάλλεται γοργά από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, από Δανειακή Σύμβαση σε Δανειακή Σύμβαση  και από μέρα σε μέρα, σε γενικότερη προσέγγιση εντός της ευρωζώνης και των ίδιων των προνοιών των Συμβάσεων της Συγκυβέρνησης με την Τρόικα.

Εξήγησα λεπτομερώς κάτι αφάνταστα απλό. Για να παραμείνει η Ελλάδα στο Ευρώ μετά την διαδικασία εξαίρεσης που ακολουθήθηκε ατομικά γι’ αυτήν στο επίπεδο της χρεοκοπίας της, συντεταγμένων σταδίων, θα έπρεπε να μεταβληθεί η ίδια η δομή και όχι απλώς η λειτουργία της ευρωζώνης και να αναθεωρηθεί προς το δημοκρατικό και ομοσπονδιακό το θεσμικό οικοδόμημα της ΕΕ. Πάνω σε αυτό αναφέρθηκα σε κάμποσα υποδείγματα, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στο πλέον κατανοητό από όλους που αφορούσε στην απευθείας δανειοδότηση των κρατών από την ΕΚΤ, θέτοντας παράλληλα το κρίσιμο ζήτημα μεταβολής του χαρακτήρα των τραπεζών σε δημόσιο. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει δίχως τον ενταφιασμό της λογικής του Μάαστριχτ και την υιοθέτηση ενός αυστηρά κεϋνσιανιστικού μοντέλου στην θέση του νεοφιλελεύθερου σε πανευρωπαϊκή βάση.  Ως μεταβατική ιδέα πρότεινα ακόμη - και με αίσθηση πως πρόκειται για το κάτω όριο διαπραγμάτευσης - μια Υπερεθνική Επενδυτική Δομή στην ΕΕ, η οποία θα ρύθμιζε το καθεστώς ανάπτυξης και ευημερίας με ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο παρέμβασης «Keynes-Beveridge» στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις, όπως και στα δημοσιονομικά, αφήνοντας τις τιμές μετά από αυτό να προσδιορίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά, στο πλαίσιο των ελεύθερων αγορών. Όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να γίνουν θεσμικά και δεν απαιτούν κανενός είδους σοσιαλιστική επανάσταση, όπως την γνωρίσαμε την βιομηχανική περίοδο της ανθρωπότητας, αλλά απλώς ένα ρωμαλέο, συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο κίνημα εργαζομένων – ανέργων – επιστημόνων - νέων επιχειρηματιών σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Πάνω σε αυτή τη νέα δομή «Keynes-Beveridge θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια μεταμοντέρνα βιομηχανία, στην οποία οι εργαζόμενοι θα ενθαρρύνονταν να αναλάβουν οι ίδιοι την διοίκηση της επιχείρησης (συντεταγμένη μορφή αυτοδιαχείρισης). Έτσι δεν θα μιλάγαμε σήμερα για σοβαρές πιέσεις διάλυσης της ευρωζώνης, αλλά για ιδέες, στρατηγική και πολιτικές διεύρυνσής της. Εντός αυτού του πλαισίου η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ θα ήταν κάτι αυτονόητο, αντί για κάτι έντονα αμφιλεγόμενο.

Αντί όμως να συζητούμε σε αυτή την στρουκτουραλιστική βάση, αναλωνόμαστε ως ελληνική κοινωνία στον λειτουργισμό. Όπου μάλιστα ο τελευταίος δεν μπορεί να απαντήσει με αφηρημένο τρόπο και παραμυθία στη κρίση και στο ζήτημα των κοινωνικοπολιτικών επιπτώσεων του «πάση θυσία στο ευρώ», έρχεται ο γκεμπελισμός και θέτει το ερώτημα: «αφού δεν σας αρέσει το ευρώ, γιατί δεν αποχωρείτε»; Πέραν του παιδαριώδους του ερωτήματος, αυτό προδηλώνει τεράστια άγνοια των πραγματικών κοινωνικοοικονομικών συνεπειών της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και του σταδίου προσαρμογής που προηγήθηκε αυτής, όπως και των απολύτως διαλυτικών συνεπειών που θα είχε σήμερα η έξοδός της μετά την διαδικασία χρεοκοπίας που ακολουθήθηκε επί τόσα χρόνια και των παραγωγικών δομών που αποκρυσταλλώθηκαν στην χώρα ως περιφερειακό μέλος της ευρωζώνης. Εάν, για παράδειγμα, για την Κύπρο υπήρχε μία φορά δυσκολία για να αποχωρήσει από την ευρωζώνη δίχως μείζονα κοινωνική καταστροφή, για την Ελλάδα θα έλεγα ότι θα ήταν εκατονταπλάσια η ζημία. Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποχωρήσει υιοθετώντας μία απολύτως αυτόνομη πορεία, επ’ ωφελεία ίσως της κοινωνίας μακροπρόθεσμα, μόνον αν συζητούσαμε για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των δομών και πλήρη έξοδο από τους ευρωπαϊκούς τουλάχιστον θεσμούς.

Το λέω αυτό υποτασσόμενος απολύτως σε μια οικονομική αφήγηση και αγνοώντας όλες τις πολιτικές και γεωπολιτικές παραμέτρους που σχετίζονται με αυτήν. Αν ήθελες να ρίξεις ένα πέπλο άγνοιας καλύπτοντας τις πολιτικές παραμέτρους, επικεντρωνόμενος αποκλειστικά στην οικονομία, σαν αυτή να είναι άσχετη από την ποικιλία των πολιτικών και κοινωνικών παραμέτρων, προφανώς θα έλεγες η Ελλάδα να εγκαταλείψει αμέσως το ευρώ, διαμορφώνοντας παράλληλα μία κλειστή αγορά και ένα σοσιαλιστικό σχέδιο εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα της επέτρεπε πολύ μεγάλη αυτονομία στην άσκηση επιμέρους πολιτικών. Πολιτική, όμως, με αφηρημένες έννοιες και πάνω σε αφηρημένα μοντέλα, τα οποία όπου απέκτησαν κατά το παρελθόν συγκεκριμένη μορφή απέτυχαν να επιβιώσουν και μάλιστα υπό σημαντικά ευνοϊκότερες διεθνείς συνθήκες, είναι αν όχι ηλιθιότητα ή λαϊκισμός, τουλάχιστον καιροσκοπισμός. Αποτελεί απόλυτο αμοραλισμό, αν κάποιος θεωρεί πως υπό τις παρούσες εθνικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες θα μπορούσε η Ελλάδα να πάρει το καπελάκι της και να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. (Η Κύπρος, υπό συνθήκες, είναι από τις ελάχιστες περιοχές του ευρώ που θα μπορούσε να το πράξει, μετά από διαπραγμάτευση ασφαλώς με την ΕΕ και άλλους διεθνείς παράγοντες που εμφανίζουν συμφέροντα στη Νήσο).

Το ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί να πάρει το καπελάκι της και να αποχωρήσει από την ευρωζώνη» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση «πάση θυσία στο ευρώ». Το αντίθετο σημαίνει: αμφισβήτηση σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο της ευρωζώνης και της πολιτικής που την συγκροτεί ως δομή, η οποία όχι απλώς πλέον υπονομεύει παραγωγικά, ανταγωνιστικά και κρατικά την χώρα, αλλά γίνεται αιτία και μηχανισμός της χρεοκοπίας της, της δραματικής φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και της πολιτειακής και κοινωνικοοικονομικής απορρύθμισής της. Αυτοί που κατασκευάζουν σήμερα στην ελληνική κοινή γνώμη μία αφήγηση εξόδου από το ευρώ, δεν μπορεί παρά να είναι εκείνοι που έχουν συμφέρον από την εφαρμογή ενός διπλού νομισματικού συστήματος στην ελληνική αγορά, δίχως να μεταβληθούν ουσιαστικά οι δομές πολιτείας και οικονομίας. Είναι τούτοι που, ενώ κερδοσκόπησαν με άπληστο και ελεεινό τρόπο από την υιοθέτηση του ευρώ, επιδιώκουν τώρα όχι απλώς να διασωθούν πολιτικά και κοινωνικά από μια ενδεχόμενη έξοδο ή ημι-έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά να κερδοσκοπήσουν εκ νέου μέσω του νέου καθεστώτος που ενδιαφέρονται να επιβληθεί, με την έννοια ασφαλώς της λύτρωσης από την ασφυκτική θηλιά των «Γερμανών».

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, ένα πράγμα: οποιαδήποτε συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εάν δεν συμπεριλαμβάνει ένα πλήρες σχέδιο σοσιαλιστικού και παραγωγικού μετασχηματισμού με σαφή επίσης επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών πολιτικών του ελληνικού κράτους, όπως και την δημοκρατική μεταβολή της ελληνικής πολιτείας, είναι απάτη. Αποτελεί μία κατασκευή που εξυπηρετεί την ομαλή, αλλά ταυτόχρονα δραματική υποβάθμιση κοινωνίας και κράτους, στο πλαίσιο μίας μεταπολίτευσης υπό τον έλεγχο της διαπλοκής και όλων των εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων που συνέβαλαν (συνεργάστηκαν) για να καταστεί η χώρα μόνη αυτή αποδιοπομπαίος τράγος της ευρωζώνης και το μοναδικό παράδειγμα αποτυχίας, αν εξαιρέσει κανείς το πρόσφατο της Κύπρου, το οποία ασφαλώς συνδέεται με το πρώτο. Μία πιθανή έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη (σχέδιο Β) θα μπορούσε αντίθετα να λειτουργήσει άριστα κατά το παρελθόν, υπό μεγάλες δυσκολίες σήμερα, ως εναλλακτικό σχέδιο στο πλαίσιο μιας αυθεντικής πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς της ΕΕ και τους αποφασιστικούς παράγοντες που βρίσκονται πίσω από την τρόικα. Η Ελλάδα καταστρέφεται σήμερα εντός της συγκεκριμένης μορφής της ευρωζώνης, ενώ μέχρι σήμερα δεν παρουσίασε κανένα απολύτως εθνικό σχέδιο διάσωσης.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας παρέδωσε την ελληνική κοινωνία στους «ιατρούς» της τρόικας, από την θεραπεία των οποίων, ενώ από την μία εμφανίζεται ικανοποιημένη, από την άλλη δείχνει να πονά και να υποφέρει! Βιώνουμε την απόλυτη έκπτωση μιας πολιτικοεπιχειρηματικής κάστας, η οποία δεν θα διστάσει, για να διασώσει τα μέλη της, να ξεσηκώσει ακόμα και τον λαό σε μια τυφλή, εικονική ωστόσο, αντιπαράθεση με την τρόικα για να καταλήξουμε σε μια μορφή ψευδοεξόδου από την ευρωζώνη, η οποία θα εμφανιστεί ως λύτρωση για τον ελληνικό λαό. Ήδη οι μετρήσεις της κοινής γνώμης διαμορφώνουν εντύπωση. Αυτό όμως είναι η χειρότερη δυνατή λύση στην ελληνική κρίση. Η Ελλάδα θα έπρεπε υπό μία προοδευτική, καινοτόμο διακυβέρνηση και με στήριξη των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού, να διαπραγματευτεί με δομικούς όρους την παραμονή της στο ευρώ, υπό το ιδεολογικοπολιτικό και εθνικό πλαίσιο που όρισα παραπάνω. Εάν οι παράγοντες που εμπλέκονται στην Ευρωκρίση κλείσουν την πόρτα σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα είναι εκείνοι που θα έχουν επιδείξει τον πλέον ξεδιάντροπο αντιευρωπαϊσμό και θα έχουν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την διάλυση της ευρωζώνης. Από κει κι έπειτα δεν θα είχε καν έννοια η συζήτηση γι’ αυτήν. Από κει κι έπειτα ολόκληρη η Ευρώπη θα έμπαινε σε μια οιωνεί πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, χρηματιστών και εθνικών κρατών, κεφαλαίου και εργασίας. Τότε η καπιταλιστική κρίση θα επεκτεινόταν παγκοσμίως με τους κινδύνους διάλυσης και αυτής της σύγχρονης μορφής παγκοσμιοποίησης, αναπόφευκτους. Η Ελλάδα αν αποκτούσε ικανότητα άρθρωσης εθνικής πολιτικής, θα μπορούσε να γίνει ο καταλύτης είτε για μια προοδευτική μετεξέλιξη της Ένωσης, είτε προς μία επώδυνη διάλυσή της, δείχνοντας παράλληλα τους υπεύθυνους γι’ αυτήν την εξέλιξη και απομυθοποιώντας τους αποσταθεροποιητικούς παράγοντες παγκοσμίως. Σε κάθε περίπτωση μία τέτοια στάση μόνον καλό θα μπορούσε να κάνει στην σημερινή ελληνική κοινωνία και στους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης.

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Φαίνεται να ανησυχεί ο αρθρογράφος από τη σταδιακή αλλαγή της θέσης του κόσμου απέναντι στο ευρώ.  Δίκαια επισημαίνει ότι μια ψευδοέξοδος της χώρας από την ευρωζώνη σχεδιασμένη και υλοποιούμενη από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό κατεστημένο και τους επικυρίαρχους, μέσω ενός διπλού νομισματικού συστήματος, θα επιταχύνει τις καταστροφές.

Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει από την αρχή τον τρόπο και τα βήματα με τη σειρά που πρέπει να ακολουθήσουμε για να απαλλαγούμε από τη μέγγενη και να αποφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, ως καρικατούρα κοινοβουλευτισμού, απόλυτα σάπιου καθεστώτος. Και έχουμε προτείνει τον τρόπο. Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που περνάει μέσα από την καθολική στάση πληρωμών προς το Κράτος και τις τράπεζες. Ανάληψη της εξουσίας από προσωρινή λαϊκή κυβέρνηση, που θα προχωρήσει σε εκλογές για ανάδειξη εκπροσώπων για νέα Συντακτική Εθνοσυνέλευση, η οποία θα δημιουργήσει πρωτογενές δίκαιο και νέο δημοκρατικό Σύνταγμα. Όχι δεν ανήκουμε στο σημερινό εκφυλισμένο «συνταγματικό τόξο», όπως πιστεύουμε, ότι δεν ανήκει πια η πλειοψηφία των πολιτών! Και είναι αυτή η λαϊκή πλειοψηφία που σταδιακά δημιουργείται και θα βρει τους τρόπους για να το ανατρέψει.

Ταυτόχρονα θα υπάρξει δήλωση μη αναγνώρισης του χρέους και κήρυξης των απαιτήσεων των δανειστών ως καταχρηστικές και παράνομες σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό συνεπάγεται αυτόματη παύση πληρωμών του χρέους.

Τούτο σημαίνει ρήξη με την ευρωένωση και τους θεσμούς της, έξοδο από την ευρωζώνη και καθιέρωση ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ. Προκειμένου να γίνει αυτό κατορθωτό, θα εθνικοποιηθεί η ιδιωτική Τράπεζα της Ελλάδος και οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, προκειμένου να εκκαθαριστούν και να αρχίσουν να λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Αυτό θα σημάνει ταυτόχρονα απόλυτο έλεγχο στη κίνηση κεφαλαίων.

Εσωτερική ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, προστασία των καταθέσεων και αποκατάσταση των εισοδημάτων, προκειμένου να ανακτηθεί η εσωτερική αγορά, θα έλθουν να συμπληρώσουν εξ αρχής τα πρώτα βήματα για την ανασυγκρότηση της χώρας. Και ‘πάνω απ΄ όλα ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ της καταστροφής και των δωσίλογων του καθεστώτος.

Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφεί και έχει περιγραφεί, από τη πλευρά μας, με κάθε λεπτομέρεια, ο τρόπος που μπορεί να γίνουν όλα αυτά με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός ευρωένωσης, όσο κι αν αυτό είναι δυσάρεστο για όλους αυτούς που ειλικρινά είχαν πιστέψει στη Μεγάλη Ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με ισότιμη συμμετοχή της χώρας μας και προσπαθούν απεγνωσμένα, ακόμα και τώρα στο χείλος του γκρεμού, να ψάχνουν μια χαραμάδα ελπίδας, ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να υπάρξει λύση χωρίς την ανάληψη του ρίσκου της μονομερούς αποχώρησής μας από την ευρωένωση. Μιας ευρωένωσης  που μετεξελίχθηκε, αν δεν ήταν εξ αρχής, «λάκκος των λεόντων» για τους αφελείς της περιφέρειας.

Τώρα ή μένουμε απαθείς παρατηρητές της καταστροφής μας και μας κατασπαράσσουν, ή αναλαμβάνουμε το ρίσκο της ρήξης. Έχουμε ΣΧΕΔΙΟ και είναι το μοναδικό που απαντά με ρεαλισμό στην Ιστορική Πρόκληση.

Όσο κι αν ακούγεται «γραφικό» και χιλιοειπωμένο: Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία!

ΠΗΓΗ : http://www.seisaxthia-epam.blogspot.gr