Δ. Καζάκης: Καταρρέει το ευρώ και η ΕΕ στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης

Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2013

Του Δημήτρη Καζάκη


Χρονιάρες μέρες και η κυβέρνηση συνεχίζει το θεάρεστο έργο της. Το που οδεύουμε το ξέρει πια κι ο τελευταίος Έλληνας. Βέβαια, υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που εκτός από το να χρωστάνε της Μηχαλούς, τους έχει πάρει τα μυαλά κι ο γνωστός καθηγητής Αλτσχάιμερ. Μάλλον είναι και οι μόνοι που πιστεύουν πια στα παραμύθια περί ανάκαμψης και ανάπτυξης υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας και ευρώ. 

Όποια κι αν είναι η προτεινόμενη συνταγή, του είδους Σαμαραβενιζέλου, ή αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από κοντά βέβαια κι ο κ. Καμμένος που καθώς χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, αλλά και με την ελληνική κοινωνία, αναζητά εναγωνίως στηρίγματα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ για να παίξει κάποιον ρόλο στην ελεγχόμενη πολιτική μεταβολή που ετοιμάζουν οι αποικιοκράτες από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Ουάσιγκτον για την Ελλάδα μέσα στο 2014.

 

Το στημένο δίπολο και η πριμοδότηση της φασιστικής ακροδεξιάς

Κι όσο δυσκολεύουν μέχρις εσχάτων οι όροι επιβίωσης του μέσου Έλληνα, τόσο περισσότερο βομβαρδίζεται από την μαύρη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης για τις δυνατότητες επιλογής του. Μπορεί ο Έλληνας να πεθαίνει κυριολεκτικά και να χάνει την χώρα του για ένα χρέος και ένα νόμισμα που δεν είναι δικό του, δεν του ανήκει και λειτουργεί ως μοχλός διάλυσης και ρευστοποίησης των πάντων, αλλά δεν έχει άλλες επιλογές εκτός απ’ αυτές που του δίνουν οι δημοσιογράφοι εν υπηρεσία και οι στημένες δημοσκοπήσεις.

Είτε πρέπει να επιλέξει το λιγότερο κακό, όπως ο ίδιος το κατανοεί ανάλογα με το τι χόρτο μασάει, ή να γίνει «αντισυστημικός» με όρους Χρυσής Αυγής. Αυτή την στιγμή διεξάγεται μια πανευρωπαϊκή επιχείρηση, που στοιχίζει πολλά εκατομμύρια δολάρια και η οποία έχει σαν στόχο να ταυτίσει τον ριζοσπαστισμό των λαών εναντίον της ΕΕ, του ευρώ και του χρέους με την ακροδεξιά, φασιστική ιδεολογία και πρακτική.

Όπως συνέβη στον μεσοπόλεμο όταν οι επικυρίαρχοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά να σπρώξουν τις εθνικές και κοινωνικές αγωνίες των λαών εναντίον της αποικιοκρατικής ενότητας της Ευρώπης, που επέβαλε η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 και η Κοινωνία των Εθνών, στις αγκάλες του φασισμού και του ναζισμού. Έτσι και σήμερα. Οι αποικιοκράτες της ευρωένωσης θέλουν εναγωνίως να κατασκευάσουν ένα νέο ακροδεξιό φασιστικό πόλο, έτσι ώστε να ποδηγετήσουν τις αγωνίες και τους αγώνες των λαών ενάντια στην αποικιοκρατία με την μορφή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Όπως στο μεσοπόλεμο τα αιτήματα της εθνικής απελευθέρωσης και της κοινωνικής χειραφέτησης μεταφράστηκαν από τον φασισμό και ναζισμό σε εθνοσοσιαλιστικό κορπορατισμό, έτσι και σήμερα τα αντίστοιχα αιτήματα που δειλά-δειλά οι λαοί αντιπαραθέτουν εναντίον της ευρωένωσης, γίνεται μια απίστευτη προσπάθεια να μεταγραφούν στην ρατσιστική, φυλετική και ακραία σοβινιστική ιδεολογία του νεότερου ναζισμού και φασισμού που δεν αμφισβητεί πλέον την ευρωπαική ολοκλήρωση, αλλά επιδιώκουν να την μετατρέψουν σε φυλετικό κάτεργο για τους λαούς της Ευρώπης. 

Να γιατί τα κινήματα από 7 χώρες της ευρωένωσης (Ισπανία, Ιταλία, Βρετανία, Γαλλία, Φιλανδία, Ιρλανδία και Ελλάδα) που συναντήθηκαν στην Αθήνα στις 30/11 και 1/12 του 2013 έχοντας πάρει σαφή θέση εναντίον της ΕΕ, του ευρώ και του χρέους από την σκοπιά της εθνικής απελευθέρωσης των λαών και της δημοκρατίας, επισημαίνουν στο κοινό ανακοινωθέν τους: «Όλοι οι συμμετέχοντες, αν και εκπρόσωποι δημοκρατικών κινημάτων και εναντίον κάθε μορφής εξτρεμισμού, είναι αποκλεισμένοι από όλα τα ΜΜΕ. Ωστόσο, παρατηρείται ότι στις χώρες τους τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ δίνουν βήμα σε κόμματα της άκρας δεξιάς με αποτέλεσμα την σύγχυση των πολιτών και την σύνδεση της ανάγκης για εγκατάλειψης του ευρώ  και εξόδου από την ΕΕ με την ακροδεξιά ιδεολογία.» Δεν έχει καμιά σημασία αν τα κινήματα αυτά έχουν σοβαρό πολιτικό εκτόπισμα στους λαούς τους, ο πολιτικός διάλογος στην ευρωένωση είναι υπό καθεστώς ανελέητου διωγμού όταν πρόκειται για αληθινά ριζοσπαστικές δημοκρατικές δυνάμεις.

Η κατάσταση αυτή είναι σίγουρο ότι θα ενταθεί. Το 2014 η ευρωένωση θα αποδειχθεί θανατηφόρα ακόμη και για τις πιο στοιχειώδεις ελευθερίες των λαών. Βλέπετε οι κοινοτικές ελευθερίες των αγορών και του κεφαλαίου σήμερα δεν συνάδουν, ούτε μπορούν να συνυπάρξουν με τις ελευθερίες των λαών. Ιδίως όταν η εικόνα που έχουν για την ΕΕ οι λαοί καταρρέει και όλο και πλατύτερες μάζες αποζητούν την ελευθερία της αυτοδιάθεσής τους στην χώρα που αποκαλούν πατρίδα.

Ακόμη και ευρωβαρόμετρο δεν μπορεί να κρύψει την κατάρρευση

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο (τεύχος 80, Φθινόπωρο 2013, έρευνα Νοέμβριος, δημοσίευση Δεκέμβριος 2013) δείχνει αυτή την κατάρρευση. Αν και δεν την θεωρούμε άρτια ή επιστημονικά έγκυρη, μπορούμε ωστόσο να επισημάνουμε ότι ποτέ άλλοτε η ΕΕ δεν ενέπνεε τόσο χαμηλά ποσοστά εμπιστοσύνης σ’ όλους τους λαούς των χωρών μελών. Από το 60% και 50% που απολάμβανε η ΕΕ έως το 2004, έχει γκρεμιστεί στο 31% επί του συνόλου όλων των ερωτηθέντων σε όλες τις χώρες μέλη της Ένωσης. Ακόμη μεγαλύτερη υποχώρηση της εμπιστοσύνης έχουν υποστεί και οι «εθνικές αρχές» (κοινοβούλιο, κυβέρνηση), φτάνοντας μόλις το 25% να έχει εμπιστοσύνη στο «εθνικό» κοινοβούλιο και το 23% στην «εθνική» κυβέρνηση των κρατών μελών.

Τα σημαίνουν αυτές οι τάσεις; Πρώτα-πρώτα, ότι υπάρχει πια ένα χάσμα ανάμεσα στους λαούς και την ΕΕ. Ένα χάσμα το οποίο δεν μπορεί να πληρωθεί από την στιγμή που τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις σε κάθε χώρα μέλος έχει μετατραπεί σε υποχείριο της ευρωένωσης. Η ταυτόχρονη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των λαών και στους «ευρωπαϊκούς», αλλά και στους «εθνικούς» θεσμούς της ΕΕ θέτει εκ των πραγμάτων θέμα εξουσίας στις χώρες μέλη. Αφήνει ένα κενό στη συνείδηση των λαών που πρέπει να πληρωθεί.

Κι επειδή εντός της ΕΕ δεν μπορεί να πληρωθεί μιας και είναι αδύνατον να επιστρέψει η κατάσταση της Ένωσης στην πρότερα περίοδο των «παχιών προσδοκιών» που πουλούσαν στους λαούς, τότε υπάρχουν μόνο δυο επιλογές: Ή η άρχουσα τάξη της ΕΕ θα βαθύνει τον πόλεμο που έχει κηρύξει στους λαούς με σκοπό την διάλυσή τους, ή θα οδηγηθούμε σ’ ένα μεγάλο κύμα λαϊκών και κοινωνικών εξεγέρσεων ακόμη και μέσα στην καρδιά της Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση η κατάρρευση της εμπιστοσύνης των λαών προς τους θεσμούς της ΕΕ εγκυμονεί ή τον πιο ανελέητο πόλεμο που έχει γνωρίσει ποτέ η ήπειρος εναντίον των λαών από την εποχή της κατεχόμενης από τον ναζισμό Ευρώπης, ή μια νέα «άνοιξη των λαών» της Ευρώπης, πολύ πιο ριζοσπαστικής απ’ ότι ήταν η παλιά στα 1848.

Ποιος ακούει την φωνή των λαών;

Αυτό άλλωστε υποδηλώνει και το γεγονός ότι μόλις το 29% των ευρωπαίων πιστεύει ότι η φωνή τους μετρά στα πλαίσια της ΕΕ. Έχει ενδιαφέρον να δούμε αναλυτικά τα δεδομένα ανά χώρα. Οι ερωτηθέντες στη Δανία ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους των Ευρωπαίων: η απόλυτη πλειοψηφία από αυτούς πιστεύουν ότι η φωνή τους μετρά στην ΕΕ (57% έναντι 41%). Αυτό ακούγεται τρελό αν σκεφτεί κανείς ότι η Δανία δεν είναι εντός του ευρώ και δεν δέχτηκε να συμμετάσχει στο νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που μετατρέπει τα κράτη μέλη σε παραρτήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Εκτός κι αν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Δανοί βαυκαλίζονται ότι περνά ο λόγος τους.

Το 40% ή περισσότερο των ερωτηθέντων συμμερίζονται επίσης την άποψη αυτή στο Βέλγιο (47%), τη Σουηδία (47%), τη Μάλτα (46%), την Κροατία (42%), το Λουξεμβούργο (42%), τη Γερμανία (41%) και στην Ολλανδία (40 %). Ωστόσο, η απόλυτη πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η φωνή τους δεν μετρά στην ΕΕ σε 26 χώρες, σε αναλογίες που ποικίλουν από 50% στη Σουηδία και 51% στο Βέλγιο, έως και 86% στην Κύπρο και την Ελλάδα. Στη Μάλτα μόνο, οι πολίτες είναι διχασμένοι: 46% πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει, ενώ το 46% διαφωνεί με αυτή τη δήλωση. Κατά τ’ άλλα μιλάμε για δημοκρατία στην ΕΕ με τους λαούς να νιώθουν εντελώς αποξενωμένοι από τα κέντρα αποφάσεων. 

Βουλιάζουν οι οικονομίες της ευρωζώνης

Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι οικονομίες των χωρών μελών, σύμφωνα πάντα με τους ερωτηθέντες του ευρωβαρόμετρου; Ενώ περισσότεροι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται την κατάσταση της εθνικής οικονομίας τους ως «καλή» σε σχέση με την άνοιξη του 2013, το χάσμα μεταξύ των διαφόρων κρατών μελών έχει διευρυνθεί : 83 ποσοστιαίες μονάδες χωρίζουν τη Σουηδία, όπου το 85 % των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα τους είναι καλή, από την Ελλάδα, όπου μόλις το 2% του μεριδίου του πληθυσμού έχει αυτή την άποψη. Συνολικά 98% του ερωτηθέντων από την Ελλάδα χαρακτηρίζει την κατάσταση της εγχώριας οικονομίας ως «κακή». Δηλαδή, οι κυβερνώντες απηχούν μόλις το 2% του πληθυσμού ακόμη και με τα δεδομένα του ευρωβαρόμετρου.

Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν 79 μονάδες στην έρευνα την άνοιξη του 2013 (EB79) (μεταξύ της Σουηδίας και της Ισπανίας), και 74 στην έρευνα του φθινόπωρου του 2012 (EB78) ( μεταξύ Σουηδίας και Ελλάδα ). Στη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Δανία, το Λουξεμβούργο και τη Μάλτα, πάνω από τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων θεωρούν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας τους είναι καλή (αυτή ήταν η περίπτωση για μόλις τρεις χώρες την άνοιξη του 2013). Δυο απ’ αυτές τις χώρες είναι εκτός ευρώ (Σουηδία και Δανία), ενώ το Λουξεμβούργο και η Μάλτα συνιστούν κράτη υβρίδια.

Στο άλλο άκρο της κλίμακας, λιγότερο από το 10 % των ερωτηθέντων έχουν αυτήν την άποψη σε εννέα χώρες (σε σύγκριση με τις 11 χώρες την άνοιξη του 2013, η Ρουμανία και η Ιρλανδία έχουν εγκαταλείψει αυτή την ομάδα). Σε 20 κράτη μέλη, το ποσοστό των ερωτηθέντων που θεωρούν ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας τους είναι καλή έχει αυξηθεί από την άνοιξη του 2013: οι μεγαλύτερες εξελίξεις είναι στη Δανία (74%, +16 από την άνοιξη του 2013), το Ηνωμένο Βασίλειο (38 %, +14), την Πολωνία (35 %, +13) και στην Ιρλανδία (18 % , +11).

Αντίθετα, σε πέντε χώρες, το ποσοστό των ερωτηθέντων που είναι θετικοί για την κατάσταση της εθνικής τους οικονομίας μειώθηκε με πιο εντυπωσιακό τρόπο στη Φινλανδία (47 % , -6 ): ως αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής, η Φινλανδία εμπίπτει πλέον στην ομάδα των χωρών όπου η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρούν ότι η εθνική τους οικονομία είναι «κακή».

Αξίζει να σημειώσει κανείς ότι στη Γαλλία το 91% των ερωτηθέντων δηλώνει την κατάσταση της εγχώριας οικονομίας ως «κακή», ενώ μόλις το 7% ως «καλή». Στην Ιταλία το 93% δηλώνει «κακή» με το 7% να δηλώνει «καλή». Στην Σλοβενία το 94% δηλώνει «κακή» και το 6% «καλή». Στη Βουλγαρία το 94% δηλώνει «κακή» με το 5% να δηλώνει «καλή». Στην Ισπανία το 96% δηλώνει «κακή» και το 4% δηλώνει «καλή». Στην Κύπρο το 97% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Στην Ουγγαρία το 96% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Στην Πορτογαλία το 96% δηλώνει «κακή» και το 3% δηλώνει «καλή». Με τελευταία, στον πάτο, την Ελλάδα με το 98% να δηλώνει «κακή» και μόλις το 2% να δηλώνει «καλή».

Από το κακό στο χειρότερο

Πώς θα είναι η κατάσταση στις οικονομίες των κρατών μελών τους επόμενους 12 μήνες; Σε 20 κράτη μέλη, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύει ότι οι επόμενοι δώδεκα μήνες θα είναι «η ίδια», όταν πρόκειται για την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους. Σε έξι κράτη μέλη της ΕΕ  θα είναι «χειρότερη» είναι η άποψη της πλειοψηφίας. Στην Κύπρο πιστεύει ότι θα είναι «χειρότερη» το 72 %, η «ίδια» το 19% και «καλύτερη» το 7%. Στην Ελλάδα το 63 % πιστεύει ότι θα είναι «χειρότερη», το 24% «η ίδια» και μόλις το 13% «καλύτερη». Σ’ αυτό το 13% φαίνεται ότι επενδύει η επίσημη προπαγάνδα και μ’ αυτό θέλει να κυβερνήσει στη συνέχεια, αφού οδηγήσει στην απελπισία της «χαμένης ψήφου», αλλά και στην μαζική αποχή την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Η κατάσταση θα είναι «χειρότερη» το επόμενο δωδεκάμηνο δηλώνουν κατά πλειοψηφία οι ερωτηθέντες στην Πορτογαλία (57 %), στη Σλοβενία ​​(56 %), στην Ιταλία (44 %) και στην Κροατία (42 %). Αντίθετα, η πλειοψηφία αναμένει ότι η κατάσταση της εθνικής οικονομίας θα είναι «καλύτερη» μόνο σε δύο χώρες: Στην Μάλτα (42 %) και στην Ολλανδία (42 %). Οι Ολλανδοί πρόκειται να προσγειωθούν πολύ ανώμαλα φέτος, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα ευρήματα του ευρωβαρόμετρου. Συνολικά, η αισιοδοξία για την κατάσταση της εθνικής οικονομίας τους επόμενους δώδεκα μήνες έχει αυξηθεί σε 20 χώρες, πιο εντυπωσιακά στις Κάτω Χώρες (42 %, +19 για την απάντηση «καλύτερη» από την άνοιξη του 2013) , η Δανία (44 %, +8) και την Ιρλανδία (28 %, +8).

Αντίθετα, η αισιοδοξία έχει χάσει έδαφος σε οκτώ χώρες. Στην Ουγγαρία (19%, -1), στο Λουξεμβούργο (17%, -2), στην Βουλγαρία (12%, -3), στην Κύπρο (7%, -4), στην Λετονία (22%, -4), στην Σουηδία (23%, -4), στην Ιταλία (15%, -5) και στην Λιθουανία (24%, -6).

Η αποδοχή του ευρώ και της ΟΝΕ

Πόσοι από τους ερωτηθέντες τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης με ένα κοινό νόμισμα; Στο ερώτημα αυτό το ευρωβαρόμετρο εμφανίζει συνολική αποδοχή της τάξης του 52%, ενώ την απόρριψη σε 41%. Τα χρόνια όπου η αποδοχή του ευρώ και της ΟΝΕ ξεπερνούσε το 60% έχει περάσει προ πολλού και μάλιστα ανεπιστρεπτί. Τα τελευταία χρόνια μόλις και μετά βίας το ευρωβαρόμετρο μετρά την αποδοχή και την απόρριψη να μεταβάλλονται, καρπίνι το καρπίνι. 

Σε 21 κράτη μέλη, η απόλυτη πλειοψηφία των ερωτηθέντων τάσσονται υπέρ του ευρώ, με τα υψηλότερα επίπεδα που καταγράφονται στο Λουξεμβούργο (79%), τη Σλοβενία ​​(78%), τη Σλοβακία (78%), την Εσθονία (76%) και τη Φινλανδία (75%). Στο άλλο άκρο της κλίμακας, η αντίθεση είναι ισχυρότερη στη Δανία (65%), την Τσεχική Δημοκρατία (70%), την Σουηδία (74%) και το Ηνωμένο Βασίλειο (74%). Η Κύπρος – σύμφωνα πάντα με το ευρωβαρόμετρο - είναι το μόνο μέλος της ζώνης του ευρώ, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι εναντίον του ευρώ (52% κατά έναντι 44% υπέρ). Για την Ελλάδα το 63% φέρεται να δηλώνει υπέρ του ευρώ, ενώ το 35% κατά. Η υποστήριξη για το ενιαίο νόμισμα έχει αυξηθεί περισσότερο στη Λετονία (53%, +10, έναντι 40%, -11), η οποία, τελείως συμπωματικά, θα υιοθετήσει το ευρώ τον Ιανουάριο του 2014.

Η υποστήριξη για το ευρώ έχει κερδίσει έδαφος στη ζώνη του ευρώ (63%, +1 εκατοστιαία μονάδα), αλλά πιο εντυπωσιακά έξω από αυτό (34%, +5). Ωστόσο, το χάσμα μεταξύ των δύο παραμένει πολύ μεγάλη (29 ποσοστιαίες μονάδες).

Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την ημέρα που το ευρωβαρόμετρο εμφανίσει τους λαούς του ευρώ να τάσσονται καθαρά εναντίον του, η ευρωζώνη θα έχει ήδη καταρρεύσει και θα έχει περάσει στην ιστορία ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας των λαών της Ευρώπης. Πρώτα θα πέσει το ευρώ και η Υψηλή Πύλη της ΕΕ και ύστερα θα το αναγνωρίσουν οι γραφειοκράτες τους.

Ωστόσο, κι έτσι να είναι τα δεδομένα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου μακριά η μέρα που η εικόνα θα αντιστραφεί ριζικά. Έτσι ή αλλιώς η κρίση της ευρωζώνης είναι δεδομένο ότι θα βαθύνει φορτώνοντας όχι μόνο με απελπισία, ανεργία και εξαθλίωση τους λαούς των χωρών μελών, αλλά θα τους εξαναγκάσει να επανεξετάσουν άρδην τη θέση των χωρών τους σ’ αυτό το τερατούργημα των τοκογλύφων, των κερδοσκόπων και του πολιτικού τους προσωπικού.

Η ανεργία το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους λαούς

Είναι χαρακτηριστικό ότι σχετικά με την κατάσταση της ανεργίας στην ΕΕ και ειδικά στην ευρωζώνη που αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για τους ερωτηθέντες από όλα τα κράτη μέλη, κυριαρχεί επίσης η απαισιοδοξία. Σε 11 κράτη μέλη, η πλειοψηφία του πληθυσμού θεωρούν ότι ο αντίκτυπος της κρίσης στην αγορά εργασίας έχει ήδη φτάσει στο αποκορύφωμά της (από οκτώ χώρες την άνοιξη του 2013): το υψηλότερο επίπεδο που επιτεύχθηκε ήταν στη Δανία, όπου 71% είχε αυτή την άποψη. Η αίσθηση ότι «τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα» είναι η άποψη της πλειοψηφίας σε 16 κράτη μέλη (κάτω από 19 την άνοιξη του 2013), με επικεφαλής την Κύπρο (87%), την Ελλάδα (71%), την Πορτογαλία (67%), την Γαλλία (66%) και την Σλοβενία ​​(65%). Η κοινή γνώμη είναι απολύτως διχασμένη σε Αυστρία (43%, έναντι 43%).

Σε ποιο επίπεδο μπορεί καλύτερα να αντιμετωπιστεί η κρίση; Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ή στο επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων; Η ιεραρχία των φορέων που είναι σε καλύτερη θέση να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα ενάντια στις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητη από την άνοιξη του 2013: η ΕΕ εξακολουθεί να θεωρείται ως το πλέον κατάλληλος φορέας (22%, αμετάβλητο), ενώ τώρα την μοιράζεται με την εθνική κυβέρνηση, η οποία έχει κερδίσει έδαφος ελαφρά (22%, +1). Το ΔΝΤ έρχεται στην τρίτη θέση (13%, αμετάβλητο), ακριβώς πάνω από την G20 (12%, -1). Το εντυπωσιακό με αυτά τα δεδομένα είναι το γεγονός ότι ούτε καν οι ερωτηθέντες του ευρωβαρόμετρου δεν πιστεύουν ούτε σε ευρωπαϊκές λύσεις, ούτε σε παγκόσμιες. Ενώ το σημαντικότερο μέρος των ερωτηθέντων κρατά πισινή και για την εθνική κυβέρνηση.

Τζίφος η ευρωπαϊκή ιθαγένεια

Κρίση περνά και το αίσθημα του ευρωπαίου πολίτη. Σε 23 κράτη μέλη της ΕΕ, η καθαρή πλειοψηφία των ερωτηθέντων αισθάνονται ότι είναι πολίτες της ΕΕ: τα υψηλότερα ποσοστά που επιτεύχθηκαν είναι στο Λουξεμβούργο (85%), τη Μάλτα (74%), τη Γερμανία (73%) και την Φινλανδία (73%). Οι εξαιρέσεις είναι η Ελλάδα (όπου μόλις το 42% αισθάνεται ευρωπαίος πολίτης), το Ηνωμένο Βασίλειο (42%), η Ιταλία (45%), η Κύπρος (46%) και τη Βουλγαρία, όπου οι ερωτηθέντες είναι σχεδόν μοιρασμένοι (49%, έναντι 50% που δεν αισθάνονται ότι είναι πολίτες της ΕΕ). Μετά τη μείωση κατά 7 ποσοστιαίες μονάδες, η Ιταλία ανήκει πλέον στην ομάδα των χωρών όπου η πλειονότητα του πληθυσμού δεν αισθάνονται ότι είναι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αίσθηση της ιθαγένειας της ΕΕ εξακολουθεί να είναι πιο διαδεδομένη εντός της ζώνης του ευρώ (62%) από ό, τι έξω από αυτό (54%), αλλά μειώθηκε και στις δύο περιοχές (-2 και -3 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα).

Με δεδομένο το γεγονός ότι κατά 81% των ερωτηθέντων θεωρεί ως πρώτη προτεραιότητα «η βοήθεια στους φτωχούς και τους κοινωνικά αποκλεισμένους ώστε να μπορέσουν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία», ενώ το 80% των ερωτηθέντων υποστηρίζει «τον εκσυγχρονισμό των αγορών εργασίας, με στόχο την αύξηση των επιπέδων απασχόλησης», τότε είναι σίγουρο ότι η κρίση ταυτότητας και προοπτικής θα βαθύνει στην ΕΕ και στην ευρωζώνη. Κι ο λόγος είναι απλός.

Όσο περισσότερο η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα επιβάλλει την λογική του νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου, όπου ακόμη και ο προϋπολογισμός του κάθε κράτους μέλους έχει περάσει στην δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία μαζί με την ΕΚΤ θα λειτουργούν εν είδη υπερεθνικής κυβέρνησης, τόσo περισσότερο οι λαοί θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, μέχρις ότου τα χάσουν όλα. Να γιατί θα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά – είτε ο θέλουν οι κοινωνοί του αποικιοκρατικού ευρωπαϊσμού, είτε δεν το θέλουν – σε κάθε λαό η ανάγκη της ταχύτερης εξόδου από το ευρώ, ως πρώτο βήμα της απεμπλοκής του συνολικά από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της πιο αδίστακτης απολυταρχίας στο επίπεδο της Ευρώπης από την εποχή της ναζιστικής κατοχής.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/12/2013

O Πούτιν ευχήθηκε για την Πρωτοχρονιά σε 32 ηγέτες, όχι όμως σε Ελλάδα και Σαμαρά!

• Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2013 - 13:36

ΕκτύπωσηE-mail

Η Ελλάδα απουσιάζει σταθερά τις τελευταίες ημέρες από τις ανακοινώσεις του Κρεμλίνου, τόσο για τους διεθνείς ηγέτες που έλαβαν πρωτοχρονιάτικες ευχές από τον πρόεδρο Πούτιν, όσο για τις χώρες που έστειλαν συλλυπητήρια τηλεγραφήματα για τις πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στη Ρωσία.

Το γεγονός εντοπίζει και σχολιάζει ο γνωστός ανταποκριτής στη Ρωσία Θανάσης Αυγερινός, γράφοντας χαρακτηριστικά στο twitter: «Πρωτοχρονιάτικες ευχές του Β.Πούτιν σε 32 εν ενεργεία ηγέτες χωρών και οργανισμών και σε 5 πρώην δημοσιοποίησε το Κρεμλίνο, πουθενά η Ελλάδα».

Χθες, σημειώνοντας την καθυστέρηση στην υποβολή συλλυπητηρίων από την Ελλάδα – που τελικά δεν έγινε σε επίπεδο αρχηγού κράτους- ο Θανάσης Αυγερινός σημείωνε: «άλι μας πήρε ο ύπνος και το Κρεμλίνο δεν το κρύβει. Στις 2 ανακοινώσεις, όπου απαριθμεί συλλυπητήρια ξένων ηγετών, καμία αναφορά σε Ελλάδα».

iefimerida.gr

- See more at: http://www.toxwni.gr/ellada/item/10090-o-poutin-eixithike-gia-tin-protoxronia-se-32-igetes-oxi-omos-se-ellada-kai-samara#.UsLfqNJdVxU

Απάντηση Θεοδωράκη στην πρόταση Βενιζέλου

ΤΡΊΤΗ, 31 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2013

Κατηγορηματικά αντίθετος στην πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου για να προταθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εμφανίζεται σε ανακοίνωσή του ο Μίκης Θεοδωράκης.

Διαβάστε την ανακοίνωση:

"Στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ’ αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ’ αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθειάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη."

Αθήνα, 31.12.2013

Μίκης Θεοδωράκης

Οι τηλεοράσεις γίνονται (επικίνδυνα) έξυπνες

12/30/2013 0 Comments   Λειτουργώντας (και) ως υπολογιστής με πρόσβαση στο Internet, η τηλεόραση αυτό ματα αποκτά και τις διάφορες όχι και τόσο ευχάριστες παρενέργειες των  συμβατικών υπολογιστών και της online δραστηριότητας. Ετσι οι νέες «έξυπνες»  τηλεοράσεις καταγράφουν τις προτιμήσεις των κατόχων τους και τα δεδομένα  αποστέλλονται στη βιομηχανία του μάρκετινγκ, η οποία φροντίζει να  αποστέλλει στην κάθε συσκευή προσωποποιημένα διαφημιστικά μηνύματα.  Διαφημίσεις, δηλαδή, που να ταιριάζουν στο εμπορικό και καταναλωτικό προφίλ  του κατόχου της τηλεόρασης το οποίο φτιάχνεται από τις εταιρείες βάσει των  τηλεοπτικών  προτιμήσεών του και όχι μόνο... Big Brother TV Πριν από λίγες ημέρες ο Τζέισον Χάντλεϊ, ένας βρετανός σύμβουλος  επιχειρήσεων σε θέματα πληροφορικής και υπολογιστών,  έγινε ένα από τα πρώτα  επώνυμα θύματα αυτής της εξέλιξης. Ο Χάντλεϊ παραξενεύτηκε όταν κάποια στιγμή  αντιλήφθηκε ότι έβλεπε συνεχώς συγκεκριμένες διαφημίσεις κατά τη διάρκεια σχετικών  με τα εν λόγω διαφημιζόμενα προϊόντα εκπομπών που έβλεπε. Ως άριστος γνώστης  των υπολογιστών συνέδεσε την τηλεόρασή του με έναν φορητό υπολογιστή και  κατέγραφε σε αυτόν τα δεδομένα που έστελνε στους ιντερνετικούς διακομιστές η  τηλεοπτική  συσκευή του. Εκπληκτος διαπίστωσε ότι η τηλεόρασή του δεν κατέγραφε απλά τις εκπομπές  που εκείνος παρακολουθούσε αλλά κατέγραφε κυριολεκτικά κάθε κουμπί που πατούσε  στο τηλεκοντρόλ και στη συνέχεια έστελνε όλα τα δεδομένα στα κεντρικά γραφεία της  κατασκευάστριας εταιρείας της τηλεόρασής του. Επιπλέον η τηλεόραση μετέδιδε στην  εταιρεία και το περιεχόμενο του σκληρού της δίσκου στο οποίο οι κάτοχοι συνήθως  αποθηκεύουν όχι μόνο τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και διαφόρων ειδών άλλα αρχεία.  Στην προκειμένη περίπτωση ο Χάντλεϊ είχε αποθηκεύσει στον σκληρό δίσκο της  τηλεόρασής του ταινίες αλλά και οικογενειακά βίντεο και φωτογραφίες του. Ολα αυτά  κατέληξαν στα αρχεία της κατασκευάστριας εταιρείας. Μάλιστα όλα τα δεδομένα  συνέχισαν να αποστέλλονται στην εταιρεία ακόμη και όταν ο Χάντλεϊ απενεργοποίησε τη σχετική δυνατότητα της συσκευής! Εκτός όμως από την καταγραφή των δεδομένων, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι, όπως  συμβαίνει με τους υπολογιστές αλλά και κάθε άλλη συσκευή που συνδέεται με το  Internet, έτσι και οι τηλεοράσεις που έχουν αυτή τη δυνατότητα ενέχουν ταυτόχρονα  και τους ίδιους κινδύνους. Μπορεί, π.χ., κάποιος να αποκτήσει τον έλεγχό τους από μακριά  ή η συσκευή να μολυνθεί από κάποιον ιό. Τηλε-κατάσκοπος Πριν από λίγο καιρό η εταιρεία ReVuln, που εδρεύει στη Μάλτα, ανακοίνωσε ότι  οι τεχνικοί της λειτουργώντας ως χάκερ κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας  τηλεόρασης που κυκλοφορεί στην αγορά και διαθέτει σκληρό δίσκο, μικρόφωνα και  κάμερα. Σύμφωνα με τα στελέχη της εταιρείας, αν κάποιος αποκτήσει πρόσβαση σε αυτό  το συγκεκριμένο μοντέλο θα μπορεί να παρακολουθεί - εν αγνοία τους φυσικά - τους  κατόχους της συσκευής. Θα βλέπει και θα ακούει τι συμβαίνει στον χώρο όπου είναι  εγκατεστημένη η τηλεόραση, ενώ επίσης θα μπορεί να αποκτήσει τα δεδομένα που είναι  καταχωρισμένα στον σκληρό δίσκο της. Προφανώς η πλειονότητα των έξυπνων  τηλεοράσεων που εμφανίζονται θα είναι... ευάλωτες και πιο εύκολα ή πιο δύσκολα θα  γίνονται κτήμα κακόβουλων ατόμων. Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 29 Νοεμβρίου 2013

Νέα Σπορά: Ο κυνισμός και η (δια)φθορά του πολιτικού λόγου

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε συνηθίσει στις κυνικές τοποθετήσεις κυβερνητικών παραγόντων, που σταθερά και από μακρού χρόνου επιχειρούσαν να δικαιολογήσουν την εκάστοτε πολιτική, που ακολουθούσε η εκάστοτε κυβέρνηση και που οδηγούσαν τους εργαζόμενους να αποστρέφονται την πολιτική και τους πολιτικούς γενικά. Ποιος δεν θυμάται την πρόκληση του Θεόδωρου Πάγκαλου, που εκστόμισε το άηθες απόφθεγμά του: «μαζί τα φάγαμε»! 

 

Μετά, όμως, από τη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου και των συνεργατών του, μετά από το «σπάσιμο» του Αντώνη Κάντα και των όσων καταθέτει, αποδεικνύεται και στον πιο δύσπιστο πια ότι το «παιχνίδι» που παίζεται σε βάρος του εργαζόμενου λαού είναι καλά στημένο και καλά κρατεί.

 

Ότι είναι ένα παιχνίδι διαχρονικό, διακυβερνητικό, που όλοι που έχουν κυβερνήσει αυτόν τον τόπο το γνωρίζουν πολύ καλά και το συντηρούν επίσης πολύ καλά (να θυμίσουμε εδώ και μια φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, από την πρώτη κυβερνητική θητεία του, που αφορούσε διευθυντικό στέλεχος της ΔΕΗ: «είπαμε να πάρει ένα δωράκι αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια!). 

 

Γιατί μέσα από αυτό το παιχνίδι η αστική τάξη της χώρας μας και οι αντίστοιχες αστικές τάξεις των άλλων χωρών «κάνουν τις δουλίτσες τους» και βγάζουν μπόλικο χρήμα από τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού και τον πλούτο της χώρας μας. Και για να βγάζουν μπόλικο χρήμα χρειάζονται και τους ανθρώπους τους, που, φυσικά, θα τους αποζημιώνουν για τις «καλές τους υπηρεσίες».

 

Πώς να θυμάται, λοιπόν, ο Αντώνης Κάντας πόσες off shore εταιρείες διαθέτει, αφού τόσα χρόνια δεν έχει τελειωμό «το μετρητό» που έπεφτε μέσα από το γνωστό τρόπο της «ξεχασμένης» ή μη βαλίτσας ή του ανοίγματος λογαριασμών σε Ελβετικές και άλλες τράπεζες;

 

Αυτό το παιχνίδι της μίζας είναι μέσα στη σύγχρονη λειτουργία του καπιταλισμού, ποτέ δεν έλειψε, γιατί εάν από τη μια πλευρά υπάρχει ένας Κάντας ή ένας Τσοχατζόπουλος ή κάποιος μεσολαβητής σαν το Μιχάλη Χριστοφοράκο (γιος του γιατρού των Ες – Ες Νικόλαου Χριστοφοράκου) από την άλλη υπάρχουν εταιρείες κολοσσοί όπλων (και όχι μόνο) μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, που ενδιαφέρονται να πουλήσουν όπλα. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό.

 

Υπάρχει και η στρατιωτική εξάρτηση, η οποία, βέβαια, είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση, που αφορά στην εθνική ανεξαρτησία, στην ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας μας. Μία από τις απαιτήσεις της τρόικας ήταν το κλείσιμο της αμυντικής μας βιομηχανίας, προκειμένου να δοθεί το υπόλοιπο της προηγούμενης δόσης του ενός δισεκατομμυρίου. Και η κυβέρνηση ικανοποίησε αυτήν την απαίτηση της τρόικας.

 

Τελικά, δηλαδή, αυτό το παιχνίδι της μίζας αποδεικνύεται όχι μια τόσο απλή υπόθεση. Μέσα από αυτό ασκείται η κυρίαρχη πολιτική από την οποία ωφελούνται μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Και την κυρίαρχη πολιτική την ασκούν οι κυβερνήσεις. Έτσι, μπορεί να αφήνει υπονοούμενα ο Κάντας για εμπλοκή στο παιχνίδι της μίζας ακόμη και πρώην πρωθυπουργών (ποιος δεν γνωρίζει το περίφημο σκάνδαλο στη γειτονική μας Ιταλία με την Λόκχιντ, στο οποίο είχε εμπλακεί ο τότε πρόεδρος της χώρας).

 

Όλη αυτή η πολιτική επιχειρείται να συγκαλυφθεί με κηρύγματα περί διαφάνειας. Στη διπλανή Τουρκία το πρόσφατο σκάνδαλο που ξέσπασε και που φέρει αναμεμειγμένα συγγενικά πρόσωπα υπουργών της κυβέρνησης και του γιου του ίδιου  του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν η κυβέρνηση προσπαθεί να το ξεπεράσει με μια «επίθεση διαφάνειας».

 

Ο Ερντογάν καταγγέλλει ανάμειξη ξένων δυνάμεων αφήνοντας υπονοούμενα για το ρόλο των ΗΠΑ και της CIA στην αποκάλυψη του σκανδάλου. Δεν αποκλείεται να υπάρχει μια τέτοια ανάμειξη, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών στην περιοχή και σε σχέση με το δόγμα του νεοοθωμανισμού που ακολουθεί η Τουρκική ηγεσία.

 

Στη χώρα μας στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να συλληφθεί ο Χάρης Τομπούλογλου για 25.000 ευρώ σε μια συνήθη και καθιερωμένη πράξη συναλλαγής και εξαγοράς κυβερνητικού στελέχους για να διασωθεί το κύρος της πολιτικής και της διαφάνειας, την ώρα που οι αποκαλύψεις του Αντώνη Κάντα εμπλέκουν κυβερνητικούς παράγοντες διαφορετικών κυβερνήσεων, την ώρα που εκκρεμεί η συζήτηση για τα υποβρύχια που παρέλαβε η χώρα μας από τη Γερμανία και σαπίζουν στις αποβάθρες του Σκαραμαγκά και η κυβέρνηση αφήνει στο απυρόβλητο τις ευθύνες της Γερμανικής κυβέρνησης και της αντίστοιχης κατασκευαστικής εταιρείας.

 

Την ίδια στιγμή η Άγκελα Μέρκελ παραδίδει και αυτή μαθήματα διαφάνειας όχι βέβαια για τη χώρα της αλλά για την παραχάραξη στοιχείων που ανακαλύπτει η τρόικα, την ώρα που με παρέμβαση της ίδιας της Γερμανικής κυβέρνησης ζητήθηκε να χαμηλώσουν οι τόνοι σε σχέση με το σκάνδαλο Ζίμενς και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος έφυγε σαν κύριος από τη χώρα μας, γιατί οι δικαστικές αρχές ξέχασαν να του απαγορεύσουν την έξοδο(!), και κυκλοφορεί ελεύθερος στους δρόμους της Γερμανίας.

 

Δίπλα στο στημένο παιχνίδι της μίζας υπάρχει το στημένο παιχνίδι της διαφάνειας. Και όταν ξεφεύγουν λίγο τα πράγματα στις σκοτεινές συναλλαγές τότε έρχεται να τα διασώσει η διαφάνεια!

 

Όλο αυτό το στημένο παιχνίδι μίζας και διαφάνειας, που ορισμένες φορές έχει και θύματα, όχι μόνο δεν αλλάζει το χαρακτήρα της πολιτικής που ασκούν οι κυβερνήσεις, αλλά, αντίθετα, το επιβεβαιώνει. Μια τεράστια μίζα προς τους ξένους δανειστές είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που είναι επίσημη κυβερνητική πολιτική.

 

Είναι «λογικό» λοιπόν αυτού του είδους η πολιτική να εκτρέφει τις μίζες, τη φθορά του πολιτικού λόγου και τον κυνισμό όσων την εφαρμόζουν. Έτσι δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ότι ο Χάρης Τομπούλογλου φέρεται να έχει πει: «γιατί μ… είμαι εγώ να μην τα πάρω, όλοι τα παίρνουν», την ώρα που διεκδικούσε να είναι υποψήφιος δήμαρχος στη Νέα Φιλαδέλφεια επισήμως από τη Νέα Δημοκρατία, ο δε Μιχάλης Λιάπης να κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες και να δηλώνει ότι πραγματοποίησε ένα ταξίδι αναψυχής για να ξεπεράσει τα «βάσανα που τον βρήκαν»!

 

Από την άλλη η «επίσημη» κυβερνητική πολιτική κάνει καθημερινή επίδειξη του κυνισμού της έχοντας άξιους εκπροσώπους. Ο Γιάννης Στουρνάρας δηλώνει ότι για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της λαθρεμπορίας πετρελαίου θέρμανσης ανεβάζει την τιμή του, όταν είναι γνωστό ακόμη και στα κουτάβια ότι ακριβώς το ανέβασμα της τιμής εντείνει και τη λαθρεμπορία!

 

Μέχρι τώρα, όμως, δεν έχει συλληφθεί κανένας λαθρέμπορας πετρελαίου, ίσως, γιατί είναι «πολίτες υπεράνω υποψίας»! Ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει απερίφραστα και χωρίς ντροπή ότι «δεν θα αφήσει να του κλέψει τη δόξα η τρόικα»(!) για τις απολύσεις των γιατρών. Τα δε μέτρα για την αντιμετώπιση της αιθαλομίχλης μόνο γέλια προκαλούν την ώρα που ξεπαγιάζει ο κόσμος.

 

Η αστική τάξη της χώρας οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Ήταν αδύνατον να συμβεί αυτό χωρίς να συνοδεύεται και από τη χρεοκοπία της πολιτικής και τη φθορά του πολιτικού λόγου, που, αναπόφευκτα, οδηγεί και στον κυνισμό των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης. Στην εποχή μας δύσκολα διασώζονται και τα προσχήματα.

 

Το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι. Αυτοί κρατάνε τη σκούπα και το φαράσι. Αυτοί δεν πρέπει να βυθιστούν στο κλίμα της παρακμής της αστικής τάξης και του ξεπεσμού της. 

Πηγή: Νέα Σπορά

Π.Παπακωνσταντίνου: Το ρόδινο μέλλον του πολέμου

ΔΕΥΤΈΡΑ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2013

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Την Πρωτοχρονιά του 1914, η Ευρώπη υποδεχόταν τον καινούργιο χρόνο με αισιοδοξία. Σχεδόν έναν αιώνα από το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων, η Γηραιά Ηπειρος απολάμβανε τη μεγαλύτερη περίοδο σταθερότητας, σε πείσμα κάποιων γεωγραφικά και χρονικά περιορισμένων συγκρούσεων, όπως ο Κριμαϊκός, ο Γαλλοπρωσικός και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος. Το πρώτο κύμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης –από ορισμένες απόψεις, πιο προχωρημένο από το σημερινό– και η ταχύτατα αυξανόμενη φονική ισχύς των σύγχρονων οπλικών συστημάτων έκαναν το ενδεχόμενο ενός μεγάλου πολέμου να φαντάζει σαν το άκρον άωτον της απιθανότητας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι Κασσάνδρες, αλλά οι πολλοί ασπάζονταν τη θεώρηση του Ιβάν Μπλοχ, ενός Πολωνού επιχειρηματία, ο οποίος το 1899, στη μελέτη του «Είναι άραγε δυνατός ένας νέος πόλεμος;», έγραφε:

«Ο πόλεμος στον οποίο θα ριχτούν τα μεγάλα έθνη... οπλισμένα μέχρι τα νύχια, χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους τους, σε μια πάλη ζωής ή θανάτου, είναι ένας πόλεμος που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ενας πόλεμος μεταξύ του Τρίπτυχου (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία) και της γαλλορωσικής συμμαχίας έχει γίνει εντελώς αδύνατος. Οι διαστάσεις των σημερινών πολεμικών εξοπλισμών και η οργάνωση της κοινωνίας έχουν κάνει την επιδίωξή του οικονομικά αδιανόητη».

Υπήρχαν βέβαια κάποια σύννεφα στον ορίζοντα. Η εξέγερση των εθνικιστών Μπόξερ στην Κίνα και ο πόλεμος των Μπόερς στη Νότια Αφρική αποκάλυπταν σημάδια υποχώρησης της μόνης υπερδύναμης, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όπου «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Το Ανατολικό Ζήτημα, δηλαδή η διάλυση σε αργή κίνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, απειλούσε να αποσταθεροποιήσει το στάτους κβο στην Ευρώπη, μια απειλή την οποία οπωσδήποτε δεν καθησύχαζε ο πυρετός ναυτικών εξοπλισμών στη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τον Μάιο του 1914 ο Βρετανός υφυπουργός Εξωτερικών έγραφε στον πρέσβη της χώρας του στο Βερολίνο: «Οπως θα διαπιστώσεις, τίποτα δεν κινείται αυτή την εποχή στην Ευρώπη και αν δεν είχαμε τις φασαρίες στο Μεξικό, θα υποφέραμε από πλήξη».

Ο ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Πολύ νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 1887, ο Φρίντριχ Ενγκελς είχε διατυπώσει μια εντελώς διαφορετική πρόβλεψη. Διαβλέποντας την κλιμακούμενη αντιπαλότητα των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, ο στενός φίλος και συνεργάτης του Μαρξ έγραφε:

«Ο μόνος πόλεμος που μπορεί πλέον να εξαπολύσει στο μέλλον η Πρωσία- Γερμανία θα είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος, η έκταση και το επίπεδο βίας του οποίου ξεφεύγουν από την ανθρώπινη φαντασία. Οκτώ με δέκα εκατομμύρια στρατιώτες θα αλληλοεξοντωθούν, απογυμνώνοντας την Ευρώπη σαν σμήνος ακρίδων. Θα πρόκειται για έναν Τριακονταετή Πόλεμο συμπυκνωμένο μέσα σε τέσσερα έως πέντε χρόνια και απλωμένο σε ολόκληρη την ήπειρο. Πείνα, επιδημίες, καθολική παλινδρόμηση στη βαρβαρότητα, τόσο των στρατών όσο και των λαών, εξαιτίας της οξύτατης δυστυχίας... Μόνο μία συνέπεια αυτού του πολέμου είναι απολύτως βέβαιη: η παγκόσμια εξάντληση και η δημιουργία προϋποθέσεων για την τελική νίκη της εργατικής τάξης».

Δύσκολα θα βρει κανείς ιστορική πρόβλεψη τέτοιας βαρύτητας που να επιβεβαιώθηκε με τόσο ανατριχιαστική ακρίβεια. Μόλις δύο μήνες μετά την αφόρητη «πλήξη» του Βρετανού πολιτικού, ξεσπούσε ο Μεγάλος Πόλεμος, που κράτησε τεσσαράμισι χρόνια, κόστισε τη ζωή εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποδιοργάνωσε την παγκόσμια οικονομία, πυροδότησε αλυσιδωτές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και στάθηκε καταλύτης για την εμφάνιση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ

Θα ήθελε να πιστέψει κανείς ότι τα παθήματα έχουν γίνει μαθήματα, ιδίως σε μια εποχή όπου η ύπαρξη πυρηνικών όπλων υπενθυμίζει διαρκώς τον αφορισμό του Αϊνστάιν ότι, αν υπάρξει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, τότε ο τέταρτος θα γίνει με ακόντια και ρόπαλα. Αλλωστε, η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης αναθέρμανε τα όνειρα του Ιμάνουελ Καντ για μια «διαρκή ειρήνη». Τι λόγο έχουν οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις, που δεν χωρίζονται από ιδεολογικές διαφορές, που είναι εμπορικοί εταίροι, υιοθετούν λίγο-πολύ δημοκρατικές πολιτικές μορφές, ανήκουν στην ίδια φυλή και πιστεύουν στον ίδιο Θεό, να ξαναμπλεχτούν σε ολέθριες αναμετρήσεις;

Πολύ καθησυχαστικά όλα αυτά, μόνο που και η Βρετανία και η Γερμανία στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν συγγενείς λαοί, στενοί εμπορικοί εταίροι, με παρόμοιο κοινωνικό σύστημα, κοινή θρησκεία, χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές διαφορές. Το γεγονός ότι όλα αυτά δεν εμπόδισαν τα δύο ισχυρά κράτη να αποδυθούν σε έναν αδυσώπητο αγώνα αλληλοεξόντωσης υποδηλώνει ότι οι πόλεμοι δεν ξεσπούν γιατί κάποιες αρρωστημένες ιδέες μολύνουν ξαφνικά, υπό την επίδραση ποιος ξέρει ποιων δαιμονικών παραγόντων, τις καρδιές μιας αγνής ανθρωπότητας. Ξεσπούν γιατί βαθύτερες στοιχειακές δυνάμεις ανταγωνιστικών συμφερόντων ωθούν τα έθνη προς τον έσχατο παραλογισμό, επινοώντας ταυτόχρονα τις ιδέες εκείνες που εκλογικεύουν τον παραλογισμό και εξαγνίζουν τη βαρβαρότητα.

«Οι αναλογίες (με το 1914) παραμένουν ανησυχητικές», διαπίστωνε την περασμένη εβδομάδα το βρετανικό περιοδικό Economist. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάρει τη θέση της Βρετανίας, της φθίνουσας υπερδύναμης, η οποία δεν μπορεί να εγγυηθεί την παγκόσμια ασφάλεια. Ο κύριος εμπορικός εταίρος της, η Κίνα, παίζει σήμερα τον ρόλο της Γερμανίας: μια ανερχόμενη οικονομική δύναμη, που αναπτύσσει με ταχύ ρυθμό τον στρατό της, φουσκωμένη με εθνικιστική αγανάκτηση. Η σύγχρονη Ιαπωνία ενσαρκώνει τον ρόλο της παλιάς Γαλλίας – σύμμαχος του φθίνοντος Ηγεμόνα, μια περιφερειακή δύναμη που βαίνει την κατιούσα...

Αλλά η πιο ανησυχητική αναλογία με το 1914 είναι η αίσθηση της μακάριας αυτοϊκανοποίησης. Οι επιχειρηματίες του σήμερα, όπως και οι επιχειρηματίες του τότε, είναι πολύ απασχολημένοι με το να βγάζουν λεφτά, για να προσέξουν τα ερπετά που μαζεύονται γύρω από τις οθόνες των υπολογιστών τους. Όσο για τους πολιτικούς, παίζουν με τα εθνικιστικά αισθήματα όπως έκαναν οι προκάτοχοί τους, πριν από 100 χρόνια».

Ας προσθέσουμε μία ακόμη ανησυχητική υπόμνηση. Όσο και αν μας ανακουφίζει να εξορκίζουμε ως «Κασσάνδρες» τις ενοχλητικές φωνές, γεγονός παραμένει ότι η Κασσάνδρα είχε, εν τέλει, δίκιο.

Ιnfo

- Νάιαλ Φέργκιουσον, «Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», Ιωλκός, 2008

- Ερικ Χομπσμπάουμ, «Η εποχή των άκρων: ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914-91», Θεμέλιο 2002

- Friedrich Engels, «Introduction to S. Borkheim’s pamphlet», στο MECW, v. 26, 1990

- A.J.P. Taylor, «The First World War», Perigee Trade, 1972

από την «Καθημερινή» μέσω του «iskra.gr»

Γ. Δελαστίκ: Ανατροπή Ερντογκάν από ΗΠΑ - κεμαλιστές με πραξικόπημα;

του Γιώργου Δελαστίκ

Αλλεπάλληλα ισχυρά πλήγματα δέχεται το στρατηγικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του αδιαφιλονίκητα μεγαλύτερου Τούρκου πολιτικού που διεκδικεί να γίνει ο "ισλαμιστής Κεμάλ Ατατούρκ του 21ου αιώνα".

Αποδομείται συστηματικά από τις ΗΠΑ με τη βοήθεια και του Ισραήλ - σε βαθμό μάλιστα που οι Αμερικανοί τώρα πλέον ενθαρρύνουν αφενός τα ισχυρά υπολείμματα του στρατοκρατικού κεμαλικού καθεστώτος στις ένοπλες δυνάμεις και στη δικαιοσύνη όπου ακόμη κυριαρχούν και αφετέρου το δίκτυο των μουσουλμάνων που επηρεάζουν μέσω του εγκατεστημένου στις ΗΠΑ ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν να κινηθούν κατά του Ερντογάν, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνησή του.

Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δραστηριοποιείται ανοιχτά για να πετύχει την ανατροπή του Ερντογάν και να ξαναφέρει τους υποτακτικούς στις ΗΠΑ Τούρκους κεμαλιστές στρατοκράτες...

στην εξουσία είναι πολύ σοβαρός. Μετά την ανατροπή του αμερικανόδουλου καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, ο Ερντογάν αποκατέστησε λειτουργικές σχέσεις συνεργασίας με τον ισλαμιστή πρόεδρο της Αιγύπτου Μόρσι. Η στρατηγική σύλληψη του Ερντογάν, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις συνεργασίας και με την Τεχεράνη επί Αχμαντινετζάντ, ήταν να συγκροτηθεί ένας "μουσουλμανικός άξονας" Αιγύπτου - Τουρκίας - Ιράν, με πληθυσμό σχεδόν 250 (!) εκατομμύρια, ο οποίος θα κυριαρχούσε στη Μέση Ανατολή και στον αραβικό κόσμο.

Άξονας με τεράστιες ενεργειακές πηγές στη διάθεσή του και ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ, την ΕΕ ή τη Ρωσία, συνεργαζόμενος όμως από θέση ισχύος με αυτά τα κέντρα παγκόσμιας ισχύος! Η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή της Τουρκίας, του Ιράν και της Αιγύπτου έναντι οποιασδήποτε χώρας της περιοχής -με εξαίρεση το Ισραήλ- θα ενίσχυε την πολιτική, αλλά και οικονομική κυριαρχία του άξονα αυτού. Αυτονόητο είναι ότι έναν τέτοιον άξονα δεν τον θέλουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Βερολίνο και πάνω απ' όλους το Τελ Αβίβ.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και η χούντα που πήρε την εξουσία εκεί, μια χούντα υποτελής στις ΗΠΑ και το Ισραήλ που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του πραξικοπήματος και την επικράτηση της δικτατορίας των ανθρώπων τους, υπήρξε το πρώτο και καθοριστικό πλήγμα στο στρατηγικό σχέδιο του Ερντογάν. Με την επιβολή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής χούντας αποκόπηκε ο αραβικός κόσμος από την Τουρκία. Επακολούθησε το δεύτερο και τελειωτικό πλήγμα με την επικράτηση στο Ιράν των φιλοαμερικανικών πολιτικών δυνάμεων στις προεδρικές εκλογές. Οι Ιρανοί μετατρέπονται σταδιακά πλέον σε όργανα της αμερικανικής πολιτικής οικειοθελώς. Με την εκλογή του Ροχανί, κανένα περιθώριο δεν υπάρχει πλέον για τη δημιουργία του άξονα που ονειρευόταν ο Ερντογάν. Η Αίγυπτος ξανάγινε αμέσως τυφλό όργανο των ΗΠΑ, το Ιράν μπήκε σε τροχιά εκ νέου μετατροπής του σε "αχθοφόρο" της αμερικανικής πολιτικής.

Σαν να μην έφταναν αυτά, οι Αμερικανοί δοκιμάζουν τώρα μήπως κατορθώσουν να απαλλαγούν και από τον ίδιο τον Ερντογάν που είναι η μοναδική ηγετική προσωπικότητα που θα μπορούσε να ηγηθεί κάποιας ανάλογης με τον προαναφερθέντα άξονα κίνησης. Προσπαθούν λοιπόν να τον ανατρέψουν με τη βοήθεια των Τούρκων στρατοκρατών και των ισλαμιστών του Γκιουλέν. Ο Γκιουλέν ήταν επί δέκα χρόνια και πλέον σύμμαχος του Ερντογάν. Έπαιξε σοβαρό ρόλο στην εδραίωση της εξουσίας του Ερντογάν και το πέρασμά του στο στρατόπεδο των εχθρών του συνιστά ισχυρότατο πλήγμα για τον Τούρκο πρωθυπουργό. Επιχειρείται επίσης ο κατακερματισμός του κόμματος του Ερντογάν, του ΑΚΡ.

Ακόμη και ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, συνιδρυτής του κόμματος του Ερντογάν και στενότατος φίλος του μέχρι πρότινος, έχει ουσιαστικά περάσει στο στρατόπεδο των Αμερικανών και των κεμαλιστών. Ο Ερντογάν δεν έχει τον έλεγχο ούτε των ενόπλων δυνάμεων ούτε του δικαστικού σώματος που καιροφυλακτούν να πάρουν την εκδίκησή τους για τους περιορισμούς της εξουσίας τους που τους έχει επιβάλει ο ηγέτης της Τουρκίας. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τα καταγγελλόμενα σκάνδαλα είναι ίσως και στο σύνολό τους υπαρκτά.

Είμαστε εξίσου βέβαιοι όμως ότι τα κίνητρα των εισαγγελέων στο ποια σκάνδαλα θα αναδείξουν και ποια δημόσια πρόσωπα θα εμπλέξουν είναι αποκλειστικά και μόνο καθαρά πολιτικά. Υπό το πρίσμα της προηγηθείσης ανάλυσης, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στο σκάνδαλο δωροδοκίας υπουργών που προβλήθηκε, ο επιχειρηματίας Ρεζά Ζαράφ είναι... ιρανικής καταγωγής! Για να δούμε, λοιπόν, θα καταφέρουν άραγε οι Αμερικανοί και οι στρατοκράτες να ανατρέψουν πραξικοπηματικά τον Ερντογάν; Η γνώμη μας είναι πως όχι, τουλάχιστον ακόμη.

από το «Έθνος»

Κ. Παπουλής:Για την «κρίση», την Δι-έξοδο, και το Μέτωπο για την Λευτεριά

ΔΕΥΤΈΡΑ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2013

 Του Κώστα Παπουλή

Σε άρθρο μου, στο «Μέτωπο για την Λευτεριά από τις ευρω-αλυσίδες» ( http://sxedio-b.gr/index.php/articles/item/516-papoulis) δεν μπόρεσα να επεκταθώ σε ένα- δύο ζητήματα, όπως το ζήτημα της ελληνικής κρίσης, λόγω χώρου, αν και είναι σαφές το τι λέει. Μάλιστα πάνω στο άρθρο αυτό   έγιναν και κάποιες «εσωτερικές», συζητήσεις, αλλά και κάποιες εξωτερικές κριτικές. Οφείλω λοιπόν να επεκταθώ και να ξεκαθαρίσω ορισμένα ζητήματα.

Πρώτον, για το Σχέδιο Β: Ένα άρθρο ενός μέλους ενός πολιτικού σχηματισμού, και μάλιστα αρκετά ανοικτού, όπως του Σχεδίου Β, έχει τον ιδιαίτερο χρωματισμό και πιθανόν τις ιδιαίτερες απόψεις, του αρθρογράφου του.

Αν κάποιος θέλει να χαρακτηρίσει έναν πολιτικό σχηματισμό, πρέπει να πάει στις συλλογικές πολιτικές του αποφάσειςκαι όχι σε άρθρα μεμονωμένων προσώπων.Επίσης το Σχέδιο Β δεν είναι ένας πολιτικός οργανισμός που προήλθε ως φυσιολογική συνέχεια μιας οργανωμένης ομάδας που αποστασιοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μεγάλο λάθος να χαρακτηρίζεται ως κάτι τέτοιο από ορισμένους, γιατί πιθανά τους είναι βολικό για να ασκήσουν «κριτική». Είναι διακριτός και νέος πολιτικός σχηματισμός, είναι «κόμμα» που δημιουργήθηκε μέσα στην (και από την) ελληνική κρίση, που ιδρύθηκε τον Μάιο του 2013 και έχει και μέλη που ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μέλη που ήταν ανένταχτοι, ή σε άλλους πολιτικούς φορείς. Είναι δηλαδή τέκνο της ανάγκης και των καιρών.   

Δεύτερον, για την «κρίση»: Στο άρθρο αυτό (και όχι μόνο εκεί) υποστηρίζω εδώ και πολλά χρόνια ότι η βασική αιτία της ελληνικής κρίσης, είναι η συμμετοχήτης Ελλάδας στην Ε.Ε. και κύρια στην ζώνη του ευρώ, δηλαδή το απόλυτο άνοιγμα της χώρας στην «παγκοσμιοποίηση». Αυτό δεν αναιρεί, ότι η «παγκοσμιοποίηση», μπορεί να είναι ένα από τα νεοφιλελεύθερα παιδιά ενός νέου μοντέλου συσσώρευσης, η μία, από τις απαντήσεις στην οικονομική κρίση -ίσως και η πιο βασική- που ξέσπασε στην δεκαετία του 70, η και να εκφράζει τις ανάγκες των πολυεθνικών που αναπτύχθηκαν και διογκώθηκανκλπ…Η απελευθέρωση όμως του εμπορίου και των πάντων, έχει ως συνέπεια την καθοριστική αναβάθμιση των ισχυρών κρατών και ηγεμονικών οικονομιών τόσο εντός υπερεθνικών οικονομικών ενώσεων όσο και στο παγκόσμιο σύστημα, παρά και ανεξάρτητα, από τους ιδιαίτερους ανταγωνισμούς τους. Αντίστροφα, ο βαθμός συμμετοχής στην «παγκοσμιοποίηση» για οικονομίες με συγκριτικά χαμηλότερο επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης, είναι καθοριστικός για την υποβάθμισή τους στον διεθνή καταμερισμό εργασίας ή και την απόλυτη καταστροφή τους. Η επιλογή της ΟΝΕ, ήταν η επιλογή τηςαπόλυτης απελευθέρωσης της ελληνικής οικονομίας, ή αλλιώς της απόλυτης καταστροφής. Η ΟΝΕ είναι ο σκληρός πυρήνας μέσα σε μιαπεριοχήυπερπαγκοσμιοποίησης στον πλανήτη, την Ε.Ε., μια που εδώ όχι μόνο η ελευθερία κυκλοφορίας εμπορευμάτων κεφαλαίων, εργασίας είναι καθολική, αλλά συγχρόνως απουσιάζουν στο σύνολό τους, οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί των εθνικών οικονομικών πολιτικών που συνεπάγεται το εθνικό νόμισμα. Με άλλα λόγια, η ΟΝΕ επιτάχυνε και μεγέθυνε με δραματικό τρόπο την πόλωση ανάμεσα στο κέντρο και την περιφέρεια για τις χώρες που συμμετείχαν σε αυτήν.

Είναι επίσης σημαντικό, να υπογραμμίσω ότι η «καταστροφή» είχε προβλεφτεί από «κάποιους» στην Ελλάδα, την στιγμή ακριβώς (1999), που ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς κοινοβουλευτικής και μη, υιοθετούσε από άλλη οπτική γωνία, την θέση της «ισχυρής Ελλάδας σε μια ένωση ισχυρών», χαρακτηρίζοντάς την «ιμπεριαλιστική». Ο Θόδωρος Μαριόλης, αντίθετα και κόντρα με τον άνεμο, σε αριστερά και δεξιά, τότε έγραφε και προέβλεπε: «οι εθνικές οικονομίες που -συνέ­πεια της απελευθέρωσης- αναδιαρθρώνονται, είτε θα μετα­τρέπονται βαθμιαία σε σχετικά παρηκμασμένες περιφέρει­ες των υπερεθνικών ενώσεων, στις οποίες υπάγονται, είτε θα προστρέχουν, αργά ή γρή­γορα, στο δανεισμό από την Παγκόσμια Τράπεζα, κάτω από τους όρους και την επίβλεψη του ΔΝΤ, το οποίο και θα επιβάλλει ένα νέο γύρο παράδοσης του εσωτερικού και του εξωτερικού τομέα των εν λόγω οικονομιών στις «υγιείς δυνάμεις» της παγκόσμιας αγοράς. Για παράδειγμα, σε ποια εμπορεύματα η Ελλάδα διαθέτει απόλυτο πλεονέκτημα και ποιο θα είναι το ειδικό βάρος της εντός της ΟΝΕ, όταν, πρώτον, 9 και μόνον βιομηχανικά προϊόντα της καλύπτουν πάνω από το 50% των εξαγωγών της, ενώ ο αντίστοιχος αριθμός είναι 15 για την Πορτογαλία, 24 για τη Δανία και 28 για την Ισπανία, δεύτερον, τα αγροτικά προϊόντα καλύπτουν πάνω από το 25% των εξαγωγών της, και, τρίτον, η διαρκώς μειούμενη συμμετοχή των εξαγω­γών της στο παγκόσμιο εμπόριο πέρασε από το 0.27%, το 1980, σε 0.21%, το 1994.» («Αναμνήσεις από το Μέλλον: ο νέος διεθνής καταμερισμός της εργασίας,» στο «Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και οικονομική κρίση», σελ 22, εκδ. Matura. )

Μάλιστα και η «αφεντιά μου», έχει υποστηρίξει, βέβαια πολύ μετά (το 2008), αλλά πριν αρχίσει να καίγεταιη περιφέρεια, ότι η Ελλάδα (και ο Νότος) θα καταρρεύσει εξ αιτίας της συμμετοχής της στην ζώνη του ευρώ. Ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και είναι ο οικονομικά αδύναμος κρίκος του συστήματος. (Από όσο θυμάμαι, δεν υπήρχαν τότε και πολλές τέτοιες εκτιμήσεις).

Εν ολίγοις, η ελληνική οικονομία δέχτηκε καίριο πλήγμα από την συμμετοχή της στην Ε.Ε.., με την απώλεια της εμπορικής της πολιτικής και φυσικά της αγροτικής και βιομηχανικής πολιτικής, αλλά ο αφανισμός τηςεπήλθε μετην αποδοχή της συνθήκης του Μάαστριχτ και του στόχου της εισόδου στην ΟΝΕ, με την οποία ανάμεσα στα άλλα απώλεσε το εκδοτικό προνόμιο και επικύρωσε την κούρσα της «σκληρής» δραχμής, η δε χαριστική βολή, ήταν η είσοδος στην ζώνη του ευρώ, όπου απωλέσθηκαν οριστικά οι δυνατότητες συναλλαγματικής, νομισματικής, και δημοσιονομικής, πολιτικής, δηλαδή κάθε δυνατότητα κρατικής παρέμβασης και «διόρθωσης»,έγινεόμως και «περίπλοκη», η δυνατότητα της σωτηρίας- αποχώρησης. Αν η Ελλάδα δεν είχε πάρει την απόφαση να εισέλθει στην ζώνη του ευρώ, χωρίς η οικονομική της κατάσταση και θέση να ήταν καλή, δεν θα είχε χρεοκοπήσει, δεν θα ήταν σε μηχανισμούς του Δ.Ν.Τ., ο ελληνικός λαός δεν θα βρισκόταν σε αυτή τη δεινή θέση.

Τα συσταλτικά μέτρα, η εξισορρόπηση των λεγόμενων «δίδυμωνελλειμμάτων», είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης προσαρμογής στην ζώνη του ευρώ, χωρίς αύξηση του εξωτερικού δανεισμού, η ανάγκη δηλαδή εξισορρόπησης του ελλείμματος του εξωτερικού τομέα και συνεπακόλουθα του δημοσιονομικού ελλείμματος, σε συνδυασμό με την απέλπιδα προσπάθεια της εσωτερικής υποτίμησης. Όμως το δομικό «πρόβλημα» της Ελλάδας, είναι η σταθερή συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας λόγω της συμμετοχής της στην ΟΝΕ, και της υιοθέτησης ενός πιο σκληρού νομίσματος από το δολάριο, για τις εμπορικές της σχέσεις με χώρες εκτός ΟΝΕ, και Ε.Ε.. (βλ. και: Μαριόλης και Παπουλής, (2010), «Δίδυμα ελλείμματα» και διεθνής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, στο Επιστημονική Εταιρεία Πολιτικής Οικονομίας (2011), Οικονομική κρίση και Ελλάδα).

H παραπάνωερμηνεία της κρίσης, ως δηλαδή αδυναμία ανταγωνισμού ή καλύτερα επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας με τον υπόλοιπο κόσμο, σε καθεστώς ΟΝΕ,υπερπαγκοσμιοποίησης και απόλυτης απελευθέρωσης και συνεπακόλουθα χωρίς βασικά μέσα οικονομικής πολιτικής, ρύθμισης και προστασίας, οδηγεί στο «μονοσήμαντο συμπέρασμα, ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ανακτήσει όσο το δυνατόν περισσότερους μοχλούς οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς ή ευτυχώς,  η ανάκτηση συνεπάγεται την έξοδο από τη ΖΕ.»Αυτή την εκτίμηση την έχουμε κάνει και στο κείμενο Δι-έξοδος (http://www.sxedio-b.gr/index.php/thesis/item/230-dieksodos).

Επίσης σε νέα μελέτη που εκπονήθηκε για το Ινστιτούτο Δ. Μπάτσης, (από τον Θ. Μαριόλη, και Γ. Σώκλη)για τον σραφφαϊανό πολλαπλασιαστή της ελληνικής οικονομίας, γίνονται όχι μόνο αντιπροσωπευτικές εκτιμήσεις για την βαθιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας, ανά κλάδο, και διακλαδικά, αλλά αυτές οι εκτιμήσεις μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες στην κατάστρωση σχεδίου εξόδου από την κρίση, όταν και εάν η Ελλάδα αποφασίσει να εγκαταλείψει την ζώνη του ευρώ και οι οικονομικές αρχές αποκτήσουν τα αναγκαία μέσα οικονομικής πολιτικής.

Όποιος έχει κατανοήσει το παραπάνω κείμενο (Δι-έξοδος), μαζί με τα συγκεκριμένα μέτρα που προτείνει το Σχέδιο Β στις συλλογικές του αποφάσεις, καταλαβαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας, το οποίο δεν χωράει στα πλαίσια της Ε.Ε.. Επίσης κανείς καταλαβαίνει, ότι το Σχέδιο Β, παρά το μικρό του μέγεθος, παρουσιάζει ένα συγκροτημένο πρόγραμμα, όταν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων δεν έχουναπολύτως κανένα.

Το Σχέδιο Β, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν ισχυρίζεται, δεν έχει δώσει καμία εγγύηση, ότι θα φύγει από την ζώνη του ευρώ και θα παραμείνει στην Ε.Ε.. Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται ότι το Σχέδιο Β, στο ευρωπαϊκό ζήτημα συμπεριφέρεται όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, απλώς δεν έχει καταλάβει τι είναι το Σχέδιο Β.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν την «έκπληξη», όταν υποστηρίζουμε δημόσια, ότι η ελληνική κρίση οφείλεται κύρια στο ευρώ, και ότι η περίπτωση της Ελλάδας και της περιφέρειας της ζώνης του ευρώ μοιάζει περισσότερο με την κρίση στην Αργεντινή, και μάλιστα επιβαρύνεται καθώς αυτές οι χώρες ανήκουν και στην Ε.Ε..

Υπάρχει μια σειρά ριζοσπαστικών θεωριών, εξάρτησης, κέντρου-περιφέρειας που οδηγούνσε αυτό το συμπέρασμα, και νικηφόρες επανήλθαν, λόγω της κρίσης στην ζώνη του ευρώ, αλλά και για «ορθόδοξες» οικονομικές αναλύσεις, όπως αυτή των άριστων νομισματικών περιοχών, που ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό την υπάρχουσα κατάσταση στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό Νότο. Αν βέβαια η ίδια η ύπαρξη της ζώνης του «κοινού» νομίσματος και η κρίση της, μπορεί η μπορούσε, να οδηγήσει σε ευρύτερη κρίση την Ε.Ε. και κατά συνέπεια το «παγκόσμιο σύστημα» είναι άλλη συζήτηση.Μάλιστα ο Γιώργος Κρεασίδης, στο άρθρο του: «Σε ποίο δρόμο, το Σχέδιο Β» ( http://aristeroblog.gr/node/2177) σε μια προσπάθεια καλοπροαίρετης κριτικής, αλλά και εσφαλμένης «κοπτοραπτικής», αφού φαίνεται   ότι αγνοεί όλες τις άλλες θεωρήσεις, πέρα από κάποιας γενικής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς να μας εξηγεί και περί τίνος πρόκειται,«φαντάζεται» και αντιφάσεις στο άρθρο μου με τις θέσεις του Α. Αλαβάνου πάνω σε αυτό το ζήτημα. Ο Α.Α. σε μια συνέντευξή του λέει:«Μια κρίση, η βαθύτερη ύφεση ποτέ και σε όλο τον πλανήτη, οδηγεί αναγκαστικά σε πλήρη αναδιάταξη και ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού.» Όποιος έχει παρακολουθήσει το τι λέει ο Α.Α. και το Σχέδιο Β, καταλαβαίνει ότι ο Α.Α. ισχυρίζεται ότι η ελληνική κρίση είναι η μεγαλύτερη που παρουσιάστηκε στην ιστορία και σε όλον τον πλανήτη (και αυτό λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. και κύρια στην ζώνη του ευρώ), και όχι ότι ο πλανήτης ζει την μεγαλύτερη κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως καταλαβαίνει ο Γ.Κ.. Ενδιαφέρον άρθρο που προσεγγίζειπαράλληλα το ζήτημα, είναι το άρθρο του Θ. Μαριόλη: «Υπάρχει παγκόσμια οικονομική κρίση;» (http://www.theo-mariolis.gr/files/gr/Publications/pop_arthra/YparxiKrisi.pdf).

Επίσης πρέπει να εξηγηθεί, γιατί σε συνθήκες «γενικής» και παγκόσμιας κρίσης,οι έλληνες έχουμε 30% ανεργία και πεινάμε, ενώ οι γερμανοί 5% και ευημερούν. Η Γερμανία, είναι θύμα κάποιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσηςόταν οι εξαγωγές της ξεπέρασαν την Κίνα; Και όμως τα τελευταία χρόνια, δεν εμφάνισε σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ιδίως τα «χρυσά χρόνια» του ευρώ 2000-2008 ήταν πολύ χαμηλότεροι από την Ελλάδα. Παραπάνω, εμείς δώσαμε την δικιά μας απάντηση στο ερώτημα, για το ποιός ενισχύεται και ποιος συντρίβεται από την απελευθέρωση των οικονομιών και την «παγκοσμιοποίηση».

Τέλος ούτε η Αργεντινή, ούτε φυσικά η Ισλανδία δεν έχασε, που διάλεξαν έναν δρόμο, διαφορετικό από αυτό που υπαγόρευαν οι διεθνείς οργανισμοί της παγκοσμιοποίησης. 

Τρίτον, για την ρήξη με τον ευρωαντλαντικό παράγοντα, για ένα νέο παράδειγμα στη Μεσόγειο: Δυστυχώς η αποχώρηση από την ΖΕ, δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτικής οικονομίας, και μιας απλής αλλαγής των συσχετισμών υπέρ των εργαζομένων.   Συνιστά ρήξη με την παγκοσμιοποίηση και τον ιμπεριαλισμό. Ιδίως στην Ελλάδα αποκτάει ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία. Αυτό καθιστά μεν την χώρα να έχει περισσότερες δυνατότητες ελιγμών και διαπραγματεύσεων από ότι π.χ. η Πορτογαλία, αλλά θα αντιμετωπίσει και μεγαλύτερους κινδύνους. Στο βαθμό που μία έξοδος και από την Ε.Ε., δεν συμβεί «αυτόματα» και εκ των πραγμάτων, πρέπει να γίνει με προσεκτικά βήματα, έχοντας αποκτήσει η χώρα διεθνή «πατήματα». Επίσης μια οριστική ρήξη, η οριστική αποστασιοποίηση από τον ευρωαντλαντικό παράγοντα που συνεπάγεται η αποδέσμευση από την Ε.Ε., ή και το ΝΑΤΟ, χρειάζεται απόλυτη πλειοψηφία (50% +1) , και έναν ισχυρό λαϊκό παράγοντα για να αναχαιτιστούν οι  εξωτερικές και οι εσωτερικές πιέσεις, που θα ενταθούν. Ενώ η έξοδος από το ευρώ και η παύση πληρωμών νομιμοποιείται και μπορεί να καθοδηγηθεί, από μια κυβέρνηση που παίρνει τις εκλογές με αυτό το πρόγραμμα και φυσικά στηρίζεται σε ένα λαϊκό, ανατρεπτικό ρεύμα, η «συνέχεια»,χρειάζεται μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική ισχύ των δυνάμεων της εργασίας. Αλλιώς δεν αποκλείονται μαζικές διαδηλώσεις της δεξιάς, τύπου Ουκρανίας. Δυστυχώς,ούτε «πορτοκαλί» κινήματα πρέπει να αποκλείσουμε, ούτε καταστάσεις τύπου Χιλής και Αλιέντε. Αυτά μπορεί να τα αποκλείσει μόνο μια μεγάλη ( και απόλυτη) πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία.

Χρειάζεται επίσης ένα σχέδιο γεωπολιτικών και οικονομικών συμμαχιών, ή καλύτερα περισσότερα από ένα εναλλακτικά σχέδια, που θα περιλαμβάνουν και τις μελλοντικές σχέσεις της Ελλάδας με τον ευρωαντλαντικό παράγοντα, με μόνη βάση το εθνικό συμφέρον. Φυσικά, πάντα πρόθεσή μας και διεθνιστικό μας καθήκον είναι, η αποχώρηση της πατρίδας μας από την ζώνη του ευρώ, να γίνει παράδειγμα και για άλλες χώρες της Μεσογείου, να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει στην διάλυση της Ε.Ε., και να οικοδομήσουμε έναν νέοτρόπο συνεργασίας των λαών που δεν θα στηρίζεται στο κέρδος, αλλά στις κοινωνικές ανάγκες, εδώ,σε αυτήν την περιοχή του κόσμου, γύρω από την κλειστή της θάλασσα.

Τέταρτον, η εθνική ανεξαρτησία συνεπάγεται την στρατηγική νίκη του εργατικού κινήματος:Δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα «καθαρού» παραγωγικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, κεφάλαιο που να έχει συμφέρον από μια έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αντίθετα κυρίαρχη οικονομικά και πολιτικά είναι μια ελίτ που έχει συνδέσει το ευρώ, με την επιβίωσή της. Π.Χ., το τραπεζικό κεφάλαιο, ίσως το πιο ηγεμονικόσήμερα κεφάλαιο της χώρας, ήταν ο κερδοφόρος μεσάζων του δανεισμού της «χρυσής» περιόδου του ευρώ 2000-2008, όχι απλά επιβιώνει, αλλά «συγκεντρωποιείται», προσπαθώντας να ενισχύσει την θέση του και στον ενδοζωνικόανταγωνισμό στον τραπεζικό κλάδο, ενώ σε μία επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, θα έμεναν στους τραπεζίτες, τα κουστούμια τους και τίποτε άλλο.Σε ίδιο παρασιτικό δρόμοκινήθηκε και κινείται και το κατασκευαστικό κεφάλαιο. Αν ηγεμονικό ήταν το παραγωγικό κεφάλαιο, τότε η Ελλάδα δεν θα ήταν εξαρτημένη χώρα της περιφέρειας καιεδώ και κάποια χρόνια προτεκτοράτο. Πέρα από αυτά, υπάρχει και ο φόβος του αστισμού, να μείνει πρόσωπο με πρόσωπο, με τον ελληνικό λαό, χωρίς «πλάτες», χωρίς το ευρω-ιδεολόγημα και τους ξένους κηδεμόνες. Αυτό έχει ως συνέπεια, η μάχη για την εθνική ανεξαρτησία, η παύση πληρωμών και η συγκροτημένη έξοδος από το ευρώ, να οδηγεί αναγκαστικά, σε στρατηγική νίκη τις δυνάμεις της εργασίας. Πίσω από την γαλανόλευκη σημαία του εθνικού νομίσματος, βρίσκονται λοιπόν όλες οι σημαίες του εργατικού κινήματος.

Από την άλλη το εργατικό κίνημα δεν έχει να κάνει μόνο με μία παραγωγική βάση που πρέπει να βάλει στην υπηρεσία του, αλλά είναι αναγκασμένο να «κτίσει» καινούργια. Πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, με αυτό που συνόψισε ο Δ. Μπάτσης στο έργο του «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα». Αυτό το τεράστιο έλλειμμα το κατανοεί ο ελληνικός λαός, και για αυτό περιμένει να ακούσει συγκεκριμένα πράγματα. Είναι η εποχή που το «συγκεκριμένο» μπορεί να αποδομήσει το σύστημα, το «αόριστο» το ενισχύει.

Πέμπτον: Μέτωπα φτιάχνονται με τα μίνιμουμ σημεία. Το Σχέδιο Β, έχει π.χ., σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Θα ήταν λάθος όμως να θέσει ως προαπαιτούμενο σε ένα Μέτωπο, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Τότε δεν θα είχαμε να κάνουμε με μέτωπο, αλλά με προγραμματική και ιδεολογική συμφωνία, η οποία παραπέμπει σε κοινό κόμμα. Αν και τα σημεία πρέπει να είναι προϊόν διαλόγου και αμοιβαίας συμφωνίας, φαίνεται το Μέτωπο να πρέπει να συγκροτηθεί με άξονα την παύση-πληρωμών και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ελευθερία), περιλαμβάνοντας άμεσα μέτρα για την συντεταγμένη έξοδο, την ανεργία, το κοινωνικό κράτος και την παραγωγική αναγέννηση κλπ, μέτρα που αναγκαστικά μας φέρνουν σε ρήξη με την Ε.Ε..

Δυστυχώς δεν υπάρχει περίσσευμα χρόνου. Από εδώ και στο εξής η κλεψύδρα θα λειτουργεί ανάποδα. Όσο η χώρα αδειάζει από νεολαία και επιστημονικό δυναμικό, όσο οι νέοι επιστήμονες δεν εργάζονται και απαξιώνονται, όσο η όποια παραγωγική βάση αδυνατίζει, όσο ο κόσμος «συνηθίζει» την αθλιότητα, τόσο θα απομακρυνόμαστε από οποιαδήποτε ανατροπή. Σε βάθος χρόνου, αν προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση (τραπεζική, δημοσιονομική κλπ), όπως ελπίζουν οι ευρωπαϊστές, και προωθεί το κεφάλαιο του ευρωπαϊκού κέντρου, η προσπάθεια αντιστροφής της κατάστασης δεν αποκλείεται να φαντάζει με αυτονομισμό τύπου Κορσικής. Αν μάλιστα, η μετανάστευση εντός της ευρωζώνης και της Ε.Ε. μπορούσε να πάρει χαρακτηριστικά ΗΠΑ, όπως επιδιώκει η Ε.Ε., τότε θα έχουμε να κάνουμε με μετανάστες που κυνηγούν την ανάπτυξη και τις γεωγραφικές διακυμάνσεις της. Η ελληνική μετανάστευση, είναι ήδη εκ των πραγμάτων, μακράν η μεγαλύτερη σε ποσοστιαία αναλογία. Αυτοί όμως που δεν αποτελούν σταθερό πληθυσμό ενός συγκεκριμένου τόπου, δύσκολα αντιστέκονται και πολύ πιο δύσκολα γίνονται ενεργά υποκείμενα της οποιαδήποτε κοινωνικής αλλαγής. (βλ και το άρθρο: «Είναι το ύψος των βουνών αμετάβλητο;», http://www.sxedio-b.gr/index.php/articles/item/420-mariolis).

Χρειάζεται λοιπόν να συγκροτηθεί η ελπίδα. Υπάρχουν δυνάμεις πολιτικές μικρές και μεγάλες, πέρα από το Σχέδιο Β, που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο και είναι και γνωστές. Κατά την γνώμη μου είναι οι εξής:

Α) Κομμουνιστικές, όπως το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αντιιμπεριαλιστικές, και άλλες οργανώσεις, όπως η Ανασύνταξη κλπ

Β) Δυνάμεις που συγκροτήθηκαν κατά την διάρκεια της κρίσης, και έχουν ως προαπαιτούμενο την παύση πληρωμών και το εθνικό νόμισμα.

Γ) Δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και τον σοσιαλιστικό χώρο, που άλλες είναι υπαρκτές εδώ και χρόνια, άλλες βρίσκονται σε διαδικασία συγκρότησης, ή άλλες δεν έχουν εμφανιστεί ακόμηδημόσια, και έχουν και αυτές θέσεις εξόδου από την ΟΝΕ ή και από την Ε.Ε..

Δ) Δυνάμεις από τον ελευθεριακό χώρο, που έχουν ξεκαθαρίσει τι είναι το ευρώ και η Ε.Ε., και αναφέρονται στην περιεκτική δημοκρατία.

Ε) Δυνάμεις, που αναφέρονται σε κοινωνικά κινήματα, σε κινήματα ανέργων και υιοθετούν ένα ανάλογο πλαίσιο κλπ

Αναγκαστικά δεν μπορεί να συμπεριληφθεί εδώ η αριστερή πλατφόρμα, αν και ισχυρίζεται ότι έχει τέτοιες θέσεις, γιατί συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ.Τελευταία μάλιστα, έδωσαν δίκιο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και όταν έκανε τις δηλώσεις από το Τέξας (ότι ή έξοδος από το ευρώ, θα είναι καταστροφική για την Ελλάδα), λέγοντας ότι η ηγεσία κινείται στα πλαίσια του συνεδρίου. Είναι επίσης σαφές, και κατανοητό και στον πιο αφελή, ότι με τέτοια θέση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να πάει μακρύτερα, από ότι ο Σαμαράς. Οκ.Σταθάκης, μάλιστα σε συνέντευξή του στα Επίκαιρα (19-12),ξεκαθαρίζει περισσότερο τα πράγματα. Η επιστροφή στην δραχμή, λέει, ότι για να έχει νόημα, πρέπει να γίνει σε συμφωνία με τους εταίρους και με πενταετή χρηματοδότηση από αυτούς, αλλιώς θα είναι καταστροφική. Συμπεραίνει λοιπόν, ότι οι εταίροιδεν εκβιάζονται με την απειλή της δραχμής, άρα δεν υπάρχει και νόημα να τεθεί. Ο αντικειμενικός ρόλος που παίζει η αριστερή πλατφόρμα, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, παρά τις αγαθές προθέσεις πολλών μελών της, είναι το αριστερό άλλοθι σε μια δεξιά πολιτική και δυστυχώς πια, θυμίζουν, ανάλογες ομάδες στο πάλαι ποτέ, μεγάλο ΠΑΣΟΚ.Άλλωστε, όχι μόνο προγραμματικά, αλλά και κοινωνικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκφράζει μια τάση ριζοσπαστικοποίησης, όπως με το άρθρο 16, και την περίοδο 2006-2009.

Από αυτές τις δυνάμεις, μόνο το ΚΚΕ, αυτοεξαιρεί τον εαυτό του από οποιαδήποτε συμπόρευση (μακάρι να μπορούσε να αλλάξει στάση). Οι άλλες δεν γνωρίζω, αν θα δείξουν την ωριμότητα να κάνουν αυτό που απαιτούν οι καιροί.

Δεν είναι δυνατόν να λυθεί σήμερα, το αν αύριο η Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, αριστεροσοσιαλδημοκρατική, θα ακολουθήσει τον δρόμο του «σοσιαλισμού πουγνωρίσαμε» που λέει το ΚΚΕ, η την περιεκτική δημοκρατία, θα γίνει κάτι σαν την Βενεζουέλα, η ένα σοσιαλιστικό Μπουένος Άιρες, η σε ποια έκταση θα ακολουθήσει τα βήματα που προτείνει το Σχέδιο Β ή η Ανταρσυα κ.λπ. Δεν είναι αυτό το ζήτημα του σήμερα. Αυτό είναι ζήτημα που θα λυθεί αύριο, ανάλογα με τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, όταν κοπεί η θηλιά του χρέους και του ευρώκαι η χώρα μπει σε τροχιά ανάκαμψης, και Λευτεριάς από την ευρωπαϊκή υπερπαγκοσμιοποίηση. Λαός, πατρίδα, εργατική τάξη, άνεργοι, νεολαία, χρειάζονται την ουσιαστική νίκη, για να πάρουν μια μεγάλη ανάσα, για να ανακουφιστούν και να συνεχίσουν.