Δε θέλω να γιορτάσω σε κηδεία

Θέλω να ζω στο πνεύμα των καιρών, όχι των ημερών (δε θέλω να γιορτάσω σε κηδεία, θέλω να γιορτάσω σε γιορτή)

ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ | ΦΩΤΟ DOC TV: M. ΚΑΡΑΛΗΣ, Κ. ΚΑΤΡΙΟΣ

ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΕΡΑ ΚΡΥΑ. Τηλεφωνούμε για να μάθουμε ποια δημοτικά υπνωτήρια θα παραμείνουν τη νύχτα ανοιχτά για τους άστεγους.
- Και μέχρι πότε παραμένει ανοιχτό;
- Θα παραμείνει ανοιχτό στα σίγουρα μέχρι την Κυριακή το βράδυ.
Εδώ να σημειώσω ότι είναι Δεκέμβριος. Οπότε αποκλείεται να φτιάξει ο καιρός από Δευτέρα.

ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ κείμενο του Στάινμπεκ για την κρίση των Ανθρώπων κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Κραχ, γράφει: «Η αγορά έκανε το μπαμ. Έπειτα ήρθε ο πανικός και ο πανικός μετατράπηκε σε απαθές σοκ».

ΑΠΑΘΕΣ ΣΟΚ. Προσωπικά θα χαιρόμουν πολύ αν, στην προεκλογική φωτισμένη Αθήνα του Καμίνη με το παράλογο σύνθημα «Η Αθήνα γιορτάζει», η ελληνική αστυνομία ήταν αναγκασμένη ακόμα να περιφρουρεί χριστουγεννιάτικα δέντρα. Θα χαιρόμουν αν οι αθηναίοι, με τη διαύγεια του φτωχού, λιτοδίαιτου αλλά αυτάρκη Στάινμπεκ, δεν καταδεχόντουσαν, στρουκοθαμηλίστικα, εξωραϊστικά της αθλιότητας στην οποία βράζουμε ο Καθ-ένας μόνος του και όλοι μαζι.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΤΕΓΟΙ, θα χαιρόμουν αν οι αθηναίοι αγριεύαν, αν οι αθηναίοι απαιτούσαν τα λίγα και απαραίτητα των πιο αδύναμων -ένα κομμάτι ψωμί, μια στέγη, μια δουλειά. Αν δε δεχόμασταν τους εμπαιγμούς και τα πατ-πατ στον ώμο. Αν διεκδικούσαμε τα εξανεμημένα ανθρώπινα δικαιώματα που μας αναλογούν ως κοινωνία. Αν δε βολευόμασταν στην ψευτοθαλπωρή του φωτισμένου Rex και του Συντάγματος τού «Η Αθήνα γιορτάζει».

Η ΑΘΗΝΑ ΣΕ ΑΠΑΘΕΣ ΣΟΚ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕΙ. Όσο εξακολουθούν να υπάρχουν θύματα στο δρόμο, η Αθήνα δε γιορτάζει, λαμβάνει πρόθυμα τα αντικαταθλιπτικά που της μοιράζουν.

ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΦΑΣΗ ΧΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΗΧΑΝΗ, ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ. Διότι «Η Αθήνα γιορτάζει» πάνω, κι ακριβώς από κάτω ένας παγωμένος μουσικός βγάζει τον επιούσιο στους 3 βαθμούς Κελσίου. Λίγα βήματα παραπέρα, ένας ετοιμοπόλεμος άστεγος απολαμβάνει το πρόχειρο βραδινό του μέσα από τις Lidl σακούλες του -παραμάσχαλα το σλίπινγκ μπαγκ, κι ο σκύλος του κοιμάται στο γρασίδι.

ΕΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ ΘΕΛΕΙ ΨΗΦΟΥΣ για τη δημαρχία, πρώτα πρέπει να ξεκινήσει, έστω και καθυστερημένα, από τα θύματα στο δρόμο, και όχι από το πεσμένο ηθικό των ψηφοφόρων του.

ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ Ή ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΩΤΗΡΑ, υπάρχουμε εμείς, οι Εμείς. Οι άστεγοι δε μειώθηκαν, οι άστεγοι γίνονται μόνιμοι και αποκτούν ονόματα. Κάποιοι Εμείς προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Κάποιοι άλλοι Εμείς τους συνηθίζουν. Αλλά διαρκώς συζητάμε και ξανασυζητάμε τα Εγώ και τα Εμείς. Τι κοινωνία είμαστε; Ποιοι ήμασταν και ποιοι θέλουμε να γίνουμε αύριο; Ο Καθένας συνεχίζει να ζει τη ζωή του, αλλά η συλλογική στάση αποτελεί επιλογή για το αύριο.

ΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΑΪΝΜΠΕΚ ΚΑΘΟΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΜΠΟ ΓΥΑΛΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΙΤΟΥΣΕ, φαντάζομαι θα έλεγε πάλι εκείνο το ανέκδοτο για τον Χούβερ και το προεκλογικό του σύνθημα: «Η ευημερία έρχεται σύντομα. Ένα κοτόπουλο σε κάθε τσουκάλι»! Φυσικά όλοι μπορούμε να συνεχίσουμε να γιορτάζουμε στα σπίτια μας -στις πολυκατοικίες μας χωρίς θέρμανση και στις οικογένειες του ενός εργαζομένου. Το ίδιο κάνει κι εκείνος ο κύριος άστεγος, που έχει στολίσει το σπίτι του από κουβέρτες με μπάλες πολύχρωμες.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ-ΟΠΩΣ και να σκοντάφτουμε πάνω στις αποτυχίες μας, ενίοτε και να γιορτάζουμε -το ερώτημα είναι για έναν κόσμο που ονειρευόμαστε ή για έναν κόσμο που κηδεύουμε; Επικαλούμαι τον Oscar Wilde: «Ένας κόσμος που παραλείπει το χάρτη της ουτοπίας είναι ένας ανέφικτος κόσμος. Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των Ουτοπιών».

http://www.doctv.gr