Ένα μικρό αφιέρωμα για μια μεγάλη σύγκρουση
με παρελθόν, παρόν και μέλλον
Το Περιοδικό - Editorial - 01/11/2014
Κάτι δεν πηγαίνει και τόσο καλά για την κυβέρνηση,
στα πανεπιστήμια, τις τελευταίες εβδομάδες. Κάποιος που
έχει αντίθετη άποψη θα αρκούσε απλά να κοιτάξει προς τη μεριά
των «έγκυρων» μέσων ενημέρωσης της χώρας μας και
στην ενορχηστρωμένη επιθετική καμπάνια που έχουν ξεκινήσει
ενάντια στους «συνήθεις υπόπτους» των πανεπιστημίων.
Πρωτοσέλιδα στην Καθημερινή, αφιερώματα στον Σκάι, πηχαίοι
τίτλοι «Ντροπή», «Αίσχος», «Μόνο στην Ελλάδα», κρυμμένες κάμερες
στη Σύγκλητο που γίνονται μετά «αποκλειστικό υλικό»,
πρετεντέρης, πορτοσάλτε, μπογδάνος και όλη η παρέα των
προθύμων φόρεσε τα καλά της για να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο
που γνώριζε από παλιά…
Κάποια χρόνια πριν, όταν οι απεργίες και κάποιοι από τους
μαχητικούς αγώνες που έχουν σημαδέψει την τελευταία τετραετία
στην Ελλάδα φαντάζαν ακόμη μακρινοί, η νεολαία αυτής της χώρας
με προεξάρχοντες τους φοιτητές είχε ταράξει τα νερά δημιουργώντας,
πέρα από όλα τα άλλα, και ένα μάλλον «προοίμιο» του τι θα
επακολουθούσε. 2006, 2007, Δεκέμβρης του ’08. Ένα ευρύ
ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης εντός των φοιτητικών αφιθεάτρων ορθώθηκε
εντός του οποίου πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζαν και δυνάμεις που
δεν σχετίζονταν με τα γνωστά κοιβουλευτικά κόμματα όπως η Ενιαία
Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ.). Ένα ρεύμα που μάλλον διέψευσε
όσους μιλούσαν για μειοψηφίες, συγκροτούμενο με δεκάδες
χιλιάδες συμμετεχόντων σε συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις.
Μία εκρηκτική κορύφωση ενός αγώνα με παρελθόν και μέλλον στο
χώρο της εκπαίδευσης και προφανείς στόχους: την εναντίωση
στην κατάργηση του άρθρου 16, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στις
μεταρρυθμίσεις που στόχο είχαν την υποβάθμιση των πτυχίων και
των μελλοντικών εργασιασκών δικαιωμάτων των φοιτητών, στην κατάργηση
του ασύλου, την περαιτέρω δυσχέρασνση των συνθηκών φοίτησης με
διαγραφές όσων υπερέβαιναν το «όριο», εισαγωγή διδάκτρων και πληρωμή
των συγγραμάτων, μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, των πόρων
των πανεπιστημίων και του προσωπικού τους. Ένα ρέυμα που επιχείρησε
από τότε να έθει σε επαφή και με άλλα κομμάτια της νεολαίας και της
εργαζόμενης πλειοψηφίας αυτής της χώρας μιλώντας για προστασία
και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων ,αυξήσεις στους μισθούς
και ελεύθερη πρόσβαη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για τους νέους
και τις νέες στην Ελλάδα και συνδέθηκε με τη συνολική αγανάκτηση μιας
γενιάς που νιώθει το παρόν της να καταστρέφεται και το μέλλον της να υποθηκεύεται.
Όλα αυτά βέβαια δημιούργησαν στους πρωταγωνιστές αυτής της
ιστορίας, ισχυρούς εχθρούς. Τα τελευταία είκοσι χρόνια
διαφορετικές κυβερνήσεις όλων των εκδόσεων στράφηκαν εναντίον
των φοιτητών, κόντρα σε όλα τα παραπάνω, στοχοποιώντας με ένα
επιπλέον πρόσημο τις πιο επικίνδυνες από τις πρακτικές τους και τις
πιο επικίνδυνες από τις δυνάμεις τους. Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, εν
ίδει δημοσιογραφικής πληοροφορίας και χωρίς να υπερβάλλουμε, ότι οι
σταθεροί σύμμαχοι όλων αυτών των κυβερνήσεων σε μια τέτοια
αντιφοιτητική – αντιεκπαιδευτική κατεύθυνση υπήρξαν κάποιοι
πολύ συγκεκριμένοι παράγοντες: Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και η ελίτ
των δημοσιογράφων τους, οι φοιτητικές παρατάξεις των δύο μεγάλων
(κάποτε) κομμάτων (βουτηγμένες στα σκάνδαλα και τη διαφθορά εντός
των πανεπιστημίων) και η ελληνική αστυνομία…
Έτσι έγινε και αυτές τις τελευταίες εβδομάδες. »Παλιά μου τέχνη
κόσκινο», σκέφτηκαν μάλλον οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και
δημοσιολόγοι, νεοφιλελεύθεροι, συντηρητικοί αλλά και «εναλλακτικοί»
και βρέθηκαν αναγκαστικά για ακόμη μία φορά σε μια μεγάλη
αγκαλιά διαμοιρασμού επιχειρημάτων και πολεμικής. Μια τέτοια αγκαλιά
δε θα μπορούσε βέβαια να μη δε χωράει πρωταγωνιστές της ενιαίας
πλέον πράσινης και μπλε κυνερνητικής παράταξης, όπως τον
γραμματέα πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ κ. Παπαμιμίκο , (πάλαι ποτέ
υπεύθυνος της Δαπ – Νδφκ Θεσσαλονίκης, την οποία παρατηρούμε εδώ επί
των ημερών του να επιχειρεί «νόμιμα» με κράνη και λοστούς να εισέλθει στο
χώρο του Πολυτεχνείου παρόλο που ήταν μάλλον… ανεπιθύμητη) , όπως
και με τον κοιν. εκπρόσωπο της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη. Και πολλούς
Βασικό όπλο της καμπάνιας όλων των παραπάνω υπήρξε κατά
την άποψή μας η διαστρέβλωση. »Ταραξίες που με το έτσι θέλω
δημιουργούν τον πανικό», έλεγαν πάνω κάτω οι ειδήσεις ενώ θα
έπρεπε τουλάχιστον να αποτύπωνουν το πραγματικό γεγονός και αν
επιθυμούν στη συνέχεια να το κρίνουν. Το γεγονός: Η πλειοψηφία των
φοιτητικών συλλόγων του ΕΚΠΑ μέσα από τις γενικές τους
συνελεύσεις συνεπικουρούμενοι από τους διοικητικούς εργαζόμενους,
όπως εκφράζονται από τα συλλογικά τους όργανα, αντιδρούν στην
υποβάθμιση των πανεπιστημίων από τη μείωση της χρηματοδότησης,
την απόλυση προσωπικού, την προώθηση των διαγραφών φοιτητών (που
δεν πλήττουν ούτε στο ελάχιστο την οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων),
τους νόμους περί της λειτουργίας του πανεπιστημίου που θέλουν εταιρίες
να ελέγχουν τα προγράμματα σπουδών και κάθε τι μέσα στα ιδρύματα,
έχοντας πλέον και επίσημα χριστεί ως χορηγοί και οικονομικοί αρωγοί τους.
Φοιτητές και εργαζόμενοι αντέδρασαν μάλιστα στον αυταρχικό παροξυσμό
του πρύτανη κ. Φορτσάκη να επιβάλλει face control στις εισόδους
του Πανεπιστημίου (κάτι που όχι, δεν συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια ανά
τον κόσμο) και να κλείσει – κλειδώσει – αμπαρώσει τις πόρτες (εσωτερικές
και εξωτερικές) του κτηρίου διοίκησης του ΕΚΠΑ (κάτι στο οποίο αντέδρασε
μέχρι και η ΑΔΕΔΥ ενώ το χαρακτήρισε επικίνδυνο η Επιθεώρηση
Εργασίας). Ζήτησαν επιπλέον στην πράξη να μπορούν να παρεμβαίνουν με
όρους διαμαρτυρίας και μαζικής παράστασης σε συνδρίασεις όπως
της Συγκλήτου που έχει αποδείξει πως διαφορετικά δεν λαμβάνει υπ” όψιν
τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους. Για όλα αυτά βαφτίστηκαν
«μπαχαλάκηδες που βάζουν λουκέτα και προπηλακίζουν τον πρύτανη και
τους πανεπιστημιακούς»…
Στη βάση των παραπάνω, Tο Περιοδικό Διατάραξης Κοινής Ησυχίας
αποφάσισε να κάνει το προφανές. Κουρασμένοι και απηυδισμένοι από το
τείχος σιωπής και παραπληροφόρησης που συγκροτείται και πάλι απέναντι
στους φοιτητές (όπως έχει συγκροτηθεί και απέναντι στους καθηγητές και
τους δάσκαλους, στους γιατρούς, στους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ,
στους ναυτεργάτες, στις καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών και άλλους
πολλούς), επιμελούμαστε ενός μικρού αφιερώματος όπου κυρίως δίνεται ο
λόγος στους πρωταγωνιστές, που παρουσιάζονται ως τρομοκράτες,
φασίστες, εξωγήινοι ώστε να μας εκθέσουν τη δική τους σκοπιά.
Ά μέρος: Το πρώτο μέρος αφορά την άποψη που ζητήθηκε από την πλευρά
των φοιτητών. Το κείμενο του Πάρη Λαφτσή, μέλους της Ε.Α.Α.Κ. και
του συλλόγου Πληροφορικής που συμμετείχε στις παρακάτω κινητοποιήσεις,
είναι η απάντηση που πήραμε και δημοσιεύουμε. Σας παρακαλούμε να
τη διαβάσετε με προσοχή. Εδώ το κείμενο.
toperiodiko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου