Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι...
Έχετε δει πώς ένα ζημιάρικο παιδί που έχει κάνει την κουτσουκέλα προσπαθεί να δικαιολογηθεί; Αυτή την εικόνα παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξη του κ. Χατζηνικολάου τη Δευτέρα που πέρασε. Σαν έφηβος που τρέμει να αναλάβει τις ευθύνες του και επικαλείται κάθε λογής παιδιάστικες δικαιολογίες. Δεν ξέραμε, μας ξεγέλασαν οι εταίροι, οι διπλωμάτες ήταν κακοί μαζί μας, μας τα είπαν προφορικά κι όχι γραπτά και ένα σωρό άλλες παδαριώδεις μπούρδες, που πολύ δύσκολα θα περίμενε κανείς να ακούσει από το στόμα ενός πρωθυπουργού.
Όσο και να προσποιήθηκε τον σοβαρό, ο κ. Τσίπρας δεν κατόρθωσε να κρύψει τον πανικό του. Επίπεδο τραγικά χαμηλό. Οι τεμενάδες στην αποικιοκρατική Ευρώπη ξεπέρασαν ακόμη κι εκείνες που απαιτεί το πιο θρησκόληπτο Ισλάμ. Λες και απευθυνόταν σε ηλίθιους. Ίσως να νιώθει ότι μόνο αυτό το ακροατήριο του έχει απομείνει. Μαζί βέβαια με τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα που τραβιέται πάντα από τη νομή της εξουσίας, ή προσκυνά τα θεολογικά δόγματα της αριστεράς.
Το ρεζουμέ; Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχει υποχωρήσει κατά κράτος έναντι των δανειστών και ετοιμάζεται να αποδεχθεί ότι του ζητάνε. Κι ας λέει ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλα μνημόνια. Λες και 3 μήνες τώρα της δικής του διακυβέρνησης δεν συνεχίζεται η ίδια μνημονιακή πολιτική.
Τα δέχθηκε λοιπόν όλα. Όπως ήταν αναμενόμενο από την στιγμή που δεν επέλεξε την ρήξη και επέτρεψε να οδηγήσουν οι δανειστές τη χώρα σε δημοσιονομικό στραγγαλισμό. Τώρα κλαίγεται μπας και τον λυπηθούμε. Είμαι καλό άτροπο εγκώ, τίμιο, παρακαλώ believe me! Είμαι και αριστερό!
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση επέλεξε να ακολουθήσει την τακτική που της υπέδειξαν εξαρχής οι δανειστές. Εικονικές μάχες υψηλού μιντιακού προφίλ για το τίποτε, προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε δημοσιονομικό στραγγαλισμό, να λεηλατηθούν ανεπανόρθωτα τα ταμειακά διαθέσιμα σε Ασφαλιστικούς Φορείς, Πανεπιστήμια, Νοσοκομεία, ΟΤΑ, κοκ, έτσι ώστε να εκβιαστεί με τον πιο χυδαίο τρόπο ο ελληνικός λαός.
Αν θέλεις να πάρεις σύνταξη και μισθό τον επόμενο μήνα, θα πρέπει η κυβέρνηση να υπογράψει με τους δανειστές. Αυτό του λένε τώρα. Και του το λένε όλοι εν χορώ. Αυτοί που κατάκλεψαν τα ταμειακά διαθέσιμα των κοινωνικών φορέων εμφανίζονται μπροστά μας σήμερα όπως ακριβώς ο φονιάς των γονιών του που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου γιατί έμεινε ορφανός.
Όμως, τα ταμειακά διαθέσιμα κλάπησαν για να μην μπορέσουν ποτέ να αναρώσουν οι κοινωνικοί και ασφαλιστικοί φορείς. Άλλωστε που θα βρει τα λεφτά η κυβέρνηση να αναπληρώσει τα κλοπιμαία; Αυτά που υπόσχονται οι δανειστές δεν επαρκούν ούτε καν για την εξυπηρέτηση του χρέους τους επόμενους μήνες. Από φόρους; Τους πρώτους δυο μήνες το ταμειακό έλλειμμα της κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 2,4 δις ευρώ, λόγω ανύπαρκτης φοροδοτικής ικανότητας των φορολογουμένων.
Από που λοιπόν θα βρεθούν τα ταμειακά διαθέσιμα που κλάπησαν; Από πουθενά. Απλά είναι ένας καλός τρόπος για να εκβιαστούν οι πολίτες προκειμένου να αποδεχθούν τα δημόσια νοσοκομεία να υπολειτουργούν σε βαθμό ειδεχθούς εγκλήματος σε βάρος της υγείας των πολιτών, άλλα να κλείσουν κι άλλα να ιδιωτικοποιηθούν. Είναι η μέθοδος για να αποδεχθούν οι συνταξιούχοι την ενοποίηση των ταμείων τους με σκοπό την μείωση της μέσης και κατώτερης σύνταξης, αλλά και την αύξηση του μέσου όρου συνταξιοδότησης. Είναι ο τρόπος για να οδηγηθούν οι ΟΤΑ σε νέο μπαράζ φόρων και ιδιωτικοποιήσεων σε βάρος των πολιτών ώστε να αντλήσουν έσοδα.
Το μόνο που προβλημάτιζε την κυβέρνηση είναι η απαίτηση των δανειστών για ελεύθερες απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά πώς θα χρησιμοποιήσει τις υποσχέσεις προσλήψεων στο δημόσιο για να δημιουργήσει κομματικό στρατό; Πώς θα προσλάβει σαν υποταχτικούς και εγκάθετους τους εργαζόμενους από την παλιά ΕΡΤ στη ΝΕΡΙΤ που απλά αλλάζει ονομασία; Πώς θα κάνει το ίδιο με άλλες κατηγορίες εργαζομένων του δημοσίου σε διαθεσιμότητα; Πώς θα τους εξαρτήσει από υπουργούς και κομματάρχες, ώστε να κάτσουν φρόνημοι και υπάκουοι, όπως ήταν πάντα οι κομματικά εξαρτώμενοι στο δημόσιο;
Κι αυτό ήταν το μόνο αίτημα της κυβέρνησης που βρήκε ευήκοα ώτα στους δανειστές. Ναι, οι δανειστές αποδέχθηκαν να επιτρέψουν στην κυβέρνηση για την ώρα να εκμεταλλευθεί κομματικά τις προσλήψεις υποταχτικών στο δημόσιο. Σε αντάλλαγμα έλαβαν την διαβεβαίωση ότι οι "μεταρρυθμίσεις" στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή απολύσεις, ωράρια και εργασιακές σχέσεις θα "απελευθερωθούν" ακόμη περισσότερο με ότι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους.
Οι κομματικές προσλήψεις στο δημόσιο θα πληρωθούν κυριολεκτικά με αίμα από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Όμως όχι για πολύ. Έρχεται και το "συμβόλαιο ανάπτυξης", όπως το ονομάζει ο κ. Τσίπρας, μέσα στο κατακαλόκαιρο. Και τότε θα δουν όσοι προσδοκούν σήμερα από τις κομματικές προσλήψεις στο δημόσιο, τι σημαίνει μαζική απόλυση. Κι όταν αυτό θα συμβεί σε μερικούς μήνες, να δούμε τότε σε ποιόν θα υπολογίζουν για συμπαράσταση.
Η κυβέρνηση Τσίπρα αποδεικνύεται μέρα τη μέρα, πολύ χειρότερη από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Βαϊμάρης στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Διακατέχεται από την ίδια αλαζονεία της εξουσίας και την ίδια απέχθεια απέναντι στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του λαού. Δεν το έχει σε τίποτε να καταφεύγει με ψεύδη σε αναγκαστικούς νόμους που καταπατούν το σύνταγμα, όπως είναι η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που επιτρέπει στην κυβέρνηση να κλέβει τα ταμειακά διαθέσιμα των κοινωνικών φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. Η πράξη αυτή δεν διαφέρει σε τίποτε από ανάλογες πράξεις κυβερνητικής αυθαιρεσίας με τις οποίες η σοσιαλδημοκρατία της Βαιμάρης άνοιξε το δρόμο στην άνοδο του Χίλτερ.
Η κυβέρνηση Τσίπρα αποδεικνύεται πολύ χειρότερη ακόμη κι από την αριστερή (κομμουνιστική) κυβέρνηση Νταλέμα, απ' όπου - όχι τυχαία - ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δανείστηκε και το σύνθημα, sinistra prima volta, δηλαδή αριστερά πρώτη φορά. Η κυβέρνηση Νταλέμα με διάρκεια μόλις 427 ημερών ανέβηκε μόνο και μόνο για να βομβαρδιστεί ανελέητα η Γιουγκοσλαβία από το ΝΑΤΟ χωρίς να ξεσπάσουν θυελλώδεις μαζικές αντιδράσεις, αλλά και να προετοιμάσει για την Ιταλία την "πολιτική ομαλότητα" αλά Μπερλουσκόνι. Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας ζηλεύει το πολιτικό άστρο του κ. Νταλέμα, αλλά είναι σίγουρο ότι ακολουθεί κατά πόδας το δρόμο του.