” Κατεδάφιση της Εθνικής Άμυνας, ενώ οι κίνδυνοι κλιμακώνονται “

” Κατεδάφιση της Εθνικής Άμυνας, ενώ οι κίνδυνοι κλιμακώνονται “

Σχόλιο: Χωρίς να υιοθετούμε το σύνολο των αναφερομένων αλλά κυρίως των προτάσεων του αρθρογράφου, πιστεύουμε ότι βρίσκεται σε πολύ σωστή κατεύθυνση!

Του Περικλή Νεάρχου, Πρέσβεως ε.τ

Ένα από τα εμβληματικά αγάλματα που βλέπει ο επισκέπτης της Κόκκινης Πλατείας στη Μόσχα είναι ο σιδηρουργός που χτυπά με το σφυρί του στο αμόνι ένα ξίφος για να το κάνει δρεπάνι. Ο Ρώσος καλλιτέχνης, εμπνεόμενος από τα συνθήματα και τα μηνύματα της επαναστάσεως του 1917, μετέφρασε σε έργο τέχνης αυτό που είχε γίνει λαϊκό επαναστατικό τραγούδι:  

«Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε δρεπάνια να δουλεύει η εργατιά».

Πράγματι, η Ρωσική επανάσταση είχε ως ένα από τα κύρια συνθήματά της την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών. Ξέρουμε όμως όλοι τι έγινε στη συνέχεια. Τα ξίφη δεν έγιναν δρεπάνια. Αντιθέτως, τα ξίφη έγιναν πολύ περισσότερα. Το νέο καθεστώς βρέθηκε μπροστά σε άτεγκτες επιλογές, ξένες εισβολές και απειλές και αναγκάσθηκε νʼ αγωνισθεί για την επιβίωσή του, προτάσσοντας τον νόμο της ανάγκης και της ισορροπίας δυνάμεων.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν την ανάγκη πάνω ακόμη κι απʼ τους θεούς. Είναι χαρακτηριστικό το επεισόδιο στην Ιλιάδα, όταν στην πεδιάδα του Ιλίου έρχονται αντιμέτωποι σε μονομαχία ο Σαρπηδών, γυιός του Διός, και ο Πάτροκλος. Ο Ζευς σκέφθηκε ενστικτωδώς μια στιγμή να κάνει χρήση της παντοδυναμίας του και να σώσει τον Σαρπηδόνα. Η Ήρα όμως τον επετίμησε σκληρά. Του υπενθύμισε ότι ρόλος του δεν είναι να αποτρέπει την ειμαρμένη μοίρα ενός θνητού, αλλά να εγγυάται την τάξη του κόσμου, πάνω στην οποία βασιλεύει η ανάγκη.

Το δίδαγμα από τα παραπάνω είναι ότι η άμυνα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μονομερής υπόθεση. Προσδιορίζεται αναγκαστικά από τη στάση και την πολιτική των άλλων, που αντιπροσωπεύουν για μια χώρα τις απειλές και τους κινδύνους σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις φιλοδοξίες και τις απροκάλυπτες επεκτατικές διεκδικήσεις της Άγκυρας. 

Μια σχετική ισορροπία δυνάμεων και ικανότητα αποτροπής επιβάλλονται ως στοιχειώδης ανάγκη εθνικής αυτοάμυνας αλλά και διασφαλίσεως της ειρήνης.

Ασφαλώς, η δραματική οικονομική κρίση στην οποία βρίσκεται βυθισμένη η χώρα είναι αναπόφευκτο να έχει συνέπειες και στον τομέα της άμυνας, όπως σε όλους τους άλλους τομείς. Αυτό όμως που γίνεται στην άμυνα υπερβαίνει κάθε όριο. Οι δαπάνες έχουν μειωθεί στο ένα τρίτο σχεδόν σε σχέση με τις δαπάνες του 2009. Όταν, μάλιστα, κλιμακώνονται και επιταχύνονται οι εξοπλισμοί στην Τουρκική πλευρά και εντείνονται οι προκλήσεις και οι αμφισβητήσεις.

Τουρκικοί εξοπλισμοί και ανάπτυξη της Τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας

Οι Τουρκικοί εξοπλισμοί και η συστηματική ανάπτυξη μιας μεγάλης πολεμικής βιομηχανίας εντάσσονται σε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Η αιχμή του δόρατος όμως αυτής της προσπάθειας στρέφεται προς την κατεύθυνση της θάλασσας, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.

 Στο χώρο αυτό συγκλίνουν τα συμφέροντα του γεωστρατηγικού ελέγχου με τον μεγάλο πλούτο των ενεργειακών κοιτασμάτων και της οριοθετήσεως της ΑΟΖ.

Η Άγκυρα επιδιώκει αεροναυτική ανατροπή και κυριαρχία στο Αγαίο. 

 Μετά από μια σειρά προσπαθειών στον τομέα της Πολεμικής Αεροπορίας, με επίκεντρο το νέο μαχητικό 5ης γενεάς και την πολεμική αεροπορική βιομηχανία, στρέφει τώρα τις προσπάθειές της στο Πολεμικό Ναυτικό. 

 Αναπτύσσει αλματωδώς τη ναυπηγική της ικανότητα και υλοποιεί συστηματικά μια σειρά ναυτικών προγραμμάτων, που περιλαμβάνουν νέες φρεγάτες, κορβέτες, πυραυλακάτους, περιπολικά ανοικτής θαλάσσης και υποβρύχια. 

Τα τελευταία είναι του ίδιου υπερσύγχρονου τύπου 214, που παρήγγειλε εδώ και μία δεκαετία περίπου το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Παρέλαβε, όμως, ένα από τα τέσσερα που παρήγγειλε και από τα άλλα δύο που προσέθεσε αργότερα. Τρία άλλα, έτοιμα σχεδόν, παραμένουν καθηλωμένα στον Σκαραμαγκά. 

Καθηλωμένο παραμένει επίσης άλλο ένα παλαιότερο, τύπου 209, που είχε προγραμματισθεί για μετασκευή ώστε να αποκτήσει και αυτό ικανότητα αναερόβιας προώσεως των υποβρυχίων του τύπου 214.

Η ίδια Γερμανική εταιρεία, που είχε αναλάβει το πρόγραμμα των Ελληνικών υποβρυχίων, συνεργάζεται τώρα με Τουρκικά ναυπηγεία για τη συμπαραγωγή έξι υποβρυχίων 214, που θα αρχίσουν να παραδίδονται από το 2015. Σε μια πρόσφατη κίνηση, το Τουρκικό υπουργείο Αμύνης προχώρησε στην υπογραφή συμφωνίας για τη συμπαραγωγή του πυραύλου IDAS, που εκτοξεύεται από υποβρύχια τύπου 214 κατά εναερίων, θαλασσίων και επιγείων στόχων. Ο πύραυλος αυτός παρέχει, προφανώς, στα Τουρκικά υποβρύχια ένα πολύ μεγάλο επιχειρησιακό πλεονέκτημα.

Είναι δυνατόν το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό όπως και η Πολεμική Αεροπορία να παρακολουθούν παθητικά τους Τουρκικούς εξοπλισμούς και την επερχόμενη ανατροπή κάθε αεροναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο;

Οι Τουρκικές εξοπλιστικές προσπάθειες δεν περιορίζονται, άλλωστε, στον αεροναυτικό τομέα. Περιλαμβάνουν και το στρατό ξηράς, γεγονός που έχει ως συνέπεια να διαταράσσονται και οι υπάρχουσες ισορροπίες στη Θράκη. Από την άποψη αυτή, σημειώνονται ιδίως ο σχεδιασμός και η παραγωγή του εθνικού άρματος Altay, η εγχώρια παραγωγή σύγχρονου πυροβόλου μεγάλου βεληνεκούς, σε συνεργασία με τη Νότιο Κορέα, η ανάπτυξη εγχώριων πυραυλικών και πολυπυραυλικών συστημάτων μικρού και μεγάλου βεληνεκούς, με κύριο παράδειγμα το πυραυλικό σύστημα Γιλντιρίμ, που είναι ήδη επιχειρησιακό.

Τα αμυντικά προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με τη λογική της τρόικας.

Η εφαρμογή των συνταγών ακραίας λιτότητας της τρόικας έφερε ολέθρια αποτελέσματα στην οικονομία και στο κοινωνικό κράτος της χώρας. Εφαρμογή όμως παρόμοιων και χειρότερων συνταγών στον τομέα της εθνικής άμυνας μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη εθνική ζημία.

Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση νʼ αναγνωρισθεί στην τρόικα δικαιοδοσία προσδιορισμού των απειλών που αντιμετωπίζει η χώρα και καθορισμού της πολιτικής και των αναγκών της εθνικής άμυνας. Είναι γνωστή, π.χ., η στερεότυπη Αμερικανική παραίνεση προς την Ελλάδα «να τα βρει με την Τουρκία». Την ίδια άποψη συμμερίζονται, δυστυχώς, και αρκετοί Ευρωπαίοι εταίροι μέσα και έξω από το ΝΑΤΟ.  

Η τρόικα δεν μπορεί να γίνει, με το πρόσχημα της λιτότητας και της δημοσιονομικής εξυγιάνσεως, μηχανισμός για την επιβολή στην Ελλάδα μιας καχεκτικής άμυνας, τύπου Βουλγαρίας, που δεν θʼ αφήνει περιθώριο για καμία ισορροπία δυνάμεων και ικανότητα αποτροπής σε σχέση με την Τουρκία και θα καθιστά, αντιθέτως, την Ελλάδα όμηρο Τουρκικών εκβιασμών.

Για την αντιμετώπιση της καταστάσεως αυτής χρειάζεται ολοκληρωμένη στρατηγική, που θα περιλαμβάνει πολιτική συμμαχιών και στρατηγικών σχέσεων, κατεπείγουσες προμήθειες αμυντικού υλικού για την κάλυψη των μεγάλων κενών στο αμυντικό σύστημα και μακροπρόθεσμη πολιτική για την πολεμική βιομηχανία.

Στον τομέα των στρατηγικών σχέσεων, έχουν προέχουσα θέση η Γαλλία, το Ισραήλ και η Ρωσία, με δεδομένη την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 

Η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία δεν είναι απρόσκοπτη. Δεν πρέπει όμως η Ελλάδα νʼ αποδεχθεί τη στέρηση από την πολιτική της του ρόλου του Ρωσικού στρατηγικού παράγοντα στις οικονομικές της σχέσεις και στην εθνική της ασφάλεια.

Η σύσφιγξη των σχέσεών της με τις τρεις παραπάνω χώρες και συμπληρωματικά με την Κίνα μπορούν να τη βοηθήσουν νʼ αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα νέων αναγκαίων προμηθειών, με παραπομπή των πληρωμών σε βάθος χρόνου. Στο πλαίσιο αυτό, επείγει η ενεργοποίηση με τη Ρωσία της συμφωνίας για τα 450 τεθωρακισμένα οχήματα μάχης (ΤΟΜΑ) BMP3, όπως επίσης η διαπραγμάτευση άλλων οπλικών συστημάτων, ιδιαίτερα στον τομέα των πυραύλων και της αντιαεροπορικής άμυνας. Τα τεθωρακισμένα οχήματα μάχης είναι μια υπερεπείγουσα ανάγκη για τη συνοδεία, την κάλυψη και το αξιόμαχο των αρμάτων.

Η κατʼ αρχήν συμφωνία με τη Γαλλία για την ενοικίαση δύο φρεγατών τύπου Fremm και αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας είναι μια πρώτη αλλά προσωρινή απάντηση στο κενό που δημιουργούν οι Τουρκικοί εξοπλισμοί στη ναυτική ισχύ στο Αιγαίο. Δεν αρκεί όμως η λύση αυτή. Χρειάζεται η αναζωογόνηση των Ελληνικών ναυπηγείων και η αναδιοργάνωση της Ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας. Χρειάζεται πρωτʼ απʼ όλα το κόψιμο του Γόρδιου δεσμού στον Σκαραμαγκά και η άμεση ολοκλήρωση του προγράμματος των υποβρυχίων.

Η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ είναι πολύτιμος και αναγκαίος παράγοντας ισορροπίας και αποτροπής για την Ελλάδα και την Κύπρο, σε σχέση ιδίως με τους ενεργειακούς πόρους της ΑΟΖ. Πρέπει η σχέση αυτή νʼ αξιοποιηθεί και νʼ αναπτυχθεί, με σεβασμό παραλλήλως των αρχών που αφορούν στα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Η Ελλάδα και η Κύπρος, σε δέκα και πέντε χρόνια αντιστοίχως, μπορούν βασίμως να υπολογίζουν στο μεγάλο πλεονέκτημα που θα τους δώσει η εκμετάλλευση των υποθαλασσίων πόρων τους. Θα πρέπει μέχρι τότε να πολιτευθούν σωστά ώστε να διαφυλάξουν τη στρατηγική αυτή προοπτική.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 27/06/2013 (Τεύχος 193)

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Κυπριώτης