ΠΥΡΗΝΑΣ ΘΗΡΑΣ
Ετοιμάσαμε
μια αλληγορία σε μορφή παραμυθιού για να εξηγήσουμε το πώς μεθοδεύτηκε η
διάλυση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής της χώρας μας. Μπορείτε είτε να
τη δείτε σε βίντεο είτε να τη διαβάσετε.
"Ο αγρότης και ο ψαράς"
Βίντεο
Ιστορία
Μια φορά και ένα καιρό στο ομορφότερο σημείο μιας λίμνης έμεναν δύο
αδέρφια με τις οικογένειες τους. Η λίμνη περιτριγυρίζονταν από δάσος και
η μοναδική πρόσβαση που είχε κάποιος σε αυτήν ήταν μέσα από τις
φτωχικές καλύβες των δύο αδερφών.
Ο ένας ήταν ψαράς και κάθε μέρα έπαιρνε, πριν καλά-καλά ξημερώσει, το
γιο του και έβγαιναν με μια παλιά μικρή βαρκούλα στα ανοιχτά της λίμνης
για να πιάσουν το καθημερινό φαγητό τους. Ο άλλος αδερφός ήταν γεωργός
και καλλιεργούσε, μαζί με τα τρία του παιδιά, πατάτες, ντομάτες,
πορτοκάλια και άλλα φρούτα και λαχανικά σε ένα χωραφάκι που είχε δίπλα
στη λίμνη.
Όταν πήγαινε καλά η συγκομιδή και η ψαριά, τα δύο αδέρφια την
αντάλλασαν παίρνοντας αλεύρι, γάλα και ότι άλλο χρειαζόντουσαν από τη
πόλη, στο κέντρο του δάσους. Κάθε φορά, όμως, ο δήμαρχος της πόλης,
θέλοντας να αποκτήσει πρόσβαση στη λίμνη, προσπαθούσε να τα πείσει να
παρατήσουν τις καλύβες τους και να έρθουν να μείνουν μαζί του. Τα
αδέρφια όσο ήταν ικανοποιημένα, ευτυχισμένα και δεν τους έλειπε τίποτε,
του απαντούσαν ένα σκέτο ΌΧΙ.
Και τότε ένας νέος πανέξυπνος και πονηρός δήμαρχος εκλέχθηκε στη πόλη.
Μη χάνοντας καθόλου χρόνο άρχισε να εφαρμόζει ένα μοχθηρό σχέδιο.
Αρχικά, έστειλε στα δύο αδέρφια έναν κουστουμαρισμένο κύριο μαζί με ένα
τρακτέρ και ένα καΐκι.
Τα δυο αδέρφια αρχικά δίστασαν αλλά μόλις ο απεσταλμένος του δημάρχου
τους είπε ότι δε θέλει τίποτα για αντάλλαγμα και ότι πρόκειται για δώρα,
τότε ενθουσιάστηκαν και έτρεξαν να δοκιμάσουν το νέο τους εξοπλισμό. Η
χαρά τους ήταν τέτοια ώστε ο ψαράς έκαψε τη παλιά βάρκα του το ίδιο
κιόλας βράδυ ενώ ο γεωργός άφησε ελεύθερα τα άλογα του αρότρου του που
όργωνε το χωράφι.
Γρήγορα, η διαφορά στη συγκομιδή και στη ψαριά ήταν εμφανής και τα δύο
αδέρφια πήγαιναν πιο συχνά στη πόλη ανταλλάσοντας το πλεόνασμα τους.
Ώσπου μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, το τρακτέρ και το καΐκι δεν έπαιρνε
μπρος. Τα δύο αδέρφια μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει έτρεξαν στη πόλη και
βρήκαν τον δήμαρχο.
«Πες μας τι συμβαίνει και δε λειτουργούν το τρακτέρ και το καΐκι γιατί δε μπορούμε να πάμε για δουλειά», του είπαν.
«Ξέρετε, αυτά τα μηχανήματα χρειάζονται βενζίνη να λειτουργήσουν και
εσάς σας τελείωσε. Είμαι διατεθειμένος να σας δίνω βενζίνη όποτε
χρειάζεστε αλλά, αυτή τη φορά, χρειάζομαι κάτι από εσάς. Θα ήθελα τη
μισή συγκομιδή και τη μισή ψαριά σας κάθε μέρα. Θα στέλνω κάποιον να την
επιβλέπει και να μου τη φέρνει.»
Τα αδέρφια, μην έχοντας και άλλη επιλογή δέχθηκαν τη συμφωνία με τον δήμαρχο.
Δεν πρόλαβε να περάσει ένας μήνας καλής λειτουργίας και τα μηχανήματα
άρχισαν να βγάζουν καπνούς και να μη παίρνουν μπρος. Έλεγξαν την βενζίνη
αλλά τα δοχεία ήταν γεμάτα. Έτρεξαν, λοιπόν πάλι στη πόλη και βρήκαν
τον δήμαρχο.
«Σε εκλιπαρούμε, πες μας τι πρόβλημα υπάρχει αυτή τη φορά γιατί πάλι δε μπορούμε να πάμε για δουλειά», του είπαν.
«Ξέρετε, αυτά τα μηχανήματα χρειάζονται τακτική συντήρηση και
ανταλλακτικά για να λειτουργούν σωστά. Φυσικά και θα σας βοηθήσω πάλι.
Είμαι μάλιστα διατεθειμένος να σας στέλνω κάθε μήνα και ένα τεχνικό να
σας συντηρεί τα μηχανήματα. Αλλά πάλι χρειάζομαι κάτι από εσάς. Θα μου
στέλνετε όλη τη συγκομιδή και τη ψαριά σας. Δε θα σας αφήσω να
πεινάσετε, όμως. Θα σας δίνω δικές μου πατάτες, ντομάτες, φρούτα και
λαχανικά. Ψάρια δεν έχω αλλά θα σας δίνω κάπου-κάπου και λίγο κρέας».
Τα αδέρφια, απελπισμένα πλέον, δέχθηκαν και αυτή τη συμφωνία. Με βαριά
λοιπόν καρδιά γύρισαν στις καλύβες τους και ανακοίνωσαν τα νέα στις
οικογένειες τους.
Οι μήνες περνούσαν, όμως, τα αδέρφια δεν είχαν πια όρεξη για δουλειά,
όπως πρώτα, αφού κάθε μέρα έβλεπαν να τους παίρνουν τους κόπους τους. Το
φαγητό, μάλιστα που τους έστελνε ο δήμαρχος δεν ήταν τόσο νόστιμο όσο
αυτό που παρήγαγαν οι ίδιοι.
Και τότε έλαβαν μια πρόσκληση για να πάνε στη πόλη. Ο δήμαρχος τους
υποδέχτηκε με τιμές, τους ξενάγησε στα γραφικά σοκάκια, τους έκανε το
τραπέζι στη καλύτερη ταβέρνα, τους γέμισε δώρα για αυτούς και τις
οικογένειές τους και έπειτα τους κάλεσε στο γραφείο του.
«Ο άνθρωπος που έχω στείλει να επιβλέπει μου λέει ότι η παραγωγή και η
ψαριά σας έχει μειωθεί στο μισό. Και τα μηχανήματα έχουν παλιώσει και θα
χρειαστείτε καινούργια.»
«Μα δεν έχουμε τίποτα άλλο να σου δώσουμε», απάντησαν τα δύο αδέρφια.
«Όντως δεν έχετε αλλά εγώ θέλω να σας βοηθήσω. Θα σας δώσω λοιπόν ένα
νέο υπερσύγχρονο τρακτέρ και το γρηγορότερο καΐκι που υπάρχει. Εσείς το
μόνο που θα πρέπει να κάνετε είναι να μου στέλνετε κάθε μέρα την
ποσότητα που κάποτε βγάζατε από τη συγκομιδή και τη ψαριά σας. Θα σας
μειώσω, βέβαια, τα τρόφιμα που σας στέλνω αλλά δε θα σας αφήσω και να
πεινάσετε.»
Τα αδέρφια δέχθηκαν αλλά κάθε μήνα που περνούσε, ο δήμαρχος ζητούσε
ολοένα και περισσότερα. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να μη μπορούν να
ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του. Και τότε πήγαν εκείνα να τον βρουν.
«Δεν αντέχουμε άλλο. Αυτά που μας ζητάς δεν μπορούμε να σου τα
εξασφαλίσουμε. Υπάρχουν και απρόβλεπτοι παράγοντες όπως η κακοκαιρία. Η
ψαριά και η συγκομιδή δεν είναι εγγυημένες.», τόνισαν με
αποφασιστικότητα τα αδέρφια.
«Τότε φίλοι μου έχω και άλλη λύση για εσάς. Παρατήστε τις καλύβες σας
και ελάτε να μείνετε κοντά μου στη πόλη. Θα σας κάνω προσωπικούς μου
συμβούλους. Θα περνάτε πλουσιοπάροχα», πρότεινε ο δήμαρχος.
«Και οι οικογένειες μας;», ρώτησαν με μια φωνή τα αδέρφια.
«Λυπάμαι φίλοι μου μα η πρόταση ισχύει μόνο για εσάς. Βλέπετε, άλλωστε
ότι είσαστε όλοι χαμένοι κοντά στη λίμνη. Τουλάχιστον σωθείτε εσείς. Εγώ
υπόσχομαι ότι θα σας φροντίζω. Όσο για τα παιδιά και τις γυναίκες σας,
επειδή μου χρωστάνε, θα τους πάρω στη δούλεψη μου στις νέες επιχειρήσεις
που σκέφτομαι να ανοίξω δίπλα στη λίμνη. Θα φέρω και εργάτες από τη
διπλανή πόλη γιατί δε μπορώ τους συναισθηματισμούς με τους ντόπιους.»
Τα δύο αδέρφια, αφού σκεφτήκανε προσεχτικά, έκαναν την επιλογή τους.
Αυτό που μένει ακόμα ερωτηματικό είναι το πώς αντέδρασαν τα παιδιά και
οι γυναίκες τους, που ενώ δεν είχαν ρωτηθεί ποτέ για τις επιλογές των
αδερφών, ωστόσο αναγκάστηκαν να γίνουν σκλάβοι στο τόπο τους.
Το τέλος, λοιπόν του παραμυθιού μπορούμε να το φτιάξουμε ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου