Απεργία διαρκείας και πολιτική κορύφωση

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ αποφάσισαν με πολύ μεγάλη πλειοψηφία απεργία με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων. Η πρώτη πράξη της μεγάλης αναμέτρησης έχει ήδη γραφεί. Η δεύτερη (και καθοριστική θεωρούν πολλοί) στιγμή θα είναι οι πρώτες μέρες της απεργίας. Όποια όμως και εάν είναι τα ποσοστά της απεργίας τις πρώτες μέρες, το μεγάλο και κρίσιμο στοίχημα, που θα κρίνει και τη συνέχεια και την έκβαση, θα είναι η ταχύτητα  πολιτικοποίησης του αγώνα. Πολιτικοποίηση που θα συμβεί αντικειμενικά. Το βάθος και η ποιότητα μένει να αναζητηθούν. Ας μην ξεχνάμε με ποια χαρακτηριστικά και αιτήματα  ξεκίνησαν σημαντικές στιγμές της ελληνικής (και όχι μόνο)πολιτικής  ιστορίας.

Α) Η  ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Σημαντική  ημερομηνία θα αποτελέσει η 18^η Σεπτεμβρίου,  ημέρα της πανελλαδικής, πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας και της συγκέντρωσης στην Αθήνα. Εκείνη την ημέρα θα πρέπει (και ανεξάρτητα από την εξέλιξη της πορείας) να  επιχειρηθεί η πολιτική κλιμάκωση του αγώνα. 

Η ΟΛΜΕ, οι ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία θα πρέπει (συνεκτιμώντας σειρά κριτηρίων) να καλέσουν και να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία ενός ΚΕΝΤΡΟΥ  ΑΓΩΝΑ  στην καρδιά της Αθήνας. Ενός Κέντρου που θα αποτελέσει σημείο συνδικαλιστικού συντονισμού, επικοινωνιακό κέντρο, σημείο αναφοράς χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων. Τόπο συνάντησης της αγωνίας και της ελπίδας ολόκληρου του λαού.(Χώροι κατάλληλοι,  με υψηλή συμβολική σημασία αλλά και λειτουργικότητα υπάρχουν αρκετοί). Πτώση της κυβέρνησης με κινηματικό τρόπο και ανατροπή των πολιτικών της τρόικας, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. θα πρέπει να αποτελούν το βασικό άξονα γύρω από τον οποίο μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα.

Όχι απλά μια «ΕΡΤ» στην καρδιά της Αθήνας αλλά κέντρο με  ευρύτερο συνδικαλιστικό και πολιτικό ρόλο. Ειδικά στην περίπτωση που οι ΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές επιτεθούν στη Συρία ή η κυβέρνηση έχει επιλέξει το δρόμο της καταστολής (είτε την επιστράτευση είτε γενικότερα ) η ύπαρξη ενός τέτοιου Κέντρου Αγώνα  θα αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντική ή και καθοριστική για τη συνέχεια. Ένα Κέντρο που, εκτός των άλλων, θα πρέπει λάβει πλατιά αντιπολεμικά και αντιϊμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.

Β) ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ Η ΟΧΙ;

Και εδώ δεν αναφερόμαστε μόνο στην 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, ούτε αποκλειστικά στην πιθανότητα παράλληλων απεργιακών κινητοποιήσεων από άλλες ομοσπονδίες. Ή για να το πούμε αλλιώς: θα πρέπει η κοινωνία  να «εισβάλλει» μέσα στο σχολείο και το σχολείο να «εισβάλλει» μέσα στην κοινωνία.

Γι’ αυτό θα αποτελέσει  στοίχημα στο σχεδιασμό της απεργίας και στην ανάγκη γρήγορης πολιτικοποίησης, η πρόταση για ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ-ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ. Αυτή η μορφή μπορεί να εξασφαλίσει την ΕΜΠΛΟΚΗ και των μαθητών και των γονέων αλλά και όσων (οργανωμένων ή όχι ) τμημάτων της κοινωνίας αντιστέκονται .

Ανοιχτά Σχολεία –Κέντρα Αγώνα σημαίνει ότι στο διάστημα της ΑΠΕΡΓΙΑΣ θα πρέπει να μετατραπούν  συγκεκριμένα σχολεία, ανά περιοχή, σε ΕΞΩΣΤΡΕΦΑ ΚΕΝΤΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, (κέντρα αγώνα και συσπείρωσης) όχι μόνο του κλάδου αλλά και μαθητών, γονέων, άλλων κλάδων εργαζομένων, ανέργων, τοπικών κοινωνιών. Η μορφή του Ανοιχτού Σχολείου δεν έρχεται σε αντίθεση με τη μορφή της απεργίας. Το αντίθετο μάλιστα. Αποτελεί , μάλλον αυτονόητο, συμπληρωματικό της στοιχείο.

…. «ανά περιοχή».

Εφικτός στόχος είναι να υπάρχει ένα ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ανά περιοχή. Τα υπόλοιπα σχολεία κλειστά , με απεργιακές επιτροπές περιφρούρησης (όπου οι συσχετισμοί το επιτρέπουν). Στην επαρχία το σχολείο, όχι μόνο σαν λειτουργία αλλά και σαν κτιριακή δομή, αποτελεί άλλης ποιότητας στοιχείο αναφοράς από ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα. Το κτίριο ενός σχολείου στην επαρχία «εμπλέκεται» στην τοπική κοινωνία με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους. Με ποια κριτήρια θα επιλεγεί το κτίριο που θα αποτελέσει το Ανοιχτό Σχολείο της περιοχής θα το ορίσουν οι τοπικές ΕΛΜΕ μαζί με όσους φορείς ή πρόσωπα εμπλακούν σε αυτή τη διαδικασία. Στην Αθήνα και άλλα μεγάλα αστικά κέντρα η επιλογή θα εξαρτηθεί από πλήθος κριτηρίων (εμπλοκή δυνάμεων, τοποθεσία κλπ.)

… «εμπλεκόμενοι».

Όλοι συμφωνούμε ότι οι κλαδικές κινητοποιήσεις δεν αρκούν στη σημερινή περίοδο. Όλοι συμφωνούν στην αναγκαιότητα του μετώπου και της κοινής δράσης εκπαιδευτικών, γονέων, μαθητών, άλλων κλάδων εργαζομένων, ανέργων , της κοινωνίας συνολικά. Η μορφή του ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ έρχεται να υπηρετήσει αυτή την αναγκαιότητα. Στο Ανοιχτό Σχολείο δεν εμπλέκονται μόνο οι εκπαιδευτικοί. Συμμετέχουν οι μαθητές, οι γονείς, σωματεία εργαζομένων, άνεργοι, οι τοπικές κοινωνίες. Μέσω της δημιουργίας επιτροπών με οριζόντια και κάθετη επικοινωνία και την στήριξη των ΕΛΜΕ.

… «λειτουργία».

Το πώς θα λειτουργήσει κάθε Ανοιχτό Σχολείο – Κέντρο Αγώνα θα αποτελέσει αντικείμενο απόφασης των τοπικών, ανά περιοχή , απεργιακών επιτροπών. Θα εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα, τη φαντασία, τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής, τους συσχετισμούς , την εξέλιξη της απεργίας. Μπορούν όμως να περιγραφούν κάποιοι άξονες:

Η δημοκρατία. Το Ανοιχτό Σχολείο προϋποθέτει τη δημοκρατία για να λειτουργήσει. Μικροκομματικές λογικές, παραγοντισμοί , προσπάθειες «κατάκτησης της ηγεμονικής θέσης» δεν έχουν θέση σε μια τέτοια προσπάθεια.

Το «εξώστρεφο». Το Ανοιχτό Σχολείο δεν είναι ένα κλειστό στην κοινωνία σχήμα. Το αντίθετο. Χτίζει την κοινωνική συμμαχία με εξώστρεφες δράσεις, συμβολικού ή και όχι μόνο, χαραχτήρα. Παραδείγματα : μια δράση στον ΟΑΕΔ , αναδεικνύοντας το θέμα της ανεργίας. Μια δράση στα μέσα Μαζικής μεταφοράς στην περιοχή με αίτημα δωρεάν μετακίνηση για τους ανέργους. Δράσεις με βάση τοπικά ή και ευρύτερα ζητήματα ( κλείσιμο επιχείρησης, απολύσεις, άλλα ζητήματα πχ οικολογικά ζητήματα, αντιπολεμικό κίνημα).

Η «εσωτερική λειτουργία». Ένα Ανοιχτό Σχολείο διοργανώνει δράσεις και στο χώρο του . Συνελεύσεις (όχι μόνο εκπαιδευτικών αλλά και άλλων συλλογικοτήτων), συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις. Προς διερεύνηση ανά περιοχή και ανάλογα με τις δυνατότητες και η πραγματοποίηση μαθημάτων της Γ Λυκείου, «αντιμαθημάτων», ενισχυτικής.

Η αναγκαιότητα ενός μεγάλου πανεκπαιδευτικού, πανεργατικού και –τελικά- παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και ανατροπής θα αποτελέσει μια διαδικασία που η συμβολή της «από τα κάτω» κινητικότητας και πρωτοβουλίας θα κριθεί καθοριστική. Η συμβολή πρωτοβάθμιων σωματείων, τοπικών συλλογικοτήτων, συνελεύσεων γειτονιάς, πρωτοβουλιών αλληλεγγύης , αγωνιστών στη διαδικασία του Ανοιχτού Σχολείου θα πρέπει αν θεωρείται αναγκαία και θεμιτή. Η δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών από την Αριστερά , σαν «αυθεντικά κύτταρα για νέες πολιτικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που θα δώσουν νέο νόημα στην πολιτική, το πρόγραμμα και την πορεία της χώρας», μπορεί να αποκτήσει , μέσω τέτοιων μορφών αγώνα, αμφίδρομη σχέση τροφοδότησης.

Γ)… «ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ»…

Λόγω των αλλαγών στο Λύκειο (νομοσχέδιο που, προβλέποντας 3 χρόνια πανελλαδικών ουσιαστικά εξοστρακίζει από το λύκειο τους μαθητές των λαϊκών και όχι μόνο στρωμάτων, ο θεσμός της μαθητείας αποτελεί πρόπλασμα της γενιάς των 300 ευρώ), αλλά και της γενικότερης οικονομικοπολιτικής κατάστασης, δεν αποκλείεται ο Σεπτέμβρης να σηματοδοτήσει μια διαφορετική κατάσταση και στο μαθητικό κίνημα.  Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα ενός μαζικού γύρου μαθητικών κινητοποιήσεων και πιθανά καταλήψεων,  αγώνων (αντικειμενικά) όχι  αλληλέγγυων αλλά σύμμαχων στην απεργία διαρκείας. Οι μαθητικές καταλήψεις, εάν συμβούν, θα φέρουν πολλά από τα αντιφατικά χαρακτηριστικά του παρελθόντος, αλλά θα έχουν και νέα ποιοτικά στοιχεία ωριμότητας. Η συνάντηση του μαθητικού κινήματος με το εργατικό και λαϊκό δεν έχει μόνο σημασία στον παρόντα χρόνο αλλά και μοναδική  ιστορική ευκαιρία για τις ιδέες και της αξίες της αριστεράς στο σύνολό τους.

Δ)  η παρουσία της Χρυσής Αυγής στα σχολεία αποτελεί ένα  ποιοτικό στοιχείο, που δεν υπήρχε . Η αξιοποίηση της Χρυσής Αυγής από το καθεστώς μπορεί να αποτελέσει μια εφεδρεία, έτοιμη προς αξιοποίηση. Η ενεργοποίηση της σε μια πιθανή συνέχεια του απεργιακού αγώνα αλλά και στην περίπτωση ανάγκης «αντιπερισπασμού» στην περίπτωση βαθέματος της πολιτικοποίησης μπορεί να στραφεί σε δύο κατευθύνσεις: 1) σαν ομάδες «κοινωνικού αυτοματισμού»: «αγανακτισμένοι» μαθητές και γονείς απαιτούν να λειτουργήσουν τα σχολεία, κόντρα στους βολεμένους συνδικαλιστές της Αριστεράς που κλείνουν τα σχολεία  των παιδιών του λαού . Ας θυμηθούμε τις θέσεις της Χρυσής Αυγής την περίοδο του Μαΐου: «Ανάξιοι παιδαγωγοί παίζουν με την αγωνία των μαθητών .Είναι επιεικώς απαράδεκτη η στάση του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών, της ΟΛΜΕ, να προωθεί απεργία την περίοδο των πανελλήνιων εξετάσεων. Οι συνδικαλιστές παίζουν με την αγωνία χιλιάδων Ελλήνων μαθητών και των οικογενειών τους. Τι παράδειγμα δίνουν άραγε στους μαθητές αυτοί οι παιδαγωγοί;…».2) τροφοδοτώντας με δράσεις της την «θεωρία των άκρων», που , όχι τυχαία θυμήθηκε ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ. Ο αντιφασιστικός προσανατολισμός , ειδικά του μαθητικού κινήματος, μπορεί να παγώσει τα αντίστοιχα σενάρια .

Ίσως ο πιο κρίσιμος και πλούσιος Σεπτέμβριος της μεταπολίτευσης ξεκινάει.  Τα περιθώρια ανοχής και αντοχής της πλειοψηφίας του λαού έχουν εξαντληθεί. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια ένας αγώνας όταν ξεκινήσει να πάει μέχρι την μέση. Η βαρβαρότητα καραδοκεί. Το ίδιο και η απάντηση…

Πηγή: iskra