Του Ν. Μπογιόπουλου
Τι να (ξανα)γράψει κανείς; Ότι ο ισραηλινός στρατός διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Ότι καταπατάται κάθε έννοια στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και θεμελίων του διεθνούς δικαίου; Ότι όλα αυτά γίνονται με την ανοιχτή υποστήριξη των ΗΠΑ και τη συνενοχή της ΕΕ; Ότι δεν μπορεί παρά να είναι το μέγιστο των εγκλημάτων η δολοφονία παιδιών; Ότι δεν μπορεί παρά να λογίζεται ως τακτική «Αουσβιτς» η διακοπή παροχής ρεύματος, νερού, τροφίμων και φαρμάκων σε έναν ολόκληρο λαό;
Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά, για άλλη μια φορά, τα παλαιστινιακά εδάφη. Γιατί; Η εύκολη απάντηση είναι ότι η «ένταση» (σσ: τι κομψός όρος για να περιγράψει ένα μακελειό…) πυροδοτήθηκε λόγω της δολοφονίας τεσσάρων παιδιών. Των 3 νεαρών Ισραηλινών εποίκων που απήχθηκαν και εκτελέστηκαν και ενός νεαρού Παλαιστινίου που οι δικοί τους απαγωγείς τον έκαψαν ζωντανό για αντίποινα.
Όσο αλήθεια είναι ότι το αίμα των Ισραηλινών δεν είναι λιγότερο κόκκινο από των Παλαιστινίων, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως οι απαγωγές και οι εκτελέσεις υπήρξαν η αφορμή. Αν δεν υπήρχε αυτή, θα υπήρχε κάποια άλλη αφορμή. Θα βρισκόταν μια οποιαδήποτε αφορμή, όπως έχει πολλάκις γίνει. Γιατί έχει αποδειχτεί χρόνια τώρα: Οι ισραηλινές ηγεσίες βαδίζουν βάσει σχεδίου και απροκάλυπτα μεθοδεύουν τη σταδιακή εξώθηση των Παλαιστινίων εκτός της πατρίδας τους καταδικάζοντάς τους σε συνθήκες ζωής χειρότερες εκείνων που επιφυλάσσουν στα κατοικίδιά τους.
Το γεγονός ότι η βία στην περιοχή εκδηλώνεται πολλές φορές με τυφλό τρόπο, είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι η αιτία. Η αιτία είναι η Κατοχή. Η αιτία είναι η στέρηση του δικαιώματος της πατρίδας. Της ελευθερίας. Του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή. Η αιτία είναι να σου έχουν κλέψει και να σου έχουν υφαρπάξει από το 40% του εδάφους σου μέχρι το 95% των υδάτινων πόρων σου. Να σε έχουν φυλακίσει πίσω από ένα τοίχος έκτασης 700 χιλιομέτρων. Να σε κρατούν επί 4 χρόνια σε κατάσταση αποκλεισμού. Να σου στερούν το δικαίωμα να μετακινηθείς για να πάς στο νοσοκομείο ή στο χωράφι σου…
«Κατοχή»: Σε αυτήν ακριβώς τη λέξη – και μόνο σ’ αυτήν - συμπυκνώνονται σελίδες επί σελίδων από αναλύσεις. Το Παλαιστινιακό δεν είναι γρίφος. Δεν είναι «μια κακή βία που τροφοδοτεί μια άλλη κακή βία». Δεν είναι μια «αντιπαράθεση», όπως θέλουν να το περιγράφουν διάφοροι «ουδέτεροι», που κρατούν «ίσες αποστάσεις». Αλλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, τότε πόσο «ίση» μπορεί να είναι η απόσταση που επιτρέπεται να κρατάς ανάμεσα σε έναν άοπλο που έχει δίκιο και σε έναν οπλισμένο που του επιβάλλει το άδικο;
Ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Αθήνα, σε προχτεσινή του συνέντευξη, έδωσε στοιχεία που δεν αμφισβητούνται ούτε καν από το Ισραήλ. Περιέγραψε την εικόνα: Στους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται επί ένα μήνα είναι δεκάδες οι νεκροί. Τις τρεις τελευταίες βδομάδες – πριν δηλαδή την κλιμάκωση – οι δυνάμεις κατοχής είχαν πραγματοποιήσει 387 εισβολές σε σπίτια και καταυλισμούς Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη. Είχαν πραγματοποιήσει 2.400 εισβολές σε σπίτια και κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών. Είχα προβεί σε πάνω από 800 συλλήψεις που ήρθαν να προστεθούν στους ήδη 6.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους (ανάμεσά τους και εκλεγμένοι βουλευτές)…
Κι ενώ το έγκλημα αυτό συνεχίζεται επί δεκαετίες, έφτασε το ίδιο πια το έγκλημα να παρουσιάζεται σαν «σωτηρία»! Θα συνεχίσουμε τους βομβαρδισμούς, λέει ο Νετανιάχου, για το καλό της… ειρήνης! Τα λόγια του μας ξαναθυμίζουν τον Μπρεχτ: «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη/ είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./ Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα./ Εχει τα δικά της/ απαίσια χαρακτηριστικά./ Ο πόλεμός τους σκοτώνει/ ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους».
«Κατοχή». Αυτή είναι η λέξη. Και το Παλαιστινιακό θα λυθεί μόνο έτσι: Οταν τερματιστεί η κατοχή και όλα τα καθημερινά της εγκλήματα. Οταν οι ισραηλινές ηγεσίες δε θα τσαλακώνουν με περιφρόνηση κάτω από τις ερπύστριες των τανκς και με τις πλάτες των ισχυρών τους συμμάχων την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Αυτή την αξιοπρέπεια, τον πόθο για ελεύθερη, ανεξάρτητη, βιώσιμη πατρίδα, οι Ισραηλινοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να την εξαλείψουν. Αυτό που στο τέλος θα μείνει στη συλλογική μνήμη από την πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι ό,τι απόμεινε από τους Ναζί: Εγκλήματα και κρεματόρια που θα παραδειγματίζουν το ανθρώπινο είδος για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, γενοκτονία και απανθρωπιά.
Η μελλοντική δικαίωση δεν καθιστά λιγότερο άφατο τον πόνο του παλαιστινιακού λαού και λιγότερο ειδεχθές το έγκλημα που διαπράττεται εναντίον του τώρα. Αυτή τη στιγμή. Η Γάζα, επί δεκαετίες και τούτη την ώρα, είναι η Γκουέρνικα της εποχής μας. Ένας σωρός από ερείπια, πόνο, δάκρυα και αίμα. Ένας τόπος μαζικών εκτελέσεων. Είναι το αρχιτεκτονικό δημιούργημα της «Νέας Τάξης». Γιατί αυτή είναι η μόνη αρχιτεκτονική που μπορεί να «οικοδομήσει» ο ιμπεριαλισμός: Η φρίκη, η θηριωδία, ο θάνατος
.
.
Είναι χρέος και τιμή μαζί για τον ελληνικό λαό, να μην επιτρέψει να νικήσει η επιχείρηση μιθριδατισμού που πολλές φορές στο παρελθόν έχει καταντήσει τη γενοκτονία στη Γάζα να αξιολογείται σαν… 15η είδηση από τα δελτία της «ενημέρωσης». Η αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης, για λευτεριά και πατρίδα, δεν μπορεί να ξεχνά ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διεξάγουν κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και υπογράφουν συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που έχουν προχωρήσει σε αυτή τη συνεργασία με αυτό τον στρατό, τον ισραηλινό, που διαπράττει τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, φαίνεται να «ξεχνούν» εκείνη τη ρήση που αποδίδεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο:«Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες». Αλλά οι Έλληνες, ως μεγάλος λαός, τέτοια απώλεια μνήμης και κρίσης, δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου