Η Νέμεσις διεκδικεί τον πρώτο ρόλο στο ελληνικό δράμα

 

 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Αν ο λαός επιμένει για τη ζωή / η μοίρα πρέπει να υπακούσει / και η νύχτα θα φύγει / και οι χειροπέδες θα σπάσουν.

Όμως σ’ αυτόν που δεν αρέσει / ν’ ανέβει στα βουνά / θα ζει πάντα στη λάσπη».

[Στίχοι από Παλαιστινιακό τραγούδι]

Τα γεγονότα που ζούμε τα τρία τελευταία χρόνια φωτίζουν και στο μυαλό των πιο δύσπιστων το νόημα της προσφώνησης της προέδρου της Βουλής του 2005 στην ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας: «κατά την διάρκεια της θητείας σας… θα περιορισθεί ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας...».

Είχαν θεωρηθεί αμφιλεγόμενα και αινιγματικά τα λόγια αυτά τότε και έδωσαν τροφή για πολλές συζητήσεις. Όσοι έβλεπαν τι έρχεται και προσπάθησαν να το εξηγήσουν κατηγορήθηκαν ότι ανέπτυσσαν θεωρίες συνωμοσίας, τα πράγματα όμως τους δικαίωσαν κατά την διάρκεια του 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε αλυσοδεμένη στην επιτροπεία της τρόϊκας.

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια και σήμερα, που η τρικομματική κατοχική κυβέρνηση διολισθαίνει απροκάλυπτα στον αυταρχικό κατήφορο, καταργώντας πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες –που τότε θεωρούντο αυτονόητες- επιβεβαιώνεται και το κομμάτι εκείνο των δηλώσεων που έλεγε ότι «η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις» και θα έχουμε «νέες μορφές διακυβέρνησης». Σήμερα έχουμε την αποικιοκρατία του Χρέους και την «χούντα» των τραπεζιτών…

Θυμάμαι ακόμα έναν παλιό πολιτικό να λέει ότι τους χάρτες των κρατιδίων στα οποία θα διαλυθεί η Ελλάδα τους είχε έτοιμους από το ’92 το ΝΑΤΟ, αλλά και πολύ παλιότερα, σε ανύποπτο χρόνο, ένα Γάλλο, στέλεχος της ΕΟΚ, να μιλάει για την προοπτική κατάργησης του κοινωνικού κράτους. Προέβλεπε, μάλιστα, ότι έξι πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρείες θα μείνουν μόνο σε όλη την Ευρώπη, όπου θα έχει καταργηθεί κάθε ίχνος κοινωνικού ασφαλιστικού ταμείου.

Βρισκόμαστε, με λίγα λόγια, στον δρόμο προς την κόλαση που χάραζε από χρόνια η υπερεθνική ελίτ της παγκοσμιοποίησης, η μαφία των τραπεζιτών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Στον δρόμο αυτόν έχουμε να δούμε πολλά ακόμα, κάθε είδος χειραγώγησης, ποταπής προπαγάνδας, καλυμμένου και ανοικτού φασισμού, απάτης και πλάνης, που μας ετοιμάζει ο Οίκος Εξαπάτησης της ανθρωπότητας και οι μηχανές του καθεστώτος, αν παραμείνουμε δειλοί θεατές του αργού θανάτου μας.

Οι πολλές συζητήσεις που γίνονται ακόμα για το τι να κάνουμε και πώς θα συγκροτηθεί ο ενιαίος μαζικός σχηματισμός της λαϊκής αντίστασης, σε λίγο δεν θάχουν νόημα. Η κοινωνία θάχει συνθλιβεί και η μειοψηφία, που ενστικτωδώς θα αντιδράσει δυναμικά, θα εγκλωβιστεί χωρίς σχέδιο στο αδιέξοδο των τεθωρακισμένων μισθοφόρων του κατοχικού κράτους, της προβοκάτσιας και των παρακρατικών συμμοριών.

Το σημείο βρασμού της ελληνικής κοινωνίας πλησιάζει και δεν υπάρχει ο καιρός του αναστοχασμού. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο καθώς τα κινήματα, που διεκδίκησαν την έκφραση του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, ασθμαίνουν στα μισά του ανηφορικού δρόμου (ή άλλα δεν ξεκίνησαν καν) και ο αντιμνημονιακός χώρος ταλανίζεται ακόμα από πολλαπλές φυγόκεντρες τάσεις.

Είμαστε πλέον πολύ πίσω από την ιστορία, η οποία εναγωνίως μας καλεί να πάρουμε την σκυτάλη της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Αν δεν μπει όσο πιο καθαρά γίνεται το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, τότε δεν έχει νόημα το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο και σ’ αυτό η αριστερά κωφεύει απελπιστικά και έχει την κύρια ευθύνη για το ότι ο αντιμνημονιακός χώρος παραμένει διασπασμένος. Το να υπερασπίζεις, όμως, μόνο τον μισθό σου, την ώρα που χάνεται η πατρίδα, είναι άκρως αντιδραστικό.

Η ελληνική αριστερά, που κάποτε πρωτοστατούσε στα μέτωπα των εθνικοαπελευθερωτικών και δημοκρατικών αγώνων, σήμερα αποπροσανατολίζει τις μάζες τάζοντας σοσιαλιστικούς παραδείσους… μετά τον θάνατο που τους επιφυλάσσει ο μνημονιακός οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τις ζωές τους.

Για να συγκροτηθεί η μνημονιακή πρόταση με σαφείς στόχους ανατροπής και όρους εξουσίας, πρέπει να θέσει ξεκάθαρα εξ αρχής την άρνηση όλου του πλαισίου κατοχής της χώρας: Χρέη, ΔΝΤ, Ευρώ, τους όρους των τοκογλύφων, τους αντιλαϊκούς θεσμούς της ευρωζώνης και της Ε.Ε., το σύνολο των δεσμεύσεων που ανέλαβε παράνομα το δωσιλογικό πολιτικό σύστημα.

Να κατακτήσουμε με συγκροτημένο σχέδιο την νομισματική κυριαρχία της χώρας με άμεση αποκοπή μας από το άρμα της Γερμανίας και του ευρώ, του νέου ράϊχμαρκ, πριν το πληρώσουμε ξανά με νέα εθνική καταστροφή όπως το 1897, το ’22 και το ’40-’44. Κάθε υπολογισμός και διστακτικότητα γύρω από το θέμα, την ώρα που είναι επί θύραις είτε η ολοκληρωτική καθίζηση της κοινωνίας με τα νέα μέτρα είτε η χρεωκοπία, είναι ανασταλτικοί παράγοντες, νοθεύουν την ικανότητα του πατριωτικού χώρου να ξεσηκώσει το πατριωτικό αίσθημα, τον δείχνει άτολμο, αβέβαιο, «λίγο» μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις για τον λαό και την χώρα μας.

Το πόσο ανησυχούν οι ευρωκράτες φάνηκε από τις εργασίες της Λέσχης Bilderberg, στις 3 Ιουνίου 2012, όπως αποτυπώθηκαν σε άρθρο των Financial Times, γνωστού φερεφώνου της Λέσχης. Ο αρθρογράφος Alvin Subramanian εφιστά την προσοχή να κρατήσουν γερά τα λουριά της Ελλάδας γιατί αν, λέει, επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα, ΘΑ ΒΙΩΣΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ, που θα λειτουργήσει σαν μεταδοτική νόσος και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και θα διαλύσει το «ευρωπαϊκό σχέδιο».

Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που έχει ναρκωθεί επί δεκαετίες με την «ευρωπαϊκή προοπτική» και τα φληναφήματα των «ανοιχτών συνόρων» και της παγκοσμιοποίησης, της οποίας ένα σημαντικό διαστρωματικό κομμάτι (νεολαία, μισθωτοί, συνταξιούχοι) έχει χάσει την αίσθηση της πατρίδας.

Διαμορφώνεται ακόμα ένα αντιδραστικό στρώμα της κοινωνίας στην λογική του μαυραγοριτισμού μέσα στα πλαίσια της νέας κατοχής και, τέλος, μια κάστα ανθρώπων που θάχει εξαθλιωθεί τελείως, θα ζει παρασιτικά στο περιθώριο των μαυραγοριτών, ενσωματωμένων πλήρως στην λογική της υποταγής.

Απέναντι σ’ αυτή την κοινωνική πραγματικότητα πρέπει να σταθούμε γενναία και καθαρά και να προκαλέσουμε ένα ηθικό και πολιτισμικό σοκ για να ξυπνήσει πραγματικά η κοινωνία, να γίνει το πύρωμα των καρδιών κι αυτό γίνεται χωρίς μπακαλίστικους, φοβικούς, υπολογισμούς και χωρίς ταξικές διακηρύξεις την ώρα που η πατρίδα χάνεται.

Αλλά, πρώτα και πάνω απ’ όλα, για να βρεθεί το κλειδί του μέλλοντος για τον τόπο, που είναι η εμπιστοσύνη στους νέους θεσμούς, στην ανάγκη για συλλογική προσπάθεια, σε μια νέα πολιτειακή δομή, πρέπει να προηγηθεί η Νέμεσις. Η σκληρή τιμωρία των ενόχων και των δωσιλόγων που παρέδωσαν αμαχητί την πατρίδα, που επέτρεψαν να διακυβεύονται τεράστια εθνικά ζητήματα εις βάρος της κυριαρχίας της χώρας, που οδηγούν κυνικά τον ελληνικό λαό στην φτωχοποίηση και την οριστική περιθωριοποίηση στον σύγχρονο κόσμο.

Η μάστιγα της ντόπιας δωσιλογικής ελίτ των ξεπουλημένων πολιτικών «δυναστειών», των αργυρώνητων ακαδημαϊκών και των γκαιμπελίσκων δημοσιογράφων, που θησαύρισαν αναίσχυντα στις πλάτες μιας κατεστραμμένης χώρας και ενός εξαπατημένου λαού, πρέπει να ξεριζωθεί οριστικά από το παλλαϊκό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, όπως η λερναία ύδρα από τον Ηρακλή στην αρχαιότητα.

Μόνο έτσι θα ξεμπερδέψουμε οριστικά από κάθε μορφή δωσιλογισμού και εθνομηδενισμού με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, «εθνικιστικό» ή «διεθνιστικό» προσωπείο.

Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός θα πάρει δύναμη για να σταθεί στα πόδια του, να εγκαθιδρύσει μια νέα, συντακτική εθνοσυνέλευση, να βάλει τις βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας, να ανασυγκροτήσει την διατροφική αυτάρκεια της χώρας και τον βιομηχανικό τομέα της παραγωγής, να αναστήσει την αγροτιά.

Αυτός είναι ο δρόμος για να αποτραπεί το ξεπούλημα του κοινωνικού και φυσικού μας πλούτου, να λειτουργήσουν δημοκρατικές και δημοψηφισματικές δομές, να γίνουν νέες συμμαχίες με άλλο προσανατολισμό, που θα προστατεύσουν τα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο, στην Κύπρο, τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μονοπάτι που θα ακολουθήσει η ιστορία, τι θυσίες θα χρειαστούν, το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων…, ξέρω, όμως, και το πιστεύω ακράδαντα, ότι στο τέλος αυτής της δύσκολης πορείας περιμένει ένα νέο Γουδί!

[Hellenic Nexus, τεύχος 71, Φεβρουαρίου 2013]