Πρόβατα επί σφαγή...

του Κωνσταντίνου

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, είναι ανεπτυγμένο σε όλους τους ζώντες οργανισμούς.

Έτσι, όταν ένα ζώο ετοιμάζεται για σφαγή, τότε ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία για να μην φοβηθεί το ζώο, για να μην αντιδράσει και τραυματίσει τον σφαγέα του ή ακόμη και για να μην κατορθώσει να διαφύγει.

Για να αποφευχθεί, λοιπόν, η οποιαδήποτε δυσάρεστη αντίδραση του υπό σφαγή ζώου, ο σφαγέας του στην αρχή το χαϊδεύει για να το ...
ηρεμήσει και στη συνέχεια του αποσπά την προσοχή ή του κλείνει τα μάτια, για να μην δει το μαχαίρι…

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς. Αφού ζήσαμε ως πρόβατα την «προστασία» της  πολιτικής στάνης, τώρα οδηγηθήκαμε στο σφαγείο. Το χάδι έγινε, αφού μας έπεισαν (όσους κατόρθωσαν) πως δεν κινδυνεύουμε. Σήμερα βρισκόμαστε στο στάδιο της παραπλάνησης, της απόσπασης της προσοχής μας πριν ο σφαγέας μας ολοκληρώσει την «δουλειά» του.

Το παράδοξο είναι πως ενώ γνωρίζουμε την «διαδικασία», παραμένουμε απαθείς ή –τουλάχιστον- με τις μικρότερες αντιδράσεις (και είναι γεγονός πως ακόμη και οι σφαγείς μας έχουν εντυπωσιασθεί από την ηρεμία μας και την μη αντίδρασή μας) πριν το… «μοιραίο».

Τι είναι, αλήθεια, αυτό που μας έχει καταστήσει (ή καταντήσει) να μην λειτουργούμε ούτε με το βασικό ένστικτο, δηλαδή αυτό της επιβίωσης;

Τι είναι αυτό που έχει κατορθώσει να ρίξει όλες μας τις άμυνες, ενώ γνωρίζουμε πως ο δήμιός μας δεν πρόκειται να υποχωρήσει και να απομακρυνθεί από εμάς, πριν να ολοκληρώσει τη «δουλειά» για την οποία πληρώνεται;

Τι είναι αυτό που μας έχει «παγώσει» και παραμένουμε απαθείς ως «πρόβατα επί σφαγή» και δεν αντιδρούμε;

Δυστυχώς, έχουμε αποδεχθεί (οι περισσότεροι από εμάς) την μοίρα που μας επιφυλάσσουν. Δεν θέλουμε να το δεχτούμε ως γεγονός, αλλά ελπίζουμε πως ο σφαγέας θα κουραστεί, πως θα μας λυπηθεί ή πως θα σταματήσει η σφαγή πριν έρθει η σειρά μας…

Δυστυχώς, εμμένουμε να ελπίζουμε πως θα συμβεί κάποιο θαύμα πριν να ολοκληρωθεί η οριστική μας «διαγραφή»…

Δυστυχώς, ο χειρότερός μας εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που συνεχίζει να μην αντιδρά και να μην λειτουργεί ούτε με το βασικό ένστικτο, αυτό της επιβίωσης…

Συνεχίζουμε να βλέπουμε την εναλλαγή των σφαγέων, λόγω κόπωσής τους ή λόγω μη ικανοποίησης του στόχου που έχει δοθεί από τους εργοδότες τους και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως αυτό που σήμερα συμβαίνει δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, παρά μόνο εάν εμείς αποφασίσουμε να αντιδράσουμε, να αμυνθούμε ήνα γίνουμε «επιθετικοί» και να κερδίσουμε την ελευθερία και την ζωή μας με το να αφοπλίσουμε τους σφαγείς μας.

Δυστυχώς για εμάς, δεν βλέπουμε έναν εφιάλτη, αλλά ζούμε μέσα στον εφιάλτη. Δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και να δούμε πως όλα είναι ψέματα. Όλα όσα συμβαίνουν είναι μία τραγική πραγματικότητα, είναι μία κατάσταση που δεν έχει αύριο για εμάς. Δεν έχει προβλεφθεί από τους σφαγείς η επιβίωσή μας.

Και αναρωτιέμαι:

Πότε θα καταλάβουμε όλοι μας πως πρέπει να αντιδράσουμε;

Πότε θα κατανοήσουμε πως ο στόχος είμαστε εμείς, πως οι δικές μας ζωές είναι η τροφή των σφαγέων μας και των αφεντικών τους και πως μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την ροή των γεγονότων;

Πότε θα πάψουμε να λειτουργούμε ως νεκροί- ζωντανοί;

Πότε θα καταλάβουμε πως η αξιοπρέπεια, η ελευθερία δεν χαρίζονται αλλά κατακτώνται με αγώνα και πως η πατρίδα ανήκει σε εκείνους που την υπερασπίζονται;

από το «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ