Ευρώ. Ένα νόμισμα που από την παραγωγή του, παράγει χρέος

 

Το ευρώ από τη φύση του και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα. 

Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος. Είναι αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα» και επομένως, η αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος, δεν αντιστοιχεί σε χρυσό.

Δηλαδή, δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.

Περαιτέρω, το ευρώ είναι νόμισμα που από την στιγμή της παραγωγής του, παράγει χρέος. Πώς γίνεται αυτό;

Το ευρώ «κόβεται» από την ΕΚΤ. Αλλά όμως, η ΕΚΤ (από τις ιδρυτικές συμβάσεις της ΟΝΕ), δεν μπορεί να...

είναι απευθείας δανειστής κρατών.

Η ΕΚΤ υποχρεούται να δανείζει με το βασικό παρεμβατικό επιτόκιο (αυτή τη στιγμή 0,75%) τις εμπορικές τράπεζες κάθε κράτους.

Στη συνέχεια, οι τράπεζες δανειοδοτούν τα κράτη, είτε με τη σύναψη δανειακών συμβάσεων (οπότε το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται μεταξύ 3 και 6% και καθορίζεται με διμερείς διαπραγματεύσεις), είτε με την αγορά ομολόγων χρέους (οπότε το επιτόκιο δανεισμού προσδιορίζεται από τις χρηματαγορές κατ΄ αρχή επάνω στο δίπολο «προσφορά-ζήτηση» και ανάλογα με την επικινδυνότητα της τοποθέτησης, αυτά είναι τα διαβόητα spreads).

Άρα, τελικά, ο αέρας που παράγει η ΕΚΤ καταλήγει να αποτελεί προϊόν δανεισμού, ο οποίος επιβαρύνει επιτοκιακά ένα κράτους περί το 4%-5%.

Παράδειγμα: Έστω ότι η ΕΚΤ έκοψε 100€. Αυτά τα δανείζει στην τράπεζα Τ με επιτόκιο 0,75%. Η Τράπεζα Τ τα δανείζει με τη σειρά της στο κράτος Κ με επιτόκιο 5%. Άρα το κράτος, όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής, θα πρέπει να αποπληρώσει 105€. Από αυτά τα 105€, τα 4,25 θα τα κρατήσει η τράπεζα Τ, ως απόδοση του επιτοκίου της και τα υπόλοιπα 100,75€ θα πρέπει να τα αποδώσει στην ΕΚΤ.

Επομένως, το ευρώ παράγει διαρκώς χρέος και αυτοί που κερδίζουν με τον τρόπο λειτουργίας του, είναι οι τράπεζες και η ΕΚΤ!

Τώρα, για να αποδοθεί 5% τόκος, σημαίνει ότι απαιτείται ανάπτυξη περίπου 8%-10% στο ΑΕΠ της χώρας, ώστε αφαιρουμένων των λειτουργικών εξόδων, να απομένει κέρδος από την ανάπτυξη της τάξης του 5% που μπορεί να αποπληρώσει τους δανειστές.

Αλλά τέτοιας έντασης αναπτύξεις, ΠΟΤΕ δεν παρουσιάστηκαν στα κράτη της ΟΝΕ, από την δημιουργία της μέχρι και σήμερα.

Το ευρώ στην λειτουργία του ως δανειακό προϊόν, ευνοεί τις Τράπεζες. Αλλά ως μέσο συναλλαγών ευνοεί την παραγωγική υπερδύναμη της ΟΝΕ, την Γερμανία.

Η Γερμανία με τον ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό της, συγκεντρώνει τεράστια ποσά από τις εξαγωγές, τα οποία οι χώρες με ισχνή παραγωγική δομή αναγκάζονται να καταβάλλουν για να αποκτούν αυτά που χρειάζονται.

Από την άλλη πλευρά, οι χώρες που δεν έχουν ισχυρή παραγωγική δομή παρουσιάζουν εμπορικά ελλείμματα, τα οποία προσπαθούν να τα καλύψουν από την παροχή υπηρεσιών (πχ τον τουρισμό ) αλλά και από τον δανεισμό.

Επομένως, η Γερμανία κεφαλαιοποιεί το κέρδος που παράγει το ευρώ, πουλώντας τα προϊόντα της, ενώ εμείς χρεωνόμαστε προκειμένου να τα αγοράσουμε, καθώς το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου δεν μας επιτρέπει την δημιουργία αποθεματικών κεφαλαίου από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών.

Αυτό όμως είναι φαύλος κύκλος. Όποιος χρεώνεται διαρκώς κάποτε θα καταρρεύσει.

Επομένως, το ευρώ, δημιουργώντας συνεχώς χρέη προς όφελος των ισχυρών, είναι τελικά κι ένα εργαλείο εκπόρθησης κρατών!

Το ευρώ φτιάχτηκε και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, που δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος. Είναι και πολιτικό όπλο.

Δημιουργώντας χρέη, επιβάλλει πολιτικές και εν τέλει, αναγκάζει σε απώλεια εκφάνσεων της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, προκειμένου για την εξυπηρέτηση των χρεών.

Ενδεχομένως, όταν το ευρώ θα έχει επιτελέσει τη λειτουργία του, δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξής του.

ΠΗΓΗ: imerisia-anafora

 

 http://teleytaiaexodos.blogspot.gr