Σαμίρα, ετών 50. Έφυγε από τη Δαμασκό πριν από πέντε μήνες και από τον περασμένο Οκτώβριο ζει στη Σάμο, έχοντας φλερτάρει αμέτρητες φορές με το θάνατο. Η οικογένειά της έχει σκορπίσει εξαιτίας του πολέμου. Σήμερα ζει σε μια σκηνή ολομόναχη. «Ο θάνατος με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. [...]. Τώρα που είμαι εδώ στη Σάμο, νιώθω ότι είμαι νεκρή μέσα μου» λέει.
Καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος από την υπογραφή της συμφωνίας Ευρώπης-Τουρκίας, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε έκθεσή τους «φωτίζουν» το ανθρώπινο κόστος που έχουν για τους πρόσφυγες οι λανθασμένες ευρωπαϊκές πολιτικές.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι ψυχολόγοι της οργάνωσης στη Λέσβο είδαν τους ασθενείς με συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης να αυξάνονται κατά 150% και τους ασθενείς με διαταραχή μετατραυματικού στρες να τριπλασιάζονται, ενώ αυξήθηκαν και τα ψυχωτικά συμπτώματα.
Παράλληλα, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βλέπουν περισσότερους ασθενείς με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα και περισσότερα περιστατικά αυτοτραυματισμού και απόπειρες αυτοκτονίας.
Αντίστοιχα στη Σάμο, μέσα από τις σχεδόν 300 συνεδρίες ψυχικής υγείας που έχουν πραγματοποιήσει, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βλέπουν μια παρόμοια επιδείνωση και μια κλιμάκωση στους αυτοτραυματισμούς και τις απόπειρες αυτοκτονίας τους τελευταίους μήνες.
Η ιστορία της Σαμίρα έρχεται να επιβεβαιώσει τα στοιχεία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την τραυματισμένη ψυχολογία των προσφύγων.
«Κλαίω κάθε μέρα στη σκηνή μου, αλλά κανείς δεν με ακούει. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει αυτή η τραγωδία. Η ζωή μου είναι μια σειρά από τραγωδίες που δεν τελειώνουν ποτέ» λέει η Σαμίρα, Συροπαλαιστίνια από τον καταυλισμό του Yarmouk κοντά στη Δαμασκό.
Η Σαμίρα είναι παντρεμένη με τέσσερα παιδιά. Η οικογένειά της, όμως έχει σκορπίσει εξαιτίας του πολέμου.
«Έχω έναν γιο και μια κόρη στη Σουηδία, άλλον έναν γιο στη Γερμανία, ενώ ο άντρας μου και η άλλη κόρη μου ζουν στη Δαμασκό. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί και όχι έτσι. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες έχω παγιδευτεί ολομόναχη στη Σάμο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα είμαι εδώ, το μόνο που θέλω είναι να με αφήσουν να συνεχίσω το ταξίδι μου και να πάω στον γιο μου στη Γερμανία. Δεν θέλω πολλά από αυτόν τον κόσμο, θέλω μόνο να είμαι πάλι ελεύθερη μια μέρα» λέει.
Εξιστορώντας τη ζωή της η Σαμίρα αναφέρει: «Η οικογένειά μου έφυγε από την Παλαιστίνη το 1948 και πήγε στον Λίβανο. Γεννήθηκα σε έναν καταυλισμό προσφύγων στη Βηρυτό, όπου μεγάλωσα μέσα στη φτώχεια. Στη συνέχεια αναγκάστηκα να φύγω το 1982 εξαιτίας του πολέμου στον Λίβανο.
»Κατέφυγα στον καταυλισμό προσφύγων του Yarmouk και παντρεύτηκα εκεί. Η ζωή ήταν καλή μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος και το Yarmouk πολιορκήθηκε. Κοντέψαμε να πεθάνουμε από την πείνα και την έλλειψη φροντίδας υγείας.
»Για να ζήσουμε τρώγαμε φραγκόσυκα και χόρτα. Βράζαμε μπαχαρικά για να φτιάξουμε κάτι που να μοιάζει με σούπα.
»Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα. Ήταν πετσί και κόκκαλο όταν τους έθαβαν. Έφυγα από το Yarmouk μόνη μου πριν από πέντε μήνες. Έκανα ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι στο Qamishli στη βόρεια Συρία. Προσπάθησα τέσσερις φορές να περάσω τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας παράνομα. Οι Συροπαλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να περνάνε τα σύνορα προς την Τουρκία χωρίς βίζα σε διαβατήριο σε ισχύ, αλλά για τους περισσότερους από εμάς αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
»Στα σύνορα οι Τούρκοι αστυνομικοί μάς πυροβόλησαν. Φοβήθηκα πολύ. Ο διακινητής μού είπε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο, έτσι πήγα στο Ιράκ, έπειτα στο Κουρδιστάν και πέρασα στην Τουρκία από εκεί.
»Ακόμα κι εκεί δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να περιμένω δύο-τρεις εβδομάδες μέχρι να μπω κρυφά στη χώρα.
»Όταν μπήκα στην Τουρκία, έκανα πέντε μέρες για να φτάσω στη Σμύρνη. Μετά από πέντε προσπάθειες, μπήκα σε μια φουσκωτή βάρκα ένα βράδυ τα μεσάνυχτα και έφτασα στη Σάμο μετά από ώρες, αφού αποφύγαμε την τουρκική ακτοφυλακή.
»Νόμιζα ότι θα πεθάνω εκεί έξω στη θάλασσα. Η βάρκα τρύπησε και αγωνιστήκαμε όλοι για να συνεχίσει να επιπλέει. Ήταν πολύ δύσκολο και πολύ τρομακτικό»
Η Σαμίρα έφτασε στη Σάμο στις 10 Οκτωβρίου. Από τότε ζει σε μια σκηνή μόνη της. «Δεν ξέρω πότε θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, τα παιδιά μου, ο άντρας μου κι εγώ. Τα πράγματα καθυστερούν συνεχώς. Δεν ξέρω γιατί δεν αφήνουν τους ανθρώπους να φτάσουν στον προορισμό τους» σημειώνει.
«Ο θάνατος με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή, από τον Λίβανο στο Yarmouk και τώρα στη βάρκα στη θάλασσα. Τώρα που είμαι εδώ στη Σάμο, νιώθω ότι είμαι νεκρή μέσα μου. Έρχομαι εδώ για να περπατήσω στην παραλία. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Περνάω τις μέρες μου εδώ στη Σάμο σαν αυτόματο, χωρίς κανένα στόχο» καταλήγει.
Καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος από την υπογραφή της συμφωνίας Ευρώπης-Τουρκίας, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σε έκθεσή τους «φωτίζουν» το ανθρώπινο κόστος που έχουν για τους πρόσφυγες οι λανθασμένες ευρωπαϊκές πολιτικές.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι ψυχολόγοι της οργάνωσης στη Λέσβο είδαν τους ασθενείς με συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης να αυξάνονται κατά 150% και τους ασθενείς με διαταραχή μετατραυματικού στρες να τριπλασιάζονται, ενώ αυξήθηκαν και τα ψυχωτικά συμπτώματα.
Παράλληλα, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βλέπουν περισσότερους ασθενείς με σοβαρά ψυχολογικά τραύματα και περισσότερα περιστατικά αυτοτραυματισμού και απόπειρες αυτοκτονίας.
Αντίστοιχα στη Σάμο, μέσα από τις σχεδόν 300 συνεδρίες ψυχικής υγείας που έχουν πραγματοποιήσει, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βλέπουν μια παρόμοια επιδείνωση και μια κλιμάκωση στους αυτοτραυματισμούς και τις απόπειρες αυτοκτονίας τους τελευταίους μήνες.
Η ιστορία της Σαμίρα έρχεται να επιβεβαιώσει τα στοιχεία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την τραυματισμένη ψυχολογία των προσφύγων.
«Κλαίω κάθε μέρα στη σκηνή μου, αλλά κανείς δεν με ακούει. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει αυτή η τραγωδία. Η ζωή μου είναι μια σειρά από τραγωδίες που δεν τελειώνουν ποτέ» λέει η Σαμίρα, Συροπαλαιστίνια από τον καταυλισμό του Yarmouk κοντά στη Δαμασκό.
Η Σαμίρα είναι παντρεμένη με τέσσερα παιδιά. Η οικογένειά της, όμως έχει σκορπίσει εξαιτίας του πολέμου.
«Έχω έναν γιο και μια κόρη στη Σουηδία, άλλον έναν γιο στη Γερμανία, ενώ ο άντρας μου και η άλλη κόρη μου ζουν στη Δαμασκό. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί και όχι έτσι. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες έχω παγιδευτεί ολομόναχη στη Σάμο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα είμαι εδώ, το μόνο που θέλω είναι να με αφήσουν να συνεχίσω το ταξίδι μου και να πάω στον γιο μου στη Γερμανία. Δεν θέλω πολλά από αυτόν τον κόσμο, θέλω μόνο να είμαι πάλι ελεύθερη μια μέρα» λέει.
Εξιστορώντας τη ζωή της η Σαμίρα αναφέρει: «Η οικογένειά μου έφυγε από την Παλαιστίνη το 1948 και πήγε στον Λίβανο. Γεννήθηκα σε έναν καταυλισμό προσφύγων στη Βηρυτό, όπου μεγάλωσα μέσα στη φτώχεια. Στη συνέχεια αναγκάστηκα να φύγω το 1982 εξαιτίας του πολέμου στον Λίβανο.
»Κατέφυγα στον καταυλισμό προσφύγων του Yarmouk και παντρεύτηκα εκεί. Η ζωή ήταν καλή μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος και το Yarmouk πολιορκήθηκε. Κοντέψαμε να πεθάνουμε από την πείνα και την έλλειψη φροντίδας υγείας.
»Για να ζήσουμε τρώγαμε φραγκόσυκα και χόρτα. Βράζαμε μπαχαρικά για να φτιάξουμε κάτι που να μοιάζει με σούπα.
»Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα. Ήταν πετσί και κόκκαλο όταν τους έθαβαν. Έφυγα από το Yarmouk μόνη μου πριν από πέντε μήνες. Έκανα ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι στο Qamishli στη βόρεια Συρία. Προσπάθησα τέσσερις φορές να περάσω τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας παράνομα. Οι Συροπαλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να περνάνε τα σύνορα προς την Τουρκία χωρίς βίζα σε διαβατήριο σε ισχύ, αλλά για τους περισσότερους από εμάς αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
»Στα σύνορα οι Τούρκοι αστυνομικοί μάς πυροβόλησαν. Φοβήθηκα πολύ. Ο διακινητής μού είπε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο, έτσι πήγα στο Ιράκ, έπειτα στο Κουρδιστάν και πέρασα στην Τουρκία από εκεί.
»Ακόμα κι εκεί δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να περιμένω δύο-τρεις εβδομάδες μέχρι να μπω κρυφά στη χώρα.
»Όταν μπήκα στην Τουρκία, έκανα πέντε μέρες για να φτάσω στη Σμύρνη. Μετά από πέντε προσπάθειες, μπήκα σε μια φουσκωτή βάρκα ένα βράδυ τα μεσάνυχτα και έφτασα στη Σάμο μετά από ώρες, αφού αποφύγαμε την τουρκική ακτοφυλακή.
»Νόμιζα ότι θα πεθάνω εκεί έξω στη θάλασσα. Η βάρκα τρύπησε και αγωνιστήκαμε όλοι για να συνεχίσει να επιπλέει. Ήταν πολύ δύσκολο και πολύ τρομακτικό»
Η Σαμίρα έφτασε στη Σάμο στις 10 Οκτωβρίου. Από τότε ζει σε μια σκηνή μόνη της. «Δεν ξέρω πότε θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, τα παιδιά μου, ο άντρας μου κι εγώ. Τα πράγματα καθυστερούν συνεχώς. Δεν ξέρω γιατί δεν αφήνουν τους ανθρώπους να φτάσουν στον προορισμό τους» σημειώνει.
«Ο θάνατος με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή, από τον Λίβανο στο Yarmouk και τώρα στη βάρκα στη θάλασσα. Τώρα που είμαι εδώ στη Σάμο, νιώθω ότι είμαι νεκρή μέσα μου. Έρχομαι εδώ για να περπατήσω στην παραλία. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Περνάω τις μέρες μου εδώ στη Σάμο σαν αυτόματο, χωρίς κανένα στόχο» καταλήγει.
Πηγή: in.gr
http://www.artinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου