Δουλοπρέπεια και γιουσουφακισμός

Του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Η είδηση για τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νατοϊκή διακλαδική άσκηση ηλεκτρονικού πολέμου, ούτε ως απλό «ειδησεογραφικό» μαντάτο μπορεί να εκλαμβάνεται, και φυσικά δεν προσφέρεται για ανόητους πανηγυρισμούς απ όλους αυτούς που επιχειρούν να την εμφανίσουν ως μια απόφαση δεικτική μιας υποτιθέμενης υπερήφανης Ελληνικής στάσης.

Στην ουσία της, συνιστά μια ακόμη επιβεβαίωση των τραγικών αδιεξόδων στα οποία έχει περιέλθει η Ελληνική εξωτερική πολιτική διαχρονικά, και τα οποία οδηγούνται σε περαιτέρω επιδείνωση, από το υπερπλεόνασμα της υποτέλειας και το κενό στρατηγικής διαχείρισης στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα. Τα δεδομένα που συνθέτουν το πρόβλημα είναι καταλυτικά, και ως τέτοια δεν επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες:

Πρώτον: Η Τουρκία, στα πλαίσια της διόλου καινούριας αλλά σταθερά κλιμακούμενης αναθεωρητικής της στρατηγικής, θέτει γι ακόμη μια φορά ζήτημα με τη Λήμνο, επιχειρώντας τη νομιμοποίηση της αυθαίρετης ερμηνείας που επιχειρεί στα προβλεπόμενα της Συνθήκης του Μοντρέ.
Και αυτό το επιχειρεί, διότι από το 1936 και μετά που επιδίδεται στο προσφιλές γι αυτήν σπορ των παραβιάσεων ΚΑΙ αυτής της Συνθήκης, ουδεμία Ελληνική κυβέρνηση έπραξε το αυτονόητο προκειμένου να τσαλακώσει την ανεπίτρεπτη αυθάδεια και τον προκλητικό γεωπολιτικό της τσαμπουκά. Η χώρα μας λοιπόν εδώ, εισπράττει τα επίχειρα αυτού που δεκαετίες ολόκληρες ανέχτηκε χωρίς να αντιδρά.

Δεύτερον: Το ΝΑΤΟ γι ακόμη μια φορά επιδίδεται στην πρακτική του Πόντιου Πιλάτου, εντάσσοντας στον επιχειρησιακό του σχεδιασμό τις Τουρκικές αιτιάσεις, μεροληπτώντας έτσι ουσιαστικά υπέρ αυτού που ξέρει πως θα αποτολμήσει να του μπλοκάρει τα σχέδια, και σε βάρος εκείνου που αρκείται συστηματικά σε μικροναζάκια που δεν ενοχλούν κανέναν, και δεν διαταράσσουν επιχειρησιακούς και στρατηγικούς σχεδιασμούς γενικότερα. Η χώρα μας επομένως ΚΑΙ εδώ εισπράττει αυτά που δικαιούται να εισπράξει ως παιδί που όταν δε του κάνουν τα χατήρια οι μεγαλύτεροι, αυτό επιλέγει να κλείνεται στο δωμάτιό του και να κλαίει δυστυχισμένο και μοναχό.

Και όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν σε μια ιστορική συγκυρία, όπου η Ελλάδα - γι ακόμη μια φορά – περιφρονεί και στην ουσία αποποιείται το συγκριτικό της πλεονέκτημα που της επιτρέπει να περάσει σε μια γενικευμένη στρατηγική αντεπίθεση προκειμένου να ανακτήσει τα νόμιμα στη βάση βεβαίως του διεθνούς δικαίου.
Έτσι…

Ούτε το πολλαπλά αρνητικά φορτισμένο κλίμα στις Ευρωτουρκικές σχέσεις, αξιοποιείται στοχευμένα στη βάση μιας επεξεργασμένης επιθετικής στρατηγικής.
Αλλά…
Ούτε και το αυξημένο επιχειρησιακό βάρος της συγκεκριμένης άσκησης εξέλαβε ως πρώτης τάξεως αφορμή, προκειμένου να επιβάλει στους «συμμάχους και εταίρους» την υποχρέωση για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, τροποποιώντας δραματικά ατζέντα και προτεραιότητες.

Να πούμε εδώ ότι η συγκεκριμένη άσκηση που εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Νατοϊκής διοίκησης του Ραμσταιν, «αγκαλιάζει» ως εύρος ευθύνης της την Ευρώπη, την Αφρική, ακόμη και τη Βαλτική, και φυσικά εμπλέκονται σ αυτήν τα πολυσύνθετα νατοϊκά συστήματα αεράμυνας και όχι μόνο.

Τι έκανε λοιπόν η «θιγμένη» κατά τα λοιπά Ελλάδα, σε μια ιστορική συγκυρία που τις προσφέρονται πολλαπλές δυνατότητες για στρατηγική αξιοποίηση;
Ένα ολέθριο σφάλμα που όφειλε για πολλοστή φορά να μην πράξει. Θύμωσε… και είπε απλά το εξής: «Το οικόπεδο παιδιά είναι εδώ. Μπείτε και κάντε ότι γουστάρετε. Εγώ απλά δε σας παίζω». Κι αυτή τη στρατηγική αποκοτιά, κάποιοι επιμένουν να την εκλαμβάνουν ως υπεύθυνη εθνικά στάση.

Και τα χειρότερα δε σταματούν εδώ...
Αφού εκτός από τους εμφανείς, υπάρχουν δυστυχώς και κάθε λογής αφανείς αβανταδόροι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και οι οποίοι αντί να τολμήσουν να κοιτάξουν κατάματα το αυτονόητο – και το αυτονόητο είναι πως ο νταβατζής δεν είναι προστάτης και η δουλοπρέπεια βολεύει το νταβατζή αλλά ουδέποτε επιβραβεύεται – επιχειρούν να στρέψουν αλλού την προσοχή, ζητώντας περισσότερο γιουσουφακισμό και ακόμη μεγαλύτερη δουλοπρέπεια.

Τι ισχυρίζονται λοιπόν…
Ότι η χώρα μας, αυτό που πληρώνει σήμερα, είναι το τίμημα της απόφασης Καραμανλή του 1974 να αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Μιλάμε εδώ για επικίνδυνες και απερίσκεπτες λογικές οι οποίες, όχι μονάχα αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα όλα εκείνα τα οποία έστω και προσχηματικά συνυπολόγισε τότε ο Καραμανλής έχοντας μπροστά του την τραγωδία της Κύπρου. Αλλά – και αυτό είναι το ακόμη χειρότερο – τολμούν και επιδεικνύουν μια πρωτοφανή απροθυμία να συνειδητοποιήσουν με πόση δουλοπρέπεια εξαργυρώθηκε εκείνη η «περήφανη» στάση τα χρόνια που ακολούθησαν, και επιμένουν να ζητούν περισσότερο γιουσουφακισμό και ακόμη μεγαλύτερη δουλοπρέπεια, προσβλέποντας σε ψίχουλα οίκτου και επιβράβευσης από τον νταβατζή.

Δυστυχώς αλλά επί όλων αυτών θα χρειαστεί μοιραία να επανέλθουμε !!!

Ο Κυριάκος Κυριακόπουλος είναι μέλος της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού του Ε.ΠΑ.Μ.

http://www.epamhellas.gr