Προσέξτε τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πώς ερμηνεύεται Νομικά το Ευρωπαϊκό Νόμισμα! Δεν είναι Αξιόγραφο, δεν φέρει τη δική του Αξία, αλλά… Δανειζόμενη Αξία την οποία ο κάτοχος οφείλει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Ιδού τα τεκμήρια: 1. Δεν είναι Αξιόγραφο (δηλ. Αποδεικτικό Αξίας) αλλά Χρεόγραφο (δηλ. Αποδεικτικό Χρέους)! Το Ευρώ στην έκδοσή του από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (https://en.wikipedia.org/wiki/European_Central_Bank) δεν αντικατοπτρίζει απολύτως τίποτε. Η έκδοση του Ευρώ στηρίζεται σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα που λέγεται fiat money (https://en.wikipedia.org/wiki/Fiat_money), δηλαδή νόμισμα το οποίο έχει αξία μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση (ή εν προκειμένω η Ευρωπαϊκή Ένωση) το όρισε ως νόμιμο μέσο συναλλαγών, κατά παράβαση των κανόνων της αγοράς των συναλλαγών, δεδομένου ότι η πολιτική εξουσία, εκ του ρόλου της δεν μπορεί να επιβάλλει εμπορικά ειωθότα και πρακτικές, αλλά μόνο να ρυθμίσει ήδη υφιστάμενα… 2. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα νόμισμα των 50 Ευρώ δεν αντικατοπτρίζει ισόποση αξία αλλά ισόποσο χρέος (!!!) προς τον εκδότη, εν προκειμένω την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Διαβάστε παρακάτω, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία από έναν δικηγόρο από τη Θεσσαλονίκη:
3. Ο μηχανισμός αυτός, που μοιάζει με αυτόν της έκδοσης του αμερικάνικου δολαρίου αλλά έχει κάποιες διαφορές, λειτουργεί με έναν εξαιρετικά απλό τρόπο, δηλ. κάθε χώρα – μέλος της Ε.Ε. αντί να εκδίδει το νόμισμά της κυριαρχικά, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε., αναγκάζεται να δανείζεται το χρήμα (τα Ευρώ) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε με τη μορφή των βραχυπρόθεσμων ρέπος, είτε με κρατικά ομόλογα, είτε με απευθείας δανεισμό τραπεζών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χορηγεί τα ποσά με τόκο (!!!), ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι το ελάχιστο 1,25%, δηλ. εάν δανείσει 100 Ευρώ σε μια τράπεζα, ή εάν αγοράσει βραχυπρόθεσμα ρέπος ή ομόλογα για 100 Ευρώ θα εισπράξει τουλάχιστον 101,25 Ευρώ!!! Αυτό σημαίνει ότι κανένα εθνικά κυρίαρχο κράτος εντός της Ε.Ε., που χρησιμοποιεί το Ευρώ, να μην έχει δικό του νόμισμα, που να μην το χρωστά σε κανένα – ούτε ένα λεπτό του Ευρώ!!! Και φυσικά ποτέ κανένας ευρωπαίος (Γάλλος, Γερμανός κ.λπ.) δεν έχει στερηθεί το αντίστοιχο ποσό, που εξέδωσε με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφού ποτέ δεν το στέρησε από “την αγοραστική του δύναμη” , δηλ. από τα Ευρώ που έχουν διατεθεί στη χώρα του (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.).
3. Ο μηχανισμός αυτός, που μοιάζει με αυτόν της έκδοσης του αμερικάνικου δολαρίου αλλά έχει κάποιες διαφορές, λειτουργεί με έναν εξαιρετικά απλό τρόπο, δηλ. κάθε χώρα – μέλος της Ε.Ε. αντί να εκδίδει το νόμισμά της κυριαρχικά, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε., αναγκάζεται να δανείζεται το χρήμα (τα Ευρώ) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε με τη μορφή των βραχυπρόθεσμων ρέπος, είτε με κρατικά ομόλογα, είτε με απευθείας δανεισμό τραπεζών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χορηγεί τα ποσά με τόκο (!!!), ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι το ελάχιστο 1,25%, δηλ. εάν δανείσει 100 Ευρώ σε μια τράπεζα, ή εάν αγοράσει βραχυπρόθεσμα ρέπος ή ομόλογα για 100 Ευρώ θα εισπράξει τουλάχιστον 101,25 Ευρώ!!! Αυτό σημαίνει ότι κανένα εθνικά κυρίαρχο κράτος εντός της Ε.Ε., που χρησιμοποιεί το Ευρώ, να μην έχει δικό του νόμισμα, που να μην το χρωστά σε κανένα – ούτε ένα λεπτό του Ευρώ!!! Και φυσικά ποτέ κανένας ευρωπαίος (Γάλλος, Γερμανός κ.λπ.) δεν έχει στερηθεί το αντίστοιχο ποσό, που εξέδωσε με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφού ποτέ δεν το στέρησε από “την αγοραστική του δύναμη” , δηλ. από τα Ευρώ που έχουν διατεθεί στη χώρα του (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.).
4. Η πρακτική του fiat money, μέσω δανεισμού, ισοδυναμεί με υποδούλωση και απώλεια κυριαρχίας, από τη στιγμή της έκδοσης του νομίσματος αυτού καθ’ εαυτού (βλ. και σχετ. άρθρο https://stin-press-a.blogspot.com/2011/04/blog-post_14.html), αφού είναι δεδομένο ότι, από τη στιγμή που το κεφάλαιο του δανείσματος προέρχεται από τον ένα και μοναδικό εκδότη του νομίσματος, δηλ. την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τότε είναι αδύνατο να αποδοθεί ο τόκος, όσο μικρός και εάν είναι αυτός, αφού το ποσό του τόκου πολύ απλά δεν υφίσταται. Φαντασθείτε ένα πολύ απλό παράδειγμα, όπου μαζεύεται μια παρέα για να παίξει μπίλιες (τις θυμάστε τις μπίλιες;) και μόνον ο ένας, αποκλειστικά, παρέχει π.χ. 100 μπίλιες για το παιχνίδι, με τη συμφωνία ότι στο τέλος του παιχνιδιού η παρέα θα πρέπει να του αποδώσει 101 μπίλιες! Στο τέλος του παιχνιδιού θα λείπει μια μπίλια. Όσο προσεκτικά και εάν έπαιξε η παρέα θα χρωστάει πάντα τουλάχιστο μια μπίλια, εκτός από τις 100 που επέστρεψε και πρέπει να ξαναδανεισθεί εάν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Φυσικά οι απρόσεκτες παρέες που ενδεχομένως να έχασαν μπίλιες ή να τις “οικειοποιήθηκαν” (κοινώς έκλεψαν) απλά χρωστούν περισσότερες. Και αυτός που παρείχε τις μπίλιες θα απειλεί ότι δεν θα ξαναδώσει εάν δεν του αποδοθεί η επιπλέον μπίλια, την οποία βέβαια δέχεται και σε είδος π.χ. νησιά, ΔΕΚΟ, πετρέλαια, χρυσό κ.λπ. Μήπως σας θυμίζει κάτι από αυτά που κυκλοφορούν στο δίκτυο για τα χρέη των κρατών σε σχέση με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) τους; Η Γερμανία αυτή τη στιγμή, η 3η μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχει χρέος 74,4% του ΑΕΠ της και η Ελλάδα 123,9%. Μια ματιά στην ιστοσελίδα “Το παγκόσμιο ρολόι του χρέους” είναι τελείως αποκαλυπτική: οι χώρες με το μεγαλύτερο χρέος είναι αυτές οι οποίες χρησιμοποιούν fiat money, όπως το Ευρώ και το δολάριο (!!!), ενώ χώρες όπως η Λιβύη και το Ιράν έχουν χρέος 3,7% και 16,7% αντίστοιχα. Τυχαίο άραγε;
5. Η έκδοση νομίσματος συνιστά πράξη εθνικής κυριαρχίας και, ως τέτοια, δεν μπορεί να ανατίθεται σε όργανα ακόμη και θεσμικά, τα οποία όμως λειτουργούν υπό καθεστώς εμπορικής εταιρείας, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για αυτό ας αναρωτηθεί το εξής: εάν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν λειτουργούσε ως εμπορική εταιρεία (άσχετα εάν δεν είναι επισήμως τέτοια) τότε για ποίο λόγο τα Ευρώ, δηλ. το μέσον συναλλαγής, τα δανείζει στους εθνικά κυρίαρχους λαούς της Ευρώπης και μάλιστα με τόκο; Και γιατί στο άρθρο 9 της Σύμβαση του Άμστερνταμ ρητά προβλέφθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξαιρείται από κάθε μορφής φορολογίας του κεφαλαίου και των κερδών της; Πρόβλεψη για μη φορολογία στο όργανο της πολιτικής εξουσίας που εκδίδει το νόμισμα; Είναι ποτέ δυνατόν; Φαντάζεσθε να υπήρχε ανάγκη για διάταξη νόμου που να εξαιρούσε από τη φορολογία τα Υπουργεία, δηλ. το κράτος να μη φορολογεί το κράτος; Άρα, δεν πρόκειται για δημόσιο όργανο, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά για θεσμοθετημένο μεν, πλην όμως σαφώς ιδιωτικής φύσεως όργανο, εξου και η ρητή νομοθετική πρόβλεψη για τη φορολογική εξαίρεση.
6. Προ της δημιουργίας του Ευρώ το βασικότερο εργαλείο διακρατικού δανεισμού ήταν το δολάριο, το οποίο από τον Αύγουστο του 1971, που ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον, με μονομερή δήλωση, απεξάρτησε το δολάριο από τα αποθέματα χρυσού, τα οποία ήδη είχαν φθάσει να καλύπτουν μόλις το 22% των δολαρίων που είχαν τεθεί σε κυκλοφορία, να μετατραπεί το δολάριο σε fiat money, δηλ. νόμισμα άνευ αντικρίσματος. Όσα δάνεια χορηγήθηκαν υπό αυτό το καθεστώς πάσχουν από την εξής ανήκουστη παραφροσύνη: ότι δηλ. στην αγορά των συναλλαγών μπορεί ένα κομμάτι χαρτί ευτελούς αξίας, το οποίο γράφει επάνω “100 δολάρια”, δημιουργημένο από το τίποτα, να αγοράσει πραγματικά κάτι το οποίο ισοδυναμεί στη αγορά με 100 δολάρια, ή στην περίπτωση δανεισμού, 100 δολάρια άνευ αντικρίσματος, δημιουργημένα από το τίποτα, να δημιουργούν υποχρέωση αποπληρωμής για ισόποση αξία, πλέον τόκου (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει) και στην περίπτωση της μη αποπληρωμής ο πιστωτής να διεκδικεί εθνική κυριαρχία (!!!) με μνημόνιο και ρητό όρο στη σύμβαση δανείου, για να σου ξαναδανείσει, για ένα ακόμη χρόνο, δολάρια δημιουργημένα από το τίποτε !!! Το ίδιο ακριβώς φυσικά ισχύει και για το Ευρώ, ως νόμισμα άνευ αντικρίσματος…
7. Λόγω της πρόδηλης σχέσης ανάμεσα στην έκδοση / διάθεση του νομίσματος και της καθημερινότητας των πολιτών, της ελευθερίας τους, των εν δυνάμει ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας, όπως η υπογραφή σύμβασης δανεισμού, με την οποία ρητά παραιτείται ένα κράτος της εθνικής του κυριαρχίας (καλήν ώρα σαν αυτή που υπέγραψε κάποιος υπουργός οικονομικών πρόσφατα), είναι προφανές ότι τα ανωτέρω ζητήματα δεν μπορεί να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας και απόφασης από ένα πρόσωπο, όπως ο πρωθυπουργός, ο υπουργός οικονομικών κ.λπ.
Το άρθρο 1 του Ελληνικού Συντάγματος ρητά αναφέρει ότι: 1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι την κυριαρχία των αποφάσεων την έχει το εκλογικό σώμα («…λαϊκή κυριαρχία …», ούτε καν η Βουλή) και όχι το εκτελεστικό, δηλ. η κυβέρνηση, ακόμη και εάν έχει πρόσφατη νομιμοποίηση.
Για αυτό και στο άρθρο 44 του Συντάγματος προβλέπεται η διενέργεια δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα, αλλά και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Και στις δύο περιπτώσεις προϋποτίθεται σχετική πρωτοβουλία συγκεκριμένου αριθμού βουλευτών, γεγονός που το Σύνταγμα θεωρεί σίγουρο ότι θα υπάρξει σε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις (δηλ. κρίσιμα εθνικά θέματα, σοβαρό κοινωνικό ζήτημα), θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι βουλευτές, οι οποίοι εκπροσωπούν τον κυρίαρχο λαό στη “Βουλή”, μεταφέροντας τις δικές του απόψεις εκεί και όχι τις απόψεις του εαυτού τους, ως μια ανεξάρτητη εξουσία του πολιτεύματος και δη του νομοθετικού, δεν σχετίζεται ούτε εξαρτάται καθοιονδήποτε τρόπο από το εκτελεστικό και την κυβέρνηση…
Αλήθεια η υποθήκευση της χώρας, η εκτόξευση της ανεργίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, το ξεπούλημα των αποθεμάτων χρυσού και του εθνικά κυρίαρχου κράτους δηλ. της ελληνικής επικράτειας για αποπληρωμή οφειλών που δημιουργήθηκαν από χρήμα άνευ αντικρίσματος, η μετάβαση από τη δραχμή (νόμισμα με αντίκρισμα σε χρυσό, άρα αξιόγραφο) στο Ευρώ (νόμισμα άνευ αντικρίσματος, άρα χρεόγραφο), η έκδοση του νομίσματος (όποιο και εάν είναι αυτό) από ιδιώτη, ο οποίος απλά το δανείζει με τόκο και όχι από το κυρίαρχο κράτος ως πράξη εθνικής κυριαρχίας, δεν συνιστούν κρίσιμα εθνικά θέματα και σοβαρά κοινωνικά ζητήματα; Ή μήπως οι βουλευτές είναι άνθρωποι μειωμένης αντίληψης, εκτός τόπου και χρόνου, χρήζοντες δικαστικής συμπαράστασης και δεν αναλαμβάνουν τη σχετική πρωτοβουλία; Ή μήπως έχει καταλυθεί το πολίτευμα και υφίσταται σύγχυση των δύο διακριτών εξουσιών, δηλ. του νομοθετικού και του εκτελεστικού σε βαθμό που να μη μπορούμε να συζητήσουμε πλέον για Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά για κάποιου είδους ολοκληρωτικού καθεστώτος, με το εκτελεστικό στο ρόλο του απόλυτου δικτάτορα;
8. Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει επίσημα 4 φορές μέχρι σήμερα: 1827, 1843, 1893, 1932 . Σε κάθε πτώχευση, που πρακτικά σημαίνει μονομερής διαγραφή χρεών λόγω αδυναμίας αποπληρωμής, εξυπακούεται ότι τα οφειλόμενα ποσά δεν οφείλονται πλέον και η χώρα οφείλει μόνο για τα νέα δάνεια που θα συνάψει μετά την πτώχευση. Στην περίπτωση της Ελλάδος όμως, κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, τα περισσότερα χρέη αναγνωρίσθηκαν εκ νέου τη δεκαετία του 1960 (με ποια νομιμοποίηση άραγε και από ποίον;), με αποτέλεσμα την αποπληρωμή των παλαιότερων εξ αυτών μέχρι και τη δεκαετία του ’90!
9. Ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κασιμάτης πρόσφατα σε σχετική ομιλία του, αναφέρθηκε στο άρθρο 120 του Συντάγματος. Για όσους δεν γνωρίζουν το άρθρο 120 στην παρ.4 αναγράφει «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία», η δε έννοια της βίας δεν αφορά μόνον τη σωματική και φυσική βία, αλλά και την ψυχολογική, όπως π.χ. ψυχολογική βία του τύπου «Πώς θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις εάν δεν συμφωνήσουμε με το Μνημόνιο; (με το οποίο ξεπουλάμε όλη την Ελληνική Επικράτεια)». Βέβαια αυτό που δεν αναφέρεται είναι, ότι με ρητό όρο της δανειακής σύμβασης οι δανειστές μας μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση εάν δεν πληρωθεί το “Σχετικό χρέος” της χώρας [άρθρο 8 παρ.1 (ζ)], ήτοι οι υφιστάμενες υποχρεώσεις της Ελλάδας σε Ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Δεδομένου όμως ότι τα ποσά του δανείου είναι μικρότερα του υποτιθέμενου χρέους αυτό συνεπάγεται ένα και μόνο πράγμα: ότι τα ποσά που δανεισθήκαμε δεν πάνε σε μισθούς, συντάξεις κ.λπ., αλλά σε αποπληρωμή προηγούμενων οφειλών!!! Άρα εκτός από ψυχολογική βία έχουμε ταυτόχρονα και εξαπάτηση από τον πολιτικό κόσμο!!!
Συνεπώς κατά το Σύνταγμά μας έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε, με κάθε μέσον, κατά οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει ή το έχει ήδη καταλύσει. Η αντίσταση κατά της βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος ουσιαστικά σημαίνει την φυσικώ τω τρόπω εκδίωξη των όσων κατέλυσαν το Σύνταγμα, με απλά λόγια την εκδίωξη “κλοτσηδόν” από το Μαξίμου των βιαστών του Συντάγματος. Και αυτό αφορά όλους, μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου.
Δ. Κ. ΜΟΣΧΟΣ, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης. European Central Bank – Wikipedia, the free encyclopedia
www.insurancedaily.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου